Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη 30-31/8, 1/9/2011 (9:30 μ.μ.)

Ciné Μεσόγειος Δήμος Βόλου Εξωραϊστική (5 η χρονιά*****) Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη 30-31/8, 1/9/2011 (9:30 μ.μ.) ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ (CERTIFIED COPY) Γαλλία, Ιταλία, Ιράν (2010) Σκηνοθεσία-Σενάριο: Αμπάς Κιαροστάμι Πρωταγωνιστούν: Ζυλιέτ Μπινός, Ουίλιαμ Σίμελ, Ζαν-Κλοντ Καριέρ, Τζιάνα Τζιασέτι Τόπος γυρισμάτων: Τοσκάνη, Ιταλία(106 ) Επίσημη Συμμετοχή (Διαφωνιστικό Τμήμα) και Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο 63 ο Φεστιβά των Κανών (2010) Από τον πολυβραβευμένο δημιουργό της «Γεύσης του κερασιού», μια διάλεξη για τη σύγκρουση των δυο φύλων. Μια ιστορία για τον έρωτα και όχι απλά μια ερωτική ιστορία. Μια ταινία βουτηγμένη στον ήλιο και τη μελαγχολική ομορφιά της φύσης της Τοσκάνης. Ο Ιρανός Αμπάς Κιαροστάμι σκηνοθετεί τη Γαλλίδα Ζυλιέτ Μπινός και τον Βρετανό Γουίλιαμ Σίμελ σε ένα οδοιπορικό που ταυτοχρόνως μοιάζει με πολύ παράξενο παιχνίδι με τον χρόνο. Μια γυναίκα (Μπινός) παρακολουθεί μαζί με τον γιο της τη διάλεξη ενός συγγραφέα (Σίμελ) για την Ιστορία της Τέχνης. Συστήνονται, κουβεντιάζουν. Μετά περπατούν παρέα. Μετά μπαίνουν στο αυτοκίνητο της γυναίκας και φεύγουν μαζί. Συνομιλούν για τα πάντα. Για τον έρωτα, για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους. Κάνουν στάσεις, τρώνε. Ώσπου κάποια στιγμή αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτή η περιήγηση στην Τοσκάνη γίνεται σε κανονικό χρόνο (την ώρα που τη βλέπουμε) ή είναι κάτι σαν μια διαδρομή μέσα στον χρόνο της ως τώρα ζωής των δύο αυτών ανθρώπων. Κάτι σαν ανασκόπηση όλης της σχέσης τους που μετράται σε δεκαπέντε χρόνια. Φλερτ, έρωτας, αγάπη, σύμβαση, γκρίνια, καβγάς, απογοήτευση. Όλα τα στάδια ενός ζεύγους. Τρυφερή και συνάμα αληθινή, η ταινία θυμίζει μια διασταύρωση από το «Ταξίδι στην Ιταλία» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, τις «Σκηνές από έναν γάμο» του

Ινγκμαρ Μπέργκμαν και το «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ενταγμένη στο ποιητικό περιβάλλον του ιρανού σκηνοθέτη. Η Ζυλιέτ Μπινός αναδεικνύει την ευάλωτη και έντονα συναισθηματική πλευρά του χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Κάθε παρουσία της αξίζει κι ένα Όσκαρ. Έκπληξη αποτελεί η άνεση μπροστά στο φακό του συμπρωταγωνιστή της Ουίλιαμ Σίμελ, ενός καταξιωμένου τενόρου στο χώρο της όπερας. Στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο αριστοκρατικός αέρας και η ακρίβεια των εκφραστικών του μέσων παραπέμπουν στον Τζέρεμι Άιρονς. ΚΡΙΤΙΚΗ: Πέτρος Καλογεράς (CINEMANEWS) Ένας άνδρας, συγγραφέας, φτάνει στην Τοσκάνη για να παρουσιάσει το βιβλίο του και να δώσει μια διάλεξη. Μια γυναίκα, που λατρεύει την τέχνη, αφήνει το τηλέφωνο της για να βρεθεί αργότερα μαζί του, θέλοντας να κάνουν μια πιο βαθιά και ουσιαστική κουβέντα. Η αρχική συνάντηση είναι αμήχανη και η συζήτηση προχωράει από το γενικό στο ειδικό. Η αρχική απόσταση καλύπτεται, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο οικεία και η συνύπαρξή τους πιο προσωπική. Άραγε έχουν ξανασυναντηθεί οι δυο τους; Σε μια εξαιρετική κατασκευή πορτραίτων, με φόντο ένα από τα ομορφότερα τοπία του κόσμου, την σαγηνευτική Τοσκάνη, ο Abbas Kiarostami φιλοσοφεί γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, τον χρόνο, τις αναμνήσεις, τις κοινές και μη παραστάσεις και την σημασία που έχουν οι εμπειρίες και οι κοινωνικές υποχρεώσεις. Η κατηγοριοποίηση είναι αναπόφευκτη αλλά και επιτακτική, όταν κρίνεις τόσα πολλά και τόσο περίπλοκα πράγματα. Η συζήτηση που λαμβάνει χώρα μπροστά από τα μάτια μας, γίνεται ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, που κρατάνε με πείσμα τους ρόλους τους και προσπαθούν να συνυπάρξουν ομαλά. Η προσπάθεια αυτή έχει ως πυρήνα την αναβίωση συναισθημάτων ή ακόμα και τη συντήρηση αυτών που δεν έχουν χαθεί. Η αναβίωση δεν είναι καθόλου εύκολη και ίσως είναι ακατόρθωτη. Όταν ο τρόπος αναβίωσης είναι η αναπαράσταση (εξ ου και ο τίτλος), τότε η πρώτη φορά είναι πάντα πρώτη και όλες οι υπόλοιπες ακολουθούν, λίγο απόμακρες. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι το συναίσθημα χάνεται αλλά ότι βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, αφού η επανάληψη είναι απλά... άλλη φορά, άλλη στιγμή. Στη συντήρηση πάλι τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν το συναίσθημα υπάρχει και είναι ανθεκτικό τότε μαθαίνει να συμβιβάζεται με τις αλλαγές. Ο έρωτας είναι το πιο αγνό και πιο επιτυχημένο συστατικό σε αυτές τις περιπτώσεις... Η ταινία μας προτρέπει να βρούμε τον έρωτα παντού γύρω μας, στην τέχνη, στην αρχιτεκτονική, στη φύση, στις σχέσεις των ανθρώπων. Και μας

