Επώνυµο Οικογένειας Αινιάν 1. Ζαχαρίας Αινιάν (ή Οικονόµου ή Αναγνώστου ή Αναγνωστόπουλος Ιδιότητα Κληρικός, Φιλικός, λόγιος Τόπος Γέννησης Μαυρίλο Τυµφρηστού Χρόνος Γέννησης 1750 Τόπος Καταγωγής Ανατολική Στερεά Τόπος Θανάτου Υπάτη Χρόνος Θανάτου 1835 Βιογραφικά Στοιχεία Γενάρχης των Αινιάν, οικογένειας λογίων, Φιλικών, αγωνιστών και πολιτικών της επαναστατικής, της καποδιστριακής και της οθωνικής περιόδου, µε καταγωγή από το ορεινό κεφαλοχώρι της Φθιώτιδας, Μαυρίλο. Ιερωµένος µε αξιοσηµείωτη µόρφωση που σύµφωνα µε την τότε συνήθεια των αρχαιολατρών λογίων επέλεξε ως επίθετο της οικογένειας το «Αινιάν» (Οι Αινιάνες ήταν αρχαίο ελληνικό φύλο που ζούσε στη περιοχή δυτικά του Σπερχειού). Σπούδασε στις σχολές των Αγράφων και του Καρπενησίου και στη συνέχεια δίδαξε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και στην Υπάτη. Το 1796 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εµπλούτισε τις σπουδές του και το 1806 ανέλαβε την περίοπτη θέση του διευθυντή της Μεγάλης του Γένους Σχολής, του αρχαιότερου και σηµαντικότερου εκπαιδευτικού ιδρύµατος της οθωµανικής πρωτεύουσας. Συνδέθηκε µε τη Φιλική Εταιρεία (το σπίτι του έγινε κέντρο συγκέντρωσης υψηλόβαθµων µελών της οργάνωσης), αλλά σε αντίθεση µε τους δύο γιους του, τον Γεώργιο και τον Χριστόδουλο [Βλ. σχετικά λήµµατα], αρνήθηκε να δώσει ως ιερωµένος τον όρκο του Φιλικού. Μετά την εκδήλωση της Επανάστασης και τις έρευνες των οθωµανικών αρχών για τις δραστηριότητες της οργάνωσης ο Ζαχαρίας [βλ. σχετικό λήµµα] συνελήφθη, φυλακίστηκε και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στο χωριό Κίος, στην Προποντίδα. Εκεί κρατήθηκε µέχρι το 1827 και αφού παρέµεινε στην Κωνσταντινούπολη για λίγα χρόνια, επέστρεψε στο ελληνικό κράτος. Πέθανε µετά περίπου χρόνια στην Υπάτη όπου είχε εγκατασταθεί µετά την επιστροφή του, σε ηλικία 85 ετών. 2. Γεώργιος Αινιάν Σφραγίδα
Σφραγίδες Αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης, ΙΕΕΕ, Αθήνα 1984 Ιδιότητα Τόπος Γέννησης Στρατιωτικός, Φιλικός, λόγιος, συγγραφέας, πολιτικός Μαυρίλο Τυµφρηστού Χρόνος Γέννησης 1788 Τόπος Καταγωγής Ανατολική Στερεά Τόπος Θανάτου Αθήνα Χρόνος Θανάτου 19 Ιανουαρίου 1848 Βιογραφικά στοιχεία Πρωτότοκος γιος του ιερέα Ζαχαρία Αινιάν, αγωνιστής της επαναστατικής περιόδου, λόγιος και πολιτικός. Το 1796 εγκαταστάθηκε µε την υπόλοιπη οικογένεια στην Κωνσταντινούπολη όπου σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, την οποία διηύθυνε από το 1806 ο πατέρας του. Φαίνεται πως απέκτησε αξιοσηµείωτη µόρφωση αφού προσελήφθη δάσκαλος των παιδιών του φαναριώτη, Κωνσταντίνου Μουρούζη, φιλικού ο οποίος ανέλαβε στις 20 Φεβρουαρίου 1821 ανέλαβε το αξίωµα του Μεγάλου Δραγουµάνου της Πύλης αλλά εκτελέστηκε δηµόσια µετά από 40 ηµέρες ως ύποπτος συµµετοχής στην ελληνική επανάσταση. Το 1818 µυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και δύο χρόνιά αργότερα κατέβηκε στις επαναστατηµένες ελληνικές επαρχίες ως απόστολος της Φιλικής Εταιρείας. Έχοντας αναλάβει µετά από µεσολάβηση του προστάτη του Κωνσταντίνου Μουρούζη φοροσυλλεκτικό αξίωµα, επέτυχε σύντοµα να γίνει προεστός της περιοχής. Ωστόσο η συνωµοτική