ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Copyright Συνοδινού Ράνια Follow me on Twitter: @RaniaSin Smashwords Edition ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εργαστηρίου. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. ISBN: 978-960-88695-7-8

Μια φορά και έναν καιρό στη χώρα του πολύχρωμου δάσους ζούσαν ειρηνικά οι νεράιδες των χρωμάτων. Η Λευκή, η Πρασινούλα, η Κοκκινούλα, η Γαλαζίτσα και η Κιτρινούλα. Όταν έβγαινε ο ήλιος ψηλά στον ουρανό και με τις ακτίνες φώτιζε ολόκληρο το δάσος, οι μικρές νεραϊδούλες έπιαναν αμέσως δουλειά. Έπαιρναν τα μικρά τους κουβαδάκια και πήγαιναν στο πηγάδι των χρωμάτων. Πρώτη κατέβαινε η Λευκή και με το κουβαδάκι της έπαιρνε το άσπρο χρώμα. Μετά πήγαιναν οι υπόλοιπες και γέμιζαν και εκείνες με χρώμα το μαγικό τους κουβαδάκι. Μαγικό κουβαδάκι είπα; Ναι. Ήταν μαγικό καθώς αρκούσε μία μόνο σταγόνα και το χρώμα έφτανε για να χρωματίσει όλο το δάσος. Έπαιρναν τα πινέλα τους και ξεκινούσαν τη δουλειά. Πήγαινε η Πρασινούλα και με μεγάλη γρηγοράδα χρωμάτιζε όλα τα φύλλα των δέντρων. Οι υπόλοιπες αναλάμβαναν τα λουλούδια και τους κορμούς. Έτσι εργατικά δούλευαν όλες οι νεράιδες και μέσα σε λίγη ώρα το δάσος πλημμύριζε με χρώματα και το υπέροχο τραγούδι των νεράιδων. Μια μέρα όμως δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Ξύπνησαν οι νεραϊδούλες το πρωί, πήγαν στο πηγάδι αλλά ήταν άδειο. «Πω, πω συμφορά!!! Αυτό που συμβαίνει δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του δάσους. Σήμερα θα είναι η τρομακτική μέρα που θα ξυπνήσουν όλοι και το δάσος δεν θα έχει χρώμα» είπε απελπισμένη η Λευκή. «Φανταστείτε απογοήτευση που θα έχουν οι μελισσούλες και πόσο θα μπερδευτούν όταν ξυπνήσουν και τα λουλούδια δεν θα έχουν χρώμα» είπε στεναχωρημένη η Κιτρινούλα. «Πολύ φοβάμαι πως εμείς πρέπει να βρούμε τη λύση. Ποια όμως;» αναρωτιόταν η Πρασινούλα. «Είμαστε οι Νεράιδες των χρωμάτων και πρέπει να τιμήσουμε το όνομα μας» φώναξε η Γαλαζίτσα. «Κορίτσια, μη φωνάζετε και ξυπνήσετε τα ζώα πριν την ώρα τους» έκανε παρατήρηση η Κοκκινούλα. «Έχει δίκιο η Κοκκινούλα πρέπει να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά. Το πρόβλημα υπάρχει, από εκεί και πέρα πρέπει να επικεντρωθούμε στο πώς να το λύσουμε» είπε με σοφία η Λευκή.

