Ιστορίες που ζεις δυνατά Κατερίνα Ανωγιαννάκη Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ Εικόνες: Πετρούλα Κρίγκου
Κάν το ΚΑΝΟΝΙΚΑ! Με μια λέξη; ΟΥΦ! Τ αγόρια σκαρφαλώνουν στα δέντρα, ψάχνουν στις λάσπες για σκουλήκια, ισορροπούν σε ψηλούς τοίχους, κάνουν ποδήλατο χωρίς χέρια, πηδάνε πάντα μέσα στις λακκούβες με το νερό και συνήθως μιλάνε δυνατά. Αυτά κάνουν τ αγόρια Αν τώρα είσαι κορίτσι όπως εγώ και σου αρέσει να κάνεις όλα αυτά που κάνουν τ αγόρια, πρέπει πρώτα να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο πιο δύσκολο κι απ το ανέβασμα στο Έβερεστ: τη μαμά. 11
Δεν ξέρω για τις δικές σας μαμάδες, αλλά η δική μου απεχθάνεται τα σκαρφαλώματα και τις λάσπες, πόσο μάλλον τα σκουλήκια. «Αυτά δεν είναι παιχνίδια για σένα» μου λέει συνεχώς, θυμίζοντάς μου παράλληλα ότι τα κορίτσια πρέπει να φροντίζουν να ΜΗ λερώνονται και να ΜΗΝ παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια. Η μαμά είναι αυτό που λέμε με μια λέξη «κομψή». Είναι λεπτή και ψηλή, ντύνεται με όμορφα ρούχα και πριν βγει από το σπίτι, δε θα παραλείψει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη για να βάψει τα χείλια της με ένα κατακόκκινο κραγιόν. Επίσης, μιλάει πάρα πολύ και έχει απίστευτη όρεξη να δίνει οδηγίες για το τι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ή καλύτερα τι ΠΡΕΠΕΙ οπωσδήποτε να κάνεις. «ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να αφήνεις το δωμάτιό σου σε τέτοιο χάλι! Αν το συμμάζευες με την ίδια χαρά που μαζεύεις τα σκουλήκια, θα ήμασταν όλοι τρισευτυχισμένοι!» λέει όταν με βλέπει να απλώνω στο γραφείο μου αυτά 13
τα μικροσκοπικά γλιστερά πλάσματα που βρίσκω στο χώμα. «Τα κορίτσια ΠΡΕΠΕΙ να φοράνε φουστάνια και μάλιστα, αν είναι δυνατόν, φουστάνια πολύχρωμα, γεμάτα λουλούδια. Να φαίνεται η αρχοντιά τους, βρε παιδί μου!» λέει επίσης όποτε βρει ευκαιρία, χαμογελώντας μου πάντα με νόημα. 14
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται λοιπόν να κάνω πριν από κάθε βόλτα με τη μαμά, είναι να την πείσω ότι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να φορέσω φόρεμα και ίσιες μπαλαρίνες. Κάθε φορά η ίδια βαρετή συζήτηση: «Βάλε, παιδί μου, κανένα φουστανάκι. Όλο φόρμες, κολάν και παντελόνια θες να φοράς. Τι κατάσταση είναι αυτή; Τα κορίτσια φοράνε φουστανάκια» λέει και ανοίγει με χάρη την ντουλάπα μου καθώς μιλάει, για να μου δώσει ένα από τα απαίσια φορέματα που έχει αγοράσει και διπλώσει με απίστευτη επιμέλεια στο συρτάρι μου. «Τα κορίτσια, ΝΑΙ, μπορεί να ντύνονται με φουστάνια, αλλά ΟΧΙ ΕΓΩ! Εγώ μπορώ να συνεχίσω να είμαι κορίτσι χωρίς φουστάνια!» απαντάω και παίρνω από το συρτάρι το μαύρο κολάν και τα αγαπημένα μου κόκκινα All Star, κάνοντας επιδεικτικά δυο κωλοτούμπες στον διάδρομο καθώς τα φοράω, γιατί ξέρω ότι θα την εκνευρίσω. «Μα τόσα φουστάνια έχεις!» λέει πάλι. 15
«Αυτά δεν είναι ρούχα;» Δεν το βάζει ποτέ κάτω η μαμά. «Όχι, αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΥΧΑ, πάρ το χαμπάρι! Δε μου πάνε, βρε μαμά Δεν είναι άνετα!» φωνάζω τότε εγώ, δένοντας σφιχτά το κορδόνι του παπουτσιού, καθώς σηκώνω με τα δόντια μου την κάλτσα ψηλά, για να μη μου πέφτει όταν χοροπηδάω στον δρόμο. Για μένα τα φουστάνια είναι σκέτος μπελάς. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος επινόησε αυτό τον παράξενο διαχωρισμό, δηλαδή τα κορίτσια να φοράνε φουστάνια και τ αγόρια παντελόνια. Τα φορέματα δε σε βοηθάνε καθόλου να κάνεις ρόδα στον δρόμο ή κατακόρυφο στον τοίχο, γιατί την ώρα που είσαι με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω, το φόρεμα θα κατέβει στο κεφάλι σου και είναι σίγουρο ότι όλοι θα δουν το βρακί σου. Και πώς θα παίξω με τις λάσπες, αν φοράω φουστάνι, μου λέτε; Τα έχω πει και στη μαμά αυτά, αλλά ούτε που θέλει να το συζητή- 16