δραστηριότητά του έγινε αντιληπτή από τις αρχές οι οποίες τον φυλάκισαν. Σύντοµα δραπέτευσε και κατέφυγε στον ισχυρό αρµατολό του Πατρατζικίου (Υπάτης) Μήτσο Κοντογιάννη, και στη συνέχεια στη δυτική Στερεά κοντά στον αρµατολό της Βόνιτσας Γεωργίου Τσόγκα και του Βλοχού Αλεξάκη Βλαχόπουλου. Έλαβε µέρος στις πολιτικές διεργασίες της ανατολικής Ρούµελης και στα µέσα Νοεµβρίου 1821 συµµετείχε µαζί µε άλλους πρόκριτους, πολιτικούς και ιερωµένους στον Άρειο Πάγο, αλλά και στην κεντρική πολιτική σκηνή ως εκπρόσωπος της επαρχίας του στις Εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου (1821), του Άστρους (1823) και της Τροιζήνας (1826), ενώ παράλληλα ανέλαβε το 1823 υπουργός Αστυνοµίας και «έφορος» των ρουµελιώτικων στρατευµάτων το 1823. Το 1825 συµµετείχε µαζί µε άλλα στελέχη του γαλλικού κόµµατος στην προώθηση του ενδεκάχρονου δούκα Λουδοβίκου Νεµούρ, γιου του µετέπειτα βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου-Φίλιππου της Ορλεάνης, ως βασιλιά της Ελλάδας. Η κίνηση αυτή δεν είχε αποτέλεσµα λόγω της αντίδρασης στελεχών του αγγλικού, κυρίως, κόµµατος και ο Αινιάν φυλακίστηκε στο Μπούρτζι,µε εντολή του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Επί Καποδίστρια, εκπροσώπησε και πάλι την επαρχία του στην Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829) και διορίστηκε µέλος του
Πανελληνίου και στη συνέχεια της Γερουσίας, ενώ ανέλαβε να συγγράψει το «Υπόµνηµα περί Ορίων» προτείνοντας στους διπλωµατικούς εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάµεων ως γραµµή βορείων συνόρων της Ελληνικής Πολιτείας, τη γραµµή Αώου Αλιάκµονα. Επί Όθωνα ανέλαβε διοικητής του νοµού Αρκαδίας και στη συνέχεια (1834) νοµάρχης Ευβοίας. Το 1835 έγινε µέλος του Συµβουλίου της Επικρατείας, ενώ συµµετείχε ενεργά στην προετοιµασία της Επανάστασης της Γ Σεπτεµβρίου 1843. Το 1844 διορίστηκε γερουσιαστής. Πέραν της πολιτικής δραστηριότητας του ο Γεώργιος συνέταξε σηµαντικές ιστορικές και γεωγραφικές και αρχαιολογικές µελέτες, εξέδωσε τα φιλολογικά περιοδικά «Αθηνά» και «Ιωνία», τις βιογραφίες του Ευγένιου Βούλγαρη και του Ανδρέα Ζαΐµη, µετέφρασε αρχαία κείµενα, ενώ υπήρξε ιδρυτικό µέλος τη Αρχαιολογικής Εταιρείας (όπως και ο αδελφός του Χριστόδουλος), και της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. 3. Δηµήτριος Αινιάν Σφραγίδα Σφραγίδες Αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης, ΙΕΕΕ, Αθήνα 1984 Ιδιότητα Στρατιωτικός, λόγιος, συγγραφέας, πολιτικός Τόπος Γέννησης Μαυρίλο Τυµφρηστού Χρόνος Γέννησης 21 Νοεµβρίου 1800 Τόπος Καταγωγής Ανατολική Στερεά Τόπος Θανάτου Στυλίδα Χρόνος Θανάτου 25 Σεπτεµβρίου 1881 Βιογραφικά στοιχεία Στρατιωτικός του Αγώνα, πολιτικός της επαναστατικής, καποδιστριακής και οθωνικής περιόδου, και σηµαντική πνευµατική φυσιογνωµία της εποχής του Τριτότοκος γιος του Ζαχαρία Οικονόµου Αινιάνος Το 1806 εγκαταστάθηκε µε τους δικούς του στην οθωµανική πρωτεύουσα και ακολούθησε την ίδια πορεία µε τους αδελφούς του, σπουδάζοντας και αυτός στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Το νεαρό της ηλικίας του δεν του επέτρεψε να µυηθεί όπως τα αδέλφια του στη Φιλική Εταιρεία. Με την εκδήλωση της Επανάστασης εγκατέλειψε την Κωνσταντινούπολη για να µην συλληφθεί, όπως ο πατέρας και ο αδελφός του Χριστόδουλος, και διέφυγε στη Οδησσό. Σύντοµα, το
