ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ. 9/12/2014, Αγ. Νικόλαος Απλήρωτη εργασία σακατεμένοι και νεκροί εργάτες, έτσι πλουτίζουν οι κεφαλαιοκράτες Αυτό το σύνθημα δυστυχώς αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι βιομήχανοι και το σινάφι τους για να βγάλουν όσα περισσότερα κέρδη γίνεται. Ο συνάδελφος Χρήστος Ανεστιάδης, πατέρας δύο παιδιών, είναι το πι πρόσφατο θύμα της εργοδοτικής ασυδοσίας. Είναι ο δέκατος εργάτης στα εργοστάσια του Μάνεση εδώ στο Βόλο που χάνει τη ζωή του την ώρα που έβγαζε το μεροκάματο. Είναι ο τέταρτος εργάτης μέσα στο 2014 στο Βόλο που δεν επιστρέφει στην οικογένειά του. Συνάδελφοι χωρίς να υπερβάλουμε και το λέμε καθαρά: όλοι τους, μα όλοι, και ο Μάνεσης και ο κάθε Μάνεσης είναι αδίστακτοι. Είναι δολοφόνοι και στυγνοί εγκληματίες. Δε λογαριάζουν τίποτα, ούτε καν την ανθρώπινη ζωή όταν πρόκειται για την τσέπη τους. Απλά δεν τους ενδιαφέρει αν οι εργάτες κινδυνεύουν να πάθουν κάτι σοβαρό την ώρα που δουλεύουν, αν κινδυνεύουν να πεθάνουν λόγω των ανύπαρκτων μέτρων προστασίας και ασφαλείς στους χώρους εργασίας. Κάπως έτσι φτάσαμε στο τραγικό συμβάν στη Χαλυβουργία. Οι ελλείψεις σε τέτοια θέματα και στα δύο εργοστάσια είναι τεράστιες. Στο μέρος που έχασε τη ζωή του ο συνάδελφος δεν υπήρχε έστω ένα κάγκελο, έστω λίγο φως, έστω ένας δεύτερος άνθρωπος μαζί του πράγμα που είναι απαράβατος νόμος στα εργοστάσια που υπάρχει μεγάλος βαθμός επικινδυνότητας. Γιατί; Θα έλεγε κανείς «έχει τόσο κόστος να βάλεις δυο κάγκελα;». Κι όμως. Θέλουν να περάσουν τη λογική ότι τα μέτρα ασφάλειας, ακόμα και τα πιο απλά, είναι πολυτέλεια. Δεν θέλουν να «μαθαίνει» ο εργάτης σε δικαιώματα. Για αυτό το λόγο δε λειτουργούν οι επιτροπές υγιεινής και ασφάλειας. Η επίθεση είναι συνολική. Μαζί με τις περικοπές στους μισθούς η εταιρία έκοψε την τέταρτη βάρδια στο Βελεστίνο αφού δεν υπήρχε προσωπικό να την επανδρώσει μετά τις δεκάδες συνταξιοδοτήσεις που δεν αντικαταστάθηκαν από νέο εργατικό δυναμικό. Αποτέλεσμα η εντατικοποίηση, τα δωδεκάωρα, οι συνεχείς αλλαγές στις βάρδιες κτλ. Τα παραπάνω βέβαια είναι κάποια από τα πολλά που συμβαίνουν στη Χαλυβουργία και όχι τώρα αλλά εδώ και πολλά - πολλά χρόνια. Μήπως να θυμηθούμε πως ο Μάνεσης χρησιμοποίησε τους Βολιότες Χαλυβουργούς απέναντι στην απεργία στον Ασπρόπυργο. Που εκείνους τους εννιά μήνες δεν προλάβαιναν τις παραγγελίες με αποτέλεσμα να γίνουν τρία εργατικά ακόμα και έκρηξη στο εργοστάσιο. Μήπως να θυμηθούμε που οι εγκληματίες της
εργοδοσίας, είχανε τους εργάτες να δουλεύουν δίπλα στα σακιά με το ραδιενεργό κέσιο και πόσα άλλα που μπορούμε να λέμε μέχρι αύριο. Όμως δεν είναι το μοναδικό εργοστάσιο που συμβαίνουν τέτοια γεγονότα που αφαιρούν τη ζωή από ανθρώπους έτσι για μια χούφτα ευρώ. Πριν λίγους μήνες, το καλοκαίρι, η εργατιά της περιοχής θρηνούσε ακόμα ένα θύμα στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ τον ηλεκτρολόγο Γιάννη Βάτσα. Ο λόγος ήταν η ελλιπής συντήρηση του εργοστασίου γιατί κοστίζει. Γιατί είναι ακριβή από ότι φαίνεται η ανθρώπινη ζωή. Γιατί δεν έχει κέρδος να προσέχεις τον εργάτη. Σε αυτά βέβαια πρέπει να προσθέσουμε και τους τραυματισμούς που (πολλές φορές δε δηλώνονται) με τις