A M o n t h l y P u b l i c a t i o n o f H o l y C r o s s G r e e k O r t h o d o x C h u r c h o f J u s t i c e, I L C h u r c h S t a f f Parish Priest, Editor: Fr. Demetrios Kounavis Parish Council President: Paraskevas Jim Lilas Secretary: Rebecca Mallios Chanter: Athanasios Hatzis George Villis Philoptochos President: Joanna Pinos Church School: Chrisanthe Litsogiannis Joan Kanatas Greek School: Maria Poulos I n s i d e t h i s i s s u e : Youth Dive for the Cross 2 Calendar 3 Greek Articles 4, 5, 6 Church Registry 9 Kid s Page 10 Ad Page 11 Check out our website: holycrossil.org Reclaiming our Baptism! The Basil Leaf A Sweet scent of spiritual Fragrance J a n u a r y 2 0 1 6 The Baptism of Christ is celebrated as Theophany (from the Greek meaning the appearance of God ), or Epiphany (from the Greek meaning manifestation ), and allows us to understand how Jesus Christ has manifested, or revealed, Himself to the world. In the early Church, the birth of Jesus and His baptism were celebrated on the same day (January 6). In the 4th century, St. John Chrysostom separated the celebrations of Christmas and Theophany to their current dates in order to stress the importance of each individual event as significant in the life of Christ and for our salvation. The Orthodox Church celebrates the Baptism of the Lord on January 6. The Holy Gospels consider the Baptism of Jesus to be as significant as the Cross and the Resurrection. All four evangelists describe in detail the Lord s Baptism. Tradition teaches us that Jesus is thirty years old at the time of His baptism and, up to this event, has lived with His family in Galilee. He has lived as an ordinary man working with His hands. His divine nature up to this time has not been revealed. Jesus is baptized by St. John the Baptist on the banks of the Jordan River. God has revealed Himself in the person of Jesus Christ and as the Holy Trinity, God the Father witnesses to the divinity of Jesus and proclaims Jesus to be His only Son, This is my beloved Son, with whom I am well pleased, and the appearance of the Holy Spirit as a dove. (Matthew 3:17) The Baptism of Christ is known and celebrated as The Feast of Lights. His baptism is a Feast of Lights because it was for us, His children, that Jesus allowed Himself to be plunged into the waters of the Jordan. His baptism is for our illumination, The people who sat in darkness have seen a great light, and for those who sat in the region and shadow of death light has dawned. (Isaiah 9:2; Matthew 4:16) Bishop Kallistos Ware wrote, In reality it is not He Who is cleansed in the Jordan, but we ourselves. Theophany is a gift of renewal, recreation and regeneration. The Nativity of Jesus celebrated Christ becoming man, taking on our nature. He became a part of us because He never stopped loving us. At His Epiphany, Jesus is not only with us, but enlightens us. A wise monk wrote, The light of Christ at Christmas was but a star in the dark night; at Epiphany it appears to us as the rising sun; it will grow and, after the eclipse of Holy Friday, burst forth yet more splendid, on the morning of Easter; and finally, at Pentecost, it will reach its full zenith. God is praised more often as light in the hymns and prayers than He is as love or as wisdom. The Feast of our Lord s Baptism proclaims that Christ has appeared and enlightened the world. Today we have escaped from darkness, and by the light of the knowledge of God we have been illuminated (Patriarch St. Sophronius). The New Year begins with the celebration of the Feast of Baptism. It is not only Jesus baptism but our baptism. Let us begin the New Year with renewing the baptism we received. Jesus began His public ministry at His Baptism and began to change people s lives. Let us not put the Grace of God in the closet. The people who sat in darkness have seen great light from this time Jesus began to preach, Repent, for the kingdom of God is at hand. (Matthew 4:16-17) Repentance is renewal. It is through repentance that we receive the Light of Christ s love. St. Irenaeus described the Holy Trinity as God the Father stretching His two arms out to us in love; one arm is Jesus and the other arm is the Holy Spirit. The Holy Trinity is reaching out to us in love. Let us respond with love by reaching out our arms to God. Christ our God, Light of Lights, God made manifest, has shone upon the world. O you people let us glorify Him! Happy New Year! The grace of our Lord Jesus Christ, and the Love of God the Father, and the communion of the Holy Spirit be with all of you!
