Αριθμός 899/2014 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ. Α2` Πολιτικό Τμήμα

Transcript

1 (Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αδικοπραξία. Ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων από εργαζόμενο με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου σε ΟΤΑ. Ύπαρξη σχέσης πρόστησης ιδιωτικού δικαίου, αφού ο πρώτος εναγόμενος εργαζόταν νόμιμα στην υπηρεσία του δευτέρου εναγομένου ΟΤΑ για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών συμφερόντων του. Ευθύνη από πρόστηση. Δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη δικαιοπρακτικής σχέσης, αλλά η πρόστηση μπορεί να στηρίζεται και σε πραγματικό γεγονός ή να γίνεται ευκαιριακά για μία μόνο συγκεκριμένη πράξη. Δεν έχει σημασία ο τρόπος πρόσληψης του προστηθέντος, ούτε αν η πρόσληψή του έγινε από άλλον και όχι από τον προστήσαντα, καθώς αρκεί ότι ο προστηθείς ενεργούσε υπό τις οδηγίες και εντολές του τελευταίου ως προς τον τρόπο εκπλήρωσης των καθηκόντων του. Προϋποθέσεις για τη θεμελίωση της ευθύνης του προστήσαντα. Απορρίπτει την αναίρεση της υπ` αριθ. 3672/2012 αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών. Αριθμός 899/2014 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Α2` Πολιτικό Τμήμα ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους Δικαστές: Αθανάσιο Κουτρομάνο, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Χρυσόστομο Ευαγγέλου, Γεράσιμο Φουρλάνο, Εμμανουήλ Κλαδογένη και Ιωσήφ Τσαλαγανίδη, Αρεοπαγίτες. ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, στις 13 Ιανουαρίου 2014, με την παρουσία και της γραμματέως Αικατερίνης Σιταρά, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ: Του αναιρεσείοντος: Δήμου Αθηναίων, ο οποίος εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα από τον......, ο οποίος εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο του Κυριακή Πέρρου Του αναιρεσιβλήτου: 1. G. V. του F. και 2. I. B. συζ. G. ενεργώντας για λογαριασμό του Ο. Β. του G. ως έχοντες τη γονική μέριμνα του ανηλίκου τέκνου τους, κατοίκων..., και 3. Γ. Π. του Φ., κατοίκου..., που δεν παραστάθηκε στο ακροατήριο. Στο σημείο αυτό εμφανίστηκε ο πληρεξούσιος δικηγόρος Γεώργιος Παπασίμος και δήλωσε ότι ο Ο. V. ενηλικιώθηκε και συνεχίζει ατομικά τη δίκη και εκπροσωπείται από αυτόν τον ίδιο. Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από αγωγή των ήδη αναιρεσιβλήτων, που κατατέθηκε στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών. Εκδόθηκαν οι αποφάσεις: 4116/2011 του ίδιου Δικαστηρίου και 3672/2012 του Εφετείου Αθηνών. Την αναίρεση της τελευταίας απόφασης ζητά ο αναιρεσείων με την από αίτησή του. Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω. Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης Χρυσόστομος Ευαγγέλου, ανέγνωσε την από έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της κρινόμενης αίτησης. Ο πληρεξούσιος του αναιρεσείοντος ζήτησε την παραδοχή της αίτησης, ο πληρεξούσιος του παραστάντος αναιρεσιβλήτου την απόρριψή της, καθένας δε την καταδίκη του αντιδίκου μέρους στη δικαστική δαπάνη. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Με τα άρθρα 556 παρ.1 και 558 ΚΠολΔ ορίζεται αντιστοίχως ότι δικαίωμα αναίρεσης έχουν, εφόσον νικήθηκαν ολικά ή κατά ένα μέρος στη δίκη που εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση ο ενάγων, ο εναγόμενος, ο εκκαλών, ο εφεσίβλητος... η αναίρεση δε, απευθύνεται κατ` εκείνων, οι οποίοι ήταν διάδικοι στη δίκη κατά την οποία εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση ή των καθολικών διαδόχων τους ή των κληροδόχων τους και αν υπάρχει αναγκαστική ομοδικία η αναίρεση πρέπει να απευθύνεται κατά όλων των ομοδίκων, αλλιώς απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών προκύπτει ότι νομιμοποιείται παθητικώς ως αναιρεσίβλητος, ο αντίδικος του αναιρεσείοντος, εκείνος δηλαδή έναντι του οποίου ο

2 αναιρεσείων νικήθηκε όχι δε και ο ομόδικος του, ο οποίος νικήθηκε επίσης, και ο οποίος έχοντας το ίδιο έννομο συμφέρον να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση, μόνον ως ομόδικος του αναιρεσείοντος μπορεί να μετάσχει στην κατ" αναίρεση δίκη (με την άσκηση αναίρεσης από κοινού ή αυτοτελώς), εκτός εάν λόγω της φύσεως της δίκης ήταν δυνατή η δημιουργία αντιδικίας και μεταξύ των ομοδίκων, όπως στη δίκη περί διανομής, ή η απόφαση διέλαβε διάταξη υπέρ των ομοδίκων βλαπτική για τον αναιρεσείοντα. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα εκτιθέμενα στην αίτηση αναίρεσης και αποδεικνύεται από την προσβαλλόμενη απόφαση του Εφετείου Αθηνών, με την τελευταία έγινε μερικώς δεκτή η από αγωγή του πρώτου αναιρεσιβλήτου και υποχρεώθηκαν οι εναγόμενοι Δήμος Αθηναίων (αναιρεσείων) και Γ. Π., δεύτερος των αναιρεσιβλήτων, να καταβάλουν στον ενάγοντα, καθένας εις ολόκληρον, το ποσό των ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Επομένως, εφόσον ο αναιρεσείων και ο δεύτερος αναιρεσίβλητος υπήρξαν απλοί ομόδικοι στη δίκη επί της οποίας εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση και δεν επικαλείται ο ενάγων ότι η απόφαση διέλαβε διάταξη βλαπτική για αυτόν και υπέρ του ομοδίκου του, η αίτηση αναίρεσης απαραδέκτως απευθύνθηκε κατά του δεύτερου αναιρεσιβλήτου και πρέπει να απορριφθεί ως προς αυτόν αυτεπαγγέλτως (άρθρο 577 παρ.2 ΚΠολΔ). Με το άρθρο 559 αριθ. 1 Κ.Πολ.