γνωστές, σε όλους τους εργάτες, μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις μιλάμε για σοβαρά ατυχήματα. Ποια η διαφορά λοιπόν του Μάνεση, της γαλλικής λα Φαρζ στην ΑΓΕΤ, του Στασινόπουλου που έχει τη ΣΟΒΕΛ στον Αλμυρό και εκεί είχαμε θάνατο το 2000. Απολύτως καμία! Είναι η τάξη των παράσιτων, των αφεντικών της οικονομίας, που ζουν στην πολυτέλεια και στη χλιδή και όλα αυτά πάνω στο αίμα μας και στον ιδρώτα μας. Που όταν πάει μια εργατική αντιπροσωπεία να διεκδικήσει τα αυτονόητα βρίζουν και τρομοκρατούν. Που ακόμα και για το παραμικρό θα βγάλουν το βούρδουλα και θα τον χρησιμοποιήσουν. Είναι η τάξη για την οποία δουλεύει το κράτος, τα δικαστήρια, η αστυνομία και τα ΜΑΤ. Η εργατιά δεν μπορεί να κερδίσει το δίκιο της απέναντι σε αυτή την τάξη παρά μόνο με την πάλη της! Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, η κατάσταση που βιώνουμε μέσα στα εργοστάσια και γενικότερα σε όλους τους χώρους δουλειάς είναι απόλυτα δεμένη με τις γενικότερες εξελίξεις στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και όλο το αντεργατικό πλαίσιο που προωθεί η κυβέρνηση. Λύνουν τα χέρια στα μονοπώλια να κάνουν ότι θέλουν Να απολύουν όποτε θέλουν, να δίνουν ό,τι μεροκάματο θέλουν για όσο θέλουν, να μη δίνουν λογαριασμό σε κανένα για τις ελλείψεις που έχουν στους χώρους εργασίας για μέτρα προστασίας. Ήδη η ΑΓΕΤ έβγαλε ότι έφταιγε ο ηλεκτρολόγος για το ατύχημα ενώ για τη Χαλυβουργία στρώνουν το έδαφος για να πουν ότι ο συνάδελφός πέθανε από παθολογικά αίτια και δεν ευθύνεται η εταιρία. Και αυτά με τη βούλα του νόμου που σχεδόν ποτέ δεν έχει ρίξει το κατηγορώ στις επιχειρήσεις ή στην καλύτερη τις ρίχνει στα μαλακά. Στους σχεδιασμούς τους είναι, συνάδελφοι, να γεμίσουν τα εργοστάσια και οι χώροι δουλειάς με συμβασιούχους των δύο και τριών μηνών, με εργολαβικούς που σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι, με πενταμηνίτες χωρίς ένσημα, με ατομικές
συμβάσεις και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά γιατί; Για να πάρεις κάποια στιγμή μια κουτσουρεμένη σύνταξη αφού πάνε να αυξήσουν και άλλο τα όρια συνταξιοδότησης και βέβαια να κουτσουρέψουν ακόμα περισσότερο τις ήδη χαμηλές συντάξεις. Πάνε να κάνουν ανταποδοτική την περίθαλψη. Δηλαδή: Έχεις ένσημα κάτι θα πάρεις αλλά θα πληρώσεις, δεν έχεις αρκετά ψόφα σαν το σκυλί στο αμπέλι. Δεν τους ενδιαφέρει να μας βγάζουν με τα φέρετρα από τις δουλειές, αρκεί να έχουν ρουφήξει όσο περισσότερη υπεραξία μπορούν από το κορμί μας. Φανταστείτε τι θα γίνει αν περάσει και η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. Θα πας να διεκδικήσεις μέτρα προστασίας των εργατών, θα κηρύσσει το σωματείο απεργία και θα σου λέει το αφεντικό και το δικαστήριο «είσαι παράνομος». Με τον δικό τους νόμο είναι που η κάθε κυβέρνηση νομιμοποιείται για να παίρνει αυτά τα εξοντωτικά μέτρα ώστε να γίνουν ανταγωνιστικοί οι μονοπωλιακοί ομαλοί και να τσουλήσει η οικονομία πάνω στους εξαθλιωμένους και κάποιες φορές και πάνω στους νεκρούς εργάτες. Έτσι είναι αυτό το σύστημα: άγριο, βάναυσο, άδικο και επικίνδυνο. Έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι του και γιατρειά δεν παίρνει όποιος και να το διαχειριστεί. Τα ίδια ζουν