«Γιατί όμως δεν έχει χρώματα το πηγάδι;» είπε φοβισμένη η Πρασινούλα. «Μήπως κάποιος τα έκλεψε;» «Πρέπει να δούμε αν υπάρχουν ίχνη» τους είπε η Λευκή και τότε όλες οι νεράιδες άρχισαν να φτερουγίζουν με αγωνία δίπλα από το πηγάδι. Ξαφνικά όλες μαζί στάθηκαν πάνω από μια γιγάντια πατημασιά. «Λευκή, έλα να δεις!» είπαν όλες μαζί με μια φωνή και η Λευκή πέταξε γρήγορα κοντά τους. «Κοιτάξτε υπάρχουν και άλλες, ας τις ακολουθήσουμε να δούμε σε ποιόν θα μας οδηγήσουν» είπε αποφασιστικά η Λευκή και πήγε μπροστά. Πετούσαν όλες με πολύ προσοχή πάνω από τα ίχνη μέχρι που οδηγήθηκαν πίσω από ένα μεγάλο δέντρο. «Είμαι σίγουρη πως αυτός που μας έκλεψε τα χρώματα βρίσκεται μπροστά από το δέντρο. Κορίτσια μη φοβάστε, θα κοιτάξω εγώ πρώτη» είπε η Λευκή η οποία ήταν η πιο γενναία. Φτερούγισε σιγά σιγά και ξεπρόβαλλε το κεφαλάκι της ίσα ίσα για να κοιτάξει χωρίς να τη δει ο κλέφτης. Αυτό όμως που αντίκρισε μπροστά της ήταν αδύνατον να το πιστέψει. Ένας μικρός δράκος κοιμόταν κάτω από τη σκιά του δέντρου. Εκείνη όμως δεν φοβήθηκε καθόλου, ήταν δική της ευθύνη μιας και ήταν η μεγαλύτερη από όλες. Ύψωσε το ραβδί της και με μια κίνηση έστειλε μαγική νεραϊδόσκονη στα ρουθούνια του δράκου. Εκείνος τότε άρχισε να σουφρώνει τη μύτη του και να φταρνίζεται. Αντί όμως να βγάζει από το στόμα του καπνούς και φωτιές έβγαζε φούσκες. Όχι από τις απλές αλλά χρωματιστές. «Αχά!!! Εσύ είσαι ο κλέφτης των χρωμάτων» φώναξε η Λευκή. Ο δράκος φοβήθηκε τη Λευκή και άρχισε να τρέχει εκείνη όμως τον έφτασε και ανέβηκε στο κεφάλι του. «Σταμάτα επιτέλους να τρέχεις και πες τι συνέβη» φώναξε η Λευκή ενώ οι άλλες φτερούγιζαν φοβισμένες πίσω τους. Ο δράκος τότε σταμάτησε και η Λευκή πήγε και έκατσε στη μύτη του. «Σε διατάζω σαν αρχηγός των Νεράιδων των Χρωμάτων να μου πεις τι έγινε» είπε με την πιο αυστηρή της φωνή. Ο δράκος τότε άρχισε να κλαίει σπαραχτικά η Λευκή όμως ήταν πολύ θυμωμένη μαζί του. «Εσύ φταις, εσύ εξαφάνισες τα χρώματα από το δάσος μας. Ντροπή σου. Επίτηδες το έκανες» συνέχισε να του φωνάζει.

Ο μικρός δράκος μάζεψε το κουράγιο του και της είπε: «Είμαι τόσο λυπημένος. Χτες το βράδυ εκεί που ήμουν με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου απομακρύνθηκα χωρίς να το καταλάβω και τους έχασα. Άρχισα να περπατάω στα σκοτάδια και δεν έβλεπα τίποτα μέχρι που στο τέλος παραπάτησα και έπεσα σε ένα πηγάδι. Ήμουν τόσο διψασμένος που ήπια όλο το νερό». «Ανόητε δράκε, δεν ήταν νερό. Ήταν τα χρώματα του δάσους» φώναξε η Λευκή. Ο δράκος τότε άρχισε να κλαίει πιο πολύ. «Μη με μαλώνεις, δεν το ήθελα. Θέλω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου» συνέχισε κλαίγοντας. «Λευκή μην είσαι τόσο αυστηρή, ατύχημα ήταν» είπε η Κοκκινούλα. «Πως σε λένε;» «Με λένε Εντι» «Αχ το γλυκούλι μου. Νομίζω πως αν τον βοηθήσουμε να βρει την οικογένεια του θα υπάρξει τρόπος για να χρωματίσουμε το δάσος. Οι καλές πράξεις πάντα ανταμείβονται. Είμαστε σύμφωνες κορίτσια;» είπε η Γαλαζίτσα. «ΝΑΙ!» είπαν όλες με μια φωνή. Τότε ξαφνικά ο Έντι άρχισε να έχει λόξιγκα. Σε κάθε χικ που έκανε έβγαινε και μια φούσκα από το στόμα του. Μια κόκκινη, μια πράσινη, μια κίτρινη και μια μπλε. Οι νεράιδες πήραν αμέσως το κουβαδάκι τους και ξεκίνησαν να μαζεύουν τις φούσκες. Όσο πιο γρήγορα μπορούσαν έπιασαν δουλειά για να προλάβουν να χρωματίσουν το δάσος πριν ξυπνήσουν τα ζώα. Πράγματι με την τελευταία πινελιά της Πρασινούλας φάνηκε να πετάει η πρώτη μελισσούλα, να ξυπνάει το πρώτο πουλάκι, να πετάει η μαμά πεταλούδα και να τρέχει το πρώτο σκιουράκι. Ευτυχώς, πρόλαβαν και διόρθωσαν τη ζημιά. Έπρεπε να κάνουν όμως δύο πράγματα. Να βοηθήσουν τον Έντι να βρει την οικογένεια του και επίσης να βρουν τρόπο να γεμίζουν πάλι το πηγάδι. «Έχω μια ιδέα» είπε η Γαλαζίτσα και φτερούγισε προς τον Έντι. «Ακολούθησε με και μη φοβάσαι τίποτα». Εκείνος την ακολούθησε κάνοντας ακόμα χικ χικ. «Μπες πάλι στο πηγάδι μέχρι να σου περάσει ο λόξιγκας». «Είναι σκοτεινά, δεν θέλω. Είδα και έπαθα να βγω έξω». «Ναι, αλλά ήσουν μόνος σου, δεν είχες εμάς για βοήθεια. Τώρα είμαστε ομάδα» του είπε η Γαλαζίτσα. Τότε μαζεύτηκαν όλες