προτρέπει με έναν γλυκό και πειστικό τρόπο. Είναι τέτοιο το πείσμα της που στο τέλος, όχι απλά πείθει, αλλά καταφέρνει να μας ταυτίσει με την ερωτική της διάθεση. Δεν είναι τόσο η ιστορία αλλά η γραμμική της τροπή, που τοποθετεί κι εσένα μέσα στο όμορφο πορτραίτο της. Σε αυτό, εκτός από τη απλότητα της σκηνοθετικής προσέγγισης, σημαντικότατο ρόλο παίζει και η ερμηνεία της σαγηνευτικής, ερωτεύσιμης και γοητευτικής Juliette Binoche. Ίσως το ωραιότερο και το πιο σημαντικό πορτραίτο της ταινίας... Ένα συναισθηματικό κρεσέντο, μια ειλικρινής ιστορία που είναι τόσο ρομαντική αλλά και καθημερινή που σε αγγίζει, σε συνεπαίρνει και σε κρατά σφιχτά από το χέρι. Μας έκανε να σκεφτούμε και να μετατοπίσουμε την οπτική μας γωνία για κάποια πολύ σημαντικά πράγματα... Δήλωση της Ζυλιέτ Μπινός: Μια γυναίκα μπορεί να κρύβει μία άλλη. Για μια ηθοποιό, ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι να αποκαλύπτει την άλλη γυναίκα. Η ακοή του, η κάμερα και οι προσδοκίες του την ωθούν να αναζητήσει βαθιά μέσα της και να αντιμετωπίσει ότι βρει εκεί. Δε γνώριζε πριν ποια ήταν. Το ανακαλύπτει μαζί με εκείνον. Ταυτόχρονα όμως δουλεύει και μια άλλη δύναμη: το Άγνωστο. Όταν κάθε βήμα, κάθε σκέψη κι η ηθοποιός περιμένει το αίσθηση ενώνεται με τη σωματική πράξη, όπως στο γάμο μνηστήρα της, το περιμένει όπως η πληγή περιμένει να γιατρευτεί. Τον περιμένει στη γωνία, σε εσωτερικά μονοπάτια, μέσα από την ψυχή της για να δώσει αυτό που δε μπορεί να ειπωθεί, να ακουστεί, ένα ελάττωμα, ένα σπασμένο τακούνι, από το σκοτάδι στην καρδιά της ψυχής της. Μια φορά κι έναν καιρό, πήγα στο Ιράν για να συναντήσω τον Άμπας (τον είχα γνωρίσει στις Κάνες και τον είχα συναντήσει και στην UNESCO). Μου είχε πει «Έλα στην Τεχαράνη!». Δέχτηκα την πρόσκληση του. Δύο φορές. Ένα βράδυ, μου μίλησε για την ιστορία που γυρίσαμε μαζί το καλοκαίρι. Μου μίλησε για κάθε λεπτομέρεια: το σουτιέν, το εστιατόριο, το ξενοδοχείο. Εν ολίγοις, μου είπε ότι του είχε συμβεί. Στο τέλος, αφού μιλούσε για 45 λεπτά, με ρώτησε: «Με πιστεύεις;» και του είπα «Ναι». Κι εκείνος απάντησε: «Δεν είναι αλήθεια!». Γέλασα τόσο δυνατά που ίσως να ήταν κι αυτός ο λόγος που θέλησε να κάνει την ταινία! Η πραγματικότητα και η μυθοπλασία με έκαναν πάντα να γελώ, γιατί πιστεύω πραγματικά ότι όλα είναι δυνατά. Μέχρι σήμερα, είμαι σίγουρη ότι την έζησε αυτή την ιστορία. Όσο είμαι σίγουρη κι ότι δεν την έζησε. Η Τοσκάνη, είναι ένα από εκείνα τα μέρη, όπου όλα μπορούν να συμβούν. Δεν είναι τυχαίος ο αριθμός των αγίων που έχουν εκεί. Βιώσαμε αυτή την ταινία, σαν μια οικογένεια παλιών φίλων. Ήμασταν μια μικρή ομάδα, σε ένα χωριό- ο χρόνος δεν είχε θέση εκεί για εμάς. Τα βλέμματα όλων σπινθηρίζανε με πάθος, και ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί. Ο Άμπας δημιουργούσε την πρώτη του ταινία μακριά από την πατρίδα του και τη μητρική του γλώσσα. Ο Γουίλιαμ, άφησε την Όπερα για να συμμετάσχει στον κόσμο του Άμπας. Τον παρακολουθούσα καθώς με άγχος, αλλά και θάρρος περνούσε το κατώφλι του ηθοποιού, αφήνοντας σιγά σιγά τις πεποιθήσεις του,

όσα είχε μάθει- με άλλα λόγια εγκαταλείποντας το σενάριο που είχε αποστηθίσει! Δήλωση του Γουίλιαμ Σίμελ: Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες το καλοκαίρι του 2008, συμπάθησα αμέσως τον Άμπας και το βοηθό του και μεταφραστή του, Μασουμέ Λαχιτζί. Δεν μιλάω Φαρσί και τα Αγγλικά του Αμπάς ήταν σε εξέλιξη, αλλά δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο. Με ενθουσίασε ιδιαίτερα η άποψη του για το Cosi fan Tutte και για το ρόλο μουτον Δον Αλφόνσο. Δουλεύαμε μόνο για λίγες ημέρες όταν με ρώτησε αν έχω συμμετάσχει σε ταινία. «Εε, όχι» απάντησα». Λίγες μέρες αργότερα με ρώτησε αν θα ήθελα να συμμετάσχω. «Ναι, θα ήταν ενδιαφέρον» απάντησα, με μεγαλύτερη άνεση απ όση ένοιωθα. Δε το σκέφτηκα πολύ, αλλά εκείνος μιλούσε σοβαρά. Για να είμαι ειλικρινής, αν η πρόταση μου είχε γίνει από οποιονδήποτε άλλον, θα είχα αρνηθεί ευγενικά, γιατί ενώ είμαι κάπως γνωστός στην Όπερα, δε γνωρίζω τίποτα για το σινεμά. Απόλαυσα ιδιαίτερα ωστόσο, να δουλεύω με εκείνον, και γνώριζα ότι ήξερε να δουλεύει με μη επαγγελματίες ηθοποιούς. Τρόμαξα οφείλω να πω, όταν έμαθα ότι θα δούλευα με τη Ζυλιέτ Μπινός, και κατάλαβα το ρίσκο που έπαιρνε ο Άμπας δίνοντας μου το ρόλο του Τζέιμς, την ίδια στιγμή που για το ρόλο είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον πολλοί καταξιωμένοι ηθοποιοί. Όταν αρχίσαμε τις πρόβες, συνειδητοποίησα ότι η Ζυλιέτ ήταν διατεθειμένη να κάνει ότι μπορούσε για να με βοηθήσει, και η γενναιοδωρία της και η υποστήριξη της ήταν ανεκτίμητες. Ολόκληρο το συνεργείο, από τους βοηθούς γκαρνταρόμπας, μέχρι το Λούκα Μπιγκάτζι πίσω από την κάμερα ήταν πολύ υπομονετικοί μαζί μου. Μετά από 30 χρόνια έκφρασης των συναισθημάτων με το τραγούδι, βρήκα ιδιαίτερη πρόκληση να χρειάζεται να το κάνω για την κάμερα. Βρήκα το Τζέιμς ένα συμπαθητικό χαρακτήρα, και το να δουλεύω με κλειστό το στόμα ιδιαίτερα ανανεωτικό! Χαίρομαι πάρα πολύ που δέχτηκα να το κάνω. Βιογραφία Άμπας Κιαροστάμι Ο Άμπας Κιαροστάμι γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1940 στην Τεχεράνη. Έδειξε επιδεξιότητα στη ζωγραφική από μικρός και στα 18 του, συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό Γραφικών Τεχνών και κέρδισε. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Τεχεράνης, ενώ δούλευε ως γραφίστας και υπεύθυνος διαφήμισης. Το 1969, ίδρυσε το κινηματογραφικό τμήμα στο Ινστιτούτο Διανοητικής Ανάπτυξης Παιδιών και Νέων, στο οποίο σκηνοθέτησε και τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες του. Στην πρώτη του ταινία The Bread and the Alley (1970), ο Κιαροστάμι εξερευνεί την βαρύτητα των εικόνων και τη σχέση ρεαλισμού και μυθοπλασίας. Το αγαπημένο του θέμα, το σύμπαν της παιδικής ηλικίας, εκφράζεται μέσα από μια σειρά ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους, στων οποίων την πορεία κατάφερε να κρατήσει την ιστορία μεταξύ αφήγησης και ντοκιμαντέρ. Το Homework (1989), είναι ένα καλό παράδειγμα, ζεστού και ποιητικού κινηματογράφου, που απαρνιέται με διακριτικότητα τις βαριές προσδοκίες από την Ιρανική κοινότητα. Τα LIFE AND NOTHING MORE (1992) και THROUGH THE OLIVE TREES (1994) ολοκληρώνουν την τριλογία που ξεκίνησε με το WHERE IS MY FRIEND S HOUSE? (1990). Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΑΣΙΟΥ (A TASTE OF CHERRY) (1997), έφερε πλέον το προσωπικό του στίγμα, και τον κατέταξε στους βραβευμένους σκηνοθέτες. Η ταινία, μια ωδή

στην προσωπική ελευθερία, αφηγείται την ιστορία ενός 50χρονου, που έχει εμμονή με την αυτοκτονία. Η ταινία εκθειάστηκε από τους κριτικούς κι αποκηρύχθηκε από τις θρησκευτικές αρχές στο Ιράν. Οι αργοί και στοχαστικοί ρυθμοί, οι αναφορές στην Περσική ποίηση και τη Δυτική φιλοσοφία είναι κι άλλα παραδείγματα του μοναδικού στυλ του. Από το 2001, έχει σχεδόν ερωτική σχέση με τη μικρή του κάμερα, και για το λόγο αυτό εργάζεται μόνο σε ψηφιακό φιλμ. Έχει κερδίσει μεγάλη ελευθερία με το μικρό μέγεθος της κάμερας, κι έχει σκηνοθετήσει πολλές ταινίες για τη φύση, διαφόρων μηκών, όπως τα AFRICA (2001), TEN (2002), FIVE DEDICATED TO OZU(2003), 10 ON TEN (2004), ROADS OF KIAROSTAMI(2005) και το SHIRIN (2008). Το «Γνήσιο Αντίγραφο», είναι η πρώτη του μη ιρανική παραγωγή. ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ 2010 ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ CERTIFIED COPY (Copie Conforme) 2008 SHIRIN 2004 ΠΕΝΤΕ FIVE 2004 10 ON TEN 2002 ΔΕΚΑ TEN 2001 ABC AFRICA 1999 Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ THE WIND WILL CARRY US(Baad ma ra khahad bord) Μέγα Βραβείο Επιτροπής- Φεστιβάλ Βενετίας 1996 Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΡΑΣΙΟΥ THE TASTE OF CHERRY TAM E GUILASS- Χρυσή Κάμερα Φεστιβάλ Καννών 1994 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΑΙΩΝΕΣ THROUGH THE OLIVE TREES derakhtan-e zeytoun) 1992 LIFE AND NOTHING MORE (Zendegi edamé dârad) 1990 CLOSE-UP (Nema-ye Nazdik) 1990 HOMEWORK (Mashgh-e Shab) 1987 ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ; WHERE IS MY FRIEND S HOME? (Kaneh-ye doust kojast?) 1984 ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ FIRST GRADERS (Avali ha) 1982 Ο ΧΟΡΟΣ THE CHORUS (Hamsarayan) 1981 ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΗ ORDERLY OR UNORDERLY (Be tartib va bedoune tartib) 1980 DENTAL HYGIENE (Behdasht-e Dandan) 1979 ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ, ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ FIRST CASE, SECOND CASE (Ghazieh-ye shekl-e aval, Ghazieh-e shekl-e dovom) 1978 Η ΛΥΣΗ SOLUTION NO 1(Rah-e hal-e yek) 1977 Η ΑΝΑΦΟΡΑ THE REPORT (Gozarech) 1976 ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ THE COLOURS 1976 A SUIT FOR WEDDING (Lebassi baraye aroussi) 1975 SO I CAN (Man ham mitounam) 1975 ΔΥΟ ΛΥΣΕΙΣ Σ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ TWO SOLUTIONS FOR ONE PROBLEM(Dow rahe hal baraye yek massaleh) 1974 Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ THE TRAVELER(Mossafer) 1973 Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ THE EXPERIENCE (Tadjrobeh) 1972 ΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ THE BREAKTIME(Zang-e tafrih) 1970 ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ THE BREAD AND ALLEY(Nan va koutcheh) Βιογραφία Ζυλιέτ Μπινός:

Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια καλλιτεχνών ( η μητέρα της ήταν ηθοποιός κι ο πατέρας της γλύπτης), η Ζυλιέτ Μπινός μυήθηκε στην υποκριτική από πολύ νεαρή ηλικία από τη μητέρα της. Μετά από αμέτρητες θεατρικές παραστάσεις, μπήκε στον κόσμο του Γκοντάρ (HAIL MARY, 1984), του Ντιγιόν (FAMILY LIFE, 1984) και του Τεσινέ (RENDEZ-VOUS, 1985). Γνώρισε τον Λέος Κάραξ στα γυρίσματα του BAD BLOOD και τον ερωτεύτηκε. Μαζί δουλέψανε το ΟΙ ΕΡΑΣΤΈΣ ΤΗΣ ΓΈΦΥΡΑΣ (THE LOVERS ON THE BRIDGE), η ερωτική ιστορική δύο περιθωριακών. Η ταινία αντιμετώπιζε συνεχώς προβλήματα και τελείωσε μετά από τρία χρόνια. Με την ολοκλήρωση της ταινίας, τελείωσε και η σχέση τους. Οι δυνατές ερμηνείες της στα Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ (THE UNBEARABLE LIGHTNESS OF BEING) (1987), και DAMAGE (1992), έστρεψε επάνω της την προσοχή του Χόλυγουντ. Ο Γαλλικός τύπος την αποκαλεί πλέον με συμπάθεια La Binoche. Ο Στήβεν Σπήλμπεργκ της πρόσφερε το ρόλο της Έλι Σάτλερ για το JURASSIC PARK- εκείνη αρνήθηκε για να συμμετάσχει στο BLUE (1993), του Κριστόφ Κισλόφσκι, που της χάρισε και το βραβείο Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού. Αργότερα, εμφανίστηκε στα THE HORSEMAN ON THE ROOF (1995) και Ο ΑΓΓΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ (THE ENGLISH PATIENT) (1997), για το οποίο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Β Γυναικείου Ρόλου (37 χρόνια μετά τη Σιμόν Σινιορέ, η πρώτη γαλλίδα που κέρδισε Όσκαρ). Τρία χρόνια αργότερα ήταν υποψήφια για Όσκαρ για Καλύτερο Α Γυναικείο ρόλο, για την ερμηνεία της στο CHOCOLAT,του Λας Χάλτσρομ. