Λόγοι για να χρησιμοποιήσουν την πυρηνική ενέργεια

Χρήσεις της πυρηνικής ενέργειας Η πυρηνική ενέργεια είναι μια από τις ασφαλέστερες πηγές ενέργειας που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να επιτευχθεί πολλά επιθυμητά αποτελέσματα, με την προϋπόθεση ότι είναι χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια με τη δέουσα προφυλάξεις. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε διαφοροποιημένα πεδία για ειρηνικούς σκοπούς, όπως η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ιατρικούς σκοπούς, τη μείωση της ρύπανσης, κλπ. Μάθετε περισσότερα σχετικά με τις χρήσεις της πυρηνικής ενέργειας στο ακόλουθο άρθρο της... Η πυρηνική ενέργεια είναι η ενέργεια που απελευθερώνεται από τον πυρήνα ενός ατόμου, όπως είναι προφανές από τον όρο της πυρηνικής. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, η μάζα είναι δυνατόν να μετατραπεί σε ενέργεια. Η σχέση μεταξύ της μάζας και της ενέργειας δίνεται από τον περίφημο τύπο του Αϊνστάιν E = mc 2, όπου «Ε» είναι η ενέργεια, «m» είναι η μάζα, και «C» είναι η σταθερή ταχύτητα του φωτός. Εν συντομία, η πυρηνική ενέργεια είναι η ενέργεια που παράγεται από τη διάσπαση των ατόμων του ουρανίου σε μια διαδικασία γνωστή ως πυρηνική σχάση. Παρά το γεγονός ότι, υπάρχουν τρεις τρόποι από τους οποίους πυρηνική αντίδραση είναι δυνατόν - σχάση, η σύντηξη, και παρακμή, μόνο η ενέργεια από το πρώτο έχει χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα. Λόγοι για να χρησιμοποιήσουν την πυρηνική ενέργεια Περιβαλλοντική Ασφάλεια Η διαδικασία για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας είναι μία από τις καθαρότερες διεργασίες, και κάνει μικρότερη επίδραση στο περιβάλλον. Είναι οφείλεται στο γεγονός ότι οι πυρηνικοί σταθμοί δεν εκπέμπουν επιβλαβή αέρια όπως το διοξείδιο του άνθρακα,

οξειδίων του αζώτου και το διοξείδιο του θείου, που παράγεται από τα συμβατικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που απειλούν την ατμόσφαιρα με την αύξηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Η ενέργεια που μπορεί, ως εκ τούτου, να χαρακτηριστεί ως «μηδενικές εκπομπές ρύπων ενέργειας». Απαιτούν λίγο χώρο για την παραγωγή, έτσι, στην προώθηση της γης και της διατήρησης των ενδιαιτημάτων. Δεν υπάρχει απολύτως καμία επίδραση στην γη, νερό, αέρα και τους πόρους. Καθαρό Νερό Τα ύδατα που εκχέονται από πυρηνικούς σταθμούς είναι πολύ ασφαλές, είναι απαλλαγμένο από ακτινοβολία ή επιβλαβών ρύπων, και πληροί όλα τα ρυθμιστικά πρότυπα. Ως εκ τούτου, βοηθά στην προστασία της υδρόβιας ζωής και τη διατήρηση της άγριας πανίδας. Αξιόπιστος Μια τεράστια σημασία της πυρηνικής ενέργειας είναι η αξιοπιστία. Η ενέργεια δεν πρέπει να εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες, απρόβλεπτες δαπάνες, ή ξένες προμήθειες.είναι μια αξιόπιστη πηγή ενέργειας, ακόμα και κατά τη διάρκεια ακραίες καιρικές μεταβολές. Τα φυτά μπορεί να τρέξει για περίπου 500 με 700 ημέρες συνεχόμενα, πριν κλείσει για ανεφοδιασμό. Μειώνει την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα Έχει υπάρξει μια αύξηση στην παραγωγή και την προμήθεια των ορυκτών καυσίμων όπως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, καθώς ο κόσμος έχει τα χρησιμοποιούν με απίστευτο ρυθμό. Οι καταθέσεις τους είναι το άδειασμα. Από την άλλη πλευρά, η πυρηνική ενέργεια απαιτεί πολύ μικρή ποσότητα καυσίμου για να παράγουν μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Εξετάστε αυτό, ένα τόνο ουρανίου μπορεί να παράγει ενέργεια που είναι περισσότερο από αυτό του αρκετά εκατομμύρια τόνους άνθρακα και πετρελαίου. Ειρηνικές Χρήσεις Υπήρξαν μεγάλες προόδους στη χρήση πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς, όπως η ιατρική χρήση των ισοτόπων και τις τεχνικές ακτινοβολίας. Μια σημαντική εξέλιξη είναι η συνεχιζόμενη στείρα τεχνική έντομο (SIT), που βοηθά στην μεγάλης κλίμακας άρδευση των τροφίμων και βιολογικό έλεγχο των παρασίτων. Άλλες χρήσεις είναι οι εξής: Τροφίμων και Γεωργίας Η χρήση των ισοτόπων και τις τεχνικές ακτινοβολίας στη γεωργία υπάγονται στην κατηγορία αυτή. Κορυφαίες οργανώσεις έχουν εργαστεί για την τεχνολογία για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής, τη βελτίωση της διαθεσιμότητας και ποιότητας των

τροφίμων, τη μείωση του κόστους παραγωγής, και την ελαχιστοποίηση της ρύπανσης των καλλιεργειών τροφίμων. Ανθρώπινη Υγεία Μια πολύ συχνή εφαρμογή της πυρηνικής ενέργειας στη θεραπεία του καρκίνου - ακτινοθεραπεία. Επίσης, οι μικρές ποσότητες ραδιοϊσοτόπων χρωστικών ουσιών που χρησιμοποιούνται για διαγνωστικούς και ερευνητικούς σκοπούς. Αυτές οι τεχνικές έχουν βοηθήσει στην παρακολούθηση των επιπέδων των τοξικών ουσιών στα τρόφιμα, τον αέρα και το νερό. Η πυρηνική ενέργεια μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί σε βιομηχανίες για την επεξεργασία και την αποστείρωση των διαφόρων προϊόντων, μέσω της ακτινοβολίας. Με τόσα πολλά παραπάνω πλεονεκτήματα, η πυρηνική ενέργεια είναι σίγουρα το καύσιμο για τον 21ο αιώνα. Εν κατακλείδι, η πυρηνική ενέργεια έχει τεράστια οφέλη, αλλά είναι στο χέρι τους ανθρώπους να το χρησιμοποιήσουν με ασφάλεια, και για ειρηνικούς σκοπούς. http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=en%7cel&u=http://www.buzzle.c om/articles/uses-of-nuclear-energy.html Ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι Το πυρηνικό "μανιτάρι" που σχηματίστηκε μετά την έκρηξη στη Χιροσίμα.

