Yrsa Sigurdardόttir H εκδίκηση μην το διαβάσετε στο σκοτάδι. είναι πραγματικά τρομακτικό. Διεθνες Μπεςτ ςελερ marie claire
1 Τ ο κύμα τραβούσε τη βάρκα πότε εμπρός, πότε πίσω, χωρίς σταθερό ρυθμό, ενώ η πλώρη σκαμπανέβαζε από άλλες, πιο απότομες κινήσεις, που έκαναν το σκαρί να γέρνει μια αποδώ και μια αποκεί. Ο καπετάνιος προσπαθούσε να δέσει το μικρό πλεούμενο σε έναν στενό ατσαλένιο στύλο, αλλά η ανεμοδαρμένη πλωτή αποβάθρα υποχωρούσε συνεχώς σαν να τον περιγελούσε. Αυτός επαναλάμβανε υπομονετικά την ίδια κίνηση ξανά και ξανά, ρίχνοντας τον χοντρό ξεφτισμένο κάβο προς την κατεύθυνση του στύλου, αλλά κάθε φορά που η τραχιά θηλιά φαινόταν έτοιμη να πέσει στον προορισμό της, το σκοινί τραβιόταν απότομα πίσω. Ήταν σάμπως η θάλασσα να έπαιζε μαζί τους θέλοντας να τους δείξει ποιος είχε το πάνω χέρι. Με τα πολλά, ο καπετάνιος τα κατάφερε να δέσει τη βάρκα, χωρίς να γίνει σαφές αν τα κύματα βαρέθηκαν να τους περιπαίζουν ή αν τα νίκησαν η υπομονή και η πείρα του γεροναυτικού. Στράφηκε προς τους τρεις επιβάτες του και τους ανακοίνωσε, με πολύ σοβαρό ύφος: «Είμαστε εντάξει, αλλά προσέξτε πώς θα κατεβείτε». Ύστερα έδειξε με το πιγούνι του τις κούτες, τα σακίδια και όλα τα άλλα συμπράγκαλα που είχαν μαζί τους. «Θα σας δώσω ένα χεράκι να τα κατεβάσουμε από τη βάρκα, αλλά δεν γίνεται να σας βοηθήσω να τα κουβαλήσετε ως το σπίτι, δυστυχώς». Μισοκλείνοντας τα μάτια του κοίταξε προς την ανοιχτή θάλασσα. «Απ ό,τι βλέπω, καλά θα κάνω να ξεκινήσω το συντομότερο. Θα έχετε χρόνο να
10 Y R S A S I G U R D A R D O, T T I R τα βάλετε σε τάξη αφού φύγω. Κάπου εδώ γύρω πρέπει να υπάρχει και ένα καρότσι μεταφοράς». «Κανένα πρόβλημα». Ο Κάρδαρ χαμογέλασε ξεψυχισμένα στον καπετάνιο, αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να αρχίσει να ξεφορτώνει. Έσυρε τα πόδια του, ξεφύσησε δυνατά κι ύστερα έστρεψε το βλέμμα προς τη στεριά, όπου μια σειρά σπίτια πρόβαλλαν πάνω από την ακτογραμμή. Ακόμα πιο πίσω, φαίνονταν κι άλλες στέγες. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι, αλλά το αδύναμο χειμωνιάτικο φως σωνόταν πολύ γρήγορα. Σύντομα θα άρχιζε να σκοτεινιάζει. «Δεν θα έλεγα πως το χωριό σφύζει από ζωή» είπε με ψεύτικη ευθυμία. «Ε, όχι. Γιατί, αυτό περιμένατε;» Ο καπετάνιος δεν έκρυψε την έκπληξή του. «Νόμιζα ότι είχατε ξανάρθει εδώ. Αν θέλετε, πάντως, ξανασκεφτείτε το. Μετά χαράς να σας γυρίσω πίσω, όπως είστε. Χωρίς να σας χρεώσω παραπάνω, εννοείται». Ο Κάρδαρ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του αποφεύγοντας συστηματικά να κοιτάξει την Κάτριν, που προσπαθούσε να συναντήσει το βλέμμα του ώστε να του κάνει νόημα ή να του δείξει με κάποιον άλλο τρόπο πως δεν θα την πείραζε καθόλου αν ξανάφευγαν όπως είχαν έρθει. Ποτέ δεν την είχε συναρπάσει αυτή η ιδέα όσο τον