ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 12-13 ΜΑΪΟΥ 2012 1
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 12-13 ΜΑΪΟΥ 2012 ΜΙΚΡΗ ΣΚΗΝΗ Είσοδος ελεύθερη Οργάνωση και καλλιτεχνική επιμέλεια: Σοφία Βγενοπούλου Βαγγέλης Κυριακού Κατερίνα Σκουρλή Grasshopper μαζί με τους ηθοποιούς της παράστασης Στην οθόνη φως Αντώνη Αντωνόπουλο Βαγγέλη Κρανιώτη Θεανώ Μεταξά Θανάση Μεγαλόπουλο Νατάσσα Παπανδρέου Υπεύθυνη εκπαιδευτικού προγράμματος: Μυρτώ Λάβδα ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Δραματουργική συνεργασία: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης Κατερίνα Κωσταντινάκου Παναγιώτα Κωσταντινάκου Δημήτρης Καραντζάς Φωτιστικός σχεδιασμός Φίλιππος Κουτσαφτής 2 3
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Μας κάλεσαν στα σχολεία τους: αίθουσες διδασκαλίας, «αίθουσες πολλαπλών», τσιμεντένιες αυλές, γυμναστήρια, αίθουσες ξένων γλωσσών Εισβάλλαμε σε δεκάδες εφηβικά δωμάτια και μυαλά Αφού συλλέξαμε αμέτρητες σελίδες σκέψεων, σελίδες Α4, με γραμμές ή όχι, σελίδες από σημειωματάρια, από πεπιεσμένο χαρτί, με τις πίσω πλευρές γραμμένες με άλλα κείμενα ή με εξισώσεις, με λέξεις ορθογραφημένες ή και ανορθόγραφες, με δομημένες σκέψεις αλλά και με χείμαρρους φαντασίας και ενστίκτου, καλλιγραφίες και ορνιθοσκαλίσματα, κραυγές και ψιθυρίσματα, έχουμε στα χέρια μας το απόσταγμα της φετινής χρονιάς. Έχουμε όμως και κάτι που δεν αποτυπώνεται στο χαρτί: την εμπειρία μιας άσκησης στην αυτοπειθαρχία και τον αυτοσεβασμό, της πρόκλησης για ομαδική δουλειά και αλληλοϋποστήριξη. Παραπροϊόντα που θεωρούμε πιο σημαντικά κι από τα ίδια τα προϊόντα έργο και παράσταση, αξίες που είναι η ουσία της θεατρικής παιδείας η έλλειψή τους από την κοινωνία μας είναι μία από τις μάστιγες αυτής της χώρας. Ευτυχώς, οι νέοι άνθρωποι δημιουργούν χωρίς δεύτερες σκέψεις, απλά γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δημιουργεί. Αρκεί να δοθεί μια ευκαιρία, που στη δική μας περίπτωση ξεκίνησε από τη συγκίνηση και τη γλύκα που αφήνει μια θεατρική παράσταση φτιαγμένη γι αυτούς. Επτά έργα γραμμένα από τα ίδια τα παιδιά μάς κλείνουν το μάτι. Εμείς απλά στρογγυλέψαμε τις γωνίες τους. Για να τα αγκαλιάσετε πιο εύκολα. Είμαστε ευγνώμονες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών που αγκάλιασε το φεστιβάλ δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο «σπίτι»! Διοίκηση, εκπαιδευτικό και καλλιτεχνικό τμήμα, υλικοτεχνική υποστήριξη, επικοινωνία, εκδόσεις, όλοι μοιραζόμαστε αυτό το καλλιτεχνικό και εκπαιδευτικό όραμα: να γεμίσουμε αυτό το διήμερο τη Στέγη με την ενέργεια και τη δημιουργία 80 νέων ανθρώπων! Και για μια ακόμα φορά είμαστε ευγνώμονες στις εκδόσεις Πατάκη και στην Έλενα Πατάκη, εμπνευσμένη και πιστή συνοδοιπόρο στο ταξίδι μας στο εφηβικό θέατρο και στη δημιουργικότητα της νέας γενιάς. Καλή επιτυχία σε όλους και κυρίως καλή διασκέδαση! Σοφία Βγενοπούλου Βαγγέλης Κυριακού Κατερίνα Σκουρλή Σκηνοθέτες, Υπεύθυνοι για τη διοργάνωση και την καλλιτεχνική επιμέλεια του εφηβικού φεστιβάλ «Νιώθουμε άνετα εδώ, σαν να είναι σπίτι μας... οι ηθοποιοί και η σκηνή είναι τόσο κοντά μας.» «Το έργο μιλάει στη γλώσσα μας... ναι, και εμείς βρίζουμε στο σχολείο.» «Αυτή η παράσταση έχει να κάνει με υπέρβαση.» «Με το πόσο κάνουμε πράγματα γιατί θέλουμε να ανήκουμε κάπου...» «Με το δίλημμα ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα...» «Ναι, και