Ομιλία Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού Λήδας Κουρσουμπά με τίτλο: «Ανιθαγένεια από την προοπτική των Δικαιωμάτων του Παιδιού» Seminar on questions of citizenship and statelessness Filoxenia Conference Center, Nicosia 7 October 2015 Μια από τις πιο τραγικές όψεις της ανιθαγένειας, είναι ότι αυτή μπορεί να διαιωνίζεται από μόνη της. Στις περισσότερες περιπτώσεις όταν οι γονείς είναι ανιθαγενείς τα παιδιά τους καθίστανται ανιθαγενή από τη στιγμή της γέννησής τους. Είναι για τούτο, που ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης 1, Nils Muižnieks, υποδεικνύει ότι, η αυτόματη απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά κατά τη γέννησή τους, είναι το καλύτερο εργαλείο για την εξάλειψη της ανιθαγένειας και της μετάδοσής της από γενιά σε γενιά. Φίλες και φίλοι, Η ανιθαγένεια συνιστά ένα νομικό κενό με καταστροφικές συνέπειες, για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι στερούνται την προστασία, που παρέχει η νομική διασύνδεση με ένα κράτος. Ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ανθρώπων είναι παιδιά. Παιδιά που από τη μέρα που γεννιούνται παραμένουν στην αφάνεια, και, παράλληλα, στιγματισμένα. Ο κίνδυνος να μείνουν νεογέννητα παιδιά χωρίς υπηκοότητα, γιγαντώνεται σε συνθήκες ενόπλων συρράξεων, όταν οικογένειες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Μια από τις πιο τραγικές διαστάσεις της κατάστασης που προέκυψε μετά τον πόλεμο στη Συρία και την προσφυγοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, που βρίσκονται διάσπαρτοι στις γειτονικές χώρες, είναι ο μεγάλος 1 Keynote address by Nils Muižnieks Council of Europe Commissioner for Human Rights Global Forum on Statelessness (The Hague, 15-17 September 2014)
αριθμός παιδιών, τα οποία παραμένουν χωρίς επίσημα χαρτιά υπηκοότητας και, ουσιαστικά, ανιθαγενή. Τονίζω εξ αρχής ότι, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, η απόλαυση των περισσοτέρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν προϋποθέτει και δεν διασυνδέεται με την ιθαγένεια ενός ατόμου. Αυτό, βέβαια, ισχύει και όσον αφορά τα δικαιώματα του παιδιού. Ένα άτομο/ παιδί χωρίς ιθαγένεια, δεν αποξενώνεται από τα ανθρώπινά του δικαιώματα, τουλάχιστον από νομικής άποψης. Στην πράξη, ωστόσο, η ανιθαγένεια συνιστά ουσιαστικό εμπόδιο για την απόλαυση του ευρύτερου φάσματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, ιδιαίτερα, των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, τα οποία απαιτούν θετική ενέργεια του κράτους για την απόλαυσή τους. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, είναι η πρώτη νομικά δεσμευτική διεθνής Πράξη, η οποία ενσωματώνει το πλήρες εύρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων πολιτικών, πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών σε σχέση με τα παιδιά, σε ένα μοναδικό κείμενο. Θεμελιώνεται στην αναγνώριση του παιδιού ως φορέα εγγενούς αξιοπρέπειας, και, κατ' επέκταση, από τη στιγμή της γέννησής του, ως υποκειμένου δικαιωμάτων. Λόγω της οικουμενικότητάς της, η Σύμβαση, τυγχάνει πλήρους αποδοχής