January 2016 Sun Mon Tue Wed Thu Fri Sat 1 9am: Feast of St. Basil 2 3 Parish Vasilopita 4 5 8am: Royal Hours Eve of Theophany 10 GODPARENT SUNDAY Metropolis of Chicago Vasilopita at St. Nicholas 11 12 17 Church School 18 8am: Feast of St. Athanasios 24 Church School 25 26 7pm: Philoptochos Meeting 7pm: Parish Council Mtg. 6 8am: Holy Theophany 7 8am: Feast of St. John the Baptist 13 7pm: Orthodox Life in English 19 20 8am: St. Euthymios 6-8pm: Family Night 7pm: Orthodox Life in English 27 7pm: Orthodox Life in English 6:30pm: Paraklesis and Orthodox Life in Greek 14 6:30pm: Paraklesis and Orthodox Life in Greek 2110am: H.O.P.E. 6:15pm: Holy Unction and Orthodox Life in Greek 28 6:30pm: Paraklesis and Orthodox Life in Greek 8 9 10am: Greek School 5:30pm: Youth Dive for the Cross, Argo High School 15 16 10am: Greek School 22 6pm: Holy Cross Paraklesis 7pm: St. Xenia Bereavement Group 23 10am: Greek School 5pm: Vespers 29 30 8am: Three Hierarchs 10am: Men s Group 12:30pm: Greek School Program 5pm: Vespers 31Church School 5pm: GOYA/Basketball Reunion
Ένας ιεράρχης υπέρτερος των Ελλήνων ρητόρων-άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ΜΕΓΑΛΟΣ ιεράρχης, θεοφώτιστος θεολόγος, χαρισματικός ερμηνευτής των θείων δογμάτων της πίστεως καί πρόμαχος της "Ορθοδοξίας είναι ό "Αγιος Γρηγόριος, ό Ναζιανζηνός, που ή Εκκλησία μας τιμάει στίς 25 Ιανουαρίου. Είναι «αστέρι της "Ορθοδοξίας», πού υμνήθηκε καί τιμήθηκε στο πέρασμα των αιώνων όσο ελάχιστοι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Ή Γ' Οικουμενική Σύνοδος τον χαρακτήρισε «Μέγα». Ό Άγιος Βασίλειος έγραψε γι' αυτόν ότι ήταν ποιμένας καί επίσκοπος άξιος, «ίνα κυβερνά την καθ' άπασαν την Οίκουμένην Έκκληοίαν». Επαίνεσαν επίσης τον Γρηγόριο, ό Θεόδωρος ό Στουδίτης, ως μύστης της Θεολογίας, ό Ιωάννης ό Σικελιώτης καί άλλοι μελετητές των λόγων του, πού αποφάνθηκαν ότι ό ιεράρχης «είναι όχι εφάμιλλος, αλλά υπέρτερος των Ελλήνων ρητόρων». Ό εκκλησιαστικός συγγραφέας Ρουφίνος πού μετέφρασε τους λόγους του στα Λατινικά έγραψε επιγραμματικά: «Δεν υπάρχει ορθόδοξος πού να μη συμφωνεί στην πίστη με τον Γρηγόριο». Γεννήθηκε το 329 στην Άριανζό, προάστιο της Ναζιανζού καί γι αυτό λέγεται καί Ναζιανζηνός. Ήταν από πλούσια οικογένεια. Ό πατέρας του ονομαζόταν καί αυτός Γρηγόριος καί έγινε επίσκοπος στη Ναζιανζό. Ή μητέρα του, ή Νόννα, ήταν γυναίκα με φλογερή πίστη καί τον ανέθρεψε χριστιανικά. Τον διαπαιδαγώγησε με αξιοζήλευτη φροντίδα. Του καλλιέργησε αισθήματα αγάπης για τους φτωχούς, τους πονεμένους καί τους διωκόμενους από τυράννους. Σπούδασε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Καισαρεία της Παλαιστίνης καί στην Αθήνα. Εδώ, στο «κλεινόν άστυ» έμεινε έξι χρόνια καί παρακολούθησε κυρίως ρητορική καί φιλοσοφία. Στήν Αθήνα σπούδαζε εκείνο τον καιρό καί ένας άλλος λαμπρός νέος πού ξεχαιριζε στα γράμματα καί στον χαρακτήρα. Ήταν ό Βασίλειος, αυτός πού αργότερα θα γινόταν ό φωτισμένος ιεράρχης της Καισαρείας. Το 357 ό Γρηγόριος επιστρέφει στην πατρίδα του τη Ναζιανζό καί οϊ γονείς του τον υποδέχονται τρισευτυχισμένοι. Τότε χωρίς αναβολή βαφτίζεται. Επικρατούσε ακόμα συνήθεια σε πολλούς να βαφτίζονται σε μεγάλη ηλικία. Αφού έμεινε για λίγο κοντά στους δικούς του, πήγε στον Πόντο να άσκητέψει, εκεί πού άσκήτευε ήδη ό Βασίλειος, ό αδελφικός του φίλος. Επιστρέφοντας από τον Πόντο χειροτονείται από τον επίσκοπο πατέρα του, ιερέας. Το έργο του ιερέα, τονίζει ό Γρηγόριος, είναι να βάζει φτερά στην ψυχή, να τη σηκώνει από τον κόσμο καί να την παραδίδει στον Θεό... Εκείνος πού πρόκειται να γίνει ιερέας, πρέπει, αυτός να γίνει καθαρός για να μπορέσει να καθαρίσει άλλους. Το μήνυμα του νέου κληρικού της Ναζιανζού είναι να προσφέρουν όλοι, για όσους έχουν ανάγκη. Γι' αυτό παραγγέλλει: «Βοήθησε, χάρισε τροφή, ρούχο, πρόσφερε φάρμακο, δέσε τραύμα». Ειδική ευχή για τους φτωχούς είχε συντάξει ό άγιος Γρηγόριος πού τη όιαβάζανε οί ιερείς στους ναούς παρακαλώντας τον Θεό γι" αυτούς. «Υπέρ τοις πενομένοις την έπικουρίαν, τοις πτωχοίς την βοήθειαν», δεόταν ό ιερέας καί το εκκλησίασμα αντιφωνούσε τη δική του παράκληση: «Κύριε ελέησον». Αργότερα, το 372 χειροτονείται επίσκοπος από τον ιεράρχη της Καισαρείας Μέγα Βασίλειο. Τόπος επισκοπής είναι ένα μικρό χωριό τα Σάσιμα. Δεν αναλαμβάνει όμως την επισκοπή αύτη ό Γρηγόριος διότι διαπιστώνει ένα πολύ εχθρικό κλίμα. Φαίνεται όμως δτι για αλλού τον προόριζε ή θεία βουλή. Ή Κωνσταντινούπολη, ή πρωτεύουσα του Βυζαντίου ήταν εκείνον τον καιρό από εκκλησιαστική άποψη σε δραματική κατάσταση. Οί αιρετικοί κυριαρχούσαν εκεί καί δυνάστευαν τους ορθόδοξους. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ελέγχονταν από αιρετικούς, οπαδούς του Αρείου. Τότε συνήλθε στην Αντιόχεια της Συρίας, Σύνοδος, από 146 ορθόδοξους επισκόπους, ή οποία εκτός των άλλων αποφάσισε να καλέσει τον Γρηγόριο τον Θεολόγο, να κατέβει στην Κωνσταντιούπολη για να ενισχύσει την πίστη του ορθόδοξου λάου πού την πολεμούσαν οί αιρέσεις των Άρειανοφρόνων καί Πνευματομάχων. Είχε σημάνει λοιπόν ή ώρα του ιεράρχη Γρηγορίου ως υπερασπιστή της διωκόμενης "Εκκλησίας, ως προμάχου της "Ορθοδοξίας. Ένας, μάλλον ιδιωτικός, ναός που χτίστηκε από εισφορές ορθοδόξων καί ονομάζεται Ναός της Αναστασίας, γίνεται κιβωτός "Ορθοδοξίας στην Κωνσταντινούπολη. Ακούγονται εκεί βαρυσήμαντα κηρύγματα καί λόγοι του Γρηγορίου πού ερμηνεύουν τα θεία δόγματα.