Το πυρηνικό "μανιτάρι" ύψους 18χιλιομέτρων που σχηματίστηκε από την έκρηξη στο Ναγκασάκι. Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που με τον τρόμο που προκάλεσε αναδείχτηκε σύμβολο υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και του πυρηνικού αφοπλισμού. Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι απείχε ήδη 18 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω τηςραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα [1]. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Ωστόσο, οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας. Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού ΕσωτερικώνΤζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο στο θέατρο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Η εκτίμηση αυτή, όμως, έχει ισχυρά αμφισβητηθεί και υποστηρίζεται η άποψη ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90,000-166,000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι [2]. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα [3].

Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία όταν έπεσαν οι βόμβες και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας. http://el.wikipedia.org/wiki/%ce%a1%ce%af%cf%88%ce%b7_%ce%b1%cf %84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B2%CF% 8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A 7%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BC%CE%B1_%CE%BA %CE%B1%CE%B9_%CF%84%CE%BF_%CE%9D%CE%B1%CE%B3%CE%BA %CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B9 ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Πλεονεκτήματα - Αμελητέα ρύπανση: Kατά τη λειτουργία μιας μονάδας πυρηνικής ενέργειας δεν εκλύονται αέριοι ρύποι στην ατμόσφαιρα, όπως συμβαίνει κατά την παραγωγή συμβατικών μορφών ενέργειας και γενικότερα, η ρύπανση του περιβάλλοντος σε περίπτωση ομαλής λειτουργίας είναι αμελητέα έως μη μετρήσιμη. - Eνεργειακή ανεξαρτησία: Tο κόστος παραγωγής, ανεξάρτητα εάν είναι υψηλότερο ή χαμηλότερο από άλλες μορφές ενέργειας, είναι προβλέψιμο για μεγάλο χρονικό ορίζοντα, κάτι το οποίο θεωρείται πολύ σημαντικό για κάθε χώρα που επιλέγει να κάνει μια τέτοιου είδους επένδυση. Σε βάθος χρόνου, η χώρα που θα επιλέξει την πυρηνική ενέργεια θα καταστεί ανεξάρτητη από τις ενεργειακές κρίσεις που κατά καιρούς παρουσιάζονται διεθνώς. - Eπάρκεια: H κατασκευή πυρηνικών μονάδων αφ' ενός μειώνει την εξάρτηση από συμβατικές μορφές ενέργειας αφ' ετέρου αποδεσμεύει από προβλήματα σχετικά με τα φυσικά αποθέματα, όπως συμβαίνει με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. - Καθαρή μεταβατική λύση: H χρήση πυρηνικής ενέργειας μπορεί να συνδεθεί με την τεχνολογία της σύντηξης, η εφαρμογή της οποίας βέβαια είναι ακόμη πολύ μακρινή, ίσως χρειαστεί να περάσουν έως και πενήντα χρόνια μέχρι να γίνει πραγματικότητα. Στο χρονικό

διάστημα που μεσολαβεί, η πυρηνική ενέργεια θα μπορούσε να αποτελέσει μια καθαρή μεταβατική λύση. Mειονεκτήματα - Aσφάλεια: Tο βασικό μειονέκτημα της χρήσης σχετίζεται με την ασφάλεια καθώς τεχνικά δεν υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να αποκλειστεί πλήρως το ενδεχόμενο ενός μεγάλου ατυχήματος, που μπορεί να οφείλεται στη λειτουργία μιας μονάδος αλλά και σε τρομοκρατική επίθεση. H ασφάλεια αποτελεί το ζητούμενο για τους αντιδραστήρες τέταρτης γενιάς. Tέτοιοι αντιδραστήρες, όμως, βρίσκονται ακόμη στο στάδιο του σχεδιασμού, η κατασκευή τους αργεί, και ως εκ τούτου το αίτημα περί πλήρους ασφάλειας των εγκαταστάσεων παραμένει στη σφαίρα του θεωρητικού. - Διαχείριση αποβλήτων: Η διαχείριση των αποβλήτων αποτελεί μειονέκτημα, όμως πιστεύω ότι το πρόβλημα έχει διογκωθεί και δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές του διαστάσεις. Ηδη, οι ποσότητες πυρηνικών αποβλήτων φυλάσσονται επαρκώς και επιπλέον, η εξέλιξη των τεχνολογιών ενδέχεται στο μέλλον να μας οδηγήσει σε οριστική λύση του προβλήματος. Tο σενάριο π.χ. που εξετάζεται, για την αποστολή τους στον ήλιο... Aν μειωθεί η πιθανότητα αστοχίας αυτών των διαστημικών αποστολών τότε ίσως βρεθεί η οριστική λύση στο πρόβλημα. Θάβει τα πυρηνικά απόβλητα η ΕΕ Ραδιενεργά απόβλητα από 143 ευρωπαϊκούς πυρηνικούς αντιδραστήρες πρέπει στο μέλλον να θαφτούν σε ασφαλείς αποθήκες, όπως συμφώνησαν οι υπουργοί των κρατών μελών της Ε.Ε. την Τρίτη (19 Ιουλίου). Οι νέοι κανόνες υποχρεώνουν τις εθνικές αρχές για τα πυρηνικά, να καταρτίσουν σχέδια απόθεσης [των αποβλήτων] μέχρι το 2015, υπό τον έλεγχο του Επιτρόπου Ενέργειας Guenther Oettinger. Σύμφωνα με δήλωση από το Συμβούλιο Υπουργών της Ε.Ε. τα σχέδια θα έπρεπε να καλύψουν: την διαχείριση καυσίμου και αποβλήτων, την αδειοδότηση, τον έλεγχο και τις επιθεωρήσεις, την επιβολή προστίμων, την δημόσια ενημέρωση, τη διαβούλευση, την χρηματοδότηση και την εγκατάσταση ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών. «Μετά από χρόνια αδράνειας, η Ε.Ε. για πρώτη φορά δεσμεύεται σε οριστική απόθεση των πυρηνικών αποβλήτων,» είπε ο Guenther Oettinger σε μία δήλωση. Τα 14 κράτη μέλη που χρησιμοποιούν πυρηνική ενέργεια προς το παρόν αποθηκεύουν τα ραδιενεργά απόβλητά τους σε δεξαμενές στην επιφάνεια ή σε παλιές αποθήκες ενώ αυτά κρυώνουν.

