İstanbul Rum Cemaati * e-tarih

Ιστορική παρουσίαση του Ελληνισµού της Πόλης İstanbul Rum Cemaati * e-tarih tanıtım m pdf

Στις σελίδες αυτές θα δούµε µια σύντοµη αναδροµή στην ιστορία του Πολίτικου Ελληνισµού καθώς και την ιστορική πορεία της Ίµβρου και της Τενέδου. Γενικά 1) ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟ ΟΙ - ΣΤΑΘΜΟΙ 2) ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΨΗ 3) ΙΜΒΡΟΣ ΣΥΝΟΨΗ 4) ΤΕΝΕ ΟΣ ΣΥΝΟΨΗ Ειδικά θέµατα 1) Φόρος Περιουσίας (1942) / Varlik Vergisi 2) Σεπτεµβριανά (6-7/9/1955) / Εylül Olayları 3) Απελάσεις του 1964 (Καραρναµές) / 1964 Sınır Dışıları 4) Oικουµενικό Πατριαρχείο

1) ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑ ΡΟΜΗ 1914 - Απονοµή συντάγµατος καθώς και πρώτα σηµάδια αναταραχών στο εσωτερικό της Οθωµανικής ιοίκησης. ʼνθηση για την Ελληνική Μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη 1919 - Απαρχή του κινήµατος των Νεοτούρκων σε πολιτικό επίπεδο. Εισβολή του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία και ελπίδες για ένωση µελλοντικά µε την Ελλάδα. Ο πληθυσµός της Ελληνικής Μειονότητας στην Κων/πολη αγγίζει τα 290.000 άτοµα στο απόγειο του µετά απο την ʼλωση του 1453. 1921 - Πρώτες ήττες του Ελλήνικού στρατού και φοβίες για το µέλλον στην Οµογένεια της Πόλης. Αύξηση του πληθυσµού στην Ίµβρο και Τένεδο. 1922 - Μικρασιατική καταστροφή και απότοµη συσόρευση πληθυσµού στην Κων/πολη. 400.000 Ελληνες βρίσκονται στην Πόλη. Αναµονή για διευθέτηση του ζητήµατος της ανταλλαγής πληθυσµών. 1923 Καλοκαίρι 1923: Υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης και παράλληλη διευθέτηση των πληθυσµών. Ανταλλαγή υποχρεωτική όλων των Ελληνικών πληθυσµών της Μικράς Ασίας (1.650.000 άτοµα!) µε τους Τουρκόφωνους Μοσουλµανικούς πληθυσµούς της Ελλάδας (670.000 άτοµα! (ανισορροπία κατά 55% εις βάρος της Ελλάδας). Εξαίρεση η Ελληνική Μειονότητα της Κων/πολης (125.000 κάτοικοι / µόνιµοι κάτοικοι Κων/πολης, Πριγκηπονήσων και περιχώρων προ του 1919) καθώς και οι κάτοικοι της Ίµβρου και Τενέδου (6.000 κάτοικοι). Στον αντίποδα στην Ελληνική πια ( υτική) Θράκη οι 110.000 Μουσουλµάνοι που χαρακτηρίστηκαν επίσηµα σαν Μουσουλµανική µειονότητα. 1930 Συµφωνία Κεµάλ Ατατούρκ και Βενιζέλου για τους Ελληνες κατοίκους της Κων/πολης που διέθεταν Ελληνικά διαβατήρια. Ελεύθεροι να παραµείνουν στην Τουρκία χωρίς να υποχρεούντα ισε οποιαδήποτε ανταλλαγή. Μελλοντική ανανέωση της Συµφωνίας µετά απο 50 χρόνια (1980) 1942 Η Τουρκία απέχει απο τον Β Παγκόσµιο Πόλεµο αλλά επιβάλλει Φόρο Περιουσίας στις Μειονότητες (και σε µερικούς επιφανής Τούρκους) για να αποκτήσει περισσότερα έσοδα. Τεράστιες Ελληνικές περιουσίες χάνονται. Πρώτα σηµάδια φθοράς για την Ελληνική Μειονότητα. 1955 ιοργάνωση των αναταρραχών του Σεπτεµβρίου. Οι µεγάλοι διωγµοί της 6ης προς 7η Σεπτεµβρίου µένουν σαν την πιο βαριά σκιά άρνησης πολιτιστικής συνύπαρξης απο πλευράς τουρκικού κράτους. Ο πρώτος µεγάλος διωγµός του Ελληνικού στοιχείου έχει αρχίσει. 1960 Ίδρυση του Κυπριακού κράτους. Πρώτα σχέδια απο την Τουρκική κυβέρνηση για τον εκτουρκισµό της Ίµβρου και της Τενέδου. 1964 Η Τουρκία σε αντίδραση για τα διαφαινόµενα επισόδεια µεταξύ Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων στη Κύπρο επιβάλλει άρνηση στην τήριση της Συµ φωνία του 1930 και έτσι απελαύνει 12.000 Έλληνες κατοίκους της Πόλης που κατείχαν Ελληνική Υπηκοότητα. Αµηχανία της Ελλάδας αφού η Τουρκία αναταρράσει τις ισορροπίες αναφορικά µε την Συνθήκη της Λωζάνης. Σύνταξη του περιβόητου Kararname χαρτιού απώλειας Περιουσιών των Ελλήνων υπηκόων. Τεράστιες Ελληνικές περιουσίες πέφτουν στα χέρια του Τουρκικού κράτους. 1971 Σε παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία κλείνει την Σχολή της Χάλκης που είναι Θεολογικό Ίδρυµα που εφοδιάζει µε ιερωµένους το Πατριαρχείο και τις εκκλησίες της Πόλης. 1974 Επιχείρηση του Ατίλα στην Κύπρο. Μαζική έξοδος Ρωµιών απο την Κων/πολη. Κάτω απο τις 10.000 οι κάτοικοι. Κλείσιµο µαζικό σχολείων εντός της Πόλης. 1991 Η τελευταία χρονιά που υπάρχουν πάνω απο 100 απόφοιτοι απο τα Ελληνικά Μειονοτικά σχολεία της Κων/πολης. Μαζικό µποϊκοτάζ των αρχών στους αριστούχους. Μαζική φυγή προς την Ελλάδα.

1) ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Η παρουσία του Ελληνισµού της Πόλης σύµφωνα µε έρευνες ανάγεται από τα χρόνια του Βυζαντίου. Τότε Κωνσταντινούπολη είχε περίπου 42.000 κατοίκους εκ των οποίων το 80% ήταν ελληνικής καταγωγής χρησιµοποιώντας την Ελληνική ως κύρια και µητρική γλώσσα. Όταν το 1453 Έγινε η Άλωση της Πόλης, πολλοί από τους Έλληνες-Βυζαντινούς εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη για χώρες της ανατολικής και δυτικής Ευρώπης. Στην συνέχεια υπήρξε µια ανάκαµψη όταν οι Σουλτάνοι έδωσαν δικαιώµατα στο Οικουµενικό Πατριαρχείο το οποίο από τότε είχε την Πρωτοκαθεδρία για τους Ανατολικούς Ορθόδοξους παγκοσµίως. Έτσι µε πρώτο πατρίαρχη τον Γεννάδιο ο Ελληνισµός της Πόλης άρχισε να παίρνει και πάλι τα πάνω του µε αποτέλεσµα να δοθούν προτεραιότητες σχετικά µε την παιδία και µε τα διάφορα προβλήµατα του τόπου. Το 1500 υπολογίζεται πως ζούσαν 30.000 Έλληνες και Ελληνικής καταγωγής κάτοικοι στην Πρώιµα Εξισλαµισµένη Κωνσταντινούπολη που ονοµάστηκε Istanbul και έγινε το κέντρο της Τουρκικής-Οθωµανικής ιοίκησης την εποχή εκείνη. Στην συνέχεια µε το πέρασµα των χρόνων Οι Οθωµανοί έδιναν µεγάλα προνόµια στους εκάστοτε Πατριάρχες µε σκοπό την συσπείρωση του Αλλόδοξου Ελληνικού στοιχείου της Αυτοκρατορίας και από την άλλη πλευρά την Οικονοµική βοήθεια που έδιναν πάντα οι Προύχοντες Έλληνες της Πόλης στο εκάστοτε Οθωµανικό- Τουρκικό καθεστώς της εποχής καθώς δεν υπήρχαν δείγµατα µισαλλοδοξίας εκ µέρους της επίσηµης διοίκησης τα χρόνια εκείνα. Το 1821 µε τον ξεσηκωµό των Ελλήνων της Ηπειρωτικής Ελλάδας άρχισαν τα πρώτα προβλήµατα της Ελληνικής κοινότητας στη Τουρκία. Εκείνα τα χρόνια υπολογίζεται πως οι Έλληνες της περιοχής της Ευρύτερης Κωνσταντινούπολης ανερχόταν σε 180.000 καθώς και οι Έλληνες του Πόντου, της Πίκρας Ασίας, Ίµβρου Τενέδου και Ανατολικής Θράκης πάνω από 1.500.000 άνθρωποι. Μετά το πέρας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας το 1823 και την επίσηµη αρχή του Ελληνικού κράτους µε Βασιλικούς θεσµούς το 1830 προερχόµενοι από το εξωτερικό, άρχισαν οι πρώτες ενδείξεις εθνικής συνοχής των Μουσουλµανικών πληθυσµών στην Ηπειρωτική Μικρά Ασία και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Θράκης και Κωνσταντινούπολης. Το 1897 µε τον Τούρκο-Ελληνικό πόλεµο αρκετοί από τους Έλληνες της Τουρκίας πήγαν να πολεµήσουν στο πλευρό των Ελλήνων. Φυσικά η ήττα της Ελλάδας ήταν κάτι λογικό καθώς δεν υπήρξε ισορροπία δυνάµεων εκείνη την εποχή ανάµεσα στα 2 κράτη. Οι Βαλκανικοί Πόλεµοι το 1912 βρίσκουν τον Ελληνισµό της Τουρκίας στην καλύτερη δυνατή φάση του: 15.000 Έλληνες στη Ίµβρο και Τένεδο, 1.500.000 Έλληνες στην Σµύρνη και στον Πόντο, 512.000 Έλληνες στην Ανατολική Θράκη καθώς και 275.000 Έλληνες στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης και τα Πριγκηπονήσια. Το σύνολο του κόσµου αυτού είχε µια άριστη οικονοµική κατάσταση στις εστίες του, και ήταν το πρώτο υγιές κοµµάτι από πλευράς είσπραξης φόρων σε όλη την Οθωµανική Αυτοκρατορία- που σηµειωτέων πολλές θέσης είχαν αποδοθεί και σε Έλληνες της Τουρκίας... Με τον ΤουρκοΕυρωπαϊκό πόλεµο του 1919-1922 για την πλευρά των Τούρκων άρχισε η σηµασία καθολικής αποδοχής για ανεξαρτησία από τους Σουλτάνους που είχαν επιβάλλει απολυταρχικό καθεστώς ειδικά µετά το 1800. Το κίνηµα των Νεότουρκων µε ηγέτη τον Μουσταφά Κεµάλ (που αργότερα ονοµάστηκε Ατατούρκ -Atat? rk=πατέρας των Τούρκων-) άρχισε να καταστρώνει σχέδια για την ενδυνάµωση του υγιούς Τουρκικού στοιχείου της Μικράς Ασίας. Στον πόλεµο αυτό αρκετοί Έλληνες της Τουρκίας βοήθησαν τον Κεµάλ για την σύσταση οµάδων και Τσετών. Τα σχέδια της Ελλάδας µε αποστολή 200.000 ένοπλων στρατιωτών στην Μικρά Ασία µε σκοπό την -κατάληψη της Αγκυρας (!) είχαν ως αποτέλεσµα την καταστροφή του Ελληνισµού της Μικράς Ασίας αφού 500.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και περίπου 1.100.000 τράπηκαν σε άτακτη φυγή και µετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά του Αιγαίου που γειτνιάζουν µε την Μικρά Ασία. Με την πυρπόληση της Σµύρνης (Άγνωστο από πιο προκαλέστηκε, άλλοι µιλάνε για Ελληνική ενέργεια µε σκοπό εκδίκηση κατά των Τούρκων) τελειώνει η ύπαρξη του Ελληνισµού της Πίκρας Ασίας που έζησε εκεί 3.100 χρόνια. Η Ανατολική Θράκη είχε την ίδια τύχη: 450.000 Έλληνες από εκεί αναγκάζονται σε µετανάστευση και υποχρεωτική µετακίνηση. Το 1923 στην υτική Θράκη που παραχωρήθηκε στην Ελλάδα ζούσαν 115.000 Μουσουλµάνοι και Τουρκικές Οµάδες, όλοι αποµεινάρια της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας στην περιοχή. Εθνολογικά αυτός ο πληθυσµός περιλαµβάνει τους Ροδοπαίους -Ποµάκοι- που είναι Σλαυοι εξισλαµισµένοι, και µιλάνε Ποµάκικα -παραλλαγή της Βουλγαρικής Γλώσσας, καθώς επίσης αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καµµία σχέση µε την Τουρκία ούτε µε το Τουρκικό έθνος.

Στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από τις αναγκαστικές αναχωρήσεις ανθρώπων λόγω του Πολέµου, έµειναν 120.000 Έλληνες -και εθνολογικά αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως Ελληνική Μειονότητα της Τουρκίας. Η συνθήκη της Λοζάνης ξεκαθαρίζει την ιασφάλιση των Συνόρων -Θαλασσίων και Χέρσων- µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας µε µόνη εξαίρεση την ύπαρξη 2 µειονοτήτων : Στην υτική Θράκη την Μουσουλµανική Μειονότητα γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρξαν πειστικές ενδείξεις για χαρακτηρισµό της ως Τουρκική, καθώς και την διατήρηση της Ελληνικής -Εθνολογικά και Θρησκευτικά- Μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και των νήσων γύρω από αυτήν (Πριγκηπονήσια) καθώς και των νησιών Ίµβρου και Τενέδου. Μέχρι το 1928 η µειονότητα ανέπαφη άρχισε να δραστηριοποιεί το δυναµικό της διοργανώνοντας καρναβάλια, χώρους, καθώς αι εσπερίδες και άρχισε να συστήνει την άρχουσα τάξη της η οποία έµελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο µέσα στην Νεοσύστατη Τουρκία όπου σηµειωτέων οι Έλληνες της Πόλης προσδοκούσαν να βοηθήσουν το νεοσύστατο κράτος να πάει µπροστά. Το 1928 έπειτα από µια πολύ καλά συντονισµένη επιχείρηση φανατικοί Τούρκοι καίνε το µεγαλύτερο µέρος της Συνοικίας εκτοπίζοντας ένα σωρό Έλληνες. Το αίτηµα ήταν η µοναδική ως τότε περιοχή της Κωνσταντινούπολης που κατοικούσαν Έλληνες αποκλειστικά να γεµίσει µε Μουσουλµάνους. Πράγµα που έγινε..στη συνέχεια η οικονοµική ανάκαµψη της Τουρκίας βοήθησε και την Ελληνική Κοινότητα που µεταξύ 1929-1942 είχε αναπτύξει στα µέγιστα τα οικονοµικά της µεγέθη και φυσικά δεν υπήρχε λόγος καν για την οικονοµική της Ευµάρεια. Με την άνοδο του Ναζισµού η Τουρκία ανήθικε πεισµατικά να συµπράξει µε τους Ευρωπαίους συµµάχους και έτσι εσωτερικά παρότι κρατήθηκε τυπικά µια ουδετερότητα το µέτωπο ήταν έτοιµο για επιχειρήσεις εθνικών εκκαθαρίσεων που στόχο είχαν την ανάδειξη του Μουσουλµανικού στοιχείου ως µοναδικού κυρίαρχου στην Νεότερη Τουρκική Κοινωνία. Το 1942 Η Τουρκική Κυβέρνηση µε κρυφό -µυστικό στην αρχή- διάταγµα έβγαλε το περιβόητο Varlik Vergisi Τον περιβόητο φόρο περιουσίας που υποχρέωνε όλες τις µειονότητες της χώρας -Τους Αρµενίους, Τους Εβραίους αλλά κυρίως τους Έλληνες να δώσουν µεγαλύτερη υπέρµετρα φορολογία στο Κράτος µε το αιτιολογικό των χαµηλών εισοδηµάτων από το σύνολο των 21.000.000 κατοίκων της χώρας τότε λόγω του πολέµου που µαίνονταν έξω από τα σύνορα της Τουρκίας σε όλο το κόσµο... Οι µειονότητες όπως ήταν φυσικό µην έχοντας άλλες επιλογές πλήρωσαν βαρύ το τίµηµα το να ζουν στην Τουρκία...Παρόλα αυτά καινούργιες µέρες πρόβαλαν έστω και έπειτα από τις πρώτες µεταναστεύσεις Οµογενών που δεν είχαν τι άλλο να κάνουν στην Πόλη... Μετά το 1942 µέχρι το 1954 άρχισαν να ανακάµπτουν οι δείκτες. Οι Έλληνες της Πόλης είχαν πάντα 2-5 βουλευτές στο Τουρκικό Κοινοβούλιο και φυσικά η παντοδυναµία της Μειονότητας σε συνδυασµό µε το δεινές κύρος που άρχισε να αποκτά το Οικουµενικό Πατριαρχείο έκαναν διάφορους κύκλους να νοµίσουν πως η καινούργια εθνική απειλή της χώρας πλέον ήταν οι ίδιοι οι Ρωµιοί... Ενδεικτικά από την περίοδο 1942-1955 µπορούµε να συλλέξουµε καταρρίπτει στοιχεία της υπεροχής των Ελλήνων... το 15% κάθε χρόνο της φορολογίας του Τουρκικού Κράτους προερχόταν από τους Έλληνες.. το 25% των Επιχειρήσεων και µαγαζιών στην Πόλη µε συνολική δύναµη το 45% της Εγχώριας Τουρκικής αγοράς φάνηκε στην Ελληνική Μειονότητα... Τα σχολεία της Πόλης - τα 34 ηµοτικά και Νηπιαγωγεία και τα 5 Γυµνάσια λύκεια(ιωακέιµιο, Κεντρικό, Ζωγραφειο, Γένους Σχολή, Ζάππειο) είχαν πάντα πάνω από 5.000 µαθητές. Η Κυπριακή υπόθεση άρχισε να γίνεται γνωστή στη Τουρκία το 1954. Το 1955 θεωρήθηκε πως το µεγαλύτερο εθνικό ζήτηµα της χώρας ήταν η διευθέτηση και ο αγώνας που έπρατταν οι Ελληνοκύπριοι στη Κύπρο για ανεξαρτησία. Κατά την υπογραφή συνθηκών στο Λονδίνο στις 5 Σεπτεµβρίου του 1955 προβοκάτσια σχεδιαζόµενη από τις Τουρκικές Κυβερνήσεις της εποχής µε πρόσχηµα δήθεν βοµβιστικό Μηχανισµό που βρέθηκε στο σπίτι του Κεµάλ Ατατούρκ στη Θεσ/νίκη, ένοπλες οµάδες ανεκπαίδευτων Τούρκων άρχισαν να σπάνε εκκλησίες και να καταστρέφουν το βιός και την ζωή 100.000 Ελλήνων που βρισκόταν τότε στη Τουρκία...Μικρότερες καταστροφές δηµιουργήθηκαν και στην τότε 2.000 παροικία Ελλήνων -των εναποµενόντων- στη Σµύρνη... To 1956 άρχισαν οι πρώτες µεταναστεύσεις από την πλευρά της Ελληνικής Μειονότητας προς την Ελλάδα και τις χώρες της Βόρειας Αµερικής -ΗΠΑ και Καναδά. Η εµπορική και πολιτιστική ζωή έπειτα από το πογκρόµ δέχτηκε µεγάλο και σοβαρό πλήγµα. ''Εάν έστω και ένας Τουρκοκύπριος σκοτωθεί, οι Έλληνες της Πόλης θα το πληρώσουν πολύ ακριβά'' ήταν ο τίτλος µεγάλης Τουρκικής εφηµερίδας που προσπαθούσε να αναζωπηρώσει το ηθικό του Τουρκικού Λαού που έβλεπε πως η Κύπρος οδεύει σε ανεξαρτησία µε σαφή υπεροχή των Ελληνοκυπρίων που ουτοσιάλλος ήταν Πλειοψηφικά... Τα σχολεία άρχισαν να αδειάζουν... συγχωνεύσεις τάξεων... καθώς και µαζικές µεταναστεύσεις κατέβαζαν τον αριθµό της Ελληνικής µειονότητας..την ίδια στιγµή η Τουρκική Πολιτεία δεν έδινε διαβεβαιώσεις για την ασφάλεια των Ελλήνων που εξακολουθούσαν και διέµεναν στην Τουρκία...