Δ. ιδρύεται λόγος αναιρέσεως, αν παραβιάστηκε κανόνας ουσιαστικού δικαίου. Παραβιάζεται δε ο κανόνας δικαίου, αν δεν εφαρμοσθεί, ενώ συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής του ή αν εφαρμοσθεί ενώ δεν πρέπει, καθώς και αν εφαρμοσθεί εσφαλμένα (Ολ. ΑΠ 36/1988). Εξάλλου, κατά το άρθρο 559 αρ.19 ΚΠολΔ, αναίρεση επιτρέπεται αν η απόφαση δεν έχει νόμιμη βάση και ιδίως αν δεν έχει καθόλου αιτιολογίες, ή έχει αιτιολογίες αντιφατικές ή ανεπαρκείς σε ζήτημα που ασκεί ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Ο λόγος αυτός συντρέχει όταν στην ελάσσονα πρόταση του νομικού συλλογισμού, δεν εκτίθενται καθόλου πραγματικά περιστατικά (έλλειψη αιτιολογίας), ή όταν τα εκτιθέμενα δεν αντιστοιχούν σε όλα τα στοιχεία που απαιτούνται βάσει του πραγματικού του εφαρμοστέου κανόνα δικαίου για την επέλευση της έννομης συνέπειας που απαγγέλθηκε, ή την άρνηση ταυ (ανεπαρκής αιτιολογία) ή όταν αντιφάσκουν μεταξύ τους (αντιφατική αιτιολογία). (Πρβλ. Ολ.ΑΠ 1/1999). Περαιτέρω, κατά την έννοια του άρθρου 922 Α.Κ. "προστηθείς", για την αδικοπραξία του οποίου ευθύνεται κατά τους όρους της διάταξης αυτής το πρόσωπο που δέχεται τις υπηρεσίες του, είναι εκείνος που. με τη βούληση του τελευταίου ως "προστήσαντος" απασχολείται διαρκώς ή παροδικώς στη διεκπεραίωση υποθέσεως και γενικά στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτού κάτω από τις οδηγίες και τις εντολές του ως προς τον τρόπο εκπληρώσεως των καθηκόντων του. Δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη δικαιοπρακτικής σχέσης, αλλά η πρόστηση μπορεί να στηρίζεται και σε πραγματικό γεγονός ή να γίνεται ευκαιριακά για μία μόνο συγκεκριμένη πράξη. Έτσι, δεν έχει σημασία ο τρόπος πρόσληψης του προστηθέντος, ούτε αν η πρόσληψη του έγινε από άλλον και όχι από τον προστήσαντα, αρκεί ότι ο προστηθείς ενεργούσε υπό τις οδηγίες και εντολές του τελευταίου ως προς τον τρόπο εκπλήρωσης των καθηκόντων του ( πρβλ. ΑΠ 121/2002, ΑΠ 687/2011, 844/2010, 316/2009, 1134/2007). Από την ίδια διάταξη συνάγεται, ότι ο προστήσας ευθύνεται για τις ζημίες που προξένησε ο προστηθείς σε τρίτον, όχι μόνο κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας που ανατέθηκε σ` αυτόν, αλλά και κατά κατάχρηση της υπηρεσίας του, η οποία υπάρχει όταν η ζημιογόνος πράξη τελέστηκε μέσα στα όρια των καθηκόντων που ανατέθηκαν στον προστηθέντα ή με την ευκαιρία ή με αφορμή την υπηρεσία, αλλά κατά παράβαση των εντολών και οδηγιών που δόθησαν σ` αυτόν ή καθ` υπέρβαση των καθηκόντων του, εφόσον, όμως, μεταξύ της ζημιογόνου ενέργειας του προστηθέντος και της υπηρεσίας που του ανατέθηκε υπάρχει εσωτερική συνάφεια, υπό την έννοια ότι η αδικοπραξία δεν θα ήταν δυνατό να υπάρξει χωρίς την πρόστηση ή ότι η τελευταία υπήρξε το αναγκαίο μέσο για την τέλεση της αδικοπραξίας (Α.Π 355/2013, 1351/2012, 959/2004, 26/2004,22/2004,957/2003). Αντιθέτως, δεν ευθύνεται ο προστήσας όταν η παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά του προστηθέντος οφείλεται σε προσωπικούς λόγους του δράστη, άσχετους με την υπηρεσία που του έχει ανατεθεί, αφού η ύπαρξη των λόγων αυτών διακόπτει την αιτιώδη συνάφεια ανάμεσα στη βλαπτική πράξη του προστηθέντος και την άσκηση ή την κατάχρηση της υπηρεσίας του. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση που υπάρχει μεν τυπικός ή χρονικός σύνδεσμος της επιβλαβούς συμπεριφοράς του προστηθέντος με την υπηρεσία του, δηλαδή η συμπεριφορά αυτή εκδηλώθηκε με την ευκαιρία της υπηρεσίας, οφείλεται όμως σε αίτια ανεξάρτητα απ`αυτή και συγκεκριμένα σε προσωπικό πταίσμα του προστηθέντος τον κίνδυνο του οποίου δεν μπορεί να φέρει ο προστήσας (Α.Π. 838/2011, Α.Π. 9/2011, ΑΠ 957/2003). Στην προκειμένη περίπτωση, το Εφετείο δέχθηκε κατά λέξιν τα ακόλουθα: "Οι δύο πρώτοι ενάγοντες τον μήνα Ιούνιο

3 του 2006 έστειλαν το ανήλικο τέκνο τους Ο. Β. του G., ηλικίας 11 ετών (γεννηθέντα στις 18/7/1995), στις παιδικές κατασκηνώσεις του δευτέρου εναγομένου Δήμου Αθηναίων. Κατά τις επισκέψεις του στην κατασκήνωση τα Σαββατοκύριακα ο πρώτος ενάγων γνώρισε τον πρώτο εναγόμενο, ο οποίος του συστήθηκε ως παιδοψυχολόγος και του πρότεινε να παραμείνει το ανήλικο τέκνο τους στην κατασκήνωση και τις επόμενες κατασκηνωτικές περιόδους του ιδίου έτους. Οι ενάγοντες συμφώνησαν να παραμείνει το τέκνο τους και τις επόμενες περιόδους στην κατασκήνωση γιατί έβλεπαν αυτό ευχαριστημένο, αλλά και γιατί είχαν εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του πρώτου εναγομένου. Η δεύτερη ενάγουσα, όταν βρήκε τυχαία στην οικία ορισμένες ταινίες ψηφιακής μορφής (DVD) ακατάλληλες για ανηλίκους και τις παρακολούθησε άρχισε ν` ανησυχεί για το παιδί της και για την διαμονή του στην κατασκήνωση. Έτσι αποφάσισε να το επισκεφθεί απροειδοποίητα στις 18/7/2006 στην κατασκήνωση του... Αττικής. Κατά την επίσκεψη της με έκπληξη διεπίστωσε ότι ο γιος της δεν βρισκόταν στο θάλαμο του μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά στο οίκημα που είχε παραχωρηθεί από τον δεύτερο (Δήμο Αθηναίων) στον πρώτο εναγόμενο, με την ιδιότητα του ως υπαρχηγού της κατασκήνωσης. Ακολούθως, όταν συνάντησε τον ανήλικο γιό της στο παραπάνω οίκημα του πρώτου εναγομένου, τον βρήκε σε κακή σωματική κατάσταση και μάλιστα ζαλίζονταν και δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Από το προσωπικό της κατασκήνωσης πληροφορήθηκε ότι και τις προηγούμενες ημέρες ο γιος της υπέφερε από ζαλάδες κι είχε επισκεφθεί μαζί με τον πρώτο εναγόμενο το ιατρείο της κατασκήνωσης, χωρίς να ενημερωθεί η ίδια για την κατάσταση της υγείας του. Η δεύτερη ενάγουσα ζήτησε από το προσωπικό της κατασκήνωσης εξηγήσεις, γιατί είχε επιτραπεί στο τέκνο της να διαμείνει στο οίκημα του πρώτου εναγομένου, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Όμως ούτε για την επίσκεψη, ούτε και για την ασθένεια του γιου της είχε κάποια απάντηση και γι` αυτό το λόγο παρέλαβε το τέκνο της από την κατασκήνωση και αποχώρησαν μαζί για την οικία τους στην Αθήνα. Κατά την επιστροφή τους με λεωφορείο στην Αθήνα, το ανήλικο τέκνο της της διηγήθηκε ότι είχε υποστεί πολλαπλές ασελγείς πράξεις μαζί με άλλα παιδιά από