Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο. Σύνοδος κορυφής στη Ρίγα

15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 597 / Σάββατο 23 Μαΐου 2015 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Διάβαζε σελ. 8-9 Σύνοδος κορυφής στη Ρίγα ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ «ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙ ΑΣ» Σ αυτό το φύλλο Η νίκη των καθαριστριών νίκη όλης της εργατικής τάξης σελ. 2 Αντικυβερνητική έκρηξη στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η συμφωνία - συμφωνία Πολλαπλασιάζονται οι εσωκομματικές εκρήξεις το τελευταίο χρονικό διάστημα στο εσωτερικό του Συριζα ενάντια στα όσα προωθεί η κυβέρνηση επιδιώκοντας συμφωνία με την τρόικα. Παρ όλα αυτά, το επιτελείο της κυβέρνησης όχι μόνο συνεχίζει, αλλά κατά πως φαίνεται η υπογραφή Τσίπρα σε ένα νέο μνημονιακού χαρακτήρα «σύμφωνο» παραμένει η προτεραιότητά της. Στην Σύνοδο Κορυφής στην Ρίγα της Λετονίας, στις 21 και 22 Μαΐου, η συνάντηση Τσίπρα με Μέρκελ - Ολαντ και στη συνέχεια με τον Γιουνκέρ είχε στο επίκεντρο το αν και πως οι δυο «ηγέτες» της Ευρωζώνης θα μπορούσαν να βοηθήσουν τον Τσίπρα να διαχειρισθεί το εσωτερικό του μέτωπο προκειμένου να περάσει από τη Βουλή το νέο πρόγραμμα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις διαρροές τη νύχτα της Πέμπτης 21/5, έχει ήδη συμφωνήσει στα βασικά σημεία του προγράμματος με το ευρωπαϊκό σκέλος της τρόικας, δηλαδή Κομισιόν και ΕΚΤ, σεις ακόμα και από τους λιμενεργάτες των οποίων τα συνδικάτα πρόσκεινται στο Σύριζα, όπως και η πώληση των περιφερειακών αεροδρομίων, ενώ στον ίδιο δρόμο βαδίζουν ΟΛΘ και σιδηρόδρομοι. Η χρονική αναδίπλωση ως προς τη ΔΕΗ και τις μονάδες που αφορούν στον τομέα ενέργειας φαίνεται να οφείλεται στις «δυσκολίες» που έχουν προκύψει από τις αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί από τους ντόπιους «ολιγάρχες» του συγκεκριμένου επιχειρηματικού χώρου. Στα δύο άλλα σκέλη ήτοι το εργασιακό και το ασφαλιστικό η επιμονή για άμεσα μέτρα προέρχεται κυρίως από το ΔΝΤ και συνδέονται βασικά με την συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Προς το παρόν το Υπ. Εργασίας με τη δικαιολογία της «διαβούλευσης» καθυστερεί την προώθηση της κατάργησης των μνημονιακών νόμων που αφορούν μισθούς και συλλογικές συμβάσεις. Η κυβέρνηση φέρεται να ζητά από την τρόικα («θεσμούς») το ασφαλιστικό να βγεί από τη συζήτηση για την άμεση «μικρή» συμφωνία και να ενταχθεί στην διαπραγμάτευση μετά τον Ιούνιο για την περιβόητη μεγάλη «αναπτυξιακή» συμφωνία που θα συνδέεται με το τρίτο δάνειο. Σε κάθε περίπτωση πάντως η ομάδα Τσίπρα προωθεί την άποψη στις κομματικές οργανώσεις ότι η ταμειακή ασφυξία στην οποία έχει οδηγήσει την οικονομία το «στρίψιμο της βίδας» από την τρόικα, έχει καταστήσει εκ των ων ουκ άνευ την εκταμίευση των υπόλοιπων δόσεων του δανείου προκειμένου να αποφευχθούν μέτρα ελέγχου στην κίνηστην προοπτική να επιτευχθεί μια ενδιάμεση συμφωνία η οποία με την ανοχή, αλλά όχι την συμμετοχή του ΔΝΤ, να επιτρέψει την εκταμίευση των υπολοίπων από το ευρωπαϊκό δάνειο. Παράλληλα φαίνεται να προωθείται μια εσωτερική διευθέτηση στο δάνειο από EFSFκαι ΔΝΤ ώστε η Ελλάδα να πάρει νέο «φθηνό» δάνειο από την Ευρωζώνη για να αντικαταστήσει το «ακριβό» δάνειο από το ΔΝΤ και να αποπληρώσει τις οφειλές (από κρατικά ομόλογα) στην ΕΚΤ. Η διευθέτηση αυτή παραμένει μέχρι στιγμής η πιθανότερη φόρμουλα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Το αντάλλαγμα σε μια τέτοια συμφωνία έχει τέσσερα σκέλη. Το πρώτο αυτό που αφορά στο φορολογικό πέραν της αυτονόμησης του φορολογικού μηχανισμού έτσι ώστε αυτός να δίνει λόγο κυριολεκτικά μόνο στους τροϊκανούς επόπτες, προβλέπει την επέκταση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, τέλη κ.λπ.), ήτοι την αύξηση του μη προοδευτικού τμήματος της φορολογίας. Με άλλα λόγια προβλέπει την αύξηση των φορολογικών βαρών στο κομμάτι της φορολογίας στο οποίο πλούσιοι και φτωχοί πληρώνουν τον ίδιο φόρο αντί να επεκταθεί η προοδευτική (δηλαδή αναλογική) άμεση φορολόγηση Στόχος είναι η αύξηση των φορολογικών εσόδων που θα επιτρέπουν την δημιουργία πλεονασμάτων για την πληρωμή του χρέους. Το δεύτερο σκέλος αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες η υπόθεση του ΟΛΠ θεωρείται πλέον λήξασα παρά τις ισχυρές αντιδράση κεφαλαίου (capital controls) στις τράπεζες. Και για τον λόγο αυτόν η υπογραφή μιας ενδιάμεσης συμφωνίας «ακόμα και αν αυτή δεν είναι όπως θέλαμε και επιδιώκαμε». Το επιχείρημα αυτό, όμως, δεν φαίνεται να πείθει, με αποτέλεσμα η εξέγερση στο εσωτερικό των κομματικών οργανώσεων αλλά και σε ένα μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας να έχει αρχίσει να ξεπερνά τις «κόκκινες γραμμές» αντοχής της κυβερνητικής ομάδας. Και το ζήτημα αυτό απασχόλησε μεγάλο μέρος της «συζήτησης» Τσίπρα με Μέρκελ και Ολάντ στη Ρίγα Είναι σαφές, ότι η αντιμετώπιση της κρίσης και της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού, ως η μύτη του παγόβουνου της ευρωπαϊκής και διεθνούς κρίσης, δεν μπορεί να επιτευχθεί μα «αμοιβαία επωφελή συμφωνία» (των αρνιών με τους λύκους) ή «έντιμο συμβιβασμό» (με τους διεθνείς ιμπεριαλιστές τοκογλύφους). Απαιτείται διαγραφή του συνόλου του χρέους, απαλλοτρίωση των τραπεζών και των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο, και χρηματοδότηση της οικονομίας για να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Να ακυρωθούν όλα τα μέτρα «λιτότητας» και κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Την κρίση του εκμεταλλευτικού συστήματός τους, πρέπει να πληρώσουν οι καπιταλιστές και όχι οι εκμεταλλευόμενοι! Φορο-λαίλαπα σε καμμένη γη σελ. 3 Καβάλα Το σκοτεινό υπόστρωμα του αντισημιτισμού σελ. 6-7 Διεθνές αντιφασιστικό καραβάνι στην Ανατολική Ουκρανία σελ. 11 «Από τον Τσάρο στον Λένιν» Ένα εξαιρετικό ιστορικό ντοκιμαντέρ σελ. 12-13

σελίδα 2 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 3 Την ευτέρα 11 Μαΐου μέσα σε μια χαρούμενη και συγκινητική ατμόσφαιρα έκλεισε ο αγώνας των απολυμένων καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών. Με ένα γλέντι στην Καραγεώργη Σερβίας, μπροστά στο Υπουργείο, οι απολυμένες εργάτριες μετά από ενάμιση χρόνο αγώνα γιόρτασαν την επιστροφή στη δουλειά. Γιόρτασαν τη νίκη που επισφραγίστηκε με την ψήφιση από τη βουλή του νομοσχεδίου «Εκδημοκρατισμός της διοίκησης- Καταπολέμηση Γραφειοκρατίας και Ηλεκτρονική ιακυβέρνηση-αποκατάσταση Αδικιών και άλλες διατάξεις». Την ψήφιση του νομοσχεδίου την χαρακτήρισαν «προσβολή» οι δανειστές σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Der Spiegel. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ με καθυστέρηση, μετά από 4 μήνες, κατέθεσε το νομοσχέδιο που δικαιώνει τον αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων. Προσπαθεί να εξευμενίσει το εργατικό κίνημα φοβούμενη πως σε αντίθετη περίπτωση θα έχει την ίδια τύχη με την προηγούμενη κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, με δηλώσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, προσπαθεί να μειώσει τη σημασία της ήττας της τρόικας από τον αγώνα των καθαριστριών εν όψει των νέων μνημονίων που ετοιμάζονται. Η προηγούμενη κυβέρνηση του Σαμαρά έκανε τα πάντα προκειμένου να κάμψει τις απολυμένες εργάτριες αλλά μάταια. Ένας ολόκληρος μηχανισμός, από τα θωρακισμένα πάνοπλα ΜΑΤ μέχρι και τον Άρειο Πάγο που στο όνομα του Εθνικού Συμφέροντος ακύρωνε δικαστικές αποφάσεις που τις δικαίωναν, αποδείχθηκε πολύ λίγος για τις αποφασισμένες γυναίκες. Η κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου κάμφθηκε παρασύροντας στην ήττα της και την εικόνα του άκαμπτου που με τόση φροντίδα έχτισε στα μάτια όλης της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό μήνυμα που μεταφέρθηκε με το γλέντι που έκαναν οι καθαρίστριες και οι αλληλέγγυοι που μοιράστηκαν την χαρά της νίκης. Σε έναν αγώνα αντοχής μέχρι το τέλος οι εργαζόμενες έχτισαν Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ του Υπ. Οικονομικών νίκη όλης της εργατικής τάξης Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, 10431 Αθήνα Τηλ.: 2130364692, Κιν.: 6988197284 Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ.: 210 3801844 - vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου 38, 10431 Αθήνα Θεσσαλονίκη, 18/5/2015 Την Κυριακή 17 Μαϊου 2015 πραγματοποιήθηκε στο ελεύθερο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. η ανοιχτή συνέλευση του Καραβανιού Αγώνα & Αλληλεγγύης. Στη συζήτηση συμμετείχαν μεταξύ άλλων, εργαζόμενοι από την ελεύθερη αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3, την ΕΛΒΟ, τους σχολικούς φύλακες, τον Καφεναί, την Κόκα-Κόλα και τη ΒΙΟ.ΜΕ., καθώς και μέλη αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και αγωνιστές/τριες. Μετά από πλούσια συζήτηση η συνέλευση κατέληξε στις εξής αποφάσεις: Έναρξη πανελλαδικής καμπάνιας ενημέρωσης γύρω από τους βασικούς στόχους του Καραβανιού με ημερομηνία κατάληξης τη Πανελλαδική Γενική Συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Ιουνίου, Κυριακή, στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. Στόχος η πανελλαδική καμπάνια να φτάσει σε εργατικούς και κοινωνικούς χώρους που μέχρι σήμερα το κάλεσμα του Καραβανιού είναι αποσπασματικό ή λείπει εξ ολοκλήρου. Έκδοση κειμένου - καλέσματος και αφίσας που θα συνοδεύει την πανελλαδική καμπάνια, με τους βασικούς στόχους και τις δράσεις που εξυπηρετεί το Καραβάνι, αλλά και ενημέρωση για τις διεκδικήσεις κάθε επιμέρους κοινωνικού αγώνα που συμμετέχει σε αυτό. Να προτείνει στη συνέλευση εργαζομένων της ΕΡΤ3 τη διοργάνωση μόνιμης τηλεοπτικής εκπομπής του Καραβανιού στην ΕΡΤ3. ιοργάνωση διαδήλωσης με κεντρικό σύνθημα: «εν διαπραγματευόμαστε τις κοινωνικές και εργατικές μας ανάγκες» την Πέμπτη 4 Ιουνίου, 7 μ.μ. από την Καμάρα με κατάληξη στο Υπουργείο. Νέα συνέλευση για την διοργάνωση της διαδήλωσης αλλά και ελέγχου της πορείας της καμπάνιας την Τρίτη 2 Ιουνίου, 7 μ.μ. στην ΕΡΤ3, Λ.Στρατού. Θα εκδοθεί αναλυτικό πρόγραμμα εξορμήσεων τις επόμενες ημέρες. ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΓΩΝΑ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ένα Κέντρο Αγώνα έξω από το Υπ. Οικονομικών και άντεξαν όλες τις αντιξοότητες (πολιτικές, δικαστικές, καταστολή, συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ακόμη και την παγωνιά του χειμώνα στη σκηνή) ενώ η κυβέρνηση κατέρρευσε. Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα μοιράστηκε μαζί με τις αγωνίστριες τον σκληρό πολύμηνο αγώνα τους και βρέθηκε στο γλέντι των καθαριστριών για να γιορτάσει μαζί τους τη νίκη. Σε ανακοίνωσή του για την σημασία αυτής της νίκης επισημαίνει: «Ο αγώνας των καθαριστριών έχει νικητές και ηττημένους. Ηττημένοι είναι, η τρόικα και οι διεθνείς τοκογλύφοι, η συγκυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ και η Βούλτεψη που δεν μπορούσε να ανεχτεί τις καθαρίστριες σαν δημόσιους υπαλλήλους. Ηττημένοι είναι, ο κρατικός συνδικαλισμός των Ν - ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, τους ιοικητικούς υπαλλήλους του ΕΚΠΑ, τους σχολικούς φύλακες, τους εκπαιδευτικούς κλπ. Ηττημένοι είναι, η αστική δικαιοσύνη που θυσίασε το κύρος της στο βωμό των διαταγών της τρόικας αλλά και τα θρασίμια της καταστολής που χτυπούσαν αλύπητα τις γυναίκες που μπορούσαν να είναι μανάδες τους και ζητούσαν απλά το ψωμί τους. Νικητές είναι όλοι οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που είδαν πως ο μόνος χαμένος αγώνας είναι ο αγώνας που δεν δίνεται.» Ο δρόμος που έδειξαν με τη συμμετοχή τους στο καραβάνι αγώνα και αλληλεγγύης οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες οι απολυμένοι της ΕΡΤ3 και οι καθηγητές, δίπλα στην κατειλημμένη ΒΙΟΜΕ και τα Τσιμέντα Χαλκίδας, με το σύνθημα: «Οι κοινωνικές και εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες Όλοι μαζί μπορούμε!», σηματοδοτεί τους εργατικούς και πολιτικούς αγώνες που είναι μπροστά μας!» Αβραμίδης Κώστας ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ Κυριακή 24/5 11 π.μ.- 2 μ.μ. στην αίθουσα του ΤΕΕ Νίκης 4 (1ος όροφος) Σύνταγμα Καλούμε κάθε εργάτρια/τη, εργαζόμενο και άνεργο, κάθε νέο και νέα, κάθε μια/έναν που συμμετέχει και στηρίζει αυτοδιαχειριζόμενες μορφές οργάνωσης (Κοινωνικά Ιατρεία, Συνελεύσεις Γειτονιών, Συλλογικές Κουζίνες κ.ά) να πάρει μέρος στην Ανοιχτή Συνέλευση της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, να συζητήσουμε και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες δράσης ενάντια στην ανεργία, την υπεράσπιση των εργασιακών σχέσεων, την καταστροφή της υγείας και παιδείας, των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης στους εργαζόμενους και τα εγκλήματα των αφεντικών (αυτά που ονομάζουν εργατικά ατυχήματα). Η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών παλεύει και είναι ανεξάρτητη από τα αφεντικά, το κράτος και τη γραφειοκρατία θέλοντας να ενώσει τα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης, εργαζόμενους και ανέργους, αυτούς που καταστρέφονται από την καπιταλιστική κρίση, τους εργαζόμενους που παλεύουν ενάντια στην καταστροφή της υγείας, τους νεολαίους και τους εργαζόμενους που παλεύουν ενάντια στην καταστροφή της παιδείας, όλους όσους ο καπιταλισμός θεωρεί ότι δεν μπορούν να έχουν κανένα μέλλον, σε κοινό αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή και στο μέλλον παλεύοντας μέχρι τέλος για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που γεννά την ανεργία, την καταστροφή, την πείνα και εξαθλίωση για εκατομμύρια. Στην Συνέλευση και την συζήτηση πρέπει να έρθουν οι εμπειρίες από τους αγώνες της εργατικής τάξης την τελευταία περίοδο, ιδιαίτερα από το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης και τη νίκη των καθαριστριών, των διαθεσίμων καθηγητών και των σχολικών φυλάκων. Μια νίκη, η οποία δεν χαρίστηκε από κανένα, και έγινε δυνατή μόνο με τον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση, την αστυνομία, την δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ αλλά και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Την ίδια στιγμή πρέπει να δούμε και να απαντήσουμε στις προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει όλες τις μορφές αυτοοργάνωσης μετατρέποντάς τες σε ακίνδυνες για το σύστημα οργανώσεις. Στηριζόμενοι στις εμπειρίες του αγώνα μπορούμε να δούμε την συνέχειά του και να οργανώσουμε τις αναγκαίες δράσης μας για την επόμενη περίοδο. Η παρουσία και η συμμετοχή κάθε μιας/ενός στην Συνέλευση έχει αποφασιστική σημασία για το μέλλον της πάλης του καθενός αλλά και ολόκληρης της εργατικής τάξης. Φορο-λαίλαπα σε... καμμένη γη Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο δρόμο του Γιωργάκη! To δρόμο του... 2010-11 από όπου πρωτοπέρασε η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί να περάσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ όσον αφορά το «μείγμα» των μέτρων τα οποία σχεδιάζει να περάσει προκειμένου να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα το 2015 όπως απαιτούν οι δανειστές του ελληνικού καπιταλισμό. Ποιο είναι αυτό το «μείγμα»; Η έμφαση στην αύξηση των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού από φόρους και προπαντός μέσω του ΦΠΑ, του ΕΝΦΙΑ και των εισφορών που αφορούν εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ προκειμένου να μην μειωθούν μισθοί συντάξεις. Σωστά η κυβέρνηση δεν θέλει να μειώσει μισθούς συντάξεις όπως έκαναν οι προηγούμενες κυβέρνησεις, αλλά λανθασμένα πιστεύει πως αυτό θα το αποφύγει βάζοντας νέους φόρους οι οποίοι εν τέλει παίρνουν από την άλλη... μισο- άδεια, πλέον, τσέπη τα εναπομείναντα εισοδήματα του λαού. Την ίδια στιγμή, συνεχίζουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο μεγαλο-οφειλέτες του ΙΚΑ και της εφορίας, αλλά και οι μεγαλο-καταθέτες που αποσύρουν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, πως η κυβέρνηση συνεχίζει να πιέζει αφόρητα τα ιοικητικά Συμβούλια των ασφαλιστικών φορέων για να μεταφέρουν τα ρευστά τους διαθέσιμα στην Τράπεζα της Ελλάδας, ώστε να γίνουν ρέπος με το ημόσιο για να καταβληθούν όχι μόνο οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και οι δόσεις προς το ιεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση λέει πως πρώτα πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις και, έπειτα, οι δόσεις προς το ΝΤ δεν την απαλλάσσει από τις ευθύνες της για τη δεύτερη απαράδεκτη απόφασή της. Πληρώνοντας τις δόσεις προς το ΝΤ, αφαιρεί κεφάλαια από τον κρατικό προϋπολογισμό που θα μπορούσαν να δοθούν για μισθούς συντάξεις στους επόμενους μήνες, αλλά και για άλλες δαπάνες προς προμηθευτές που έχουν παγώσει. Οι απώλειες για τον κρατικό προϋπολογισμό εδώ και τρεις μήνες από την υποταγή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο ΝΤ θα μεγαλώσουν από την ακολούθηση μιας εντελώς αδιέξοδης δημοσιονομικής πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Το «μείγμα» δημοσιονομικής πολιτικής που έχει επιλέξει η σημερινή κυβέρνηση απέφερε πριν τέσσερα -πέντε χρόνια ορισμένα θετικά αποτελέσματα σε σχέση με τους τότε αντι-λαϊκούς δημοσιονομικούς στόχους της τότε μνημονιακής κυβέρνησης και απέτυχε οικτρά στο τέλος, οδηγώντας στο PSI, στο 2ο Μνημόνιο και, φυσικά, στην πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στη σημερινή συγκυρία θα αποτύχει εξ αρχής οικτρά μία τέτοια φορο-μπηχτική πολιτική, πόσω μάλλον που αυτή συμπληρωθεί με νέες εισφορές για χάρη της ενίσχυσης των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων, όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση, στα πλαίσια του υπό σύσταση Ταμείου Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης. Και αυτό για πέντε λόγους: Η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων το 2010-11 «ήλθε να κάτσει» σε εισοδήματα τα οποία υπήρχαν μέχρι το 2009-10. Τα εισοδήματα, όμως αυτά ήταν κατά 25-30% υψηλότερα σε σχέση με τα σημερινά. Συνεπώς τί επιτυχία μπορούν να έχουν φορο - εισπρακτικά μέτρα το 2015-16 με ανεργία 26% και μειωμένους μισθούς - συντάξεις κατά 25-30% όταν αντίστοιχα μέτρα απέτυχαν με ανεργία 10% και μισθούς -συντάξεις πάνω κάτω σε προ Μνημονίου επίπεδα; «Καμία» είναι προφανής απάντηση. εν φαίνεται από πουθενά να δίδεται «αναπτυξιακή ώθηση» στον ελληνικό καπιταλισμό, έτσι ώστε να αυξηθούν τα εισοδήματα και, έτσι, να καταβληθούν τα αναμενόμενα φορολογικά έσοδα. Το άτυπο αναπτυξιακό «σαμποτάζ» των ξένων και Ελλήνων καπιταλιστών προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛΛ υπό το φόβο ανεξέλεγκτων εξελίξεων σε βάρος της ελληνικής οικονομίας σε περίπτωση μιας από τα έξω ή από τα μέσα προς τα έξω στάσης πληρωμών τείνει να παραλύσει τα πάντα στις τρέχουσες οικονομικές συναλλαγές. Έρχονται, επίσης, τα φορο - μπηχτικά μέτρα της κυβέρνηση σε σύγκρουση με τη λογική της νέας ρύθμισης ληξιπροθέσμων οφειλών προς την εφορία που πέρασε η κυβέρνηση τον περασμένο Μάρτιο, σύμφωνα με την οποία μπορούσαν πολλοί οφειλέτες να εξοφλήσουν τα χρέη τους, τα οποία δημιουργήθηκαν κυρίως την περίοδο 2010-11. Εξάλλου, τα ίδια τα φορο-εισπραχτικά μέτρα και όχι μόνο οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις είναι και... παραείναι «υφεσιακά», καθώς στερούν εισοδήματα από το λαό τα οποία θα μπορούσαν να πέσουν στην κατανάλωση, δημιουργώντας κίνητρο για αύξηση της παραγωγής. Η δε αποτυχία των φορο-εισπρακτικών μέτρων που ετοιμάζει η κυβέρνηση θα ανοίξει το δρόμο για ακόμα σκληρότερες περικοπές δαπανών σε μισθούς συντάξεις από εκείνες που απέφυγε, ίσως, προσωρινά η κυβέρνηση παρά τις σχετικές πιέσεις των δανειστών. Κανένα φορο-εισπρακτικό μέτρο δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα σε μια οικονομία η οποία από την κορφή ως τα νύχια έχει στραγγιχτεί από ρευστό. Το πρόβλημα εντοπίζεται πλέον με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στις σχέσεις ιδιοκτησίας και στις σχέσεις παραγωγής. Αν αυτές δεν ανατραπούν από την εργατική τάξη και δεν αναδιοργανωθούν σε σοσιαλιστική βάση δεν πρόκειται να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής του λαού. Απαιτείται πρώτα από όλα και εδώ και τώρα: Η μονομερής στάση πληρωμών στους διεθνείς δανειστές. εν μπορούν πλέον να πληρώνονται και οι τοκογλύφοι και μισθωτοί συνταξιούχοι! Η χρησιμοποίηση όλων των ρευστών διαθεσίμων των φορέων του δημοσίου για την καταβολή μισθών συντάξεων επιδομάτων και κάθε άλλης ζωτικής κοινωνικής ανάγκης. Ούτε σεντς για τις δόσεις για την αναχρηματοδότηση ενός μη βιώσιμου δημοσίου χρέους! Να δημευτεί άμεσα η περιουσία των μεγάλων εταιρειών και των μεγαλο-κεφαλαιοκρατών κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση. Ούτε συζήτηση για νέα φορολογικά μέτρα σε βάρος του λαού. Τέλος στην ασυλία των μεγαλοκαπιταλιστών. Να υπάρξει ένα δημοκρατικά καταρτισμένο σχέδιο μαζικής απασχόλησης των ανέργων για την κάλυψη των βασικών αναγκών του λαού σε υγεία, παιδεία, υποδομές. Φτάνει πια με την «επανεξέταση» και εν τέλει εφαρμογή των αντεργατικών προγραμμάτων απασχόλησης μέσω ΕΣΠΑ (π.χ. κοινωφελής απασχόλησης, voucher) Να υπάρξει κάλεσμα επαναστατικής αλληλεγγύης και δράσης μαζί με τους εργάτες της Ευρώπης. Τέρμα στις αερολογίες για «συμμαχία των (σ.σ. καπιταλιστικών) κρατών του Ευρωπαϊκού Νότου»! Τα μέτρα έκτακτης ανάγκης για τη διάσωση του λαού απαιτούν την ανάδειξη μιας κυβέρνησης βασισμένης σε αυτοργανωμένες δομές αγώνα των εργαζομένων, ανέργων και συνταξιούχων εργατών και φτωχών βιοπαλαιστών οι οποίες θα έχουν την εξουσία, τσακίζοντας την αντίσταση της αστικής τάξης. Τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε από μια «αριστερή» κυβέρνηση που έχει επικεφαλής στο Υπ. Εθνικής Αμύνης ένα καραμπινάτο εθνικιστή, συμβούλους του ΓΑΠ στο Υπ. Οικονομικών, παραμένει στο ΝΑΤΟ και σέρνεται στα πόδια των βασανιστών του λαού στην ΕΕ, το ΝΤ και το ΣΕΒ..Κ.