Κάρδαρ, αλλά ούτε και είχε αντιταχθεί ποτέ στα ίσα, το αντίθετο. Πήγε με τα νερά του, αφέθηκε να την παρασύρει ο ενθουσιασμός του και η βεβαιότητα πως όλα θα πήγαιναν ρολόι, αλλά τώρα που ο Κάρδαρ φαινόταν να αμφιβάλλει, η πίστη της ξεθώριασε μεμιάς. Ξαφνικά ήταν σίγουρη ότι το καλύτερο που θα μπορούσαν να ελπίζουν ήταν σε μια παταγώδη αποτυχία και απέφυγε σκόπιμα να φανταστεί το χειρότερο δυνατό σενάριο. Έριξε μια ματιά στη Λιβ, που, γερμένη στην κουπαστή, έψαχνε ακόμη την ισορροπία που είχε χάσει απ όταν άφησαν πίσω τους το λιμάνι του Ισαφιορδούρ. Σε όλο το ταξίδι, η Λιβ έδινε μάχη με τη ναυτία και τώρα είχε τα μαύρα της τα χάλια. Καμία σχέση με τη ζωηρή και καμαρωτή Λιβ που έκανε σαν τρελή να έρθει μαζί τους,
Η Ε Κ Δ Ι Κ Η Σ Η 11 αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις επιφυλάξεις της Κάτριν. Αλλά και η στάση του Κάρδαρ άλλαζε όσο πλησίαζαν προς την ακτή, είχε χαθεί όλη η παλικαριά και η όρεξη που είχε όσο ετοιμάζονταν για το ταξίδι. Η Κάτριν, φυσικά, ήταν η τελευταία που θα είχε δικαίωμα να μιλήσει καθισμένη πάνω σε ένα σακί με ξύλα, δεν έλεγε να το κουνήσει αποκεί. Η διαφορά με τους άλλους δύο ήταν ότι εκείνη τουλάχιστον δεν είχε δείξει ποτέ ενθουσιασμό γι αυτό το ταξίδι. Μέχρι στιγμής, ο μόνος από τους επιβάτες που έδειχνε να τον χαροποιεί η ιδέα να βγει στη στεριά ήταν ο Πούτι, το σκυλάκι της Λιβ, που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά είχε αποδειχτεί κανονικός θαλασσόλυκος. Εκτός από το πλατάγισμα των κυμάτων, η σιωπή τριγύρω ήταν απόλυτη. Αλήθεια, πώς φαντάστηκαν ποτέ ότι το εγχείρημά τους θα είχε επιτυχία; Οι τρεις τους ολομόναχοι σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό ψηλά στον βορρά, στη μέση του πουθενά, στο καταχείμωνο, χωρίς ηλεκτρισμό και θέρμανση, και με μόνη οδό διαφυγής τη θάλασσα. Έτσι και συνέβαινε κάτι απρόοπτο, θα έπρεπε να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις και μόνο. Και τώρα που αντιμετώπιζε την πραγματικότητα, η Κάτριν έβλεπε ότι η εφευρετικότητά τους ήταν πολύ περιορισμένη. Κανείς από τους τρεις δεν ήταν παιδί της υπαίθρου και η ανακαίνιση παλιών σπιτιών ήταν η τελευταία δουλειά που θα τους ταίριαζε να κάνουν. Άνοιξε το στόμα της, έτοιμη να αποφασίσει για λογαριασμό και των τριών, απαντώντας στον καπετάνιο ότι δέχονταν την προσφορά του, αλλά το ξανάκλεισε χωρίς να πει λέξη και αναστέναξε από μέσα της. Η στιγμή είχε περάσει, δεν υπήρχε επιστροφή, και ήταν πολύ αργά για να αρχίσει τώρα να διαμαρτύρεται. Δεν της έφταιγε κανείς, μόνη της είχε μπλέξει σ αυτή την ανοησία, εκείνη είχε αφήσει να χαθούν ένα σωρό ευκαιρίες για να προβάλει τις αντιρρήσεις της ή να αλλάξει γνώμη. Απ όταν προέκυψε το σχέδιο, θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή, παραδείγματος χάρη, να είχε προτείνει να μην αγοράσουν μερίδιο του σπιτιού ή έστω να