οι νεράιδες των χρωμάτων και ύψωσαν τα ραβδιά τους. Με μια κίνηση έβγαλε η καθεμία χρωματιστή νεραϊδόσκονη που πήγε σαν σύννεφο κάτω από τον Έντι. Τον σήκωσε απαλά και τον κατέβασε στο πηγάδι. Μαζί του πήγαν και οι νεράιδες και άρχισαν να του τραγουδούν για να μη φοβάται. «Οι νεράιδες των χρωμάτων είναι εδώ για σένα η Λευκή, η Κοκκινούλα μη φοβάσαι πια κανέναν. Η Πρασινούλα, η Γαλαζίτσα Θα σου κρατάνε συντροφιά μαζί και η Κιτρινούλα όλα θα πάνε μια χαρά». Τότε το πηγάδι γέμισε με φούσκες από το λόξυγκα του Έντι οι οποίες άρχισαν να σπάνε και να γεμίζουν το πηγάδι με χρώματα. Μετά από λίγο σταμάτησε και ο Έντι να κάνει χικ χικ. Τότε η νεραιδόσκονη τον σήκωσε ψηλά και τον έβγαλε από το πηγάδι. «Ζήτω!!!» φώναξαν όλοι μαζί. «Τα καταφέραμε!!!» «Δεν έπρεπε να βιαστώ να σε μαλώσω. Συγνώμη Έντι. Ήταν λάθος. Έπρεπε πρώτα να περιμένω να ακούσω τι έχεις εσύ να πεις και μετά να βγάλω συμπέρασμα» του είπε μετανιωμένη η Λευκή. «Σε συγχωρώ» είπε ο Έντι και εκεί που πήγε να χαμογελάσει τον έπιασαν πάλι τα κλάματα. «Θέλω τη μαμά μου» «Πρέπει να τον βοηθήσουμε αλλιώς θα είναι συνέχεια λυπημένος. Νεράιδες είμαστε σε αποστολή. Πρέπει να βρούμε τους γονείς του Έντι. Εσύ θα πας στο βουνό με τις πεταλούδες, εσύ στη λίμνη των ευχών, εσύ στο βασίλειο των σοφών, εσύ στο ποτάμι της αγάπης και εγώ θα μείνω μαζί του» είπε η Λευκή και αμέσως οι νεράιδες σκορπίστηκαν. Ρώτησαν τους πάντες για την οικογένεια των δράκων αλλά κανείς δεν ήξερε τίποτα. Γύρισαν πίσω πολύ απογοητευμένες. Πως θα έλεγαν πως δεν βρήκαν τη μαμά του και τον μπαμπά του; Φτάνοντας στο δάσος άκουσαν μια ψιλή φωνούλα να φωνάζει: «Έντι, Έντι που είσαι; Που εξαφανίστηκες;» τότε κοιτάχτηκαν όλες μαζί έκπληκτες.

«Μαμά του Έντι μαμά του Έντι» φώναζαν αλλά δεν έβλεπαν ψηλά κανένα δράκο. «Μαμά του Έντι που είσαι;» «Εδώ κάτω κοιτάξτε» είπε η φωνούλα και τότε οι νεράιδες αντίκρισαν ένα μικρό κοριτσάκι. «Ποια είσαι εσύ;» «Η Αλίκη» «Μα δεν είσαι δράκος» είπαν απορημένες. «Τι σημασία έχει; Εγώ και ο φίλος μου ο Βασίλης βρήκαμε ένα τεράστιο αυγό. Το πήγαμε στον στάβλο και το κρατούσαμε ζεστό όλο το χειμώνα. Μετά ο Έντι έσπασε το αβγό του και βγήκε έξω στον κόσμο. Εμένα ξέρει και εγώ τον φροντίζω, άρα μπορώ να είμαι η μαμά του». «Μπράβο σου, που είσαι τόσο υπεύθυνη και έχεις αναλάβει τη φροντίδα του μαζί με τον Βασίλη» είπαν χαμογελώντας οι νεραϊδούλες. «Ακολούθησε μας» της είπαν και μέσα σε λίγη ώρα ο Έντι βρέθηκε κοντά στη μαμά του και έγινε πάλι χαρούμενος. «Γεια σας καλές μου νεράιδες. Θα έρχομαι να σας βλέπω» τους είπε και εκείνες πήγαν και τον έκαναν μια μεγάλη αγκαλιά. «Αντίο καλέ μας φίλε» του είπαν. Μετά η ζωή τους επέστρεψε στους ρυθμούς της και για πάντα θα θυμούνται τον καλό τους φίλο τον Έντι με πολύ αγάπη....και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... --ΤΕΛΟΣ--