Η Μελίνα και ο Αδελφός της: πρέπει κανείς να σκοράρει ψηλά Ανεβαίνοντας στην σκηνή φωνάζω από το μικρόφωνο: ποιος είναι μαζί μου και ποιος όχι; Ποιος σιχαίνεται την Μελίνα και ποιος την γουστάρει; Ποιος σιχαίνεται τον Αδελφό της, με το πουλί αντί για μουστάκι που του κρύβει την μύτη, και ποιος χαίρεται σαν μαϊμού από κλαδί σε κλαδί; Υπάρχουν κανόνες κυρά μου: η αγάπη συγχωρεί. Κανόνας! Αγαπάς την Μελίνα; Τον Αδελφό της; Συγχωρεμένος! Να! Η κατάστασή σας! Να! Και τα σκέρτσα της καλλιτέχνιδος και να! και τα κελεύσματα και οι σοσιαλιστικές ιδέες! Σοσιαλισμός; Μα...αυτό είναι αναρχία! Μα τι κάνετε; Σταματήστε! Δεν γίνεται αρχηγέ, τα παιδιά έχουν πάρει φόρα! Ε, ναι ρε, ανεμίζει η σημαία, ανεμίζει και η κοτσίδα της ιππεύτριας διασχίζοντας είκοσι αιώνες και κάτι απόλυτης χυδαιότητας. Από τα μεγάφωνα τρέχει μεγάλη μαστούρα και μαζεύτηκαν πολλοί. Αλλά είναι τόσο σημαντικό το πώς πιάνεις το μικρόφωνο. Δεν το σφίγγουμε, το κρατάμε ελαφρά με προτεταμένα τα δάχτυλα ολόισια, σαν να κρατάνε το πέος. Αυτή η στάση κάνει τα δάχτυλα να φαίνονται πιο μακριά, συσχετίζοντας έτσι και το μικρόφωνο με το μουστάκι. Βερολίνο ή Αμαρυλλίς Επέστρεψα από ύπνο χρόνων. Απλά έσκασα σαν κουράδα μπαμπουίνου από ψηλά στο δέντρο, ή από τρύπα καμηλοπάρδαλης έστω, στο σημερινό πρωινό, τέτοια ώρα, αργά. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι άφησα πίσω, πού θα μπορούσα να βάλω τα προηγούμενα. Σαν κέρατο στην μύτη, τώρα ξέρεις πόσα είδη ανθρώπων υπάρχουν, ωραίος μικρός γερμανικός κώλος. Καθρέφτες διπλοί βλέπουν αυτό που κρύβεις ανάμεσα στα μάγουλα. Και αναρωτιέσαι αν ποτέ θα αλλάξουν τα μάτια σου, αν θα έχεις κι εσύ λίγη πολιτισμένη τύχη, κανείς δεν καταλαβαίνει τι λες, και πάλι σκότος αλαλίας ίδιας αηδίας με της πολυγλωσσίας. Η χαρά του να μοιράζεσαι την ευχαρίστηση των ωραίων πραγμάτων. Ίσως να ξέρεις πόσο χαμηλά πέφτεις κοιτώντας τους άλλους, τις ζωές τους, ένα ειδύλλιό τους. Είναι κακό; Είναι διάφανο. Ζητάς βοήθεια να αλλάξεις το όνομά σου, αυτός είναι ο τρόπος να τα βγάζεις πέρα. Είσαι μόνο ένας ρόλος; Αυτό είναι τρελό! Όχι, τρελό είναι να πέσει το τείχος.
