2014-2015 Γνωρίζω Δεν ξεχνώ Διεκδικώ Η τουρκική εισβολή μέσα από φωτογραφίες Εργασίες από τα παιδιά του Γ 2
Το πρωί της 20 ης Ιουλίου 1974, οι Κύπριοι ξύπνησαν από τον ήχο των σειρήνων. Ο ουρανός ήταν γεμάτος με μαύρους καπνούς. Τρομοκρατημένοι οι Κύπριοι έτρεχαν και δεν ήξεραν τι τους γινόταν. Οι μητέρες με τα παιδιά τους στην αγκαλιά έτρεχαν πανικοβλημένες με κλάματα, φωνές. Πήραν λιγοστά ρούχα νομίζοντας ότι θα επιστρέψουν. Μιχάλης Πέτρου Το πρωί της 20 ης Ιουλίου 1974 έγινε πόλεμος στην Κύπρο. Οι μητέρες έτρεχαν με τα παιδιά τους. Τα παιδιά φώναζαν και έκλαιγαν. Όλοι ήταν φοβισμένοι. Στελιάν Γκερασήμ Στις 20 Ιουλίου οι Τούρκοι ήρθαν στην Κύπρο. Άρχισε ο πόλεμος. Έπεφταν βόμβες. Ιωάννα Γκερασήμ
Στη φωτογραφία βλέπω την καταστροφή που προήλθε από τον πόλεμο του 1974. Είναι πρωί, ώρα 05:00 τα ξημερώματα όταν άρχισαν οι ήχοι των σειρήνων. Οι Κύπριοι ξύπνησαν τρομοκρατημένοι. Αλεξιπτωτιστές έβλεπες να πέφτουν από τ αεροπλάνα. Ακολούθησε η απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια. Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν. Οι Κύπριοι δεν πήραν τίποτα μαζί τους γιατί πίστευαν πως θα γύριζαν στα σπίτια τους. Βασίλης Σταυρινίδης «Το πρωί της 20 ης Ιουλίου ξυπνήσαμε με τον ήχο των σειρήνων. Πολύς κόσμος δεν ήξερε τι γινόταν. Όλοι τους ήταν πολύ φοβισμένοι. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος. Φύγαμε χωρίς τίποτα, δεν πήραμε τίποτα πάρα μόνο μερικά ρούχα. Τρέχαμε σαν τρελοί να σωθούμε. Στα πρόσωπά μας ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος». Μαρία Κυριάκου
Οι Τούρκοι με την τουρκική εισβολή του 1974 έδιωξαν 200 000 Κύπριους από τα σπίτια τους και έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Τα παιδιά στην εικόνα περνούν τα πρώτα τους Χριστούγεννα μετά την εισβολή έχοντας για χριστουγεννιάτικο δέντρο μόνο μερικά κλαδιά αλλά με την ελπίδα να πάνε πίσω στο σπίτι τους. Λάμπρος Λάμπρου Οι Τούρκοι ήρθαν και πήραν τη μισή Κύπρο. Έδιωξαν τους Κύπριους από τα σπίτια τους. Τώρα οι πρόσφυγες μένουν σε αντίσκηνα. Τα παιδιά νιώθουν λύπη και φόβο. Μάριος Ευριπίδου
Τα παιδιά της εικόνας έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα. Μένουν στα αντίσκηνα. Το βλέμμα τους είναι λυπημένο γιατί έχασαν τα σπίτια τους. Φοβούνται μην ξαναρχίσουν οι βομβαρδισμοί. Αρετή Αγρότου Τα παιδιά ζουν σε αντίσκηνα αφού οι Τούρκοι τους έδιωξαν από τα σπίτια τους. Είναι τώρα πια πρόσφυγες. Περιμένουν φαγητό και ρούχα από τον Ερυθρό Σταυρό. Έλενα Χριστοδούλου Τα παιδιά είναι λυπημένα γιατί έχασαν το σπίτι τους. Τάσος Ευαγγέλου
Δυστυχώς μετά την τουρκική εισβολή του 1974 υπήρξαν πολλοί αγνοούμενοι. Οι μαυροφορεμένες μάνες, τα στεναχωρημένα παιδιά, όλοι με μια φωτογραφία στο χέρι αναζητούν παιδιά, συζύγους, αδελφούς, γονείς. Τα χρόνια πέρασαν, οι νέες γέρασαν, τα παιδιά έγιναν ενήλικες και ακόμα περιμένουν, μέχρι και σήμερα. Μαρία Ηλία Σ αυτή τη φωτογραφία βλέπουμε μαυροφορεμένες μάνες, λυπημένα παιδιά που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην τουρκική εισβολή του 1974. Με μια φωτογραφία στο χέρι σύζυγοι, γιοι, γονείς, μάνες περιμένουν να επιστρέψουν οι αγνοούμενοί τους. Ανδρέας Ανδρέου
Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουμε αν πέθαναν ή ζουν, είναι αγνοούμενοι. Μάνες με μαύρα ρούχα περιμένουν τα παιδιά τους, στεναχωρημένα παιδιά περιμένουν τα αδέλφια ή τους γονείς τους. Μέχρι σήμερα έχουν επιστραφεί στις οικογένειές τους τα λείψανα 340 αγνοουμένων. Για τους υπόλοιπους δεν ξέρουμε τίποτα... Ραφαέλα Αριστείδου Το 1974 έγινε η τουρκική εισβολή με αποτέλεσμα 1619 άνθρωποι να είναι αγνοούμενοι. Το κοριτσάκι με μια φωτογραφία στο χέρι περιμένει να επιστρέψουν οι δικοί της χωρίς να χάνει την ελπίδα της. Ηλίας Στυλιανού
