ABDULLAH ÖCALAN: Ο ΣΕΜΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: 1999-2019, 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ABDULLAH ÖCALAN: Ο ΣΕΜΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ ΛΑΟΥ - ΕΝΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ NELSON MANDELA ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ -

[2]

«Είμαι αρκετά καλλιτέχνης για να ζωγραφίσω ελεύθερα στη φαντασία μου, η οποία νομίζω ότι είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Η γνώση είναι περιορισμένη. Η φαντασία περικλείει τον κόσμο» Albert Einstein Βερολίνο, 1929 Το κείμενο συντάχτηκε και πρωτοδημοσιεύτηκε από την Διεθνή Πρωτοβουλία για την Απελευθέρωση του Ocalan (http://www.freedomforocalan.org/) [3]

[4]

ABDULLAH ÖCALAN: Ο ΣΕΜΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ ΛΑΟΥ Αυτό που γνωρίζουμε και αυτό που ονειρευόμαστε. Η φαντασία μας είναι ένας ανασυνδυασμός εμπειριών του παρελθόντος -αλλά όχι μόνο. Αυτή ίσως είναι που μας επιτρέπει να έχουμε διαίσθηση, να προβλέπουμε προβλήματα που προκύπτουν και να συλλαμβάνουμε εναλλακτικές λύσεις σε αυτά. «Η ανθρωπότητα, στην προσπάθειά της να κατανοήσει και να ζήσει μια ζωή με νόημα, προσπάθησε να αποκτήσει και να ερμηνεύσει τη γνώση ή την "αλήθεια"», λέει ο Öcalan -και πάντα φιλοδοξούσε να είναι ελεύθερος. Αυτό είναι μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρωπίνου είδους: η ικανότητα να φαντάζεται. Φανταστείτε: Ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός. Αυτό ακριβώς είναι που ο Abdullah Öcalan και ο στενός κύκλος φίλων του, όπως ο Haki Karer, ο Kemal Pir, ο M. Hayri Durmus, ο Mazlum Dogan, η Sakine Cansiz, ο Mahsum Korkmaz, που δεν είναι πια ζωντανοί, και άλλοι όπως ο Cemil Bayik, ο Duran Kalkan, ο Mustafa Karasu, ο A. Haydar Kaytan, που είναι ακόμα δίπλα του, άρχισαν να κάνουν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970: να φαντάζονται και να επεκτείνουν τη γνώση τους. Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από την επαναστατική δυναμική και την επίδραση του 68. Άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων αυτών των ανθρώπων, είδαν τον κόσμο. Και εκείνοι που συνέχιζαν να φαντάζονται συνέβαλαν στο όνειρο ότι ένας άλλος κόσμος ήταν και είναι εφικτός. Ο Öcalan είναι όχι μόνο ο ιδρυτής του PKK αλλά και ο υπεύθυνος για τον ιδεολογικό και οργανωτικό μετασχηματισμό από το 1973. Το υπόβαθρο αυτών των μετασχηματισμών είναι αξιοσημείωτο και ποικίλο. Κατά τη διάρκεια της ζωής του PKK, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα έγιναν κρατικοί παράγοντες και απέτυχαν οικτρά να ανακουφίσουν τα προβλήματα τα οποία καυτηρίαζαν στο παρελθόν, ο φεμινισμός έκανε την εκμετάλλευση των γυναικών ορατή μεν, αλλά βρέθηκε σε τέλμα, σημειώθηκε άνοδος της οικολογικής συνείδησης και ο κόσμος εισήλθε σε μια διαρθρωτική κρίση και μια χαοτική κατάσταση. Το κουρδικό ζήτημα, ωστόσο, είχε πολλές ιδιαιτερότητες: το κουρδικό έθνος και η γη που διέμενε παραδοσιακά χωρίστηκε σε τέσσερα κομμάτια. Κανένα από τα κράτη που κατέχουν το Κουρδιστάν δεν δέχθηκε επίσημα την ύπαρξή του κουρδικού λαού και κανένας [5]

δεν επέτρεψε την εκμάθηση της κουρδικής γλώσσας. Πιο αντιδραστική από όλους υπήρξε η Τουρκία, που απαγόρευσε τελείως την κουρδική γλώσσα και αρνήθηκε την ύπαρξη του κουρδικού έθνους. Τα αποικιακά κράτη παγιδεύτηκαν. Οι παγκόσμιες δυνάμεις, από την άλλη πλευρά, συναινούσαν. Η μεγάλη τραγωδία των Ελλήνων της Ανατολίας, των Αρμενίων της Ανατολικής Ανατολίας και της Κιλικίας, των Ασσυρίων της Μεσοποταμίας, των λαών του Καυκάσου και, περισσότερο από όλα, η σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων καθώς και η κατάσταση των γυναικών και της θρησκείας ώθησαν τον Öcalan να ψάξει βαθύτερα από την αναζήτηση απλά μιας εθνικής εξέγερσης. Δεν υπήρχε εύκολη διέξοδος για το κουρδικό ζήτημα, εάν η επιδίωξη ήταν η ουσιαστική ελευθερία. Το κουρδικό ζήτημα και η υποδούλωση των γυναικών ήταν πράγματι ένας γόρδιος δεσμός. Από τα βάθη της αναζήτησής του και της κουρδικής του καταγωγής, της ταραχώδους ιστορίας του Κουρδιστάν και της Μέσης Ανατολής, καθώς και της τριαντάχρονης εμπειρίας του ως ηγέτης ενός από τους πιο δύσκολους αγώνες και -τέλος- από την ηρεμία της αναγκαστικής απομόνωσης στο νησί Imrali, ο Öcalan αναδύθηκε ως ένας άνθρωπος με ένα νέο και ολοκληρωμένο όραμα. Αντί να οδηγηθεί στο θυμό και τη βία, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο απήχθη, ο Öcalan στάθηκε ψηλότερα από τη φυλακή του. Ποιος είναι ο Abdullah Öcalan; Ο Abdullah Öcalan γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια το 1949 στο χωριό Amara (τουρκική ονομασία: Ömerli) στην επαρχία Urfa στο Βόρειο Κουρδιστάν (η κουρδική περιοχή της Τουρκίας). Μετά το τέλος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, βρήκε απασχόληση ως δημόσιος υπάλληλος στην πόλη Amed (Diyarbakır). Αργότερα πέρασε στις πανεπιστημιακές εξετάσεις και εγγράφηκε ως φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Την επόμενη χρονιά, το 1971, μεταπήδησε στην αναγνωρισμένη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1971, παρατήρησε την περαιτέρω άρνηση και καταστολή της κουρδικής ταυτότητας και πολιτισμού από την τουρκική κυβέρνηση. Επηρεασμένος από αυτό το πρόβλημα και από τις φτωχές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες των Κούρδων, αυτός και αρκετοί φίλοι αποφάσισαν να διερευνήσουν περαιτέρω την κατάσταση του κουρδικού λαού. [6]