και παρέχει ένα κοινό ηθικό και νομικό πλαίσιο για το ελάχιστο επίπεδο διασφάλισης των δικαιωμάτων του παιδιού. Κάτω από τη Σύμβαση, τα δικαιώματα του παιδιού δεν συνιστούν πλέον επιλογή, αλλά δημιουργούν υποχρεώσεις και ευθύνες, που όλοι μας οφείλουμε να προασπίζουμε, να τιμούμε και να σεβόμαστε. Στη Σύμβαση, δεν υπάρχει ιεράρχηση των δικαιωμάτων αλλά όλα θεωρούνται σημαντικά, απαραίτητα και αδιαίρετα για την πλήρη ανάπτυξη του παιδιού. Η Σύμβαση θέτει στο επίκεντρο το παιδί: (1) Αφενός, καθορίζει ότι, όλες οι αποφάσεις/ενέργειες που αφορούν ή επηρεάζουν παιδιά πρέπει να έχουν ως στόχο να διασφαλίσουν το συμφέρον του παιδιού, και, (2) αφετέρου, αναγνωρίζει στο παιδί το δικαίωμα να εκφέρει άποψη και αυτή να λαμβάνεται υπόψη, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά του. 2
Η Σύμβαση, αναγνωρίζει την ευάλωτη φύση του παιδιού και την κοινωνική ευθύνη για παροχή προστασίας σ' αυτό, αλλά, παράλληλα, προωθεί την αξία του παιδιού ως πολίτη και συνεταίρου στη λήψη αποφάσεων και, γενικότερα, στην κοινωνική αλλαγή. Υποδεικνύει ότι, κάθε παιδί είναι εξίσου σημαντικό. Λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα κάθε παιδιού: ακόμη και του παιδιού που δεν το έχει αγγίξει η κοινωνική και τεχνολογική πρόοδος, του ευάλωτου παιδιού και του παιδιού στο περιθώριο. Τέλος, η Σύμβαση αναγνωρίζει την υποχρέωση του Κράτους για πλήρη εφαρμογή των δικαιωμάτων κάθε παιδιού που βρίσκεται στη δικαιοδοσία του. Δεσμεύει το Κράτος, να υιοθετήσει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προώθηση και προάσπιση των δικαιωμάτων του παιδιού, τα οποία επιβάλλεται να είναι στο κέντρο της εθνικής πολιτικής διάταξης. To δικαίωμα του παιδιού, άμα τη γεννήσει του, στην απόκτηση ιθαγένειας κατοχυρώνει το άρθρο 7 της Σύμβασης. Σύμφωνα με το άρθρο 7: 1- Το παιδί εγγράφεται στο ληξιαρχείο αμέσως μετά τη γέννησή του και έχει από εκείνη τη στιγμή το δικαίωμα ονόματος, το δικαίωμα να αποκτήσει ιθαγένεια και, στο μέτρο του δυνατού, το δικαίωμα να γνωρίζει του γονείς του και να ανατραφεί από αυτούς. 2- Τα Συμβαλλόμενα Κράτη μεριμνούν για την εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία του και με τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν οι ισχύουσες σ' αυτό τον τομέα διεθνείς συνθήκες, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις κατά τις οποίες, ελλείψει αυτών, το παιδί θα ήταν άπατρις. Οι Hodgkin και Newel 2 σημειώνουν ότι σε κάθε περίπτωση, με βάση το συγκεκριμένο δικαίωμα, τα ανιθαγενή παιδιά θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία έχουν ζήσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όπως υποδεικνύουν, η πρόνοια αυτή είναι ιδιαίτερης σημασίας, δεδομένου του αυξανόμενου αριθμού ανιθαγενών παιδιών, τα οποία, συχνά, μεγαλώνοντας χωρίς 2 Hodgkin, R and Neewell P. (1998) Implementation Handbook for the Convention on the Rights of the Child, prepared for UNICEF, Geneva, p. 105. 3