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει SON OF NO ONE, του Ντίτο Μοντιέλ με τους Αλ Πατσίνο, Τσάνινγκ Τάτουμ και Κέιτι Χολμς. ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ 2010 CERTIFIED COPY του Abbas Kiarostami 2008 SUMMER HOURS του Olivier Assayas 2008 DISENGAGEMENT του Amos Gitaï 2008 PARIS του Cédric Klapisch 2007 DAN IN REAL LIFE του Peter Hedges 2007 FLIGHT OF THE RED BALLOON του Hou Hsiao Hsien 2006 BREAKING AND ENTERING του Anthony Minghella 2005 MARY του Abel Ferrara 2005 HIDDEN του Michael Haneke 200 BEE SEASON των Scott MacGehee και David Siegel 2004 IN MY COUNTRY του John Boorman 2002 JET LAG του Danièle Thompson 2000 CHOCOLAT του Lasse Hallström 2000 CODE UNKNOWN του Michael Haneke 2000 THE WIDOW OF SAINT PIERRE του Patrice Leconte 1999 THE CHILDREN OF THE CENTURY της Diane Kurys 1998 ALICE AND MARTIN του André Téchiné 1996 THE ENGLISH PATIENT του Anthony Minghella 1995 THE HORSEMAN ON THE ROOF του Jean-Paul Rappeneau 1993 THREE COLOURS: BLUE του Krzysztof Kieslowski 1992 DAMAGE του Louis Malle 1991 THE LOVERS ON THE BRIDGE του Leos Carax 1988 THE UNBEARABLE LIGHTNESS OF BEING του Philip Kaufman 1986 BAD BLOOD του Leos Carax

1985 RENDEZ-VOUS του André Téchiné 1984 HAIL MARY του Jean-Luc Godard Βιογραφία Γουίλιαμ Σίμελ: Ο Γουίλιαμ Σίμελ έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός, με τη Ζυλιέτ Μπινός στο Γνήσιο Αντίγραφο του Άμπας Κιαροστάμι. Γενημμένος το 1952, είναι ένας διάσημος τενόρος στην Αγγλία, κι είναι ιδιαίτερα δημοφιλής για τη συνεισφορά του στην όπερα παγκοσμίως. Ο Σίμελ είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ερμηνεία του ως Don Giovanni, τον οποίο ερμήνευσε πρώτη φορά στην Εθνική Όπερα της Ουαλίας, κι έκτοτε ανά τον κόσμο. Έχει ηχογραφήσει μάλιστα το ρόλο αυτό για την EMI με τον Riccardo Muti. Η φήμη του ενισχύθηκε κι από τις ερμηνείες του ως Μαρσέλο στο LA BOHÈME, ως Νικ Σάντοου στο THE RAKE S PROGRESS, ως Sharpless στο MADAME BUTTERFLY, ως Κόμης Αλμαβίβα στο LE NOZZE DI FIGARO, ως Δον Αλφόνσο στο COSÌ FAN TUTTE και LODOÏSKA, η οποία ηχογραφήθηκε και ζωντανά για Sony. Το 2005 είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο HERCULES, το οποίο κινηματογραφήθηκε και για κυκλοφορία σε dvd. Στα σχέδια του είναι το THE RAKE S PROGRESS για τη Σκάλα και η επιστροφή του στο Κόβεντ Γκάρντεν με τα COSI FAN TUTTE και MANON. Λούκα Μπιιγκάτζι: Διευθυντής Φωτογραφίας ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ 2009 WHITE SPACE της Francesca Comencini 2009 THE SICILIAN GIRL του Marco Amenta 2008 IL DIVO του Paolo Sorrentino 2007 THE MISSING STAR του Gianni Amelio 2006 L AMICO DI FAMIGLIA του Paolo Sorrentino 2006 A CASA NOSTRA της Francesca Comencini 2006 ROMANZO CRIMINALE του Michele Placido 2005 MARIO S WAR του Antonio Capuano 2005 AN ITALIAN ROMANCE του Carlo Mazzacurati 2005 I LOVE TO WORK της Francesca Comencini 2005 THE CONSEQUENCES OF LOVE του Paolo Sorrentino 2004 THE KEYS TO THE HOUSE του Gianni Amelio 2003 CARLO GIULIANI, RAGAZZO της Francesca Comencini 2002 A JOURNEY CALLED LOVE του Michele Placido 2002 THE WORDS OF MY FATHER της Francesca Comencini 2000 BREAD AND TULIPS του Silvio Soldini 2000 I PREFER THE SOUND OF THE SEA του Mimmo Calopresti 1998 TOTO CHE VISSE DUE VOLTE του Daniele Ciprí, Franco Maresco 1998 SHOOTING THE MOON της Francesca Archibugi 1997 THE ACROBAT του Silvio Soldini 1995 NASTY LOVE του Mario Martone 1994 LAMERICA του Gianni Amelio 1993 UN ANIMA DIVISA IN DUE του Silvio Soldini 1990 THE PEACEFUL AIR OF THE WEST του Silvio Soldini 1983 PAESAGGIO CON FIGURE του Silvio Soldini Παραγωγή:

ΚΡΙΤΙΚΕΣ του Νίκου Νικολαΐδη myfilm.gr Ύστερα από μια διάλεξη για την προώθηση του νέου του βιβλίου ένας Άγγλος συγγραφέας ξεκινάει μια Κυριακάτικη βόλτα ξενάγησης με μια διαζευγμένη Γαλλίδα ιδιοκτήτρια γκαλερί στο πανέμορφο χωριό Lucignano. Τριάντα έξι χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία με το φιλμ ΜΟSSAFER και σχεδόν έντεκα από τη τελευταία ταινία του που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ο Αμπάς Κιαροστάμι επιστρέφει αν και στην ουσία ποτέ μέσα στη τελευταία δεκαετία δεν είχε πάψει να δημιουργεί. Ο 7Οχρονος Ιρανός το 2005 για τις ανάγκες του σπονδυλωτού ΤICKETS είχε γυρίσει ένα επεισόδιο σε ένα τρένο που ταξίδευε από τον Ιταλικό βορά προς τη Ρώμη και τώρα αποβιβάζεται από την αμαξοστοιχία στην περιοχή της Τοσκάνης για τις