Οί ομιλίες του ιεράρχη Γρηγορίου, μέ τα γόνιμα αποτελέσματα τους, φέρουν σε δύσκολη θέση τους αιρετικούς.. Τον θεωρούν επικίνδυνο ανατροπέα των σχεδίων τους καί αποφασίζουν να δράσουν δυναμικά. Μεθοδεύουν εγκληματικές ενέργειες. "Αποφασίζουν να δράσουν σε ώρα κατανυκτική, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς την Κυριακή της Άναστάσεως του έτους 379 μ.χ. Τότε, καθώς ό ιεράρχης βάφτιζε κατηχουμένους στο Ναό της Αναστασίας, ένοπλοι αιρετικοί όρμοΰν κατά του πλήθους των πιστών ορθοδόξων με φοβερές κραυγές καί βρισιές. Σπρώχουν, κλωτσούν, λιθοβολούν καί βιαιοπραγούν με ασυγκράτητη μανία. Μπαίνουν στο ιερό καί με απερίραπτη, φρικτή ασέβεια ανατρέπουν τα ιερά σκεύη της Αγίας Τράπεζας. Οί φανατικοί αιρετικοί, υπέρμαχοι του Αρείου, όρμησαν κατά του ιεράρχη σαν άγρια γουρούνια, «ώσπερ σΰες άγριοι», γράφει ό πρώτος βιογράφος του αγίου. Στή λυσσαλέα αύιή επίθεση των αιρετικών ό άγιος με ψυχραιμία προβάλλει τη σιωπηλή διαμαρτυρία, το ειρηνικό κλίμα. Μένει ατάραχος καί το πλήθος των πιοτών τον μιμείται. Ή στάση των ορθοδόξων αφοπλίζει τη μανία των αιρετικών πού τελικά υποχωρούν νικημένοι. Μετά το άγριο ξέσπασμα των αιρετικών ό άγιος Γρηγόριος εκφωνεί τους δύο πρώτους λόγους του «περί ειρήνης».«ειρήνη φίλη, το γλυκύ καί πράγμα καί όνομα, ώ νυν έδωκα τω λαώ καί άντέλαβον... Ειρήνη φίλη, το παρά πάντων μεν έπαινούμενον αγαθόν, ύπ' ολίγων δε φυλασσόμενον...». Μετά το θάνατο του άρειανόφιλου αυτοκράτορα Ούάλη, πού είχε βοηθήσει τους οπαδούς της χριστομάχου αίρεσης, ή Όρθοδοξία άρχίζει'νά ανασαίνει. Διακόπτεται ή εξορία πολλών επισκόπων καί λοιπών αγωνιστών της πίστεως. Ό νέος αυτοκράτορας Θεοδόσιος ό Α' υπογράφει, στίς 28 Φεβρουαρίου 380 στη Θεσσαλονίκη, πριν φτάσει στην Κωνσταντινούπολη, διάταγμα με το οποίο αναγνωρίζει ως επίσημη την πίστη των ορθοδόξων, σύμφωνα με τίς αποφάσεις της Α' Οικουμενικής Συνόδου. Είναι ή ώρα της νίκης της Όρθοδοξίας. Στίς 14 Νοεμβρίου του 380 πηγαίνει ό Θεοδόσιος στην Κωνσταντινούπολη καί αποφασίζει να τερματίσει τίς ραδιουργίες των οπαδών του Αρείου. Για το σκοπό αυτό διατάζει: Να δοθούν στους ορθοδόξους όλοι οί ναοί πού είχαν καταλάβει οί οπαδοί του Αρείου. Να κατέβει από τον επισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ό φίλος των αιρετικών Δημόφιλος. Αναγνωρίζει ως κανονικό αρχιεπίσκοπο της Κωνσταντινουπόλεως τον Γρηγόριο τον Θεολόγο καί αποφασίζει την είσοδο του σεπτού Ιεράρχη στο ναό των Αγίων Αποστόλων, στίς 27 Νοεμβρίου του 380. Κατά την ήμερα της θριαμβευτικής εισόδου του Ιεράρχη Γρηγορίου στο ναό, ό αυτοκράτορας τον προσφωνεί λέγοντας: «...Ιδού δίδωμί οοι τον οΐκον τον ιερόν καί τον θρόνον». Ή ανύψωση του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως αναγνωρίζεται επίσημα καί επικυρώνεται από τη Β' Οικουμενική Σύνοδο, το Μά'ίο του 381. Μετά την ιστορική εκείνη είσοδο καί λειτουργία στο Ναό των Αγίων Αποστόλων επιστρέφει ό Ιεράρχης ατό πενιχρό δωμάτιο του να αναπαυθεί. Τον ακολουθεί πλήθος συνεργατών καί πιστών από το ανώνυμο πλήθος για να τον συγχαρεί. "Ανάμεσα τους είναι καί ένας υποψήφιος δολοφόνος του, πληρωμένος από τους αιρετικούς να κλείσει για πάντα το στόμα του φλογερού θεολόγου. Μένει τελευταίος με τον άγιο γέροντα αλλά κάποια δύναμη τον εμποδίζει να προχωρήσει στο σχέδιο του. Πέφτει κάτω καί ξεσπάει σε κλάματα. Ό άγιος τον ρωτάει στοργικά να μάθει τί του συμβαίνει. Εκείνος τότε του αποκαλύπτει το συγκλονιστικά μυστικό. Του