γονείς, λαμβάνουν ικανοποιητική προστασία από τη χώρα στην οποία ζουν και διάγουν όλη την παιδική τους ηλικία, αλλά, στη συνέχεια, ανακαλύπτουν, τη στιγμή της ενηλικίωσής τους, ότι η παραμονή τους στη χώρα αυτή είναι πλέον παράτυπη. Tο δικαίωμα του παιδιού στην ιθαγένεια, ενισχύεται από το άρθρο 8 της Σύμβασης, το οποίο καθορίζει την ιθαγένεια ως ένα από τα συστατικά στοιχεία της ταυτότητας του παιδιού. Ταυτόχρονα, δεσμεύει τα Κράτη να σέβονται το δικαίωμα του παιδιού να διατηρεί την ταυτότητά του, αλλά και να του παρέχουν την απαραίτητη βοήθεια και προστασία, σε κάθε περίπτωση που στερείται ένα ή περισσότερα από τα στοιχεία της ταυτότητάς του. Η σχέση, που εγκαθιδρύει η Σύμβαση, ανάμεσα σε ταυτότητα και ιθαγένεια, είναι ιδιαίτερης σημασίας. Η ταυτότητα του παιδιού μπορεί να διασυνδέεται, τόσο με την εθνική καταγωγή των γονιών και, ως εκ τούτου, τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην απόκτηση της ιθαγένειας των γονιών τους -, όσο και με τη χώρα διαμονής του. Αυτό καθιστά προβληματικές, εκείνες τις εθνικές πολιτικές που αποκλείουν παντελώς παιδιά με μεταναστευτικό υπόβαθρο από την απόκτηση της ιθαγένειας της συγκεκριμένης χώρας, ανεξάρτητα από τα χρόνια διαμονής τους σε αυτή. Παράδειγμα, είναι, δυστυχώς, η πολιτική που ακολουθείται από την Κύπρο. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την επικρατούσα πολιτική, στα θέματα πολιτογράφησης, η πρόσβαση των παιδιών με μεταναστευτικό υπόβαθρο που διαμένουν στην Κύπρο για πολλά χρόνια ή που, ακόμα, γεννήθηκαν στην Κύπρο, είναι σχεδόν αδύνατη λόγω, τόσο νοομοθετικών διατάξεων όσο και της αυστηρής πολιτικής που ακολουθείται στο θέμα των πολιτογραφήσεων. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, σύμφωνα με την Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η Σύμβαση θα πρέπει να διαβάζεται ως ενιαίο κείμενο και με ιδιαίτερη έμφαση σε τέσσερις βασικές Αρχές, οι οποίες θα πρέπει να λειτουργούν καθοδηγητικά στην εφαρμογή των υπόλοιπων άρθρων της Σύμβασης. Αυτές ενισχύουν το δικαίωμα κάθε παιδιού στην απόκτηση ιθαγένειας. Σύμφωνα με την Αρχή της Διασφάλισης του συμφέροντος του παιδιού (άρθρο 3 της Σύμβασης) κάθε διοικητική ή άλλη απόφαση που λαμβάνεται αναφορικά με ένα παιδί θα πρέπει να εξυπηρετεί πρωτίστως το συμφέρον του ίδιου του παιδιού. Η Renate Winter, μέλος της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, σε ομιλία της στην περιφερειακή συνδιάσκεψη του Ευρωπαϊκού Δικτύου για 4
την Ανιθαγένεια, που έγινε στη Βουδαπέστη τον περασμένο Ιούνιο με θέμα την πρόληψη της Παιδικής Ανιθαγένειας υπογράμμισε χαρακτηριστικά: "Πότε είναι προς το συμφέρον ενός παιδιού να παραμείνει ανιθαγενές; Ποτέ!" Λαμβάνοντας υπόψη το ότι οι διακρίσεις - ιδιαίτερα λόγω φύλου, αλλά όχι μόνο - αποτελούν μια από τις σημαντικότερες αιτίες για την ανιθαγένεια, όπως αυτή εμφανίζεται σε πολλές περιοχές του πλανήτη, η Αρχή της Μη Διάκρισης, η οποία προβλέπει ότι τα Κράτη θα λαμβάνουν κάθε μέτρο, προκειμένου να προστατέψουν το παιδί από δυσμενείς διακρίσεις, στη βάση οποιουδήποτε κριτηρίου, περιλαμβανομένου του καθεστώτος των γονιών του, αποκτά ιδιαίτερη σημασία όσον αφορά το δικαίωμα κάθε παιδιού στην ιθαγένεια. Το δικαίωμα για απόκτηση, διατήρηση και μεταφορά της