κι άλλοι εργάτες σε άλλες χώρες είτε με μνημόνια είτε χωρίς. Κι εκεί κλείνουν εργοστάσια όπως Χαλυβουργίες σε Γαλλία, Βέλγιο, πέφτουν οι μισθοί, και εκεί υπάρχουν νεκροί εργάτες. Όμως συνάδελφοι με αφορμή και το τραγικό συμβάν του συναδέλφου Χαλυβουργού ας σκεφτούμε εμείς οι εργάτες το εξής. - Είναι δυνατόν το 2014 με αυτή την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας να δουλεύουμε μέσα σε αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες για να πλουτίζει η οικογένεια του εργοστασιάρχη ενώ η δικιά μας οικογένεια να ζει με πολλές στερήσεις και να φοβάται αν θα μας δει ξανά μετά το τέλος της βάρδιας; - Είναι δυνατόν σήμερα με αυτόν το τεράστιο πλούτο που υπάρχει να ζούμε χειρότερα σε σχέση με προηγούμενα χρόνια και Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να μας τάζουν ψυχοπλάνα; - Είναι δυνατόν να χάνονται αθώοι άνθρωποι επειδή είναι απαγορευτικό για την ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης να παρθούν μέτρα ασφάλειας; Το Συνδικάτο μας, γνωστό σε όλους της εργάτες της περιοχής στον κλάδο του Μετάλλου, πάντα ήταν, είναι, και θα είναι στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης μη λογαριάζοντας κόπους και θυσίες. Πάντα λέγαμε ανοιχτά τις θέσεις μας ντόμπρα και σταράτα χωρίς μισόλογα και αστερίσκους. Δεν κάναμε ποτέ ούτε ένα βήμα πίσω στον αγώνα έχοντας στο νου μας το καλό του εργάτη. Για το μεροκάματο, να πάρει τα δεδουλευμένα του, να μην απολυθεί, για να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίες χωρίς να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα, βάζοντας τον ίδιο μπροστά να παλέψει και όχι δια αντιπροσώπων.
Συγκρουστήκαμε πολλές φορές με την εργοδοσία σε πολλά εργοστάσια γιατί εκφράζουμε τα συμφέροντα της τάξης μας που έρχονται σε αντίθεση με τα δικά της. Βρήκαμε απέναντί μας τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στους επιχειρηματίες, το κράτος των αστών με τους νόμους του ακόμα και την καταστολή. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανένας ότι για το κρεματόριο του Μάνεση έχουμε βγει αρκετές φορές και το Συνδικάτο και το ΠΑΜΕ και έχουμε καταγγείλει τις συνθήκες εκεί. Όπως ειπώθηκε: για την έκρηξη στο Βελεστίνο, για το καίσιο, για το πρόσφατο ατύχημα και για πολλά άλλα εγκλήματα στο χώρο. Τι γίνονταν κάθε φορά; Γύρω από τον Μάνεση φτιαχνόταν κλοιός υπεράσπισή του, αθώωσής του, υποβάθμισης του κάθε περιστατικου. «Δεν ήταν έκρηξη» φώναζαν τα παπαγαλάκια, «το Καίσιο δεν βρέθηκε», «έφταιγε ο εργάτης» που τραυματίστηκε. Μην ξεχνάτε ποιοι ήταν εκείνοι που έδωσαν κάλυπταν τα εγκλήματα στη Χαλυβουργία, που έδωσαν στο Μάνεση το θάρρος να συνεχίζει να εγκληματεί. Μην ξεχνάτε ποιοι βοήθησαν το Μάνεση να κάνει τη χτεσινή δολοφονία. Οι δημοσιογράφοι, τα κόμματα των βιομήχανων και της Ε.