Αλλά κρίσεις σαν τις πυρκαγιές της Ρωσίας το περασμένο καλοκαίρι και τις διαρροές στο εργοστάσιο Φουκουσίμα της Ιαπωνίας έχουν τονίσει τους κινδύνους που ενέχει η αποθήκευση στην επιφάνεια. Η πυρηνική ενέργεια δεν ήταν δημοφιλής στην Ευρώπη από την καταστροφή του Τσέρνομπιλ το 1986, αλλά ακόμη περισσότερο μετά τη Φουκουσίμα, και η Γερμανία συμφώνησε ακόμη και να καταργήσει εντελώς τη πυρηνική ενέργεια μέχρι το 2022. Ο Oettinger έχει καταστήσει την πυρηνική ασφάλεια ως ένα από τα κύρια ζητήματα κατά τη διάρκεια της θητείας του, πιέζοντας τους υπουργούς να αναπτύξουν μια πανευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλείας για πρώτη φορά. Το πρώτο βήμα στην στρατηγική αυτή είναι μια σειρά από «τεστ αντοχής» σε πυρηνικά εργοστάσια, που ξεκίνησε τον Ιούνιο. Το δεύτερο είναι η απόφαση της Τρίτης να αποθέσει τα αναλωμένα πυρηνικά καύσιμα σε ασφαλή αποθετήρια. Η ομάδα του Oettinger, η οποία θα εξετάσει τις εθνικές στρατηγικές, έχει ήδη δηλώσει τη προτίμηση της για «αποθετήρια σε μεγάλο γεωλογικό βάθος» - σπήλαια που θα κατασκευαστούν από πηλό ή βράχια γρανίτη μεταξύ 100 και 700 μέτρα υπογείως. «Τα εθνικά προγράμματα πρέπει να εμπεριέχουν σχέδια με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κατασκευή εγκαταστάσεων απόθεσης [αποβλήτων],» είπαν σε δήλωση. Τα πρότυπα ασφαλείας που εκδόθηκαν από την Διεθνή Αρχή Ατομικής Ενέργειας θα γίνουν επίσης νομικά δεσμευτικά ως μέρος του σχεδίου. Ο Oettinger αρχικά πρότεινε πλήρη απαγόρευση στις εξαγωγές ραδιενεργών αποβλήτων σε άλλες χώρες για επανεπεξεργασία, αλλά οι υπουργοί δημιούργησαν ένα παραθυράκι για το μέλλον των εξαγωγών. Αντ αυτού τα απόβλητα μπορούν να μεταφερθούν σε άλλες χώρες που ήδη έχουν χώρους αποθήκευσης βαθιά στη γη. «Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν τόσο βαθιές αποθήκες πουθενά στον κόσμο ούτε σε κάποια κατασκευή εκτός Ε.Ε.,» είπε η ομάδα του Oettinger. «Παίρνει τουλάχιστον 40χρόνια να αναπτυχθεί και να κατασκευαστεί μια.» Αλλά η Greenpeace κατηγόρησε την Επιτροπή ότι υιοθέτησε μια «εκτός προοπτικής, χωρίς σκέψη προσέγγιση» για τα ραδιενεργά απόβλητα που χώρες όπως η Ουγγαρία και η Βουλγαρία θα μπορούσαν να συνεχίσουν να εξάγουν στην Ρωσία. «Το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν το μακροπρόθεσμο αυτό πρόβλημα σε κάποιον άλλο και να θέτουν τους Ευρωπαίους σε κίνδυνο επιτρέποντας επικίνδυνες αυτοκινητοπομπές αποβλήτων,» δήλωσε ο σύμβουλος πυρηνικής πολιτικής της ΕΕ Jan Haverkamp της Greenpeace. Τα 143 πυρηνικά εργοστάσια της Ε.Ε. παράγουν περίπου 50,000 κυβικά μέτρα ραδιενεργών αποβλήτων κάθε έτος, σύμφωνα με την πυρηνική βιομηχανία Foratom. Περίπου το 15% αυτού είναι υψηλού κινδύνου απόβλητα. http://euractiv.gr/periballon/thabei-ta-pyrinika-apoblita-i-ee

Η πόλη που επιθυμεί τα πυρηνικά απόβλητα! Μέθοδο ασφαλούς ταφής πυρηνικών αποβλήτων ετοιμάζεται να φιλοξενήσει το Φόρσμαρκ στη Σουηδία ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 05/06/2011, 12:47 Σε βάθος 30 μέτρων μέσα στη γη οι υπόγειες δεξαμενές της μονάδας Clab παγώνουν τα αποθέματα χρησιμοποιούμενων πυρηνικών καυσίμων που βυθίζονται σε αυτές και παράλληλα περιορίζουν δραστικά τα επίπεδα της ραδιενέργειας που τα συνοδεύει Δεν πάει πολύς καιρός από το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία και τα αναπάντητα ερωτήματα παραμένουν αμέτρητα. Ποιες θα είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του σε ανθρώπους και περιβάλλον; Αραγε ποιο θα είναι το μέλλον της πυρηνικής ενέργειας τώρα που, με οδηγό τη Γερμανία, η μία χώρα μετά την άλλη αποφασίζουν ή το σκέπτονται να βάλουν λουκέτο στα πυρηνικά εργοστάσια; Τι θα απογίνουν τα πυρηνικά απόβλητα που «βαραίνουν» τον πλανήτη; Το τελευταίο ερώτημα είναι ίσως η «καυτή πατάτα» που καλούμαστε ως ανθρωπότητα να χειριστούμε με ιδιαίτερη ευαισθησία, καθώς ακόμη και αν