ιθαγένειας, σε πολλές χώρες του πλανήτη, κατανέμεται ανισομερώς, με τις γυναίκες να πλήττονται από μια ακόμη μορφή διάκρισης λόγω φύλου. Λόγω της διάκρισης αυτής, πολλά παιδιά παραμένουν, σήμερα, χωρίς πρόσβαση σε ιθαγένεια. Αναφέρομαι εδώ, για παράδειγμα, σε περιπτώσεις όπου η μητέρα δεν έχει δικαίωμα να μεταφέρει την ιθαγένειά της στο παιδί, ενώ ο πατέρας είτε ανιθαγενής, νεκρός, άγνωστος ή ανίκανος για οποιοδήποτε λόγο να μεταφέρει την ιθαγένειά του στο παιδί. Σημειώνεται, εδώ ότι, και η Κύπρος ανήκε σε αυτή την κατηγορία κρατών, για πολλά χρόνια, στη βάση νομοθεσίας της που αναγνώριζε την εκ καταγωγής απόκτηση της ιθαγένειας, μόνο στις περιπτώσεις που ο πατέρας των παιδιών ήταν Κύπριος. Ευτυχώς, η διάκριση αυτή έχει πλέον καταργηθεί, αναγνωρίζοντας την αρχή της ίσης μεταχείρισης στον τομέα αυτό. Όπως σημειώνει το Ευρωπαϊκό Δίκτυο για την Ανιθαγένεια στην Ευρώπη 3, «ακόμη και αν οι χώρες που συνεχίζουν να διατηρούν διακρίσεις σε βάρος των γυναικών στους νόμους τους περί ιθαγένειας βρίσκονται εκτός Ευρώπης, αυτή η περιοχή υποδέχεται μετανάστες από όλο τον κόσμο. Κατά συνέπεια, η Ευρώπη είναι ο τόπος γέννησης πολλών παιδιών, των οποίων οι μητέρες δεν έχουν το δικαίωμα να μεταφέρουν την ιθαγένειά τους σύμφωνα με το νόμο της χώρας καταγωγής τους. Εάν, για οποιοδήποτε λόγο, ο πατέρας δεν είναι, επίσης, σε θέση να προσφέρει ιθαγένεια, το παιδί διατρέχει σημαντικό κίνδυνο να παραμένει ανιθαγενές». Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αποκατάσταση του δικαιώματος πρόσβασης του παιδιού σε 3 Laura van Wass, Statelessness Programme, ENS: Gender Discrimination and stateless in Europe, 12 May 2013 : http://www.statelessness.eu/blog/gender-discrimination-and-statelessness-europe 5
ιθαγένεια, αλλά και η άρση της δυσμενούς διάκρισης στην οποία υπόκειται λόγω της νομικής του κατάστασης, αποτελεί ευθύνη της χώρας υποδοχής. Το δικαίωμα του παιδιού να έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει άποψη, να την εκφράζει και αυτή να λαμβάνεται υπόψη, ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητά του, συνοψίζει τη βασική Αρχή της Συμμετοχής. Όπως έχω ήδη επισημάνει η ανιθαγένεια δεν συνιστά λόγο, είτε νομικό είτε πραγματικό, για την αποξένωση ενός παιδιού από τα δικαιώματά του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, τα παιδιά χωρίς ιθαγένεια, παραμένουν χωρίς νομικό καθεστώς και χωρίς την προστασία και τα δικαιώματα, που η ιθαγένεια καθεαυτή τους προσφέρει και, ως εκ τούτου, με περιορισμένη, σε σχέση με τα άλλα παιδιά, δυνατότητα συμμετοχής, ως ενεργά μέλη της κοινωνίας στην οποία διαβιούν. Σε άλλες περιπτώσεις, η ανιθαγένεια περιορίζει την πρόσβαση του παιδιού σε σημαντικές υπηρεσίες πρόνοιας και εκπαίδευσης, ενώ αφήνει εκτεθειμένο ένα παιδί, σε κάθε μορφής εκμετάλλευση, περιλαμβανομένης της οικονομικής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης, κατά παράβαση της τέταρτης βασικής Αρχής της Σύμβασης, που αναφέρεται στη δέσμευση των κρατών να διασφαλίσουν, στο μέγιστο βαθμό, το δικαίωμα του παιδιού στη ζωή, την επιβίωση και ανάπτυξη. Στις σύγχρονες