οι μεγάλοι έχουν δικαίωμα στα λάθη.» «Θέλω και εγώ να γίνω ηθοποιός...» Φιλοξενήσαμε στη Στέγη κατά τη διάρκεια της χρονιάς την παράσταση Στην οθόνη φως, της ομάδας Grasshopper. Με εργαλείο το διάλογο μεταξύ θεάτρου και εκπαίδευσης και κοινό όραμα, σχεδιάσαμε δράσεις γύρω από την παράσταση για το εφηβικό κοινό, τους μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οι μαθητές από 40 περίπου σχολεία είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την παράσταση και να συνομιλήσουν με τους ηθοποιούς και συντελεστές στη Στέγη, αλλά και να πάρουν εκπαιδευτικό υλικό για επεξεργασία στην τάξη. Και τώρα επτά από αυτά τα σχολεία, έχοντας στο πλάι τους όλη την ομάδα με συχνές επισκέψεις, εργαστήρια και πρόβες στις τάξεις τους, είναι έτοιμα να μας παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο διήμερο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου. Ο ενθουσιασμός και η χαρά στα μάτια των παιδιών που συμμετείχαν ως πρωταγωνιστές στη διαδρομή αυτή μάς δίνει δύναμη να συνεχίσουμε με ακόμη μεγαλύτερο πάθος το χτίσιμο της σχέσης που έχουμε ξεκινήσει, με μαθητές και εκπαιδευτικούς, μια σχέση με ουσία και προοπτική. Είναι εντυπωσιακό πώς η θεατρική γλώσσα μίλησε στην ψυχή των εφήβων. Τους βοήθησε να φανταστούν, να εκτεθούν με θάρρος και ειλικρίνεια, να θέσουν ερωτήματα και να δώσουν τις δικές τους εξηγήσεις σε έννοιες όπως η ταυτότητα, η βία, η απόρριψη, οι ανθρώπινες σχέσεις, η ζωή στο σχολείο κ.λπ., δημιουργώντας τις δικές τους ιστορίες. Είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι που μέσω αυτής της συλλογικής προσπάθειας δόθηκαν ερεθίσματα στα παιδιά να ανακαλύψουν δεξιότητες που ίσως ούτε τα ίδια φαντάζονταν πως είχαν και που εμπιστεύτηκαν όλους εμάς για να εκφραστούν. Σας ευχαριστούμε και καλή επιτυχία σε όλους! Σοφία, Βαγγέλη, Κατερίνα, Αντώνη, Θεανώ, Νατάσα, Θανάση, Βαγγέλη, σας ευχαριστώ όλους για την αφοσίωσή σας και την άψογη συνεργασία μας. Μυρτώ Λάβδα Υπεύθυνη Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών 4 5
ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Α ΑΘΗΝΑΣ Κλείσε τα μάτια Η Γκαμπριέλα, μαθήτρια Γυμνασίου στο κέντρο της Αθήνας. Ένα ατύχημα, απώλεια μνήμης Ανασφάλεια, φόβος, καχυποψία, ανάγκη ανθρώπινης επαφής. Οι φίλοι είναι δίπλα της: ο Φόρι, η Άλντα, η Πολυτίμη, ο Τζόνι, η Άννα Μαρία, η Παναγιώτα, ο Στηβ, ο Μηνάς, ο Κονσταντίν, ο Κλιντ, η Κωνσταντίνα. Προσπαθούν να την βοηθήσουν να ξαναθυμηθεί, να συνθέσει το παζλ των τελευταίων ημερών. Της αποκαλύπτουν όμορφες και άσχημες εικόνες της κοινής τους ζωής, σκηνές βίας, απόγνωσης, εγκατάλειψης, αλλά και σκηνές αφοσίωσης, τρυφερότητας, ελπίδας. Θα τα καταφέρει; Θα δει την ταινία της ζωής της, θα ξαναμπεί στην ομάδα; Το έργο, γραμμένο κατά βάση από τους ίδιους τους μαθητές, εκφράζει την καθημερινότητά τους, τις σχέσεις τους. Μέσα από μια επίπονη διαδικασία διάρκειας 5 μηνών, με τη μέθοδο της μαιευτικής, ξετυλίχτηκαν τα κουβάρια της ψυχής, βγήκαν στο φως φόβοι, αγωνίες, όνειρα, προσδοκίες. Το θέατρο στην εκπαίδευση, λοιπόν... Στον κρίσιμο, πολύπαθο αυτό χώρο, το θέατρο, η τέχνη ευρύτερα, μπορεί να δώσει ένα φιλί ζωής. Είναι αυτός ο λόγος που είναι η μεγάλη εξόριστη από το ελληνικό σχολείο; Το θεατρικό αυτό πήρε ζωή από τις ζωές των συγκεκριμένων παιδιών. Και την επιστρέφει στο πολλαπλάσιο. Αυτό είναι εξάλλου το θέατρο τόσο κοντά