Τον εκέµβριο του 1963 µε τις ικοινωτικές διαταραχές στην Κύπρο µεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων η κατάσταση της Μειονότητας χειροτέρευε... Η Τουρκική κυβέρνηση µε ένα µυστικό στην αρχή διάταγµα αποφασίζει την οριστική απέλαση των Ελλήνων Υπηκόων που ζούσαν πάντα στη Τουρκία και που είχαν δικαίωµα παραµονής χωρίς βίζα. Έτσι από τις 75.000 ανθρώπων µέσα σε ένα χρόνο 40.000 άνθρωποι είχαν διωχτεί κακήν κακώς από την Πόλη. Οι Τουρκικές αρχές θεώρησαν πως αυτοί ήταν οι εχθροί της Τουρκικής ηµοκρατίας. Σχολεία έκλεισαν... Το Οικουµενικό Πατριαρχείο ανήµπορο έβλεπε το ποίµνιο του να αργοπεθαίνει και ο Πατριάρχης Αθηναγώρας που ήταν υπέρµαχος της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και ταγµένος στο να την πραγµατοποιήσει δέχτηκε ενα µεγάλο πλήγµα απο την ίδια του την χώρα(...) Μαζικές µεταναστεύσεις καθώς και αυτοκτονίες ήταν τα επακόλουθα των µαζικών απελάσεων. Αυτή θεωρήθηκε η µεγαλύτερη έξοδος στην Βαλκανική µετά τον 2ο παγκόσµιο πόλεµο εν καιρό ειρήνης. Μεταξύ 1965-1974 το Ελληνικό στοιχείο της Τουρκίας δέχτηκε ένα ακόµα µεγάλο πλήγµα: Η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αποκλειστικά και µόνο για την θεολογική σχολή της Χάλκης ψήφισε ένα διάταγµα που έκρινε ότι ανώτατες σχολές ιερέων όλων την θρησκειών εντός της Τουρκίας, ακόµα και του Ισλάµ, κρινόντουσαν παράνοµες γιατί έθεταν σε κίνδυνο τον Κεµαλικό/Κοσµικό χαρακτήρα του κράτους. Έτσι τον Αύγουστο του 1971 η σχολή της Χάλκης είχε κλείσει. Την ίδια χρονιά διατάγµατα απαγορεύουν τον διορισµό Ελλήνων Μετακλητών Εκπαιδευτικών από την Ελλάδα στα εναποµείναντα σχολεία της Μειονότητας. ιατάγµατα που είχαν να κάνουν µε γλώσσα και µε κώδικες δίνουν την νέα εποχή σιωπής που απέκτησε η Ορογένεια στην Κωνσταντινούπολη. Μαζικές αναχωρήσεις µελών της Ελληνικής κοινότητας. Το 1970 17.000 είχαν υπολογιστεί οι Έλληνες της Τουρκίας. Το 1974 µε αφορµή τα γεγονότα της Κύπρου καθώς και µε την απαρχή των Κυβερνητικών και Οικονοµικών κρίσεων στην Τουρκία και µε πασιφανή την έλλειψη εγγυήσεων προς το Μειονοτικό στοιχείο άρχισε η 2η µεγάλη έξοδος των Ελλήνων της πόλης. Οι Τούρκοι υπήκοοι -περίπου 10.000 αναχώρησαν µέσα σε 1 χρόνο. Ο Ελληνισµός της Τουρκίας έχει πια τελειώσει. Τα πρώτα προβλήµατα µε τα µυστικά διατάγµατα και τον αποκλεισµό συναλλαγών µεταξύ Ελλήνων της Τουρκίας είναι πια απτή πραγµατικότητα. Το 1980 ο πληθυσµός της Ελληνικής Κοινότητας υπολογίστηκε σε 5.600 ανθρώπους και µαζί µε πολλούς που αρθήκαν την ταυτότητα τους για να επιβιώσουν στην πατρίδα τους περίπου 7.500 Έλληνες ζούσαν το 1981 στη Τουρκία. Μεταξύ 1981-1990 πολλές υποθέσεις δικαστηρίων και σπιτιών / κληροδοτηµάτων Ελλήνων και Ρωµιών της Πόλης έκαναν την εµφάνιση τους στα Τουρκικά Ποινικά ικαστήρια. Ο Πατριάρχης ηµήτριος εργάστηκε σκληρά για την διατήρηση πραγµατικοτήτων και ισορροπιών και µέσα στην µειονότητα αλλά και γενικά στον Ανατολικό Ορθόδοξο Κόσµο. 1985 και 1986. Τα τελευταία µυστικά διατάγµατα σχετικά µε τις Ελληνικές Περιουσίες στην Κωνσταντινούπολη. Προσπάθειες αρπαγής από το ηµόσιο της Τουρκίας. Ελληνικοί Χειρισµοί προλαβαίνουν τα χειρότερα... Το 1991 Βοµβιστικές επιθέσεις και µαζικές συλήσεις τάφων στα 11 Ορθόδοξα νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης δηµιουργούν υπόνοιες ότι ένα νέο πογκρόµ ήταν στα σκαριά. Χάρη στην παρέµβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο παρά πέντε προλαµβάνονται προβλήµατα και εµπρησµοί. εσµεύσεις της Τουρκίας για ασφάλεια Σχολείων και Εκκλησιών. Το 1994 Η τελευταία µεγάλη φουρνιά των Ελληνικών Σχολείων: 100 απόφοιτοι Ελληνικών Λυκείων της Κωνσταντινούπολης έχουν πετύχει στις Παντουρκικές Εισαγωγικές εξετάσεις αλλά το Τουρκικό Υπουργείο Παιδείας αρνείται να τους εντάξει στην Πανεπιστηµιακή Φοιτητική Κοινότητα της χώρας. Ο λόγος; εν είχαν δώσει µαθήµατα Φυσικής Αγωγής... Με συντονισµένες ελληνικές ενέργειες οι µισοί µπαίνουν µέσα στα πανεπιστήµια και οι υπόλοιποι έρχονται στην Ελλάδα... Το 1996 Με την κρίση στα Ίµια δηµιουργούνται µικροπροβλήµατα µε τους 