Με της αφής τα μάτια Χρήστος Τουμανίδης

Μέγεθος: px

Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "Με της αφής τα μάτια Χρήστος Τουμανίδης"

Νίκανδρος Κουρμούλης
7 χρόνια πριν
Προβολές:

1 Με της αφής τα μάτια Χρήστος Τουμανίδης σελ. 1

2 Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Φαρφουλάς, Τεύχος 15 (Αθήνα 2012) στα πλαίσια του αφιερώματος για την Αφή. Δημοσιεύεται κατόπιν αδείας του συγγραφέα και του υπεύθυνου του περιοδικού Φαρφουλάς. σελ. 2

3 Καλοκαίρι-Χειμώνας 2011 (Όλα με ένα χάδι αρχίζουνε και μ ένα χάδι πάλι, θα τελειώσουν) σελ. 3

4 ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΑΘΥ Την πρώτη γνώση, τα πρώτα μεγάλα καρδιοχτύπια, τα γεννά η αφή. Το άγγιγμα εκείνο το βαθύ της σκοτεινής στιγμής που έρχεται για να φύγει βιαστικά και τελικά δεν φεύγει. Όπως δεν φεύγει από μέσα μας, ποτέ το πρώτο άγγιγμα το φωτεινό της μάνας. σελ. 4

5 ΠΩΣ ΧΤΙΖΕΙ ΓΕΦΥΡΕΣ Η ΑΦΗ; Tο ευλογημένο εκείνο το κεντρί, ο στεναγμός, η ταραχή της σάρκας. Η θύελλα που αρπάζει ξάφνου την ψυχή και σκοτεινιάζει ο κόσμος. Πες μου πώς γίνεται η πληγή; Πώς χτίζει γέφυρες η αφή, ανάμεσα στο πριν και το μετά του κόσμου; σελ. 5

6 ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΓΙΞΕ ΑΛΛΙΩΣ Το άστρο εκείνο που σε άγγιξε αλλιώς κάτω απ τις ακακίες, το μήνυμα που διάβαζες στ ασημωμένα φύλλα: «θα έρθω πάλι σαν παιδί λίγο πριν ξημερώσει». Τι ήταν άραγε, για ποιον; Μια κουκουβάγια φώναζε από νωρίς, πάνω στα κεραμίδια: «Αν έβλεπες αγγίζοντας, αν κοίταζες με της ψυχής τα μάτια, τότε, θα μάθαινες πολλά για μακρινούς θανάτους» είπε. Κι επέμενε: «Αυτό που είσαι. ήσουνα. Και το άστρο εκείνο που ήρθε να σε δει, μάθε πως, δεν υπάρχει». Έτσι απέκτησες αφή και επαφή, με άλλους γαλαξίες. σελ. 6

7 ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΟ Κι έπειτα, ο κύκλος ο μικρός, το φωτεινό μηδέν μπροστά στα μάτια σου που δίνει υποσχέσεις: «Σκύψε να δεις το αόρατο που σπαρταράει εντός σου». Μες στο φακό στο δέρμα και στο αίμα σου χίλιες φορές μεγεθυμένο το «ελάχιστο». Εκείνο που έρχεται από μακριά. το αναπότρεπτο. Αυτό που είσαι δηλαδή, μα δεν το ξέρεις. Μικρόβια του σύμπαντος σε κατοικούνε, δες! Αόρατοι καννίβαλοι που σε διεκδικούνε. «Φως μαύρο, φως αγγελικό, φώτισε τούτη τη στιγμή που είναι ζωή μου!» σελ. 7

8 ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΤΥΦΛΟΣ (Αφή που αφήνεις μέσα μας πληγές, φωτιές κρυφές του μέλλοντός μας.) Όσα δεν είδα με τα μάτια μου ποτέ, με την αφή τα είδα, και τα γνώρισα. Έγινα φίλος της στιλπνότητας, της άγριας υφής. Στης νύχτας μέσα τα χαλάσματα περπάτησα, στων αστεριών τις στάχτες. Ακούγοντας πρωτάκουστα συμπαντικά τραγούδια. Ενώ, κάθε στιγμή μέσα στο φως της μέρας, ζω την ερημία του πλήθους. Τα χάσματα και τους γκρεμούς, που ανοίγουν ξάφνου εμπρός μου, οι άλλοι. Αυτοί που έχουν μάτια, δήθεν, για να βλέπουν. Και μια καρδιά, γεμάτη από ρινίσματα θανάτου. σελ. 8