στη ζωή, τόσο ζωή... Και αυτό που είναι, φαίνεται... Στα πρόσωπα των παιδιών κυρίως, όπου επιτέλους βλέπεις τη χαρά, όπως ξεπηδάει από κάτι που τα συναρπάζει, γιατί έχει νόημα... γιατί δεν κάνουν κάτι, για να κάνουν κάτι άλλο... Αν αυτό δεν είναι αγωγή στην ελευθερία, τότε τι θα μπορούσε να είναι; Για τους εφήβους το θέατρο είναι έκφραση, ανάσα, χρώμα, κίνηση, ταιριάζει με τη φρεσκάδα τους, με τη φρεσκάδα του να ζεις πλέρια στο παρόν. Κι είναι πράγματι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς παιδιά που νιώθουν να πνίγονται στην τάξη, που αναζητούν ανά πάσα στιγμή ευκαιρία να βρεθούν έξω από τα όριά της, να παραμένουν στο σχολείο μετά τη λήξη του προγράμματος, για να κάνουν θέατρο... Μέσα απ' ό,τι καλούμε θεατρική αγωγή οι έφηβοι και ίσως όχι μόνο εκείνοι βλέπουν και νιώθουν τον εαυτό τους αλλιώς. Ενισχύεται το αυτοσυναίσθημα, η δημιουργικότητά τους, ανακαλύπτουν ένα ισχυρό μέσο έκφρασης, τη φωνή τους εντέλει. Οι ζωτικές έννοιες της εμπιστοσύνης, της ευθύνης, του σεβασμού, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας παύουν να αποτελούν αφαίρεση, γίνονται απτές, γίνονται πράξη, βίωμα. Μαθητές: Μηνάς Γκαντάλα Άννα Μαρία Δημγκιόκα Κονσταντίν Κιτεάλα Γκαμπριέλα Κουλμπίντα Κριστοφόρ Μάρκο Τζόνι Μπλίντο Άλντα Μπρέγκου Παναγιώτα Ντίνεβα Πολυτίμη Ότσερε Στηβ Ούμε Κωνσταντίνα Σταύρου Κλιντ Τσάκαλι Εκπαιδευτικοί: Δέσποινα Ασιατίδου Νάνσυ Σελέντη 6
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ 2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Μία ψευτοπραγματική ιστορία... Έχοντας μέσα μας τη φλόγα της δημιουργίας αλλά και τη δίψα για όσα ζούμε στην ηλικία μας και στην εποχή μας, δεν ήταν δύσκολο η πρώτη να «ανάψει» με τη σπίθα των παραμυθιών που θυμηθήκαμε από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά και να «σβήσει» με τη συνειδητοποίηση ότι αυτά τα παραμύθια κουβαλάνε μέσα τους τη ζωή μας και μας συντροφεύουν με τον τρόπο τους. Έργο μας ήταν να τα υφάνουμε στα μέτρα της εφηβικής μας ηλικίας! Νιώσαμε ομάδα μαθητές και καθηγητές! Δημιουργήσαμε από το μηδέν τη δική μας ιστορία! Καταθέσαμε τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας, τους φόβους μας! Αμφισβητήσαμε τα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας! Αναζητήσαμε τις δικές μας αλήθειες, τις αλήθειες της εφηβείας! Ευχαριστούμε Την κα Βγενοπούλου που με την ακλόνητη πίστη της στην ομαδική δουλειά και με το μοναδικό καλλιτεχνικό αισθητήριό της μας αγκάλιασε, μαζί με την ομάδα της, μας εμπιστεύτηκε και μας βοήθησε οι ιδέες μας να γίνουν λόγος και εικόνες. Ερμηνεύουν: Μάρθα Βασιλοπούλου Νένα Βασιλοπούλου Νικολέτα Βλαχοπούλου Στέλλα Γκουμάκη Κορνήλια Ζαμπουλάκη Ντενίσα Ντάκα Τάρση Προβατά Στελλίνα Σακκαλή Σωκράτης Σταματάτος Στάθης Τσιώστας Άρτεμις Φαρμάκη Χριστίνα Χατζάκη Αθηνά Χατζηβασιλείου Υπεύθυνοι καθηγητές: Ελένη Νιώρα Βούλα Λουτράρη Έφη Αναγνωστάκη Αντώνης Σκλαβούνος Την κα Μαριάνθη Σταρρά, διευθύντρια του σχολείου μας, που διαθέτει ένστικτο, πιστεύει στο δυναμικό του δημόσιου σχολείου, υποστηρίζει και ενθαρρύνει κάθε δημιουργική προσπάθειά μας. 8 9