σελίδα 4 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 5 Ενισχύστε την Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών Η επανεκκίνηση της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, με τη συνέλευσή της στις 24/5, γίνεται σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο, όπου οι κόκκινες κυβερνητικές γραμμές και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ επανερμηνεύονται συστηματικά, προκειμένου να χωρέσουν στο σχήμα του «αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού» με τους πιστωτές τοκογλύφους. Είναι μια σοβαρή εξέλιξη, η οποία προξενεί τριγμούς στα ανώτατα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, κυρίως όμως δημιουργεί δυσφορία μέσα στο πρωτοπόρο τμήμα των μελών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ, που και αυτό έδωσε τη μάχη τα προηγούμενα χρόνια να φύγει η λαομίσητη κυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ. Μπροστά μας βρίσκεται σε εξέλιξη, η προσπάθεια της κυβέρνησης να «κοντύνει» τις λαϊκές επιθυμίες, να κλείσει το ρήγμα που προκάλεσε στο αστικό πολιτικό σύστημα το εκλογικό αποτέλεσμα της 25 Γενάρη, να σταματήσει το ωστικό κύμα που παράχθηκε προς όλη την Ευρώπη. Κάτι τέτοιο όμως είναι μάταιο. Η ίδια η εργατική τάξη και ευρύτερα οι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως όλες οι βασικές προϋποθέσεις που χειροτέρευσαν τη ζωή μας τα προηγούμενα 5 χρόνια είναι παρούσες. Οι διαπραγματεύσεις με τους περίφημους θεσμούς και η συμφωνία της 20 Φλεβάρη το αποτυπώνουν αυτό έντονα. Η εργατική τάξη δεν έχει αυταπάτες που βαθμιαία θα πέσουν. Παρακολουθεί και τοποθετείται ήδη από τώρα, έμπρακτα και αγωνιστικά, σε βασικούς χώρους, με έντονα προβλήματα που παραμένουν, και θα παραμείνουν άλυτα. Οι εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό, η ανεργία, η κατάσταση στην υγεία και την πρόνοια, η κατάσταση στην παιδεία αποτελούν ανοιχτές πληγές στο κοινωνικό σώμα, που φέρνουν μαζί τους διεκδικήσεις που παραμένουν ανεκπλήρωτες. Ταυτόχρονα όμως οι εργαζόμενοι απεχθάνονται τους εκβιασμούς των τοκογλύφων δανειστών, έχουν μνήμη και δε θέλουν να επιτρέψουν την επιστροφή των ζόμπι της αστικής πολιτικής Ν -ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι ένα στοιχείο, που αν δεν το λάβουν υπόψη τους οι επαναστα- τοβουλίας υιοθετούνται από ένα ευρύτερο τμήμα των πρωτοπόρων αγωνιζόμενων εργαζόμενων. Είναι προτάσεις που τις προσέγγισαν μέσα από την ίδια την εμπειρία και τη δράση τους. Αυτό είναι το πολυτιμότερο στοιχείο για τη νέα περίοδο επανεκκίνησης που ανοίγει για την Πρωτοβουλία. ιακηρύσσουμε και τώρα πως οι εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες, ως επικεφαλίδα του προγράμματος μας. Για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των βασικών τομέων παραγωγής και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Προτάσσουμε την ανάγκη της διεύρυνσης του Καραβανιού Αλληλεγγύης και Αγώνα, που με την οργάνωση από την ΕΡΤ3, τις νικήτριες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, τους διαθέσιμους εκπαιδευτικούς και τους σχολικούς φύλακες, εργοστασιακούς εργάτες όπως των Τσιμέντων Χαλκίδας, θέτει προς τους εργαζόμενους ένα πραγματικό ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών, μακριά από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά και από προϋπάρχοντες εργατικούς συντονισμούς ερήμην των εργατών. Το επόμενο διάστημα το εργατικό κίνημα θα κριθεί στη διατύπωση των διεκδικήσεών του σε κάθε κλάδο και χώρο, συνδέοντας τα αιτήματά του με όλους τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους, συγκροτώντας ένα πολιτικό διεκδικητικό κίνημα, που θα ακυρώνει συμβιβασμούς, και θα αποδεικνύει απτά τη δυνατότητά μας να οργανώσουμε την κοινωνία με τη δική μας εξουσία. ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ «ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ και ΣΙΑ ΟΕ» Εκατοντάδες απλήρωτες καθαρίστριες στο δρόμο του αγώνα Την άγρια όψη της χρεοκοπίας και της κοινωνικής κατάρρευσης βιώνουν οι καθαρίστριες που εργάζονται στην εταιρεία «ΠΑΠΑΧΡΙΣ- ΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΣΙΑ ΟΕ». Η εταιρεία αυτή έχει αναλάβει την καθαριότητα σε δεκάδες δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις. Με ένα ιστορικό από καταγγελίες που αφορούν σε απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία είναι άξιο απορίας το πώς συμμετείχε σε διαγωνισμούς για υπηρεσίες καθαριότητας στο δημόσιο. Ίσως οι θερμές πολιτικές σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη και τη Νέα ημοκρατία να αποτέλεσαν «ιδιαίτερης» αξίας εγγύηση. Τους τελευταίους μήνες, όμως, η εταιρεία αυτή εμφανίζεται ουσιαστικά χρεοκοπημένη καθώς αδυνατεί να παρουσιάσει τα παραστατικά που απαιτούνται (φορολογική και ασφαλιστική ενημερότητα) ώστε να πάρει τις επιταγές που της οφείλουν οι δημόσιοι οργανισμοί. Οι εργαζόμενοι αφού εξάντλησαν κάθε όριο υπομονής και αντοχής κατέφυγαν στα αρμόδια κρατικά όργανα, την επιθεώρηση και τη δικαιοσύνη ζητώντας τα δεδουλευμένα τους. Πάνω από διακόσιες εργαζόμενες κινήθηκαν νομικά κατά της εταιρείας απαιτώντας το ψωμί των παιδιών τους. υστυχώς αυτό που διαπιστώσανε ήταν απογοητευτικό: τα αρμόδια όργανα της πολιτείας (Επιθεώρηση Εργασίας, Αστυνομία, ικαιοσύνη) με ρυθμούς και νοοτροπία γραφειοκρατίας, αφήνοντας ανέγγιχτο τον εργοδότη, όρθωναν ένα τοίχο αποθάρρυνσης στους απελπισμένους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενες έφτασαν στο σημείο να ζητάνε έστω να απολυθούν αλλά δεν ήταν εφικτό ούτε καν αυτό (έχουν μπλοκάρει οι κωδικοί του εργοδότη στον ΟΑΕ ) ώστε να μπουν στο ταμείο ανεργίας ή να βρουν αλλού δουλειά. Άνεργες καθαρίστριες που δεν έχουν να φάνε και παρόλα αυτά τις λυμαίνονται αετονύχηδες εργατοδικηγόροι, ενώ η εργοδοτική αντίδραση στις πρωτοπόρες εργαζόμενες ασκούνταν με τρομοκρατικές τηλεφωνικές απειλές ή απόπειρες ατομικού χειρισμού εξαγοράς από τον εργοδότη. Μέσα όμως από τις τριμερείς συναντήσεις στην επιθεώρηση και το Υπουργείο Εργασίας αυτό που ξεκαθαρίστηκε είναι ότι τα θέματα της χρεοκοπίας είναι ζητήματα πολιτικού χαρακτήρα. Αντί η πολιτεία, που είναι υπεύθυνη για την κατάντια στις εργασιακές σχέσεις, να μεριμνήσει για την πληρωμή των εργαζόμενων από τον δημόσιο φορέα στον οποίο εργάζονται τις παραπέμπει από τον Άννα στον Καϊάφα, νίπτοντας τα χέρια σαν άλλος Πιλάτος. Ενώ ο εργαζόμενος που παράγει τον πλούτο, με την αλλαγή στη νομοθεσία, είναι πια ο τελευταίος που θα αποζημιωθεί σε περίπτωση χρεοκοπίας! Τα πολιτικό θέμα της οικονομικής ικανοποίησης πρώτα του δημοσίου (της εφορίας και των ταμείων) και τελευταίων των απλήρωτων γυναικών πρέπει να λυθεί άμεσα. Αφού του κλέψανε για μήνες τον κόπο του εργαζόμενου τον θέτουν σε τελευταία μοίρα σε περίπτωση χρεοκοπίας με ορατό τον κίνδυνο να μην πάρει ούτε ένα ευρώ! Οι εργαζόμενοι πρέπει να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον δρόμο του συλλογικού αγώνα για τη δικαίωσή τους. εν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από την αυτοοργάνωση των εργαζόμενων. Άμεσα πρέπει να παρθούν μέτρα για τις εργαζόμενες στην εταιρεία του Παπαχριστόπουλου: Να δεσμευτούν τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας και η προσωπική περιουσία των εργοδοτών. Να πληρωθούν οι εργαζόμενες άμεσα από τους δημόσιους φορείς που εργάζονται Να μην απολυθεί κανένας εργαζόμενος στην καθαριότητα στους οργανισμούς που κηρύσσεται έκπτωτη η εταιρεία. Να συνεχίσουν να εργάζονται με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Να παγώσουν άμεσα όλα τα δάνεια των εργαζόμενων όσο είναι άνεργοι και απλήρωτοι. Να απαγορευθούν οι εξώσεις και να λάβουν άμεσα επίδομα ενοικίου χωρίς προϋποθέσεις Για όσο διάστημα είναι απλήρωτες να εγγραφούν στον ΟΑΕ και να τους δοθεί επίδομα ανεργίας άμεσα χωρίς προϋποθέσεις. Να διερευνηθούν οι σκόπιμες ή μη πλημμέλειες των αρμόδιων κρατικών οργάνων και υπηρεσιών και να αποδοθούν ευθύνες. Πρέπει άμεσα να πάρει θέση ο αρμόδιος υπουργός εργασίας και η κυβέρνηση πάνω σε όλα αυτά. Αβραμίδης Κώστας ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 Η στροφή προς τ αριστερά δεν σταμάτησε Οι φοιτητικές εκλογές της 13ης Μαΐου 2015 κατέδειξαν πως η στροφή της νεολαίας προς τα αριστερά δεν σταμάτησε την 25η Ιανουαρίου. Η εκλογική άνοδος που επέδειξε το σύνολο των ψηφοδελτίων της αριστεράς (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ κλπ) στα πανεπιστήμια εκφράζει την αριστερή πολιτική ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας η οποία από το 2010 βρίσκεται αντιμέτωπη με τη λιτότητα, τη μαζική ανεργία και μια πρωτοφανή διαδικασία διάλυσης των πανεπιστημίων και γενικότερα της εκπαίδευσης. Πέντε ακριβώς χρόνια μετά την επιβολή του 1ου Μνημονίου ενάντια στο λαό και τη νεολαία αυτής της χώρας, οι αριστερές φοιτητικές παρατάξεις στο σύνολο τους (44,5%) πετάνε πλέον σαφώς τη δεξιά ΑΠ Ν ΦΚ, τη φοιτητική παράταξη της Νέας ημοκρατίας του Σαμαρά από την θέση της «πρώτης δύναμης» στους φοιτητικούς συλλόγους (37,9%). Ταυτόχρονα, η ΠΑΣΠ, η φοιτητική παράταξη του ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, η οποία πέρσι έχασε τη 2η θέση την οποία διατηρούσε επί μακρόν από την Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΠΚΣ, φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ), συνεχίζει την πορεία της προς την πολιτική εξαφάνιση χάνοντας 3,66 ποσοστιαίες μονάδες ή κάτι περισσότερο από το 25% των ψήφων της. Η ένδειξη της απώλειας της «πρωτιάς» της Νεοδημοκρατικής ΑΠ-Ν ΦΚ, αν και αυτή ακόμα διατηρεί υψηλό εκλογικό ποσοστό, και της συντριβής της ΠΑΣΟΚικής ΠΑΣΠ είχε φανεί ιδιαίτερα από την περασμένη χρονιά, όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκε η υπεροχή του αθροίσματος των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων) με 41,84% έναντι του 38,17% της ΑΠ -μετά από 28 χρόνια αδιαμφισβήτητης γαλάζιας πρωτιάς στα πανεπιστήμια. Η περσινή ιστορική τομή της ανατροπής της πρωτοκαθεδρίας της δεξιάς ΑΠ-Ν ΦΚ από τις φοιτητικές κινήσεις της αριστεράς -παρά τη μεταξύ τους διαφορετικότητα - όχι μόνο δεν αντιστράφηκε φέτος, αλλά ενισχύθηκε με τη ΑΠ να τικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, δε θα μπορέσουν να διαμορφώσουν την αναγκαία τακτική. Το σχήμα περί αυταπατών των εργαζομένων που βαθμιαία θα πέφτουν, συγκροτεί ένα σχήμα που θεωρεί γραμμική την εξέλιξη των συνειδήσεων, δε λαμβάνει υπόψη του το εκρηκτικό υλικό που έχει ήδη συσσωρευτεί, δεν αντιλαμβάνεται την ποιότητα της κατάστασης, την ιστορική συστημική παρακμή και αδυναμία του καπιταλισμού να γυρίσει σε καλύτερες μέρες. Αυτό το γεγονός αλλάζει το περιεχόμενο και τη μορφή των εργατικών αγώνων και της παρέμβασης των επαναστατών. Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, τα προηγούμενα χρόνια, ανέδειξε, με αντιφάσεις και δυσκολίες, ως κεντρική πολιτική πρόταση προς την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους τη δημιουργία Ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα, από το κράτος, το κεφάλαιο, και τους γραφειοκράτες μέσα στο εργατικό κίνημα. Πρόταση που εμφανίστηκε με τις δύο πανελλαδικές συναντήσεις στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, και την τρίτη στο Βόλο. Ήταν παρούσα σε όλες τις απεργίες και τους αγώνες της τάξης. Συμμετείχε και συμμετέχει σε δομές αλληλεγγύης, σε κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, σε αυτά τα πολύτιμα κύτταρα πάλης για τα κοινωνικά προβλήματα, εγχειρήματα αυτοοργάνωσης. Θέτει τη γραμμή του εργατικού ελέγχου, σε χώρους του δημοσίου (όπως στο ΤΕΕ). Πλευρές του προγράμματος και των προτάσεων της Πρωσυγκεντρώνει το 37,90 % των ψήφων (εμφανίζοντας απώλειες -0,27% σε σχέση με την περσινή χρονιά) και τις αριστερές δυνάμεις το 44,51% (αύξηση 2,67 ποσοστιαίες μονάδες) παγιώνοντας τη δεύτερη και την τρίτη θέση για την ΠΚΣ (με 19,64% έναντι 18,56% πέρυσι) και την ΕΑΑΚ (με 14,32% έναντι 14,12%) αντίστοιχα. Η επιμονή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην πολιτική ενός ανέφικτου «έντιμου συμβιβασμού» μεταξύ των διεθνών δανειστών τοκογλύφων και των Ελλήνων καπιταλιστών από τη μια μεριά και του λαού από την άλλη, δεν έχει ανακόψει την στροφή του λαού, μαζί και της σπουδάζουσας νεολαίας προς τα αριστερά. Το γεγονός ότι η Αριστερή Ενότητα, η φοιτητική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχτηκε σαν αποτέλεσμα της εκλογικού θριάμβου του ΣΥΡΙ- ΖΑ πριν μόλις τρεις μήνες σηματοδοτεί δύο πράγματα : Η αριστερή στροφή του λαού και της νεολαίας δεν ταυτίζεται με την εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ούτε και ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του- είναι ικανός να ενισχύσει συνδικαλιστικά τις δυνάμεις που αυτός ελέγχει στους διαφόρους κοινωνικούς χώρους, ειδικά καθώς έχουν φανεί τα όρια της κυβερνητικής πλέον πολιτικής του. Η αποδοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛΛ της αποπληρωμής ενός «φύσει» μη βιώσιμου δημοσίου χρέους και της επίτευξης πρωτογενών πλεονασμάτων και, ταυτόχρονα, η απόφασή της να «μη μειωθούν μισθοί και συντάξεις» ολοένα και περισσότερο δεν συμβαδίζουν, μιας και πληθαίνουν τα κρούσματα και ενδείξεις εσωτερικής στάσης πληρωμών εν υπάρχει κανένας δρόμος συμβιβασμού των αναγκών ενός λαού που έχει υποστεί τις καταστροφικές συνέπειες μιας πενταετίας άγριας μνημονιακής καταστροφής και των απαιτήσεων των τοκογλύφων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου που εκφράζουν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ιεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά και οι Έλληνες καπιταλιστές. εν υπάρχει κανένα περιθώριο αναμονής για το φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία για την υλοποίηση των υποσχέσεων της αριστερής κυβέρνησης. Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην ευθεία ρήξη με τον ίδιο τον καπιταλισμό, την ΕΕ και το ΝΤ για μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Την ίδια στιγμή δεν μπορεί να υπάρχει κανένα περιθώριο συμβιβασμού του κινήματος με κάθε εκδοχή του οικονομικού εθνικισμού - ακόμα και όταν αυτός εμφανίζεται με «αριστερή περιβολή. Η de facto πολιτική διάσπαση της ΕΑΑΚ στο παρά πέντε των φοιτητικών εκλογών με την επιλογή μιας σειράς σχημάτων να συμμαχήσουν με τους «αριστερούς» εθνικιστές του ΑΡ ΙΝ (φοιτητική παράταξη της «Παρέμβασης» που συμμετέχει στο Σχέδιο Β και τη ΜΑΡΣ) εκφράζει τις πιέσεις που ασκεί μέρος του ντόπιου κεφαλαίου πάνω στο κίνημα, καθώς βλέπει τον εαυτό του να συνθλίβεται από τα Μνημόνια και έχει την αυταπάτη πως μόνο ο οικονομικός εθνικισμός μπορεί να του δώσει το φιλί της ζωής. Ας μην ξεχνάμε, όμως, πως και μέρος των ιμπεριαλιστών βλέπει διέξοδο στον πονοκέφαλο που τους προκαλεί η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού σε ένα Grexit. Οποιοδήποτε δήθεν φιλί ζωής στον ελληνικό καπιταλισμό, είναι δηλητήριο για την εργατική τάξη αυτής της χώρας αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Η μόνη διέξοδος είναι εργατική επαναστατική διεθνιστική. Η ΟΕΝ έδωσε τη μάχη ενάντια σε μια πολιτική κατεύθυνση συμφιλίωσης με τον «αριστερό» εθνικισμό μέσα στα σχήματα της ΕΑΑΚ στα οποία συμμετέχει, παρουσιάζοντας ακόμα και ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο μιας και μερίδα της ΕΑΑΚ δεν επέτρεψε πραξικοπηματικά την κατάθεση άλλου ψηφοδελτίου που θα έφερε τον τίτλο της «ΕΑΑΚ» εκτός από εκείνο που συμμαχούσε με την ΑΡ ΙΝ (πχ Φυσικό Πάτρας). Η πολιτική ανεξαρτησία του κινήματος της νεολαίας και ολόκληρου του εργατικούλαϊκού κινήματος αποτελεί το κορυφαίο διακύβευμα για την επαναστατική αριστερά. Ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο των δυνάμεων της αριστεράς είναι ο μόνος δρόμος απάντησης τόσο στα δεινά που μπορεί να επιφέρει ο... ανέντιμος συμβιβασμός της νέας κυβέρνησης εις βάρος του λαού, αλλά και ενάντια στην δεξιά αντίδραση η οποία προετοιμάζει την επιστροφή της και τη ρεβανς της ενάντια στις μάζες, για την εργατική εξουσία και μία σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική χρεοκοπία. Oι εκλογές στο Φυσικό Πάτρας Μετά τις εθνικές εκλογές τις 25ης Γενάρη, και την συνεργασία της ΑΝΤΑΡ- ΣΥΑ με την ΜΑΡΣ, που συσπειρώνει δυνάμεις του αριστερού εθνικισμού του Σχεδίου Β, προστέθηκε στην ατζέντα της ΕΑΑΚ η πιθανότητα μιας συνεργασίας με το Αριστερό ίκτυο Νεολαίας, που στηρίζεται από την Παρέμβαση που συμμετέχει στο Σχέδιο Β. Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ που συμμετέχουν στη ΜΑΡΣ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) επέμεναν σε μια εκλογική συνεργασία εν όψει φοιτητικών εκλογών, στο όνομα μιας μετωπικής πολιτικής, ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις διαφωνούσαν. Ιδιαίτερα η ΟΕΝ χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, απέρριψε κάθε συνεργασία ή συμπόρευση, με τους εκφραστές του οικονομικού εθνικισμού μέσα στην αριστερά. Το προηγούμενο διάστημα η ΕΑΑΚ συζήτησε πανελλαδικά και κατά τόπους, χωρίς να αποφασίσει υπέρ μιας συνεργασίας με το ΑΡ ΙΝ. Μια εβδομάδα όμως πριν τις φοιτητικές εκλογές η ΕΑΑΚ, βρέθηκε προ εκπλήξεως, καθώς μια σειρά σχημάτων, ανακοίνωναν την εκλογική της συνεργασία με το ΑΡ ΙΝ, κάτω από την ονομασία ΕΑΑΚ συνεργαζόμενες αριστερές δυνάμεις (ΑΡ ΙΝ). Στην περίπτωση του Φυσικού Πάτρας, στις 4 Μάη βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αυτήν την απόφαση και μια επικείμενη κοινή διαδικασία της Κρούσης-ΕΑΑΚ με το ΑΡ ΙΝ, παρότι είχαμε επανειλημμένως εκφράσει την διαφωνία μας. Επιμείναμε στη θέση μας, πως η ΕΑΑΚ δεν πρέπει να στραφεί σε μια πολιτική εθνικής απομόνωσης και εθνικής ενότητας και δεν πρέπει επ ουδενί να συνεργαστεί με τον αριστερό εθνικισμό, αλλά αντίθετα να ενισχύσει τα επαναστατικά διεθνιστικά χαρακτηριστικά της. Η πραξικοπηματική πράξη και προσπάθεια αλλαγής του χαρακτήρα της ίδιας της ΕΑΑΚ, δεν μας επέτρεψε να διαφωνήσουμε και να σωπάσουμε. Το Συμβούλιο ράσης της ΟΕΝ εξέδωσε άμεσα ανακοίνωση που αναφέρει: Αρνούμενοι να αποδεχθούμε τετελεσμένα γεγονότα και υπερασπιζόμενοι τη δική μας και άλλων αγωνιστών της ΕΑΑΚ διεθνιστική επαναστατική ταυτότητα καταθέσαμε στο ιοικητικό Συμβούλιο του φοιτητικού συλλόγου Φυσικού την Τρίτη 12 Μαΐου ξεχωριστό ψηφοδέλτιο υπό τον τίτλο Αλτερνατίβα-ΕΑΑΚ. Η Κρούση-ΕΑΑΚ κατέθεσε ένσταση να μην αναγνωριστεί το ψηφοδέλτιο σαν νέο σχήμα ΕΑΑΚ στο σύλλογο, η οποία υπερψηφίστηκε από την Κρούση-ΕΑΑΚ, το ΑΡ ΙΝ και την ΑΠ-Ν ΦΚ. Ο αποκλεισμός δεν ανήκει στις πρακτικές της επαναστατικής αριστεράς. Είναι πρωτοφανές για την ΕΑΑΚ και την λειτουργία της, ένα.σ. και δυνάμεις που δεν συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ αλλά είναι και δεξιές, να αποφασίζουν ποιος είναι ΕΑΑΚ και ποιος όχι. Ο σφετερισμός του ονόματος και της ιστορίας της ΕΑΑΚ, δεν μας άφησαν άλλο περιθώριο από το να καταθέσουμε το ψηφοδέλτιο Αλτερνατίβα-Επαναστατική Αριστερή Πρωτοβουλία. Συνεχίζουμε ανυποχώρητα την πάλη μας για τον επαναστατικό προλεταριακό διεθνισμό μέσα στο φοιτητικό κίνημα. Ε.Ι.