κλείσουν όλοι οι πυρηνικοί σταθμοί τα επικίνδυνα ραδιενεργά απόβλητα θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν τόσο εμάς όσο και τις μελλοντικές γενιές. Οσο παράδοξο και αν φαίνεται, ωστόσο, υπάρχει μια πόλη η οποία... επιθυμεί τα πυρηνικά απόβλητα! Πρόκειται για τη σουηδική Φόρσμαρκ, στα ανατολικά παράλια του Εστχάμαρ, την οποία οι επιστήμονες της σουηδικής Εταιρείας Πυρηνικών Καυσίμων και Διαχείρισης Πυρηνικών Αποβλήτων (Svensk Karnbranslehantering AB - SKB) έχουν επιλέξει ως το ιδανικό σημείο για την ανέγερση μιας οριστικής «αποθήκης» ταφής των πυρηνικών αποβλήτων όλης της χώρας. Και το κυριότερο όλων, με την πλειοψηφική υποστήριξη των πολιτών. Ταφή πυρηνικών αποβλήτων στο βραχώδες υπόστρωμα Το επίδοξο σχέδιο βασίζεται στην τεχνική SKB-3: μια νέα και κατά τους ειδικούς ασφαλέστερη μέθοδο αποθήκευσης των αποθεμάτων χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων με τη βοήθεια σφραγισμένων χάλκινων κανίστρων που θα «φυτεύονται» και θα σφραγίζονται εκ νέου σε βάθος 500 μέτρων στην καρδιά του βραχώδους υποστρώματος του εδάφους. «Τα τελευταία 30 χρόνια μελετάμε σε βάθος κάθε πτυχή της συγκεκριμένης μεθόδου»αναφέρει στο «Βήμα» η Σαΐντα Ενγκστρομ, πυρηνική χημικός και διευθύντρια του Τμήματος Περιβάλλοντος, Μετόχων και Κοινωνίας της SKB. «Συγκεκριμένα μελετήσαμε πολύ προσεκτικά τους γεωλογικούς παράγοντες της περιοχής του Φόρσμαρκ, θέματα που αφορούν την ασφάλεια τόσο των εγκαταστάσεων όσο και της μεθόδου αποθήκευσης, τη μελλοντική πιθανότητα διάβρωσης του υπεδάφους και τις γενικότερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Καταλήξαμε λοιπόν στο ότι το ασφαλέστερο και πιο σταθερό σημείο για την αποθήκευση των πυρηνικών αποβλήτων βρίσκεται βαθιά μέσα στη γη. Για τον λόγο αυτόν η σύσταση του εδάφους της συγκεκριμένης θέσης είναι μεγίστης σημασίας» μας εξηγεί η ειδικός. «Στην παρούσα φάση έχουμε υποβάλει τις απαραίτητες αιτήσεις στη σουηδική κυβέρνηση και στην αρμόδια αρχή ασφαλείας που θα εξετάσουν με τη σειρά τους όλες τις μελέτες και αξιολογήσεις μας. Είμαστε ωστόσο ιδιαίτερα αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι θα λάβουμε την έγκριση για την κατασκευή της μόνιμης αποθήκης ως το 2013-2015» προσθέτει η Ενγκστρομ.

Πυρηνική... ιστορία Η πυρηνική δραστηριότητα της Σουηδίας ξεκίνησε το 1972, όταν ετέθη σε λειτουργία ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας στην περιοχή Οσκαρσχαμν. Τρία χρόνια αργότερα ακολούθησε ένας δεύτερος αντιδραστήρας, ενώ το 1976 ετέθη σε λειτουργία ο τρίτος στην περιοχή Ρίνγκχαλς. Μέσα στα επόμενα χρόνια ο συγκεκριμένος τομέας επεκτάθηκε στη χώρα, με αποτέλεσμα σήμερα το 40% της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από πυρηνικές εγκαταστάσεις. Συνολικά υπάρχουν 12 πυρηνικοί αντιδραστήρες στη χώρα, από τους οποίους οι 10 παραμένουν ενεργοί. Τα πυρηνικά απόβλητα προκύπτουν μεταξύ άλλων όταν η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρισμού. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και οφείλουν να απομακρύνονται και να απομονώνονται άμεσα απο τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Για τον λόγο αυτόν τη δεκαετία του '70 οι σουηδικές εταιρείες πυρηνικής ενέργειας αποφάσισαν την ίδρυση

της SKB: μιας εταιρείας που θα αναλάμβανε την ασφαλή διαχείριση και αποθήκευση όλων των πυρηνικών αποβλήτων της χώρας. Βάσει νόμου η Σουηδία δεν μπορεί να δεχθεί τα πυρηνικά απόβλητα μιας άλλης χώρας ή αντίστοιχα να στείλει τα δικά της κάπου αλλού. Η SKB για την ώρα έχει υπό την εποπτεία της δύο μονάδες υπόγειας αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων. Η πρώτη, η λεγόμενη Clab, βρίσκεται κοντά στο Οσκαρσχαμν και αποτελεί μια μονάδα υπόγειας αποθήκευσης αποθεμάτων χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων σε δεξαμενές παγωμένου νερού. Τα απόβλητα τοποθετούνται σε ειδικά δοχεία και στη συνέχεια βυθίζονται στις δεξαμενές περιορίζοντας έτσι τη θερμότητά τους και τη ραδιενεργή τους δράση κατά περίπου 90% μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους. Η δεύτερη μονάδα αποθήκευσης βραχυβίων ραδιενεργών αποβλήτων βρίσκεται στο Φόρσμαρκ, στην ίδια περιοχή όπου αναμένεται να κατασκευαστούν οι νέες εγκαταστάσεις οριστικής απόθεσης. Οι μετακινήσεις των αποβλήτων από τα πυρηνικά εργοστάσια προς τις μονάδες αποθήκευσης αποβλήτων πραγματοποιούνται από θαλάσσης με τη βοήθεια του M/S Sigyn, ενός ειδικά διαμορφωμένου πλοίου. Οι μελλοντικές εγκαταστάσεις θα αποτελούνται από ένα σύστημα υπόγειων τούνελ μήκους 65 χλμ. σε βάθος 500 μέτρων μέσα στη γη και θα καλύπτουν μια έκταση 4 τετρ. χλμ. Η χωρητικότητα της νέας μονάδας αποθήκευσης θα αγγίζει, κατά τους ειδικούς, τα 60.000 κάνιστρα στα οποία θα βρίσκονται σφραγισμένα αποθέματα χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων συνολικού βάρους 12.000 τόνων. Διαχείριση με την υποστήριξη του κόσμου Ο Δήμος Φόρσμαρκ φαίνεται να αγκαλιάζει με θέρμη τα σχέδια των ειδικών. Σημαντικό ρόλο σε αυτό βέβαια έχει παίξει η διαρκής ενημέρωση του κοινού γύρω από τις ενέργειες της σουηδικής εταιρείας διαχείρισης πυρηνικών αποβλήτων. «Στην περιοχή του Φόρσμαρκ, όπου και αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε την αποθήκη ταφής, διατηρούμε πολύ καλή επικοινωνία με τους πολίτες τα τελευταία 14 χρόνια. Αλλωστε εκεί υπάρχει ήδη μια αποθήκη αποβλήτων η οποία λειτουργεί από το 1988, γεγονός που σημαίνει ότι οι πολίτες είναι ήδη εξοικειωμένοι με το έργο της SKB. Οπως είδαμε από τελευταίες δημοσκοπήσεις, σχεδόν το 80% των κατοίκων αποδέχεται την κατασκευή των νέων εγκαταστάσεων στην περιοχή τους αν λάβουμε την έγκριση της σουηδικής κυβέρνησης και της αρχής ασφαλείας. Ο κόσμος γενικά είναι πολύ συνεργάσιμος ως προς τη διαχείριση των σουηδικών αποβλήτων» τονίζει η Ενγκστρομ. Η νέα μέθοδος αποθήκευσης