ΟΜΑΔΑ ΛΕΩΦΟΡΟΣ Κατέβα από το λεωφορείο της γραμμής Μέσα απ την ομάδα δεν ανακαλύψαμε μόνο ο ένας τον άλλον, ανακαλύψαμε και τον εαυτό μας. Μοιραστήκαμε τα πιστεύω μας, τις σκέψεις μας, τις συνήθειές μας. Επιμείναμε στο στόχο μας και μέρα με τη μέρα πλησιάζαμε όλο και περισσότερο. Με κάθε μας συνάντηση άνοιγε η φαντασία μας, μεγάλωνε η αυτοπεποίθησή μας και μάθαμε να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε. Βρήκαμε ένα νέο τρόπο έκφρασης. Ό,τι δημιουργήσαμε πάνω στη σκηνή είναι ένα πλέγμα πολλών κομματιών. Τα όνειρά μας, οι εμπειρίες μας, η καθημερινότητά μας, ο κόσμος μας. «Μην απογοητεύεσαι, βάλε λίγο χρώμα στη ζωή σου, ζήσε την άλλη πλευρά του εαυτού σου, βρες τρόπους έκφρασης, μάθε να επιμένεις, να ελπίζεις, να ζεις. Επιτέλους κατέβα από το λεωφορείο της γραμμής, βρες το ονειρόχημά σου και ταξίδεψε στο δικό σου κόσμο. Μπορείς;» Υπεύθυνοι ομάδας: Σοφία Βγενοπούλου Βαγγέλης Κυριακού Ερμηνεύουν: Άρης Φασουλής Άρτεμις Ποτέα Δήμος Κουτσούκης Νίνα Σκόνδρα Πελαγία Πεφάνη 10 11
ΓΕΝΙΚΟ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΠΑΓΟΥ Teen Wor(l)ds Μαθητές που συμμετέχουν στην παράσταση: Μαρία Αλεξίου Αντιγόνη Ανωμερίτη Παναγής Αυγερινός Στελίνα Βόικου Ευαγγελία Γεωργιάδου Χρήστος Γεωργίου Ηλέκτρα Δέδε Μαρία Δημητρίου Δημήτρης Κωνσταντίνου eοτεκέρ Ελίζα Λαμπρινάκου Μυρτώ Παπαϊωάννου Δανάη Πλεύρη Αριάδνη Σκλήρη Ελμίνα Χαρίτου Μουσική επιμέλεια Λυδία Παπαϊωάννου Θεατρολογική έρευνα Ευγενία Κακλή & Νικόλας Πεδιωτίδης- Μανιάτης Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Χαρά Νάτσινα, φιλόλογος PhD, MPhil, MA Το Teen Wor(l)ds ξεκίνησε ως ένα ακόμη μάθημα της Α Λυκείου, το μάθημα Project, ή, όπως είναι το επίσημό του όνομα, το μάθημα της «Ερευνητικής Εργασίας». Φέτος, για πρώτη φορά, τα παιδιά της Α Λυκείου σε όλη την Ελλάδα ασχολούνται με διάφορους τρόπους με την έρευνα. Η δική μας ομάδα διάλεξε στο πλαίσιο αυτό να ερευνήσει την Εφηβική Ψυχολογία. Ελπίζαμε ότι η μελέτη της ψυχολογίας των εφήβων θα μας δώσει επιτέλους την ευκαιρία να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν: για τους φίλους και τους πρώτους μας έρωτες, τις σωματικές αλλαγές και τις συναισθηματικές μας μεταπτώσεις, τη δύσκολη σχέση με το σχολείο και τους γονείς, τα πρότυπα και τα είδωλά μας, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας, τους φόβους και τις αγωνίες μας, τη μοναξιά, την καταπίεση, τον αγώνα μας για να χτίσουμε τη δική μας ταυτότητα. Όλα αυτά βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μας, κομμάτια του μικρόκοσμου και της καθημερινότητάς μας, μπερδεμένα μεταξύ τους αξεδιάλυτα. Πώς μπορούσαμε όμως να τα «ερευνήσουμε»; Πώς να ερευνήσει κανείς κάτι τόσο δικό του; Η απάντηση που δώσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη: Θα ψάξουμε κοιτώντας μέσα μας. Θα ψάξουμε αρθρώνοντας τη δική μας φωνή. Θα ψάξουμε εξιστορώντας τη δική μας αλήθεια. Κι εκεί κάπου μπαίνει στη ζωή μας το εφηβικό ερευνητικό θέατρο και το Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου. Το Φεστιβάλ μάς έδωσε το «ερευνητικό εργαλείο» που τόσο πολύ χρειαζόμασταν. Μέσα από αυτό μάθαμε να χρησιμοποιούμε το σώμα, την κίνηση, τη δύναμη της ομάδας, την ορμή του νου και του λόγου μας, και τελικά τη δημιουργική μας έμπνευση και γραφή για να κατανοήσουμε βαθύτερα τον ίδιο μας τον εαυτό κι έτσι να τον αγαπήσουμε πιο αληθινά και πιο τίμια. Η θεατρική σκηνή της Στέγης έδωσε χώρο έκφρασης στις εμπειρίες, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις μεταξύ μας σχέσεις, τα δυνατά σημεία αλλά και τις αδυναμίες μας, έδωσε χώρο σε όλα όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε. Το έργο που γράψαμε όλοι μαζί είναι ένα καλειδοσκόπιο του κόσμου των εφήβων, του μυστικού, δικού μας κόσμου. Είναι η δική μας ματιά πάνω στη φιλία και τον έρωτα, τη μοναξιά και την ανάγκη για αποδοχή, τη βία και την επιβίωση, τον πόνο της απώλειας και το δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε πέρα και πάνω από κάθε εμπόδιο. 12 13
