Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία Σχολικό έτος : 2013-2014 Αρσάκειο Γενικό Λύκειο Ψυχικού Ερευνητική Εργασία Α Λυκείου «Ιστορία της Γραφής» «Ιστορία της έντεχνης γραφής στην Ελλάδα: Το στίγμα της γενιάς του 30 στην ποίηση» Εργάστηκαν οι μαθητές: Βασιλικός Νικόλαος, Βιττωράκη καλλιόπη, Δελλής Ιωάννης, Παγοροπούλου Μυρτώ, Μάλλιου Μαρία-Ελένη, Παναγιωτακοπούλου Άννα. Υπεύθυνη Καθηγήτρια: Μαρία-Άννα Μπενέκου Τάσος Λειβαδίτης
ο ποιητής του ανεκπλήρωτου Βαπτισμένος Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης, γεννήθηκε 20 Απριλίου 1922 ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα το 30 Οκτωβρίου 1988. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Τελικά το Πενταμελές Εφετείο Αθηνών τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών. Ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε στη λογοτεχνική σκηνή το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινεζικά και Αγγλικά.Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.ι»), το Β Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων». Ποίηση: «Μάχη στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952. «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952. «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953. «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956. «Συμφωνία αρ.ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957. «Οι γυναίκες με τ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958. «Καντάτα». Αθήνα, Κέδρος, 1960. «25η ραψωδία της Οδύσσειας. Αθήνα, Κέδρος, 1963. «Ποίηση (1952-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1965. «Οι τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
«Νυχτερινός επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972. «Σκοτεινή πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974. «Οι τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975. «Ο διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975. «Βιολί για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976. «Ανακάλυψη». Αθήνα, Κέδρος, 1978. «Ποιήματα (1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978. «Εγχειρίδιο ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979. «Ο Τυφλός με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983. «Βιολέτες για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985. «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987. Τίτος Πατρίκιος Ο Τίτος Πατρίκιος (Αθήνα, 1928) είναι Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1994. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928 (γιος των ηθοποιών Σπύρου Πατρικίου και Λέλας (Ελένη) Σταματοπούλου (κόρη των ηθοποιών Παναγιώτη και Ευδοξίας Σταματοπούλου)). Αποφοίτησε από το Βαρβάκειο Γυμνάσιο το 1946 και στη συνέχεια από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άσκησε για κάποιο διάστημα το επάγγελμα του δικηγόρου.
Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των Γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952) και στον Αϊ-Στράτη. Εργάστηκε στην έδρα της Unesco στο Παρίσι και στη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) στη Ρώμη. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής καθώς και στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών. Στις 12 Απριλίου 2006 παρευρέθηκε στα εγκαίνια του Μουσείου Πολιτικών Εξορίστων Αϊ-Στράτη, όπου και ο ίδιος είχε εξοριστεί. Το Μάρτιο του 2007 έδωσε διάλεξη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στα πλαίσια του κύκλου «Η ελληνική ποίηση σήμερα». Το 2008 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (μαζί με τον Μένη Κουμανταρέα) για το σύνολο του έργου του. Στις 6 Ιουλίου 2011 συμμετείχε μαζί με την ποιήτρια Κική Δημουλά σε διάλογο για την Ποίηση στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ποιήση Χωματόδρομος, 1954. Μαθητεία, 1963. Προαιρετική Στάση, 1981, 1992. Θάλασσα Επαγγελίας, 1977, 1980, 1985. Αντιδικίες, 1981, 1983. Αντικριστοί καθρέφτες, 1988, 1991. Παραμορφώσεις, Αθήνα, Διάττων, 1989. Μαθητεία ξανά, Αθήνα, Διάττων, 1991. Η Ηδονή των παρατάσεων, εκδ. Διάττων, 1992, εκδ. Κέδρος, 1998. Ποιήματα Ι, εκδ. Κέδρος, 1998. Ποιήματα ΙΙ, εκδ. Κέδρος, 1998. Ποιήματα ΙΙΙ, εκδ. Κέδρος, 1998. Η αντίσταση των γεγονότων, εκδ. Κέδρος, 2000. Η πύλη των λεόντων, εκδ. Διάττων, 2002. Ποιήματα IV, εκδ. Κέδρος, 2007. Η νέα χάραξη, εκδ. Κέδρος, 2007. Λυσιμελής πόθος, εκδ. Διάττων, 2008. Συγκατοίκηση με το παρόν, εκδ. Κέδρος, 2011, σελ. 72, ISBN 978-960- 04-4261-8.
