-Τσούνης Βασίλης -Κωνσταντίνος Αθανασόπουλος -Σαΐνι Σιμράν -Χρυσάνθη Ροδάτου -Χρήστος Ζέρβας

-Τσούνης Βασίλης -Κωνσταντίνος Αθανασόπουλος -Σαΐνι Σιμράν -Χρυσάνθη Ροδάτου -Χρήστος Ζέρβας

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟ ΑΛΑΤΙ, ΠΗΓΗ ΖΩΗς ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ιστορία του ανθρώπου, τουλάχιστον από την δέκατη χιλιετία π.χ και εξής, είναι πολύ δεμένη με το αλάτι. Έχει υποστηριχθεί ότι, εξ αιτίας της θαλάσσιας καταγωγής όλων των ζωικών οργανισμών το αλάτι αποτελεί βασικό συστατικό στο σώμα τους. Όσον αφορά τα θηλαστικά, που αποβάλλουν καθημερινά μεγάλες ποσότητες αλατιού με τις διάφορες εκκρίσεις (ούρα, ιδρώτας, δάκρυα), είναι αναγκαία η αναπλήρωσή του. Έχει υπολογιστεί ότι, ανάλογα με το κλίμα κάθε περιοχής, η ποσότητα που χρειάζεται ο άνθρωπος σε ημερήσια βάση ανέρχεται στα 5-30 γραμμάρια, ενώ είναι πενταπλάσια για το άλογο και δεκαπλάσια για την αγελάδα.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ -Δεν είναι τροφή, αλλά το χρειαζόμαστε. -Στο παρελθόν ήταν τόσο πολύτιμο, που το χρησιμοποιούσαν ως νόμισμα. - Για χάρη του γίνονταν ακόμα και πόλεμοι. ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ "ναρκωτικό" ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. -Αν και δεν τρώγεται παρά μονό συνοδεύει τις τροφές, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Για πολλά χρόνια το αλάτι ήταν το μοναδικό συστατικό για τη συντήρηση των τροφών. Μ' αυτό αλάτιζαν το κρέας, τα ψάρια -τις περισσότερες φόρες πάνω στα αλιευτικά πλοία-, το τυρί, τις ελιές, ακόμα και το βούτυρο. - Επίσης το χρησιμοποιούσαν στη βυρσοδεψία κατά της σήψης των δερμάτων. Οι δυνατότητες συντήρησης του προέρχονται από την ιδιότητα του να καθίστα το νερό που περιέχεται στις τροφές μη βιοδιαθέσιμο, δηλαδή μη διαθέσιμο στη μόλυνση από βακτηρίδια και μύκητες.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ Όλοι μας, όταν ακούμε τη λέξη αλάτι, σκεφτόμαστε αυτό το λευκό υλικό που κάνει τα φαγητά μας τόσο πιο νόστιμα. Σίγουρα το αλάτι είναι αυτό το υλικό, όμως κάνει πολύ μα πολύ περισσότερα πράγματα από το να νοστιμίζει το φαγητό μας. Είναι το πιο αποτελεσματικό συντηρητικό τροφίμων. Οι βιομηχανικές του χρήσεις είναι αμέτρητες Επίσης χρησιμοποιήθηκε στην αγγειοπλαστική Η παρασκευή του αλατιού αναφέρεται τόσο στην Κινεζική όσο και στην Αιγυπτιακή ιστορία. Ειδικά για τους αρχαίους Αιγύπτιους, το αλάτι αποτελούσε απαραίτητο συστατικό για την ταρίχευση των νεκρών (μούμιες).

ΝΟΜΙςΜΑΤΙΚΗ ΧΡΗςΗ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ Το αλάτι αποτελούσε και σπουδαίο οικονομικό παράγοντα στην αρχαιότητα καθώς χρησιμοποιούνταν ως νόμισμα στην αρχαία Ελλάδα, κυρίως ως ανταλλαγή ειδών (αλάτι για σκλάβους). Οι Ρωμαίοι που έφτιαξαν σπουδαία έργα υποδομής αναφέρεται ότι είχαν ήδη φτιάξει εγκαταστάσεις όρυξης και επεξεργασίας αλατιού. Επίσης υπάρχουν αναφορές ότι κάποιοι Ρωμαίοι στρατιώτες πληρώνονταν με αλάτι (ως μισθός).