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ» Μαζί μόνο 14 15
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ» Μαζί μόνο Σκηνοθεσία: Άρτεμις Μάνου Κείμενο: Βαγγέλης Κυριακού, Πολιτιστική ομάδα «Ταξιδευτές» Μουσική: Μάριος Μπιτσάνης Secret The Pierces Ερμηνεύουν: Γιώτα Γραφανάκη Αναστασία Μακράκη Μαρία Φωκά Όλγα Στάη Μαριτίνα Καραϊσκου Εύη Τζουμέρκα 16 Λέει η Εύη: Κάθε Σάββατο, 6-8, βρισκόμαστε στην Ηλιούπολη και κάνουμε πρόβα. Και με ρωτάνε καμιά φορά οι φίλοι μου: «Δεν βαριέσαι να κάνεις μάθημα Σάββατο απόγευμα;». Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι δεν είναι μάθημα. Είναι απλά ο τρόπος που έχω για να εκφράζομαι. Είμαστε μέλη της ευρύτερης πολιτιστικής ομάδας «Ταξιδευτές», έξι κορίτσια 14 έως 18 ετών και μία δασκάλα. Χτίσαμε σταδιακά και με πολλή προσπάθεια μια ομάδα. Καταλάβαμε στην πράξη ότι για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε χρειάζεται υπευθυνότητα, πειθαρχία και πάνω απ όλα συνεργασία. Έτσι καταφέραμε, όχι μόνο να συνυπάρξουμε, αλλά και να δεθούμε με δεσμούς ισχυρούς «σαν οικογένεια», όπως λέει η Γιώτα. Το ίδιο το έργο προέκυψε από αυτό το αίσθημα του δεσίματος που βιώνουμε και εκπέμπουμε και χάρη στις μοναδικές ιδέες και ευαίσθητες «κεραίες» του φίλου και συμπαραστάτη της ομάδας μας Βαγγέλη Κυριακού. Έτσι, η τόσο ξεχωριστή σχέση μεταξύ μας εκφράζεται και μέσα από την παράστασή μας. Έξι υιοθετημένες αδερφές που θα κάνουν τα πάντα για να μη χωρίσουν... ακόμα και να ομολογήσουν μια ψεύτικη δολοφονία. Αυτό και γενικά το τι μπορεί να κάνει ένας έφηβος προκειμένου να εκπληρωθούν οι αθώες επιθυμίες του (όπως βλέπει το έργο η Μαριτίνα). Καθεμία από αυτές τις αδερφές είμαστε στην πραγματικότητα εμείς: η δυνατή, ευαίσθητη, η σταθερή, η μικρή, η αφηρημένη, η ανασφαλής (και πολλές άλλες ταμπέλες από αυτές που συνηθίζουν να μας βάζουν οι μεγάλοι και που θυμώνουν εμάς τους «μικρούς»). Η συμμετοχή στο Φεστιβάλ μας έδωσε τη μοναδική ευκαιρία να ψάξουμε μέσα μας, να ανοίξουμε ένα παραθυράκι στους άλλους για να δουν, να πούμε πράγματα που δεν είχαν γίνει ποτέ λέξεις, να κλάψουμε (πολύ), να προσπαθήσουμε να μην κλάψουμε η Μαρία κυρίως, να γελάσουμε (πιο πολύ) να μιλήσουμε για τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους φόβους, τις ανασφάλειες και κυρίως τη δύναμη της θέλησης και την αλήθεια μας. Γι αυτή την αλήθεια που ψάχνουμε δύο χρόνια και σήμερα τη μοιραζόμαστε με πολύ χιούμορ μαζί σας. Η αγάπη των αδερφών συνυφαίνεται γλυκά με τη δική μας αγάπη, το δέσιμο, την πίστη στην ομάδα. Συνειδητοποιήσαμε ότι μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε (όπως έλεγε ο Κουν). Αμετάκλητα είμαστε ΜΑΖΙ ΜΟΝΟ. Στο Φεστιβάλ, στο θέατρο, στη ζωή Το μαζί που προβληματίζεται, δημιουργεί, ελπίζει, και συνεχίζει στην πράξη ή στις καρδιές μας (σκέφτεται η Άρτεμις). Η Αναστασία είπε: Δεν θέλω να κλαίω έχω χορτάσει. Βασικά τι να πω Κλαις γιατί είναι κάτι που το κρατάς μέσα σου, το κρατάς και το κρατάς και το κρατάς και μετά ξεχνάς τι είναι αυτό. Σήμερα θα γελάσει μέσα της πολύ. Και μαζί της