Ε., εργοδοτικοί και παρατρεχάμενοι ήταν που πάντα, σε αυτές τις περιπτώσεις, αντί να μιλάνε για τον Μάνεση, πετούσαν βρωμιά και λάσπη στο Συνδικάτο και στο ΠΑΜΕ. Τι έλεγαν; «Το ΠΑΜΕ θέλει να διώξει τις επιχειρήσεις», «η Χαλυβουργία μας δίνει φαί», οπότε βουλώστε το εργάτες, να λέτε «δόξα το θεό» που υπάρχει ο καλός ο Μάνεσης και σας δίνει ξεροκόμματο. Είναι και τα δικά τους χέρια βαμμένα στο αίμα του Χρήστου Ανεστιάδη και ας το παίζουν τώρα υμνητές του νεκρού συναδέλφου. Συνάδελφοι και συναδέφλισσες, Διαφωνήσαμε και με κάποιους συναδέλφους μέσα στους χώρους δουλειάς γιατί αποκαλύπταμε την αλήθεια που πολλές φορές ήταν πικρή και οι οποίοι συνάδελφοι όχι κακοπροαίρετα όπως κάποιοι άλλοι, έλεγαν «είναι απίστευτα αυτά που λέτε.» Για παράδειγμα έλεγαν «Είναι δυνατόν να υπάρχει ραδιενεργό καίσιο στη Χαλυβουργία;». Αλλά πάντα επιβεβαιωνόμασταν! Και γιατί επιβεβαιωνόμασταν σε αυτά που λέγαμε και πολλές φορές δεν άρεσαν σε συναδέλφους; Γιατί η λογική της ταξικής ειρήνης, των μειωμένων απαιτήσεων, των θυσιών για να πάει καλά η επιχείρηση και μετά κάτι θα πάρουμε έχουν φαλιρίσει εδώ και δεκαετίες. Η εργατική τάξη κατάφερε και είχε διεκδικήσεις όταν έβαζε αυτές τις λογικές στην άκρη! Ποτέ δεν κέρδισε με τέτοιες λογικές! Τι λέγαμε λοιπόν, και πείρα υπάρχει για να βγουν συμπεράσματα. Η λογική που λέει ότι εργάτες και εργοδοσία είναι μια οικογένεια και το όλοι μαζί πρέπει να παλέψουμε για να βγούμε από τα δύσκολα ισχύει; Πέρα από τα μισθολογικά μετά και τα τελευταία γεγονότα μαλών όχι. Γιατί ο «Μπαρμπανίκος» της Χαλυβουργίας, όπως θέλει να τον φωνάζουν ο Μάνεσης, θα συνεχίζει και βλέπει τους γιούς του στα πλούσια σπίτια που μένουν ενώ τα παιδιά του Χρήστου, είναι τραγικό που το λέμε, δε θα ξαναδούν τον πατέρα τους.
Τελικά η λογική των συνεχών υποχωρήσεων και στη Χαλυβουργία και στην ΑΓΕΤ και αλλού έχει θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους; Συνάδελφοι μεταλλεργάτες, συνάδελφοι Χαλυβουργοί. Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, Εμπιστευθείτε το Συνδικάτο Μετάλλου «ΜΗΤΣΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ», εμπιστευθείτε το ΠΑΜΕ. Κλείστε τα αυτιά σας στους λασπολόγους. Δείτε που έχει οδηγήσει η δική τους γραμμή στο κίνημα. Τώρα πρέπει να πούμε φτάνει ως εδώ! Να πούμε ότι δεν πάει άλλο! Όλοι μαζί μέσα στα εργοστάσια σαν μια γροθιά να διεκδικήσουμε εδώ και τώρα να παρθούν μέτρα προστασίας, ασφάλειας και υγιεινής! Να κάνουμε γενικές συνελεύσεις απαιτώντας η εργοδοσία να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Από τον ιδρώτα μας και το μόχθο μας βγάζουν τα κέρδη τους. Εμείς δουλεύουμε και παράγουμε τον πλούτο, βάζουμε μπρος τις μηχανές. Κουραζόμαστε, αγωνιάμε αν θα τα βγάλουμε πέρα στο τέλος του μήνα, παλεύουμε να τα φέρουμε βόλτα για ένα ξεροκόμματο και οι εργοδότες μας κάθονται και τα παίρνουν χοντρά χωρίς να προσφέρουν τίποτα! Απολυτός τίποτα! Για αυτό είναι παράσιτα της κοινωνίας. Κηφήνες που στεναχώρια τους αν χάθηκε ένας οι δύο εργάτες. Αυτοί βλέπουν μόνο τα ποσά που τσεπώνουν και πως θα φάει ο ένας τον άλλον στον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Κανένας δε θα μας χαρίσει τίποτα, κανένας δε θα μας σώσει με ένα μαγικό ραβδί. Την περασμένη Πέμπτη αργά το βράδυ, ένας από εμάς πήγε στη δουλειά και δε γύρισε στο σπίτι. Η τραγική φιγούρα της γυναίκας του και των παιδιών του να τον περιμένουν δεν θα στοιχειώσει κανέναν βιομήχανο. Δεν τους καίγεται καρφί. Το δίκιο μας, τη ζωή μας μόνο εμείς μπορούμε να τα διεκδικήσουμε! Όλοι για έναν και ένας για όλους. Να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς εργάτες