Δίγλωσση ανθολογία ποιημάτων, υπό τον τίτλο: Οι λέξεις γυμνές. (le parole nude, Interlinea, 2013). Πεζά: Η Συμμορία των δεκατριών, εκδ. Διάττων, 1990, εκδ. Κέδρος, 2000. Συνεχές Ωράριο, εκδ. Διάττων, 1993, εκδ. Κέδρος, 2000. Στην ίσαλο γραμμή (Αφηγήσεις), εκδ. Κέδρος, 1997, 1999. Περιπέτειες σε τρεις σχεδίες (Αφηγήσεις), εκδ. Κέδρος, 2006. Νίκος Καββαδίας Ο Νίκος Καββαδίας (11 Ιανουαρίου 1910-10 Φεβρουαρίου 1975) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Το 1914, με την έκρηξη του Πολέμου, η οικογένεια έρχεται στην Ελλάδα κι εγκαθίσταται στο Αργοστόλι, ενώ ο πατέρας επιστρέφει στις επιχειρήσεις του στη Ρωσία, όπου καταστρέφεται οικονομικά. Ύστερα, μετακομίζουν στον Πειραιά και μετά στην Αθήνα. Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όμως την ίδια περίοδο πεθαίνει ο πατέρας του και αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο. Συνεχίζει όμως να συνεργάζεται με διάφορα φιλολογικά περιοδικά. Το Νοέμβριο του 1928, ο Καββαδίας βγάζει ναυτικό φυλλάδιο και μπαρκάρει ως "ναυτόπαις" τον επόμενο χρόνο στο φορτηγό "Άγιος Νικόλαος". Το σπίτι της γίνεται τόπος συγκέντρωσης λογοτεχνών,
ζωγράφων και ποιητών. Ο Καββαδίας την εποχή εκείνη περιγράφεται ως ένας λιγομίλητος απλός άνθρωπος, ατημέλητος, χαριτωμένος, εγκάρδιος, με ανεξάντλητο χιούμορ, αγαπητός στους πάντες. Από το 1954 μέχρι και το 1974, ταξιδεύει διαρκώς με πολύ μικρά διαλείμματα. Μέσα στη χρονική αυτή περίοδο, τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή του ποιητή αφορούν το θάνατο του πιο μικρού του αδερφού, Αργύρη, το 1957, την κυκλοφορία της «Βάρδιας» στα γαλλικά το 1959, την επανέκδοση του «Μαραμπού» και του «Πούσι» το 1961 από τις εκδόσεις Γαλαξίας, το θάνατο της μητέρας του το 1965 και τη γέννηση του Φίλιππου το 1966, γιου της ανιψιάς του Έλγκας. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, και συγκεκριμένα το 1954, συνέβη το εξής περιστατικό: Ενώ ο ποιητής εργαζόταν σε "ποστάλι" (καράβι μικρών αποστάσεων, επιβατηγό), ταξίδεψε με το καράβι του ο Γιώργος Σεφέρης. Τόσο κατά την τυπική υποδοχή των ταξιδιωτών, όσο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Σεφέρης δεν μπήκε καν στη διαδικασία να χαιρετίσει τον Καββαδία. Το γεγονός πίκρανε ιδιαίτερα τον Καββαδία, που θεωρούσε ότι η λογοτεχνική γενιά του '30, στην οποία ανήκε και ο ίδιος, τον υποτιμούσε. Ποίηση: Μαραμπού (1933) Πούσι (1947) Τραβέρσο (1975) Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη: Αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα, επιμέλεια Guy (Michel) Saunier. Αθήνα: Άγρα, 2005 Πεζογραφία: Βάρδια (1954) Λι (1987) Του πολέμου/στ' άλογό μου (1987)