Τα Μαρτινιστικά Ορόσημα

Τα Μαρτινιστικά Ορόσημα Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εξετάσει τα Ορόσημα του Μαρτινισμού, τα ιδιαίτερα στοιχεία του Μαρτινισμού, πάνω στα οποία όλοι οι Μαρτινιστές ατομικά, και όλα τα Μαρτινιστικά Τάγματα συλλογικά, μπορούν να συμφωνήσουν. Στον Τεκτονισμό, τα Ορόσημα, είναι εκείνα τα πράγματα που καθορίζουν τον Τεκτονισμό, και χωρίς τα οποία τίποτα δεν είναι Τεκτονικό. Ένα Ορόσημο λοιπόν, είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο καθορίζει ποιοι είμαστε και το οποίο βοηθάει να ορίσουμε τους τρόπους με τους οποίους, παρόλο που μιλάμε διαφορετική γλώσσα ή φοράμε διαφορετικά ενδύματα, ακόμη και τότε, είμαστε μέλη της ίδιας Οικογένειας, όπως ο καθένας μπορεί να το δει καθαρά από τις στενές Οικογενειακές μας Ομοιότητες. Πολύ μελάνι έχει χυθεί μέχρι τώρα, πάνω σε εκείνα τα πράγματα που μάς χωρίζουν. Ωστόσο, δεν είμαστε όλοι παιδιά ενός Θεού; Δεν είμαστε όλοι Αδελφοί και Αδελφές, μιας Μυητικής Οικογένειας; 1) Η Πίστη στον Θεό και η Επίκληση του «Ιεσουά» (Jeheshuah). Ο Μαρτινισμός είναι ουσιωδώς ένα Χριστιανικό Τάγμα και γίνεται Επίκληση του Ιεσουά σε κάθε Μαρτινιστική Συνάντηση και κατονομάζεται πάνω σε κάθε Μαρτινιστικό Έγγραφο. Η Πίστη στη Θεότητα, είναι ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό όλων των Μυητικών Σωμάτων. Χωρίς αυτό δεν έχουμε λόγο ύπαρξης (raison d etre) και οι όρκοι μας δεν έχουν νόημα. Είμαστε Χριστιανοί, χωρίς κανένα στενό και δογματικό τρόπο, αλλά ως αληθινά σεβόμενοι το Μυστήριο της Ενσάρκωσης του Λόγου εντός του φυσικού κόσμου. Από αυτή την άποψη, τα δρώμενα του Χριστιανικού Δράματος είναι συνεχιζόμενα και είναι αυτή η συμμετοχή του Θείου στην Ύπαρξη, που προκαλεί όλα τα θαύματα που συμβαίνουν, σε απάντηση των Προσευχών μας και των Θεουργικών Πράξεών μας. Όλοι οι Μαρτινιστές αισθάνονται, ή θα πρεπε να αισθάνονται, άνετα με αυτό το Ορόσημο. 2) Η «Μύηση», που μεταδόθηκε από τον Λουί-Κλωντ ντε Σαιν Μαρτέν και που αποκαλείται «Α.Α.» (S.I.). Εναλλακτικά, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αυτή η «Μύηση» προέρχεται και από τον Μαρτίνες Πασκουάλες και από τον Λουί-Κλωντ ντε Σαιν Μαρτέν. Αυτό το κληροδότημα, είναι που μάς κάνει Μαρτινιστές. Το θεωρούμε ως την μετάδοση μίας «πνευματικής ουσίας», που μας ενώνει ως μία Μυητική Οικογένεια. Σελίδα 1 από 5

Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές διαδρομές [ή «Γραμμές»], μέσω των οποίων [η «Μύηση»] έφτασε μέχρις εμάς στο παρόν - όπως η Ρώσικη [Γραμμή] Μυητική Διαδοχή και η [Γραμμή] Μυητική Διαδοχή που ήρθε στον Παπύς, επιπρόσθετα με την [Γραμμή] Μυητική Διαδοχή που ήρθε στον Σαμποζώ - αλλά είναι μία [Γραμμή] Μυητική Διαδοχή που, σε κάθε περίπτωση, ανέρχεται στον Σαιν-Μαρτέν. Σύμφωνα με την θεωρία του ανεκτίμητου Αδελφού, Ρομπέρ ΑΜΑΝΤΟΥ, είναι λοιπόν το θέμα της Μυητικής Διαδοχής της «Επιθυμίας», μίας Πνευματικής Διαδοχής που, λίγο-λίγο, μορφοποιήθηκε Τυπολογικά, κάτω από την επιρροή διάφορων προσωπικοτήτων. 3) Η οργάνωση από τον Παπύς, μιας Δομής που αποτελείται από δύο προπαρασκευαστικές βαθμίδες και ένα Bαθμό, αυτόν του «Α.Α.» (S.I.). Όλα τα Μαρτινιστικά Τάγματα εργάζονται με την ίδια δομή, παρόλο που υπάρχει κάποια διαφοροποίηση στα ονόματα των Βαθμών. Τα πιο συνήθη είναι: πρώτον, «Εταίρος» (Associate, Associé), δεύτερον «Μυημένος» (Initiate, Initiée), και τρίτον, «S.I.», «Ανώτερος Άγνωστος» (Supérieur Inconnu) ή «Άγνωστος Υπηρέτης» (Serviteur Inconnu). 4) Η μετάδοση της «Μύησης» από πρόσωπο σε πρόσωπο, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, από έναν εξουσιοδοτημένο «Μυητή», με οποιονδήποτε τίτλο. Η «Μύηση» είναι ένα δώρο που δίνεται από τον Μυητή στον/στην Μυούμενο/η και είναι ένα σημάδι της βαθύτερης πίστης και εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο. Δεν μπορεί ποτέ να μεταδοθεί μέσω αλληλογραφίας ή από το τηλέφωνο ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, παρά μόνο προσωπικά και στην παρουσία των Θεμελιωδών Μαρτινιστικών Συμβόλων. Ο Μυητής μπορεί να είναι γνωστός με διάφορους τίτλους, «Μυητής» (Initiateur, Initiator), «Ελεύθερος Μυητής» (Initiateur Libre, Free Initiator), «Άγνωστος Φιλόσοφος» (Philosophe Inconnu, Uknown Philosopher). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σημαίνουν το ίδιο πράγμα, από τη στιγμή που του δόθηκε η εξουσία από έναν άλλο Μυητή να μεταδίδει τη «Μύηση». Σε κάποιο βαθμό, ο κάθε Μυητής είναι ελεύθερος και αυτόνομος. Τελικά επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του Μυητή να μεταδώσει τη «Μύηση», και η επιθυμία και οι Σελίδα 2 από 5

προϋποθέσεις, να ευεργετήσει διανοητικά και πνευματικά, τον «Άνθρωπο της Επιθυμίας», πρέπει να εξισορροπηθούν από μία επίγνωση της υπευθυνότητας που απαιτείται. Ένας Μυητής, δεν πρέπει ποτέ να δρα έτσι, ώστε να μεταδίδει την «Μύηση» στους απλώς περίεργους, σε αυτούς που αναζητούν τη «Μύηση» για να ικανοποιήσουν το δικό τους «εξώτερο εγώ» ή σε αυτούς που την αναζητούν για ιδιοτελείς σκοπούς. Και όντας αυτή, η αλήθεια για την «Μύηση», πόσο περισσότερο δεν είναι αληθές για το καθεστώς ενός Μυητή; Στα χέρια τους στηρίζεται η Παράδοσή μας. Ενώ κάθε Μυητής πρέπει να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να διατηρεί αυτή την κληρονομιά, που είναι δική του και να τη μεταδίδει αυτούσια στους μεταγενέστερους, ωστόσο πρέπει επίσης, να διασφαλίζει ότι, αυτή η Παράδοση δεν θα φτηναίνει ποτέ, μεταδίδοντάς τη σε αυτούς που δεν έχουν προετοιμαστεί και εκπαιδευτεί πλήρως και που είναι σίγουρο ότι, θα διατηρούν αυτή την Παράδοση αγνή και καθαρή, χωρίς να την ελαφραίνουν ή να την φτηναίνουν μετατρέποντάς τη σε απλό εμπόρευμα. 5) Οι «Διδάσκαλοι του Παρελθόντος» ή οι «Αναχωρήσαντες Διδάσκαλοι». Είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει, έχουν συνεισφέρει και έχουν διαμορφώσει την Παράδοσή μας και που μάς έχουν μεταδώσει την Μυητική Διαδοχή. Μερικούς τους γνωρίζουμε όλοι. Παπύς, Σεντίρ, Φανέγκ, Μαιτρ Φιλίπ Άλλοι είναι γνωστοί μόνο στα Μέλη της μιας ή της άλλης από τις Γραμμές της Μυητικής Διαδοχής. Και κάποιοι, έχουν δουλέψει τόσο εντελώς «πίσω από την Προσωπίδα» που είναι γνωστοί μόνο στις άλλες Άγιες και Μεγάλες Ψυχές και καθόλου σε αυτούς που ήταν γύρω τους. Επικαλούμαστε την παρουσία τους σε κάθε συνάντηση και αναζητούμε την καθοδήγηση και την προστασία τους. 6) Η ουσιώδης Ελευθερία του/της Μυούμενου/ης να επιδιώξει την δική του/της «Ατραπό Επανενσωμάτωσης». Το Μαρτινιστικό Τάγμα έχει, από τις πρώτες μέρες του, μία διδακτέα ύλη («Σύλλαβοι» ή «Χειρόγραφα») καθοδήγησης και διδασκαλίας και ορισμένα «Θεμελιώδη Σύμβολα». Πέρα από αυτά, κάθε Μυητής ή Πρόεδρος Ομάδας, έχει υπάρξει ελεύθερος να καθοδηγήσει σύμφωνα με την κατανόησή του και την κατανόηση & τα ενδιαφέροντα της Ομάδας του. Κατ αυτόν τον τρόπο, ο Μαρτινισμός είναι περισσότερο ένας «τόπος συνάντησης» Σελίδα 3 από 5