12 Y R S A S I G U R D A R D O, T T I R ξεκινήσουν την ανακαίνισή του το καλοκαίρι, που υπήρχαν τακτικά δρομολόγια φέρι μποτ. Ένα ξαφνικό παγερό ρεύμα αέρα την έκανε να ανατριχιάσει και ανέβασε μέχρι πάνω το φερμουάρ του τζάκετ της. Η όλη υπόθεση ήταν μια ανοησία. Μήπως όμως τελικά δεν έφταιγε η δική της παθητική στάση, αλλά ο ζήλος του Έιναρ, του μακαρίτη του άντρα της Λιβ, που ήταν και ο στενότερος φίλος του Κάρδαρ; Δύσκολο να του θυμώσει τώρα που βρισκόταν δυο μέτρα κάτω απ το χώμα, παρ όλα αυτά ο Έιναρ έφερε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι αυτή την παράδοξη κατάσταση. Το προπερασμένο καλοκαίρι, ο Έιναρ είχε πάει πεζοπορία στο Χόρνστραντιρ και έτσι είχε δει για πρώτη φορά το Χέστεϊρε, όπου βρισκόταν το σπίτι. Στην επιστροφή τούς είχε ζαλίσει το μυαλό με διηγήσεις για ένα χωριό στην άκρη του κόσμου, για τη γαλήνη, την ομορφιά και τα αμέτρητα μονοπάτια πεζοπορίας σε ένα αλησμόνητο, μοναδικό τοπίο. Ο Κάρδαρ ενθουσιάστηκε όχι πως τον δελέασε η φύση, μάλλον το γεγονός ότι ο Έιναρ δεν είχε βρει δωμάτιο στο Χέστεϊρε, γιατί ο μοναδικός ξενώνας του χωριού ήταν γεμάτος. Η Κάτριν δεν θυμόταν πια ποιος από τους τέσσερις είχε προτείνει να το ψάξουν, να δουν μήπως πουλιόταν κανένα από τα σπίτια του χωριού για να το μετατρέψουν σε ξενώνα, αλλά δεν είχε σημασία πια. Από τη στιγμή που έπεσε στο τραπέζι η ιδέα, δεν υπήρχε επιστροφή. Ο Κάρδαρ ήταν ήδη οχτώ μήνες άνεργος και η προοπτική να κάνει επιτέλους κάτι χρήσιμο τον συνεπήρε. Και όταν ο Έιναρ εξέφρασε την έντονη επιθυμία να συμμετάσχει, τόσο οικονομικά, όσο και σε χειρωνακτική εργασία, το ενδιαφέρον του Κάρδαρ διπλασιάστηκε. Έπειτα η Λιβ φούντωσε κι άλλο τη φωτιά με ενθαρρύνσεις και χίλια μπράβο για τη λαμπρή ιδέα, με την υπερβολή που πάντα τη χαρακτήριζε. Η Κάτριν θυμήθηκε πόσο την είχε νευριάσει τότε ο ενθουσιασμός της Λιβ. Της είχε περάσει μάλιστα από το μυαλό πως κίνητρό της ήταν εν μέρει και ο χρόνος που θα περνούσε μακριά από τον σύζυγο, αφού η ανακαίνιση του
Η Ε Κ Δ Ι Κ Η Σ Η 13 σπιτιού θα απαιτούσε να λείπει ο Έιναρ στον βορρά για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Εκείνο τον καιρό ο γάμος τους έμοιαζε να καταρρέει, αν και, όταν πέθανε ο Έιναρ, η Λιβ είχε γίνει κυριολεκτικά ράκος. Μια άσχημη σκέψη πέρασε φευγαλέα από το μυαλό της Κάτριν: Καλύτερα να είχε πεθάνει ο Έιναρ πριν ολοκληρωθεί η αγορά του σπιτιού. Μόνο που, δυστυχώς, δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα και να που τώρα βρίσκονταν με ένα παλιό σπίτι στο κεφάλι τους και μόνο με έναν άντρα ενθουσιώδη υποστηρικτή του σχεδίου μετατροπής του σε ξενώνα, εκεί που μέχρι πρότινος υπήρχαν δύο. Το γεγονός ότι η Λιβ ήταν τόσο πρόθυμη να αναλάβει εκείνη στη θέση