Οι επιστήμονες, όπως αναφέρουν, ανέπτυξαν μια ασφαλέστερη μέθοδο οριστικής αποθήκευσης των χρησιμοποιημένων πυρηνικών καυσίμων. Η KBS-3, όπως ονομάζεται, ακολουθεί τη λογική της τριπλής μόνωσης. Βασίζεται, δηλαδή, στην εφαρμογή τριών διαφορετικών μονωτικών «φραγμάτων» για την αποφυγή τυχόν διαρροών ραδιενεργών ουσιών στο υπέδαφος και στον υδροφόρο ορίζοντα, όπως επίσης και την παρεμπόδιση εισχώρησης άλλων ουσιών στο εσωτερικό τους. Το μυστικό κρύβεται σε ένα χάλκινο κυλινδρικό κάνιστρο στο οποίο θα εισάγονται και θα σφραγίζονται τα απόβλητα. Στη συνέχεια, αυτό θα μεταφέρεται στο υπόγειο τούνελ και θα τοποθετείται σε κατακόρυφη θέση που φέρει προστατευτική επίστρωση από πηλό μπεντονίτη. Χαρακτηριστικό του μπεντονίτη είναι ότι όταν έρχεται σε επαφή με υγρό διογκώνεται εμποδίζοντας τη διαρροή και την εισχώρηση ουσιών από και προς το εσωτερικό του. Τα δύο αυτά μέρη μονωτικού φραγμού, σύμφωνα με το όραμα των επιστημόνων, θα βρίσκονται εντός του βραχώδους υποστρώματος, το οποίο εκτιμάται ότι σχηματίστηκε πριν από σχεδόν δύο δισ. χρόνια. Η μεγάλη του ιστορία, όπως εξηγούν, τους επιτρέπει να γνωρίζουν καλά τη ρηξιγενή ζώνη του, με αποτέλεσμα να μπορούν να προβλέψουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τα μελλοντικά του χαρακτηριστικά. Τέλος, τα θαμμένα απόβλητα θα σφραγίζονται εκ νέου στα ειδικά διαμορφωμένα τούνελ με μπλοκ μπεντονίτη και τσιμέντο. «Πιστεύουμε ότι πρόκειται για την ασφαλέστερη μέθοδο μόνιμης αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων. Ηδη η Φινλανδία έχει αποφασίσει να την εφαρμόσει μόλις λάβει την έγκριση της κυβέρνησης» επισημαίνει η Ενγκστρομ. Το πολλά υποσχόμενο σχέδιο όμως θα μπορούσε ενδεχομένως να δεχθεί τις απειλές της φύσης υπό μορφή σεισμικής ή ηφαιστειακής δραστηριότητας στη γύρω περιοχή; «Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο επιλέξαμε ένα σημείο το οποίο είναι ιδιαίτερα σταθερό. Δεν θέλαμε μια περιοχή με πλούσιο υδροφόρο ορίζοντα και θραυσιγενή χαρακτηριστικά. Η λίστα με τις απαιτούμενες γεωλογικές και γεωχημικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο είναι τεράστια. Ωστόσο, το σενάριο της σεισμικής ή της ηφαιστειακής δραστηριότητας δεν θα προκαλούσε πρόβλημα, όπως πολλοί μπορεί να φαντάζονται» μας λέει η διευθύντρια. «Μέχρι στιγμής η SKB δεν έχει στο ιστορικό της κάποιο ατύχημα» συνεχίζει. «Εχουν συμβεί ωστόσο διάφορα περιστατικά, άλλα περισσότερο σοβαρά και άλλα λιγότερο. Ως εταιρεία είμαστε πολύ ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ασφαλείας. Διαθέτουμε ένα πλήρως ενημερωμένο σύστημα αναφοράς περιστατικών στο οποίο προστίθενται ακόμη και ανεπαίσθητα συμβάντα, τα οποία όμως σε κάποια άλλη περίπτωση θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε σοβαρά περιστατικά. Πιστεύουμε ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ωστόσο ως σήμερα δεν έχει καταγραφεί κάποιο περιστατικό που να σχετίζεται με διαρροή ραδιενεργών ουσιών. Αυτό είναι υψίστης

σημασίας αν θέλουμε να έχουμε την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αν λοιπόν θέλουμε να κατασκευάσουμε μια καινούργια εγκατάσταση μόνιμης αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων, θα πρέπει να τους αποδείξουμε εμπράκτως ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά και με ασφάλεια τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης που ήδη διαθέτουμε». Εξαγωγή πυρηνικής τεχνογνωσίας Εδώ και χρόνια η SKB μοιράζεται την εμπειρία της με άλλες χώρες της Ευρώπης μέσω της θυγατρικής εταιρείας με διεθνή δραστηριοποίηση SKB International. «Συνεργαζόμαστε με αρκετές χώρες- ανάμεσά τους η Φινλανδία, η Γαλλία, η Βρετανία, ο Καναδάς - και εξάγουμε την τεχνογνωσία μας και την τεχνολογία μας» αναφέρει η Ενγκστρομ. «Για πολλά χρόνια βρισκόμασταν σε επαφή σε συμβουλευτικό επίπεδο με χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Δεν επιθυμούμε απλώς να πουλήσουμε τις ιδέες μας σε άλλα κράτη αλλά ενδιαφερόμαστε ώστε να γίνεται σωστή διαχείριση των πυρηνικών αποβλήτων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί από τη στιγμή που υπάρχει τεχνογνωσία κάποιου επιπέδου, γιατί κάποιος να πρέπει να ξεκινά από το μηδέν;».