'Έλληνες της Πόλης. Προλαµβάνονται... Επισκέψεις διεθνών παρατηρητών για µειονότητες... Εκτεθειµένη η Τουρκία δεσµεύεται - έστω και πολύ αργά- για την τύχη της Μειονότητας... Το 1999 µε τους σεισµούς το Οικουµενικό Πατριαρχείο ήταν ο πρώτος θρησκευτικός θεσµός της Τουρκίας που έδωσε πακτωλό χρηµάτων για την ανακούφιση των πληγέντων... Με την οικονοµική κρίση του Φεβρουαρίου 2001 ανοίγµατα της Τουρκικής Πολιτείας προς τους απελαθέντες Ρωµιούς και Έλληνες... Επιστροφές ανθρώπων για επισκευές περιουσιών... Στα τέλη του 2001 και ενώ υπάρχουν έντονες φήµες και υποψίες για την επιστροφή κάποιων οικογενειών, αρχίζουν οι πρώτες και ουσιαστικές παρεµβάσεις του Τουρκικού κράτους στα περιουσιακά στοιχεία διαφόρων ιδρυµάτων ενώ υπάρχει έντονος ο φόβος για ανατροπή του διοικητικού συµβουλίου της Μονής Βαλουκλή. Έντονες οι φήµες για οικονοµικά σκάνδαλα και ατασθαλίες σε διάφορους συλλόγους ενώ το επίσηµο κράτος προσπαθεί να επιβάλλει τετελεσµένα σε υποθέσεις περιουσιών που βρίσκονται στα δικαστήρια αναφορικά µε διεκδικήσεις σπιτιών, ακινήτων εκτάσεων καθώς και δηµευµένων χρηµάτων από το ηµόσιο. Τα τελευταία χρόνια µετά τη διοργάνωση του Συνεδρίου Ελληνισµός στη Πόλη, το παρών και µέλλον άρχισαν να γίνονται βήµατα για να υπάρξει καινούριο θεσµικό πλαίσιο µε ενιαία εκπροσώπηση για την επίλυση των προβληµάτων που προκύπτουν.

2) ΙΜΒΡΟΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ Περί τον Α Παγκόσµιο Πόλεµο, το 92% του πληθυσµού του νησιού ήταν Έλληνες. Λόγω της στρατηγικής θέσης της, δίπλα στα αρδανέλλια, η Ίµβρος παρέµεινε στην Οθωµανική Αυτοκρατορία, µαζί µε την Τένεδο, σε αντίθεση µε τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών παραχωρούσε τα δυο νησιά στην Ελλάδα. Μετά όµως την ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Συνθήκη της Λωζάννης έδωσε τα δύο νησιά στην Τουρκία, διάδοχο πλέον της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας. Η ίδια συνθήκη όµως εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσµών που ακολούθησε, και προέβλεψε γι' αυτούς εκτενή αυτονοµία, πράγµα όπως που στη συνέχεια καταπατήθηκε σε µεγάλη έκταση. Το 1926, ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώµατα των µειονοτήτων, µεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίµβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης. Ο Νόµος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνοµίας, ελεγχόµενης από την ελληνική µειονότητα στο νησί δεν εφαρµόστηκε ποτέ. Η Ίµβρος ονοµάστηκε Gökçeada και έλαβε χώρα εκτεταµένος εποικισµός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, µε σκοπό την αλλοίωση της πληθυσµιακής σύνθεσης. Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν µε την επίκληση λόγων ασφαλείας σε εξευτελιστικές τιµές. Η κλιµάκωση της έντασης στην Κύπρο τη δεκαετία του 1960 επέφερε ακόµη µεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων στο νησί. Η εγκατάσταση µιας "ανοικτής φυλακής" (δίπλα στο χωριό Σχοινούδι) για βαρυποινίτες από το εσωτερικό της χώρας αύξησε τον τρόµο του ελληνικού πληθυσµού και επέτεινε το φαινόµενο της µετανάστευσης. Σήµερα οι Έλληνες στην Ίµβρο δεν είναι πάνω από 200, στην πλειοψηφία τους γέροντες. Η "ανοικτή αγροτική φυλακή" χτίστηκε στο χωριό Şirinköy, κοντά στο Σχοινούδι το οποίο ήταν από τα µεγαλύτερα χωριά της Ίµβρου και των Βαλκανίων το οποίο σήµερα είναι από τα πιο ερειπωµένα χωριά στο νησί. Ενδεικτικός πληθυσµός Ελλήνων στα χωριά της Ίµβρου Άγιοι Θεόδωροι, µε πληθυσµό 60 Ελλήνων. Σχοινούδι, µε πληθυσµό 47 Ελλήνων. Παναγιά, µε πληθυσµό 30 Ελλήνων. Αγρίδια, µε πληθυσµό 23 Ελλήνων. Ευλάµπιο, µε πληθυσµό 10 Ελλήνων. Γλυκί, µε πληθυσµό 3-4 Ελλήνων. Κάστρο, µε πληθυσµό 0 Ελλήνων. Σηµείωση: Οι παραπάνω αριθµοί αναφέρονται προσεγγιστικά στους µόνιµους Έλληνες ή σε αυτούς που µένουν το µεγαλύτερο µέρος του χρόνου στο νησί και όχι σε αυτούς που επισκέπτονται το νησί στις διακοπές/γιορτές (π.χ Πάσχα, Καλοκαίρι). Πηγή: Νίκος ολδούρης (Έλληνας Ίµβριος της διασποράς (Αυστραλία), σήµερα µόνιµος κάτοικος στο Σχοινούδι).