του άντρα της και μάλιστα πίεζε να επισπεύσουν την ανακαίνιση μάλλον είχε να κάνει με τη διαδικασία του πένθους της. Γιατί το μόνο σίγουρο ήταν ότι η Λιβ δεν είχε ούτε τις ικανότητες ούτε το ενδιαφέρον για τέτοιου είδους δουλειές. Αν η Λιβ είχε κάνει πίσω τότε, το σπίτι θα είχε δοθεί ξανά για πούλημα και τώρα αυτοί θα έβλεπαν τηλεόραση στο ζεστό καθιστικό τους και στην παρήγορη αγκαλιά της πόλης, όπου η νύχτα δεν ήταν ποτέ τόσο μαύρη όσο εδώ στο Χέστεϊρε. Όταν έγινε φανερό ότι το πλάνο δεν είχε χαθεί μαζί με τον Έιναρ, ο Κάρδαρ και η Λιβ ανέβηκαν ένα Σαββατοκύριακο στο Ισαφιορδούρ και αποκεί συνέχισαν με βάρκα μέχρι το Χέστεϊρε για να ρίξουν μια ματιά στο σπίτι. Είχε πολλά προβλήματα, σίγουρα, όμως αυτό δεν μείωσε καθόλου τον ενθουσιασμό τους. Επέστρεψαν με ένα πάκο φωτογραφίες από κάθε γωνίτσα και εσοχή του σπιτιού και ο Κάρδαρ βάλθηκε αμέσως να προγραμματίζει όλα όσα έπρεπε να γίνουν πριν ξεκινήσει η νέα τουριστική σεζόν. Κρίνοντας από τις φωτογραφίες, η Κάτριν θα έλεγε ότι το σπίτι κρατιόταν όρθιο μόνο από τους σοβάδες, όσο και αν ο Κάρδαρ επέμενε ότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης είχε ολοκληρώσει όλες τις βασικές επισκευές. Η Λιβ, από την πλευρά της, συμπλήρωνε την εικόνα με ανθοστόλιστες περιγραφές της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς του Χέστεϊρε. Σύντομα, ο
14 Y R S A S I G U R D A R D O, T T I R Κάρδαρ άρχισε να κάνει εμβριθείς υπολογισμούς, αυξάνοντας την τιμή διανυκτέρευσης, αλλά και τον αριθμό των πελατών που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το παλιό διώροφο σπίτι, κάθε φορά που άνοιγε τον πίνακα του Excel στον υπολογιστή του. Αν μη τι άλλο, θα είχε ενδιαφέρον για την Κάτριν να δει τον χώρο με τη δική της ματιά, ώστε να καταλάβει πού ακριβώς σκόπευε να βολέψει ο Κάρδαρ τόσο κόσμο. Η Κάτριν σηκώθηκε από το σακί με τα ξύλα και κοίταξε πάνω προς το χωριό. Σε μια από τις πανοραμικές φωτογρα φίες που είχε τραβήξει ο Κάρδαρ, το σπίτι φαινόταν να βρίσκεται στο τέρμα του χωριού και αρκετά ψηλότερα, οπότε λογικά θα έπρεπε να φαίνεται από την ακτή. Κι αν είχε καταρρεύσει στο μεταξύ; Είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες από το αναγνωριστικό ταξίδι του Κάρδαρ και της Λιβ και στην περιοχή η βαριά κακοκαιρία ήταν ο κανόνας. Πάνω που ήταν έτοιμη να τους προτείνει να το τσεκάρουν προτού ξαναφύγει η βάρκα, ο καπετάνιος, έχοντας προφανώς αρχίσει να φοβάται ότι θα χρειαζόταν να τους βγάλει από τη βάρκα σηκωτούς, είπε: «Τουλάχιστον είστε τυχεροί με τον καιρό». Κοίταξε τον ουρανό. «Αν και μπορεί ν αλλάξει, παρά την καλή πρόγνωση. Πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για όλα». «Είμαστε. Κοιτάξτε όλα αυτά τα πράγματα που έχουμε φέρει». Ο Κάρδαρ χαμογέλασε και στη φωνή του επέστρεψε