κοινωνίες, οι οποίες σήμερα αντιμετωπίζουν συνθήκες οικονομικής κρίσης, στο όνομα της οποίας επιβάλλονται αυστηρά μέτρα λιτότητας και δημοσιονομικής πολιτικής, η πρόσβαση σε κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, πλήττεται για το σύνολο των προσώπων. Πόσο μάλλον για τα ανιθαγενή παιδιά, εφόσον το κυρίαρχο κριτήριο για την αναγνώριση ή παραχώρηση δικαιωμάτων είναι αυτό της ιθαγένειας. Η Κύπρος, στην πλειοψηφία των νομοθεσιών που αφορούν την πρόσβαση στην κοινωνική πρόνοια ή τις κοινωνικές παροχές, έχει καθορίσει ως κριτήριο (πρόσβασης), είτε την κυπριακή ιθαγένεια είτε το νομικό καθεστώς παραμονής. Ως αποτέλεσμα, παιδιά χωρίς Κυπριακή ιθαγένεια αλλά και χωρίς το απαιτούμενο νομικό καθεστώς, παραμένουν αποκλεισμένα από βασικά κοινωνικά και οικονομικά τους δικαιώματα. Πολλές φορές, δε, η αδυναμία απόκτησης νομικού καθεστώτος παραμονής, έγκειται στην ανιθαγένειά τους, 6
αφού, χωρίς οποιαδήποτε έγγραφα, δεν μπορούν να υποβάλουν και οποιεσδήποτε αιτήσεις για απόκτηση καθεστώτος παραμονής. Φίλες και φίλοι, Πέραν από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, το δικαίωμα του παιδιού στην ιθαγένεια κατοχυρώνεται από αριθμό άλλων διεθνών και περιφερειακών Πράξεων, που ο χρόνος δεν προσφέρεται για ανάλυση τους. Ωστόσο, αυτό το δικαίωμα, το στερούνται εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Κύπρο, το θέμα των ανιθαγενών παιδιών, συνιστά ένα υπαρκτό πρόβλημα. Απαιτείται, όμως, περαιτέρω έρευνα και συντονισμένη προσπάθεια όλων των Αρχών για διαπίστωση του εύρους του προβλήματος. Είμαι σίγουρη ότι, εάν ερωτηθούν σήμερα οι αρμόδιες Αρχές για τον αριθμό των ανιθαγενών παιδιών στην Κύπρο, δεν θα είναι σε θέση να απαντήσουν. Η μετανάστευση και η προσφυγοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, σήμερα, λόγω και της σοβαρής κρίσης που έχουν δημιουργήσει οι πόλεμοι και οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως στη Συρία και το Ιράκ, δημιουργούν ακόμη περισσότερο τις προϋποθέσεις και εκκολάπτουν καταστάσεις ανιθαγένειας πολλών παιδιών. Για παράδειγμα, μια ομάδα παιδιών που ζει στην Κύπρο σε κατάσταση ανιθαγένειας, λόγω ανιθαγένειας και των γονέων τους, είναι αυτή των απάτριδων Κούρδων της Συρίας, από τους οποίους είχε, παλαιότερα, αφαιρεθεί η Συριακή ιθαγένεια από την κυβέρνηση της Συρίας. Υπάρχουν, επίσης, ασυνόδευτα παιδιά, τα οποία, πολλές φορές, δεν έχουν κανένα έγγραφο στην κατοχή τους και, εκ των πραγμάτων, δεν έχουν πρόσβαση σε οποιαδήποτε ιθαγένεια. Ως Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, έχω προχωρήσει σε παρεμβάσεις για τις συγκεκριμένες ομάδες παιδιών. Με αυτές τις παρεμβάσεις μου, επεδίωκα τη διασφάλιση πρόσβασης των παιδιών αυτών σε υπηρεσίες υγείας, πρόνοιας, προστασίας και εκπαίδευσης. Έχω, παράλληλα, εντοπίσει, ότι η Κυπριακή Νομοθεσία, και, ειδικότερα, ο περί Αρχείου Πληθυσμού Νόμος του 2002, όπως έχει τροποποιηθεί, δεν περιλαμβάνει οποιαδήποτε διάταξη για υλοποίηση και εφαρμογή των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, έτσι ώστε να διασφαλίζει το δικαίωμα κάθε ανιθαγενούς παιδιού που διαμένει στην Κύπρο σε ιθαγένεια. Απουσιάζουν, τόσο οι ουσιαστικές 7