ανάγκες της νέας του ταινίας. Η συνεργασία του με τον παραγωγό Μάριν Κάρμιτζ παρείχε την ασφάλεια να ρισκάρει και να πειραματιστεί τα τελευταία δέκα χρόνια στηριζόμενος στο κύρος και την αποδοχή που απολαμβάνει ιδιαίτερα στη Γαλλία. Ο Κιαροστάμι σε μια απόλυτα διαλογική ταινία προσπαθεί να δώσει το στίγμα της οπτικής του για την αξία του πρωτότυπου και του υποκατάστατου την όποια σχέση τα συνδέει και αν αυτές οι έννοιες μπορούν να αφορούν τις σχέσεις των δύο φύλων σε ένα εγκεφαλικό εγχείρημα με την παιγνιώδη μορφή που έχει ένα τρυφερό ρομάντζο. ΕΠΟΧΗ 7 Νοεμβρίου 2010 Η μελαγχολία της αναζήτησης Η αυθεντικότητα έχει μοναδική αξία. Το αντίγραφο, όσο γνήσιο κι αν είναι, παραμένει αντίγραφο. Κι αν στην τέχνη το μέτρο σύγκρισης είναι το χρήμα, στην αληθινή ζωή δεν υπάρχει σύγκριση. Κανένα αντίγραφο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αυθεντικότητα των συμβάντων και των ανθρώπων. Στην τέχνη το δημιούργημα υπάρχει ως τέτοιο στους αιώνες των αιώνων. Όμως κάθε στιγμή της ζωής και κάθε ανθρώπινη ύπαρξη δεν επαναλαμβάνονται, δεν αντιγράφονται, η αξία τους έγκειται στην αυθεντικότητα, τη μοναδικότητα και τη θνησιμότητα. Μια μελαγχολική αναζήτηση στιγμών έστω και μέσω της υποκατάστασης είναι η ταινία «Γνήσιο αντίγραφο» του ιρανού σκηνοθέτη Αμπάς Κιαροστάμι. Μια γυναίκα και ένας άνδρας, γκαλερίστα αυτή και συγγραφέας εκείνος, είναι τα δύο πρόσωπα της ταινίας. Συναντιούνται στην παρουσίαση του βιβλίου του και φεύγουν μαζί για ένα κοντινό ταξίδι σε ένα χωριό της Τοσκάνης. Συζητούν, διαφωνούν, περπατούν, κάποιες στιγμές μοιάζουν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον και κάποιες άλλες να απομακρύνονται έτη φωτός. Ο Κιαριστάμι οργανώνει ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, στο επίκεντρο βρίσκεται η έννοια του αντιγράφου στην τέχνη για να φτάσει σιγά-σιγά στην ίδια τη ζωή. Η σκηνοθεσία είναι μινιμαλιστική, λιτή και μοιάζει πολλές φορές αυτοσχεδιαστική. Σταθερά και παρατεταμένα πλάνα στα πρόσωπα, αργός ρυθμός με έμφαση στο διάλογο που βασίζεται στη λεκτική αντιπαράθεση της αιώνιας μάχης Άνδρα-Γυναίκας. Η πάλη των φύλων ιδωμένη μέσα από το φακό ενός μεγάλου δημιουργού γίνεται μελαγχολία και σπαραγμός. Και από κάποιο σημείο της ταινίας και μετά μπαίνει χωρίς να το καταλάβουμε το ερώτημα της πραγματικής σχέσης ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές το οποίο παραμένει μετέωρο μέχρι το τέλος. Ο Κιαροστάμι δημιουργεί μια

ελεγχόμενη ένταση και αρχίζει να θέτει όλο και με μεγαλύτερη επιμονή το θέμα του αντιγράφου στη ζωή. Υπήρξαν στιγμές που ζήσαμε και θέλουμε να τις ξαναζήσουμε; Υπάρχουν ευκαιρίες που χάσαμε και αναζητούμε να τις αναβιώσουμε και να πάρουμε πίσω ό.τι αφήσαμε κάποτε να μας φύγει; Ποια είναι η αξία όλων αυτών όταν ο χρόνος έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Και με την αληθινή ζωή; Τι κάνουμε με αυτήν, με το παρόν που ήδη ενώ το ζούμε γίνεται παρελθόν; Ο Αμπάς Κιαροστάμι με την πρώτη ουσιαστικά ταινία που γυρίζει εκτός Ιράν (είχε σκηνοθετήσει ένα επεισόδιο στο σπονδυλωτό φιλμ «Εισιτήρια» το 2005) δε φαίνεται να βρίσκεται έξω από τα νερά του. Διατηρεί σε μεγάλο βαθμό το ύφος και την αισθητική στην οποία μας έχει συνηθίσει με μόνη διαφορά το χώρο, τη γλώσσα και μια πρωταγωνίστρια χωρίς μαντήλι στο κεφάλι! Δεν επιδίδεται σε ασκήσεις σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας, γι αυτόν προέχει η οπτικοποίηση σκέψεων και προβληματισμών. Εγκεφαλικός αλλά όχι «στριφνός», με απαλές πινελιές χιούμορ, πνευματώδης χωρίς εξυπνακισμούς, αληθινός καλλιτέχνης! Η Ζιλιέτ Μπινός, πάντα γοητευτική, δίνει μια βαθιά συναισθηματική ερμηνεία η οποία της χάρισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Κανών. Ο Γουίλιαμ Σίμελ, αριστοκρατικός, εκπλήσσει θετικά. Και η έκπληξη μεγαλώνει αν πάρουμε υπόψη μας πως αυτός ο καταξιωμένος στη Μεγάλη Βρετανία καλλιτέχνης της όπερας, συμμετέχει σε ταινία για πρώτη φορά. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ (ΤΑ ΝΕΑ) Ένα κόσμημα αισθητικής Μικρό, αλλά µε μια γραφή µέχρις εκεί ψηλά το «Γνήσια αντίγραφο» (Certified Copy) του ιρανού Αµπάς Κιαροστάµι. Ταινία γαλλικής παραγωγής µε Ζιλιέτ Μπινός και Ουίλιαµ Σίµελ. Η ποίηση από την καθηµερινότητα και το αντίγραφο ιδίας αξίας µε το αυθεντικό. Όπως ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονοµίδη αναφέρεται πλαγίως στην «Αναπαράσταση» και στον «Ταχυδρόµο που χτυπάει πάντα δύο φορές», έτσι κι εδώ. Η ιστορία και κυρίως η αισθητική του Κιαροστάµι αναφέρονται σε δύο κοµψοτεχνήµατα που γυρίστηκαν σε απόσταση δέκα ετών και που σκηνοθέτησε ο αµερικανός Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ: Το πρώτο «Πριν το ξηµέρωµα» (Βefore sunrise»), του 1995. Το δεύτερο «Πριν το ηλιοβασίλεµα» (Βefore sunset), του 2004. Οπου Ίθαν Χοκ και Ζιλιέτ Ντελπί σε ένα ανολοκλήρωτο φλερτ ακολουθούµενοι από τη µηχανή που καταγράφει τη σχέση σ ένα ατελείωτο µονοπλάνο. Πάνω - κάτω ίδια και η διαδροµή της σκηνοθεσίας του Αµπάς Κιαροστάµι. Μέγιστος τεχνίτης. Και στην καθοδήγηση των