ελπίζουμε κι εσείς! Η Όλγα είπε πως το ΜΑΖΙ ΜΟΝΟ είναι μια δουλειά που ολοκληρώθηκε με τη βοήθεια κάποιων υπέροχων ανθρώπων. Είναι μια ξεχωριστή ιστορία, κάτι που δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Γι αυτή την πολύτιμη εμπειρία όλες ΜΑΖΙ ευχαριστούμε πολύ τη Σοφία Βγενοπούλου και την Κατερίνα Σκουρλή που μας πρόσφεραν απλόχερα τις ιδέες και τη δημιουργικότητά τους, τη Μαρίζα Τσίγκα που μας βοήθησε τόσο γλυκά να κινηθούμε και μοιράστηκε τη χαρά μας, τον Θοδωρή Σαρηγιαννίδη που μας υποστηρίζει διακριτικά, τον Μάριο Μπιτσάνη για τη μουσική που μας χάρισε, τη Βάσω Μακράκη, πρόεδρο της πολιτιστικής ομάδας «Ταξιδευτές» για την επιμονή της στην τέχνη και τη διαρκή συμπαράσταση της, τους γονείς των παιδιών (τους γονείς μας) για την έμπρακτη κατάφαση στις επιλογές μας. Αφιερώνουμε αυτή την παράσταση σε όσους δεν τους είπαμε «Σ αγαπώ». 17
1ο ΕΠΑΛ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ Οι καταληψίες: Ρία Σφίχτη Μαργαρίτα Μαρίτσα Δημήτρης Βελωνάς Κώστας Ασλανίδης Τίνα Λειβαδίτη Ελένη Αθανασοπούλου Νίκος Καράδης Πλάτωνας Κουραμπάς Χριστίνα Νάου Σαββίνα Μαραγκού Ειρήνα Μπουρένκο Μάικ Βελισσάριος Κείμενα: Μαθητών που συμμετέχουν στο θεατρικό Υπεύθυνοι καθηγητές: Φίλιππος Μελάς Ιωάννα Χαραλαμποπούλου Βασιλική Νικολάτου «Ένα όνειρο» πέρυσι για τα παιδιά του 1ου ΕΠΑΛ Πετρούπολης. Και η γεύση που έμεινε στο τέλος; Τι άλλο, από αισιοδοξία, λύτρωση και υποσχέσεις μέσα στη μαγεία της νιότης.φέτος ο δρόμος μάς έβγαλε αλλού. Ας πούμε πως τα όνειρα παραμερίστηκαν. ( Όχι απαγορεύτηκαν. Όχι ματαιώθηκαν. Σταματά άλλωστε ποτέ κανείς να ονειρεύεται;) Ας πούμε πως αφέθηκαν στην άκρη για λίγο. Έτσι, για να δοθεί προτεραιότητα σε κάτι άλλο. Άλλη γεύση λοιπόν φέτος. Ταιριαστή των ημερών μας. Η Ειρήνα φωνάζει θυμωμένη και μας προσγειώνει επώδυνα στην πραγματικότητα: «Δεν υπάρχουν όνειρα! Μόνο οι χαζοί ονειρεύονται ακόμα, για να κοιμίζουν τις αδυναμίες τους!» Ο Πάνος είναι οργισμένος που κάποιος ξένος πήρε τη δουλειά του πατέρα του. Η Τίνα φοβάται τους ανθρώπους που εξουσιάζουν. Κι έτσι... ήρθε εύκολα η «κατάθλιψη». Ο πρώτος προτεινόμενος τίτλος για το θεατρικό μας έργο. Με ό,τι φέρνει αυτή μαζί της. Μελαγχολία, απογοήτευση, θλίψη, τύψεις και ενοχές. Από γραμματική άποψη, ουσιαστικό βέβαια. Γένους ούτε αρσενικού, ούτε θηλυκού (όπως επισήμανε κάποτε και η Κική Δημουλά για τον έρωτα, σε μια προσπάθειά της να διερευνήσει την υπόστασή του), απροσδιόριστης ηλικίας, εμφανών συμπτωμάτων, κάποτε τραγικών συνεπειών. Ευτυχώς κλίνεται μόνο στον ενικό. Σε διαφορετική περίπτωση, ένας πληθυντικός θα μεγέθυνε οπωσδήποτε τα συμπτώματα, δίνοντάς τους την υπέρτατη δύναμη να ακυρώσουν το καθετί. Ας πούμε, όνειρα και μέλλον. 18 Ο Νίκος ήρθε αποφασισμένος όμως και άλλαξε τον τίτλο. «Όχι κατάθλιψη!» φώναξε. «Δεν μας ταιριάζει! Θα είναι σαν να τους κάνουμε το χατίρι». Πήρε τη μαύρη μπογιά, διέγραψε με ένα Χ το θήτα που λαθραία ενσωματώθηκε κάποτε στη λέξη και της έδωσε αρνητική σημασία, διόρθωσε και το ορθογραφικό λάθος που προέκυψε και όλοι υποδέχτηκαν την... «ΚΑΤΑΛΗΨΗ». Ουσιαστικό επίσης και αυτό και, μάλιστα, πολύ ουσιαστικό. Γένους οπωσδήποτε θηλυκού. Δυναμισμός, πείσμα, επιμονή, αντοχές και αγώνας. Φέρνει μαζί της αιτήματα, προσδοκίες και απαιτήσεις. Στον πληθυντικό μάλιστα (οι καταλήψεις, των καταλήψεων...) τα αιτήματα και οι απαιτήσεις πολλαπλασιάζονται, γιγαντώνονται! Μια φωτιά στο κέντρο της αυλής και γύρω της παιδιά... Μια κατάληψη φέτος. Ας μην πούμε για τα γνωστά αιτήματα. Δεν είναι μόνο τα βιβλία που λείπουν και οι σπασμένοι πίνακες. Είναι για όσα φέρνουν μαζί τους οι μέρες που εναλλάσσονται, χωρίς να μας ρωτήσουν. Μια κατάληψη-διαμαρτυρία για τους γονείς του Δημήτρη που δεν δουλεύουν πια, για τα σκουπίδια της τηλεόρασης, την παθητικότητα, τους πολιτικούς των παρελάσεων, των τηλεοπτικών παραθύρων και των offshore εταιριών. 19