τον πρώτο εναγόμενο στο οίκημα του μέσα στο χώρο της κατασκήνωσης. Ειδικότερα ο πρώτος εναγόμενος συνεχώς προσκαλούσε το ως άνω ανήλικο στο δωμάτιο του όπου διέμενε, κι εκεί το υποχρέωνε να παρακολουθεί στον φορητό υπολογιστή του ταινίες (DVD) με πορνογραφικό περιεχόμενο. Στη συνέχεια το ξεγύμνωνε, προέβαινε σε εναγκαλισμούς μαζί του, το φιλούσε στο πρόσωπο, στο στόμα και σε διάφορα σημεία του σώματος του, μεταξύ των οποίων και στα γεννητικά του όργανα, σε ψαύσεις του σώματος του, σε μαλάξεις με τα χέρια του των γεννητικών του οργάνων, προκαλώντας διέγερση τους, καταλήγοντας σε οργασμό. Επίσης προέβαινε σε πεολειξία - πεοθηλασμό, έβαζε το δάκτυλό του στον πρωκτό του και ορισμένες φορές υποχρέωνε το ανήλικο ν` αυνανίζεται ενώπιόν του φτάνοντας μέχρι οργασμού. Ακόμη ζητούσε από το ανήλικο να κάνει μπάνιο στην μπανιέρα του δωματίου μαζί με τον ανήλικο...και να προστρίβει το πέος του στον πρωκτό του άλλου ανηλίκου καθώς και να ανέχεται την ίδια πράξη από τον δεύτερο ανήλικο. Επίσης υποχρέωνε και τους δύο ανηλίκους να χρησιμοποιούν ένα πλαστικό ομοίωμα γυναίκας (φουσκωτό) που είχε στο δωμάτιο του και να προσποιούνται ότι τελούν μαζί της ερωτική πράξη, την διαδικασία της οποίας τους είχε δείξει προηγουμένως. Τις παραπάνω ασελγείς πράξεις σε βάρος των ανηλίκων, είτε τις ενεργούσε ο ίδιος, είτε υποχρέωνε τους ανηλίκους να τις ενεργούν καταγράφοντας αυτές με φωτογραφική μηχανή και διατηρώντας αρχείο τους σε ηλεκτρονική μορφή στους υπολογιστές του στο οίκημα του εντός της κατασκήνωσης, αλλά και στην οικία του στην Αθήνα. Για να επιτύχει τον σκοπό του αυτόν προσέφερε στους ανήλικους χρήματα, δώρα μεταξύ των οποίων κινητά τηλέφωνα, ποδοσφαιρικά υποδήματα, δερμάτινες, επικαλαμίδες, ποδήλατα, ηλεκτρονικά παιχνίδια, γυαλιά ηλίου και γλυκίσματα. Ο πρώτος εναγόμενος για τις πράξεις: α) της ασέλγειας με κατάχρηση εξουσίας από πρόσωπο διορισμένο σε παιδαγωγικό ίδρυμα κατά συρροή και κατ` εξακολούθηση και β) της ασέλγειας με ανηλίκους...καταδικάστηκε σε συνολική ποινή κάθειρξης 33 ετών...περαιτέρω αποδείχθηκε ότι ο πρώτος εναγόμενος απασχολήθηκε από το δεύτερο εναγόμενο Δήμο Αθηναίων με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου διότι ναι μεν η παροχή της εν λόγω υπηρεσίας δεν είχε μόνιμο χαρακτήρα, εντούτοις όμως αφορούσε την φύλαξη παιδιών (ανηλίκων) για ορισμένη χρονική περίοδο (θερινή) υπό συγκεκριμένη οργάνωση, υπηρεσία δηλαδή που από τη φύση της, μπορεί να προσφερθεί μόνο υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας. Εφόσον υπήρχε σχέση εξαρτημένης εργασίας μεταξύ των εναγομένων...υπήρχε και σχέση πρόστησης ιδιωτικού δικαίου, αφού ο πρώτος εναγόμενος εργάστηκε νόμιμα στην υπηρεσία του δευτέρου εναγομένου για την εξυπηρέτηση των λειτουργικών συμφερόντων του και ειδικότερα για την στελέχωση των