Ημερομηνία και ώρα της πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ συνέβη στις Σάββατο, 26 Απρίλη 1986, στις 1:23:58 π.μ. τοπική ώρα. Τοποθεσία του πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ: Ο Β. Ι. Λένιν Memorial πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ βρισκόταν στην Ουκρανία, κοντά στην πόλη του Pripyat, το οποίο είχε κατασκευαστεί για να στεγάσει εργαζόμενους σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και τις οικογένειές τους. Ο πυρηνικός σταθμός ήταν σε μια δασώδη, ελώδης περιοχή κοντά στην Ουκρανία, τη Λευκορωσία στα σύνορα, περίπου 18 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης του Τσερνομπίλ και 100 χλμ. βόρεια του Κιέβου, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Γενικές πληροφορίες για το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Το πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ περιλάμβανε τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες, το καθένα σε θέση να παράγουν ένα γιγαβάτ ηλεκτρικής ενέργειας.κατά τη στιγμή του ατυχήματος, οι τέσσερις αντιδραστήρες που παράγεται περίπου το 10 τοις εκατό της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιούνται στην Ουκρανία. Η κατασκευή του πυρηνικού σταθμού του Τσερνομπίλ ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970. Η πρώτη από τις τέσσερις αντιδραστήρες που ανατέθηκε το 1977, και αριθ. αντιδραστήρα 4 άρχισαν να παράγουν ενέργεια το 1983. Όταν συνέβη το ατύχημα, το 1986, δύο άλλοι πυρηνικοί αντιδραστήρες ήταν υπό κατασκευή. Το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Στις 26 Απριλίου 1986, το πλήρωμα που λειτουργούν για να εξετάσει κατά πόσον η αντιδραστήρα Νο. 4 ανεμογεννήτριες θα μπορούσε να παράγει αρκετή ενέργεια για να κρατήσει τις αντλίες ψυκτικού μέσου που εκτείνεται έως το ντίζελ γεννήτρια έκτακτης ανάγκης ενεργοποιείται στην περίπτωση μιας εξωτερικής διακοπής ρεύματος. Κατά τη δοκιμή, τη δύναμη αυξήθηκαν απροσδόκητα, προκαλώντας έκρηξη και την οδήγηση θερμοκρασίες στο εσωτερικό του αντιδραστήρα σε πάνω από 2.000 βαθμούς Κελσίου, την τήξη των ράβδων καυσίμου, ανάφλεξη γραφίτη που καλύπτει τον αντιδραστήρα, και απελευθερώνοντας ένα σύννεφο της ακτινοβολίας στην ατμόσφαιρα. Αιτίες της πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Τα ακριβή αίτια του ατυχήματος είναι ακόμη αβέβαιες, αλλά είναι γενικά πιστεύεται ότι η σειρά των περιστατικών που οδήγησαν στην έκρηξη, φωτιά και την πυρηνική τήξη του Τσερνομπίλ προκλήθηκε από έναν συνδυασμό ελαττώματα σχεδιασμό των αντιδραστήρων και του λάθους του χειριστή. Απώλεια Ζωής από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Μέχρι τα μέσα του 2005, λιγότερες από 60 θανάτους θα μπορούσαν να συνδεθούν άμεσα με το Τσερνομπίλ-ως επί το πλείστον εργαζόμενοι που εκτέθηκαν σε μαζική ακτινοβολία κατά τη διάρκεια του ατυχήματος ή παιδιά που εκδήλωσαν καρκίνο του θυρεοειδούς. Οι εκτιμήσεις για την ενδεχόμενη αριθμός των νεκρών από το Τσερνομπίλ ποικίλλουν ευρέως.μια έκθεση για το 2005 από το Τσερνομπίλ Φόρουμ οκτώ οργανισμούς του ΟΗΕ, εκτιμάται ότι το ατύχημα τελικά θα προκαλέσει περίπου 4.000 θανάτους. Η Greenpeace τοποθετεί τον αριθμό στους 93.000 θανάτους, με βάση τις πληροφορίες από την Λευκορωσία Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.

Φυσική επιπτώσεων στην υγεία λόγω πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Η Λευκορωσία Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών εκτιμήσεις 270.000 κατοίκους της περιοχής γύρω από τον τόπο του ατυχήματος θα αναπτύξει καρκίνο του ως αποτέλεσμα του Τσερνομπίλ ακτινοβολία και ότι 93.000 από αυτές τις περιπτώσεις είναι πιθανό να αποβεί μοιραία. Μια άλλη έκθεση από το Κέντρο για την Ανεξάρτητη Περιβαλλοντική Εκτίμηση της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών διαπίστωσε μια δραματική αύξηση της θνησιμότητας από 1990-60,000 θανάτους στη Ρωσία και περίπου 140.000 θανάτους στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία-πιθανώς λόγω Τσερνομπίλ ακτινοβολία. Ψυχολογικές Επιπτώσεις των πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι κοινότητες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με το νέφος του Τσερνομπίλ είναι η ψυχολογική ζημιά σε 5 εκατομμύρια άνθρωποι στη Λευκορωσία, την Ουκρανία και τη Ρωσία. "Η ψυχολογική επίδραση θεωρείται τώρα ότι είναι το μεγαλύτερο αποτέλεσμα για την υγεία του Τσερνομπίλ", δήλωσε ο Λουίζα Vinton, του UNDP. «Οι άνθρωποι έχουν οδηγηθεί να θεωρούν τους εαυτούς τους ως θύματα κατά τη διάρκεια των ετών, και είναι συνεπώς πιο ικανοί να λάβει μια παθητική προσέγγιση προς το μέλλον τους και όχι την ανάπτυξη ενός συστήματος της αυτάρκειας." Οι χώρες και κοινότητες που έχουν πληγεί από πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ: Εβδομήντα τοις εκατό των ραδιενεργό νέφος του Τσερνομπίλ προσγειώθηκε στη Λευκορωσία, που επηρεάζει περισσότερους από 3.600 πόλεις και χωριά, και 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Η ακτινοβολία μολυσμένο έδαφος, τα οποία με τη σειρά του μολύνει τις καλλιέργειες που οι άνθρωποι εξαρτώνται για φαγητό. Πολλές περιοχές στη Ρωσία, τη Λευκορωσία και την Ουκρανία είναι πιθανόν να έχουν μολυνθεί για δεκαετίες. Ραδιενεργό νέφος που μεταφέρονται από τον άνεμο βρέθηκε αργότερα στα πρόβατα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα ρούχα που φοριούνται από τους ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, και στη βροχή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τσερνομπίλ Κατάσταση και Προοπτικές: Το ατύχημα του Τσερνομπίλ το κόστος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, και ορισμένοι παρατηρητές πιστεύουν ότι μπορεί να επιτάχυνε την κατάρρευση της σοβιετικής κυβέρνησης. Μετά το ατύχημα, σοβιετικές αρχές εγκαταστάθηκαν περισσότερα από 350.000 άτομα έξω από τις χειρότερες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων όλων 50.000 άνθρωποι από το κοντινό Πριπγιάτ, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν σε μολυσμένες περιοχές. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, πολλά έργα που αποσκοπούν στη βελτίωση της ζωής στην περιοχή εγκαταλείφθηκαν και οι νέοι άρχισαν να κινούνται μακριά για να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία και την κατασκευή νέων ζωή σε άλλα μέρη. "Σε πολλά χωριά, μέχρι 60 τοις εκατό του πληθυσμού αποτελείται από συνταξιούχους», δήλωσε ο Βασίλι Νεστερένκο, διευθυντής του Belrad ακτινοπροστασίας και Προστασίας του Ινστιτούτου στο Μινσκ. "Στα περισσότερα από αυτά τα χωριά, ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να εργαστούν είναι δύο ή τρεις φορές χαμηλότερο από το κανονικό."