3) ΤΕΝΕ ΟΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ Η Τένεδος κατοικούνταν από τα αρχαία χρόνια και υπήρχε εκεί ιερό του Απόλλωνα. Κατά το Μεσαίωνα έγινε αντικείµενο έριδος µεταξύ Οθωµανών και Ενετών, οι οποίοι το κατείχαν διαδοχικά. Τότε χρησιµοποιήθηκε από τους Τούρκους και σαν ναυτική βάση και τόπος εξορίας, (εκεί µεταξύ άλλων εξορίστηκε και ο Κωνσταντίνος Μουρούζης). Κατά την την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών το νησί, που κατοικούνταν κατ απόλυτη σχεδόν πλειοψηφία από Έλληνες, παραχωρήθηκε στην Ελλάδα. Στην απογραφή της νήσου το 1920, ο πληθυσµός της αποτελούσε κοινότητα της επαρχίας Λήµνου και αριθµούσε τους 2835 κατοίκους, όλοι Έλληνες που ήταν συγκεντρωµένοι στο οµώνυµο µεγαλοχωριό στο βόρειο µέρος της ανατολικής ακτής, που αυτός ήταν και ο µόνος συνοικισµός της νήσου. Μετά την ήττα όµως της Ελλάδας στο Μικρασιατικό Πόλεµο και την πτώση της Οθωµανικής αυτοκρατορίας που ακολούθησε, κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης η Τένεδος, µαζί µε την Ίµβρο προσαρτήθηκε στη Τουρκία. Τα δυο νησιά, κατά το 14ο άρθρο της Συνθήκης, θα απολάµβαναν καθεστώς αυτονοµίας, µε δική τους αστυνοµία και τοπική κυβέρνηση, ενώ οι Έλληνες που ζούσαν εκεί εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή πληθυσµών. Οι όροι της Συνθήκης παρ' όλα αυτά δεν τηρήθηκαν. Περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων δηµεύτηκαν, ναοί βεβηλώθηκαν και το ελληνικό σχολείο έκλεισε, για λόγους ασφαλείας σύµφωνα µε το Τουρκικό κράτος, ενώ η θέση τους υποβαθµίστηκε, ιδιαίτερα µετά την όξυνση στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας τη δεκαετία του '60. Σήµερα αποµένουν µόλις λίγες δεκάδες ηλικιωµένοι Έλληνες.

1) ΦΟΡΟΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ 1942 VARLIK VERGİSİ Το χειµώνα του 1942 όταν η Ελλάδα στέναζε κάτω απο την Γερµανική Κατοχή χωρίς ναέχει σοβαρά διπλωµατικά ερίσµατα και όντας κατεστραµµένη από τους Γερµανούς µαθαίνει µάλλον εντελώς απροετοίµαστη την πρόθεση της Τουρκικής Κυβερνήσεως ότι εκτός από τον αναγκαστικό εκτοπισµό νέων ηλικίας 18-45 των τριών µειονοτήτων της Κωνσταντινούπολης (Αρµένιοι, Εβραίοι και Έλληνες) την πρόθεση της Τουρκικής Κυβέρνησης µέσω του υπουργείου Οικονοµικών να δηµιουργήσει επιπρόσθετη φορολογία λίγο πριν τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς. Σύµφωνα µε εκθέσεις του Τουρκικού Υπουργείου Οικονοµικών, από τις εισπράξεις φόρων την χρονιά 1941, το 45% ανήκε στις όχι πολυπληθείς ως προς το σύνολο, αλλά στις παντοδύναµες µειονότητες της Πόλης. Έτσι µε µια επιπρόσθετη φορολογία 300% µε αιτιολογικό την κακή οικονοµική κατάσταση της χώρας και µε ανάγκη για συλλογή χρηµάτων οι µειονότητες ξεπούλησαν περιουσίες και κτήµατα για να µπορέσουν να ανταποκριθούν στις παραλλαγές απαιτήσεις του κράτους. Εάν µέσα σε 15 µέρες δεν διέθεταν τα απαραίτητα ποσά τότε αναγκαστικά εκτοπίζονταν από την Τουρκία. Οι πρώτες εξάρσεις εναντίων των µειονοτήτων είχε µόλις αρχίσει. Στην συνέχεια µέσα σε λίγο διάστηµα πραγµατοποιήθηκαν συναλλαγές αξίας 150.000.000$ εκείνης της εποχής µε σκοπό την περισυλλογή χρηµάτων και πλούτου από τις 3 µειονότητες. Για να υπάρξουν και τα προσχήµατα οι αρχές έδωσαν εικονικές βαριές φορολογίες και σε κάποιους Τούρκους ώστε να µην θεωρηθεί ότι είναι ενέργεια εις βάρος των µειονοτήτων. Τα αποτελέσµατα της απόφασης αυτής δεν ήταν άλλα από την Μεγάλη οικονοµική κρίση που συνάντησε την Τουρκία σε µια περίοδο που όλοι πίστευαν πως θα ανέκαµπτε οικονοµικά. Η οικονοµική κατάσταση των µειονοτήτων είχε βρεθεί στο τέλµα και έτσι οι πρώτες µεταναστεύσεις για το εξωτερικό άρχισαν. Πλήθος Εβραίων, Αρµενίων και Ελλήνων έφυγαν προς την Αµερική και την Ευρώπη ελπίζοντας σε καινούργιες µέρες αλλά και σε µια µελλοντική επιστροφή.

2) ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΤΟΥ 1955 6-7 EYLÜL OLAYLARI Με την ονοµασία «Σεπτεµβριανά» έµεινε στην ιστορία το οργανωµένο πογκρόµ της νύκτας της 6ης Σεπτεµβρίου 1955, εξ ου και η ονοµασία, που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη, όπου καθοδηγούµενος τουρκικός όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων οµογενών, πλην όµως Τούρκων υπηκόων, καθώς και άλλων µη µουσουλµανικών µειονοτήτων, λεηλατώντας και πυρπολώντας ελληνικά καταστήµατα, σπίτια, σχολεία και βεβηλώνοντας εκκλησίες ακόµα και νεκροταφεία δηµιουργώντας τροµοκρατία και ανασφάλεια για τις υφιστάµενες µειονότητες. Αφορµή έδωσε µια βοµβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεµάλ Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη, που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν σκηνοθετηµένη προβοκάτσια από την ίδια τη τουρκική κυβέρνηση. Πραγµατική αιτία του πογκρόµ αυτού ήταν η εξέλιξη του Κυπριακού ζητήµατος, η συγκυρία του οποίου µεθόδευσε την προβοκάτσια. Τα «Σεπτεµβριανά» αποτελούν ένα µέρος ενός µακρύ καταλόγου διώξεων κατά αλλοθρήσκων µειονοτήτων που µπορεί να ξεκίνησαν περί τα τέλη της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας, πλην όµως εντάθηκαν από την εποχή των Νεοτούρκων και ύστερα. Μόλις δόθηκε το σύνθηµα, ο µαινόµενος τουρκικός όχλος ξεχύθηκε στους δρόµους της Πόλης και άρχισε να λεηλατεί κάθε τι το ελληνικό. Ασφαλώς, όµως, οι αγανακτισµένοι Τούρκοι πολίτες δεν έδρασαν αυθόρµητα. Το σχέδιο είχε σχεδιαστεί προσεκτικότατα και µε απόλυτη µυστικότητα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι, ενώ πολλοί απλοί Τούρκοι ασφαλώς δεν ενέκριναν τα όσα διεπράχθησαν εναντίον των Ελλήνων, εν τούτοις, ουδείς Τούρκος πρόδωσε λεπτοµέρειες του σχεδίου σε Ρωµιό φίλο του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου γενικώς και αορίστως ανέφεραν για «κάτι άσχηµο που επρόκειτο να συµβεί εκείνες τις ηµέρες». Το σχέδιο είχε αρτιότατα οργανωθεί, αφού µέρες ή και εβδοµάδες πριν στρατολογήθηκαν άτοµα από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη εκτός των Κωνσταντινουπολιτών Τούρκων, µεταφέρθηκαν µε σιδηροδρόµους, ταξί, λεωφορεία και πλοία, εφοδιάστηκαν µε ρόπαλα, αξίνες, λοστούς, βενζίνη, δυναµίτιδα, ενώ παρεσχέθη στους επίδοξους ταραχοποιούς τροφή και κατάλυµα για µία ή δύο ηµέρες. Ακόµη συντάχθηκαν οι κατάλογοι των επικείµενων στόχων σε κάθε συνοικία και σηµαδεύτηκαν την κατάλληλη στιγµή τα ελληνικά κτήρια. Τέλος, εκπαιδεύτηκαν οι αστυνοµικοί και στρατιώτες µε πολιτικά που θα ελάµβαναν µέρος στη λεηλασία και θα κατηύθυναν το πλήθος, ενώ αργότερα θα έπαιζαν τον ρόλο των ειρηνοποιών. Σύµφωνα µε δηµοσίευµα της 12 Αυγούστου 2008 της εφηµερίδας Ραντικάλ, τα γεγονότα που διαδραµατίστηκαν στις 6-7 Σεπτεµβρίου 1995 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχαν οργανωθεί από το Γραφείο Ειδικού Πολέµου (Özel Harp Dairesi), το οποίο αποτελούσε τον µηχανισµό, που είχε στηθεί από το ΝΑΤΟ για την αποτροπή του κοµµουνιστικού κινδύνου. Οι πρώτες συγκεντρώσεις και οµιλίες ξεκίνησαν κατά τις 4:30 το απόγευµα, ενώ οι πρώτες ταραχές πρέπει να ξεκίνησαν γύρω στις 5:30. Φυσικά, η ώρα ενάρξεως των τουρκικών επιθέσεων εποίκιλλε από συνοικία σε συνοικία. Επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων και των περιουσιών τους έλαβαν χώρα και στην ευρωπαϊκή και στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και στις νήσους Χάλκη και Πρίγκηπο, από Τούρκους που µεταφέρθηκαν εκεί µε πλοιάρια. Με στρατιωτική πειθαρχία κινούµενος ο τουρκικός όχλος, ο οποίος ανερχόταν σε δεκάδες χιλιάδες άτοµα, κινήθηκε κατά παντός του ελληνικού. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες (διότι σε πολλά σηµεία οι βανδαλισµοί συνεχίστηκαν και µετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόµου µετά τα µεσάνυκτα) καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια, ενώ άλλα περίπου 2500 υπέστησαν εκτεταµένες ζηµιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήµατα, 27 φαρµακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφηµερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιµητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.

Αξίζει να σηµειωθεί ότι επίθεση δέχτηκαν και ένας µικρός αριθµός αρµενικών και εβραϊκών περιουσιών, ορισµένες αρµενικές εκκλησίες και µια εβραϊκή συναγωγή. Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν και εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε δύο περίπου χιλιάδες υπολογίζονται από τους κύκλους της οµογενείας οι βιασµοί, αν και επισήµως καταγγέλθηκαν µόνο 200, για ευνόητους λόγους. Ιδιαίτερο µίσος επεδείχθη κατά των ιερωµένων, αφού πολλοί απ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν αγριότατα, άλλοι γυµνώθηκαν και διαποµπεύθηκαν, εξαναγκαζόµενοι να φωνάζουν: «Η Κύπρος είναι τουρκική», ενώ υπάρχουν µαρτυρίες ότι σε κάποιο ιεροδιάκονο έγινε αναγκαστική περιτοµή. Ο Επίσκοπος Παµφίλου Γεράσιµος και ο ηλικιωµένος µοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν µέχρι θανάτου, ενώ ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παρεφρόνησε από τους ξυλοδαρµούς και ύστερα από λίγο χρόνο απεβίωσε. Μέσα σε λίγες ώρες η ελληνική οικονοµική δραστηριότητα καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, αφού τα σπίτια και οι περιουσίες των περισσότερων Ελλήνων και τα ιδρύµατα της οµογένειας λεηλατήθηκαν. Χιλιάδες Έλληνες έµειναν κυριολεκτικώς µόνο µε τα ρούχα που φορούσαν, αφού στα σπίτια τους καταστράφηκαν µε πρωτοφανή µανία ή εκλάπησαν τα πάντα από οικιακά σκεύη και τρόφιµα µέχρι κρεβάτια, καναπέδες και ακριβά κοσµήµατα. 