4 παιδικών κατασκηνώσεων... Να σημειωθεί ότι ο πρώτος εναγόμενος με την ένδικη συμπεριφορά του εναντίον του ανηλίκου τέκνου των εναγόντων ενήργησε κατά προφανή κατάχρηση της υπηρεσίας στον εν λόγω εναγόμενο Δήμο, ήτοι κατά παράβαση των εντολών και των οδηγιών, που του είχαν δοθεί υπό την ιδιότητα του ως υπαρχηγού της κατασκήνωσης και καθ`υπέρβαση των εργασιακών καθηκόντων του...περαιτέρω ο ισχυρισμός του δεύτερου εναγομένου ότι οι τελεσθείσες από τον πρώτο εναγόμενο ασελγείς πράξεις οφείλονται σε προσωπικό πταίσμα αυτού, δηλαδή στη ροπή του για την τέλεση των ασελγών πράξεων, τον κίνδυνο των οποίων δεν μπορεί να φέρει ο προστήσας Δήμος, είναι απορριπτέος, ως αβάσιμος, διότι...η ευθύνη του τελευταίου (Δήμου Αθηναίων), ως προστήσαντος για τις πράξεις του προστηθέντος, είναι γνήσια αντικειμενική. Περαιτέρω, όσον αφορά τον προστήσαντα, δεύτερο εναγόμενο...αποδείχθηκαν ουσιώδεις παραλείψεις των οργάνων του, που ήταν επιφορτισμένα με την στελέχωση, την οργάνωση και την λειτουργία των παιδικών κατασκηνώσεων... Οι παραλείψεις αυτές, που αναφέρονται στον προστηθέντα του πρώτο εναγόμενο συνέβαλαν αιτιωδώς στην οργάνωση και επίτευξη της εγκληματικής του δραστηριότητας, υπό τις δεδομένες συνθήκες και περιστάσεις εκτέλεσης της. Ειδικότερα αποδείχθηκε ότι η πρόσληψη του πρώτου εναγομένου στην θέση του υπαρχηγού των παιδικών κατασκηνώσεων από τον δεύτερο εναγόμενο Δήμο έγινε με νόμιμες διαδικασίες αφού αυτός (πρώτος εναγόμενος) πληρούσε τις προϋποθέσεις που είχε θέσει ο δεύτερος εναγόμενος, πλην όμως η πρόσληψη του έγινε μετά από προσωπική ανάμιξη και εισήγηση της αντιδημάρχου Αθηναίων Α. Κ., ως μέλους της Επιτροπής Αξιολόγησης του Δήμου Αθηναίων, η οποία μάλιστα είχε αποδώσει σ` αυτόν επιστημονική ιδιότητα, που δεν κατείχε (του παιδοψυχολόγου). Η πρόσληψη αυτή με προσωπική διαμεσολάβηση της ως άνω Αντιδημάρχου του δεύτερου εναγόμενου Δήμου για το λόγο ότι αυτός είχε τα προσόντα "παιδοψυχολόγου", που δεν αποδείχθηκαν, συνιστά ειδική μορφή παράβασης της γενικής υποχρέωσης πρόνοιας και ασφάλειας που έπρεπε να τηρείται στο πλαίσιο της κοινωνικής δραστηριότητας του..". Κρίνοντας έτσι το Εφετείο, ορθά υπήγαγε τα πραγματικά περιστατικά που δέχθηκε ως αποδεδειγμένα στον κανόνα ουσιαστικού δικαίου του άρθρου 922 ΑΚ, σε συνδυασμό με τις περί αδικοπραξιών διατάξεις των άρθρων 914, 932 AK, τις οποίες δεν παραβίασε ούτε εκ πλαγίου, αφού διέλαβε στην απόφαση του σαφείς, επαρκείς και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογίες για τα ζητήματα που έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης, δηλαδή : α) για την ύπαρξη σχέσης πρόστησης μεταξύ του ήδη αναιρεσείοντος και του αδικοπραγήσαντος, κατά την τέλεση της άδικης πράξης εκ μέρους αυτού σε βάρος του ανηλίκου, την κατάφαση της οποίας στήριξε στις συγκεκριμένες παραδοχές, β) για τον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ της άδικης πράξης του