Τ Ο Υ Α Ρ Στην περιοχή τους το έδαφος περιέχει πολύ αλάτι. Ανοίγουν λοιπόν βαθουλώματα, όπου συγκεντρώνεται το νερό, και όταν εξατμίζεται, μένει το αλάτι. Στις αλυκές απασχολούνται πολλοί κάτοικοι και ζουν από το εμπόριο του αλατιού. Παλαιότερα το εμπόριο του αλατιού ήταν μονοπώλιο των Τουαρέγκ σε όλη τη Σαχάρα. Ε Γ Κ

Αλάτι ο Λευκός Χρυσός Η χρήση δεξαμενών αλατιού στις γαλλικές ακτές του Ατλαντικού αρχίζει τον 3 ο αιώνα π.χ περίπου Εντούτοις, η παραγωγή αλατιού έφτασε σε αξιόλογα επίπεδα πολύ αργότερα, στο τέλος του Μεσαίωνα. Οι περιουσίες που γίνονταν από αυτόν το «λευκό χρυσό» δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους βασιλιάδες της Γαλλίας.. Το 1340 επιβλήθηκε φόρος στο αλάτι, ο οποίος έγινε γνωστός ως γκαμπέλ, από την αραβική λέξη καμπάλα που σημαίνει φόρος. Αυτός ο φόρος ήταν εξαιρετικά δυσάρεστος στο λαό και προκάλεσε αιματηρές εξεγέρσεις.

Φορολόγηση Αλατιού στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες Φορολόγηση στο αλάτι έχει επιβληθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες στο παρελθόν. Όσο απίθανο και αν φαίνεται, το να φορολογήσει κάποιος το αλάτι είναι μια από τις πιο προβληματικές και απερίσκεπτες ιδέες στην ιστορία. Η φορολογία στο αλάτι είναι μερικώς υπεύθυνη για την πτώση της Κινέζικης αυτοκρατορίας, ο Γαλλικός φόρος αλατιού (γνωστός ως gabelle) συνεισέφερε στην Γαλλική επανάσταση και ο Γκάντι πήρε μέρος σε μια διαμαρτυρία εναντίον ενός τέτοιου φόρου το 1930, θέτοντας τα θεμέλια για ένα κίνημα ανεξαρτητοποίησης της Ινδίας από την Αγγλική κατοχή

ΦΟΡΟΛΟΓΗςΗ ςτην ΕΛΛΑΔΑ Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι αλυκές ανήκαν στις κατά τόπους κοινότητες και πόλεις ή σε ιδιώτες οι οποίοι τις καλλιεργούσαν και κατέβαλαν το αλατιάτικο, κατά κεφαλήν φόρο, στις τουρκικές Αρχές. Το 1823, το αλάτι έγινε μονοπωλιακό είδος και μέχρι το 1900 όλες οι αλυκές πέρασαν στο κρατικό μονοπώλιο. Το 1893 μετά την πτώχευση της Ελλάδας επί Τρικούπη για να αποπληρωθούν τα δάνεια της χώρας στους ξένους δανειστές εκχωρήθηκε φόρος από το μονοπώλιο αλατιού. Το χρέος εξοφλήθηκε μετά από 92 χρόνια, μόλις το 1985 όπου και καταργήθηκε το μονοπώλιο και ιδρύθηκε η δημόσια επιχείρηση «Ελληνικές Αλυκές Α.Ε.»

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ Το αρχαιότερο μονοπώλιο είναι του αλατιού το οποίο θεσπίστηκε με το διάταγμα 11-4-1833, «Περί Εθνικών Αλυκών», των δε πυρείων παιγνιόχαρτων, φωτιστικού πετρελαίου με τρεις νόμους του 1884 του τότε πρωθυπουργού και υπουργού οικονομικών Χ. Τρικούπη με το όνομα Μονοπώλιον. Για την εξασφάλιση του δανείου, συνεστήθη η εταιρεία των μονοπωλίων με το νόμο του 1887 ονομασθείσα Εταιρεία Διαχείρισης Υπεγγύων Προσόδων, γνωστή ως «ΕΔΥΠ». Η εταιρεία αυτή το 1898 μετονομάσθηκε σε ΕΔΕΜΕΔ (Εταιρεία Διαχείρισης Ειδών Μονοπωλίου Ελληνικού Δημοσίου). Ιδρύθηκαν και εγκαταστάθηκαν σε πολλές πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος μονοπώλια και μεταξύ αυτών στην περιοχή μας, στο Μελιγαλά.