Ο κατακερματισμός του Κουρδιστάν και η καταπίεση των Κούρδων Από την αρχαιότητα, οι Κούρδοι και η πατρίδα τους έχουν βιώσει κάθε είδους στρατιωτική επιθετικότητα, κατοχή και κατάκτηση -από τους Σουμέριους, τους Βαβυλώνιους, τους Άραβες, τους Μογγόλους και τελικά τους Τούρκους. Για πολλούς αιώνες, οι Κούρδοι βρίσκονταν στο πεδίο των δύο ισχυρότερων αυτοκρατοριών της Εγγύς Ανατολής: της σουνιτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των διαφόρων σιιτικών Περσικών Αυτοκρατοριών. Κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, το Κουρδιστάν κλονίστηκε από πολυάριθμες εξεγέρσεις, οι οποίες συνήθως πνίγονταν στο αίμα. Μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η Βρετανία και η Γαλλία, ξαναχάραξαν τα εθνικά σύνορα στη Μέση Ανατολή και χώρισαν το Κουρδιστάν: κάτω από την κυριαρχία της τουρκικής δημοκρατίας, τον ιρανικό θρόνο, την ιρακινή μοναρχία και το συρο-γαλλικό καθεστώς. Αν και ο κουρδικός λαός συμμετείχε ενεργά στον απελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στην κατοχή της Ανατολίας και την ίδρυση της δημοκρατίας υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ, το καινούργιο κράτος που δημιουργήθηκε κατέστρεψε το φυλετικό τους σχήμα, τις κουρδικές αρχές και απαγόρευσε την ταυτότητά τους. Έτσι οι Κούρδοι πραγματοποίησαν νέες εξεγέρσεις, με καταστροφικές συνέπειες για τον εαυτό τους. Η Τουρκία υιοθέτησε μια αυστηρή πολιτική αφομοίωσης για να επιβάλει την ενότητα των υπολοίπων τμημάτων της πρώην αυτοκρατορίας και να δημιουργήσει ένα τουρκικό έθνος-κράτος. Όλες οι ενδείξεις για την ύπαρξη μιας κουλτούρας διαφορετικής από την τουρκική έπρεπε να εξαλειφθούν. Η δημοκρατία απαγόρευσε τη χρήση της κουρδικής γλώσσας και ακόμη και των λέξεων "Κούρδοι" και "Κουρδιστάν". Την ίδια στιγμή, μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ιράκ και το Ιράν υφίσταντο συγκέντρωση και αυξανόμενο εθνικισμό. Ο Σάχης του Ιράν εγκαθίδρυσε ένα τρομοκρατικό καθεστώς, στο πνεύμα της εθνικιστικής-φασιστικής εποχής. Η καταπίεση των Κούρδων που ζούσαν στη χώρα εντατικοποιήθηκε. Στο ιρακινό και συριακό κομμάτι του Κουρδιστάν, η Βρετανία και η Γαλλία κατέστρεψαν τις προσπάθειες της κουρδικής χειραφέτησης με τη βοήθεια των Αράβων αντιπροσώπων τους, εγκαθιδρύοντας βάρβαρα αποικιακά καθεστώτα. Η συντριβή των κουρδικών εξεγέρσεων ήταν το ξεκίνημα μιας γενικευμένης φάσης αφομοίωσης. Κανείς δεν διερεύνησε, ούτε παρακολούθησε την κακομεταχείριση των [7]

Κούρδων, μη εξαιρουμένων και μη κρατικών φορέων όπως ο ΟΗΕ. Οι Κούρδοι δεν είχαν πουθενά να στραφούν. Η ανυπαρξία τους είχε σφραγιστεί διεθνώς. Οι νέες κρατικές πολιτικές έφερναν καρπούς: η πολιτική άρνησης είχε ως αποτέλεσμα την άρνηση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων, η πολιτική αφομοίωσης οδήγησε στην αυτο-αφομοίωση των Κούρδων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, οι Κούρδοι υφίστανται συστηματικές γενοκτονίες και σφαγές, φυσική εξόντωση και πολιτισμική γενοκτονία, όπως επίσης και αναγκαστικές εκδιώξεις από το τουρκικό, το ιρακινό, το ιρανικό και το συριακό κράτος. Ιδρύοντας το PKK Τον Απρίλιο του 1973, μια ομάδα έξι φοιτητών (ανάμεσα στους οποίους δύο μη Κούρδοι και μια γυναίκα) συγκεντρώθηκε για να σχηματίσει μια ανεξάρτητη κουρδική πολιτική οργάνωση. Έβλεπαν το Κουρδιστάν ως μια αποικία, με την κλασσική έννοια του όρου, στην οποία ο πληθυσμός είχε στερηθεί βίαια το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση. Ο κύριος στόχος της ομάδας ήταν να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Το νεαρό κίνημα κέρδισε δυναμική και βρήκε νέους οπαδούς. Αλλά καθώς ανέβαινε η δυναμική του, η κουρδική αριστοκρατία, οι αντίπαλες πολιτικές ομάδες και οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας άρχισαν να ασχολούνται μαζί του και επιτέθηκαν βίαια στους υποστηρικτές του. Στις 27 Νοεμβρίου 1978, ιδρύθηκε το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) σε ένα μικρό χωριό κοντά στο Amed (Diyarbakır). Είκοσι-δύο ηγετικά μέλη του κινήματος συμμετείχαν στο ιδρυτικό συνέδριο του PKK. Δύο από αυτά τα μέλη ήταν γυναίκες (μία εξ αυτών ήταν η Sakine Cansız, που δολοφονήθηκε, μαζί με άλλες δύο Κούρδισσες, στο Παρίσι το 2013). Ένα σύγχρονο κίνημα εθνικής απελευθέρωσης είχε γεννηθεί, με τον Abdullah Öcalan να αναδύεται σαφώς ως ιδεολογικός και πολιτικός ηγέτης του. Οι τουρκικές αρχές αντέδρασαν σκληρά στις προσπάθειες διάδοσης των ιδεών του ΡΚΚ, μη ανεχόμενες καμία από τις ειρηνικές, πολιτικές του δραστηριότητες. Ακολούθησαν οι απαγορεύσεις και οι ένοπλες συγκρούσεις. Το 1979, παρατηρώντας σημάδια επικείμενου στρατιωτικού πραξικοπήματος, ο Öcalan και ορισμένα άλλα μέλη εγκατέλειψαν την Τουρκία. Η προνοητικότητά του αυτή εξασφάλισε την επιβίωση του PKK. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1980, ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την εξουσία, με αποτέλεσμα χιλιάδες κρατήσεις και εκτεταμένα βασανιστήρια. [8]

Κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς, ο αγώνας για τα θεμελιώδη δικαιώματα του κουρδικού λαού με πολιτικά μέσα έγινε εξαιρετικά δύσκολος. Από το εξωτερικό, ο Öcalan συνέχισε να ηγείται των πολιτικών δραστηριοτήτων του ΡΚΚ και άρχισε τις προετοιμασίες για την ένοπλη αντίσταση, που ξεκίνησε το 1984. Αλλά ο Öcalan σύντομα συνειδητοποίησε ότι ο ένοπλος αγώνας δεν θα μπορούσε να φέρει μια τελική λύση στη σύγκρουση. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, προσπάθησε να μετατοπίσει το επίκεντρο σε μια πολιτική λύση. Το 1993 εξέφρασε την πιθανότητα οι Κούρδοι να ζήσουν ειρηνικά στην Τουρκία, αντί να αναζητήσουν ξεχωριστό κράτος. Πραγματοποίησε έμμεσες συνομιλίες με τον Πρόεδρο Turgut Özal, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ο μυστηριώδης θάνατός του τελευταίου και μερικά ακόμη τρομακτικά και αιματηρά χρόνια για τους Κούρδους. H "αναβίωση" του κουρδικού λαού Μέχρι να εμφανιστεί το κίνημα του οποίου ηγήθηκε ο Öcalan στη δεκαετία του 1980, οι Κούρδοι δεν είχαν πού να στραφούν και σταδιακά έχασαν την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά τους ως λαός. Μία από τις πρώτες συζητήσεις του Öcalan σχετικά με το κουρδικό ζήτημα ήταν με έναν ηλικιωμένο άνδρα, κάτω από τη σκιά ενός τζαμιού. Ο Öcalan τού μίλησε με πάθος για τους Κούρδους και, μετά από αυτό, ο ηλικιωμένος απάντησε: «Γιε μου, είμαστε σαν ένα νεκρό ξύλο. Θα μπορέσεις πραγματικά να μας κάνεις να βγάλουμε φύλλα;» Η αληθινή δοκιμασία ενός ηγέτη είναι η ικανότητά του να αποκτήσει αποδοχή ακόμη και όταν κάνει μη δημοφιλείς και αναμενόμενες επιλογές. Ο Öcalan το έκανε αυτό ξανά και ξανά, στα χρόνια που ηγήθηκε του ΡΚΚ. Καταρχάς, ως ηγέτης, ο Öcalan διαφώτισε τον κουρδικό λαό σχετικά με την ταυτότητά του. Τον ενθάρρυνε να υπερασπιστεί με υπερηφάνεια τον πολιτισμό και την ταυτότητά του. Το αποτέλεσμα της επιρροής του ήταν να αποφευχθεί η απώλεια του κουρδικού πολιτισμού και της κουρδικής γλώσσας. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, για τους περισσότερους Κούρδους, ο Öcalan είχε γίνει μια φιγούρα-σύμβολο της αντίστασης ενάντια στην καταπίεση των δικτατοριών και των στρατιωτικών καθεστώτων, ενάντια στην άρνηση, την εξαφάνιση και τη γενοκτονία. Η επιτυχία της αντίστασης υπό την ηγεσία του Öcalan αποκατέστησε την εμπιστοσύνη και την αξιοπρέπεια στο λαό. [9]

Υπό τη δική του παρότρυνση, η ελευθερία των γυναικών έγινε ένα σημαντικό ζήτημα, όχι μόνο εντός της οργάνωσης αλλά και εντός της κουρδικής κοινωνίας. Ο Öcalan βοήθησε στο να αποκρουστεί η αντρική κυριαρχία και να δημιουργηθεί χώρος για τις γυναίκες να οργανώνουν και να συμμετέχουν σε όλους τους τομείς της ζωής και μέσα στο κίνημα. Παρά τις περιστασιακές καθυστερήσεις, η πολιτική αυτή επέτρεψε μια τεράστια ανάπτυξη όχι μόνο για τις γυναίκες του Κουρδιστάν, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, το κουρδικό λαϊκό κίνημα επικεντρώθηκε όχι μόνο στην κουρδική ταυτότητα, αλλά και στην ισότητα των φύλων και την ελευθερία των γυναικών. Αυτό ήταν μια επανάσταση από μόνο του, αν λάβουμε υπόψιν τη θέση των γυναικών σε τέτοια κινήματα, όχι μόνο μεταξύ των Κούρδων, αλλά και στην Τουρκία ή στη Μέση Ανατολή γενικότερα. Η δεκαετία του 1990 σημαδεύτηκε από το θάνατο περισσότερων από 30.000 ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Κούρδοι. Χιλιάδες άνθρωποι έγιναν θύματα κρατικών ομάδων θανάτου. Περισσότερα από 4.000 κουρδικά χωριά καταστράφηκαν. Εκατομμύρια Κούρδοι έγιναν πρόσφυγες -εντός και εκτός της χώρας. Τα βασανιστήρια ήταν ευρέως διαδεδομένα και διαπράχθηκαν τεράστιες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε είδους. Το 1993, όταν ξεκίνησαν οι έμμεσες συνομιλίες με τον Πρόεδρο Özal, ο Öcalan κήρυξε για πρώτη φορά κατάπαυση του πυρός και ανακοίνωσε ότι οι Κούρδοι θα μπορούσαν να ζήσουν στα σύνορα της Τουρκίας. Το έκανε όχι σε μια στιγμή αδυναμίας, αλλά στην κορυφή της δύναμης του PKK. Το 1995 και το 1998 ξεκίνησε δύο ακόμη μονομερείς εκεχειρίες. Ενώ αυτές οι εκεχειρίες δεν βρήκαν ανταπόκριση από το κράτος, ακόμη και εντός του PKK ο Öcalan αντιμετώπισε αντίσταση στην επιδίωξή του για πολιτική λύση. Με την έναρξη της νέας χιλιετίας, ο Öcalan κατάφερε να αναπτύξει περαιτέρω το νέο του πρότυπο και να κατευθύνει το κουρδικό κίνημα της ελευθερίας και την κουρδική κοινωνία προς μια λύση χωρίς κράτος στο κουρδικό ζήτημα και να διατυπώσει μία πρόταση επίλυσης του ζητήματος κατάλληλη για όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Έτσι, κατά τη δεκαετία του 2000, έγινε το σύμβολο της ελευθερίας του κουρδικού λαού. Απαγωγή και φυλάκιση Το 1998, κατά τη διάρκεια μιας μονομερούς κατάπαυσης του πυρός, η Τουρκία απειλούσε τη Συρία με πόλεμο. Ο Öcalan, αναγκαζόμενος να εγκαταλείψει τη Συρία, [10]