προστηθέντος και του επελθόντος στον ανήλικο ζημιογόνου αποτελέσματος, γ) για την εσωτερική συνάφεια μεταξύ της παράνομης και υπαίτιας ενέργειας του προστηθέντος, που εκδηλώθηκε όχι μόνο επ` ευκαιρία, αλλά κατά κατάχρηση της υπηρεσίας που του είχε ανατεθεί, και του ζημιογόνου αποτελέσματος, υπό την έννοια ότι η άνω άδικη πράξη και η εξαιτίας αυτής προκληθείσα στον ανήλικο βλάβη δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς την πρόστηση, η οποία υπήρξε το αναγκαίο μέσο για την τέλεση της, και την συνεπεία αυτών θεμελίωση αντικειμενικής ευθύνης του αναιρεσείοντος. Περαιτέρω, επαρκής και χωρίς αντιφάσεις είναι η αιτιολογία ότι ο εναγόμενος Δήμος παραβίασε και το οφειλόμενο και απορρέον από τις διατάξεις των άρθρων 281 και 288 του Α.Κ. καθήκον λήψης των αναφερομένων ως άνω αναγκαίων μέτρων πρόνοιας για την αποτροπή ζημίας στον ανήλικο που φιλοξενούσε στις κατασκηνώσεις του. Επομένως, οι περί του αντιθέτου πρώτος από το άρθρο 559 αριθ. 1 και 19 ΚΠολΔ και δεύτερος από τον αριθ. 19 ΚΠολΔ λόγοι του αναιρετηρίου είναι αβάσιμοι. Ο τρίτος λόγος του αναιρετηρίου με τον οποίο, υπό την επίκληση της αναιρετικής πλημμέλειας από τους αριθ. 8 και 10 ΚΠολΔ, προβάλλεται η αιτίαση, ότι το Εφετείο εσφαλμένα εκτίμησε τις υπ` αριθ. Δ 21/2008 και 596/2008 Διατάξεις των Εισαγγελέων Πλημμελειοδικών και Εφετών, αντίστοιχα, με τις οποίες κρίθηκε ότι ο τρόπος άσκησης των καθηκόντων των υπευθύνων των παιδικών κατασκηνώσεων ήταν ο ενδεδειγμένος και δεν προέκυψαν καθόλου ενδείξεις ενοχής για την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος των προσώπων που προΐσταντο διοικητικά και επόπτευαν τη λειτουργία των κατασκηνώσεων του Δήμου, και έτσι δέχθηκε ότι υπήρχαν πλημμέλειες στην οργάνωση και λειτουργία των κατασκηνώσεων, που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της εγκληματικής δραστηριότητας του Γ. Π., προβάλλεται απαραδέκτως, διότι πλήττει ευθέως τη μη επιδεκτική αναιρετικού ελέγχου εκτίμηση των αποδείξεων (άρθρο 561 παρ. 1 ΚΠολΔ).

5 Κατ` ακολουθίαν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί. Τα δικαστικά έξοδα του πρώτου αναιρεσιβλήτου πρέπει να επιβληθούν σε βάρος του αναιρεσείοντος, λόγω της ήττας του τελευταίου (άρθρα 176, 183 ΚΠολΔ), μειωμένα κατά το άρθρο 281 παρ. 2 του ν. 3463/2006 (Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Απορρίπτει την από αίτηση του Δήμου Αθηναίων για αναίρεση της υπ` αριθ. 3672/2012 αποφάσεως του Εφετείου Αθηνών. Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στα δικαστικά έξοδα του παρισταμένου πρώτου αναιρεσιβλήτου Ο. Β., τα οποία ορίζει στο ποσό των χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ. ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, την 18η Μαρτίου ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, την 29η Απριλίου Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ρ.Κ.