σουμε. Συνήθως λέει: «Στον δρόμο ΔΕΝ κάνουμε ρόδα, αγάπη μου! Περπατάμε ΚΑΝΟ- ΝΙΚΑ!» ή «Με λάσπες παίζουν τα αγόρια. Όχι τα κορίτσια της ηλικίας σου». Δεν μπαίνω καν στον κόπο να της απαντήσω. Δε θα καταλάβει άλλωστε Μόλις καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το εμπόδιο με τα ρούχα, αρχίζει το κόλλημα με τα μαλλιά. «Πιάσε τα μαλλάκια σου, κοριτσάκι μου. Βάλε κανένα τσιμπιδάκι. Αν θες μακριά μαλλιά, πρέπει να τα φροντίζεις. Δεν μπορεί να σου πέφτουν έτσι μέσα στη μούρη» λέει και, με γρήγορες, σχεδόν ταχυδακτυλουργικές κινήσεις, φέρνει τη βούρτσα από το μπάνιο για να χτενιστώ και κάτι ροζ κοκαλάκια για να κάνω κοτσιδάκια. «Πάλι τα ίδια, βρε μαμά; Τα μαλλιά είναι δικά μου και θα τα έχω όπως θέλω ΕΓΩ!» λέω και τα πιάνω μια πρόχειρη κοτσίδα με ένα λαστιχάκι που έχω πάντα περασμένο στο δεξί μου χέρι, αφήνοντας τα μισά να πέφτουν επίτηδες μπροστά στο πρόσωπό μου. 17
19
«Ναι, το ξέχασα, έχεις μεγαλώσει και έχεις άποψη για όλα τώρα» απαντάει και παίρνει την τσάντα της εκνευρισμένη για να φύγουμε επιτέλους. Καταλήγουμε να βγαίνουμε από το σπίτι συζητώντας πάντα για όλα αυτά που ΠΡΕ- ΠΕΙ να κάνω και δεν κάνω. Για όλα αυτά που κάνουν τα κορίτσια, αλλά εγώ τα αγνοώ. Σύμφωνα με τη μαμά, λοιπόν, τα κορίτσια ΠΡΕΠΕΙ: 1. Να τρώνε ΚΑΝΟΝΙΚΑ, δηλαδή να προσέχουν τη σιλουέτα τους. 2. Να περπατάνε στον δρόμο ΚΑΝΟΝΙΚΑ, δηλαδή δίπλα στη μαμά. 3. Να ντύνονται ΚΑΝΟΝΙΚΑ, δηλαδή με φουστανάκια. 4. Να χτενίζονται ΚΑΝΟΝΙΚΑ, δηλαδή να μην αφήνουν τα μαλλιά τους να πετάνε. Σύμφωνα μ εμένα: 1. Το μπρόκολο και το κουνουπίδι βρομάνε. 20
2. Το σοβαρό περπάτημα είναι βαρετό. 3. Τα φουστάνια με λουλουδάκια είναι για μωρά. 4. Τα τσιμπιδάκια στα μαλλιά είναι μπελάς. Όλα όσα η μαμά θεωρεί ΚΑΝΟΝΙΚΑ για ένα κορίτσι, εγώ πιστεύω ότι είναι εντελώς ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑ και για τα κορίτσια και για τα αγόρια. Κοινώς, έχουμε πρόβλημα 21
Ιστορίες που ζεις δυνατά Με λένε Χαρά. Σιχαίνομαι τα φουστάνια, το μπρόκολο μου βρομάει, τα τσιμπιδάκια στα μαλλιά είναι σκέτος μπελάς. Η μαμά λέει: «Φέρσου ΚΑΝΟΝΙΚΑ, όπως όλα τα κορίτσια, αγάπη μου!». Ο Ορέστης, ο κολλητός μου, λέει: «Δεν είσαι τόσο όμορφη όσο η Χρύσα!». Εγώ λέω: «Τα κορίτσια πρέπει να κάνουν ακριβώς ό,τι τα αγόρια...». Μεγάλο μπέρδεμα δηλαδή... Τι συμβαίνει στη ζωή ενός κοριτσιού που έχει αποφασίσει να διαφέρει από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας του; Πόσο εύκολα θα καταφέρει να αποδεχτεί τον εαυτό του σε μια κοινωνία όπου τα κοινωνικά πρότυπα καθορίζουν τη ζωή μας; Πότε θα έρθει η ώρα για τον δικό της μοναδικό χορό; Τον Χορό της Χαράς; Μια σειρά που απευθύνεται σε όσους αποδέχονται τη δική τους διαφορετικότητα αλλά και των άλλων, σε όσους θέλουν να ανήκουν κάπου ή απλά να εκφραστούν, αλλά κυρίως σ εκείνους που θέλουν να ζουν δυνατά. ISBN: 978-618-03-1104-4 από 8 ετών ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 81104