επέλεξε να μεταβεί στην Ευρώπη για να προωθήσει μια πολιτική λύση. Όμως, εκδιώχθηκε και από την Ευρώπη και τελικά βρέθηκε στην Κένυα. Μια παράνομη επιχείρηση, υποστηριζόμενη από μια συμμαχία μυστικών υπηρεσιών, τον απήγαγε και τον παρέδωσε στο τουρκικό κράτος. Η απαγωγή του προκάλεσε οργή και μεγάλες διαμαρτυρίες από τους Κούρδους σε όλο τον κόσμο. Μια άνευ προηγουμένου άνοδος του αντι-κουρδικού εθνικισμού στην Τουρκία έφερε τη χώρα στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Πράγματι, πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο περίμεναν έναν πόλεμο. Ένα νησί-φυλακή στη θάλασσα του Μαρμαρά, το İmralı, εκκενώθηκε και προετοιμάστηκε αποκλειστικά για το Öcalan. Εκεί βρίσκεται κρατούμενος. Μετά από μια σύντομη δίκη-παρωδία το 1999, την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε "άδικη" 1, καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής, η ποινή του μετατράπηκε σε αμετάκλητη ισόβια κάθειρξη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχει τη δυνατότητα απελευθέρωσης. Αυτό δεν διαφέρει ουσιαστικά από τη θανατική ποινή, γι αυτό και το ΕΔΑΔ έχει καταφερθεί πολλές φορές ενάντια σε αυτό το είδος ποινής. Από το 1999 έως το 2009 ήταν ο μοναδικός κρατούμενος της φυλακής, ζούσε σε πλήρη απομόνωση και φυλασσόταν -κάτι που ισχύει ακόμη- από περισσότερους από χίλιους στρατιώτες. Ιδεολογικός μετασχηματισμός Αντί να ζητήσει έναν καινούργιο πόλεμο, όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι, ο φυλακισμένος Öcalan εμβαθύνει στην αναζήτηση μιας πολιτικής λύσης. Ο ίδιος πέτυχε μια σημαντική ιδεολογική αναμόρφωση και διατύπωσε αυτό που έγινε το νέο πρόταγμα του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Παρά τα μεγάλα εμπόδια, κατάφερε να πείσει το κίνημά του και τον κουρδικό λαό ότι είναι πια απαραίτητη μια ειρηνική λύση. Ως αποτέλεσμα, το 1999 το ΡΚΚ απέσυρε όλες τις ένοπλες δυνάμεις εκτός των συνόρων της Τουρκίας. Αυτό σηματοδότησε την έναρξη μιας πενταετούς κατάπαυσης του πυρός, της μεγαλύτερης στην ιστορία της σύγκρουσης. Σε μια άλλη εκπληκτική κίνηση την ίδια χρονιά, πρότεινε δύο "ομάδες ειρήνης", αποτελούμενες από μέλη του ΡΚΚ, να επιστρέψουν στην Τουρκία, ως ένδειξη ετοιμότητας για μια ειρηνική λύση. Οι δύο ομάδες έφτασαν 1 https://hudoc.echr.coe.int/eng#{%22itemid%22:[%22001-69022%22]} [11]

πράγματι στην Τουρκία. Όμως εκεί συνελήφθησαν και τα μέλη τους εξέτισαν μακρόχρονη φυλάκιση. Δέκα χρόνια αργότερα, το 2009, ο Öcalan έκανε έκκληση για μια καινούργια ειρηνευτική ομάδα να εισέλθει στην Τουρκία. Έτσι, μια ομάδα άοπλων ανταρτών και μια ομάδα προσφύγων από το στρατόπεδο Mexmûr πέρασαν τα σύνορα από το Νότιο Κουρδιστάν (Ιράκ) στην Τουρκία. Δεν συνελήφθησαν αμέσως, αλλά χαιρετήθηκαν εκστατικά από τους Κούρδους που ήλπισαν ότι «ο πόλεμος είχε επιτέλους τελειώσει» (όπως έγραψαν μερικές εφημερίδες). Αργότερα, όμως, πολλά μέλη των ειρηνευτικών ομάδων συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Ο Öcalan είναι τώρα εξήντα πέντε και βρίσκεται φυλακισμένος στο Imrali για δεκαπέντε χρόνια 2. Τα έντεκα από αυτά, ήταν ο μόνος κρατούμενος στη φυλακή του νησιού. Κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος, δεν του επιτρεπόταν να αγγίξει κανέναν -ακόμη και οι χειραψίες απαγορεύονταν. Παρ 'όλα αυτά, συνέχισε να επιμένει σε μια ειρηνική και πολιτική λύση και συνέχισε να ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στο ΡΚΚ και στον κουρδικό λαό. Έχει επίσης εμπνεύσει, και συνεχίζει να εμπνέει, φιλοκουρδικά πολιτικά κόμματα, όπως το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) και το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP) στην Τουρκία. Ο Öcalan έχει συζητήσει σε βάθος τα προβλήματα που προκύπτουν από τα έθνη-κράτη. Αρχικά, φαινόταν να υπάρχει μόνο μία βιώσιμη λύση στο κουρδικό ζήτημα: η δημιουργία ενός κουρδικού εθνικού κράτους. Αλλά ο Öcalan συνειδητοποίησε ότι ο εθνικισμός και τα έθνη-κράτη είχαν δημιουργήσει πολλά προβλήματα όχι μόνο για τον κουρδικό λαό και τη Μέση Ανατολή αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Προσπάθησε έτσι να διαμορφώσει μια λύση που θα αποφεύγει την παγίδα του εθνικισμού και θα ταιριάζει καλύτερα στην κατάσταση της Μέσης Ανατολής. Όλο αυτό το διάστημα που βρίσκεται στη φυλακή, ο Öcalan έχει συγγράψει υπερασπίσεις και καταγγελίες για υποθέσεις εσωτερικών και ευρωπαϊκών δικαστηρίων, στις οποίες συνέχισε να αναζητά απαντήσεις. Παρά τις σκληρές συνθήκες φυλάκισης και την πλήρη απομόνωσή στην οποία υποβάλλεται, μπόρεσε να διατυπώσει μια εναλλακτική λύση -την οποία ονομάζει "δημοκρατικό έθνος" και "δημοκρατικό συνομοσπονδισμό"- αναζητώντας τρόπους όχι για να αλλάξουν τα σύνορα, αλλά για να απελευθερωθεί η ίδια η ζωή, με την ποικιλομορφία των ταυτοτήτων της. Ορισμένες από αυτές τις αναλύσεις έχουν 2 ΣτΜ: το κείμενο συντάχθηκε το 2014 [12]

μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί με τον γενικό τίτλο «Γραπτά της Φυλακής». Ο Öcalan είναι ο συγγραφέας περισσότερων από εξήντα βιβλίων για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την απελευθέρωση των φύλων, μέχρι την τέχνη, την πολιτική και το θέμα της εθνικής απελευθέρωσης. Έτσι, ο Gerry Adams ήταν σίγουρα ακριβής στη δήλωσή του για τον Öcalan για το Time 100 3 του 2013, όταν είπε: «Το να πείσεις τους εχθρούς σου ότι υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι επίλυσης διαχρονικών διαφορών απαιτεί υπομονή και προθυμία να ξεκινήσεις διάλογο. Αλλά, το πιο σημαντικό, απαιτεί ηγετικές ικανότητες. Ο Öcalan έχει αποδείξει αυτές του τις ικανότητες. Παρά τη φυλάκιση, έχει σφυρηλατήσει έναν χάρτη πορείας προς την ειρήνη που δεσμεύει τον κουρδικό λαό στη δημοκρατία, την ελευθερία και την ανεκτικότητα». Η λύση του Öcalan Οι ειρηνευτικές προσπάθειες του Öcalan Ο Öcalan έχει ξεκινήσει πολλές ειρηνευτικές προσπάθειες και για περισσότερα από 20 χρόνια έχει αγωνιστεί να μετατρέψει την ένοπλη σύγκρουση στο Κουρδιστάν σε πολιτική. Με τη συνεπή του επιχειρηματολογία για μια ειρηνική λύση, έχει γίνει η πιο σημαντική φωνή για ειρήνη στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα. Αυτό αναγνωρίζεται σιωπηρά από το τουρκικό κράτος το οποίο τον βλέπει ως "βασικό παράγοντα" σε μια διαδικασία επίλυσης. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Öcalan δήλωνε σε συνεντεύξεις με Τούρκους δημοσιογράφους ότι θα προτιμούσε μια ειρηνική διευθέτηση με το τουρκικό κράτος. Η πρώτη μεγάλη κατάπαυση του πυρός, που κήρυξε ο Öcalan το 1993 με στόχο τη διευκόλυνση των συνομιλιών, δεν ήταν ομόφωνα αποδεκτή ούτε στις τάξεις του PKK. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, στην οποία τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Öcalan χρησιμοποίησε τη μόνη ευκαιρία που είχε να απευθυνθεί στον τουρκικό λαό για να εμβαθύνει τη δέσμευσή του σε μια πολιτική λύση. Ακολούθησε η πρωτοποριακή υπεράσπιση στο δικαστήριο και τα επόμενα βήματα, όπως η απόσυρση των ανταρτών από την Τουρκία και η έκκληση για "ομάδες ειρήνης". Ο Öcalan εργάστηκε ενάντια στις 3 O Öcalan συμπεριλήφθηκε στη λίστα των 100 ατόμων παγκοσμίως με τη μεγαλύτερη επιρροή, για το περιοδικό Time, για το 2013 (http://time100.time.com/2013/04/18/time- 100/slide/abdullah-ocalan/) [13]