ένα ίχνος σιγουριάς. «Νομίζω ότι το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι οι θλάσεις μυών». «Εσείς ξέρετε καλύτερα». Ο καπετάνιος δεν επέμεινε, σήκωσε απλώς μια κούτα και την άφησε στην αποβάθρα. «Ελπίζω τα κινητά σας να είναι φορτισμένα. Σήμα έχει μόνο αν ανεβείτε στην κορυφή εκείνου του λόφου. Εδώ κάτω μην μπείτε καν στον κόπο να δοκιμάσετε». Ο Κάρδαρ και η Κάτριν κοίταξαν ταυτόχρονα προς τον λόφο, που στα δικά τους μάτια φάνταζε μάλλον με μικρό βουνό. Η Λιβ ούτε που σήκωσε τα μάτια της, κοίταζε ακόμη τους
Η Ε Κ Δ Ι Κ Η Σ Η 15 μαύρους στροβίλους των κυμάτων. «Καλά που μας το είπατε». Ο Κάρδαρ χτύπησε την τσέπη του τζάκετ του. «Λογικά, δεν θα τα χρειαστούμε. Μια βδομάδα είναι, κάπως θα τη βγάλουμε. Θα σας περιμένουμε εδώ στην προβλήτα, όπως τα συμφωνήσαμε». «Να έχετε υπόψη σας ότι δεν θα μπορέσω να ξεκινήσω αν έχει μεγάλη κακοκαιρία. Σ αυτή την περίπτωση, θα έρθω αμέσως μόλις κόψει λιγάκι. Αν δείτε ότι έχει παλιόκαιρο, δεν είναι ανάγκη να στηθείτε εδώ να με περιμένετε, θα ανεβώ εγώ ως το σπίτι να σας πάρω. Δεν μένεις για πολύ εδώ έξω με αέρα και κρύο». Ο καπετάνιος γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς το άνοιγμα του φιόρδ. «Η πρόγνωση του καιρού είναι καλή, όμως πολλά μπορεί ν αλλάξουν σε μια βδομάδα. Δεν θέλει και πολύ για να τραμπαλίζεται η βάρκα μου σαν καρυδότσουφλο, γι αυτό ας ελπίσουμε πως δεν θα σηκώσει τρικυμία». «Πόσο άσχημος πρέπει να είναι ο καιρός δηλαδή για να σας εμποδίσει να ξεκινήσετε;» Η Κάτριν προσπάθησε να κρύψει τον εκνευρισμό της. Γιατί δεν τους τα είχε πει όλα αυτά προτού κανονίσουν μαζί του; Ίσως έπρεπε να είχαν νοικιάσει μεγαλύτερη βάρκα. Τη στιγμή που το σκέφτηκε, συνειδητοποίησε πως και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν. Μεγαλύτερη βάρκα θα είχε κοστίσει πολύ περισσότερο. «Αν έχει πολύ κύμα στα ανοιχτά, δεν θα το ρισκάρω». Ο καπετάνιος κοίταξε πάλι προς την μπασιά του φιόρδ και έδειξε το νερό με μια κίνηση του κεφαλιού. «Αν είναι λίγο χειρότερα απ ό,τι είναι τώρα, δεν θα ξεκινήσω». Στράφηκε προς τους επιβάτες του. «Πρέπει να φύγω» είπε και άρχισε να ξεφορτώνει πάλι δίνοντας στον Κάρδαρ ένα από τα στρώματα που ήταν πάνω πάνω. Σχημάτισαν αλυσίδα και έπιασαν να αδειάζουν τη βάρκα από κούτες, γλάστρες, καυσόξυλα, εργαλεία και μαύρες σακούλες σκουπιδιών γεμάτες με μη εύθραυστα αντικείμενα και να τα αραδιάζουν στην προβλήτα. Η Κά-