Μετά το ατύχημα, αντιδραστήρα αρ. 4 ήταν κλειστό, αλλά η ουκρανική κυβέρνηση επέτρεψε τις άλλες τρεις αντιδραστήρες για να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους, διότι η χώρα χρειάζεται την εξουσία που παρέχεται. Αντιδραστήρα Νο 2 είχε κλείσει μετά από μια πυρκαγιά κατεστραμμένο είναι το 1991, και αντιδραστήρα Νο 1 είχε παροπλιστεί το 1996. Τον Νοέμβριο του 2000, ο Ουκρανός πρόεδρος κλείσει αντιδραστήρα Νο. 3 σε μια επίσημη τελετή που έκλεισε τελικά το Τσερνομπίλ εγκατάσταση. Αλλά αντιδραστήρα Νο 4, το οποίο καταστράφηκε από την έκρηξη του 1986 και φωτιά, εξακολουθεί να είναι γεμάτη από ραδιενεργό υλικό περικλείεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο εμπόδιο, που ονομάζεται σαρκοφάγος, που είναι η γήρανση άσχημα και πρέπει να αντικατασταθεί. Διαρροή νερού μέσα στα αντιδραστήρα μεταφέρει ραδιενεργά υλικά σε όλη την εγκατάσταση και απειλεί να διαρρεύσουν στα υπόγεια νερά. Η σαρκοφάγος είχε σχεδιαστεί να διαρκέσει περίπου 30 χρόνια, και την τρέχουσα σχέδια θα δημιουργήσει ένα νέο καταφύγιο με διάρκεια ζωής 100 χρόνια. Αλλά ραδιενέργειας στο κατεστραμμένο αντιδραστήρα, θα πρέπει να περιλαμβάνονται για 100.000 χρόνια για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια. Αυτή είναι μια πρόκληση όχι μόνο για σήμερα, αλλά για πολλές γενιές ακόμα. http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=en%7cel&u=http://environment.a bout.com/od/chernobyl/p/chernobyl.htm Πυρηνικό υποβρύχιο Ένα πυρηνικό υποβρύχιο είναι ένα υποβρύχιο τροφοδοτείται από ένα πυρηνικό αντιδραστήρα (βλ. επίσης Πυρηνική πρόωσης πλοίων ). Τα πλεονεκτήματα των επιδόσεων των πυρηνικών υποβρυχίων σε "συμβατικά" (συνήθως ντίζελ-ηλεκτρικό ) υποβρύχια είναι σημαντικές: πυρηνικής πρόωσης, είναι εντελώς ανεξάρτητη από αέρα, απελευθερώνει το υποβρύχιο από την ανάγκη να επιφάνεια συχνά, όπως είναι απαραίτητο για τα συμβατικά υποβρύχια? το μεγάλο ποσό των ενέργεια που παράγεται από ένα πυρηνικό αντιδραστήρα επιτρέπει πυρηνικά υποβρύχια για να λειτουργεί σε υψηλή ταχύτητα για μεγάλες διάρκειες? και το μακρύ διάστημα μεταξύ refuellings χορηγεί μια σειρά περιορίζεται μόνο από αναλώσιμα υλικά όπως τα

τρόφιμα. Οι σημερινές γενιές των πυρηνικών υποβρυχίων ποτέ δεν πρέπει να ανεφοδιαστεί σε όλη 25ετή διάρκεια ζωής τους. [1] Αντίθετα, η περιορισμένη ισχύς αποθηκεύεται σε ηλεκτρικές μπαταρίες σημαίνει ότι ακόμα και τα πιο προηγμένα συμβατικάυποβρύχια δεν μπορεί παρά να παραμείνει βυθισμένη για λίγες ημέρες σε χαμηλή ταχύτητα, και μόνο λίγες ώρες με την κορυφαία ταχύτητα? πρόσφατες εξελίξεις στη air-ανεξάρτητο πρόωσης έχουν διαβρώσει αυτό το μειονέκτημα κάπως. Το υψηλό κόστος της πυρηνικής τεχνολογίας σημαίνει ότι τα σχετικά λίγα κράτη έχουν λάβουν μέρος πυρηνικών υποβρυχίων. Μερικά από τα πιο σοβαρά πυρηνικά ατυχήματα και ακτινοβολία στον κόσμο έχουν εμπλέκονται σοβιετικό πυρηνικό υποβρύχιο ατυχίες. Ιστορία [2] [3] USS Nautilus (SSN-571), το πρώτο πυρηνικό υποβρύχιο. Η ιδέα για ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο προτάθηκε για πρώτη φορά από το Ναυτικό Ερευνητικό Εργαστήριο 's Ross Gunn [4] το 1939. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν το USS Nautilus, το πρώτο πυρηνικό υποβρύχιο, το 1954. [5], ο Ναυτίλος θα μπορούσε να παραμείνει υποβρύχια για έως και τέσσερις μήνες χωρίς να ξαναέρθει στην επιφάνεια. Η κατασκευή του Ναυτίλου κατέστη δυνατή με την επιτυχή ανάπτυξη ενός πυρηνικού σταθμού πρόωσης από μια ομάδα επιστημόνων και μηχανικών στο Ναυτικό Υποκατάστημα αντιδραστήρες της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Τον Ιούλιο του 1951, το Κογκρέσο των ΗΠΑεξουσιοδότησε την κατασκευή του πρώτου πυρηνοκίνητο υποβρύχιο του κόσμου, υπό την ηγεσία του Καπετάν Hyman Γ. Rickover, USN. [6] Η Westinghouse Corporation ανέλαβε την κατασκευή του αντιδραστήρα. Μετά το υποβρύχιο ολοκληρώθηκε, Mamie Eisenhower έσπασε το παραδοσιακό μπουκάλι της σαμπάνιας στην πλώρη Ναυτίλος». Στις 17 Ιανουαρίου του 1955, άρχισε να της θαλάσσιες δοκιμές μετά την έξοδο από αποβάθρα σε Groton, Κονέκτικατ. Το υποβρύχιο είχε 320 μέτρα μήκος, και το κόστος περίπου $ 55 εκατ. ευρώ.