προσπάθειες να εμβαθυνθεί η δυσπιστία μεταξύ των Τούρκων και των Κούρδων και να υποκινηθεί το φυλετικό μίσος. Στα κείμενά του μέσα από τη φυλακή, ανέπτυξε μια αμυντική στρατηγική για όλα τα μέρη του Κουρδιστάν, προετοιμάζοντας το κίνημά του και τις ένοπλες δυνάμεις του για ενδεχόμενες ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και, τελικά, αφοπλισμό. Με τον τρόπο αυτό, ο Öcalan δημοσίευσε μια ευρεία αυτοκριτική πάνω στις προηγούμενες πεποιθήσεις του για το ρόλο της βίας. Με αυτόν τον τρόπο έχει ξεκινήσει μια ευρύτερη συζήτηση για το πώς να τερματιστεί τελικά ο φαύλος κύκλος της βίας που έχει αφήσει το σημάδι του στην ιστορία της Μέσης Ανατολής, αλλά και εκείνη του κόσμου. Στον εσωτερικό κουρδικό διάλογο για τον πόλεμο και την ειρήνη, αυτό τον κάνει την πιο σημαντική φωνή υπέρ της ειρήνης. Στο βιβλίο του "Οδικός χάρτης για τις διαπραγματεύσεις" 4, ορίζει ένα περιεκτικό σχέδιο για μια λύση της κουρδο-τουρκικής σύγκρουσης μέσω του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης. Είναι ο μόνος που το κάνει και όλες οι πλευρές έχουν μέχρι στιγμής λάβει υπόψιν τον "Οδικό Χάρτη" του. Το γεγονός ότι χρησιμοποιεί τη δημοτικότητα και την επιρροή του στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και την κουρδική κοινότητα γενικότερα για να προάγει την ειρήνη έναντι του πολέμου, τον καθιστά τον σημαντικότερο παράγοντα για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή. Στη σύγκρουση στη Συρία, ο Öcalan είναι σε μεγάλο βαθμό ο αρχιτέκτονας της στρατηγικής του "τρίτου δρόμου" των κουρδικών δυνάμεων αυτοάμυνας που προσπάθησαν πρώτα να κρατήσουν τις πρωτίστως κουρδικές περιοχές έξω από τη ζώνη των συγκρούσεων και αργότερα να δημιουργήσουν ένα μοντέλο αυτοδιοίκησης που υπερασπίζεται όλες τις εθνοτικές και θρησκευτικές κοινότητες. Με αυτή τη στρατηγική, ο Öcalan όχι μόνο απέτρεψε μια μεγάλη αιματοχυσία και καταστροφή, αλλά επίσης στηρίζει το μόνο μοντέλο για ένα ειρηνικό μέλλον της Συρίας. Έτσι, ο Öcalan προάγει μια πολιτική λύση και στα τέσσερα κράτη που έχουν αποικίσει το Κουρδιστάν μια οικολογική και δημοκρατική αυτονομία, όπου ο κουρδικός λαός θα έχει την δυνατότητα να καθορίζει το δικό του μέλλον μέσα στα σύνορα της εκάστοτε χώρας. 4 http://ocalan-books.com/#/book/the-road-map-to-negotiations [14]

Η Ελευθερία των γυναικών Η κατάσταση των γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο είναι κακή, αλλά ειδικά η κατάσταση των Κουρδισσών υπήρξε -και εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι- μια τρομερή κατάσταση δουλείας και έχει τη μοναδικότητά της σε πολλές πτυχές. Οι συντριπτικές επιδράσεις της αποικιοκρατίας, σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα φεουδαρχία, είχαν ως αποτέλεσμα την πλήρη έλλειψη ελευθερίας, την οικονομική δυσπραγία, την έλλειψη εκπαίδευσης και προβλήματα υγείας για ολόκληρη την κοινωνία, αλλά κυρίως για τις γυναίκες και τα παιδιά. Έτσι, η γυναίκα πληρώνει για την κατάπτωση της κοινωνίας. Οι άνδρες εκδικούνταν και συνεχίζουν να εκδικούνται για την "απώλεια της ανδροπρέπεια τους" τις γυναίκες, με τη μορφή των λεγόμενων εγκλημάτων τιμής. Ο Κούρδος άντρας, έχοντας χάσει τόσο την ηθική όσο και την πολιτική του δύναμη, προσπαθεί να αποδείξει τη δύναμή του -ή την αδυναμία του- στις γυναίκες. Έτσι, οι γυναίκες δεν κατετάγησαν στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα μόνο για να πολεμήσουν ενάντια στην αποικιοκρατία και τη φεουδαρχία το έκαναν και για τη δική τους ελευθερία και για την ελευθερία της κοινωνίας. Ο ρόλος του Öcalan εδώ ήταν μεγάλης σημασίας. Ως ηγέτης της οργάνωσης, δεν αγνόησε τα αιτήματα των γυναικών που εντάχθηκαν στις τάξεις της και αυτά των γυναικών της κοινωνίας. Παρά τις σοβαρές αντιδράσεις που συνάντησε, συνέχισε να πιέζει για μεγαλύτερη ελευθερία και αυτονομία των γυναικών, τόσο στην οργάνωση όσο και στην κοινωνία. Αυτό είναι ένα άλλο πράγμα που ξεχωρίζει τον Öcalan: για άλλη μια φορά δεν πήγε με το ρεύμα, αλλά, παρά την αντίσταση τόσο στο εσωτερικό της οργάνωσης όση και στην ευρύτερη κοινωνία, απώθησε την αντρική κυριαρχία, εντός και της οργάνωσης και της κοινωνίας, προκειμένου να δημιουργήσει χώρο τόσο για τη γυναίκα ως άτομο, όσο και για τη γυναικεία οργανωμένη δράση. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας τεράστιας δύναμης εκδημοκρατισμού οργανωμένες γυναίκες που απαιτούν την ελευθερία τους και περισσότερη δημοκρατία για όλους. Ο σημαντικός ρόλος που διαδραματίζουν οι γυναίκες στον εκδημοκρατισμό της κουρδικής κοινωνίας και της κοινωνίας της Μέσης Ανατολής, καθώς και η αλλαγή της αντίληψης του υπολοίπου κόσμου για τις Κούρδισσες και γενικά τις γυναίκες της Μέσης Ανατολής παρατηρήθηκε στον αγώνα κατά της ISIS στο Kobani της Rojava. Αυτές οι γυναίκες όχι μόνο έκαναν την ISIS να τις φοβάται, αλλά έκαναν και ολόκληρο τον κόσμο να ζηλεύει το θάρρος τους και ιδιαίτερα τη δίψα τους για ελευθερία. [15]