16 Y R S A S I G U R D A R D O, T T I R τριν τα έστηνε στη σειρά, έτσι ώστε η άκρη της προβλήτας να μένει πάντα ελεύθερη για το επόμενο φορτίο. Τη Λιβ την άφησαν να ξεκουραστεί. Δεν ήταν καθόλου καλά και το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να συρθεί στη στεριά και να πλαγιάσει πάνω στην άμμο, στο ψηλότερο σημείο της ανηφορικής παραλίας. Ο Πούτι την ακολούθησε χοροπηδώντας, καταχαρούμενος που πατούσε ξανά σε στέρεο έδαφος και εντελώς αδιάφορος για το χάλι της κυράς του. Η Κάτριν μετά βίας κατάφερνε να προλαβαίνει τους δύο άντρες που ξεφόρτωναν και αρκετές φορές χρειάστηκε να πηδήξει ο ένας από τους δυο έξω από τη βάρκα για να τη βοηθήσει. Με τα πολλά, όλο το φορτίο κατέληξε σε μια μακριά γραμμή πάνω στην προβλήτα εν είδει τιμητικής φρουράς για την υποδοχή τους. Ο καπετάνιος έσερνε ανυπόμονα τα πόδια του, φανερά πιο πρόθυμος να τους αποχωριστεί απ ό,τι εκείνοι αυτόν. Η παρουσία του τους δημιουργούσε μια αίσθηση ασφάλειας που θα χανόταν μαζί με τη βάρκα του στο βάθος του ορίζοντα. Σε αντίθεση με τους επισκέπτες, αυτός είχε ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με τα στοιχεία της φύσης και ήταν προετοιμασμένος για ό,τι μπορεί να του τύχαινε. Ο Κάρδαρ και η Κάτριν φλέρταραν με την ιδέα να του ζητήσουν να μείνει λίγο παραπάνω και να τους δώσει ένα χεράκι με τα πράγματα, αλλά κανένας από τους δυο δεν τόλμησε να το προτείνει. Τελικά ο καπετάνιος σήμανε πρώτος τη λήξη. «Λοιπόν, το μόνο που μένει τώρα είναι να βγείτε και να ξεκινήσετε». Απευθύνθηκε στον Κάρδαρ κι εκείνος του χαμογέλασε με μισή καρδιά και πήδηξε στην πλωτή προβλήτα. Στάθηκε δίπλα στην Κάτριν και απέμειναν να τον κοιτάζουν αμήχανοι. Ο καπετάνιος απέφευγε το βλέμμα τους, σαν να ντρεπόταν. «Όλα θα πάνε καλά. Και η φίλη σας θα συνέλθει γρήγορα, ελπίζω». Ένευσε προς τη Λιβ, που είχε ανακαθίσει στην άμμο. Το άσπρο κοστούμι του σκι έβγαζε μάτι από μακριά, άλλη μια φανερή απόδειξη για το πόσο αταίριαστοι ήταν οι τρεις νεο-
Η Ε Κ Δ Ι Κ Η Σ Η 17 φερμένοι σ αυτό το περιβάλλον. «Να, ήδη φαίνεται καλύτερα, το πουλάκι μου». Τα λόγια του δεν κατάφεραν να τους φτιάξουν το κέφι αν ήταν αυτή η πρόθεσή του και η Κάτριν αναρωτήθηκε πώς τους έβλεπε στ αλήθεια: ένα ζευγάρι από το Ρέικιαβικ, τριαντάρηδες και οι δύο, η γυναίκα δασκάλα, ο άντρας πτυχιούχος διοίκησης επιχειρήσεων, φανερά άμαθοι σε κάθε είδους σωματική ταλαιπωρία, για να μην αναφέρουμε την τρίτη της παρέας, που με το ζόρι κρατούσε όρθιο το κεφάλι της. «Όλα θα πάνε καλά» επανέλαβε ξερά ο καπετάνιος, χωρίς να το πολυπιστεύει. «Μόνο μην αργήσετε να ανεβάσετε τα πράγματα στο σπίτι. Θα σας πιάσει το σκοτάδι». Ο δυνατός αέρας έριξε μια πυκνή τούφα από τα ξεχτένιστα μακριά μαλλιά της Κάτριν πάνω στο πρόσωπό της. Με όλη εκείνη τη φούρια να μην ξεχάσουν τίποτε από τον κατάλογο με τα υλικά για τις επισκευές, δεν είχε πάρει μαζί της λαστιχάκια για τα μαλλιά. Και η Λιβ ισχυρίστηκε ότι είχε ένα και μοναδικό, αυτό με το οποίο είχε ήδη πιάσει τα μαλλιά της στο ταξίδι με τη βάρκα, για να μην της πέφτουν στο πρόσωπο όποτε έκανε εμετό. Η Κάτριν χτένισε τα μαλλιά της προς τα πίσω με τα δάχτυλα, αλλά ο δυνατός αέρας αμέσως τα