φέρνεται έπειτα μεγαλόψυχα καί τον καλεί να αποδιώξει από τη ζιωή του την αίρεση καί να συστρατευθεϊ στην Όρθοδοξία. Σάν αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ό Γρηγόριος έζησε με υποδειγματική λιτότητα. Περιόρισε τα έξοδα της επισκοπής καί δεν δέχτηκε να λάβει το μισθό του αρχιεπισκόπου. Δε συμμετείχε σε δημόσιες έκδηλιίισεις κοσμικού χαρακτήρα. Καί όταν διαπίστωσε δτι υπήρχαν ιεράρχες πού τον φθονούσαν, για χάρη της ειρήνης της Εκκλησίας παραιτήθηκε από το θρόνο του αρχιεπισκόπου. Ή παραίτηση του υποβλήθηκε τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου του 381. Επέστρεψε τέλος πάλι στην Ναζιανζό, όπου καί τελείωσε ή επίγεια ζωή του στίς 25 Ιανουαρίου του 391. Με τη διαθήκη του άφησε την περιουσία στην Εκκλησία της Ναζιανζού, για τίς ανάγκες των φτωχών. Έγραψε 243 Επιστολές, 407 ποιήματα πού αριθμούν 20.000 στίχους καί ωραιότατα Επιγράμματα. του Μιχαήλ Τσώλη-περιοδικό''Νεανικοί Προβληματισμοι''
«Ἐπεφάνη ἡ Χάρις» Η Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο λέγεται και επιφάνεια. Η λέξη θεοφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη και σχετίζεται περισσότερο με την Γέννηση του Χριστού. Η λέξη επιφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο επεφάνη η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις και αναφέρεται περισσότερο στην Βάπτιση του Χριστού, γιατί τότε οι άνθρωποι γνώρισαν την χάρι της Θεότητος. Με την εμφάνιση της Αγίας Τριάδος και την ομολογία του Τιμίου Προδρόμου έχουμε την επίσημη ομολογία ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο είς της Τριάδος, ο οποίος ενανθρώπησε για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία τον διάβολο και τον θάνατο. Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Εκκλησία την ίδια μέρα, 6 Ιανουαρίου, γιόρταζαν μαζί την εορτή των Χριστουγένων και των Θεοφανείων. Οι γιορτές αυτές χωρίστηκαν κατά τον 4ο αιώνα, οπότε τα Χριστούγεννα μεταφέρθηκαν στις 25 Δεκεμβρίου, την ημέρα που οι Εθνικοί γιόρταζαν τον Θεό Ήλιο και οι χριστιανοί τον νοητό Ήλιο της δικαιοσύνης. Λέγεται όμως και ημέρα των φώτων λόγω του βαπτίσματος του φωτισμού των κατηχουμένων και λόγω της φωταψίας. Η εικόνα που παραθέτουμε είναι από τοιχογραφία στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου των Καρυών του Αγίου Όρους, από τον χρωστήρα του κορυφαίου καλλιτέχνη Πανσελήνου. Στο επάνω μέρος της εικόνας υπάρχει ένα χέρι που ευλογεί μέσα σε δόξα. Κάτω από αυτό εικονίζεται το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς και ακριβώς από κάτω ο Χριστός μέσα στα νερά του Ιορδάνου βαπτίζεται από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος δεν κοιτά τον Χριστό, αλλά έχει στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό από όπου ακούει την φωνή του Πατέρα εν αγίω Πνεύματι να μαρτυρή: ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. Η απεικόνιση αυτή είναι πολύ σημαντική, διότι εδώ έχουμε την αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Πολλά στοιχεία παίρνουμε από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου Οι Δεσποτικές Εορτές. Η φανέρωση του Τριαδικού Θεού στον άνθρωπο δείχνει εκτός των άλλων ότι μόνο ο άνθρωπος είναι επίγειος μύστης και προσκυνητής της Αγίας Τριάδος, αλλά και ότι είναι ο μόνος κατ εικόνα του Τριαδικού Θεού δημιουργημένος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει ότι τα ζώα δεν έχουν νού και λόγο αλλά μόνο