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΩΠΙΟΥ Ημέρα ενηλικίωσης Κείμενο, Σκηνοθεσία, Ερμηνεία: Αναστάσης Γεωργούλας Βασούλα Μαρκαντώνη Γεωργία Ντούνη Γεωργία Πάνου Εβελίνα Καλιακμάνη Ερμίνη Νίκα Κωνσταντίνα Μπάμπη Κωνσταντίνος Νίκου Νίκος Κουλάκης Στη δημιουργία της παράστασης συμμετείχαν και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας: Ηλίας Χατζηγιαννέλης Μαριτίνα Τρουπτσίδη Σταυρούλα Καλαμίδα Λίγα χρόνια μετά το τέλος του Γ Παγκοσμίου πολέμου, του πολέμου των τραπεζών, κι ενώ ο πλανήτης βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης, οι έφηβοι αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους με τον πιο ακραίο και καίριο τρόπο. Ξεκινούν μια παγκόσμια επανάσταση εξοντώνοντας όλους τους ενήλικες, χωρίς καμία διάκριση. Μοναδικό κριτήριο αυτής της εκκαθάρισης: η ηλικία, η ημέρα ενηλικίωσης. Όσοι είναι άνω των 18 θα πρέπει να εκτελεστούν, ώστε να προκύψει μια νέα καθαρή κοινωνία, στην οποία πλέον ως μέρα ενηλικίωσης θα ορίζεται η μέρα που ο καθένας θα αναλαμβάνει τις τύχες της ζωής του στα χέρια του. Τέσσερις ώρες, από τις έντεκα το βράδυ έως τις τρεις το πρωί, της ιστορίας μιας παρέας εφήβων από τη γειτονιά ενός χωριού στις παρυφές μιας μεγαλούπολης, την τελευταία ημέρα των εκκαθαρίσεων, λίγο αφότου τα παιδιά της πόλης έχουν εισβάλει στο χωριό τους. Έχοντας πλέον χάσει τους γονείς τους, θεατές των εξελίξεων που τρέχουν σαν όνειρο, οι έφηβοι προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να αντικρύσουν την καινούργια ημέρα, την καινούργια ζωή που ξημερώνει. Και ένα ερωτικό τρίγωνο που δείχνει να καθορίζει τις ζωές όλων. Επιμέλεια Κειμένου & Σκηνοθεσίας: Βαγγέλης Κυριακού Κατερίνα Σκουρλή Ευγενία Χαχάγια Επιμέλεια Μουσικής: Γιάννης Παπαγκίκας Η Θεατρική Ομάδα των Εφήβων του Δήμου Κορωπίου διανύει τον πέμπτο χρόνο της και συμμετέχει για δεύτερη συνεχή φορά στο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου. Η γνωριμία μας με τη Σοφία Βγενοπούλου αποδείχτηκε καταλυτική καθώς πλέον νιώθουμε ότι μετά από μια σύντομη και διδακτική περιπλάνηση σε έργα σχετικά ή κοντινά με τους εφήβους, αυτό που μας εκφράζει καλύτερα είναι η δημιουργία κειμένων από την ομάδα, αλλά και η ενασχόληση με κείμενα άλλων εφηβικών ομάδων, ο ουσιαστικός δηλαδή για εμάς στόχος αυτού του φεστιβάλ. Πέρσι εκφράζαμε σε ένα αντίστοιχο κείμενο τον ενθουσιασμό μας για τη συμμετοχή μας σε ένα τέτοιο πρωτοποριακό για τη χώρα μας εγχείρημα. Φέτος συναισθανόμαστε την ευθύνη για τη δημιουργία, για του χρόνου προσμένουμε την καινούργια πρόκληση. Οι έφηβοι μπορούν να κάνουν καλό, ποιοτικό θέατρο. «Απλά βοηθήστε μας κι εμείς θα εκφραστούμε.» 20 21
