Ι Δημοτικό Σχολείο Πάφου «Ευαγόρας Παλληκαρίδης», τα δικά μας ποιήματα Τμήμα: Στ 3 Σχολική χρονιά: 2014-2015
Μάνα που εσταυρώθηκες τζιαι έχασες τον γιο σου, ποσιερέτα τη Γιαλούσα σου τους τάφους των γονιών σου. Επήραν τον για ανάκριση, τάχα οι Τούρτζιοι είπαν. Μα άλλα είχασιν στον νουν τζιαι δεν στο μαρτυρήσαν. Στην γλάστραν η Βασιλιτζιά, η τριανταφυλλιά στον κήπον, εμείνασιν απότιστες, μαυρίσαν την ψυσιή σου. Ώρες πολλές περίμενες ν ακούσεις το όνομά του, που τζείνους που εστρέφουνταν που τα δόντια του βαρβάρου. Μα ν έκαμεν το ράδιο εσέναν τούντην χάρη, τον γιον σου έχασες τον ποιον τίποτε εν σε βαστάει. Σηκώστου θεία Ευτυχού να πάμε εις την Χώρα, τώρα ποιον εσκοτείνιασεν, τα μάθκια σου βουρκόσαν. Σκλέρυνε την ψυσιή σου θκειά τζιαι να στραφούμε πίσω. Η γη τούτη εν Ελληνική, εν μεσα το παιδίν σου. Η Κύπρος θα λευτερωθεί γιατί ο Θεός το θέλει. Τσιούλου του κόσμου τα καλά, πίσω θα ξαναφέρει. Παπαγεωργίου Λουκάς
Θυμάται τότε η μάνα τον γιο της μικρό που του άλλαζε την πάνα να παίζει στην αλάνα. Μα τώρα δεν είναι εδώ τον έχουνε οι Τούρκοι, τον έχουνε νεκρό ή μήπως ζωντανό. Και καρτερεί η μάνα τον γιο της καρτερεί να γυρίσει πίσω μα αυτός δεν λέει να φανεί. «Αλέξανδρε, πού είσαι; σε φωνάζω εδώ καιρό στο πλευρό μου να γυρίσεις σε θέλω πίσω, για σένα ζω». Τσιακκούρη Νικολέτα Παφίτη Έλλη Φόβος και τρόμος κυριαρχεί στα μάτια μίας μάνας τον αντικρίζεις. Τον γιο της που χασε ή μήπως όχι; Πού να ναι το δικό της παιδί; Δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε να συγκεντρωθεί σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά κανείς δεν ξέρει για αυτόν ειλικρινά. Γιαπάνης Φίλιππος Του Αλέξανδρου η μάνα περιμένει μάταια τόσα χρόνια το γιο της αναμένει. Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η απελπισία το μονάκριβο παιδί της περιμένει μ αγωνία. Θλίψη, πόνος και οργή τα συναισθήματα που ζει. Της πικραμένης μάνας η φωνή έχει γίνει πια κραυγή! Εθελοντής Φοίβος
Ο καημός και ο πόνος μου, απ τα δάκρυα μου κυλάνε κι η αγωνία μου κρυφή, μες την καρδιά μου τη νεκρή. Μέσα στο δρόμο περπατώ, με το γιο μου απόψε να βρεθώ. Να του πως πόσο πολύ τον αγαπώ και πως για κείνον μόνο ζω. Από το μοιρολόι μου δεν έμεινε ούτε δάκρυ, χρόνια και χρόνια αγωνιώ το πρόσωπο σου να ειδώ στου περβαζιού την άκρη. 40 χρόνια έχω να σε δω αγνοούμενό μου παιδάκι, έχω γεράσει τώρα πια και θέλω μόνο μια φορά, να σ αγκαλιάσω δυνατά. Παπαριστοδήμου Μαρία Η μάνα καθισμένη στην καρέκλα περιμένει το γιο της τον λεβέντη και πως τον περιμένει. Ζει το παιδί της; Είναι καλά; Ποιος θα της το πει; Μόνο ο χρόνος το μπορεί την αλήθεια να της πει. Και η μάνα μένει εκεί καθισμένη στο σκαμνί. Μακρής Χριστόδουλος Μάνα που έχασε παιδί άντρα και πατέρα δεν μπορεί να μην τους θυμηθεί κάθε στιγμή και μέρα. Κυλάει όμως η ζωή και η θλίψη μεγαλώνει θα δει ποτέ τον άντρα της τον γιο και τον πατέρα; Θα ακούσει πάλι τη φωνή θα νιώσει πάλι το φιλί και την καθημερινή ευχή: Αυγούλα καλημέρα; Τσιακκούρη Έλλη