Είμαι μια κούκλα αλλά και εγώ θυμάμαι την τουρκική εισβολή στην Κύπρο που έγινε το 1974. Ήταν 20 του Ιούλη, όταν ξαφνικά ακούστηκαν βομβαρδισμοί. Παντού έβλεπες γκρεμισμένα σπίτια και φοβισμένα παιδιά να τρέχουν στους δρόμους. Το παιδάκι που με είχε αναγκάστηκε να φύγει χωρίς να με αποχαιρετήσει κι εγώ από τότε κάθομαι στο παράθυρο μισοκαμένη, γυμνή και με κομμένο χέρι. Προσμένω τη μέρα εκείνη που θα επιστρέψει το κοριτσάκι για να παίξουμε όπως παίζαμε παλιά σε περίοδο ειρήνης. Αχιλλέας Μαυρέσης Μια μέρα του Ιουλίου του 1974 οι Τούρκοι μας έκαναν εισβολή. Φοβισμένα τα παιδιά έτρεχαν να φύγουν και έτσι άφησαν τα πράγματά τους και ειδικά τα παιχνίδια τους. Όπως βλέπετε στην εικόνα ένα παιδάκι άφησε την κούκλα του στο παράθυρο. Σας το λέω αν αυτή η κούκλα ήταν ζωντανή θα ήταν πολύ λυπημένη και θα ένιωθε μόνη. Θα θυμάται το παιδάκι που την είχε. Θα θυμάται ακόμη όταν παίζανε και γελούσανε μαζί. Ευάγγελος Τσιακκούρης
Αυτή η κούκλα ανήκει σε ένα προσφυγόπουλο. Της λείπει ένα χέρι και είναι καμένη. Ίσως να αισθάνεται διάφορα συναισθήματα όπως λύπη, φόβο, στεναχώρια που ο ιδιοκτήτης της την άφησε για πάντα εγκαταλελειμμένη. Ο ιδιοκτήτης της μπορεί να είναι πρόσφυγας ή αγνοούμενος ή ακόμη και νεκρός. Μπορεί σήμερα να είναι μεγάλος σε ηλικία αλλά σίγουρα δεν ξέχασε ποτέ τη μέρα εκείνη που ξεριζώθηκε από το σπίτι του. Ράνια Αντωνοπούλου Ένα παιδάκι ξέχασε την κούκλα του στο γκρεμισμένο σπίτι του. Κάθεται στο παράθυρο γυμνή, μισοκαμένη, με το ένα χέρι κομμένο. Το παιδάκι είναι πολύ λυπημένο που έχασε το παιχνίδι του. Η κούκλα σκέφτεται τον ιδιοκτήτη της. Θυμάται τις όμορφες στιγμές που περνούσε μαζί του Προσμένει υπομονετικά να επιστρέψει το παιδάκι να την πάρει αγκαλιά. Εύχεται η ειρήνη να βασιλέψει και πάλι στην Κύπρο μας. Ειρήνη Κωνσταντίνου
Καλοκαίρι, χαράματα 14 ης Αυγούστου 1974, οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Αμμόχωστο. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η χρυσή αμμουδιά της και τα ψηλα της κτήρια θα έμεναν κλειστά και περιφραγμένα. Ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την καλοκαιρινή μέρα, έμεινε έρημη, με τα χόρτα στα πεζοδρόμια και τις ρωγμές στα σπίτια. Άφησα μέσα την ψυχή μου και όλες τις όμορφες αναμνήσεις και στγμές. Ανοίξτε να ξαναγεννηθώ. Λουκία Βραχνού Στις 16 Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι αρχίζουν να βομβαρδίζουν την Αμμόχωστο. Είναι απίστευτο. Το μεγαλύτερο μέρος της είναι μέχρι σήμερα κλειστό, περιφραγμένο. «Απαγορεύεται η είσοδος», γράφει μια πινακίδα. Τι θα κάνω τώρα; Άφησα μέσα όλη μου τη ζωή, τις αναμνήσεις μου, την ίδια μου την ψυχή. Κάποιος πρέπει να μου ανοίξει. Είναι η αμμουδιά μου, το σπίτι μου, η πατρίδα μου... Άντρια Κωνσταντίνου
«Στις 16 Αυγούστου 1974 οι Τούρκοι σκλάβωσαν την Αμμόχωστο. Η όμορφη πόλη με τα ωραία ξενοδοχεία και την χρυσή αμμουδιά είναι έρημη, γι αυτό τη λένε και πόλη φάντασμα. Κανείς δεν μπορεί να την επισκεφθεί και να χαρεί τις ομορφιές της. Ο χρόνος σταμάτησε για μένα. Δεν έχει νόημα η ζωή μου αν δεν μπορώ να ζω στην αγαπημένη μου Αμμόχωστο. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου, που μου πήραν τόσο άδικα και να ζήσω εκεί ευτυχισμένη με την οικογένειά μου.» Άννα Μαρία Αγαθοκλέους Η φράση «Άφησα μέσα την ψυχή μου. Ανοίξετε!» εννοεί πως άφησα τις όμορφες αναμνήσεις μου στο μεγαλύτερο κλειστό μέρος της Αμμοχώστου, στη χρυσή αμμουδιά, τα γαλανά νερά της θάλασσας. Τα γέλια των παιδιών και όλου του κόσμου σταμάτησαν στις 16 Αυγούστου. Η πόλη μου είναι πανέμορφη και δεν θα την ξεχάσω ποτέ ούτε νεκρή ούτε ζωντανή. Θα την έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου. Χρυστάλλα Στεφάνου