Η επιλογή του Λαού Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης φυλάκισης του Öcalan, οι Κούρδοι στα τέσσερα κομμάτια του Κουρδιστάν και σε όλο τον κόσμο έχουν δείξει την υποστήριξή τους προς το πρόσωπό του και τις πολιτικές του. Έχουν διαμαρτυρηθεί για την απαγωγή του, τη θανατική ποινή, τη συνεχιζόμενη φυλάκισή του και το καθεστώς απομόνωσης στο İmralı. Εκφράζουν την ανησυχία τους για την υγεία του. Διαδηλώνουν υπέρ του ηγετικού ρόλου του στις διαπραγματεύσεις με το τουρκικό κράτος για την επίλυση της σύγκρουσης. Περισσότεροι από εκατό άνθρωποι έχουν πεθάνει και σε πράξεις αυτοπυρπόλησης -πράξεις που ο Öcalan αποθάρρυνε έντονα και ζήτησε να μην επαναληφθούν. Κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου, ανήμερα της επετείου της απαγωγής του Öcalan από την Κένυα, οι Κούρδοι σε όλο τον κόσμο διαδηλώνουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στις 9 Οκτωβρίου διεξάγονται διαδηλώσεις στο Gemlik, την πόλη απέναντι από το νησί Imrali, για να σηματοδοτήσουν την επέτειο της αναγκαστικής αναχώρησής του από τη Συρία το 1998. Κάθε χρόνο στις 4 Απριλίου, στα γενέθλια του Öcalan, οι Κούρδοι ταξιδεύουν στην Amara, το χωριό όπου γεννήθηκε, και γιορτάζουν τη γέννησή του φυτεύοντας δέντρα. Σε μια εκστρατεία συλλογής υπογραφών που διεξήχθη το 2005-2006, περίπου 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι από όλα τα μέρη του Κουρδιστάν υπέγραψαν ότι θεωρούν τον Öcalan ως τον πολιτικό ηγέτη τους. Ο αριθμός των υπογραφών ήταν αξιοσημείωτος, δεδομένου ότι η εκστρατεία διεξήχθη υπό τεράστιους περιορισμούς -η Τουρκία, η Συρία και το Ιράν την κήρυξαν παράνομη. Αρκετοί άνθρωποι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση (ακόμη και εφτά ετών). Το 2007, ξεκίνησε μια απεργία πείνας στο Στρασβούργο της Γαλλίας, ενάντια στις φήμες ότι ο Öcalan στη φυλακή δηλητηριάζεται. Ένα κύμα διαδηλώσεων εξαπλώθηκε γρήγορα στο Κουρδιστάν, την Τουρκία και την Ευρώπη. Σε μια δεύτερη απεργία πείνας, η οποία ξεκίνησε το 2011 στο Στρασβούργο και την Τουρκία, περισσότεροι από 700 Κούρδοι κρατούμενοι και πολλοί Κούρδοι σε όλο τον κόσμο απαίτησαν το δικαίωμα να μιλούν τη μητρική τους γλώσσα και επέμειναν το τουρκικό κράτος να διαπραγματευτεί με τον Öcalan. Στις 25 Ιουνίου 2012, οι Κούρδοι ξεκίνησαν μια καθημερινή διαμαρτυρία μπροστά από το κτίριο του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο. Ζητούν να απελευθερωθεί ο Öcalan και είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη διαμαρτυρία αυτή, μέχρις ότου επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 ξεκίνησε μια εκστρατεία υπογραφής, ζητώντας «Λευτεριά για τον Abdullah Öcalan και τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία». Οι υπογράφοντες [16]

δηλώνουν ότι «η ελευθερία του Öcalan θα δώσει μια σημαντική ώθηση για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και την ειρήνη στο Κουρδιστάν». Η καμπάνια ξεκίνησε στις Βρυξέλλες, και μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί περισσότερες από 5 εκατομμύρια υπογραφές. Η τρέχουσα κατάσταση 5 Από το 2009 έως τα μέσα του 2011, πραγματοποιήθηκαν μυστικές διαπραγματεύσεις, γνωστές αργότερα ως η «Διαδικασία του Όσλο», μεταξύ της ολλανδικής αντιπροσωπείας του Τουρκικού κράτους και ανώτερων μελών του PKK. Το θέμα ήταν μια πολιτική λύση για το κουρδικό ζήτημα. Με βάση το βιβλίο "Οδικός χάρτη για τις διαπραγματεύσεις", το οποίο ο Öcalan συνέγραψε το 2009, τα μέρη συμφώνησαν σε τρία πρωτόκολλα. Περιείχαν ένα σταδιακό σχέδιο για το τέλος της σύγκρουσης και μια πολιτική λύση στο κουρδικό ζήτημα. Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση επέλεξε να μην εφαρμόσει το σχέδιο. Αντ αυτού, τον Ιούνιο του 2011 άρχισε ένα ακόμη μεγαλύτερο κύμα συλλήψεων από ότι στο παρελθόν και άλλες μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Μετά από περισσότερο από δύο χρόνια συνομιλιών, ολική απομόνωση επεβλήθη ξανά στον Öcalan. Μεταξύ 27 Ιουλίου 2011 και 3 Ιανουαρίου 2013, ο ίδιος και οι άλλοι πέντε κρατούμενοι (που μεταφέρθηκαν στη φυλακή του νησιού τον Νοέμβριο του 2009) απομονώθηκαν εντελώς από τον έξω κόσμο. Για ενάμιση χρόνο, ο Öcalan δεν είχε απολύτως καμία επαφή με κανέναν εκτός Imrali. Ακολούθησαν μαζικές συλλήψεις που ήρθαν σε δύο κύματα, η πρώτη εναντίον Κούρδων πολιτικών και η δεύτερη εναντίον διανοουμένων. Οι δικηγόροι του Öcalan συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Εν τω μεταξύ, το 2011 και το 2012, οι ηχογραφήσεις και τα έγγραφα τα σχετικά με τις συνομιλίες διέρρευσαν. Το 2012 άρχισαν σκληρές μάχες. Το Σεπτέμβριο του 2012, σε μια προσπάθεια να σπάσει το αδιέξοδο, περισσότεροι από 700 Κούρδοι κρατούμενοι στην Τουρκία ξεκίνησαν απεργία πείνας. Υποστηρίχθηκαν από αμέτρητους Κούρδους στην Τουρκία, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ζήτησαν το δικαίωμα χρήσης της κουρδικής γλώσσας, το τέλος της απομόνωσης του Öcalan και την επανάληψη των διαπραγματεύσεων. Την εξηκοστή όγδοη ημέρα της απεργίας πείνας, τον Νοέμβριο, ο Öcalan ζήτησε αυτή να τερματιστεί, κάτι που έγινε. Παρά το ενάμισι έτος της 5 ΣτΜ: Το κείμενο συντάχτηκε το 2014 [17]