πνεύμα ζωτικό, το οποίο πνεύμα δεν υφίσταται καθ εαυτό, πράγμα που σημαίνει ότι όταν πεθαίνουν τα ζώα χάνεται και το πνεύμα, αφού δεν έχει ουσία αλλά μόνο ενέργεια. Ο άνθρωπος όμως έχει νού λόγο και πνεύμα που ζωοποιεί συνημμένο σώμα γι αυτό και αυτός μόνο είναι κατ εικόνα της τρισυποστάτου θεότητος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ερμηνεύοντας την φράση εν ω ευδόκησα γράφει πώς το θέλημα του Θεού είναι ένα, αλλά άλλοτε ενεργεί κατ ευδοκία, αφού το θέλει ο Θεός και άλλοτε κατά παραχώρηση. Ο Θεός είδε ότι θα γινόταν η πτώση του ανθρώπου, δεν τον έπλασε γι αυτήν αλλά τελικά την παραχώρησε, γιατί το θέλησε ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο Θεός δεν καταργεί την ελευθερία του ανθρώπου. Έτσι άλλο το κατ ευδοκίαν θέλημα του Θεού και άλλο το κατά παραχώρηση. Μ αυτό το σκεπτικό η επιβεβαίωση του Πατρός ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα έδειχνε ότι η ενανθρώπηση ήταν το κατ ευδοκία θέλημα του Θεού. Η μαρτυρία του Θεού Πατέρα για τον Υιό του φανερώνει ότι ο Υιός είναι απαύγασμα της δόξης του Πατρός, αφού κοινή είναι η ουσία και η ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Η εμφάνιση τώρα του Αγίου Πνεύματος σάν περιστέρι μας δείχνει ότι το Άγιο Πνεύμα δεν ήταν περιστέρι, αλλά φάνηκε σαν περιστέρι και αυτό λέγεται διότι το Άγιο Πνεύμα δεν είναι κτιστό αλλά άκτιστο όπως και τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Το ότι το Άγιο Πνεύμα μαζί με την φωνή του Πατρός κάθησε πάνω στον Χριστό δείχνει το ομοούσιο των προσώπων της Αγίας Τριάδος, καθώς επίσης φανερώνη ότι ο Μεσσίας δεν ήταν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, αλλά ο Χριστός. Είναι γνωστό πώς ο Χριστός δεν είχε ανάγκη βαπτίσματος, αφού το βάπτισμα του Ιωάννου οδηγούσε τους ανθρώπους στην συναίσθηση των αμαρτιών τους. Ο Χριστός, γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, δεν βαπτίστηκε επειδή είχε ανάγκη κάθαρσης, αλλά την εμήν οικειούμενος κάθαρσιν. Ο Χριστός βαπτίστηκε για να συντρίψη τις κεφαλές των δρακόντων στο νερό, επειδή υπήρχε η αντίληψη ότι οι δαίμονες κατοικούν μέσα στο νερό. Γι αυτό και παρατηρούμε στην εικόνα της βάπτισης τέρατα μέσα στο νερό που έχουν στραμμένα τα νώτα τους στον Χριστό λόγω του πυρός της θεότητος. Ο Χριστός βαπτίστηκε για να πλύνη την αμαρτία και να θάψη ολόκληρο τον παλαιό Αδάμ μέσα στο νερό. Πολλές εικόνες της βαπτίσεως σε συνδυασμό και με την υμνογραφία της εορτής παρουσιάζουν τον Χριστό τελείως γυμνό, υποδηλώνοντας έτσι πόσο ο Χριστός ταπείνωσε τον εαυτό του για χάρη των ανθρώπων. Γυμνώθηκε εκείνος για να ντύση τον άνθρωπο με ένδυμα αφθαρσίας. Ένα άλλο κύριο πρόσωπο που έλαβε μέρος στην βάπτιση είναί ο βαπτιστής Ιωάννης. Αξιώθηκε από τον θεό να ακούση την φωνή του Πατρός, να δη τον Λόγο του Θεού και το Πνεύμα του Θεού. Το καί ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί του ευαγγελιστού Ματθαίου και το είδε σχιζομένους τους ουρανούς του ευαγγελιστού Μάρκου δηλώνουν την υπεροχή του ακτίστου έναντι του κτιστού, αλλά και την αποκατάσταση άνοιγμα της σχέσης Θεού και ανθρώπων μετά το κλείσιμο από την αμαρτία. Πολλά μπορεί να πη κανείς με βάση την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας για την θεολογική ανάλυση της εικόνας της βαπτίσεως. Βασικό σημείο όμως είναι ότι ο Χριστός έδωσε την δυνατότητα στον καθένα να αποκτήση την Χάρη της υιοθεσίας, τα Θεοφάνεια στην προσωπική του ζωή.