Οι ώρες περνούν η μάνα τρομαγμένη, απάνω απ το ράδιο σκυμμένη, κουρασμένη. Καθημερινά χαμένος, ζει εγκλωβισμένος; Ο Αλέξανδρος έρχεται; Ποιος ξέρει; Η μάνα δεν αντέχει πια, είναι απελπισμένη! Ο πόνος την επηρεάζει και η μοναξιά την αγκαλιάζει. Βγάζοντας μια κραυγή, μοιράζεται η Γη! Κόκου Χρήστος Περιμένει η μάνα, η μάνα αναμένει. Καθισμένη στην πολυθρόνα, σκέφτεται η μάνα τρομαγμένη. Βάζει μια κραυγή και την ακούει όλη η γη. Κρατά την ψυχραιμία, μα νιώθει αγωνία! Κάνει μια ευχή, κι Τούρκοι κάνουν αλλαγή. Νομίζει πως είναι φαντασία, μα ζει μες την απελπισία! Είναι κουρασμένη, αλλά συνεχίζει απελπισμένη. Το όνομα Αλεξανδρος αν ακούσει θα ζει ευτυχισμένη! Κόκου Ηλέκτρα Όλοι οι άνθρωποι έχουν αγωνία τι θα γίνει και πονάνε όταν βλέπουν σιωπή θέλουν να φωνάξουν με μια φωνή ειρήνη ειρήνη να γίνει. Ο κόσμος είναι απεγνωσμένος και βγάζει μια κραυγή. Όχι, άλλοι πόλεμοι και σκοτωμοί. Χαραλάμπους Χαράλαμπος Τον έστειλε, τον έχασε στον πόλεμο τον γιο της, σαράντα χρόνια πέρασαν. Σαράντα χρόνια περιμένει, περιμένει και μένει στην καρέκλα της, να ακούει, τους αιχμάλωτους, μα πουθενά ο γιος της, το μαύρο χρώμα σκέπασε τη ψυχή της. Χαλκίδης Αντρέας
Εκφοβισμοί, βομβαρδισμοί, τραυματισμένοι στα συντρίμμια, βρίσκονται οι αχμάλωτοι, στου πολέμου τη βία. Πάνω απ το ραδιόφωνο, στέκεται η μάνα, περιμένοντας ν ακούσει, τα χαρμόσυνα μαντάτα. Με μια φωνή με μια κραυγή, με μεγάλη αγωνία προσμένουν οι μανάδες, την ποθητή ελευθερία. Παπαμιλτιάδου Μάρθα Η μάνα συλλογίζεται η μάνα τον προσμένει. Πάνω από το ράδιο και νέα περιμένει. Καθισμενη στην καρέκλα και με δάκρυα στα μάτια το γιο της συλλογίζεται και γίνεται κομμάτια. Χατζηδημητριάδης Δημήτρης Καημός, φόβος και πόνος κυριεύει όλο τον κόσμο. Ο πόνος μέσα στην καρδιά η σκέψη για τα αγνοούμενα παιδιά. Το ραδιόφωνο συνέχεια κρατεί με την ελπιδα ότι ο γιος της θα βρεθεί. Πέφτουν τα δάκρυα βροχή και οι κραυγές της μάνας αστραπή. Μέρα, νύχτα περιμένει αυτή τη στιγμή όπου όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν. Γεωργιάδη Χριστίνα Η μάνα ακόμη περιμένει. Πότε δεν σταματάει. Και γυρεύει και γυρεύει. Τον Αλέξανδρο να βρει. Τον είχαν πάρει απ το χωριό. Της μάνας απ το χέρι. Κι η μάνα τώρα πια. Στον ύπνο της τον βλέπει. Ανδρέου Δέσποινα
Στέκει η μάνα κατά γης και περιμένει του παιδιού της την φωνή. Σαν να ξερε τι γίνεται και τι τον παραδέρνει. Πονάει η ψυχή της, καίγεται και μόνη σιγοκαίει. Πού να ναι ο γιος της ο λεβέντης της αυτός που περιμένει; Άραγε αιχμάλωτος; Να ναι μοναχός και σύντομα να τελειώσει ο καημός; Φωνάζει, οδύρεται μα κείνος δεν εφάνη. Ο γιος της, ο μονάκριβος ο γιος της, ο λεβέντης. Πέφτει και κλαίει γοερά χωρίς μιλιά να βγάζει. Πνίγεται στην δυστυχία της και η ψυχή της σιγοβράζει. Όλες οι μάνες που ζουν στη γη τον πόνο αυτό μην δούνε μην ζήσουνε τη κόλαση μήτε να αγωνιούνε. Κωνσταντή Μαρία Σκέφτεται αγχωμένη: που είναι το παιδί μου; και κλαίει τρομοκρατημένη. Είναι αγνοούμενος ή μήπως νεκρός; Αιχμάλωτος; Μακάρι να ναι ζωντανός. Ακούει τα ονόματα των τυχερών, των ελεύθερων πλέον πολεμιστών, δεν κοιμάται τα βράδια κι όλο περιμένει κρατά το ραδιόφωνο και αναμένει τ όνομα του Αλέξανδρου προσμένει καθισμένη. Κοντός Αβραάμ