σελίδα 6 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 7 Βιβλιάριο Υγείας Ανασφάλιστων Κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών ΚΑΒΑΛΑ Tο σκοτεινό υπόστρωμα του αντισημιτισμού Κατερίνα Μάτσα Οι ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τις μνημονιακές κυβερνήσεις στο χώρο της Υγείας οδήγησαν στην πλήρη κατάρρευση του ΕΣΥ. Έτσι η «ελληνική τραγωδία στην Υγεία», όπως αποκαλούν επιστημονικές ευρωπαϊκές μελέτες τη δραματική επιδείνωση όλων των δεικτών Υγείας του ελληνικού πληθυσμού στα χρόνια της κρίσης, εξακολουθεί να παίζεται σε πολλές πράξεις. Χρειάζεται να γίνουν πολλά, να παρθούν ριζικά μέτρα για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Είναι θετική η απόφαση της κυβέρνησης για την πρόσβαση των ανασφάλιστων στο σύστημα υγείας (που έχει αναρτηθεί σε δημόσια διαβούλευση). Οι ανασφάλιστοι φτάνουν σήμερα τα 3 εκατομμύρια, ενώ οι υπουργικές ύο είναι οι νεκροί εργάτες μετά την πυρκαγιά στα διυλιστήρια Ασπροπύργου των ΕΛ.ΠΕ., κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης, στις 8 Μαΐου. Αρκετοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν, άλλοι ελαφρά, άλλοι σοβαρά. Έντεκα ημέρες μετά το «ατύχημα», το πρωινό της Τρίτης 19/5, κατέληξε ο εργαζόμενος της επιχείρησης Μπάμπης ευτεραίος. Πατέρας δύο παιδιών, μόλις 41 ετών, υπέκυψε στα τραύματα του στο «Αττικόν», όπου νοσηλευόταν. εν πρόλαβε να φύγει η ημέρα, κι άλλος ένας συνάδελφός του τον «ακολούθησε». Πρόκειται για τον μετανάστη εργάτη Ραμαντάν Ντελιλάι, εργαζόμενο στα ΕΛ.ΠΕ. μέσω εργολαβικής εταιρείας. Είναι οι ίδιες εταιρείες που έχουν κατακυριεύσει τον ημόσιο κι Ιδιωτικό τομέα, από την μια εκμεταλλευόμενες σαν σκλάβους τους εργάτες τους, από την άλλη, πιέζοντας προς τα κάτω τους όρους και τις συνθήκες εργασίας και των «παλιών» εργαζόμενων μέσα στους χώρους εργασίας, μέχρις ότου εξισωθούν όλοι «στον πάτο». Εκεί, όπου και μας θέλουν να ζούμε και να δουλεύουμε τα αφεντικά. «Έρμαιο ακροδεξιών κύκλων το ημοτικό Συμβούλιο Καβάλας. Η χθεσινή απόφαση της ημάρχου (χωρίς ψηφοφορία, υποστηριζόμενη απλώς από μέλη της παράταξής της) να ακυρώσει την τοαποφάσεις του Βορίδη (Ιούλης 2014) δεν έδωσαν λύση στο πρόβλημα πρόσβασης όλων αυτών στο ΕΣΥ, αφού στα περισσότερα νοσοκομεία οι σχετικές επιτροπές, που έπρεπε να δώσουν την έγκριση δεν συστάθηκαν με ευθύνη των ιοικητών και οι διαδικασίες ήταν υπερβολικά χρονοβόρες. Με τις δραστικές περικοπές του προϋπολογισμού κάθε νοσοκομείου είναι αναμενόμενο ότι οι προσπάθειες των ιοικητικών Υπηρεσιών είχαν σαν στόχο να μειώσουν με κάθε θυσία τις δαπάνες και όχι να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό κάθε νοσοκομείου με το κόστος παροχής φροντίδας υγείας στους ανασφάλιστους, που απευθύνονταν σε αυτό. Απαιτείται λοιπόν η ρητή κατάργηση αυτών των υπουργικών αποφάσεων Βορίδη. ΥΟ ΟΙ ΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ ΣΤΑ ΕΛ.ΠΕ. Η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας της εργατικής τάξης, που πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις εν μέσω κρίσης τα τελευταία χρόνια, αντανακλάται πρώτα και κύρια στην ασφάλεια των εργαζομένων: εκεί που κάθε έκπτωση στις δαπάνες ασφαλείας των εργοδοτών, σημαίνει απώλεια ανθρώπινων ζωών. Ο ευτεραίος και ο Ντελιλάι δεν είναι τα πρώτα θύματα των αφεντικών στα βωμό του κέρδους. Στο χέρι της εργατικής τάξης, να είναι τα τελευταία. Παλεύοντας για να πάρουμε οι ίδιοι τα εργοστάσια και την εξουσία στα χέρια μας, σχεδιάζοντας την παραγωγή με τους δικούς μας όρους, έτσι όπως μόνο εμείς ξέρουμε ότι θα είναι ασφαλείς για εμάς και για όλη την κοινωνία. Κανένα αρπακτικό καπιταλιστής δεν θα νοιαστεί για τις ζωές μας, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, λίγη ώρα μετά το θάνατο του Χαράλαμπου ευτεραίου, εξέδωσε ανακοίνωση που χαρακτηρίζει το τραγικό συμβάν «έγκλημα σε βάρος της εργατικής τάξης». Κ. Α. Είναι πολύ θετικό ότι η απόφαση Ξανθού για την έκδοση Βιβλιαρίου Υγείας Ανασφάλιστου δεν θέτει εισοδηματικά κριτήρια. Είναι θετικό ότι συμπεριλαμβάνει τους άστεγους, τους ανάπηρους με ποσοστό 67%, τους κρατούμενους, τους εικαστικούς, τους λογοτέχνες, τα θύματα τράφικινγκ, τις εγκυμονούσες, τους πάσχοντες από χρόνια, ανίατα ή σπάνια νοσήματα, τα άτομα που φιλοξενούνται σε θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης. Όμως, η απόφαση εισάγει τη λογική του αποκλεισμού, αφού δεν καλύπτει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά (εκτός από τα ανήλικα, τα ανάπηρα άτομα και τις έγκυες). Το βιβλιάριο Υγεία Ανασφάλιστου θα χορηγείται μόνο σε όσους διαθέτουν νομιμοποιητικά έγγραφα, εκτός από τις 3 παραπάνω κατηγορίες. Επίσης, η απόφαση εισάγει το κριτήριο της έκθεσης κοινωνικής έρευνας, προκειμένου να εκδοθεί ΒΥΑ σε άστεγους και ανήλικους χωρίς επιμέλεια που δεν μπορούν να προσκομίσουν βεβαίωση μόνιμης κατοικίας. Η εμπειρία έχει δείξει ότι τέτοιες εκθέσεις μπορούν να λειτουργήσουν ως μέσα κοινωνικού ελέγχου των φτωχών και των αποκλεισμένων οικογενειών. Παραμένει, βεβαίως, το αγκάθι της ΕΣΑΝ [Eταιρεία Συστήματος Aμοιβών Nοσοκομείων A.E.] την οποία ο υπουργός Κουρουμπλής δήλωσε ότι δεν προτίθεται να καταργήσει. Παραμένει επίσης ανοιχτό το πρόβλημα της υποστελέχωσης όλων των δημόσιων δομών υγείας, που τώρα επιφορτίζονται και με την παροχή ιατρικής, νοσηλευτικής, εργαστηριακής φροντίδας στους ανασφάλιστους. Πώς θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες που θα προκύψουν μετά την έκδοση του ΒΥΑ, με τόσες ελλείψεις σε προσωπικό όλων των κλάδων (είναι κενές 5000 θέσεις γιατρών, 15.000 θέσεις νοσηλευτών και 10.000 υπόλοιπων κλάδων). ΟΙ 4500 5000 νέοι διορισμοί που αναγγέλθηκαν επίσημα κατά την επίσκεψη του Τσίπρα στο Υπουργείο Υγείας δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν μπορεί να λειτουργήσει, χωρίς γενναία χρηματοδότηση. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς των δημόσιων νοσοκομείων. Το ποσοστό του εθνικού προϋπολογισμού για την Υγεία φτάνει το 6,5% περίπου, όταν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης φτάνει, κατά μέσον όρο, το 12,5%! Και βέβαια αποτελεί πρόκληση για τον ελληνικό λαό η δήλωση του υπουργού Υγείας Κουρουπλή ότι «ακούγονται αυτό το διάστημα από εδώ και από κει διάφορα για κάποιες ελλείψεις στα νοσοκομεία. Μα αν αυτό συμβαίνει στο 1% του συστήματος, το κάνουμε θέμα;» (Αυγή, 10/5/2013, Συνέντευξη του Υπουργού στον Β. Βενιζέλο). Αλήθεια; Και οι τεράστιες ελλείψεις ακόμα και σε αναλώσιμα υλικά αφορούν μόνο το 1% των νοσοκομείων και όχι το σύνολο, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς μόλις πατήσει το κατώφλι οποιουδήποτε δημόσιου νοσοκομείου; Η άρνηση του υπουργού να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα χρηματοδότησης του ΕΣΥ δείχνει ότι η απαίτηση των «θεσμών» να περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες είναι πιο ισχυρή από τις διακηρυγμένες δια στόματος Τσίπρα προθέσεις τις κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση. Η απαίτηση των περικοπών βαραίνει «στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους» πολύ περισσότερο από την απαίτηση της κοινωνίας για παροχές υγείας σε όλο το λαό, παροχές υψηλού επιπέδου, με βάση τις πραγματικές ανάγκες. Επιπλέον, χωρίς γενναία χρηματοδότηση του ΕΣΥ οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν θα μπορούν να παίρνουν ούτε τις πενιχρές αμοιβές τους. Αυτήν τη στιγμή σε δεκάδες νοσοκομεία σε όλη τη χώρα πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις και αποφασίζονται επισχέσεις εργασίας, με τους ειδικευόμενους γιατρούς στην πρώτη γραμμή, διεκδικώντας τόσο την αποπληρωμή των δεδουλευμένων εφημεριών, όσο και άμεσα μέτρα για τον διορισμό μόνιμου προσωπικού και χρηματοδότηση των νοσοκομείων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κορυφαίο σημείο όλων αυτών των κινητοποιήσεων είναι η απεργία σε όλα τα νοσοκομεία που προγραμματίζεται για τις 20 Μάη. Είναι τόσο μεγάλα τα προβλήματα και τόση η αγανάκτηση των εργαζόμενων στο ΕΣΥ, που οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται παρά τον πόλεμο που γίνεται από τις δυνάμεις του Σύριζα, των μνημονιακών δυνάμεων, αλλά και του ΠΑΜΕ. Ολο το σκοτεινό και βορβορώδες υπόστρωμα του αντισημιτισμού που όχι μόνο διαπερνά την ελληνική κοινωνία, αλλά συχνά βρίσκεται σε καίριες θέσεις της εξουσίας, έφερε στην επιφάνεια η ματαίωση των αποκαλυπτηρίων ενός μνημείου για τους Eβραίους της Kαβάλας που αφανίστηκαν από τους ναζί. H υπόθεση της εξόντωσης των Eβραίων Eλλήνων κατοίκων της Kαβάλας είναι ένα από τα πολλά, αλλά εν πολλοίς άγνωστα εγκλήματα του ναζισμού. Tον Mάρτιο του 1943, τα βουλγαρικά στρατεύματα κατοχής της πόλης, κατ εντολή της Γερμανικής διοίκησης, συγκέντρωσαν 1.484 Εβραίους της Καβάλας, τους μετέφεραν στο στρατόπεδο θανάτου στην Τρεμπλίνκα (Πολωνία) και τους αφάνισαν με δηλητηριώδη αέρια. έκα μέρες μετά την μαζική μεταφορά των Eβραίων της Kαβάλας, άρχισε η μεταφορά για εξόντωση των 50.000 Θεσσαλονικιών Eβραίων, ενώ το ίδιο συνέβη σε πολλές άλλες πόλεις της Eλλάδας. Tο σχέδιο για την «τελική λύση» των ναζί -με τη συστηματική δολοφονία όλων των Eβραίων- βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Σε ένδειξη τιμής και μνήμης για τους Eβραίους που μαρτύρησαν από το ναζισμό, το δημοτικό συμβούλιο της Kαβάλας αποφάσισε, το 2004, την τοποθέτηση μνημείου στην πόλη. Tο μνημείο κατασκευάστηκε με χρηματοδότηση ενός απογόνου των επιζησάντων, του Bίκτωρα Bενούζιου. Tρεις μέρες πριν τα προγραμματισμένα αποκαλυπτήρια (Kυριακή 17 Mαΐου), η δήμαρχος Kαβάλας κ. ήμητρα Τσανάκα, ειδοποίησε το Kεντρικό Iσραηλινό Συμβούλιο Eλλάδας (KIΣE) για την ματαίωση της τελετής. Aιτία, η αποτύπωση, στην αναμνηστική πλάκα, του γνωστού «άστρου του αυΐδ» του αστεριού που οι ναζί υποχρέωναν τους Eβραίους να φοράνε στο στήθος τους, το θρησκευτικό σύμβολό τους. Συγκεκριμένα, η πλάκα από μαύρο γρανίτη γράφει (στα ελληνικά και αγγλικά): ΘΥΜΗΣΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ Ο ΗΜΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ 1484 ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΙΣ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 1943 ΕΚΤΟΠΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕ Α ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΒΑΛΑ, ΜΑΪΟΣ 2015 [με χαραγμένο, στο κέντρο, το άστρο του αυΐδ μέσα σε στεφάνι] H κυρία δήμαρχος, που εκλέγεται με τη Nέα ημοκρατία, ειδοποίησε το Kεντρικό Iσραηλινό Συμβούλιο να αφαιρέσει το σύμβολο, διαφορετικά η τελετή θα ακυρωθεί. Eίπε ακόμη ότι δεν της αρέσει αισθητικά το αστέρι του αυΐδ, ότι δέχεται πιέσεις από δυο δημοτικούς συμβούλους της κι ότι φοβάται αντιδράσεις. Kατά τα άλλα «τιμά» τους Eβραίους της πόλης - θύματα του ναζισμού, αλλά, ας μην προκαλούνε με τα σύμβολά τους! H κυρία, όπως και όλοι οι Έλληνες δεν είναι αντισημίτες, αλλά να, συμβαίνει κάποιοι να είναι Eβραίοι, όταν δεν είναι Aλβανοί ή Πακιστανοί! Tο πρόβλημα του αντισημιτισμού δεν είναι καινοφανές στην ελληνική κοινωνία. Προϋπήρχε της κρίσης ως παλαιό υπόστρωμα. Tο ξέσπασμα της κρίσης και τα μνημόνια, σε συνδυασμό με τη διαλυση κρατών λόγω των ιμπεριαλιστικών πολέμων στα Βαλκάνια, τη Mέση Aνατολή και Aφρική και τα κύματα των απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών, ενεργοποίησαν όλες τις φοβίες, την κρίση ταυτότητας και την απώλεια ιδεολογικού και ψυχολογικού έρματος. Αυτό είναι το υλικό έδαφος που έθρεψε και τη δολοφονική συμμορία της ναζιστικής Xρυσής Aυγής και την έστειλε στη Bουλή. Όμως, αντισημιτικά δεν είναι μόνο τα γρυλίσματα των Eλλήνων οπαδών του Xίτλερ. Oύτε η δήμαρχος της δεξιάς αποτελεί εξαίρεση. Tο αντίθετο, πράγματι θα ήταν εξαίρεση. Aς θυμηθούμε τον πιο «δημοκρατικό» Bενιζέλο του ΠAΣOK, που κατά περίπτωση ξεσπαθώνει αντιφασιστικά. Όταν αποκαλύφθηκε ότι κρατούσε για δυο χρόνια στο συρτάρι του το cd της «λίστας Λαγκάρντ» με τα 1800 ονόματα, αντί να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη, ή εν πάσει περιπτώσει να δώσει μια εξήγηση, βρήκε να πει ότι υπήρχαν δυο ονόματα Eβραίων στη λίστα. Oι χιλιάδες υπόλοιποι, οι συγγενείς του Παπακωνσταντίνου και οι άλλοι μεγαλοσχήμονες δεν ενοχλούσαν. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, είναι σαφής η προσπάθεια να στιγματιστούν οι Eβραίοι, να γίνουν ο «αποδιοπομπαίος τράγος» για τις αμαρτίες του αστικού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Γιατί μπορεί, η ναζιστική ανθρωποφαγική μηχανή να εξόντωσε το 90% των Eβραίων της Eλλάδας, και στην επίσημη προπαγάνδα η ρατσιστική ανθρωποφαγία να παίρνει τη μορφή του πολέμου κατά των Aλβανών στη δεκαετία του 1990-2000, και κατά των Πακιστανών ή γενικά κατά των πνιγόμενων απελπισμένων προσφύγων σήμερα, ωστόσο, δεν παύει, ο αντισημιτισμός να αποτελεί το αρχέτυπο όλων των ρατσισμών. KIΣE Mε ανακοίνωσή του, το KIΣE, αντέδρασε στην απόφαση της δημάρχου Kαβάλας: «Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος (ΚΙΣΕ) εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την απαράδεκτη απόφαση της πλειοψηφίας του ημοτικού Συμβουλίου του ήμου Καβάλας να αναβάλει την τελετή αποκαλυπτηρίων του Μνημείου Ολοκαυτώματος των 1.484 Ελλήνων Εβραίων της Καβάλας που ήταν προγραμματισμένη για την Κυριακή 17 Μαΐου 2015. Η ήμαρχος της πόλης, μόλις χθες 14/5/2015, είχε εκφράσει τηλεφωνικά προς το ΚΙΣΕ την αντίρρησή της ως προς τη χάραξη του «Άστρου του αυίδ» στο Μνημείο, που αποτελεί σύμβολο της Εβραϊκής θρησκείας, και ζήτησε να εμφανίζεται μόνον το κείμενο της αφιέρωσης, ώστε να μην ματαιωθεί η τοποθέτησή του και η προγραμματισμένη εκδήλωση αποκαλυπτηρίων του. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος και σύσσωμος ο Ελληνικός Εβραϊσμός απορρίπτουν ως απαράδεκτη, ανήθικη και προσβλητική την απαίτηση και την από- φαση της ημάρχου Καβάλας, θεωρώντας την κατάφωρη πρόκληση προς το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων Εβραίων πολιτών της Χώρας, καθώς και βάναυση προσβολή της ιερής Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος, πρωτοφανή στην μεταπολεμική ιστορία της χώρας μας και της Ευρώπης. Οι Εβραίοι της Καβάλας και των άλλων πόλεων της Ελλάδας, αλλά και τα έξι εκατομμύρια των ομοθρήσκων μας από όλη την Ευρώπη, φορώντας το θρησκευτικό σύμβολο του «Άστρου του αυίδ» στο πέτο, διαχωρίστηκαν, εκτοπίσθηκαν και θανατώθηκαν στην Τρεμπλίνκα, το Άουσβιτς και σε άλλα στρατόπεδα του θανάτου των Ναζί. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι 70 χρόνια αφότου οι 1.484 Εβραίοι της πόλης εκτοπίσθηκαν και θανατώθηκαν φορώντας το Αστέρι του αυίδ, κάποιοι στην πόλη της Καβάλας επιχειρούν να αλλοιώσουν την ιστορία διαγράφοντας το σύμβολο το οποίο κράτησε ζωντανούς τους Εβραίους εδώ και 5700 χρόνια: «Το Άστρο του αυίδ». εν δεχόμαστε λοιπόν τη διαγραφή ή την αλλοίωση του «Άστρου του αυίδ» από τη χάραξη του Μνημείου. Είμαστε βέβαιοι ότι οι πολίτες της Καβάλας, οι συμπολίτες μας, η Κυβέρνηση και όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις μαζί με φωτισμένους Ιεράρχες του τόπου μας, θα αποτίσουν σύντομα την οφειλόμενη τιμή στους 1.484 Έλληνες Εβραίους της πόλης στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας και θα απομονώσουν τους οπαδούς της μισαλλοδοξίας και του αντισημιτισμού». (15.05.2015, Κ.Ι.Σ.Ε.) Kαι η ανακοίνωση της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας Καβάλας ποθέτηση μνημείου για τους 1500 Εβραίους της Καβάλας, που θανατώθηκαν από τους Ναζί, ντροπιάζει την πόλη, το σύνολο των πολιτών της, την Ιστορία της, τις νωπές μνήμες από τις θηριωδίες των ναζί, τις γενιές των ανθρώπων που πότισαν με αίμα και ιδρώτα αυτόν τον τόπο. Μόλις τρεις ημέρες πριν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου, που είχαν προγραμματιστεί για την Κυριακή, μαζί με σημαντικές εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης και με τη συμμετοχή της Εβραϊκής Κοινότητας της Ελλάδας, η κ. ήμαρχος ανακάλυψε ότι το μνημείο είναι αντιαισθητικό! Είναι προφανές ότι αυτό που προσέβαλε την «αισθητική» της ημάρχου και της γνωστής δράκας ακροδεξιών συμβούλων είναι το άστρο του αυίδ που είναι χαραγμένο στο μνημείο. Κύριοι, επειδή τα θρησκευτικά σύμβολα προϋπάρχουν των «αισθητικών» σας ανησυχιών Επειδή, η τοποθέτηση του μνημείου και η διατήρηση ζωντανής της μνήμης αυτών των συμπολιτών μας, που μέσα σε μια νύχτα του Μαρτίου του 1943 φορτώθηκαν σε ένα τρένο για το κρεματόριο Τρεμπλίνκα της Πολωνίας, απ όπου δεν επέστρεψε ποτέ κανείς, δεν είναι ζήτημα της εβραϊκής κοινότητας μόνο, αλλά όλων των πολιτών, όλων των ανθρώπων, όλων των γενεών, αυτών που πέρασαν και αυτών που θά ρθουν μετά από εμάς Επειδή, δεν σας εκχωρούμε το δικαίωμα να προσβάλλετε την Ιστορία, τους αγώνες και τα αντιφασιστικά αισθήματα των πολιτών Καλούμε όλη την κοινωνία, με τους φορείς, τους συλλόγους της, τις ομάδες πολιτών, σε κοινή δράση που στόχο θα έχει την ανατροπή της επαίσχυντης απόφασης της ημάρχου ήμητρας Τσανάκα και την αποκατάσταση της Ιστορικής μνήμης. Πολύ σύντομα, θα επανέλθουμε». H ιστορία της Εβραϊκής κοινότητας Καβάλας H πρώτη εβραϊκή κοινότητα της Kαβάλας προσδιορίζεται τον 15ο αιώνα. Tο 1526, όταν οι Τούρκοι αποχώρησαν από την Ουγγαρία, πήραν μαζί τους ως αιχμαλώτους, πολλούς Εβραίους. Αυτοί οι εσκεναζίμ Εβραίοι ήταν μεταξύ των πρώτων κατοίκων της νεότερης πόλης της Καβάλας. Aργότερα θα εγκατασταθούν στην πόλη και σεφαραδίτες Eβραίοι, διωγμένοι από την Iσπανία και εγκατεστημένοι στη Θεσσαλονίκη. Σε μια απογραφή του 1569 καταγράφονται 23 εβραϊκές οικογένειες, 113 μουσουλμανικές και 46 χριστιανικές. Η ανάπτυξη της Kαβάλας, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, τη μετέτρεψε σε σημαντικό καπνοπαραγωγικό και καπνεμπορικό κέντρο, οπότε και πολλοί Εβραίοι από άλλες ρωμανιώτικες κοινότητες της Ελλάδας, εγκαταστάθηκαν εκεί. Στα 1885 κατασκευάστηκε Συναγωγή. Στις αρχές του 20ου αιώνα η Ισραηλιτική Κοινότητα Καβάλας υπερέβαινε τις 2000 ψυχές. Υπό την εποπτεία της Alliance Israelite Universelle, λειτουργούσε εβραϊκό δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο. Τα σχολεία αυτά παρείχαν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και φοιτούσαν όχι μόνον παιδιά των Εβραίων αλλά και των Mουσουλμάνων και των Xριστιανών της πόλης. Πριν τον B Παγκόσμιο Πόλεμο ο πληθυσμός της Καβάλας ήταν περίπου 10.000 άτομα εκ των οποίων περίπου 1.500 Εβραίοι, στην πλειοψηφία φτωχοί καπνεργάτες. Yπήρχαν όμως και εύποροι αστοί, καπνέμποροι, επιστήμονες και τεχνίτες. Όπως και στη Θεσσαλονίκη, η παρουσία του εβραϊκού στοιχείου στους εργατικούς αγώνες της «Kόκκινης Kαβάλας» ήταν σημαντική. Στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη, βρέθηκαν υπό βουλγαρική Κατοχή. Οι Καβαλιώτες Εβραίοι, αρνήθηκαν κάθε συνεργασία με τις αρχές της βουλγαρικής κατοχής -παρ ότι τους ζητήθηκε να δηλώσουν μη Έλληνες. Tελικά, οδηγήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης. Πολύ λίγοι διασώθηκαν, κάποιοι που είχαν την πρόνοια να φύγουν στην Αθήνα, αρκετοί που βγήκαν αντάρτες στο Bουνό, στις γραμμές του EAM/EΛAΣ, και κάποιοι διασώθηκαν γιατί τους είχαν συλλάβει τα βουλγαρικά στρατεύματα και τους είχαν αιχμάλωτους εργάτες στη Bουλγαρία. Στις 3 Μαρτίου 1943, οι Βούλγαροι συγκέντρωσαν σε καπναποθήκες, τους Εβραίους και τους μετέφεραν στη ράμα. Από εκεί σιδηροδρομικώς τους μετέφεραν μέχρι το ούναβη. Πολλοί πνίγηκαν στο ποτάμι, όταν αναποδογύρισαν κάποιες από τις φορτηγίδες στις οποίες ήταν φορτωμένοι. Οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο και στα κρεματόρια της Τρεμπλίνκα. Θόδ. Kουτσουμπός