Πιρουέτες στο χώμα Σάρα Ρούμπιν Πώς να γίνεις δημοφιλής Μεγκ Κάμποτ Ψάρι στον ουρανό Φρίντρικ Έρλινγκς Η δύναμη των Έξι Πίττακους Λόρι Η Κέισι Κουίν έχει μέσα της τον χορό. Μπορεί η οικογένειά της να μην έχει τα οικονομικά μέσα για να τη στείλει σε σχολή μπαλέτου, αλλά η Κέισι καταφέρνει να μάθει τα πάντα στα κλεφτά. Κι αν χρειαστεί, θα κάνει και πιρουέτες στο χώμα Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι, όταν κλείνει τα μάτια, βλέπει τα λαμπερά φώτα μιας σκηνής θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Κι εκεί θα πάει. Και θα πετύχει. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς! Αυθεντικοί χαρακτήρες, ξεκαρδιστικοί διάλογοι, διλήμματα και δύσκολες αποφάσεις. Ένα ακόμα βιβλίο της Μεγκ Κάμποτ αποκλειστικά και μόνο για ανήσυχα κορίτσια. Ο Τζος γίνεται δεκατριών ετών και τα γενέθλιά του σηματοδοτούν την αρχή μιας σειράς δύσκολων γεγονότων. Κι ενώ ο ίδιος αρχίζει να αναρωτιέται ποιο είναι το νόημα της ζωής και της δημιουργίας, έρχεται να εγκατασταθεί στο σπίτι του η δεκαεφτάχρονη ξαδέλφη του. Μια οξυδερκής ματιά στη δύσκολη περίοδο της μετάβασης από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Έπιασαν το Νούμερο Ένα στη Μαλαισία. Το Νούμερο Δύο στην Αγγλία. Το Νούμερο Τρία στην Κένυα. Προσπάθησαν να πιάσουν το Νούμερο Τέσσερα στο Οχάιο Μάταια. Εγώ είμαι το Νούμερο Εφτά. Μία απ τους Έξι που απέμειναν. Και είμαι έτοιμη για μάχη. Αδιάκοπη δράση, αποκαλύψεις, μυστικά και επικές μάχες στο δεύτερο μέρος της Κληρονομιάς των Λόριαν. Επίσης κυκλοφορεί: Είμαι το νούμερο 4 Με λένε... Σύννεφο ή Οι άγραφες σελίδες μιας Νεφέλης Αγγελική Δαρλάση Σελίδες ενός έφηβου χειμώνα Βησσαρία Ζορμπά- Ραμμοπούλου Η καθημερινότητα της Νεφέλης κομμάτια: φιλία, προδοσία, έρωτας, υποκρισία, βία... Αν ήταν συγγραφέας, αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να το είχε γράψει εκείνη. Μετά τον αιφνίδιο χαμό του πατέρα της, στα δέκατα έκτα γενέθλιά της η Τζένη βλέπει τη μέχρι τότε ανέμελη ζωή της να αλλάζει ριζικά. Η οικογένειά της μετακομίζει, οι νέοι συμμαθητές της μοιάζουν πολύ παράταιροι, ο κόσμος της έρχεται αντιμέτωπος με τα απωθημένα του παρελθόντος και η ίδια προτιμά να γράφει τις σκέψεις της παρά να τις φανερώνει. Ένα μυθιστόρημα για τη δύσκολη εφηβεία, αλλά και τη δύναμη της ποίησης και της λογοτεχνίας. Ρίγος Maggie Stiefvater Άπνοια Παντοτινά Ο Σαμ θα έκανε τα πάντα για την Γκρέις. Όμως μπορεί ένα αγόρι κι ένας έρωτας να αλλάξουν πραγματικά έναν εχθρικό, αρπακτικό κόσμο; Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον πρόκειται να συγκρουστούν σε μια στιγμή ζωής ή θανάτου, ενός αντίο ή μιας αιωνιότητας. Το συνταρακτικό τέλος της ρομαντικής ιστορίας της αγάπης μιας κοπέλας και ενός λυκάνθρωπου. ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ
Ζωή σαν ασανσέρ Φίλιππος Μανδηλαράς Ένα τρυφερό μυθιστόρημα που έχει για φόντο μια παρέα αγανακτισμένων νέων που στήνουν μια κολεκτίβα ανταλλαγής αγαθών, ακραίες ακτιβιστικές πράξεις και, βέβαια, μια κοινωνία που ψάχνει τον προσανατολισμό της. Το τρίτο και τελευταίο σκέλος της άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε με το Κάπου ν ανήκεις και συνεχίστηκε με τις Ύαινες, η οποία εξερευνά το ζήτημα της ταυτότητας στην κρίσιμη εφηβική ηλικία. iboy Κέβιν Μπρουκς Όταν τα τμήματα ενός iphone σφηνώνονται στον εγκέφαλο του 16χρονου Τομ με ταχύτητα 124 χιλιομέτρων την ώρα, η δύναμη του κινητού εμφυτεύεται στον ίδιο. Τώρα πια έχει την ευκαιρία ή την υποχρέωση να αποφασίσει, ως ηθικός κριτής, ποιον πρέπει να τιμωρήσει το φωσφορίζον alter ego του, το iboy ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