Orthodox Christian Stewardship: Strengthening our Relationship with God Our Stewardship nourishes our bond with the Lord and ensures the growth of the Church He entrusts to our care. Stewardship strengthens our relationship with God because it is a Christ centered lifestyle. We are One Church, His Church. Our Church family is an integral part of the Body of Christ. The authentic continuation of the One Holy, Catholic, and Apostolic Church. The manner and means by which we love and serve God as faithful stewards of His Church reflects our commitment to Him and the extent to which the Lord our God is the center of our life. Stewardship begins when we submit ourselves to God and truly believe in Him. This very faith strengthens our relationship with Him and affects every aspect of our life. Our bond with the Lord our God begins with faith, is maintained by the Holy Spirit, and is continually renewed in our actions. As Orthodox Christians we believe that all the faithful together constitute the Royal Priesthood and bear a personal responsibility for the welfare of the One Holy, Catholic, and Apostolic Church. Knowing full well our abundant inheritance - now is the time for us to build our legacy and strengthen our relationship with Christ. Our Stewardship is nothing less than a faithful commitment to God. The work of the Lord, the hope of current and future generations of Orthodox Christians depends on all of us and our stewardship. Our Church is an essential part of the body of Christ and His plan for the salvation of the world. When we embrace our calling to be stewards of His Church we commit ourselves to God and His Good News. The more we have been blessed by the Lord our God, the more He expects us to give back to Him and His Church in terms of Our time, our talent and our treasure! Sharing our time, talent and treasure is an important way for us to grow as Orthodox Christians. It deepens our relationship with God and helps meet the commitment made at our Baptism and renewed every Sunday to serve Christ our God with all our heart, mind, body and soul Forever. What we do with those blessings is our gift to God!... and is a hallmark of our faith, our love and our legacy. Christ loves us so much He sacrifices Himself for us. With all of this in our mind and in our heart, please take a moment and fill out the 2016 Stewardship Commitment Card. By completing and keeping up-to-date your family information portion of the card you help the parish maintain the record of your legacy as integral members of our Church family. As a basic element towards strengthening your relationship with God, prayerfully consider your challenges and opportunities. Then, please make a Stewardship commitment to Christ and His One Holy, Catholic, and Apostolic Church. This is what we believe This is our inheritance. What will be our legacy?
The Feast of Theophany and the Blessing of Homes and Businesses At Your Ephiphany, the whole creation sang Your praises. For You, our God, have appeared on earth and dwelt among men. You have sanctified the streams of the Jordan, sending down from on high the most Holy Spirit. From the Service of the Great Blessing of the Waters What is Theophany? Every year on January 6th, the Orthodox Church celebrates the Feast of Holy Theophany, which is the baptism of our Lord and Savior Jesus Christ. This is one of the Twelve Great Feasts of the Church and is also known by the name, Epiphany. The Baptism of Christ in the River Jordan at the hand of St. John the Baptist sets the example for our own baptism by water in the Holy Spirit. How do we celebrate Theophany? The main celebration is, of course, found in the Church with the holy services on January 5th (the Forefeast), January 6th (Theophany) and January 7th (Synaxis of St. John the Baptist). We also take the feast home with us by having our homes and businesses blessed with the Holy Water. What happens during a House Blessing? You will receive a call to confirm your appointment a day or two ahead. When the priest arrives, he will conduct a blessing service either in your dining room or at the place where your family usually offers its prayers. Please be sure to have a bowl of water, an icon and a list of the first names of all the members of your household. If you have a home censer, you may prepare it also. As the service concludes, please lead the priest throughout the house to sprinkle the holy water. PLEASE CALL THE CHURCH OFFICE IN ORDER TO SCHEDULE A BLESSING Are We Paying Attention? REV. ANDREW DEMOTSES I remember with special clarity the first night we spent in the house where we now live. Exhausted from moving, we went to bed early, but I was soon awakened by the noises of someone in the house! I jumped out of bed to confront the intruder, but soon discovered that no one was there; the noises I heard were the heat going on, and the unfamiliar creaks of a new house. As the days went by, I became accustomed to these background noises and soon I no longer heard them. Routine helps us to make life easier, but at the same time can be a very real danger. Statistics show that new drivers have relatively few accidents because they concentrate so hard and obey all the rules. It is when driving becomes routine and the rules are no longer religiously followed that accidents happen. This is also true in our spiritual lives as well. Even things as basic as the Ten Commandments seem so obvious and routine that we cease to give them our full attention. Slowly, without even noticing, we come to the point where we neglect them entirely. God continues to speak to us but we have long since stopped hearing. It is not that God does not speak to us in the modern age, but that because of inattentiveness, we have stopped listening. How much better it would be if we were like Samuel. Despite a tumultuous life, he was always attentive and could say with all honesty and candor, "Speak, Lord, for your servant hears." (I Sam. 3:9). Let us, therefore, set aside a quiet time each day in which we listen attentively to the quiet inner voice within. Perhaps then when God speaks, the people of our day will also hear.