ανακάτωσε ξανά. Αλλά και του Κάρδαρ τα μαλλιά δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση, κι ας ήταν πολύ πιο κοντά από τα δικά της. Τα αρβυλάκια τους φαίνονταν αγορασμένα ειδικά για το ταξίδι, και τα χοντρά αντιανεμικά παντελόνια και τα τζάκετ τους, αν και δεν ήταν ολοκαίνουργια, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ήταν γαμήλιο δώρο των αδελφών του Κάρδαρ και ήταν η πρώτη φορά που δινόταν η ευκαιρία στο ζευγάρι να τα χρησιμοποιή σει. Το κατάλευκο κοστούμι του σκι της Λιβ ήταν αγορασμένο σε ένα ταξίδι στην Ιταλία και ταίριαζε στο τωρινό περιβάλλον όσο και ένα μπουρνούζι μπάνιου. Ήταν επίσης φανερό, από το άσπρο δέρμα τους, ότι δεν ήταν λάτρεις της υπαίθρου. Ευτυχώς τουλάχιστον που ήταν και οι τρεις τους σε καλή φυσική κατάσταση, από τις πολλές ώρες στο γυμναστήριο, αν και η Κάτριν υποψια ζόταν ότι η
18 Y R S A S I G U R D A R D O, T T I R όποια δύναμη είχαν καταφέρει να χτίσουν μάλλον δεν αρκούσε για το είδος της δουλειάς που τους περίμενε εδώ. «Ξέρετε αν πρόκειται να έρθουν άλλοι επισκέπτες εδώ μέσα στη βδομάδα;» ρώτησε η Κάτριν τον καπετάνιο κάνοντας νοερά τον σταυρό της. Αν ναι, υπήρχε μια ελπίδα να μπορέσουν να φύγουν νωρίτερα έτσι και πήγαιναν όλα στραβά για κάποιον λόγο. Ο γερο-ναυτικός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Δεν ξέρετε τίποτε γι αυτό το μέρος, ε;» Δεν είχαν καταφέρει να μιλήσουν σχεδόν καθόλου στη διαδρομή, με τον τρομερό θόρυβο που έκανε η μηχανή της βάρκας. «Όχι. Στην ουσία, όχι». «Μόνο το καλοκαίρι έχει κόσμο εδώ. Τι να έρθουν να κάνουν οι άνθρωποι μέσα στο καταχείμωνο; Έρχονται μερικοί για Πρωτοχρονιά στον ξενώνα, κάποιοι άλλοι πετάγονται αραιά και πού να ελέγξουν αν είναι εντάξει τα σπίτια τους, αλλά το χωριό μένει έρημο τους μήνες του χειμώνα». Ο καπετάνιος έκανε μια παύση και κοίταξε το κομμάτι του οικισμού που φαινόταν από την παραλία. «Ποιο σπίτι αγοράσατε;» «Το τελευταίο, πίσω πίσω. Νομίζω ότι ήταν η κατοικία του εφημέριου». Η φωνή του Κάρδαρ είχε μια νότα περηφάνιας. «Δεν φαίνεται αποδώ όπου στεκόμαστε, αλλά ξεχωρίζει απ όλο το χωριό». «Τι; Είσαι σίγουρος;» Ο καπετάνιος φάνηκε να απορεί. «Δεν υπήρχε ποτέ εφημέριος σ ετούτο το χωριό. Όταν υπήρχε ακόμη εκκλησία, ερχόταν και λειτουργούσε ο ιερέας από το Άδαλβικ. Λάθος πληροφορίες σάς έδωσαν, μου φαίνεται». Ο Κάρδαρ δίστασε πριν απαντήσει και από το μυαλό της Κάτριν πέρασαν διάφορες σκέψεις, μεταξύ των οποίων και η ευτυχής πιθανότητα να ήταν όλα μια παρεξήγηση: Δεν υπήρχε σπίτι, άρα μπορούσαν να τα μαζέψουν και να γυρίσουν πίσω. «Όχι, ήρθα και το είδα πρόσφατα, σίγουρα ήταν σπίτι ιερέα