διατάξεις που να κατοχυρώνουν το εν λόγω δικαίωμα όσο και θεσμοθετημένες διαδικασίες ή/ και κανονισμοί εντοπισμού ανιθαγενών παιδιών ή/και αποκατάστασης του δικαιώματός τους στην ιθαγένεια. Παρά το γεγονός ότι, οι διατάξεις της Σύμβασης, σύμφωνα με το Σύνταγμα, έχουν άμεση εφαρμογή και υπερέχουν των εθνικών νόμων, θα πρέπει να θεσπιστούν οι απαραίτητες εφαρμοστικές διατάξεις (implementing measures) για να μπορεί να υλοποιηθεί αποτελεσματικά το δικαίωμα των παιδιών, όπως αυτό κατοχυρώνεται στη Σύμβαση. Οι διατάξεις αναφορικά με την πολιτογράφηση αλλοδαπών ως Κυπρίων, δεν ικανοποιούν την ορθή εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αφού απαιτείται η νόμιμη παραμονή στη χώρα για περίοδο πέντε ή επτά ετών, ανάλογα με την περίπτωση, ενώ η αίτηση για πολιτογράφηση μπορεί να υποβληθεί μόνο από ενήλικα άτομα. Οι διατάξεις αυτές αποκλείουν, ουσιαστικά, τα παιδιά που βρίσκονται στην Κύπρο και είναι, για οποιοδήποτε λόγο, ανιθαγενή, από την πρόσβαση σ ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματά τους: Αυτό, το οποίο προσδιορίζει και την ταυτότητά τους. Είναι αλήθεια ότι, το θέμα της απόδοσης ιθαγένειας, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, καθώς σχετίζεται με θέματα κυριαρχίας και υπηκοότητας, αλλά και με πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις, όσον αφορά τη έννοια της εθνικής υπαγωγής. Αναγνωρίζω, επίσης, ότι η Κυπριακή πολιτεία, για λόγους που σχετίζονται με το πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, επιδεικνύει μια αυξημένη επιφυλακτικότητα όσον αφορά τα θέματα αυτά. Ωστόσο, στη βάση της προοπτικής που μας προσφέρουν τα δικαιώματα του παιδιού, και, ειδικότερα της συμμετοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η απουσία τέτοιων διατάξεων και σχετικών διαδικασιών, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Περαιτέρω, θεωρώ ότι, η δέσμευση του Κράτους να προστατεύει τα δικαιώματα του παιδιού και να προωθεί την εξυπηρέτηση του συμφέροντός του, την υποχρεώνει να επανεξετάσει τον τρόπο που χειρίζεται θέματα ανιθαγένειας, ειδικότερα, στις περιπτώσεις ενήλικων με παιδιά. Για το λόγο αυτό, θεωρώ απαραίτητο, η Κυπριακή πολιτεία να προχωρήσει στην υιοθέτηση του απαραίτητου νομοθετικού πλαισίου και των σχετικών διαδικασιών, ώστε να συμμορφωθεί πλήρως με τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. 8
Όπως έχω κατ επανάληψη αναφέρει, η Σύμβαση αποτελεί τη νομική βάση και το εργαλείο για την προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού. Η κύρωση της Σύμβασης, αποδεικνύει και την πολιτική βούληση για αποτελεσματική εφαρμογή της σε σχέση με όλα τα παιδιά, χωρίς οποιαδήποτε διάκριση, όπως απαιτείται και από τη βασική αρχή της ίδιας της Σύμβασης. Ευελπιστώ, ότι, το σημερινό σεμινάριο θα θέσει τις βάσεις για την έναρξη του διαλόγου και την υιοθέτηση, συγκεκριμένων, πλέον, νομοθετικών διατάξεων και πολιτικών, έτσι ώστε, κανένα παιδί να μην παραμένει ανιθαγενές στην Κύπρο κατά παράβαση των δικαιωμάτων του. ΚΠ/ΜΕ 9