1822, έφτασε στις επαναστατηµένες ελληνικές επαρχίες, και συγκεκριµένα στην Άµφισσα, έδρα του Αρείου Πάγου, για να συναντήσει τον αδελφό του Γεώργιο, που ήταν µέλος του οργάνου. Κατά την περίοδο 1821-1827, πολέµησε σε σειρά µαχών και συµµετείχε στις επιχειρήσεις γύρω από το πολιορκηµένο Μεσολόγγι (1825-1826). Υπηρέτησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και έλαβε µέρος στις µάχες της Αράχοβας, του Δίστοµου καθώς και στις επιχειρήσεις της Αθήνας. Επί Καποδίστρια, διορίστηκε γραµµατέας του Πανελληνίου και σε διάφορες διοικητικές και δικαστικές θέσεις. Επί Όθωνα εξακολούθησε να ασκεί το δικαστικό λειτούργηµα στην πόλη της Λαµίας, ενώ παράλληλα επέδειξε έντονη κοινωνική δραστηριότητα ιδρύοντας φαρµακείο, σχολεία και τυπογραφείο. Το 1835, εξωθήθηκε σε παραίτηση και αποσύρθηκε στο κτήµα του στην περιοχή της Υπάτης όπου εφάρµοσε µοντέρνες καλλιεργητικές µεθόδους τις οποίες προσπάθησε να διδάξει στους χωρικούς. Κατέβηκε υποψήφιος στις εκλογές του 1844 και 1847 χωρίς επιτυχία λόγω της εκτεταµένης νόθευσης του εκλογικού αποτελέσµατος από την κυβέρνηση που οδήγησαν σε σειρά ένοπλων εξεγέρσεων. Στην ανατολική Στερεά, συγκεκριµένα οι στρατιωτικοί Παπακώστας Τζαµάλας, Ευγγελής Κοντογιάννης, Γιάννης Βελέντζας και Βαγγέλης Μπαλατζός στασίασαν αλλά σύντοµα ηττήθηκαν και κατέφυγαν στα ορεινά ή εκτός ελληνικής επικράτειας. Φαίνεται ότι ο Δηµήτριος Αινιάν υποστήριξε πολιτικά το κίνηµα, αφού µετά την αποτυχία του κατέφυγε στα ορεινά. Ως αντίποινα ο στρατός και άτακτα σώµατα που είχαν στρατολογηθεί για την καταστολή της εξέγερσης λεηλάτησαν το κτήµα του και έκαψαν την πλούσια βιβλιοθήκη του. Στις επόµενες εκλογές, το 1850, επέτυχε να εκλεγεί βουλευτής Φθιώτιδας αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Στις επαναληπτικές εκλογές η βία και η νοθεία εκ µέρους των κυβερνητικών τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την ιδιαίτερη πατρίδα του και να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Εκτοτε ασχολήθηκε κυρίως µε τη συγγραφή και τη δηµοσιογραφία, αναλαµβάνοντας για µικρά διαστήµατα διοικητικές θέσεις. Τελικώς, µετά την έξωση του Όθωνα εκλέχθηκε εκπρόσωπος Φθιώτιδας την Εθνοσυνέλευση του 1862. Πέθανε σε ηλικία 81 ετών αφήνοντας πλούσιο συγγραφικό έργο (Βιογραφίες, λεξικά, δοκίµια, µεταφράσεις, διηγήµατα κ.ά Συγγραφικό έργο Ο Καραϊσκάκης ή του Καραϊσκάκη βιογραφία και λεπτοµερής έκθεσις της τελευταίας εκστρατείας αυτού υπέρ των Αθηνών. Χαλκίδα, 1834 (ανώνυµη έκδοση) - Α' έκδοση Η βιογραφία του στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη / Υπό του ιδιαιτέρου γραµµατέως του Δ. Αινιάνος (Β' έκδοση) Περί του Ανατολικού ζητήµατος / Υπό Δ. Αινιάνος, 1876 Χριστιανική ηθική / υπό Δ. Α.[ινιάνος], 1859, Αγρονοµικά. Χαλκίδα, 1833 (ανώνυµη έκδοση) Πραγµατεία περί συκαµινοφυτείας και µεταξοσκωληκοτροφίας. Αθήνα, 1857 Αγρονοµία στοιχειώδης. Αθήνα, 1861