9 ΕΙΠΕ ΚΙ ΑΥΤΑ ΑΚΟΜΗ Ο ΤΥΦΛΟΣ Καθώς διασχίζω μόνος τα σκοτάδια μου με το άγιο ραβδί Τα χείλη και τα δάχτυλα και η καρδιά που τρέμει, σε δρόμους δίχως όρια με παν, σε μέρες δίχως φως. Αφού μες στην τυφλότητα, η αφή, μου έδωσε άλλα μάτια. Τα μάτια που είχε ο Μπόρχες, για να υπάρξω. «Κοίτα εκείνον τον τυφλό στην μέση της ασφάλτου, σαν άλλος Τειρεσίας πάει να διαβεί, αν θα διαβεί Μονολογεί. Τι τάχα προφητεύει;» Τέτοια ακούω στο δρόμο μου συχνά και η νύχτα μου μεγαλώνει! Κι ας ξέρω πως, τα πλήθη πάντα βιάζονται, σπρώχνουν, παραμερίζουν. Γιατί τα πλήθη, όπως οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε. Και μένει τότε η αφή. μία πεσμένη γέφυρα, ένα πικρό ραβδί στα χέρια μου. Φτιαγμένο από χιλιάδες αναπάντητα «γιατί». σελ. 9

10 ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΛΗΚΤΡΑ Μνήμη και μνήμα και κραυγή το σώμα σου. Ενώ, τα νεύρα με τους τένοντες προστάζουν: «Άδραξε το ασύλληπτο λοιπόν» Πιέζεις το πλήκτρο απαλά εσύ και να, η αρχή του κόσμου! Λεία, στιλπνή επιφάνεια για να γλιστράει ο χρόνος, να φέρνει μπρος στα μάτια σου, θριαμβικά τον αυριανό τον χθεσινό εαυτό σου. Κι αίφνης, μια νέα κίνηση σε πάει, σε άλλον γαλαξία, εκεί που μόλις άρχισε να λάμπει κάποιος ήλιος. Έτη φωτός που έγιναν στιγμή. Παρεστιγμένη νότα. Τρελό φωτόνιο που τραγουδάει ψηλά, και μες στην κάμαρή σου. Τα δάχτυλά σου τώρα πήρανε φωτιά. Ενώ, σε μιαν οθόνη αφής, η κόρη σου, χτυπά του σύμπαντος την πρώτη συγχορδία. σελ. 10

11 ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΠΑΝΩ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ «Άγγιξέ με, τώρα, πριν χαθώ μες στον μικρόκοσμό μου» Αφή; Αφήγημα; Επαφή; Διασάφηση που λεν του αορίστου; Ε, ναι, αφήνομαι σε αμφίσημα ενδεχόμενα, στις βεβαιότητες του δέρματος, που αγνοούν τα μάτια. Α! τι μικρόβια σύμπαντα στη ρίζα μιας τριχούλας. Μες στην πληγή, στο σκοτωμένο αίμα ζει το θαύμα, λέει. Στο πύον που συσσώρευσε μικρούς-μικρούς θανάτους. (Μέσα εκεί ετοιμάζονται λοιπόν τα νέα ποιήματά μας). σελ. 11

12 σελ. 12

Σχετικά έγγραφα

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει

Μια νύχτα. Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα Μπαίνω στ αμάξι με το κορίτσι μου και γέρνει γλυκά στο πλάϊ μου και το φεγγάρι λες και περπατάει ίσως θέλει κάπου να μας πάει Μια νύχτα σαν κι αυτή μια νύχτα σαν κι αυτή θέλω να σου πω πόσο σ