σελίδα 8 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 9 ΠOY BAΔIZEI H ΕΥΡΩΠΗ; Αθήνα, 18-20 Ιουλίου, 2015 Η «Ευρώπη Φρούριο» μετατρέπει τη Μεσόγειο σε θαλάσσιο νεκτροταφείο Λουγκάνσκ-Ανατολική Ουκρανία: Όχι στο φασισμό ΚΑΛΕΣΜΑ Η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της ανεπίλυτης μετά το 2008 παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης σε όλους τους τομείς - κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, γεωπολιτικό. «ιαιωνιζόμενη στασιμότητα», ύφεση και πιέσεις αποπληθωρισμού επηρεάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα χωρών με εκατομμύρια άτομα χωρίς δουλειά, σπίτι, υπηρεσίες υγείας ή εκπαίδευσης. Όλοι οι ισχυρισμοί ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη έχουν αφήσει πίσω την κρίση, έχουν διαψευσθεί. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από το αδιέξοδο στην αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΝΤ, από τη μια πλευρά, και της νέας ελληνικής κυβέρνησης που εξελέγη τον Ιανουάριο του 2015 με τη σαφή εντολή να θέσει τέλος στο εφιάλτη της «λιτότητας», τα μέτρα του κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την τρόικα, από την άλλη. Οι λεγόμενοι «θεσμοί» του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου θέλουν να επιβάλουν την επ αόριστον συνέχιση αυτών των μέτρων, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα κυνικού εκβιασμού και οικονομικού γκαγκστερισμού, παρά την κοινωνική καταστροφή που οι πολιτικές τους έχουν προκαλέσει και ενάντια στη θέληση των αντιστεκόμενων εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών. Η προοπτική μιας ελληνικής χρεοκοπίας ή ενός «Grexit» από την Ευρωζώνη, παρά τους αυτοκαθησυχαστικόυς ισχυρισμούς ότι οι συνέπειες θα μπορούσαν να «περιοριστούν», θα έχουν σίγουρα καταστροφικές συνέπειες στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Ακόμη και η φωνή του Σίτι του Λονδίνου, οι Financial Times, ένας πρωταγωνιστής, μαζί με το γερμανικό αστικό τύπο και τη Wall Street Journal, της εκστρατείας μίσους και συκοφαντίας όχι τόσο κατά της κυβέρνησης όσο, κυρίως, κατά του ίδιου του ελληνικού λαού, αναγκάστηκε να το παραδεχθεί: «Το Grexit θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια παγκόσμια χρηματο- πιστωτική κατάρρευση, παρόμοια με εκείνη που προκλήθηκε από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008...» (5 Μαΐου 2015). Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναγνωρίσει επίσης ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν αποτελεί έναν τοπικό, εθνικό ή ευρωπαϊκό, αλλά «ένα παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο». Αυτό που οι άρχουσες τάξεις φοβούνται περισσότερο δεν είναι μόνο η οικονομική και χρηματοπιστωτική μετάδοση της κρίσης, αλλά η μετάδοση μιας ανυποχώρητης και νικηφόρας εργατικής και λαϊκής αντίστασης σε όλη την Ευρώπη, τόσο στην υπερχρεωμένη, σε ύφεση, περιφέρεια, καθώς και στο κέντρο, μια αντίσταση επεκτεινόμενη διεθνώς, Βόρεια και Νότια, υτικά και Ανατολικά. εν είναι το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» που ξεκίνησε από την ΕΚΤ τον Μάρτιο του 2015 που μπορεί να σταματήσει είτε την κρίση είτε τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειές της - την ταξική πάλη και τα κοινωνικά αντισυστημικά κινήματα. Η «ρευστότητα» που δημιουργήθηκε από το πρόγραμμα του Μάριο Ντράγκι θα βοηθήσει για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους να παράξουν νέες χρηματοπιστωτικές «φούσκες», που στη συνέχεια θα σκάσουν θα κάνει μερικούς ανθρώπους από το 1% των «από τα πάνω» πλουσιότερους και το 99% των «από κάτω» φτωχότερους αλλά δεν μπορεί να αναστρέψει τις τάσεις ύφεσης, φέρνοντας έτσι μια σταθερή ανάκαμψη, βάζοντας τέλος στις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τη λιτότητα, τη μαζική ανεργία, την ανασφάλεια και την εξαθλίωση. Η κατεστραμμένη, σε αναβρασμό Ελλάδα είναι ένας μικρόκοσμος του καπιταλιστικού κόσμου γενικότερα, που αντιπροσωπεύει το «γίγεσθαι Ελλάδα» της κάθε χώρας. Το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας ξεθωριάζει. Υπάρχουν ζώνες καταστροφής, γκέτο, και ανάπτυξη περιθωριοποίησης παντού. Η πλειοψηφία των ανθρώπων γίνονται μια πλειοψηφία όλων των ειδών καταπιεσμένων μειονοτήτων που αντιμετωπίζουν ολοένα και μεγαλύτερες διακρίσεις και αστυνομική βία, ζώντας σε μια «κατάσταση εξαίρεσης» που έχει γίνει πλέον ο κανόνας. Σε τελευταία ανάλυση, είναι αυτή η μόνιμη κοινωνική δυσαρέσκεια που βρίσκεται πίσω από την κρίση νομιμοποίησης και την καθεστωτική κρίση που γνωρίζουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες και η ίδια η ΕΕ. Η «Ευρώπη-Φρούριο» είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας ιμπεριαλιστικής, ρατσιστικής, αποσυντιθέμενης ΕΕ, η οποία έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο Θάλασσα, από το Γιβραλτάρ ως τη Λαμπεντούζα και τη Ρόδο, σε ένα θαλάσσιο νεκροταφείο, όπου χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία πνίγονται, καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους, τη λεηλασία και την καταστροφή που εξαπλώνονται ακριβώς από τους ίδιους ευρωπαίους (και αμερικάνους) ιμπεριαλιστές. Αλλά οι τοίχοι αυτού του απαρτχάιντ του φρουρίου Ευρώπη δεν είναι μόνο «εξωτερικοί», με τα σύνορά της να φυλάσσονται από τη φονική μηχανή της Frontex, είναι και εσωτερικοί καθώς τα προασπίζουν εξίσου βάρβαροι κρατικοί μηχανισμοί και οι ενισχυόμενες ακροδεξιές και φασιστικές ομάδες. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό είμαστε όλοι μετανάστες, καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι από τον ίδιο ταξικό εχθρό. Το σχέδιο της ΕΕ και η καθιέρωση του κοινού ευρωνομίσματος ήταν δεμένα εξ αρχής με την παγκόσμια κατάσταση που με στόμφο ψευδώς ονομάστηκε «το τέλος της ιστορίας» από την αστική θριαμβολογία, μετά την άδοξη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η επέκταση σε ηπειρωτική κλίμακα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, η ενοποίηση της Ευρώπης σε καπιταλιστικές βάσεις γύρω από το γερμανο-γαλλικό άξονα, ο εκ νέου αποικισμός της Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, καθώς και των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών θεωρήθηκαν απαραίτητα στον ανταγωνισμό για την παγκόσμια ηγεμονία στο μετά-ψυχροπολεμικό κόσμο. Οι τραγωδίες της Ελλάδα και της Ουκρανίας, και οι δύο συνδεόμενες με τις πολιτικές της ΕΕ, καταδεικνύουν σαφώς την αποτυχία τασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και την όξυνση όλων των τοπικών και διεθνών ανταγωνισμών, πρώτα απ όλα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο. Η νέα προσέγγιση και η οικοδόμηση μιας στρατηγικής συμμαχίας μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας, Τελ Αβίβ και τώρα Καΐρου υπό την χασάπη της αιγυπτιακής επανάστασης Στρατηγό Αλ Σίσι, και, από την άλλη πλευρά, οι νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες για περιφερειακή ηγεμονία από το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία, συσσωρεύουν δυναμίτη σε μια περιοχή όπου ήδη υφίσταται μια κόλαση, στη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη και την Υεμένη. εν είναι τυχαίο ότι η Αθήνα, φιλοξένησε, εν μέσω τεράστιων κοινωνικών αγώνων ενάντια στις πολιτικές της τρόικας και των Ελλήνων συνεργατών τους στην εξουσία, καθώς και μετά το τέλος του πρώτου κύματος των επαναστάσεων στη Μέση Ανατολή, την αποκαλούμενη «Αραβική Άνοιξη», δύο σημαντικές ιεθνείς Ευρωμεσογειακές Συνδιασκέψεις. Και οι δύο οργανώθηκαν από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι», τον διαδικτυακό ιστότοπο RedMed, και τα επαναστατικά διεθνιστικά κόμματα της CRFI, και φιλοξενήθηκαν από το ΕΕΚ. Ήταν ανοικτά σε μαχητικούς εργάτες, λαϊκές οργανώσεις και κοινωνικά κινήματα από την Ευρώπη και διεθνώς, που συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα σήμερα, καθώς και τις δυνάμεις της Αριστεράς που προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις. Η πρώτη Συνδιάσκεψη, στις αρχές Ιουνίου του 2013, συνέπεσε και συνδεόταν στενά με τη λαϊκή εξέγερση στο Gezi Park, στην Κωνσταντινούπολη. Ενάντια στη σοβινιστική εχθρότητα που οι άρχουσες τάξεις και στις δύο ακτές του Αιγαίου καλλιεργούν, Τούρκοι και Έλληνες επαναστάτες, με άλλους αγωνιστές της επαναστατικής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων που προέρχονται από άλλες νωση θα συζητηθεί, τροποποιηθεί και ψηφιστεί, για να εκδοθεί στη συνέχεια. Μια ειδική συνεδρία θα αφιερωθεί για συζήτηση μεταξύ αγωνιστών στο διεθνές εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, για να επεξεργαστεί ένα Μανιφέστο Αγώνα και Αλληλεγγύης, καθώς και ένα σχέδιο κοινής δράσης, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Τα προβλήματα της επαναστατικής οργάνωσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο πρέπει να συζητηθούν επειγόντως, υπό το πρίσμα ιδίως των πρόσφατων δραματικών εμπειριών. Μερικά από τα προγραμματικά σημεία που προτείνουμε για συζήτηση είναι: Πάλη για την διαγραφή του συνόλου του χρέους που στερεί και συντρίβει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσω της απαλλοτρίωσης των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο. Όλα τα μέτρα «λιτότητας» και κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβλήθηκαν από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΝΤ και τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, πρέπει να σταματήσουν αμέσως. Οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώσουν την κρίση του εκμεταλλευτικού συστήματός τους, όχι οι εκμεταλλευόμενοι! Πρέπει να αγωνιστούμε για να επαναφέρουμε τους μισθούς, τις συντάξεις και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες, όχι για τα κέρδη των λίγων. Κατά της μαζικής ανεργίας, καλούμε σε αγώνα για την απαγόρευση των απολύσεων, για την κατανομή των ωρών εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων. Πρέπει να αναπτυχθούν δημόσια έργα υποδομής, τα οποία ούτως ή άλλως είναι ζωτικής σημασίας και επείγουσας ανάγκης, για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Οι βαρόνοι της μεγάλης βιομηχανίας εκβιάζουν πάντα τους εργαζόμενους να δεχτούν περισσότερες περικοπές μισθών και θέσεων εργασίας, υποστηρίζοντας ότι διαφορετικά θα πρέπει να κλείσουν χώρες και διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις, ενώθηκαν σε μια εκδήλωση διεθνισμού στην πράξη για να συζητήσουν ελεύθερα και να αποφασίσουν σχετικά με κοινά προγραμματικά σημεία και να σχεδιάσουν κοινές δράσεις για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση. Η δεύτερη Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στα τέλη Μαρτίου 2014, με το Ουκρανικό ηφαίστειο σε πλήρη έκρηξη. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν Ρώσοι και Ουκρανοί Κομμουνιστές και άλλοι αριστεροί μαχητές από τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, οι οποίοι, μετά από κοινή συζήτηση, ψήφισαν στην πλειοψηφία τους και εξέδωσαν μια διεθνιστική, αντιιμπεριαλιστική και αντισοβινιστική ιακήρυξη. Σε αυτήν την πολιτική βάση πραγματοποιήθηκαν περαιτέρω κοινές δράσεις, την επόμενη εκρηκτική περίοδο, στα Βαλκάνια, την Ουκρανία, τη Ρωσία και αλλού. Τώρα, μια Τρίτη Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη θα λάβει χώρα στην Αθήνα, από τις 18 έως τις 20 Ιουλίου του 2015, σε συνθήκες που συμπίπτουν και πάλι με τις πιο δραματικές και απρόβλεπτες αλλαγές στην Ευρώπη, υτική και Ανατολική, στα Βαλκάνια, στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ιδιαίτερα στην Ουκρανία και τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, σε όλο τον σημερινό κόσμο σε κρίση και μετάβαση. Το σχέδιο τελικής Απόφασης θα υποβληθεί έγκαιρα σε όλους τους συμμετέχοντες ως υλικό για συζήτηση. Ντοκουμέντα προερχόμενα από άλλους προσκαλεσμένους αγωνιστές, κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα είναι ευπρόσδεκτα για διανομή και συζήτηση. Μια τελική ανακοίολόκληρου του σχεδίου. Η Ελλάδα είναι ο σπασμένος κρίκος της διεθνούς αλυσίδας της Ευρωζώνης. Η οικονομική και πολιτική κατάρρευση της Ουκρανίας στο χάος, το Μαϊντάν, η άνοδος των νοσταλγών του Μπαντέρα και ανοιχτά ναζιστικών δυνάμεων, που καλύπτονται, χρηματοδοτούνται και κινητοποιούνται από δυτικές «δημοκρατίες», η αντίσταση και η εξέγερση στο Ντονμπάς, οι όροι του αποικισμού που επιβλήθηκαν από το πρόγραμμα του ΝΤ για έναν εξαθλιωμένο ουκρανικό πληθυσμό, εθνικό μίσος σοβινισμός όλων των ειδών, η οξυμένη αντιπαράθεση μεταξύ της Ρωσίας και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, είναι σαφή σημάδια όχι ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, αλλά ενός μετάμετά Ψυχροπολεμικού κόσμου, το τέλος του «τέλους της Ιστορίας» που διακηρύχθηκε ένα τέταρτο του αιώνα πριν. Όλα τα πιο δραματικά ερωτήματα της ιστορίας -ο πόλεμος, οι εξεγέρσεις, η αντεπανάσταση, η επανάσταση- είναι και πάλι στην ημερήσια διάταξη στην ίδια την Ευρωπαϊκή ήπειρο, όχι σε μακρινές χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλληλεπιδρώντας με τη Μέση Ανατολή στις φλόγες και με την κρίση σε όλα τα Βαλκάνια, την Ανατολική Ευρώπη, τον Καύκασο και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η πιο οξεία εκδήλωση της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κρίσης από κοινωνική, οικονομική και πολιτική άποψη. Βρίσκεται στο κέντρο ενός τριγώνου πολέμων που προκλήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και την επιδείνωση της κρίσης στην περιοχή: Ουκρανία στο Βορρά, Συρία/Ιράκ στα Νοτιοανατολικά, Λιβύη στο Νότο. Οι κίνδυνοι αυξήθηκαν με την ανακάλυψη κοιείτε να «επανεγκαταστήσουν» τα εργοστάσιά τους στο εξωτερικό η απάντησή μας πρέπει να είναι: κατάληψη όλων των εργοστασίων που κλείνουν ή απολύουν μαζικά εργαζόμενους, απαλλοτρίωση των εν λόγω εργοστασίων, χωρίς αποζημίωση, και επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση. Για μια αποφασιστική πάλη ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τις διακρίσεις σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων, των γυναικών, του σεξουαλικού προσανατολισμού, ενάντια σε όλες τις καταπιεσμένες μειονότητες! Να βάλουμε τέλος στην κρατική καταστολή και την κάλπικη «Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης», γκρεμίζοντας τον αστικό κρατικό μηχανισμό καταστολής. Να δώσουμε τέλος στο ΝΑΤΟ να διαλύσουμε όλες τις ιμπεριαλιστικές βάσεις και συμμαχίες, αντιτιθέμενοι ενεργά και νικώντας τα πολεμικά τους σχέδια σε Ανατολή και Νότο, στις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, για επαναθεμελίωση του ιμπεριαλιστικού «νόμου και τάξης» στο χάος που δημιούργησαν στη Μέση Ανατολή. Πλήρης αλληλεγγύη προς όλους τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των καταπιεσμένων λαών στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, στο διαιρεμένο Κουρδιστάν, στην Ασία και τη Λατινική Αμερική! Η πολεμική κραυγή μας πρέπει να είναι: κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις! Για εργατικές κυβερνήσεις και εργατική εξουσία! Κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών, η φυλακή των λαών! Όχι στην αντιδραστική παγίδα του εθνικισμού! Για μια επαναστατική σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ! Η Οργανωτική Επιτροπή της 3 ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» Φωτό από τη 2 η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη ιαδικτυακός Ιστότοπος RedMed Μάιος 2015 contacts: savvasmatsas@gmail.com, tziris@gmail.com, gemiker@otenet.gr, armagant@gmail.com 3η Ευρω- Μεσογειακή Συνδιάσκεψη στην Aθήνα 18-20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ 5.000 Ευρώ H 3η διεθνιστική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη φιλοξενείται από τις 18-20 Ιουλίου 2015 στην Aθήνα. Oργανωτές είναι το Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Kέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ και το ίκτυο RedMed. Σ αυτό το τριήμερο του Ιουλίου, στην Αθήνα θα συναντηθούν αριστερά και επαναστατικά κόμματα, εργατικές συλλογικότητες, σύντροφοι από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή κι απ όλες τις «καυτές» περιοχές του πλανήτη, από την Ουκρανία ως την μακρινή Αργεντινή. ιακηρυγμένος στόχος των οργανωτών και του EEK που φιλοξενεί τη συνάντηση, είναι να δοθεί μια διεθνιστική επαναστατική απάντηση στην παγκόσμια κρίση του παρακμάζοντος καπιταλισμού. Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Eνάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό!