ηθοποιών και στην τεχνική. Με το τίποτα αποσπά το µάξιµουµ. Δηλαδή: Μια παντρεµένη Γαλλίδα καταφθάνει µε ένα µικρό παιδί σε βιβλιοπωλείο όπου βρετανός συγγραφέας πονήµατος περί αυθεντικότητας στην τέχνη υπογράφει αυτόγραφα. Από τα βλέµµατα προκύπτει σπίθα και στη συνέχεια εκείνος, εκείνη και το παιδί καταφθάνουν σε µια πολιτισµένη γωνιά της Τοσκάνης. Εκεί, για να της αποδείξει πως όλα, µα όλα είναι οφθαλµαπάτη και πως τίποτα στη ζωή και την τέχνη δεν προέρχονται από παρθενογένεση, αρχίζουν να παριστάνουν το κανονικό ζευγάρι. Μια περιφορά που ισορροπεί έξοχα σε δύο επίπεδα. Το πρώτο η σχέση άντρα - γυναίκας. Είναι και δεν είναι παντρεµένοι. Το δεύτερο η σχέση θεατή - ταινίας. Αυτό που βλέπουµε είναι και δεν είναι αλήθεια. Η τέχνη μιμείται τη ζωή. Ενίοτε και η ζωή µιµείται την τέχνη. Ο έρωτας (του άντρα προς τη γυναίκα και τούµπαλιν, αλλά και του θεατή για μια ταινία) προκαλείται

από μια φαντασίωση, από ένα αντίγραφο, από μια επιθυμία. Έτσι το πόνημα µεταφράζεται σε µια µικρή fiction ιστορία. Έτσι, από ένα εγκεφαλογράφηµα προκύπτουν ερωτικοί χυµοί. Κι έτσι το θέαµα καταλήγει σε ιµάντας νοηµάτων χωρίς να χάσει ούτε µισή σταγόνα από την ερωτική του γοητεία. Τέλεια! Γιατί τέλεια η Ζιλιέτ Μπινός. Κάθε παρουσία της αξίζει κι ένα Όσκαρ. Γιατί τέλεια η κινηµατογράφηση. Και γιατί τέλεια η ιστορία. ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΝΩΤΗΣ (www.cine.gr) Ο γνήσιος Ιρανός εκπρόσωπος είχε πολλά χρόνια να δηλώνει με δύναμη την παρουσία του και παρουσιάζεται ως ένας πολίτης της Ευρώπης. Αυτό επηρεάζει την φύση της δουλειάς του, αλλά όχι την ουσία της. Το Γνήσιο Αντίγραφο είναι ένα υπόδειγμα δοκιμιακού κινηματογράφου, με μινιμαλισμό σε ήρωες και πλοκή, αλλά πλούτο σε άποψη και συναίσθημα. Σε αυτά τα δύο τελευταία επικεντρώνεται και η θεματική του, που ανατρέχει στην κλασική ευρωπαϊκή φιλοσοφία και θέλει τον άντρα να εκπροσωπεί το πνεύμα, ενώ την γυναίκα να αντιπροσωπεύει το συναίσθημα. Μια «μάχη» τόσο αιώνια όσο κι αναίμακτη, όταν, όπως εδώ, επικεντρώνεται πάνω στην τέχνη και το ζειν. Όσο εγκεφαλικό κι αν ακούγεται το ότι πρέπει να ακολουθήσετε δύο μονάχα ανθρώπους σε ένα ολοήμερο τους ραντεβού, τόσο ενδιαφέρον προκαλούν όλες τους οι φράσεις και το διανοητικό παιχνίδι που μας έχουν στήσει. Ο Kiarostami, σπάζοντας το έργο του σε δύο φάσεις, ανατρέπει την ευθεία ροή του σεναρίου του (πνεύμα) και με κάτι που μοιάζει με ποιητική αδεία (χωρίς να είναι), φορτίζει την εικόνα με συναισθηματισμό (καρδιά). Επί της πράξης, αναλύει το κεντρικό του θέμα περί αντίγραφου από την σκοπιά της διανόησης κι έπειτα από αυτήν της πράξης, ένα πρακτέο που σε πλημμυρίζει σκέψεις χωρίς να σε χάνει επί της οθόνης. Ιδανικοί αντιπρόσωποι των δύο φύλων, η Binoche κι ο Shimell ακολουθούν πιστά τις επιταγές του δοκιμίου, χωρίς να κρύβεται η ερμηνεία τους πίσω από αυτό. Ένα παιχνίδι για θεατές με υψηλή διανόηση; Μάλλον όχι, είναι πιο απλά τα πράγματα ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ (ΤΟ ΒΗΜΑ) Στον αντίποδα του «Μαχαιροβγάλτη», μια ταινία βουτηγμένη στον ήλιο και τη μελαγχολική ομορφιά της φύσης της Τοσκάνης. Με το «Γνήσιο αντίγραφο» («Copie conforme», Ιταλία/Γαλλία/Ιράν, 2010) ο Ιρανός Αμπάς Κιαροστάμι επιστρέφει στην Ευρώπη (όπου βρίσκει χρήματα για τις ταινίες του) και σκηνοθετεί τη Γαλλίδα Ζυλιέτ Μπινός και τον Βρετανό Γουίλιαμ Σίμελ σε ένα οδοιπορικό που ταυτοχρόνως μοιάζει με πολύ παράξενο παιχνίδι με τον χρόνο. Μια γυναίκα (Μπινός) παρακολουθεί μαζί με τον γιο της τη διάλεξη ενός συγγραφέα (Σίμελ) για την Ιστορία της Τέχνης. Συστήνονται, κουβεντιάζουν. Μετά περπατούν παρέα. Μετά μπαίνουν στο αυτοκίνητο της γυναίκας και φεύγουν μαζί. Συνομιλούν για τα πάντα. Για τον έρωτα, για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους. Κάνουν στάσεις, τρώνε. Ώσπου κάποια στιγμή αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν αυτή η περιήγηση στην Τοσκάνη γίνεται σε κανονικό χρόνο (την ώρα που τη βλέπουμε) ή είναι κάτι σαν μια διαδρομή μέσα στον χρόνο της ως τώρα ζωής των δύο αυτών ανθρώπων. Κάτι σαν ανασκόπηση όλης της σχέσης τους που μετράται σε δεκαπέντε χρόνια. Φλερτ, έρωτας, αγάπη, σύμβαση, γκρίνια, καβγάς, απογοήτευση. Ολα τα στάδια ενός ζεύγους. Τρυφερή και συνάμα αληθινή, η ταινία θυμίζει μια διασταύρωση από το «Ταξίδι στην Ιταλία» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, τις «Σκηνές από έναν γάμο» του