συνολικής απομόνωσης, είχε ακόμα εκπληκτική εξουσία πάνω στην κουρδική κοινότητα, εντός και εκτός της Τουρκίας, κάτι που τον έχει καταστήσει βασικό παράγοντα οποιασδήποτε πιθανής διαπραγμάτευσης. Οι συνομιλίες με την κρατική αντιπροσωπεία άρχισαν εκ νέου, και στις 3 Ιανουαρίου 2013, η πρώτη αντιπροσωπεία του BDP μπόρεσε να επισκεφτεί τον Öcalan στο Imrali. Ο Öcalan τότε είχε δηλώσει: «Δεν έχουμε ούτε μια μέρα να χάσουμε -πρέπει να επιτύχουμε ειρήνη αμέσως». Ωστόσο, από τις 27 Ιουνίου 2011 μέχρι και σήμερα, οι δικηγόροι του Öcalan δεν έχουν λάβει άδεια να συναντηθούν με τον πελάτη τους 6. Στις 10 Ιανουαρίου του 2013, ενώ διεξάγονταν συνομιλίες για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος, πραγματοποιήθηκε μια σφαγή στο Παρίσι. Τρεις Κούρδισσες πολιτικές ακτιβίστριες, μεταξύ των οποίων και μία εκ των συνιδρυτών του PKK, η Sakine Cansız, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Υπάρχει η υποψία ότι αυτή η σφαγή ήταν μια κοινή επιχείρηση τουρκικών παραγόντων και αντιστοίχων της ευρωπαϊκής Gladio, που δεν επιθυμούσαν να τερματιστεί η σύγκρουση και προσπάθησαν να εκτροχιάσουν τις συνομιλίες. Μεγάλη οργή και απογοήτευση ξέσπασε μεταξύ των κουρδικών κοινοτήτων σε όλο τον κόσμο, που δημιούργησε μια δυναμική επιδείνωσης της σύγκρουσης. Ο Öcalan ζήτησε να διαλευκανθούν αυτές οι δολοφονίες, ωστόσο επέδειξε ξανά ισχυρή ηγεσία και κάλεσε το έθνος να μην επιδιώξει εκδίκηση. Στη 1μ.μ. της 21 ης Μαρτίου του 2013, κατά τον εορτασμό του Newroz, της κουρδικής Πρωτοχρονιάς, ο χρόνος σταμάτησε στην Τουρκία. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Diyarbakır για να ακούσουν το μήνυμα ειρήνης του Öcalan. Αυτή η ιστορική στιγμή ήταν ένα σημείο καμπής στον αγώνα του κουρδικού λαού για την ελευθερία. Η εξαιρετικά φιλοσοφική του ομιλία υπογράμμισε τη μεταβολή του κουρδικού κινήματος: έδειξε ότι οι Κούρδοι έχουν αποκτήσει την ταυτότητά τους και έχουν νικήσει τη διεθνή πολιτική της άρνησης. «Σήμερα ξεκινά μια νέα εποχή», δήλωνε ο Öcalan. «Η περίοδος του ένοπλου αγώνα τελειώνει και ανοίγει η πόρτα για τη δημοκρατική πολιτική. Ξεκινάμε μια διαδικασία επικεντρωμένη σε πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πτυχές. Η κατανόηση που βασίζεται στα δημοκρατικά δικαιώματα, τις ελευθερίες και την ισότητα αυξάνεται [...] Έχουμε θυσιάσει πολλές ζωές για τον κουρδικό λαό, έχουμε πληρώσει υψηλό τίμημα. Καμία από αυτές τις θυσίες, κανένας από τους αγώνες μας δεν ήταν μάταιος. Γιατί, χάρη αυτών, ο κουρδικός λαός 6 ΣτΜ: κάτι που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι και σήμερα, όχι μόνο κατά την ημερομηνία σύνταξης του άρθρου [18]

έχει κερδίσει ξανά την ταυτότητά του και τις ρίζες του. Έχουμε φθάσει τώρα στο σημείο όπου τα όπλα πρέπει να σωπάσουν και η πολιτική να μιλήσει.» Την ίδια ημέρα το ΡΚΚ κήρυξε κατάπαυση του πυρός, λέγοντας ότι «η απόφαση του Öcalan είναι η απόφασή μας». Τον Μάιο του 2013, κατόπιν αιτήματος του Öcalan, το PKK άρχισε να αποσύρει τους αντάρτες του εκτός των συνόρων της Τουρκίας. Ωστόσο, λόγω της αδράνειας της κυβέρνησης όσον αφορά την εκπλήρωση των συμφωνιών της και της αποτυχίας της να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα προς τον εκδημοκρατισμό, το PKK τερμάτισε την απόσυρση των δυνάμεών του το φθινόπωρο. Ελπίδα για δημοκρατία και ειρήνη στη Μέση Ανατολή Την 1η Ιουνίου 2014, κατά τη δέκατη όγδοη επίσκεψη της αντιπροσωπείας του νεοσυσταθέντος τότε HDP (Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών), ο Öcalan ανέφερε: «Για να κάνουμε μια σοβαρή αρχή για μια λύση, πρέπει να διατηρήσουμε τις ελπίδες μας». Ο ίδιος, πράγματι, οικοδομούσε τα θεμέλια μιας ειρηνευτικής διαδικασίας από το 1993 -δηλαδή, για περισσότερα από είκοσι χρόνια. Παρά τις σκληρές συνθήκες της φυλάκισής του, συνέχιζε να προωθεί μια πολιτική λύση και να υποβάλει εκτεταμένες προτάσεις για το σκοπό αυτό. Παρά την απαγωγή του και παρά το ότι ζούσε σε τραγικές συνθήκες, η φωνή του για ειρήνη επέμεινε και έγινε ακόμη πιο δυνατή. Στη δεκαετία του 2000, έγινε το σύμβολο της ελευθερίας του κουρδικού λαού και της συνύπαρξης για όλους τους λαούς στη Μέση Ανατολή. Με το νέο ιδεολογικό και πολιτικό του όραμα, ο Öcalan επιθυμεί να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο στον οποίο ζουν οι Κούρδοι, δηλαδή να επαναστατούν, να συνθλίβονται, να υφίστανται αναγκαστική αφομοίωση, για να επαναστατήσουν και πάλι. Όπως επισημαίνει ο Immanuel Wallerstein στον πρόλογό του στην αγγλική έκδοση του "Οδικού Χάρτη για τις Διαπραγματεύσεις", το κουρδικό ζήτημα και η προτεινόμενη λύση του από τον Öcalan «θέτει ζητήματα που είναι πολύ γενικότερα και ευρέως διαδεδομένα». Οι Κούρδοι περιβάλλονται από ένα σύνολο μεταβαλλόμενων χωρών, στις οποίες προσφέρουν την ευκαιρία να λύσουν τα προβλήματά τους με δημοκρατικά κριτήρια. Δεν αποτελούν πλέον στοιχείο εξέγερσης και διαχωρισμού για τους γείτονές τους. Αντίθετα, θέλουν να συνεισφέρουν δημοκρατικά στην ενότητα αυτών των κρατών. Η υιοθέτηση του νέου παραδείγματος του Öcalan είναι αυτό που οι Κούρδοι πασχίζουν να πετύχουν στην [19]