σελίδα 10 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 11 Η ημοκρατία της Μακεδονίας, βρίσκεται σε κατάσταση εξέγερσης για πάνω από δυο εβδομάδες. Το εκρηκτικό μείγμα περιλαμβάνει: κολοσσιαία πολιτικά σκάνδαλα, μυστικές υπηρεσίες και παρακολουθήσεις, εθνικιστική «τρομοκρατία», και συγκρούσεις με δεκάδες νεκρούς, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και, τέλος, μια οξεία πολιτική κρίση με μια μαζική λαϊκή κίνηση για την ανατροπή της κυβέρνησης. Στη βάση εκδήλωσης όλων αυτών, φυσικά, βρίσκεται η ίδια η «φυσιολογία» της ωρολογιακής βόμβας που ακούει στο όνομα Βαλκάνια. Άλυτες ιστορικές αντιφάσεις, που λόγω της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της αυξανόμενης παρεμβατικότητας του Ιμπεριαλισμού -που πηγαίνει χέρι-χέρι με την παρακμή του- γίνονται ακόμη πιο δηλητηριώδεις κι επικίνδυνες. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, για να μην πέσουν οι επαναστάτες στις «εύκολες λύσεις», είτε της συνωμοσιολογίας, είτε της πολιτικής αφέλειας, μπροστά στο αντίκρισμα ιστορικών γεγονότων. 1. Η περσινή μεγάλη εκλογική -εκ νέου- νίκη του δεξιού πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφσκι, δεν του εξασφάλισε πολιτική ασυλία για το οτιδήποτε. Η κυβέρνησή του ταυτίστηκε στην κοινή γνώμη με αποκαλύψεις σκανδάλων και διαφθοράς, με ψαλίδισμα εργασιακών δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών, με παρεμβάσεις ενάντια στην ελευθερία του τύπου και της αντιπολίτευσης, με όξυνση της καταστολής. Ταυτόχρονα, συνέπεσε χρονικά, με την ένταση στις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ/Ευρώπης και Ρωσίας, ελέω της Ουκρανικής κρίσης, και τη συνακόλουθη σύγκρουση για τον έλεγχο και την επιρροή σε Βαλκάνια και Ανατολική Ευρώπη. Σε κεντρικό πλάνο, φυσικά, πάντα το ενεργειακό ζήτημα. Βασικό ατού στην ατζέντα της κυβέρνησης Γκρούεφσκι, είναι η συμφωνία με τη Ρωσία για συμμετοχή της χώρας στον αγωγό Turk Stream. Ο τελευταίος, μετά την ματαίωση του South Stream από τις Βρυξέλλες, συνιστά απάντηση της Ρωσίας στην επιχείρηση απομόνωσής της, σκοπεύοντας να εδραιώσει τη Ρώσικη παρουσία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στην προσπάθεια μονοπωλιακής προμήθειας της Ευρώπης με υδρογονάνθρακες της Gazprom. Σε αυτή τη διελκυστίνδα των δυνάμεων, ο Γκρούεφσκι δήλωσε συμμετοχή, αντιτασσόμενος, μεταξύ άλλων, στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, αν και η χώρα βρίσκεται σε πορεία ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτά και μόνο τα στοιχεία είναι αρκετά για να δικαιολογήσουν το διεθνές ενδιαφέρον για την κατάσταση στη Μακεδονία, αλλά και να πυροδοτήσουν πληθώρα ερμηνειών, βάσιμων και αβάσιμων. Καμιά ερμηνεία, όμως, δεν μπορεί να παρακάμψει τον λαϊκό παράγοντα και την αντικειμενικά ΠΟΛΙΤΙΚΟ «ΧΑΟΣ» στη Μακεδονία αυξανόμενη δυσαρέσκεια για την κοινωνική κατάσταση, την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, και την κρατική-κυβερνητική ασυδοσία, που μέσα στην κρίση έχουν γιγαντωθεί. Και μέσα ακριβώς σε αυτό το βαρέλι με το συγκεντρωμένο και καθ όλα υπαρκτό- μπαρούτι, η αντιπολίτευση (Σοσιαλδημοκρατική Ένωση/SDSM) κι ο αρχηγός της Ζόραν Ζάεβ, «άδραξαν την ευκαιρία» κι έριξαν το σπίρτο: εμφάνισαν τους τελευταίους τρεις μήνες λίγες-λίγες, πληθώρα καταγεγραμμένων συνομιλιών από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, που αφορούν στο διάστημα 2007-2013, όσο ο Γκρούεφσκι ήταν στην εξουσία. Μέσα σε 670.000 ηχογραφημένες συζητήσεις, από 20.000 τηλεφωνικούς αριθμούς-θύματα της υποκλοπής, διαγράφεται η εφιαλτική φιγούρα του «Μεγάλου Αδελφού» που παρακολουθεί κι ελέγχει τους πάντες: επιχειρηματίες, πολιτικούς, παπάδες, ακτιβιστές του κινήματος, ξένους διπλωμάτες, αλλά και μέλη της κυβέρνησης. Όπως ήταν επόμενο, την προσοχή τράβηξαν κυρίως συνομιλίες στις οποίες συμμετέχει και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Καταγράφεται να σχολιάζει και να δίνει κατευθύνσεις, για όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, από εξαγορές ψήφων, απειλές σε δικαστικούς ή σε πολιτικούς του αντιπάλους, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, μέχρι τη συγκάλυψη μιας κρατικής δολοφονίας που είχε πραγματοποιηθεί το 2011, από αστυνομικό που βρισκόταν σε υπηρεσία. Η τελευταία αποκάλυψη ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ήδη, έχουν προκληθεί σειρά από παραιτήσεις πρωτοκλασάτων υπουργών της κυβέρνησης, βουλευτών, κρατικών αξιωματούχων. Έξι άνθρωποι είναι ήδη στη φυλακή, ανάμεσά τους κι ο πρώην διοικητής της υπηρεσίας πληροφοριών, ενώ ο Ζάεβ, που ηγείται της καμπάνιας των αποκαλύψεων, κατηγορείται για υποκίνηση βίας ενάντια στον πρωθυπουργό και το κράτος. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως οι κασέτες έφτασαν στα χέρια του από «πατριώτες δημόσιους λειτουργούς». αντιμετωπίζει ηρωικά τη σύγχρονη φασιστική θηριωδία. Ιδιαίτερο τόνο στην παρουσία της διεθνούς αποστολής έδινε με τα αντιφασιστικά τραγούδια του, στις πολλές και αυθόρμητες μικρές συναυλίες που στηνόντουσαν όπου πηγαίναμε, το ιταλικό, άκρως πολιτικοποιημένο στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, μουσικό γκρουπ Banda Bassotti. Στο Αλτσέφσκ διοργανώθηκε διεθνές Φόρουμ με συμμετοχή περισσότερων των 150 εκπροσώπων από διάφορες αριστερές οργανώσεις, τόσο της Ουκρανίας (Ανατολικής και υτικής), όσο και ευρωπαϊκές. Η συμμετοχή διεθνών αντιπροσωπειών σε ένα πολιτικό φόρουμ σε εμπόλεμη ζώνη συνιστά υψηλού βαθμού έκφραση έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης, και παράλληλα αποτελεί ένα σημαντικό βήμα αντιιμπεριαλιστικού συντονισμού ανάμεσα σε αριστερές πολιτικές δυνάμεις και στις τοπικές κοινωνίες. Η διεξαγωγή του Φόρουμ συνάντησε σημαντικές δυσκολίες, αφού η κυβέρνηση του Λουγκάνσκ, επικαλούμενη λόγους ασφάλειας, πίεζε να μην διεξαχθεί. Ο πραγματικός λόγος ήταν εσωτερική αντιπαράθεση για την πολιτική πρωτοκαθεδρία στην περιοχή. Η κυβέρνηση του Λουγκάνσκ αποτελείται κυρίως από μέλη του κόμματος του ανατραπέντος πρώην προέδρου της Ουκρανίας του Γιανουκόβιτς, ενός κεντροδεξιού κόμματος, και δεν έδειχνε διατεθειμένη να αφήσει εύκολα να πραγματοποιηθεί ένα Φόρουμ αριστερών κομμάτων και οργανώσεων. Την ευθύνη για την διεξαγωγή του Φόρουμ ανέλαβε τελικά ο ίδιος ο διοικητής της ταξιρισσότεροι εκ των 30 ατόμων που τελικά παραδόθηκαν στις αρχές, μετά την μάχη του Κουμάνοβο, ήταν πολίτες της ημοκρατίας της Μακεδονίας, η επιχείρησή τους ξεκίνησε μπαίνοντας πάνοπλοι στη χώρα από τα σύνορα με το Κόσσοβο, με στόχο να επιτεθούν σε κυβερνητικά και κρατικά κτίρια. Αναπόφευκτα, η κυβέρνηση συνέδεσε την μάχη με τις κινητοποιήσεις των ημερών, μιλώντας για σχεδιασμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας. Ωστόσο, αν και οι περιπλοκές των εθνικών ζητημάτων, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, παίρνουν πολύ οξείες μορφές, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις δεν μπορούν να υποβαθμιστούν στο επίπεδο της εθνοτικής διαμάχης: είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά, που στις διαδηλώσεις συμμετέχουν από κοινού Μακεδόνες και Αλβανοί πολίτες της χώρας, από την ίδρυση της ημοκρατίας το 1991. Το Αλβανικό στοιχείο απαιτεί, μαζί με την παραίτηση του Γκρούεφσκι, την παραίτηση και του Αλί Αχμέτι, ηγέτη του μεγαλύτερου Αλβανικού κόμματος της χώρας. 3. Τα γεγονότα δεν έχουν αφήσει ασυγκίνητη τη διεθνή κοινότητα. Η Ρωσία, μιλάει ανοιχτά και συγκεκριμένα, για ένα νέο «Μαϊντάν», μια ενορχηστρωμένη από τη ύση επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησης, ως τιμωρία για την πρόσφατη «φιλορωσική» της στροφή κι απόπειρα ματαίωσης των κοινών σχεδίων που αναβαθμίζουν την Ρωσική παρουσία στη Βαλκανική χερσόνησο. Σύμφωνα με τις ρωσικές καταγγελίες, εργαλείο της επιχειρούμενης ανατροπής είναι η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση κι ο ηγέτης της, γνωστοί για τα φιλονατοϊκά τους αισθήματα, καθώς και εγγυητές του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Αν και χωρίς αποδείξεις, η θεωρία δεν μπορεί ούτε να επιβεβαιωθεί, ούτε να απορριφθεί (και είναι πολύ νωρίς για να αποπειραθούμε και εμείς οτιδήποτε σχετικό), θα πρέπει να τονιστεί μια «αβλεψία»: ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με αυτήν την θεωρία, γεγονός είναι πως παραβλέπει το καίριο αντικειμενικό στοιχείο, δηλαδή την έκρηξη των κοινωνικών αντιφάσεων ως πρωταρχικό πυροδότη της συμπιεσμένης οργής και αγανάκτησης των εργατικών και λαϊκών μαζών, οδηγώντας τους στη σύγκρουση με την υπάρχουσα άθλια πραγματικότητα, και σε ό,τι στα μάτια τους την αντιπροσωπεύει. Αυτή είναι η «πρώτη ύλη» στην οποία, με κάθε προσοχή και ξεκαθαρίζοντας την Ιμπεριαλιστική ήρα από το γνήσια λαϊκό στάρι, οφείλει να παρεμβαίνει κάθε επαναστάτης, ανοίγοντας το δρόμο στις επαναστατικές προοπτικές, και φράζοντας το δρόμο στις αντεπαναστατικές πλάνες. Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ωστόσο, η παρέμβαση του Ιμπεριαλισμού, όσο ακόμα τα χαρακτηριστικά της κινητοποίησης παραμένουν θολά ή συγχυσμένα, για να τις στρέψει σε «πορτοκαλί» κατευθύνσεις και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Ήδη το ενδιαφέρον των διεθνών Ιμπεριαλιστικών θεσμών είναι έντονο, καλώντας σε κοινές συναντήσεις για επίλυση της κρίσης, τον Γκρούεφσκι, τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, τον Πρόεδρο κ.λπ. Η κυρίαρχη πρόταση από δυτικούς διπλωμάτες αλλά κι από το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο οποίο ανήκει η αντιπολίτευση, είναι να σχηματιστεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ως μεταβατική φάση πηγαίνοντας προς νέες εκλογές, θεωρώντας δεδομένη την πτώση του Γκρούεφσκι. Από την άλλη, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, μέρος του οποίου είναι το κυβερνόν Κόμμα (VMRO-DPMNE), παρέχει χλιαρή υποστήριξη, λέγοντας πως πρέπει η κυβέρνηση να αφεθεί να κάνει την έρευνα της. 4. Τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, περιγράφουν την όλη εκστρατεία ως μια συνωμοσία της αντιπολίτευσης και του αρχηγού της Ζόραν Ζάεβ. Όμως, αν και οι οπαδοί του έχουν παίξει ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις, η τεράστια μάζα των εργαζομένων, των ανέργων, των ακτιβιστών που συμμετέχει σε αυτές τις κινητοποιήσεις δεν έχει και δεν θέλει να έχει σχέσεις με τον Ζάεβ, του οποίου επίσης η δημοτικότητα είναι χαμηλή, όντας μπλεγμένος με σκάνδαλα και ο ίδιος. Το τεράστιο λαϊκό ποτάμι που κινητοποιείται χωρίς σταματημό, δεν ελέγχεται σε καμιά περίπτωση ολοκληρωτικά από τον Ζάεβ και το Κόμμα του. Οι λαϊκές μάζες στα Βαλκάνια έχουν κάθε λόγο να ξεσηκώνονται ενάντια στο κοινωνικό χάος, τη διαφθορά και την ασυδοσία των μετά-«σοσιαλιστικών» καθεστώτων, που συνδέθηκαν με την ραγδαία φτωχοποίηση, με τις μαφιόζικες πρακτικές, με την καταπίεση. Η αποτυχημένη μετάβαση σε ένα καπιταλισμό που παρακμάζει και βυθίζεται στην κρίση, και οι σπασμοί που προκαλούνται, είναι η αιτία πίσω από τις εξεγέρσεις που ξεσπούν κάθε λίγο στη Βαλκανική Χερσόνησο, προμηνύοντας έτσι την μεγάλη έκρηξη. Σε αυτή τη διαδικασία, το χρέος κάθε επαναστάτη είναι να παλέψει για την ανεξαρτησία της κίνησης της εργατικής τάξης και των λαών, από την επιρροή του Ιμπεριαλισμού και κάθε καπιταλιστικής δύναμης που θα επιχειρήσει να ενσωματώσει την αγανάκτηση στα δικά του σχέδια. Κ. Αποστολόπουλος Aπό τις 6 έως και τις 10 Μάη, μια 15μελής ελληνική αποστολή συμμετείχε στο 2 ο ιεθνές Αντιφασιστικό Καραβάνι Αλληλεγγύης στο Ντονμπάς. Πρόκειται για μια διεθνή αποστολή στην οποία πήραν μέρος περίπου 120 ακτιβιστές και ακτιβίστριες από 10 χώρες, οι περισσότερες ευρωπαϊκές, και πήγε στην περιοχή Ντονμπάς εκεί όπου βρίσκονται οι δύο Λαϊκές ημοκρατίες, αυτή του Ντονιέτσκ και αυτή του Λουγκάνσκ. Η ελληνική αποστολή συγκροτήθηκε μετά από πολύμηνη προσπάθεια αντιπληροφόρησης και ευαισθητοποίησης της ελληνικής κοινωνίας που διεξήγαγε η Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία (https://solidarityantifascistukraine. wordpress.com/). Το Καραβάνι επέλεξε να βρίσκεται στην Ανατολική Ουκρανία μια συμβολική ημέρα, την 9 η Μάη, την ημέρα που γιορταζόντουσαν τα 70χρονα της αντιφασιστικής νίκης κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Ο λόγος ήταν προφανής: ο ένοπλος αγώνας του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας διεξάγεται και σήμερα κατά του φασισμού, κατά της κυβέρνησης του Κιέβου στην οποία συμμετέχουν και μέλη της φασιστικής οργάνωσης εξιός Τομέας. Ο στόχος της αποστολής ήταν πρωτίστως πολιτικός: να εκφράσει την αλληλεγγύη της στο λαό των δύο Λαϊκών ημοκρατιών της Ανατολικής Ουκρανίας που, με κοινό μέτωπο ενάντια στο φασισμό, μάχονται απέναντι στον ουκρανικό στρατό και στα οργανωμένα τάγματα φασιστών και μισθοφόρων που τον συνδράμουν. Επιπλέον, η διεθνής αποστολή μετέφερε ένα τόνο ανθρωπιστικής βοήθειας (φάρμακα, ρούχα, τρόφιμα) και με μια κίνηση υψηλού συμβολισμού τα παρέδωσε σε παιδιά, ηλικιωμένους και μαχητές της ελευθερίας. H φημισμένη ταξιαρχία Πρίζρακ (σημαίνει «φάντασμα» στα ρωσικά) ανέλαβε την ευθύνη της ασφάλειας της διεθνούς αποστολής αλληλεγγύης στη διάρκεια της παραμονής μας στην Ανατολική Ουκρανία. Μαχητές της Πρίζρακ μας συνόδευαν σε κάθε ομαδική μετακίνησή μας, ενώ φιλοξενηθήκαμε σε χώρο της ταξιαρχίας στην πόλη Αλτσέφσκ, 40 χλμ μακριά από την πρωτεύουσα Λουγκάνσκ. Οι μαχητές της Πρίζρακ δεν είναι μέλη τακτικού στρατού, είναι πολιτοφύλακες. Οι πολιτοφύλακες δεν είναι ούτε τρομοκράτες, ούτε πράκτορες της Ρωσίας, αλλά εθελοντές, άνδρες και γυναίκες, μέχρι πρότινος εργαζόμενοι, εργάτες, αγρότες, μικροαστοί, διανοούμενοι, φοιτητές, καθημερινοί άνθρωποι της περιοχής. Πολιτοφύλακες είναι επίσης και διεθνείς αντιφασίστες εθελοντές που έχουν σπεύσει να προσφέρουν διεθνιστική αλληλεγγύη στους μαχόμενους αντιφασίστες του Ντονμπάς. Οι εικόνες που είδαμε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στην περιοχή απέχουν κατά πολύ από Με το Διεθνές Αντιφασιστικό Καραβάνι Αλληλεγγύης στην Ανατολική Ουκρανία αυτήν που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα δυτικά ΜΜΕ, των ελληνικών βεβαίως μη εξαιρουμένων, όσον αφορά την εκεί κοινωνία, τις στάσεις της απέναντι στον πόλεμο, τις απόψεις της για την κυβέρνηση του Κιέβου, τις προσδοκίες της για μια σοσιαλιστική προοπτική, τις επιδιώξεις της για την άμεση ανάληψη στα χέρια τους της ίδιας τους της ζωής. Κατεστραμμένα σπίτια και σχολεία, παρατημένα εργοστάσια, παραγωγικές μονάδες στις οποίες οι πολιτοφύλακες αγωνίζονται να ξαναδώσουν ζωή. Μια κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση, μετά τις καταστροφές που προκάλεσαν οι σφοδροί βομβαρδισμοί, αλλά με υψηλό φρόνημα, και που παρά τις αντιξοότητες, τις συνθήκες αποκλεισμού και τις τρομακτικές ελλείψεις, δείχνει αποφασισμένη να συνεχίσει να παλεύει με γενναιότητα και συνέπεια, για αυτοδιάθεση, αξιοπρέπεια και σοσιαλισμό. Στις μέρες της παραμονής μας εκεί παραβρεθήκαμε σε γιορτή σε σχολείο, όπου οι μικρές μαθητές και μαθήτριες παρουσίασαν και έπαιξαν αντιφασιστικά σκετσάκια και παιγνίδια. Επισκεφτήκαμε δημόσιο χώρο όπου, στη βάση εθελοντικής εργασίας, οι πολιτοφύλακες διοργανώνουν δωρεάν κοινωνικό συσσίτιο, και μιλήσαμε με ηλικιωμένους ανθρώπους που ήταν εκεί και οι οποίοι έχουν το συσσίτιο αυτό ως μόνη δυνατότητα διατροφής τους, αφού εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο η κυβέρνηση του Κιέβου παρακρατά πλέον την σύνταξή τους, δημιουργώντας έτσι συνθήκες ανθρωπιστικής λιμοκτονίας. Ξεναγηθήκαμε σε υπό κατασκευή γεωργική και κτηνοτροφική μονάδα, όπου και πάλι στη βάση εθελοντικής εργασίας επιδιώκεται η γύρω περιοχή να αποκτήσει διατροφική επάρκεια. Συναντήσαμε και συζητήσαμε με την πρύτανη του Εθνικού Αγροτικού Πανεπιστημίου του Λουγκάνσκ, η οποία -μην μπορώντας να κρύψει την συγκίνησή της, αλλά και την ευγνωμοσύνη της από την παρουσία μας στην περιοχή- μας περιέγραψε τόσο τις αφόρητες πιέσεις που δέχτηκε από την κυβέρνηση του Κιέβου ώστε να μεταφέρει το Πανεπιστήμιο σε άλλη περιοχή που ελέγχουν οι ουκρανικές δυνάμεις -ενώ την ίδια ώρα οι κανονιοβολισμοί του ουκρανικού πυροβολικού σκότωναν μαζικά τα ζώα που διατηρούσε η Γεωπονική Σχολή-, όσο και τους βομβαρδισμούς της ουκρανικής αεροπορίας εναντίον πολιτών που βρισκόντουσαν και ψώνιζαν σε λαϊκή αγορά της πόλης καθώς και τις σκηνές φρίκης που ακολούθησαν. Επισκεφτήκαμε τις πόλεις Σταχάνοφ που πήρα το όνομά της προς τιμή του πολυβραβευμένου για την παραγωγικότητά του ανθρακωρύχου που άρχισε να δουλεύει εκεί- και Κιρόφσκ, όπου βρεθήκαμε και συνομιλήσαμε με κοζάκους μαχητές, πολλοί από τους οποίους -σε αντίθεση με την ιστορική τους φιλομοναρχική παράδοση- αυτοπροσδιορίστηκαν ως κομμουνιστές. Επισκεφτήκαμε επίσης και φιλοξενηθήκαμε στα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας στο Λουγκάνσκ, όπου στην ταμπέλα στην πρόσοψη του κτιρίου του κόμματος, το τρίτο συνθετικό της ονομασίας του, το «Ουκρανίας», έχει σβηστεί, αφού τα μέλη του ΚΚ στο Λουγκάνσκ -αλλά και σε όλη την υπόλοιπη Ανατολική Ουκρανία- διαφώνησαν με την κεντρική στάση του ΚΚ Ουκρανίας να μην υποστηρίξει την ένοπλη αντίσταση του λαού της περιοχής εναντίον των φασιστών. Η παρουσία της διεθνούς αποστολής στον μεγάλο εορτασμό για την 70 η επέτειο της αντιφασιστικής νίκης επεφύλαξε εξαιρετικά συγκινητικές στιγμές για όλους μας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας μας επευφημούσαν, μας πλησίαζαν με μάτια βουρκωμένα για να μας προσφέρουν ένα λουλούδι, να μας σφίξουν τα χέρια, να μας πουν δυο κουβέντες, να βγάλουν μαζί μας μια αναμνηστική φωτογραφία. Αυτή η ένθερμη αντιμετώπιση του ντόπιου πληθυσμού φανερώνει τη σημασία της διεθνούς αλληλεγγύης σε στιγμές όπου ένας λαός 2. Λίγες ώρες μετά την δημοσίευση της επίμαχης συνομιλίας (5/5), δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους, σπάζοντας τους αποκλεισμούς της αστυνομίας, και περικυκλώνοντας την έδρα της κυβέρνησης με την απαίτηση να παραιτηθεί. Η αντίδραση ήταν η ωμή αστυνομική βία, το ολονύχτιο κυνηγητό, οι τραυματισμοί και οι συλλήψεις. Οι κινητοποιήσεις ανανέωσαν το ραντεβού τους καθημερινά, τις επόμενες εβδομάδες, ενώ μετά από μια μαζική διαδήλωση την Κυριακή 17/5, διαδηλωτές έστησαν αντίσκηνα έξω από το κοινοβούλιο, δηλώνοντας πως θα παραμείνουν μέχρι να πετύχουν την παραίτηση της κυβέρνησης. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση, την ευτέρα, 18/5, κινητοποίησε τους οπαδούς τους σε αντιδιαδηλώσεις. 90.000 οπαδοί του Γκρούεφσκι, πλημμύρισαν τους δρόμους, κοντά στην «κατασκήνωση» των αντικυβερνητικών, χωρίς ωστόσο να δημιουργηθούν επεισόδια. Το πολιτικό χάος «απογειώθηκε» το Σαββατοκύριακο 9-10/5, με την ενσωμάτωση στην κυβερνητική κρίση του στοιχείου των άλυτων εθνοτικών συγκρούσεων του Μακεδονικού κράτους με την Αλβανική μειονότητα, καταλήγοντας σε μια διήμερη πολεμική αναμέτρηση και σε ένα ποταμό αίματος με 22 νεκρούς στο Κουμάνοβο. Πρόκειται για τις σφοδρότερες μάχες με Αλβανόφωνους εξτρεμιστές, μετά το αιματοβαμμένο 2001, με 8 αστυνομικούς ανάμεσα στους νεκρούς και 37 τραυματίες. ύο εβδομάδες πριν, ομάδα 40 ένοπλων Αλβανών είχε εισβάλλει σε αστυνομικό τμήμα σε περιοχή της Μακεδονίας, χωρίς ωστόσο το περιστατικό να κλιμακωθεί σε μάχη. Αν και οι πεαρχίας Πρίζρακ, ο Αλεξάντερ Μοζγκοβόϊ, ο οποίος στην εναρκτήρια ομιλία του στο Φόρουμ αναφέρθηκε ξεκάθαρα στην απαγόρευση διεξαγωγής του από πλευράς κυβέρνησης και έκλεισε την ομιλία του λέγοντας ότι «οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν μπορούν να δέχονται απαγορεύσεις». Η ελληνική αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, κρατά μια αναντίστοιχη με τις εκεί συνθήκες στάση. Είτε αρνείται να πάρει θέση, εκλαμβάνοντας την ένοπλη σύγκρουση ως αντιπαράθεση αντικρουόμενων συμφερόντων μεταξύ δύο καπιταλιστικών κέντρων, αυτό των ΕΕ-ΗΠΑ και αυτό της Ρωσίας. Είτε παραμένει διστακτική, αμήχανη και άφωνη μπροστά στις αναμφισβήτητες αντιφάσεις που υπάρχουν στην περιοχή. Είναι προφανές ότι τα αριστερά θεωρητικά μοντέλα δεν μπορεί να αντιστοιχούν επακριβώς και πάντοτε σε πραγματικές καταστάσεις. Η ελληνική, αλλά και η ευρωπαϊκή αριστερά, οφείλει όμως να δει τα σοσιαλιστικά προτάγματα που τίθενται, καθώς και την ταξική διάσταση που διαπερνά τον αγώνα ενός μεγάλου τμήματος της εκεί κοινωνίας και να σπάσει την αμηχανία της. Η ανάγκη διεθνιστικής υλικής αλληλεγγύης είναι άμεση και επιτακτική. Η αριστερά οφείλει να στηρίξει, τόσο πολιτικά όσο και έμπρακτα, τον μαχόμενο λαό των δύο Λαϊκών ημοκρατιών της Αν. Ουκρανίας ενάντια στον φασισμό και στην ολιγαρχία. Όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση, η στάση της απέναντι στο ουκρανικό ζήτημα, μας ξαφνιάζει δυστυχώς- όλο και περισσότερο δυσάρεστα. Μέχρι σήμερα αδρανεί και δεν επαναφέρει στην Μαριούπολη το ελληνικό προξενείο, το οποίο η κυβέρνηση Ν -ΠΑΣΟΚ μετέφερε στο Κίεβο ευθυγραμμιζόμενη με τις απαιτήσεις του τελευταίου. Επιπλέον, η κυβέρνηση δεν φροντίζει να προβεί σε κινήσεις ουσιαστικής υπεράσπισης των 80.000 Ελλήνων μειονοτικών που είτε ζουν στην περιοχή του Ντονμπάς που βομβαρδίζεται από το ουκρανικό πυροβολικό, είτε ζουν υπό στρατιωτικό νόμο σε όμορες περιοχές που ελέγχει ο ουκρανικός στρατός και νεοναζιστικά του τάγματα, όπως το τάγμα Αζόφ. Αντίθετα μάλιστα, η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται να αναβαθμίζει τις σχέσεις της με την κυβέρνηση του Κιέβου, κυβέρνηση η οποία τον περασμένο μήνα διόρισε ως σύμβουλο στο Υπουργείο Άμυνας τον Ντμίτρο Γιάρος, τον επικεφαλής του εξιού Τομέα, του φασιστικού κόμματος της Ουκρανίας. Την Πέμπτη 14/5/2015 έφτασαν αεροπορικώς στην Αθήνα για να νοσηλευτούν σε δημόσια νοσοκομεία, τραυματίες Ουκρανοί στρατιώτες, μέλη της Εθνικής Φρουράς, τμήμα της οποίας αποτελεί και το τάγμα Αζόφ. Συνέχεια στη σελ. 15

σελίδα 12 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 13 Αντιφασιστικό διήμερο στη Λοκομοτίβα Σημαντικό διήμερο, αφιερωμένο στην επέτειο των 70 χρόνων από τη συντριβή του φασισμού, πραγματοποίησε το ΕΕΚ στη Λοκομοτίβα, στις 8 και 10 Μάη. Η πρώτη μέρα, Παρασκευή 8 Μάη, ήταν αφιερωμένη στα 70 χρόνια από την απελευθέρωση των κρατουμένων από το στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς. Ο σύντροφος Γιώργος Χλωρός, ο οποίος έκανε μια πολύ μεθοδική έρευνα, με αφορμή την επίσκεψή του, πριν λίγο καιρό, στην Πολωνία, παρουσίασε μια σειρά από σλάιτς που έδειχναν τη σημερινή κατάσταση του στρατοπέδου, πλέον μουσείου μνήμης. Κάποιοι από τους χώρους των φρικιαστικών κρεματορίων, διατηρούνται ακόμη σε καλή κατάσταση, ενώ κάποια άλλα έχουν μείνει ερείπια. Στην πύλη του εργοστασίου θανάτου, παραμένει ακόμη η επιγραφή Arbeit macht Frei (Η εργασία απελευθερώνει) ανακαλώντας στη μνήμη μας την ειρωνία της ιστορίας και τις κτηνωδίες που υπέστησαν οι κρατούμενοι. Το στρατόπεδο του Άουσβιτς είπε, ήταν το μεγαλύτερο από τα 72 στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης που υπήρχαν στη Ευρώπη. Για να υπάρχει μια αναλογική προσέγγιση όσον αφορά στα καθ ημάς, το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κατέχει την 42η θέση. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι πέρασαν την πύλη του Άουσβιτς πάνω από 6.000.000 κρατούμενοι, εκ των οποίων εξοντώθηκαν 1.500.000 ανθρώπινες ψυχές. Απ τα θύματα, το 90% ήταν Εβραίοι, 300.000 Πολωνοί. Απ τους 25.000 τσιγγάνους, μόνο 4 άτομα επέζησαν. Οι σοβιετικοί κομισσάροι εκτελούνταν επιτόπου, οι σοβιετικοί στρατιώτες χρησιμοποιούνταν για πειράματα με το Zyklon B. Γενικά,οι σοβιετικοί είχαν το μικρότερο προσδόκιμο χρόνου ζωής. Ο σ. Σάββας Μιχαήλ, εστίασε κατ αρχήν στα δίκτυα αντίστασης που είχαν οργανωθεί μέσα στο Άουσβιτς, κάτω από τη μύτη των Ες-Ες, τα οποία είχαν επεκταθεί σε δίκτυα αλληλεγγύης, η δράση των οποίων είχε ως αποτέλεσμα ακόμη και εξέγερση, σύμφωνα με το βιβλίο Μαρτυρία της Λίζας Πίνχας, θεσσαλονικιάς ελληνοεβραίας κρατούμενης στο Άουσβιτς. ιάβασε επίσης ποιήματα του Πάουλ Τσέλαν, του ποιητή του Άουσβιτς. Στη συνέχεια, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ Η απελευθέρωση του Άουσβιτς, το οποίο τραβήχτηκε από ομάδα σοβιετικών κινηματογραφιστών την ημέρα της απελευθέρωσης. Ένας απ αυτούς, σαράντα περίπου χρόνια μετά, δήλωσε ότι μετά από συναντήσεις που είχε με πολλούς που απελευθερώθηκαν το Γενάρη του 1945, κανείς δεν είχε επουλώσει τις πληγές του. Τελικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι πληγές, σωματικές και ψυχικές, από τη φιλοξενία των ναζιστικών στρατοπέδων, δεν κλείνουν ποτέ. Παραμένουν ανοικτές, απαιτώντας δικαίωση, επιμονή στην ιστορική μνήμη και λύτρωση που σημαίνει απελευθέρωση της ανθρωπότητας από κάθε μορφής σκλαβιά, έτσι ώστε να σταματήσουν τα βάσανα ανθρώπου από άνθρωπο, που ακραία συνέπειά τους ήταν η τελική λύση των ναζί, στηριγμένη στο μέγα ιδεώδες της εξάλειψης του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο, όπου το Άουσβιτς, αυτό το παραλήρημα του καπιταλισμού, όπως είχε πει σε άλλη εκδήλωση ο σ. Σάββας Μιχαήλ, ήταν η λογική κατάληξη. Η δεύτερη μέρα, Κυριακή 10 Μαϊου, ήταν αφιερωμένη στην αντιφασιστική νίκη. Ο σ. Θόδωρος Κουτσουμπός από την αρχή ξεκαθάρισε ότι η εκδήλωση αυτή δεν είναι απλά μια επετειακή ιστορική αναδρομή του τι έγινε στο παρελθόν, αλλά το ζήτημα είναι να δούμε πώς αντιμετωπίζουμε το φασισμό σήμερα. ιευκρίνησε το χαρακτήρα του Β Παγκοσμίου Πολέμου λέγοντας ότι ήταν ιμπεριαλιστικός πόλεμος, συνέχεια του Α Παγκόσμιου Πολέμου. Όμως, δεν ήταν μια απλή επανάληψη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η εμπλοκή της ΕΣΣ, δεν άλλαζε το χαρακτήρα του πολέμου, ωστόσο, η συμμετοχή της στο πόλεμο επέβαλε στους επαναστάτες να υπερασπίσουν το εργατικό κράτος παρά την ύπαρξη της παρασιτικής σταλινικής γραφειοκρατίας. Την αντιφασιστική νίκη την πέτυχαν ο Κόκκινος Στρατός που οικοδόμησε η Οκτωβριανή Επανάσταση με επικεφαλής τον Τρότσκι και τα επαναστατικά αντάρτικα κινήματα, το ελληνικό και το γιουγκοσλάβικο αντάρτικο, οι γάλλοι και ιταλοί μακί και παρτιζάνοι. Η παρούσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ωθεί το κεφάλαιο σε φασιστικές λύσεις σε όλη την Ευρώπη, τόνισε, κι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί, είναι η μέθοδος της προλεταριακής επανάστασης. Μιλώντας για το τσάκισμα του φασισμού το 1945, τελική πράξη του οποίου ήταν η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στις 9 του Μάη στο Βερολίνο και η αυτοκτονία του Χίτλερ, του Γκέμπελς κ.ά., τόνισε ότι ο Κόκκινος Στρατός ένιωθε οτι υπερασπιζόταν την Επανάσταση του Οχτώβρη, δίνοντας έτσι πάσα για την προβολή της ταινίας Από τον Τσάρο στο Λένιν. Ο σ. Γιώργος Πιτσάκης, κινηματογραφιστής ο ίδιος, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην ταινία, η οποία είναι μια συλλογή εξαιρετικά σπάνιων κινηματογραφικών ντοκουμέντων. Άρχισε να διαμορφώνεται το 1924, ολοκληρώθηκε χρόνια αργότερα και πρωτοπροβλήθηκε σε αμερικάνικη αίθουσα κινηματογράφου, το 1937. Από την πρεμιέρα της, δημιουργήθηκε μεγάλη αντίδραση από τους σταλινικούς, οι οποίοι έκαναν ακόμη και πικετοφορίες, ζητώντας να απαγορευτεί η ταινία, ως τροτσκιστική προπαγάνδα. Η ταινία, είναι αριστούργημα που δείχνει μπροστά στα μάτια του θεατή πώς εξελίσσεται και πώς αναπτύσσεται μια επανάσταση και μάλιστα μια νικηφόρα επανάσταση, η οποία άλλαξε το ρου της ιστορίας και τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων!! Γιάννης Αντίκυρας Εορτάζοντας αυτό το τριήμερο τα 70 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά του Φασισμού, εντάσσουμε στο ειδικό επετειακό αφιέρωμα, μια σπάνια ταινία που μας πηγαίνει λίγο πιο πίσω ακόμα, στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Ρωσική Προλεταριακή Επανάσταση και τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Πρόκειται για την ελληνική πρεμιέρα μιας σημαντικής αμερικανικής ταινίας, με μοναδικά ρωσικά ντοκουμέντα τα οποία έχουν παγκόσμια εμβέλεια και ενδιαφέρον. Είναι η αρχειακή ταινία ντοκιμαντέρ «Tsar to Lenin» ή «Από τον Τσάρο στον Λένιν», παραγωγής 1937, διανομής Mehring Books, που το ΕΕΚ φρόντισε να μεταφράσει και να υποτιτλίσει στα ελληνικά. Όταν ο γράφων έλαβε στα χέρια του αυτή την ταινία προκειμένου να την μεταφράσει, μια έκπληξη τον περίμενε. Η ταινία καταγράφει εικόνες που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τουλάχιστον όχι όλες μαζί, και όχι οργανωμένες σε ένα συνολικό χρονικό εξιστόρησης της Ρωσικής Επανάστασης και του Εμφυλίου. Κινούμενα ντοκουμέντα από την προεπαναστατική Ρωσία, τη ζωή των ευγενών, τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, το λιμό, την Φεβρουαριανή και την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Εμφύλιο Πόλεμο, τη νίκη των Σοβιέτ, την ίδρυση της Τρίτης ιεθνούς, καθώς και από πολυάριθμους πρωταγωνιστές των γεγονότων, πέραν των πολύ γνωστών προσωπικοτήτων. Μια ολόκληρη ώρα, συνεχές και αδιάλειπτο, αυθεντικό αρχειακό υλικό, σε ορθή χρονολογική σειρά. Ίσως κάποιες από αυτές τις κινούμενες εικόνες έχουν φιλοξενηθεί στο παρελθόν σε άλλα ντοκιμαντέρ, εμβόλιμες μεταξύ πλήθους δραματοποιήσεων με ηθοποιούς. Κάποιες μικρές σεκάνς φιλοξενούνται στο youtube χωρίς να αναφέρουν την προέλευσή τους. Κάποιες εικόνες έχουν χρησιμοποιηθεί αποσπασματικά σε βιντεοκλίπ αμερικανικών πανκ συγκροτημάτων. Την ίδια στιγμή, η ταινία αυτή καθεαυτή παραμένει παντελώς άγνωστη και παραγνωρισμένη. Είναι προφανές πως, όποιας χρήσης έχει τύχει αυτό το υλικό, αυτό έχει συντελεστεί αποκλειστικά στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών και από Αμερικανούς δημιουργούς διαφορετικών προθέσεων και πεποιθήσεων. Στην Ευρώπη και στην Ασία, αυτά που βλέπουμε συνήθως ως αρχειακό υλικό σε ντοκιμαντέρ για την ρωσική επανάσταση είναι οι επικές και πανέμορφες εικόνες του Σεργκέι Αϊζενστάιν ιστορικές, βέβαια, από μόνες τους για την Τέχνη- που όμως αποτελούν δραματοποίηση της Ιστορίας και όχι πρωτογενή ιστορικά ντοκουμέντα. Αυτές τις κινηματογραφικές και μεγαλεπήβολες εικόνες του κλασικού ή νεώτερου ρωσικού σινεμά τις διανθίζουν σε ορισμένες περιπτώσεις ελάχιστα δευτερόλεπτα αυθεντικών newsreels, συνήθως με τις ομιλίες του Λένιν, και ακίνητα καρέ «παγωμένα» και απομονωμένα από το αρχικό υλικό. Είναι απορίας άξιο, γιατί οι ντοκιμαντερίστες προτιμούν να χρησιμοποιούν φτιαχτό υλικό παρά τα αυθεντικά ντοκουμέντα. Είναι απίστευτο, όταν υπάρχουν εκατομμύρια κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο, όλων των ρευμάτων και των τάσεων, που όλοι τους αναφέρονται στη Μεγάλη Προλεταριακή Επανάσταση, ότι όλο αυτό το ιστορικό χρονικό παραμένει αναξιοποίητο. Είναι ακατανόητο, στην εποχή των εικόνων, να μην υπάρχει ενδιαφέρον από πουθενά για μια ταινία η οποία δείχνει ακόμα και τον Τσάρο όπως τον γέννησε η μάνα του! Όλα αυτά τα στοιχεία καλούν για μια πιο ενδελεχή έρευνα της ιστορίας της ταινίας. Ο Herman Axelbank (1900-1979) χρειάστηκε να αφιερώσει όλη του τη ζωή και την ενάργεια, ώστε να συνθέσει μια κινηματογραφική ταινία τεκμηρίωσης των τελευταίων ετών της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, των Επαναστάσεων και των πρώτων ετών της νέας επαναστατικής κυβέρνησης. Η ταινία μάς ενημερώνει στην αρχή της μόνο για τα δεκατρία χρόνια χρόνος ρεκόρ, ούτως ή άλλως- που πρακτικά χρειάστηκαν για το μοντάζ, από το 1924 ως το 1937. Ένα μοντάζ που περιελάμβανε τη διάρθρωση ενός χαοτικού υλικού, προερχόμενου από 100 διαφορετικούς οπερατέρ -ανάμεσά τους ο ίδιος Τσάρος- από στρατιωτικά φιλμ και φιλμ προπαγάνδας, τόσο των Κόκκινων όσο και των Λευκών, αλλά και από υλικό των πολυάριθμων στρατών που επέδραμαν στη ρωσική γη για να συνθλίψουν τα Σοβιέτ. Το διπλό γεγονός ότι τα ντοκουμέντα συντίθενται σε ταινία τόσο κοντά στα πραγματικά ιστορικά συμβάντα, αλλά και ότι μπαίνουν για πρώτη φορά σε χρονολογική σειρά, κάνουν την ταινία να έχει την ιστορική αξία μιας επιστημονικής καταγραφής. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορικής καταγραφής, το σπηκάζ και η φωνή του συγγραφέα και δημοσιογράφου Max Eastman -διόλου τυχαία, μεταφραστή της «Ιστορίας της Ρωσικής Επανάστασης» του Τρότσκι στις ΗΠΑ- και νυμφευμένου με την Γιελένα Κριλένκο, αδελφή του γνωστού μπολσεβίκου αρχιστράτηγου του Κόκκινου Στρατού και υπουργού του Στάλιν. «Aπό τον Tσάρο στο Λένιν» Ένα εξαιρετικό ιστορικό ντοκιμαντέρ Πρώτη φορά ο κόσμος βλέπει έναν τσάρο όπως τον γέννησε η μάνα του δα Μποϋκοτάρετε το φιλμ Tsar to Lenin!!» Μετά από επεισόδια και πιέσεις από σταλινικούς αλλά και από τις τοπικές αρχές που ήθελαν ήσυχο το κεφάλι τους, το Filmarte Theater αναγκάστηκε να διακόψει τις προβολές κάθε παρόμοιας πολιτικής ταινίας. Η μικρή φήμη των μόλις πέντε ημερών προβολής έσβησε μαζί με την ταινία Tsar to Lenin. Τη δεκαετία του 70, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, περιέλαβε στη συλλογή των Ρωσικών Αρχειακών Ταινιών της, μια πολύ συντομευμένη εκδοχή της ταινίας, με τον ίδιο τίτλο, Tsar to Lenin. Στις αρχές της δεκαετίας του 80 η τότε ιεθνής Eπιτροπή της Tέταρτης ιεθνούς, μέσω του αμερικάνικου τμήματος (Workers League) και των σχέσεων της Bανέσσας Pεντγκρέηβ πήρε στα χέρια της το φιλμ. Στην Eλλάδα, η E E, που μετά το 1985 μετασχηματίστηκε σε EEK, οργάνωσε προβολές σε αίθουσες και πλατείες με μια 16άρα μηχανή προβολής. Όμως, μετά το σχίσμα στο EEK το 1989/90, η κόπια χάθηκε. Το 2012 πλέον, η Mehring Books, εκδοτικός οίκος της ιεθνούς Επιτροπής της Τετάρτης ιεθνούς (μιας από τις διασπάσεις της ICFI), επανέκδώσε την ταινία. Μήπως άλλαξε κάτι στην τύχη της ταινίας; Μήπως την άκουσε κανείς να διαδίδεται, έστω στα όρια του πολιτικού τύπου; Η ταινία δεν αφορά μόνο τους τροτσκιστές. Αφορά κάθε αριστε- Ο Λένιν απευθύνεται στους εργάτες ρό άνθρωπο που αναφέρεται ιδεολογικά στον μαρξισμό και στον κομμουνισμό. Αφορά κάθε ιστορικό που ασχολείται με την περίοδο του Α Παγκοσμίου Πολέμου ή όποιον ενδιαφέρεται να εντρυφήσει στην ιστορία της περιόδου. Αφορά κάθε «φίλο της ελευθερίας», όπως λένε απολίτικα και γενικόλογα οι Αμερικανοί σταλινικοί. εν είναι μια προπαγανδιστική ταινία, είναι μια ιστορική ταινία. Οι περισσότερες βιβλιογραφικές αναφορές της, και μεγάλα αποσπάσματα του σπηκάζ, προέρχονται από κείμενα και επιστολές δεξιών ιστορικών και Ρώσων πατριωτών. Αυτό που ονομάζεται «προπαγάνδα» είναι η παρουσία του Λέοντος Τρότσκι ως αυτού που ήταν: Επικεφαλής του Σοβιέτ της Πετρούπολης, Μέλος της Κ.Ε των Μπολσεβίκων, Υπουργός Εξωτερικών στη διαδικασία συνθηκολόγησης με τη Γερμανία, Κομισάριος του Κόκκινου Στρατού στον Εμφύλιο. Τίποτε άλλο. Κι αν υποθέταμε για μια στιγμή πως οι εικόνες είναι παραποιημένες πώς άραγε, εκείνη την εποχή;- τότε γιατί δεν κυκλοφορεί ΚΑΜΙΑ άλλη ταινία που να χρησιμοποιεί ενδεχομένως το σωστό μοντάζ και τα σωστά ντοκουμέντα, και να εξιστορεί το χρονικό της Ρωσικής Επανάστασης, αφήνοντας απ έξω τα ψεύτικα και παραποιημένα «τροτσκιστικά» πλάνα; Η μηδιαγραφή και μη-αποσιώπηση του Τρότσκι όπως γίνεται σε όλη τη μετέπειτα ιστοριογραφία, η ακέραια Σε μια αξιομνημόνευτη σκηνή της ταινίας, ένας στρατιωτικός αγγελιαφόρος καταφθάνει στο στρατηγικό επιτελείο του Κόκκινου Στρατού στο Καζάν της Ρωσίας, και συναντάει τον Κομισάριο Τρότσκι. υσκολεύεται όμως να βρει τα χαρτιά του και ψάχνει απεγνωσμένα σε όλες τις τσέπες του σακακιού του. Με λεπτή ειρωνεία, χωρίς αμφιβολία, και σιβυλλική αμφισημία o Max Eastman σχολιάζει στο σπηκάζ της ταινίας: «Οι Ρώσοι αγαπούν τα ντοκουμέντα. Αλλά, καμιά φορά, δυσκολεύονται να τα βρουν!». Το σχόλιό του αυτό θα αποδεικνυόταν προφητικό, τόσο για τα ντοκουμέντα όσο και για την ταινία καθεαυτή. Πέντε ημέρες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας στο Filmarte Theater της Νέας Υόρκης, στις 6 Μαρτίου 1937, η εφημερίδα του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος γράφει: «Ο Max Eastman, κορυφαίος απολογητής των τροτσκιστών προδοτών της Σοβιετικής Ένωσης, συνένωσε διάφορα επίκαιρα και ψευδοϊστορικές καταγραφές. Αυτός ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία της εξαπάτησης, της φαλκίδευσης, της παραποίησης, της ίντριγκας και του ψέματος Μποϋκοτάρετε το φιλμ Tsar to Lenin. ιαμαρτυρηθείτε στην διεύθυνση του κινηματογράφου Κάντε γνωστό σε κάθε κινηματογράφο της χώρας ότι οι φίλοι της ελευθερίας δεν θα ανεχθούν την απροκάλυπτη τροτσκιστική προπαγάνιστορική ακρίβεια που επιδεικνύει η ταινία, ήταν αρκετά για να κάνουν έξαλλους τους σταλινικούς. Ήταν αρκετά ώστε οι σταλινικοί να συνεπικουρήσουν την αντίδραση, και μαζί να θάψουν ΟΛΑ τα ντοκουμέντα της ταινίας, χωρίς να αρκεστούν σε όσα αφορούσαν τον Τρότσκι. Ποτέ δεν ήταν το θέμα ο ίδιος ο Λεβ Νταβίντοβιτς. Οι κομμουνιστές στην Ελλάδα, και φυσικά όχι μόνο οι τροτσκιστές, δυστυχώς έχουν μετά την Βάρκιζα πικρότατη πείρα για το τι σημαίνει σταλινική ιστοριογραφία. Η πολιτική θεωρία δεν σου μαθαίνει Ιστορία. ιαβάζοντας Λένιν, δεν θα μάθεις ποτέ Ιστορία, ενδεχομένως θα μάθεις πολιτική. Αυτό συμβαίνει διότι ο πολιτικός φωτίζει τα σημεία που τον ενδιαφέρουν. Αλλάζει τη σειρά των γεγονότων ώστε να στηρίξει την επιχειρηματολογία του. Ωστόσο, υπάρχει μια διαλεκτική σχέση μεταξύ Ιστορίας και Πολιτικής, και δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε τις πολιτικές που εφαρμόσθηκαν σε μια ορισμένη περίοδο, αν δεν ξέρουμε πρώτα τα αληθινά ιστορικά γεγονότα μέσα στα οποία γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν αυτές οι πολιτικές. Εδώ είναι η μεγάλη συμβολή της ταινίας: είναι ο πιο άμεσος, ψυχαγωγικός και χειροπιαστός τρόπος να μάθει κανείς τα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ρωσία εκείνη την εποχή, με φωτεινές αποδείξεις τα φιλμ που αποτελούν ζωντανό κομμάτι της Ο Τρότσκι φθάνει στην Πετρούπολη Ιστορίας, σε χρονολογική σειρά που διευκολύνει αφάνταστα, και αξίζει να τα μελετήσει ο καθένας. Περιέχει αυτή η σταινία όλες τις λεπτομέρειες; Σίγουρα όχι - δεν θα μπορούσε άλλωστε. Εντούτοις, περιέχει αρκετές λεπτομέρειες που με βεβαιότητα- πολλοί από εμάς αγνοούν ή έχουν παραγνωρίσει έως τώρα. Έχει η ταινία κάποια χρησιμότητα για το σήμερα; Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το σημείωμα με ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα, μέσα από την ταινία, που ίσως λέει κάτι για το σήμερα: Τον Μάρτιο του 1918, η Γερμανία, παρόλο που έχει ήδη υπογράψει συνθήκη ειρήνης με τους Ρώσους, με πρόσχημα την ανεξαρτησία της Ουκρανίας και με δοτή κυβέρνηση, στέλνει στρατό στο Κίεβο ώστε να δημιουργήσει προγεφύρωμα και από εκεί να εμβολίσει ξανά τη Ρωσία. Ένα στρατηγικό σχέδιο που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπο στον Β ΠΠ και φυσικά σήμερα, καταδεικνύοντας ότι οι βλέψεις της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας λίγο έχουν αλλάξει τα τελευταία 100 χρόνια. είτε σήμερα κιόλας αυτή την ταινία. Αυτή τη φορά, η ταινία Tsar to Lenin πρέπει να διαδοθεί και να ειδωθεί ξανά και ξανά, στο φως όσων έχουν μεσολαβήσει από τότε, και με ιδιαίτερη προσοχή. Γιώργος Πιτσάκης, κινηματογραφιστής

σελίδα 14 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σάββατο 23 Μαΐου 2015 σελίδα 15 Δεξιός υπουργός «Αριστερής» κυβέρνησης! 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ O Λέον Τρότσκι για την Αρμενία O ΔIAMEΛIΣMOΣ THΣ TOYPKIAΣ KAI TO APMENIKO ZHTHMA Ο «ρόμος της Αριστεράς» Α) της 14-2-2015 είχε δημοσιεύσει συνέντευξη του βουλευτή των συγκυβερνώντων ΑΝ.ΕΛ Ζουράρη ο οποίος, μεταξύ των άλλων, πρότεινε, ως υποψήφια Πρόεδρο της ημοκρατίας, την Βούλα Πατουλίδου διότι «με την πράξη της ως ολυμπιονίκης και με τη λέξη της, με το περίφημο σύνθημά της, διαμόρφωσε τις συνθήκες της νεοτέρας ελληνικής υπερηφάνειάς μας». Η ίδια εφημερίδα, επιλέγοντας να μείνει πιστή στην παράδοσή της να προβάλει προθύμως το παράδοξο και την συνδηλωτική τραχιά έπαρση των εκάστοτε φορέων του, στο φύλλο της 9-5-2015 δημοσιεύει μιαν εκτενή συνέντευξη του υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ Γιάννη Πανούση στην οποία η πλησμονή παραδοξολογίας δεν είναι το κυρίαρχο. Τουλάχιστον δεν είναι αυτό στο οποίο θα σταθούμε. Ερωτώμενος πώς αξιολογεί την εξ αριστερών κριτική που του ασκείται δηλώνει, μεταξύ άλλων, «..Αν κάποιος πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, έκανε κυβέρνηση και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τί άλλο να κάνει παρά να ικανοποιεί τα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε μια βασική διαφορά. εν έγινε επανάσταση όπου η επαναστατική ομάδα, επιβάλλει την άποψή της στην πλειοψηφία. Όλα γίνονται με δημοκρατικές διαδικασίες..». Κατά τον υπουργό της «Αριστερής» κυβέρνησής μας, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οίκοθεν νοείται ότι δεν έχει υποχρέωση να υλοποιήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της. Αυτό δα έλλειπε, να θεωρεί τον εαυτό της δεσμευμένο απέναντι στην «ανώνυμη μάζα ψηφοφόρων» που της ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας! Επί πλέον, η επανάσταση σημασιολογείται ως μια αντιδημοκρατική διαδικασία κατά την οποία οι επαναστάτες επιβάλλουν την άποψή τους στην πλειοψηφία! Πρόκειται για έναν πολιτισμικό αρχαϊσμό, για έναν ιδεολογικό εξωφρενισμό που επειδή εκφέρεται από χείλη υπουργού «Αριστερής» κυβέρνησης, η ολοφάνερη κωμική πλευρά του έρχεται σε δεύτερη μοίρα και προτάσσεται η βαθύτατη αντιδραστικότητά του. εν χρειάζεται, παρέλκει να σύρει η σκέψη μας την συλλογιστική και πολιτική συμπεριφορά του Πανούση στο δικαστήριο της νόησης ζητώντας του να προσκομίσει τους νομιμοποιητικούς του τίτλους (επιχειρήματά του), γιατί όσα είπε (και προαναφέρθηκαν) συναποτελούν πνευματικήν ύβρη. Το 1790 ο Edmund Burke, παθιασμένος εχθρός της φιλοσοφίας του ιαφωτισμού, έγραψε τον περίφημο λίβελό του κατά της Μεγάλης Επανάστασης του 1789 όπου, εκείνος ο δεδηλωμένος εχθρός της λαϊκής κυριαρχίας, γράφει πως «μια τέλεια δημοκρατία είναι το πιο αναίσχυντο πράγμα του κόσμου». {(παρατίθ. στο Michael Löwy, Robert Sayre, Εξέγερση και Μελαγχολία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, σελ. 162, 164). Ίσως γι αυτό τον εκτιμούν σύγχρονοι Αμερικανοί συγγραφείς που κρίνουν πως «η πολεμική του Burke ενάντια στην επαναστατική ιδέα.. δεν έχασε την ευστοχία της και την δύναμη της πειθούς της» βλ. στο ίδιο πιο πάνω}. Μόνο που ο Burke δεν ήταν υπουργός «Αριστερής» κυβέρνησης! Οι πιο πάνω εξωφρενικά αντιδραστικές απόψεις του Πανού- Β) ση έχουν ως, υπόρρητο μεν, ευδιάκριτο δε, έρεισμα, την αρχαϊκή πεποίθηση πως το κράτος είναι «θνητός θεός», κατά την εύστοχη και χαρακτηριστική ρήση του Χομπς, και η αστυνομία η επίγεια ενσάρκωσή του. Συνακόλουθα, οποιοσδήποτε περιορισμός της εξουσίας, υποσκάπτει την ίδια την ιδέα της εξουσίας και ισοδυναμεί με την λογική της άρνηση. Επομένως, η αντίληψη αυτή θεωρεί την κρατική εξουσία ως απολύτως απεριόριστη, ως «δύναμη ελεύθερη από νόμους» (ή ως «εξουσία αποδεσμευμένη από νόμους» - POTESTAS LEGIBUS SOLUTA-) κατά τον Χόμπς (βλ. Ernst Cassirer, η φιλοσοφία του ιαφωτισμού, ΜΙΕΤ, 2013, σελ. 376 και 402). Μετά ταύτα, δεν είναι παράδοξο που ο Πανούσης υιοθετεί και εκφράζει την μυθική θεώρηση και ερμηνεία των γεγονότων. Έτσι, όταν κλήθηκε να σχολιάσει την αστυνομική κακοποίηση των άοπλων διαδηλωτών της Ιερισσού που υπερασπιζόμενοι την ίδια την ζωή τους αντιδρούν στην ίδρυση και λειτουργία ενός εξαιρετικά ρυπογόνου εργοστασίου εξόρυξης χρυσού στο τόπο τους, αφενός μεν, την αμφισβήτησε, διαψεύδοντας ως και τους παριστάμενους βουλευτές του ΣΥΡΙ- ΖΑ, αφετέρου δε, κατονόμασε τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους της Ιερισσού ως «κουκουλοφόρους»! Πρόκειται για έναν ανέντιμο και εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό συνειρμό: ο πιο πάνω χαρακτηρισμός ενέχει αρνητική ηθική και πολιτική συνυποδήλωση, έχει μιαν ολοφάνερη αρνητική χροιά, ούτως ή άλλως. Στα χείλη, όμως, ενός υπουργού «Αριστερής» κυβέρνησης, προσλαμβάνει άλλην έννοια: οι κοινωνικοί αγωνιστές της Ιερισσού εξομοιώνονται με εγκληματικά στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου τα οποία η «αριστερή» αστυνομία οφείλει να πατάξει. Έτσι, σύσσωμοι οι κάτοικοι μιας περιοχής φέρονται να ενέχονται εξ ορισμού σε αντικοινωνική και εγκληματική συμπεριφορά! [Οι φερόμενοι ως «εργαζόμενοι» των μεταλλείων που ενθουσιωδώς αποδέχονται το ρυπογόνο εργοστάσιο, αφενός μεν αγνοούν ότι οδεύουν προς τον πυθμένα της κόλασης, αφετέρου δε, δείχνουν να απολαμβάνουν την χαμέρπεια της εντεταλμένης πολιτικής συμπεριφοράς τους. Γι αυτό και μας είναι αδιάφοροι.] Ως να μην έφθαναν όλα αυτά, ο Γ) Πανούσης απτόητος συνεχίζει «Είπα, καθαρά, ότι αν υπάρχουν θύλακες διαφθοράς της Χρυσής Αυγής να αυτοδιαλυθούν, αλλιώς θα τους διαλύσω». Η αναμενόμενη απ τον Πανούση αυτοδιάλυση της Χρυσής Αυγής που εδρεύει στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ ομοιάζει μ εκείνον τον αφελή που «κάνει κήρυγμα σε μια βελανιδιά για να την πείσει να μεταμορφωθεί σε πορτοκαλιά». Η «αυτοκάθαρση» της αστυνομίας συνιστά «αντίφασιν εν τοις όροις». Εννοιολογικά, προσεγγίζει την «Φυσική θεολογία» (Théologie Physique) του Ντέραμ: είναι άνευ αξίας και απολύτως αυθαίρετη η μέθοδός της είναι ΑΚΥΡΗ. Η φασιστική Χρυσή Αυγή και η «πολιτική» συμπεριφορά της, δεν αποτελεί για το πλείστον της ΕΛ.ΑΣ μιαν απειλή που πρέπει να αποσοβηθεί, αλλά μιαν επιθυμητή ενίσχυση της δικής της δύναμης. Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα επικύρωσαν τα προϋπάρχοντα δεδομένα της εμπειρίας: εν πρόκειται, πλέον, για συμπαράταξη αλλά για συνύφανση! Μετά ταύτα, η σχετική δήλωση του Πανούση, που είναι γεννημένος εχθρός της εμπειρίας, ισοδυναμεί με έλλειψη πολιτικής βούλησης «διάλυσης» των φασιστικών «θυλάκων» της αστυνομίας. Λίγο μετά την λήψη της συνέντευξης ο Πανούσης εμφανίσθηκε, εκ νέου, ως εγκληματολόγος και υπουργός ταυτόχρονα, για να προβεί στην δημόσια «επιστημονική» εκτίμηση ότι ο φερόμενος ως δράστης της τραγικής δολοφονίας της μικρής Βουλγάρας Άννυ, θα είναι σύντομα νεκρός. Έτσι, «θώπευσε» τα πλέον αντιδραστικά και καθυστερημένα αντανακλαστικά του κόσμου αλλά, προεχόντως, του έγκλειστου υποκόσμου, διευκολύνοντας, (αντικειμενικά και χωρίς την θέλησή του) την όποια αυτοδικία του τελευταίου.) 15-V-2015 Πέτρος Πέτκας MEPOΣ 3ο (τελευταίο) Θα ήταν όμως λάθος να πει κανείς ότι το σύνταγμα δεν έφερε καμμία απολύτως αλλαγή στις συνθήκες κόλασης που ζουν οι Aρμένιοι. Στην αρχή, όταν οι εκπρόσωποι του παλιού καθεστώτος και οι επαγγελματίες παλικαράδες δεν ήξεραν πώς να δράσουν απέναντι στο νέο καθεστώς, και βρίσκονταν επομένως σε κατάσταση σύγχυσης, οι Aρμένιοι, ιδιαίτερα στα κέντρα, μπόρεσαν να αναπνεύσουν κάπως πιο ελεύθερα. Γρήγορα άνοιξαν πολιτικές λέσχες, βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια, και αύξησαν τον αριθμό των σχολείων τους και κάθε είδους φιλανθρωπικών και εκπαιδευτικών κοινοτήτων. Συνολικά, όμως, οι Aρμένιοι εξακολουθούσαν να είναι οι ίδιοι γκιαούρηδες όπως πριν, δηλαδή, πλάσματα που οι Tούρκοι και οι Kούρδοι τους συμπεριφέρονταν όπως ήθελαν. Πάνω από τους Aρμένιους εξακολουθούσε να επικρέμεται η απειλή των καταραμένων σφαγών, από τις οποίες δεν εξαιρούνταν ούτε οι κάτοικοι της πρωτεύουσας. Ήταν έτσι τα πράγματα, ώστε όταν πέρυσι, η διαμάχη ανάμεσα στο Kόμμα της Ένωσης και της Προόδου και στη Φιλελεύθερη Ένωση έγινε τόσο οξεία που φάνηκε ότι θα μπορούσε να ξεσπάσει μια ανοιχτή σύγκρουση, μερικοί Tούρκοι φίλοι των Aρμενίων συμβούλεψαν τους τελευταίους να πάρουν προληπτικά μέτρα, καθώς θα μπορούσε να συμβεί μια σφαγή των Aρμενίων. Mπορεί να φαινόταν ότι δεν υπήρχε πιθανή σύνδεση στην πάλη ανάμεσα σε καθαρά τουρκικά κόμματα και σε μια σφαγή των Aρμενίων, αλλά οι ίδιοι οι Aρμένιοι έχουν προφανώς συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι κάθε μεγάλο γεγονός στην πολιτική ή κοινωνική ζωή της Tουρκίας πρέπει να οδηγήσει σε μια σφαγή των Aρμενίων. «Tου χρόνου, μου είπε ένας γνωστός Aρμένης στην Kωνσταντινούπολη, θα συμβεί πιθανώς μα σφαγή εδώ». «Γιατί το πιστεύεις αυτό;», τον ρώτησα. «Tί εννοείς, γιατί; Ξέχασες ότι του χρόνου πρόκειται να ανοίξει η ιώρυγα του Παναμά;» Φέτος την άνοιξη κυκλοφόρησε μια φήμη στην Kωνσταντινούπολη ότι στην Γαλλική πρεσβεία έφτασαν πληροφορίες από το προξενείο του Eρζερούμ για μια σφαγή Aρμενίων που είχε συμβεί εκεί. Bιάστηκα να πάω μαζί με τον κ. Π., τον βουλευτή του Eρζερούμ, στη γαλλική πρεσβεία όπου μας είπαν ότι η φήμη ήταν ανυπόστατη. Παρ όλα αυτά ο κ. Π. ήταν βαθιά αναστατωμένος. «Tί σημασία έχει», είπε, «ότι η πρεσβεία αρνείται τώρα την αναφορά για μια σφαγή; Aυτό που είναι πραγματικά τραγικό είναι ότι τέτοιες φήμες μπορούν να κυκλοφορούν, κι ότι μπορούμε να τις πιστεύουμε». Mετά απ όλα όσα έχουν ειπωθεί, το ερώτημα παραμένει: Πώς μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση των Aρμενίων στις τουρκικές επαρχίες, και μπορεί η τουρκική κυβέρνηση μόνη της να διακανονίσει το Aρμενικό πρόβλημα; Aντί ν απαντήσω ο ίδιος θα επιτρέψω σε ένα εξέχον μέλος του κόμματος Nτασνακτσιουτιούν, που γνωρίζει την Tουρκία και το κράτος της και τους κομματικούς ηγέτες καλά, να δώσει την άποψή του. «Eίμασταν ίσως πιο Nεότουρκοι από τους ίδιους τους Nεότουρκους, μια και μας ενδιαφέρει πιο πολύ απ αυτούς να σταθεροποιηθεί το νέο καθεστώς. Πολλοί είχαν απογοητευθεί από αυτούς και μετατόπισαν την απώλεια της εμπιστοσύνης από τ άτομα στο ίδιο το καθεστώς. Aλλά συνεχίσαμε να πιστεύουμε σ αυτούς, ή, μάλλον, να θέλουμε να πιστεύουμε σ αυτούς, γιατί καταλάβαμε πολύ καλά ότι το σύνταγμα ήταν η τελευταία ελπίδα για την τούρκικη ανεξαρτησία. Kι εμείς βέβαια είχαμε απογοητευθεί, στο τέλος, όμως αργότερα απ όλους τους υπόλοιπους αλλά η απογοήτευσή μας ήταν ισχυρότερη και η απώλεια της εμπιστοσύνης μας καλύτερα θεμελιωμένη, σαν αποτέλεσμα της παρατεταμένης παρατήρησης και εμπειρίας. Kαι τώρα σας λέω απόλυτα ειλικρινά ότι είμαι πεπεισμένος ότι τίποτα δεν θα βγει από το ίδιο του τούρκικο σύνταγμα. Η τούρκικη κυβέρνηση, άσχετα από ποιόν αποτελείται, είναι ανίκανη να δώσει τίποτε άλλο από υποσχέσεις. Eπομένως, όποιος κάνει έκκληση στην τούρκικη κυβέρνηση θα απαιτήσει ισχυρές εγγυήσεις. Kαι μια και οι Tούρκοι δεν μπορούν να δόσουν καμια εγγύηση, το καθήκον της μεταρρύθμισης, είτε στη Mακεδονία, είτε στην Aλβανία, είτε στην Aρμενία, πρέπει να αναληφθεί από την Eυρώπη. Γι αυτό, η Eυρώπη πρέπει να εγκαταλείψει τα συνηθισμένα ημίμετρά της και να αναλάβει να εφαρμόσει ριζική θεραπεία στον Aσθενή. Tίποτε δεν μπορεί να επιτευχθεί, σε οποιαδήποτε περίπτωση, χωρίς τη βοήθεια της εγχείρησης». Aυτά τα λόγια, πριν από έξι μήνες, αποδείχθηκαν προφητικά. Στο Συνέδριο του Bερολίνου, η Eυρώπη αφιέρωσε το Άρθρο 23 στη Mακεδονία και το Άρθρο 61 στην Aρμενία, υποσχόμενη μεταρρυθμίσεις και στις δυο χώρες. Kαι παρόλο που η Eυρώπη διατήρησε για τον εαυτό της το δικαίωμα να επιτηρήσει την εφαρμογή αυτών των μεταρρυθμίσεων, παρ όλα αυτά η κατάσταση στις παραπάνω επαρχίες γινόταν κάθε χρόνο και χειρότερη, και μερικές φορές οδηγούσε ακόμη και σε αιματηρές εξεγέρσεις, αφού αφέθηκε στην πραγματικότητα στην Tουρκία να κάνει τις μεταρρυθμίσεις. Tο ίδιο συνέβη με το «υπόμνημα» του 1895 που υποβλήθηκε από τους εκπροσώπους της Pωσίας, της Bρετανίας και της Γαλλίας και έγινε δεκτό από την Πύλη. Στη θέση των εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων που το υπόμνημα υποσχόταν στους Aρμένιους, τους βρήκαν οι συμφορές ενός νέου κύματος σφαγών που έγιναν στις περιοχές που επισκέφθηκε ο Σακίρ Πασά, ο ανώτερος επίτροπος που διορίστηκε ειδικά για να επιβλέψει την εισαγωγή των μεταρρυθμίσεων. Tο ίδιο φιάσκο παρατηρήθηκε με το σχέδιο των Eυρωπαϊκών υνάμεων να οργανώσουν μια μακεδονική χωροφυλακή κάτω από τη διοίκηση ενός Iταλού στρατηγού, γιατί κι εκεί ο ανώτερος επίτροπος ήταν ένας εκπρόσωπος της τούρκικης κυβέρνησης, ο Xίλμι Πασά. Oι επιτροπές μεταρρύθμισης διορίστηκαν από τους Tούρκους μετά τη διακήρυξη του Συντάγματος, αλλά η δραστηριότητά τους περιοριζόταν αποκλειστικά σε οργανωτικές συναντήσεις που γινόντουσαν στο Bόσπορο. Στο τέλος η Mακεδονία αποδείχτηκε η αχίλλειος πτέρνα του τούρκικου κρατικού οργανισμού. Aλλά, ευτυχώς για τον τελευταίο, η τωρινή ήττα είχε αποτέλεσμα ένα μερικό ακρωτηριασμό μια και η Mακεδονία ήταν, στο σύνολό της, ένα από τα άκρα της Tουρκίας. Oι Aρμένιοι είναι άλλο πράγμα. Ένας Tούρκος πολιτικός μου είπε πριν από δυο χρόνια, όταν οι αξιότιμοι κοινοβουλευτικοί χότζι (μεγάλες περούκες) απειλούσαν να εξαπολύσουν μια εκστρατεία ενάντια στην Eλλάδα για την Kρήτη: «Έχουμε χάσει εδώ και καιρό την αίσθηση της πραγματικότητας. Tί είναι η Kρήτη για μας; Eπιτέλους την έχουμε χάσει εδώ και καιρό κι όμως εξακολουθούμε να βλάπτουμε τον εαυτό μας για λογαριασμό της. Tο μέλλον μας είναι στην Aσία. Aν το είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό νωρίτερα και είχαμε καθαρίσει την πολιτική μας από κάθε ρομαντισμό, αν είχαμε συγκεντρώσει το δημιουργικό έργο μας στη Mικρά Aσία, δεν θα είμασταν αυτό που είμαστε τώρα μια ασήμαντη ποσότητα (αμελητέα δύναμη) στην οποία κανείς δεν δίνει καμια σημασία». Ένας εξέχων βουλευτής που κατοικούσε στο Σκουτάρι, απέναντι από την Kωνσταντινούπολη, μου είπε στις αρχές του πολέμου στην Tριπολιτάνια: «Έχω ήδη μετακομίσει στην Aσία, μια που σε κάθε περίπτωση θα διωχθούμε σύντομα από την Eυρώπη. Kαι η κυβέρνησή μας θα ενεργούσε πολύ λογικά αν ακουλουθούσε το παράδειγμά μου». H Mικρά Aσία είναι πράγματι ο κορμός της Tουρκίας, η πραγματική Tουρκία. Oι Aρμένιοι έχουν ήδη πάψει να πιστεύουν σ αυτά που λένε οι Tούρκοι ή που υπόσχονται οι Eυρωπαίοι, κι επιμένουν σε ακλόνητες εγγυήσεις. Όμως, ποια μορφή μπορούν να πάρουν αυτές οι εγγυήσεις, και πως μπορούν οι υνάμεις να εγγυηθούν την εφαρμογή της μεταρρύθμισης, αν δεν πάρουν αυτό το καθήκον στα δικά τους χέρια; Kι αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε, πάντα σημαίνει μια «προσωρινή» κατοχή των επαρχιών που έχουν ανάγκη μεταρρύθμισης. H «προσωρινότητα» όμως είναι απλά μια από τις τεχνικές εκφράσεις στη γλώσσα της διπλωματίας και δεν γνωρίζουμε καμια περίπτωση πρόσφατα όπου ένας στρατός κατοχής δεν έμεινε για πάρα πολύ καιρό σε κατεχόμενα εδάφη. Eίναι με τέτοιες καταλήψεις που μέχρι τώρα έχουν διακανονιστεί όλα τα στοιχεία στο Aνατολικό ζήτημα, και μ αυτόν τον τρόπο η Tουρκία έχει χάσει τις κατακτήσεις της, τη μια μετά την άλλη. Kαι τώρα, υπάρχει καμια εγγύηση ότι, μετά την κατοχή, ας πούμε της Aρμενίας, οι άλλες επαρχίες της Mικράς Aσίας η Mεσοποταμία, η Συρία, η Kιλικία, η Aραβία- δεν θα θελήσουν να «καταληφθούν» επίσης; Ξανά, οι υνάμεις δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι την κατάληψη της Aρμενίας, ας πούμε από τη Pωσία, και πολύ πιθανό θα ζητούσαν «αποζημίωση» για κάτι τέτοιο. Στους διπλωματικούς κύκλους ήδη λένε αρκετά ανοιχτά ότι, μόλις διωχθούν οι Tούρκοι από την Eυρώπη, μέσα σε λίγους μήνες ο διαμελισμός της Aσιατικής Tουρκίας θα μπει αναπόφευκτα στην ημερήσια διάταξη. Ο εποικισμός των μαζών Εικόνες από τη Γενοκτονία των Αρμενίων των Tούρκων από την Eυρωπαϊκή Tουρκία στη Mικρά Aσία δεν μπορεί παρά να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τη θέση μερικών λαών που για καιρό έχουν ανάγκη μια βελτίωση των συνθηκών τους. Aν δεν πραγματοποιηθούν τώρα οι μεταρρυθμίσεις, είναι βέβαιο ότι θα ξεσπάσουν ταραχές στη Mικρά Aσία. H ίδια η Tουρκία όμως δε βρίσκεται σε θέση ν αναλάβει οτιδήποτε τέτοιο, κι έτσι η Eυρωπαϊκή επέμβαση φαίνεται αναπόφευκτη επέμβαση που, για να μην κάνει την Aσιατική Tουρκία μια νέα απειλή για την ευρωπαϊκή ειρήνη, θα την εκμεταλλευτεί με την πρώτη ευνοϊκή ευκαιρία για να πραγματοποιήσει το διαμελισμό των κατακτήσεων της Tουρκίας στην Aσία. Yπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι είναι ήδη δυνατό ακόμη και τώρα να φτιάξουν ένα σχέδιο για έναν τέτοιο διαμελισμό. Aρχεία 12 Nοέμβρη 1912 [Tο κείμενο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό Eπαναστατική Mαρξιστική Eπιθεώρηση θεωρητικό όργανο της E E/EEK, τεύχος 39, Iούλιος Aύγουστος 1984. Tο κείμενο αυτό εμπεριέχεται στον τόμο Λέον Tρότσκι, Tα Bαλκάνια και οι Bαλκανικοί Πόλεμοι, εκδόσεις Θεμέλιο.] Με το Διεθνές Αντιφασιστικό Καραβάνι Αλληλεγγύης στην Ανατολική Ουκρανία Συνέχεια από τη σελ. 11 Όχι μόνο η ιεθνής Αμνηστία, αλλά ακόμα και εισαγγελικές αρχές της ίδιας της Ουκρανίας έχουν κατηγορήσει την Εθνική Φρουρά για εγκλήματα πολέμου στο Ντονμπάς. Στις αρχές Ιούνη αναμένεται να φτάσουν στην Ελλάδα για νοσηλεία και άλλοι τραυματίες Ουκρανοί στρατιωτικοί, στα πλαίσια συμφωνίας με την ελληνική κυβέρνηση που, όπως αναφέρει το ουκρανικό υπουργείο εξωτερικών, υπέγραψε προ τριμήνου, στη διάρκεια επίσκεψής του στο Κίεβο ο Έλληνας ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς. Αν η αντιφασιστική στάση και ρητορική της κυβέρνησης εξαντλείται στο εσωτερικό της χώρας, οφείλουμε να της υπενθυμίσουμε ότι η αριστερά, για να είναι πράγματι αριστερά, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο διεθνιστική. Από την άποψη αυτή, η σχέση της ελληνικής κυβέρνησης με την στελεχωμένη με φασιστικά στοιχεία κυβέρνηση του Κιέβου οφείλει να αλλάξει ριζικά και άμεσα. Ο αγώνας του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας ενάντια στο φασισμό πρέπει να υποστηριχθεί χωρίς καμιά αναστολή, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό! Τάκης Πολίτης, πανεπιστημιακός, μέλος του ικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά ικαιώματα

ΕΚ ΗΛΩΣΕΙΣ για την κρίση και την Ελλάδα από το PCL στην Ιταλία Σάββατο 23 Μαΐου 2015 Τηλ.: 2130364692, κιν.: 6988197284 / E-mail: eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: www.eek.gr Κραυγή αγωνίας για την υγεία Ι ΙΑΙΤΕΡΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ είχαν οι συγκεντρώσεις συζητήσεις για την κρίση στην Ελλάδακαι την Ευρώπη που οργάνωσε από τις 9 μέχρι τις 12 Μαίου στην Ιταλία το PCL. Οι εκδηλώσεις που έγιναν στην Ρώμη, την Νάπολι, την Φλωρεντία και το Μιλάνο συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον εργαζόμενων και ανέργων όπως και οργανώσεων της αριστεράς που προέρχονται από την πάλαι ποτέ κραταιά Rifondazione Commounistaη οποία κατέρρευσε από την στιγμή που εντάχθηκε στην κυβέρνηση. Και στις τέσσερις συγκεντρώσεις που μίλησαν σύντροφοι από το EEK (Γιάννης Αγγέλης) και το PCL συζητήθηκε εκτεταμένα η καμπάνια για την 3 η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη και εκδηλώθηκε ισχυρό ενδιαφέρον για την συμμετοχή σ αυτήν. Άμεση αναγνώριση του δικαιώματος ταυτότητας φύλου! Mε μαζική συμμετοχή νοσοκομειακών και συνταξιούχων πραγματοποιήθηκε στις 20 Μάη, η πρώτη μεγάλη (με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) πανυγειονομική απεργία. Στις διαδηλώσεις πήραν μέρος οι ειδικευόμενοι γιατροί (σε επίσχεση το προηγούμενο διάστημα), η ΠΟΕΔΗΝ και ΕΙΝΑΠ, επιτροπές συνταξιούχων, του τομέα υγείας του ΠΑΜΕ, του ΜΕΤΑ (παρά την καταψήφιση της απεργίας στην ΠΟΕΔΗΝ από τη μεριά του) και φοιτητικές συλλογικότητες. Οι απεργοί έθεσαν τα προβλήματα της χρηματοδότησης της υγείας, των αναγκαίων προσλήψεων, των απλήρωτων υπερωριών και εργασίας. Στη συγκέντρωση παρενέβη και το Ε.Ε.Κ. με προκήρυξη, που είχε μοιραστεί τις προηγούμενες μέρες σε νοσοκομεία και χώρους της ειδικής αγωγής και της πρόνοιας: ΔΕΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑ- ΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ! Η σπίθα στον κατάξερο κάμπο του ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ έχει ανάψει. Τα αυτονόητα και στοιχειώδη αιτήματα των εργαζομένων στον χώρο της υγείας για αξιοπρεπή εργασία και αμοιβή, για δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας, είναι η σπαρακτική κραυγή όλου του λαού. Είναι αίτημα δικαιοσύνης και ζωής και έχει θορυβήσει τους νέους διαχειριστές της εξουσίας, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία αντιμετωπίζει την κατάσταση, μέχρι στιγμής, με δηλώσεις κατανόησης, αλλά χωρίς πρακτικό αποτέλεσμα. Η διάλυση της δημόσιας υγείας που έχει αρχίσει από πολύ νωρίτερα, οδηγείται με ταχύτατους ρυθμούς σε σημείο μη αντιστρεπτό. Οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, η υποχρηματοδότηση, το κλείσιμο νοσοκομείων, η απόλυση χιλιάδων γιατρών από την πρωτοβάθμια υγεία, το νεοφιλελεύθερο θεσμικό πλαίσιο (ΠΕΔΥ, ΚΕΝ, ΕΣΑΝ), η διαφθορά, η ανικανότητα και ο αυταρχισμός των διοικούντων, η συμμετοχή στα φάρμακα και στις ιατρικές πράξεις, η συρρίκνωση και των κοινωνικών υπηρεσιών τα εκατομμύρια των ανασφάλιστων, των προσφύγων και των αποκλεισμένων, δημιουργούν μια εκρηκτική κατάσταση που οδηγείται εκτός ελέγχου. Όλα αυτά συμβαίνουν στον χώρο της υγείας, σε μια στιγμή που η διαχείριση της χρεοκοπίας της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει φτάνει σε αδιέξοδο. Η δύναμη, πού γέννησε το αγωνιστικό λαϊκό τσουνάμι και ανέτρεψε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, και έφερε την κυβερνητική εξουσία τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να την εκτονώσουν με τις διαπραγματεύσεις και με τους «έντιμους συμβιβασμούς». Με κυβέρνηση που βάζει το «νέο κρασί της αριστερής νίκης, στους παλιούς ασκούς της μνημονιακής πολιτικής», που ταλαντεύεται ανάμεσα στις πιέσεις της ΕΕ-ΔΝΤ και τις προσδοκίες των κατεστραμμένων λαϊκών μαζών δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Πρέπει να αποφασίσουμε, ή θα σεβαστούμε το χρέος των κανίβαλων/τοκογλύφων ή το αίμα και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης και του λαού. Η μόνη «συμφωνία γέφυρα «που μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον λαό και να οδηγήσει σε πραγματική λύση και ριζική αναδιοργάνωση της ζωής μας είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να «διαπραγματευτούμε» τα αμέτρητα θύματα από την πείνα και τις αρρώστιες. Δεν έχουμε δικαίωμα να «συμβιβαστούμε» με την κοινωνική καταστροφή. Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε καμία αστική κυβέρνηση, κανένα γραφειοκράτη ότι απόχρωση και να έχει. Τώρα είναι η ώρα να βάλουμε ένα τέλος στην κατάρρευση του ΕΣΥ και των νοσοκομείων. Να ενωθούμε όλοι οι εργαζόμενοι, να οργανωθούμε ανεξάρτητα και από τα κάτω, να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε, αξιοπρεπή υγεία, αξιοπρεπή εργασία, αξιοπρεπή ζωή. Την πραγματική διέξοδο πρέπει να την αναζητήσουμε στον διαρκή και ασυμβίβαστο αγώνα που θα φέρει τους ιδίους τους εργαζόμενους στο τιμόνι της εξουσίας. ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 08/05 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης η εκδήλωση Το φύλο το διαλέγουμε γι αυτό μην το παιδεύουμε: ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΑΥΤΟ- ΤΗΤΑΣ ΦΥΛΟΥ!, η οποία συνδιοργανώθηκε από την ομάδα Sylvia Rivera για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride, τον ACT-Libertatia, την ΚΕΕΡΦΑ και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα. Πάνω από ογδόντα άτομα, νέοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, συμμετείχαν στη συζήτηση αυτή, η οποία αποτελεί ουσιαστικά συνέχεια του συντονισμού lgbtqi, αριστερών και α/α οργανώσεων και συλλογικοτήτων που δημιουργήθηκε μετά την επίθεση σε τρανς γυναίκα και σε αλληλέγγυο από φασίστες της Χρυσής Αυγής στην Πυλαία Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο (βλ. http://eekthes.blogspot. gr/2014/11/blog-post_20. html). Κεντρικές εισηγήτριες/-ές ήταν η Σοφία Χοχμά, μέλος της Sylvia Rivera και του ΕΕΚ, ο Κώστας Τορπουζίδης, μέλος της ΚΕΕΡΦΑ, και η Κική Σταματόγιαννη, μέλος της Sylvia Rivera. Στις τοποθετήσεις τους, επικεντρώθηκαν στην ανάγκη για άμεση αναγνώριση του δικαιώματος ταυτότητας φύλου από το κράτος όπως και της ίσης αντιμετώπισης σε ζητήματα γάμου και οικογένειας, στα προβλήματα και τον κοινωνικό ρατσισμό που δέχονται τα τρανς άτομα, αλλά και στην ανάγκη να μην περιοριστεί το κίνημα μόνο στη διεκδίκηση των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων των τρανς ατόμων, αλλά να εντάξει αυτές τις διεκδικήσεις στην πάλη για συνολική ανατροπή του καπιταλισμού, του συστήματος που συντηρεί τις διακρίσεις και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Έγινε επίσης ενημέρωση για τον αποκλεισμό της ομάδας Sylvia Rivera από την διοργάνωση του φετινού Thessaloniki Pride και κάλεσμα για κοινή διοργάνωση κινηματικού μπλοκ σε αυτό. Η συζήτηση που ακολούθησε επικεντρώθηκε κυρίως στην ανάγκη της ενότητας του lgbtqi κινήματος με το εργατικό και το αντιφασιστικό κίνημα. Εκφράστηκαν πολλές ιδέες, ιστορικά παραδείγματα, προβληματισμοί και δυσκολίες. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αρκετοί εκφράστηκαν υπέρ της συμμετοχής των lgbtqi συλλογικοτήτων και αγωνιστών στο Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, ώστε να έρθουν τα κινήματα κοντά στην δράση. Η εκδήλωση έκλεισε με ένα σύντομο συμπέρασμα από κάθε εισηγήτρια/ή, ανακοίνωση για διοργάνωση πορείας γειτονιάς και με κάλεσμα για συνέχεια και επέκταση του συντονισμού που προαναφέρθηκε στην αρχή του άρθρου.