Η Σοβιετική Ένωση ακολούθησε σύντομα η Ηνωμένων Πολιτειών για την ανάπτυξη πυρηνοκίνητα υποβρύχια στη δεκαετία του 1950. Ενισχυθεί από την ανάπτυξη των ΗΠΑ από το Nautilus,Σοβιετική εργασίες για πυρηνικούς αντιδραστήρες πρόωσης ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950 στο Ινστιτούτο Φυσικής και Power Engineering, σε Obninsk, υπό Ανατόλι Π. Αλεξάντροφ, που αργότερα έγινε επικεφαλής του Kurchatov Ινστιτούτου. Το 1956, το πρώτο σοβιετικό αντιδραστήρα πρόωσης ειδικά σχεδιασμένα από την ομάδα του άρχισαν επιχειρησιακές δοκιμές. Εν τω μεταξύ, μια ομάδα σχεδιασμού βάσει του Βλαντιμίρ Ν. Peregudov εργάστηκαν για το σκάφος που θα στεγάσει το αντιδραστήρα. Μετά το ξεπέρασμα πολλών εμποδίων, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής ατμού προβλήματα, ακτινοβολία διαρροές, και άλλες δυσκολίες, το πρώτο πυρηνικό υποβρύχιο με βάση αυτές τις συνδυασμένες προσπάθειες εισήγαγε την υπηρεσία το σοβιετικό ναυτικό το 1958. [7] Η VMF υποβρύχιο κλάσης Typhoon, κινούνται με πυρηνική ενέργεια είναι και η μεγαλύτερη-μετατόπιση υποβρύχιο στον κόσμο. [8] Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, περίπου πέντε με δέκα πυρηνικά υποβρύχια είχαν ανατεθεί από καθένα από τα τέσσερα ναυπηγεία της Σοβιετικής υποβρύχιο ( Sevmash σε Severodvinsk, Admiralteyskiye Verfi στην Αγία Πετρούπολη, Krasnoye Sormovo στοnizhny Novgorod, και Amurskiy Zavod στο Komsomolsk-on -Amur ). Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέχρι το τέλος του 1997, ησοβιετική Ένωση και αργότερα τη Ρωσία, έχτισε ένα σύνολο 245 πυρηνικά υποβρύχια, πάνω από όλα συνδυάζονται τα άλλα έθνη. [9] Σήμερα, έξι χώρες αναπτύσσουν κάποια μορφή πυρηνοκίνητα στρατηγικών υποβρυχίων: την Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, και την Ινδία. Πολλές άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής καιτης Βραζιλίας, έχουν σε

εξέλιξη έργα σε διάφορες φάσεις για την οικοδόμηση πυρηνοκίνητα υποβρύχια. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, όλες οι πρώην και νυν πυρηνικά υποβρύχια για το Βασιλικό Ναυτικό (με εξαίρεση τα τρία: HMS Conqueror, HMSΦήμη και HMS Revenge ) έχουν κατασκευαστεί σε Barrow-in-Furness (στην BAE Systems Solutions Υποβρύχιο ή ο προκάτοχός τουvsel ) όπου η κατασκευή των πυρηνικών υποβρυχίων συνεχίζεται. κατακτητή είναι το μόνο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο ποτέ να έχουν εμπλακεί ένα εχθρικό πλοίο με τορπίλες, βυθίζοντας το ταχύπλοο σκάφος ARA General Belgrano με δύο Mark 8 τορπίλες κατά τη διάρκεια του 1982 Πόλεμος των Νησιών Φόλκλαντ. Τεχνολογία [Σημείωση 1], ένα προηγμένο πυρηνικό υποβρύχιο επίθεση. [13] Η κύρια διαφορά μεταξύ συμβατικά υποβρύχια και τα πυρηνικά υποβρύχια είναι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας του συστήματος. Πυρηνικά υποβρύχια χρησιμοποιούν πυρηνικούς αντιδραστήρες για το έργο αυτό. Παράγουν είτε ηλεκτρική ενέργεια που τροφοδοτεί ηλεκτρικούς κινητήρες που συνδέονται με την έλικα άξονα ή να βασίζονται στις θερμότητα αντιδραστήρα για την παραγωγή ατμού που κινεί τουρμπίνες ατμού (βλ. πυρηνική θαλάσσια προώθηση ). Αντιδραστήρες που χρησιμοποιούνται στη υποβρύχια συνήθως χρησιμοποιούν υψηλού βαθμού εμπλουτισμού καυσίμων (συχνά μεγαλύτερο από 20%) ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν ένα μεγάλο ποσό ενέργειας από μια μικρότερη αντιδραστήρα και να λειτουργούν πλέον μεταξύ refuelings - που είναι δύσκολο λόγω της θέσης του αντιδραστήρα στο κύτος πίεση του υποβρυχίου. Ο πυρηνικός αντιδραστήρας παρέχει επίσης εξουσία για άλλα υποσυστήματα του υποβρυχίου, όπως για τη διατήρηση της ποιότητας του αέρα, πόσιμου νερού, από την απόσταξη θαλασσινό νερό από τον ωκεανό, ρύθμιση της

θερμοκρασίας, κλπ. Όλα τα πολεμικά πυρηνικοί αντιδραστήρες που χρησιμοποιούνται σήμερα λειτουργούν με γεννήτριες diesel ως εφεδρικό σύστημα ενέργειας. Οι κινητήρες αυτοί είναι σε θέση να παρέχουν ηλεκτρικής ενέργειας έκτακτης ανάγκης για αντιδραστήρα θερμότητα διάσπασης αφαίρεσης, καθώς και αρκετή ηλεκτρική ενέργεια για την παροχή ενός μηχανισμού πρόωσης έκτακτης ανάγκης. Υποβρύχια μπορούν να φέρουν πυρηνικά καύσιμα για διάστημα έως 30 χρόνια λειτουργίας. Ο μόνος πόρος που περιορίζει το χρόνο υποβρύχια είναι η προμήθεια τροφίμων για το πλήρωμα και τη συντήρηση του σκάφους. Η αδυναμία μυστικότητας των πυρηνικών υποβρυχίων είναι η ανάγκη για την ψύξη του αντιδραστήρα, ακόμα και όταν το υποβρύχιο δεν κινείται? Περίπου το 70% της θερμότητας του αντιδραστήρα εξόδου συνδέεται στο νερό της θάλασσας. Αυτό αφήνει ένα «θερμικό ξυπνήσει», ένα λοφίο του θερμού νερού από χαμηλότερη πυκνότητα που ανεβαίνει προς την επιφάνεια της θάλασσας και δημιουργεί μια «θερμική ουλή" παρατηρήσιμα από θερμική απεικόνιση συστήματα http://translate.google.gr/translate?hl=el&langpair=en%7cel&u=http://en.wikipedia.o rg/wiki/nuclear_submarine