Η Ε Κ Δ Ι Κ Η Σ Η 19 κάποτε. Έχει έναν ωραίο σταυρό σκαλισμένο στην μπροστινή πόρτα». Ο καπετάνιος δεν φάνηκε να τον πιστεύει. «Σε ποιον άλλο εκτός από σας ανήκει το σπίτι;» Είχε σμίξει τα φρύδια του σαν να υποψιαζόταν ότι το είχαν αποκτήσει με παράνομα μέσα. «Σε κανέναν» απάντησε ο Κάρδαρ, συνοφρυωμένος επίσης. «Το αγοράσαμε από κάποιον που πέθανε πριν προλάβει να το ανακαινίσει». Ο καπετάνιος τράβηξε απότομα το σκοινί της βάρκας και πήδηξε στην αποβάθρα κοντά τους. «Για να ξεκαθαρίσουμε τι τρέχει εδώ» είπε. «Ξέρω τα σπίτια του χωριού ένα προς ένα και όλα έχουν πάνω από έναν ιδιοκτήτη, συνήθως αδέλφια, παιδιά ή κληρονόμους. Δεν υπάρχει ούτε ένα που να ανήκει μόνο σε ένα άτομο». Σκούπισε τις παλάμες του στο παντελόνι του. «Δεν γίνεται να σας αφήσω εδώ αν δεν σιγουρευτώ πρώτα ότι έχετε κάπου να μείνετε και δεν σας τάισαν φούμαρα». Ξεκίνησε να προχωρά κατά μήκος της προβλήτας. «Για πάμε πάνω στην κορυφή της παραλίας να μου δείξετε το σπίτι. Εκεί δεν θα μας στραβώνουν τα φώτα της βάρκας και θα μπορέσουμε να το δούμε». Συνέχισε φουριόζος και οι άλλοι δύο ακολούθησαν, βαδίζοντας με πολύ μεγαλύτερα βήματα απ ό,τι ήταν συνηθισμένοι, για να προλάβουν τον γεροδεμένο ναυτικό που ανηφόριζε με άνετες δρασκελιές παρά το μικρό του μπόι. Σταμάτησε τόσο απότομα όσο είχε ξεκινήσει και λίγο έλειψε να πέσουν πάνω του. Είχαν φτάσει εκεί όπου καθόταν η Λιβ, μόνη μες στη μιζέρια της, αν και φαινόταν να είχε ξαναβρεί λιγάκι το χρώμα της. «Σταμάτησα να κάνω εμετό». Η Λιβ δοκίμασε να χαμογελάσει χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. «Έχω ξεπαγιάσει εδώ. Πότε θα πάμε κάπου μέσα;» «Σύντομα». Ο Κάρδαρ ήταν ασυνήθιστα απότομος και προφανώς το μετάνιωσε, γιατί αμέσως πρόσθεσε σε πολύ πιο ήπιο τόνο: «Κάνε λίγη υπομονή ακόμα».
[ Αν θέλετε να µείνετε ξάγρυπνοι τη νύχτα, θα σας σύστηνα αυτό ακριβώς το βιβλίο. ] Financial times μη φεύγεις. μη φεύγεις ακόμη. Δεν τέλειωσα. σ ένα απομονωμένο χωριό, τρεις φίλοι αποφασίζουν να ανακαινίσουν ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Αλλά σύντομα συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνοι τους κάποιος θέλει να φύγουν και δηλώνει σαφώς την παρουσία του. στο μεταξύ, σε μια πόλη απέναντι από το φιόρδ, όπου βρίσκεται το χωριό, ένας νεαρός γιατρός ερευνά την αυτοκτονία μιας ηλικιωμένης κυρίας και ανακαλύπτει ότι είχε εμμονή με τον γιο του, ο οποίος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πριν από μερικά χρόνια. Όταν οι δύο ιστορίες συνδέονται, η φρικτή αλήθεια αποκαλύπτεται... [ Το βιβλίο διαφέρει πολύ από τα σκανδιναβικά αστυνοµικά µυθιστορήµατα. Τα ασυνήθιστα εγκλήµατα και η αίσθηση του µακάβριου θυµίζουν Nesbo, αλλά αυτό το θρίλερ διαθέτει κάτι ακόµα σκοτεινότερο: τρόµο σε συνδυασµό µε αστυνοµική πλοκή. Το απόλυτο must. ] www.welovethisbook.com ISBN 978-960-566-391-9 νεο application μεταίχμίο noir (μονο ΓίΑ ipad) ΒOΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5513 6391