Ροζάβα και στη Συρία γενικά. Έφτασε τώρα η ώρα να επιλυθεί το κουρδικό ζήτημα με ειρηνικά και δημοκρατικά μέσα. Για πρώτη φορά, οι Κούρδοι έχουν την ευκαιρία να το κάνουν μαζί με τους γείτονές τους. Σήμερα, το γεγονός ότι οι Κούρδοι ζουν χωρισμένοι σε διάφορα έθνη μπορεί να είναι ένα πλεονέκτημα -δεν έχουν ποτέ δηλητηριαστεί από τον εθνικισμό και, εξαιτίας αυτού, μπορεί να είναι οι καταλληλότεροι όλων για να οικοδομήσουν γέφυρες. Με τον εκδημοκρατισμό του ίδιου του του εαυτού, ο κουρδικός λαός ωθεί τις χώρες και τα έθνη με τα οποία ζει να κάνουν το ίδιο. Το κουρδικό κίνημα έχει γίνει μια δύναμη για την ειρήνη, την ελευθερία, την απελευθέρωση των γυναικών και τη φιλία. Ο Öcalan έχει δηλώσει πολλές φορές ότι η μοίρα των Κούρδων δεν θα είναι πλέον η άγνοια, ο πόλεμος, η εξέγερση και η καταστροφή, αλλά μια δημοκρατική και ανεπτυγμένη κοινωνία των πολιτών και ενότητα, μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών της κουρδο-τουρκικής σύγκρουσης, το τουρκικό κράτος χρησιμοποίησε όλα τα πιθανά μέσα καταστολής, συμπεριλαμβανομένων των ειδικών επιχειρήσεων, του ψυχολογικού πολέμου, των σφαγών και ακόμη και της γενοκτονίας. Τίποτα δεν έχει λειτουργήσει. Εάν το τουρκικό κράτος επιθυμεί να τερματίσει τη σύγκρουση, πρέπει τελικά να αντιληφθεί τη φύση της σύγκρουσης: δεν είναι ούτε θέμα ασφάλειας ούτε οικονομικό, είναι πρωτίστως τα θεμελιώδη δικαιώματα των Κούρδων, τόσο ως λαού, όσο και ως ξεχωριστών ατόμων. Εάν το τουρκικό κράτος επιθυμεί να βρει λύση, τότε ο Abdullah Öcalan -ο βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση του κουρδικού αγώνα, καθώς και στη διαμόρφωση των αρχών για τη συνέχισή του μέσω δημοκρατικών και ειρηνικών μέσων- είναι το πρόσωπο με το οποίο πρέπει να συνεργαστεί. Δεν μπορεί να υπάρξει τέλος στη σύγκρουση χωρίς τη συμμετοχή του Öcalan. Ο ρόλος του Öcalan στην αντιμετώπιση του αδιεξόδου στη Μέση Ανατολή Ο Πρόεδρος Νέλσον Μαντέλα, ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, είπε κάποτε: «Μόνο οι ελεύθεροι άνδρες μπορούν να διαπραγματευτούν, οι κρατούμενοι δεν μπορούν να κάνουν συμφωνίες». Ο Öcalan μπορεί να συμβάλει σε μια μόνιμη δημοκρατική και ειρηνική λύση μόνο εάν είναι ελεύθερος. Για την έναρξη πραγματικών διαπραγματεύσεων και για να έχει αποτελέσματα η ειρηνευτική διαδικασία, η απελευθέρωσή του είναι απαραίτητη. [20]

Ένας άλλος Νομπελίστας Ειρήνης, ο Αρχιεπίσκοπος Desmond Tutu, είχε δηλώσει: «Ο Öcalan επιμένει, παρόλο που κρατείται σε απομόνωση για το μεγαλύτερο διάστημα της φυλάκισής του, ότι η ΕΙΡΗΝΗ είναι εφικτή και έχει προχωρήσει μέχρι τη διαμόρφωση ενός Οδικού Χάρτη για την Ειρήνη, ενώ οδήγησε τους Κούρδους μαχητές της ελευθερίας σε μια κατάπαυση του πυρός». Τέλος, πρέπει να επαναλάβουμε και αυτό που ο δικαστής Essa Moosa, ο δικηγόρος του Nelson Mandela, είχε δηλώσει, υπό την ιδιότητα του προέδρου της Ομάδας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Κουρδιστάν (KHRG): «Εκτός από την επιρροή του στο κουρδικό ζήτημα, ο Öcalan συνέβαλε στην προώθηση της παγκόσμια ειρήνης ο Κούρδος ηγέτης διατύπωσε πρόσφατα μια πολιτική πρόταση, με σκοπό να βρεθεί ένας διπλωματικός τρόπος για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Αυτές οι προσπάθειες δείχνουν ότι ο Öcalan τάσσεται υπέρ μιας ειρηνικής λύσης, υπό το πρίσμα του προτάγματος της παγκόσμιας ειρήνης» Υπάρχει ανάγκη να αναγνωριστούν οι προσπάθειες του Öcalan. Η αναγνώριση αυτή όχι μόνο θα ενισχύσει και θα ενθαρρύνει τις τρέχουσες ειρηνευτικές διαδικασίες, αλλά θα χρησιμεύσει επίσης για την τιμή και την αναγνώριση του αγώνα του κουρδικού λαού για την ύπαρξη του και το δικαίωμά του στη ζωή. Το πιο σημαντικό όμως, σε μια εποχή κατά την οποία η Μέση Ανατολή χωρίζεται σε εθνικές, θρησκευτικές-σεχταριστικές γραμμές και επιβάλλεται η υποδούλωση των γυναικών, ο Abdullah Öcalan προσφέρει ένα παράδειγμα που βασίζεται στο κράτος δικαίου, στην ελευθερία των γυναικών και στη δημοκρατία. Η αναγνώριση θα σημάνει, πάνω από όλα, την ενίσχυση και την υποστήριξη αυτού του παραδείγματος. Θα ανοίξει έτσι το δρόμο για ένα καλύτερο, φωτεινότερο και δημοκρατικό μέλλον όχι μόνο για τους Κούρδους αλλά και για την Τουρκία και ολόκληρη την περιοχή και πράγματι θα συμβάλει στην παγκόσμια ειρήνη. Το έγγραφο αυτό έχει συνταχθεί από τη Διεθνή Πρωτοβουλία «Λευτεριά στον Abdullah Öcalan-Ειρήνη στο Κουρδιστάν». [21]

[22]