Ραμόνα: η νέα τάξη Το μεγάλο αφεντικό σηκώνει το μεγάλο του χέρι απαγορευτικά και με το μεγάλο του στόμα λέει: Μην λυπάσαι νέα Ραμόνα! Καβάλα το γαλάζιο σου άτι, σου ετοίμασα και φαρέτρα κρυστάλλινη, τόξα αργυρά και βέλη με πίσσα πηχτή σαν σπέρμα ρινόκερου πάνω σε πέτρα. Ένα φόρεμα από βλεφαρίδες φοράδων και μια κατσίκα που μιλάει να σε ακολουθεί και να σου προσφέρει τον εαυτό της για μαξιλάρι. Σου στέλνω και δύο εργάτες (ακόμα με το χαμόγελο της δουλειάς κάτω από τα στενά τους μάτια) ψηλούς, γερούς να σκύβουν όταν εσύ θες. Μετά από τόσο Εξυπερύ γεμάτο σκόνη έσπασαν όλα. Από πίσω μικροί ναυτικοί φωνάζουν πως βουλιάζει το πλοίο. Κι αν βουλιάζει μην ακούς, κι αν βουλιάξει τι σε νοιάζει αφού εσύ έχεις αλλάξει. Ένας παλιός γνώριμος την άφησε έξω μεγάλη και κρεμαστή και γέλαγε από μέσα του. Ραμόνα πάνω του! Κάρφωσε το βέλος και μάγεψέ το. Τέτοια φίδια από τώρα και στο εξής θα λατρεύουν εσένα θεϊκά και αμετάκλητα. Ο αρχαίος χρόνος έπεσε ανάσκελα και ζώα του δάσους μαζεύονται γύρω σου γλύφοντας τις συντρόφισσες πέτρες του ρινόκερου σχηματίζοντας το ομοίωμά σου (πω πω πείνα...). Και οι ουσίες δεν θα αργήσουν να έρθουν. Αλλά εσένα δεν θα σε νοιάζει γιατί θα χεις γίνει άτι, με την πλάτη εκεί όπου μπορώ να σε βλέπω.
Τα λεωφορεία θυμίζουν ατύχημα. 9.11.2012 Δύο ζευγάρια γενιές πίσω έχουν καθήσει γύρω από την φωτιά και την κοιτάνε. Με τσίγκινες κούπες μεγάλες σαν καθίκια να πίνουν γάλατα. Ποτέ δεν κοιτιούνται στα μάτια και σπάνια μιλάνε. Ένας τους τσακώνεται συνέχεια, κυρίως με τον εαυτό του. Ασφαλές και οικείο: η αγάπη τροποποιημένη. Θα πρέπει να είμαι γυναίκα πια. 18.11.2012 Τρέχαμε όσο μπορούσε να τρέξει το παλιό μηχανάκι τρείς η ώρα το πρωί θα πρέπει να ήταν Σάββατο γυρνώντας από την δουλειά χωρίς κράνη μέσα στην παγωμένη νύχτα στην μεγάλη παραλιακή οδό ευτυχισμένοι κάπως τρομαγμένοι και άφοβοι. Νεότητα. Έρωτας. Καλοκαίρι. Ομορφιά και λεφτά. Μαυρισμένο δέρμα και ανοιχτόχρωμα μάτια. Χαμόγελα. Είδωλα σε έναν δυτικό κόσμο. Κι όμως είναι απλό. Μια καλοκαιρινή μέρα φόρα το μαγιό σου και χτενίσου. Η συσσώρευση είναι ανελευθερία. Ανάγκη για εξάτμιση. Καπνός και σκόνη. Περιορισμός της μνήμης. Απώλεια συναισθήματος και συνεχές ενδιαφέρον. Και πολύ ιδιοκτησία. Πολιτισμός μέσω των πραγμάτων. Πραγμάτωση μέσω των υλικών. 23.11.2012 Μανούλα, πατέρα πάρε τα παιδιά σου και μάθε τα να πετάνε ψηλά στον αέρα αντί να σέρνονται και να φτιάχνουνε φωλιές στα χώματα και στις σπηλιές. Καλύτερα ψηλά στα βράχια. Και αν μπορούν ας γίνουν ο ίδιος ο βράχος ο ψηλός. Είναι καλό να θέλω να είμαι ο βράχος που θα θρέψει τον αετό, αν τα καταφέρω. Καλύτερα ο βράχος παρά η Μελίνα.
Μαργαρίτα Μποφιλίου για το kaput 13