Γραµµατική της οµιλουµένης ελληνικής γλώσσης. Αθήνα, 1853 Γερµανός ο Παλαιών Πατρών. Αθήνα, 1854 Ρακίνα, Ιφιγένεια. Λαµία, 1837 (ανώνυµη έκδοση) (µετάφραση) Χριστιανική Ηθική. Αθήνα, 1857 Υπόµνηµα προς την εν Αθήναις Β Εθνικήν Συνέλευσιν διαθέτου των εθνικών γαιών. Αθήνα, 1863 Αναµνήσεις θερινής νυκτός εν Υπάτη. Αθήνα, 1870 4. Χριστόδουλος Αινιάν Σφραγίδα Σφραγίδες Αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης, ΙΕΕΕ, Αθήνα 1984 Ιδιότητα Τόπος Γέννησης Χρόνος Γέννησης 1794 Τόπος Καταγωγής Ανατολική Στερεά Τόπος Θανάτου Αθήνα Χρόνος Θανάτου Μάρτιος 1850 Βιογραφικά στοιχεία Στρατιωτικός, Φιλικός, λόγιος, πολιτικός Μαυρίλο Τυµφρηστού Δευτερότοκος γιος του Ζαχαρία Αινιάν, µέλος της Φιλικής Εταιρείας από το 1818, συνελήφθη µαζί µε τον πατέρα του, φυλακίστηκε και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στο χωριό Κίος της Προποντίδας. Απελευθερώθηκε το 1827 και σύντοµα επανήλθε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, µέλος του Πανελληνίου, ενώ κατά την οθωνική περίοδο έγινε γι για ένα διάστηµα δικαστής, ασχολήθηκε µε εκδόσεις βιβλίων στη Λαµία, ενώ υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά µέλη της αρχαιολογικής εταιρείας. Βιβλιογραφία Βαλέτας Γιώργος, Εισαγωγή στην έκδοση Δηµητρίου Αινιάνος Άπαντα, σ.3-6. Αθήνα, Άτλας, 1962. Γκιόλιας Μάρκος, «Αινιάν Δηµήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Αθήνα, Χάρη Πάτση, 1968. Καγιαλής Τάκης, «Ένας συµπαθητικός άνθρωπος του 19ου αιώνα», Το Βήµα, 5/2/1995. Καγιαλής Τάκης, «Η κοινωνική πεζογραφία του Δηµητρίου Αινιάνος», Το Βήµα, 26/2/1995. Καγιαλής Τάκης, «Δηµήτριος Αινιάν», Η παλαιότερη πεζογραφία µας Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσµιο πόλεµο 1830-1880, σσ. 116-133. Αθήνα, Σοκόλης, 1996.
Κασοµούλης Νικόλαος, Ενθυµήµατα Στρατιωτικά, επιµ. Γιάννης Βλαχογιάννης, Αθήνα, χ.χ.έ., Τόµος Α', σσ. 248, τόµος Β', σσ. 361, 397, 565. Καψάλης Γερ. Δ., «Αινιάνες», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Αθήνα, Πυρσός, 1927. Λάππας Τάκης, Ρουµελιώτες στην επανάσταση Δηµήτριος Αινιάνας, Γερο-Πανουριάς, σ.5-14. Αθήνα, 1958. Μαζαράκης Ι.Κ. Αινιάν, «Χρονολόγιο Εισαγωγή», Δηµητρίου Αινιάν, Ο Καραϊσκάκης. Αθήνα, Ερµής, 1974. Μαζαράκης - Αινιάν Ιωάννης, "Οικογένεια Αινιάν" Παγκόσµιο Βιογραφικό Λεξικό. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983. Σπηλιάδης Νικόλαος, Αποµνηµονεύµατα, Αθήνα 2007, τόµος Α', 248, 255-256, 484, 490, τοµος Γ' σσ. 237, 245-246, 371, 374, 402, 514, 517, τόµος Γ', σσ. 157, 193, 383, 515, 517, τόµος Δ', σσ. 281, 362, 392, 705-706, 743, τόµος Ε', σσ. 47, 50, 379, 551. Στασινόπουλος Χρήστος, Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόµος Α', Αθήνα, χ.χ.έ., σσ. 72-74 Εικονογραφία Ζαχαρίας Αινιάν Ελαιογραφία. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο - Αθήνα
Γεώργιος Αινιάν Ελαιογραφία. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο - Αθήνα Δηµήτριος Αινιάν Ελαιογραφία. Εθνικό Ιστορικό Μουσείο - Αθήνα Φωτογραφία, Δηµήτριος Αινιάν
\ Ξυλογραφία, 1875, Δηµήτριος Αινιάν http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/59215 Φωτογραφία, Δηµήτριος Αινιάν http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/60653 Συντάκτης: Στέφανος Παπαγεωργίου