(venue), παρά ένα άκαμπτο «πρόγραμμα σπουδών» (curriculum) και έτσι θα πρεπε να είναι, αφού η «Ατραπός της Επανενσωμάτωσης» είναι προσωπική. Έτσι, κάποιοι θα εργαστούν μέσα σε ένα Τάγμα, κάποιοι μέσα σε ένα άλλο και κάποιοι θα εργαστούν μόνοι τους, ως ελεύθεροι Μαρτινιστές. Έτσι είναι τώρα, όπως ήταν πάντα. 7) Η Πίστη στη Διαδικασία της «Επανενσωμάτωσης» ως αναγκαία, για να αναδυθούμε από το «Δάσος των Σφαλμάτων». Το Μαρτινιστικό Τάγμα, από τους πρώτους του προγόνους στη Δοξασία του Πασκουάλες, διατηρούσε πάντοτε την άποψη ότι, ο Άνθρωπος είναι «Πεπτωκός», χαμένος στην στέρηση και στην άγνοια των προνομίων της Πρώτης του Κατοικίας. Η λειτουργία των Σχολών του Δον Μαρτίνεζ και του Λουί-Κλωντ ντε Σαιν-Μαρτέν, είχαν πάντοτε σκοπό να υπενθυμίσουν στον Άνθρωπο την Δόξα της υπερκόσμιας προέλευσής του και να του υποδείξουν την «Ατραπό της Επιστροφής». Κάποιοι θα προτιμήσουν να ακολουθήσουν την «Ατραπό των Χειρισμών» και κάποιοι την «Ατραπό της Καρδιάς», αλλά, όποιο μονοπάτι και αν επιλεγεί, το «Ταξίδι» πρέπει να αναληφθεί και να ολοκληρωθεί. 8) Η Χρήση των Συμβολικών: «Μανδύα», «Προσωπίδας» και «Κομποσχοινιού» (Κορδελιέρα). Δεν έχει πραγματικά σημασία εάν ο Μανδύας είναι μαύρος, άσπρος ή κόκκινος, ή αν το Κομποσχοίνι του «Α.Α.» (S.I.) είναι άσπρο, κόκκινο ή χρυσό, ή αν έχει τρεις κόμπους, πέντε, ή κανέναν. Όλοι οι Μαρτινιστές χρησιμοποιούν αυτά τα τρία βαθυστόχαστα Σύμβολα και το βαθύτερό τους νόημα, είναι το ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις. 9) Η Χρήση των Τριών «Καλυμμάτων», Μαύρο, Κόκκινο και Άσπρο. Όπως και με τον Μανδύα, την Προσωπίδα και το Κομποσχοίνι, αυτά είναι γενικής χρήσης και ο συμβολισμός τους εξηγείται παντού, λίγο-πολύ, κατά τον ίδιο τρόπο. 10) Η Χρήση του «Τριγώνου των Φωτοδοτών». Πάνω στον Μαρτινιστικό Βωμό υπάρχουν τρία άσπρα κεριά, τοποθετημένα σε τριγωνικό σχήμα. Σε ορισμένες στοές, αυτά χρησιμοποιούνται μόνο στους δύο Βαθμούς, σε άλλες και στους τρεις, αλλά σβησμένα σε έναν. Ο συμβολισμός, Σελίδα 4 από 5

ωστόσο, είναι πάντα ο ίδιος και σ αυτό μπορούν να συμφωνήσουν όλοι οι Μαρτινιστές. 11) Η Χρήση του «Μαρτινιστικού Πεντάκλεου». Σε κάποια Τάγματα βρίσκεται στο δάπεδο στην Ανατολή, σε άλλα πάνω από την έδρα του Μυητή, σε άλλα και στις δύο θέσεις. Υπάρχει πάνω σε όλα τα Μαρτινιστικά Έγγραφα και αποτελεί ένα Συμπαντικό Μαρτινιστικό Σύμβολο. 12) Η «Έδρα» των «Διδασκάλων του Παρελθόντος». Σε κάθε Μαρτινιστικό Ναό, όπως κι αν ονομάζεται, υπάρχει μία θέση, μία καρέκλα ή τραπέζι ή βωμός, με ένα [άσπρο] κερί, που αντιπροσωπεύει τους «Διδασκάλους του Παρελθόντος» του Τάγματός μας, της Μυητικής μας Οικογένειας. Μπορεί να είναι περισσότερο διακοσμημένη, αλλά το κερί είναι πάντοτε παρόν και αναμμένο, σε όλες τις τελετουργίες, για να αντιπροσωπεύει την Επίκλησή μας στους «Αναχωρήσαντες Διδασκάλους» μας, για να αντιπροσωπεύει την παρουσία τους στις συνόδους μας και για να αντιπροσωπεύει τον πόθο μας να απαριθμηθούμε μεταξύ τους. Υπό: Ridgely Hunt Μτφρ. Σαρ Σολάρις, Ευταξία Ιωάννινα, 2011 (Δημοσιεύτηκε στο www.martinism.eu με την άδεια του συγγραφέα.) Σελίδα 5 από 5