Ινγκμαρ Μπέργκμαν και το «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ενταγμένη στο ποιητικό περιβάλλον του ιρανού σκηνοθέτη. ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ (www.myfilm.gr) Ύστερα από μια διάλεξη για την προώθηση του νέου του βιβλίου ένας Άγγλος συγγραφέας ξεκινάει μια Κυριακάτικη βόλτα ξενάγησης με μια διαζευγμένη Γαλλίδα ιδιοκτήτρια γκαλερί στο πανέμορφο χωριό Lucignano. Τριάντα έξι χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε μεγάλου μήκους ταινία με το φιλμ ΜΟSSAFER και σχεδόν έντεκα από τη τελευταία ταινία του που προβλήθηκε στις ελληνικές αίθουσες Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ο Αμπάς Κιαροστάμι επιστρέφει αν και στην ουσία ποτέ μέσα στη τελευταία δεκαετία δεν είχε πάψει να δημιουργεί. Ο 7Οχρονος Ιρανός το 2005 για τις ανάγκες του σπονδυλωτού ΤICKETS είχε γυρίσει ένα επεισόδιο σε ένα τρένο που ταξίδευε από τον Ιταλικό βορά προς τη Ρώμη και τώρα αποβιβάζεται από την αμαξοστοιχία στην περιοχή της Τοσκάνης για τις ανάγκες της νέας του ταινίας. Η συνεργασία του με τον παραγωγό Μάριν Κάρμιτζ παρείχε την ασφάλεια να ρισκάρει και να πειραματιστεί τα τελευταία δέκα χρόνια στηριζόμενος στο κύρος και την αποδοχή που απολαμβάνει ιδιαίτερα στη Γαλλία. Το ΓΝΗΣΙΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ είναι μια λιτή παραβολή γύρω από τη σημασία της αυθεντικότητας και το ρόλο του αντιγράφου στη λογοτεχνία, στη τέχνη και την ίδια τη ζωή. Στην ουσία τρεις μεγάλες σκηνές η ομιλία του συγγραφέα, η έξοδος της ηρωίδας με το γιο της και η περιήγηση της με τον Άγγλο επισκέπτη στο τοπίο της Τοσκάνης συνθέτουν τον ιστό του φιλμ. Το ύφος της αφήγησης παραμένει μινιμαλιστικό κάποιες στιγμές πλήρως αυτοσχεδιαστικό. Οι γλωσσικοί φραγμοί στην επικοινωνία σκηνοθέτη- πρωταγωνιστών και η διαρκής και άσκοπη εναλλαγή επικοινωνίας από τα Αγγλικά στα Γαλλικά και από τα Γαλλικά στα Ιταλικά αφαιρούν μέρος της ατμόσφαιρας που ο Κιαροστάμι επιθυμεί να δημιουργήσει και μειώνουν την ένταση του στοχασμού του. Η Ζιλιέτ Μπινός στη δεύτερη συνεχόμενη συνεργασία της με τον Ιρανό δημιουργό μετά το SHIRIN του 2008 αναδεικνύει την ευάλωτη και έντονα συναισθηματική πλευρά του χαρακτήρα που ενσαρκώνει και τιμήθηκε για τη ερμηνεία της στις φετινές Κάννες συνεχίζοντας τη παράδοση που θέλει όλες τις βραβεύσεις της να προέρχονται από ταινίες που δεν έχουν σκηνοθετήσει Γάλλοι δημιουργοί (Κισλόφσκι, Μινγκέλα, Χάλστρομ). Έκπληξη αποτελεί η άνεση μπροστά στο φακό του συμπρωταγωνιστή της Γουίλιαμ Σίμελ ενός καταξιωμένου τενόρου στο χώρο της όπερας στη πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Ο αριστοκρατικός αέρας και η ακρίβεια των εκφραστικών του μέσων παραπέμπουν στον Τζέρεμι Άιρονς και φαντάζομαι αυτή δεν θα αποτελέσει την μοναδική συμμετοχή στη μεγάλη οθόνη. Ο Κιαροστάμι σε μια απόλυτα διαλογική ταινία προσπαθεί να δώσει το στίγμα της οπτικής του για την αξία του πρωτότυπου και του υποκατάστατου την όποια σχέση τα συνδέει και αν αυτές οι έννοιες μπορούν να αφορούν τις σχέσεις των δύο φύλων σε ένα εγκεφαλικό εγχείρημα με την παιγνιώδη μορφή που έχει ένα τρυφερό ρομάντζο. Παναγιώτης Ευσταθιάδης (MOVE IT) Πεισματικά παιχνιδιάρικο και ανοικτών προθέσεων και ερμηνειών, το "Γνήσιο Αντίγραφο" ίσως ξενίσει τους λάτρεις του Ιρανού που αρέσκονται στη μεταφυσική της λιτότητας και την αγνότητα χαρτογράφησης πορτρέτων,

αυστηρά Ιρανικής εντοπιότητας. Το ευρωπαϊκό σκηνοθετικό του ντεμπούτο, παθιασμένο με τη σημαντικότητα και αξία της πρωτότυπης κόπιας, θυμίζει κάπου F for fake ενώ όταν προσεχτικά εστιάζει στη σχέση δύο αγνώστων που ίσως να είναι ζευγάρι, ακουμπά σε ένα Last year at Marienbad χωρίς φυσικά να είναι υποβλητικά ακόλουθο της φιλοδοξίας αυτού. Παρ' όλα αυτά μιλάμε για καθαρά διαλεκτικό Κιαροστάμι, διεισδυτικό στις παρατηρήσεις και λίγο κουραστικό στους ρυθμούς του, με όμορφα κάδρα και συμπάθεια στους χαρακτήρες, ακόμα και όταν αυτοί πάσχουν από Γαλλοζωισμένη νεύρωση. ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) Η τυχαία (;) συνάντηση ενός ζευγαριού σε μια ιταλική πόλη δίνει την ευκαιρία στον Κιαροστάμι να μας μιλήσει για τις αξίες της ζωής, αλλά και την πολυπλοκότητά της. Εξαιρετική η Ζιλιέτ Μπινός (Βραβείο Ερμηνείας στις Κάνες). Με τη ζωή και την πολυπλοκότητά της, αλλά και την αξία της αληθινής τέχνης, μέσα από την ιστορία της συνάντησης ενός «ζευγαριού» σε μια ιταλική πόλη, καταπιάνεται στη νέα του αυτή ταινία, γυρισμένη στην Ιταλία, ο Ιρανός σκηνοθέτης Αμπάς Κιαροστάμι. Εκείνο βέβαια που ξεχωρίζεις από τις πρώτες κιόλας σκηνές είναι πως σε όποια χώρα κι αν γυρίζει τις ταινίες του, ο Κιαροστάμι έχει ένα τόσο προσωπικό στιλ που εύκολα τον αναγνωρίζεις. Τη φορά αυτή, ο σκηνοθέτης της «Γεύσης του κερασιού» στράφηκε στην Ιταλία για να γυρίσει την ιστορία της κρίσης στο γάμο ενός πιθανού «ζευγαριού» (ποτέ δεν μαθαίνουμε αν είναι πράγματι ζευγάρι ή απλώς παίζουν ένα ρόλο): ενός Αγγλου συγγραφέα (στο ρόλο ο γνωστός Βρετανός βαρύτονος Γουίλιαμ Σίμνελ) και μιας Γαλλίδας (εξαιρετική στο ρόλο η βραβευμένη στις Κάνες Ζιλιέτ Μπινός), που βρίσκονται σε μια μικρή ιταλική πόλη, όπου ο άντρας παρουσιάζει το μεταφρασμένο στα ιταλικά βιβλίο του, «Γνήσιο αντίγραφο». Βιβλίο γύρω από τη σχέση πρωτότυπου και αντίγραφου που ο Κιαροστάμι εκμεταλλεύεται για να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην απλότητα / πολυπλοκότητα της ζωής μέσα από μια σκηνοθετημένη με ξεχωριστή έμπνευση σκηνή, με το ζευγάρι να ταξιδεύει σ' ένα αυτοκίνητο. Τα συνεχή, εξαιρετικά τράβελινγκ και οι πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις γύρω από καίρια προβλήματα της ζωής παραπέμπουν σε παλαιότερες ταινίες του, όπως «Close-Up», «Μέσα από τον ελαιώνα» και «Η γεύση του κερασιού». Τα θέματα που βάζει στην ταινία είναι καίρια: οι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας και γενικότερα η ζωή και οι αξίες της αλλά και η αξία της αληθινής τέχνης και ποιο είναι το διαχωριστικό σημείο ανάμεσα στο πρωτότυπο και το αντίγραφο -θέμα για το οποίο παλαιότερα μας είχε μιλήσει και ο Ορσον Γουέλς στην ταινία του «F for Fake». ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) Οι ταινίες που έκαναν διάσημο τον Ιρανό Αμπάς Κιαροστάμι στη Δύση είναι μικρές περιπλανήσεις στην ενδοχώρα του Ιράν, που τις διακρίνει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στη μυθοπλασία. Η τελευταία διαδραματίζεται στην Τοσκάνη και αποτυπώνει την αγωνία του δημιουργού της ν' ανακαλύψει ένα καινούργιο σημείο αναφοράς σε μια μεταβατική φάση της καριέρας του. Το «Γνήσιο αντίγραφο» είναι μια αριστοτεχνικά σχεδιασμένη και επιτυχημένη μετάβαση του Κιαροστάμι από έναν ντοκιμαντερίστικο λυρισμό γύρω από το είναι και το φαίνεσθαι της ζωής, σε ένα βαρύ ευρωπαϊκό δράμα γύρω από την αστάθεια των σχέσεων. Σχηματικά θα

λέγαμε πως μια ετεροχρονισμένη σπουδή πάνω στον Αντονιόνι έπεσε σαν αυλαία μπροστά από την ποίηση της «νεο)ρεαλιστικής ιρανικής εποχής του Κιαροστάμι. Στο βάθος πεδίου, που είναι πεντακάθαρο, η ζωή κυλάει με τον γνώριμο ρυθμό της ως φόντο μιας μυθοπλασίας γύρω από ανθρώπινες ζωές σπασμένες σε κομμάτια. Η ιστορία ξεκινάει ένα πρωινό σε μια αίθουσα διαλέξεων, όπου ένας Άγγλος συγγραφέας παρουσιάζει το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Γνήσιο αντίγραφο» - ένα δοκίμιο γύρω από τις έννοιες του πρωτότυπου και του αντίγραφου που μόλις μεταφράστηκε στα ιταλικά. Ο συγγραφέας, τo alter ego του Κιαροστάμι, χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ιταλία, κάτι που δεν συμβαίνει στην πατρίδα του. Λίγο μετά τη διάλεξη, συναντάει μια επιμελήτρια που λατρεύει το έργο του. Είναι μια χωρισμένη Γαλλίδα, η οποία δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τον έφηβο γιο της. Στη σύντομη συνάντηση γνωριμίας τους, ο συγγραφέας αποδέχεται την πρόταση της επιμελήτριας για ένα μικρό ταξίδι σε ένα γειτονικό χωριό. Κατά τη μικρή περιπλάνησή τους στην Τοσκάνη, μια σειρά από συμπτώσεις και τυχαίες καταστάσεις θα τους μετατρέψουν σε ηθοποιούς που αυτοσχεδιάζουν σαν σύζυγοι σε μια μυθοπλασία γύρω από την κρίση ενός γάμου. Η τουριστική περιήγηση σταδιακά θα πάρει διαστάσεις μιας εσωτερικής περιπλάνησης, κυρίως για τη γυναίκα, που ξαναζεί νοερά στιγμές από το παρελθόν της και τον αποτυχημένο γάμο της. Στο «Γνήσιο αντίγραφο» ο Κιαροστάμι κινηματογραφεί τη Ζιλιέτ Μπινός φωτίζοντας το πρόσωπό της με τρόπο που το αναδεικνύει σε κέντρο βάρους των υποφωτισμένων ή μουντών κάδρων του. Αψυχα πράγματα, το κινητό τηλέφωνο και το αυτοκίνητο, παίζουν σημαντικό ρόλο και σε αυτή την ταινία του. Το τηλέφωνο, ένας εξ ορισμού διαμεσολαβητής στην επικοινωνία, παρεμβάλλεται σαν σφήνα επαναφέροντας το «ζευγάρι» στην πραγματικότητα. Το αυτοκίνητο είναι το μέσο, τους εισάγει σε ένα φανταστικό σκηνικό όπου ζουν το αληθινό δράμα της ζωής τους. Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να γίνονται συγκρίσεις, το «Γνήσιο αντίγραφο» είναι ό,τι ήταν και η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» για τον Κριστόφ Κισλόφσκι στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν άφησε την Πολωνία και ήρθε στη Γαλλία. Στο πλευρό της Μπινός ο τενόρος Γουίλιαμ Σίμελ. (www.mftm.blogspot.com) Είναι ένας διαλογικός κινηματογράφος αυτός, μια σύγκρουση βιβλίου-οθόνης, ένα μπέρδεμα λογοτεχνίας-σινεμά, μια συνεχής παραβολή μπροστά στα μάτια σου. Πνεύμα-λογική, μια σύγκρουση σφοδρή. Ο Κιαροστάμι, ο σκηνοθέτης της "Γεύσης του Κερασιού", αυτός ο μεγάλος και σε ηλικία και σε έργο Ιρανός δημιουργός που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές κινηματογραφιστών, κάνει ένα σινεμά πιο ευρωπαϊκό. Είναι διαφορετικό - όχι καθολικά - το "Γνήσιο Αντίγραφο" από τις άλλες ταινίες του Ιρανού σκηνοθέτη. Και αυτό δεν βασίζεται τόσο στο γεγονός ότι η δράση έχει μεταφερθεί στην Ευρώπη (Τοσκάνη), με ξένους ηθοποιούς, αλλά στην ουσία της ιστορίας του. Το στυλ του Κιαροστάμι αλλάζει παρά τα χρόνια του, εξευρωπαΐζεται. Επιλέγει, επίσης, μια ιστορία δυτικής κουλτούρας. Ένας άντρας και μια γυναίκα σε μια ατέρμονη πάλη. Για τη ζωή, για τη ζωή τους, για τη λογοτεχνία

και την τέχνη εν γένει, για την οικογένειά τους αλλά και τις σχέσεις των άλλων. Αυτός ο περίπατος της Μπινός και του Σίμελ είναι πολύ ανώτερος από τους περιπάτους των ηρώων του Λινκλάτερ. Πιο μεστός, πιο ώριμος, πιο σοβαρός. Και πιο διδακτικός. Μια εξαιρετική ερμηνεία της Ζυλιέτ Μπινός (χωρίς να πάει πίσω εκείνη του Γουίλιαμ Σίμελ), που κέρδισε το βραβείο στις Κάνες. Έχω χάσει το μέτρημα με τις καλές εμφανίσεις της Μπινός στο σινεμά. Από το "Κακό αίμα" του Καράξ στην "Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", τη "Μοιραία σχέση", τους "Εραστές της γέφυρας" και το "Μπλε" του Κισλόφσκι, τον "Άγγλο ασθενή" και τον "Κρυμμένο"