Τα χαρακτηριστικά των ποιημάτων αυτής της κατηγορίας είναι τα παρακάτω: Είναι κυρίως ποιήματα, τα οποία, αν και γράφονται για παιδιά, αναφέρονται σε μια πραγματικότητα παιδική, η οποία όμως απογειώνεται και μετατρέπεται σε μια ευκαιρία προσωπικής νοσταλγίας και έκφρασης προσωπικών λυρικών εξομολογήσεων. Το θεματικό υλικό είναι απλό, εύληπτο και παρμένο από την καθημερινή πραγματικότητα του παιδιού, έστω κι αν η μεταφορική γλώσσα και οι αντίστοιχες εικόνες, δημιουργούν μια σύνθετη πραγματικότητα.
Οι εντυπωσιακές αλλαγές επέρχονται στη μορφή των ποιημάτων (στίχος, στροφή) με ορατή την εμφάνιση χαρακτηριστικών που παραπέμπουν γενικά στη νεωτερική ποίηση. Τα ποιήματα χτίζονται με ανοίκειες μεταφορικές εικόνες, με τολμηρές παρομοιώσεις και λιγότερο κυριολεκτικές και απτές. Άλλοτε τα ποιήματα ξεκινούν από μια παράθεση απλών εικόνων που στην πορεία μετατρέπονται σε πιο σύνθετες και πιο πολύπλοκες, άλλοτε η σύνθεση υπακούει στη λογική της μοντέρναςποιητικής γλώσσας. Παρόλα αυτά, α ποιήματα περιέχουν εικόνες που είναι μεν σύνθετες και μεταφορικές ή και πρωτόγνωρες, αλλά παραμένουν απτές και εύληπτες για το παιδί. Η φόρμα του ποιήματος αποδεσμεύεται άλλοτε ολοκληρωτικά και άλλοτε εν-μέρει από τις συμβάσεις της παραδοσιακής φόρμας.
Οι ποιητές διεκδικούν με τη γραφή τους τον αυθορμητισμό, την αίσθηση της ανοικείωσηςτης πραγματικότητας, του παιχνιδιού και της φαντασίας, βασικά χαρακτηριστικά της παιδικότητας την οποία θεωρούν ότι διατηρούν και κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσής τους. Συχνά η οπτική γωνία του ενήλικου αναμιγνύεται ή εναλλάσσεται με την παιδική με ταυτόχρονη κατάργηση του χώρου και του χρόνου. Επιτυγχάνεται έτσι η προβολή μιας παιδικότητας που καταγράφεται από έναν βαθύτατο λυρισμό και μια λυρική εξομολόγηση προσωπικών αναζητήσεων
Στις ποιητικές συλλογές τους η εικόνα παρουσιάζεται να διαδραματίζει ένα μεγαλύτερο ρόλο. Η ανανεωτική και νεότροπηποιητική γραφή είναι αυτή που συνδυάζεται περισσότερο και με τον εικονιστικό κώδικα και διαμορφώνει μια σύνθετη λειτουργία εικόνας και λόγους με διαβαθμίσεις που εκκινούν από μια απλή διακοσμητική παρουσία της εικόνας έως και την κυριαρχική παρουσία της, που επιτρέπει μια αυτόνομη ανάγνωση της ιστορίας μόνον με τη βοήθεια του εικονιστικού κώδικα.
Το πουλί Φώλιασε απόψε στην καρδιά μου ένα πουλί Πουλί μικρό, ίσως χωρίς αξία. Είχε μια λάμψη όμως, ένα φως Και γλύκαινε τη νύχτα του Δεκέμβρη. Τίναξε τα φτεράκια του Κι ακόνισε το ράμφος. Έπαιξε τους πυράκανθους Ανέβηκε στα δένδρα.
Ώσπου μια μελωδία απόκοσμη Πλημμύρισε Την κρύα ησυχία. Σαν να κατέβαιναν οι άγγελοι, μου φάνηκε. Τα πάντα γύρω μου ομορφαίναν Κι οι άνθρωποι Τρελοί, σπουδαίοι, ταπεινοί Πόσο ανθρώπινοι, θεέ μου! Φώλιασε απόψε στην καρδιά μου ένα πουλί Ίσως μια ασήμαντη να είναι ιστορία. Όμως τώρα γνωρίζω πως μπορώ Κρυφτό μαζί του Στους πυράκανθους να παίζω. Β. Τασιόπουλος
Μονάχα γαλάζιο Της Μάρως Το ποτάμι τρέχει στη θάλασσα, ξυπόλητο τρέχει στη θάλασσα. Συναντηθήκανε, το ποτάμι κι η θάλασσα. Φιληθήκανε. Ύστερα γίναν λίγο ποτάμι, λίγο θάλασσα. Ύστερα γαλάζιο. Τίποτ άλλο μονάχα γαλάζιο. Γιώτα Παρθενίου
Μικρές πυγολαμπίδες Οι στίχοι μου μικρές πυγολαμπίδες, στα ξαφνικά περνάνε από το νου κι αστράφτουν μια στιγμή σαν ηλιαχτίδες που σκίζουν τα σκοτάδια τ ουρανού. Σ. Παράσχου
Όλα τ αστέρια να φωτίζουν τα ταξίδια σου Ικπάλ Είχε μια ψυχή που μας χωρούσε κι ένα βλέμμα που κοιτούσε μακριά, τι κι αν στα αδύνατα χεράκια του κρατούσε το νήμα και το έκανε θηλιά. Πολλοί πατήσαν τα χαλιά του Ικπάλ Και άλλοι τόσοι κρεμαστά τα χουν στους τοίχους, Όμως το ταξίδι του παιδιού Νιώθω πως δε χωρά σε λίγους στίχους
Είναι που οι στίχοι δε βαστούν και ώρες, ώρες κλαίνε, ούτε μπορούν να μετρηθούν Κι ούτε πολλά να λένε. Σε μια στροφή ένας κρότος τον βασίλεψε τ αστέρια υποκλίθηκαν στο φως του κι έμεινε μόνο το ποδήλατο νεκρό, βαμμένο με το αίμα του Ανθρώπου... Εσύ που είσαι του θεού Ικπάλ, πες Του τα δάχτυλα τα βράδια πως πονάνε και φώτιζε, φώτιζε την ψυχή μας, άγιε Ικπάλ... Παντού, παντού είναι τώρα ο Ικπάλ, όπως το φως τις ανοιξιάτικες ημέρες.