St Basil: At a Time of Need Ayios Vasilios bears a title that few Saints share with him. He is known as "Saint Basil the Great." Some attribute this title to him because he organized cenobitic monasticism, or because he was a warrior-bishop who preached thunderous sermons throughout Caesarea to defend Orthodoxy against the heresy of the Arians. Below, however, I share why he is considered "Great" in my mind. Two things convicted the heart of St Basil during his formative years. The first was when his younger brother Naucratius, died, and then second was the influence of his elder sister Macrina, whose rock-like faith led her to join a community of religious women who served the poor, owned no personal items, slept on the ground, ate only enough to sustain them, and lived completely for God. Saint Basil followed this example and experienced himself the ascetic life, before being ordained and recruited to defend the Church. He went on to address the rich "who let their wheat rot, while men die of hunger" during a time of great famine and natural disasters in this way. He said, "You refuse to give under the pretext that you haven't got enough for your own requirements. But while your tongue excuses, your hand condemns- that ring on your finger silently declares you to be a liar! How many debtors could be released from prison with one of those rings! How many ill-clad people could be clothed from only one of your wardrobes? And yet you turn the poor away empty-handed." Saint Basil spared no one...he said, "You are poor? But there are others poorer than you. You have enough to keep you alive for ten days - but this man has only enough for one...don't be afraid to give away that little that you have. Don't put your interests before the common need. Give your last loaf to the beggar at the door, and trust in the goodness of God." To inspire us all, here is a miracle story that follows the advice of Ayios Vasilios told by the humble priest Father Stephanos K. Anagnostopoulos and abbreviated from his book.* On March 24, 1942 an aunt of mine lived in the city of Drama in Northern Greece with her five children. Then they were under Bulgarian occupation, and in a state of deprivation, disease and famine that reached dreadful proportions. Her husband had been killed, and there remained only a very small amount of olive oil and a handful of corn flour. On this the eve of the Annunciation, her eyes fell on the snuffed out vigil lamp which hanged in front of the icon stand. She was in a dilemma: Should the oil be given to the hungry children or remain in the icon stand with the icon of the Annunciation? With a sense of determination she made the sign of the Cross and told the All -Holy Mother of God: "My all-holy Mother! I shall light the vigil lamp because the day which is breaking is of great significance to our faith; however, You take care and feed my children." She took the very little oil and lit the vigil lamp. Its joyous light illuminated the shabby home and her heart was filled with serenity. This sense of peace accompanied them in their nightly prayer, their sleep, and throughout that unforgettable night. The next day, after the Divine Liturgy, my aunt opened the kitchen cupboard in order to get the meager flour and she remained speechless. What did she see? The "oilcan" filled with oil all the way to the top, as well as two bagfuls of flour and spaghetti! The woman made the sign of the Cross many times, praising and thanking God and the Theotokos for this great miracle, but she did not say a word to anyone." Life & Quotes of St Basil from **Evloyeite! A Pilgrim's Guide to Greece; Mother Nektaria McLees. St Nicholas Press, 2002 Miracle taken from **Experience duringt he Divine Liturgy: Protopresbyter Stephanos K. Anagnostopoulos. Piraeus, Taken from http://orthodoxeducation.blogspot.com/2009/12/st-basil-at-at-time-of-need.html December 4th: Funeral of Catherine Eugenis Church Registry
By placing an ad in our newsletter, you help defray the cost of all the church s printing needs and mailings in the year. Please call the Church office for more information.
Holy Cross Greek Orthodox Church 7560 South Archer Road Justice, IL 60458 Phone: 708-594-2040 Fax: 708-594-8362 E-mail: office@holycrossil.org www.holycrossil.org Wheelchair Accessible Entrance and Restroom Available About the beginning of our Lord's thirtieth year, John the Forerunner, who was some six months older than Our Saviour according to the flesh, and had lived in the wilderness since his childhood, received a command from God and came into the parts of the Jordan, preaching the baptism of repentance unto the remission of sins. Then our Saviour also came from Galilee to the Jordan, and sought and received baptism though He was the Master and John was but a servant. Whereupon, there came to pass those marvellous deeds, great and beyond nature: the Heavens were opened, the Spirit descended in the form of a dove upon Him that was being baptized and the voice was heard from the Heavens hearing witness that this was the beloved Son of God, now baptized as a man (Matt. 3:13-17; Mark 1:9-11; Luke 3:1-22). From these events the Divinity of the Lord Jesus Christ and the great mystery of the Trinity were demonstrated. It is also from this that the present feast is called "Theophany," that is, the divine manifestation, God's appearance among men. On this venerable day the sacred mystery of Christian baptism was inaugurated; henceforth also began the saving preaching of the Kingdom of the Heavens.