8.700 περίπου άτοµα έµειναν άνεργα, αφού οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονταν είχαν καταστραφεί. Αν και οι πρώτες εκτιµήσεις τουρκικών και ξένων τραπεζών µιλούσαν για ζηµιές της τάξης του ενός ή δύο δισεκατοµµυρίων τουρκικών λιρών, τον Φεβρουάριο του 1956 η τουρκική κυβέρνηση µείωσε κατά πολύ το ποσό, υπολογίζοντας τις συνολικές ζηµιές σε 69.578.744 λίρες Τουρκίας, δηλ. περίπου 25 εκατοµµύρια δολάρια. Το Παγκόσµιο Συµβούλιο Εκκλησιών υπολόγισε ότι µόνο οι ζηµιές που υπέστησαν οι εκκλησίες ξεπερνούσαν τα 150 εκατοµµύρια δολάρια της εποχής. Βρετανοί διπλωµάτες υπολόγισαν τις ζηµιές σε περίπου 200 εκατοµµύρια δολλάρια, ενώ σύµφωνα µε εκτίµηση της ελληνικής κυβερνήσεως οι ζηµιές ανήρχοντο σε 500 εκατοµµύρια δολλάρια. Ο Γάλλος συγγραφέας και καθηγητής στην Σορβόννη Francois Crouzet στο βιβλίο του Le Conflit de Chypre (Η διένεξη της Κύπρου) υπολογίζει τις ζηµιές σε 300 εκατοµµύρια δολάρια της εποχής, δηλαδή πολύ περισσότερα του ενός δισεκατοµµυρίου σηµερινών (2008) δολαρίων. Από το ποσό που υπολόγισε και ενέκρινε η τουρκική κυβέρνηση κατέβαλε τελικώς ποσό µικρότερο των 10 εκατοµµυρίων Λ.Τ., και µάλιστα ύστερα από πολλούς µήνες, όταν η αξία της τουρκικής λίρας είχε υποτιµηθεί δραµατικά. ηλαδή, δόθηκαν αποζηµιώσεις µικρότερες του 1% της αξίας των καταστροφών. Πάρα πολλοί δικαιούχοι δεν εισέπραξαν καµµία απολύτως αποζηµίωση, ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις επιχειρηµατιών που, ενώ έχασαν τα πάντα και άρα είχαν ζηµιά την χρονιά εκείνη υποχρεώθηκαν να πληρώσουν και φόρο κερδών! Μετά τις ανθελληνικές ταραχές η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε να επιρρίψει την ευθύνη της οργανώσεως των επεισοδίων σε κοµµουνιστές πράκτορες, ενώ η αστυνοµία συνέλαβε 3.151 άτοµα. Τελικώς, παρέµειναν υπό κράτηση τεσσάρων έως έξι µηνών 17 άτοµα: εννέα µέλη της Kιbrιs Türktür, έξι φοιτητές και δύο συντάκτες της İstanbul Ekspres. Στην δίκη που ακολούθησε δικάστηκαν και έξι µέλη του παραρτήµατος Σµύρνης της Kιbrιs Türktür. Στις 24 Ιανουαρίου 1957 το ποινικό δικαστήριο Κωνσταντινουπόλεως αθώωσε και τους 23 κατηγορούµενους.

3) ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥ 1964 RUM VATANDAŞLARI SINIR DIŞILARI Η Κυβέρνηση του Ισµέτ Ίνονου τον Μάρτιο του 1964, έθεσε σε εφαρµογή το σχέδιο της διάλυσης της Ελληνικής Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης. Τα προηγούµενα σχέδια αφανισµού είχαν αποτύχει να εκριζώσουν στην ολότητα τον Ελληνισµού της Πόλης, κορυφαία των οποίων ήταν: η απαγόρευση πλήθους επαγγελµάτων (νόµος 2007/1932), η επιστράτευση στα τάγµατα εργασίας των 20οι Ηλικιών το 1941, ο Φόρος Ευµάρειας (Βαρλίκι, 1942-44) και ακόµα η Νύκτα Τρόµου της 6-7 Σεπτεµβρίου 1955 κατά την οποία εφαρµόστηκε ένα κεραυνοβόλο σχέδιο καταστροφής του Ελληνισµού της Πόλης που προετοιµάστηκε από την ιοίκηση Ανορθόδοξου Πολέµου της Τουρκίας µε την συνεργασία της τότε Κυβέρνησης όπως έχει αποδειχθεί πρόσφατα. Αποτελεί µέγιστη πλάνη, που λέγεται εσκεµµένα ή όχι, ότι οι Έλληνες Υπήκοοι στην Κωνσταντινούπολη υπαγόντουσαν στην Συµφωνία Αγκύρας της 30/10/1930 και ότι η Τουρκική Κυβέρνηση καταγγέλλοντας µονοµερώς την Σύµβαση αυτή, είχε το δικαίωµα να απαγορεύσει την διαµονή των Ελλήνων υπηκόων στην Κωνσταντινούπολη. H Σύµβαση «Περί της Ανταλλαγής των Ελληνικών και Μουσουλµανικών Πληθυσµών» που αποτελεί αναπόσπαστο µέρος της ιεθνούς Συνθήκης Λωζάννης στο Άρθρο 2 όριζε τους εξαιρούµενους από την ανταλλαγή Έλληνες κατοίκους της Κωνσταντινούπολης ως εξής : «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστηµένοι ήδη προ της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νοµαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αυτή καθορίζεται δια του νόµου του 1912». Πρέπει να σηµειωθεί ότι στην επίσηµη καταµέτρηση των πληθυσµών το 1927 σε σύνολο περίπου 120.000 Ελλήνων της Πόλης οι 26.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι που υπαγόντουσαν στο καθεστώς «Εταµπλί». Το 1964 ο αριθµός των Ελλήνων υπηκόων ήταν 12.000 σε σύνολο 90.000 Οµογενών στην Πόλη. Αδιαµφισβήτητα η Απέλαση των Ελλήνων Υπηκόων το 1964-65 υπήρξε µια από τις πλέον βάναυσες παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης, που πολύ σωστά τονίζεται από τους Τούρκους ιθύνοντες ότι αποτελεί τον θεµέλιο λίθο της σύγχρονης Τουρκίας. Η οποιαδήποτε επίλυση της Συµφωνίας της Αγκύρας του 1930 δεν ισχύει αφού δεν µπορεί η διεθνείς σύµβαση της Λωζάννης να αντικατασταθεί από µια διµερή σύµβαση. Επίσης η Απέλαση των περίπου 12.000 Ελλήνων της Πόλης υπήρξε µια πράξη µείζονος κλίµακας παραβίασης των θεµελιωδών δικαιωµάτων του ανθρώπου όπως του Καταστατικού του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ικαιωµάτων του Ανθρώπου (1950) που η Τουρκία είχε ενστερνιστεί από το 1954. Ο βάναυσος τρόπος που διενεργούταν οι απελάσεις, µε την δέσµευση όλων των περιστασιακών στοιχείων κάτω από ένα έντονο κλίµα τροµοκράτησης του Ελληνισµού της Πόλης την περίοδο 1964-65 µε την παράλληλη θέση σε εφαρµογή του προγράµµατος ιάλυσης των Ελληνικών Κοινοτήτων των νήσων της Ίµβρου και Τενέδου αποτελούν µείζονος κλίµακας παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων µε νοµικές συνέπειες που δεν παραγράφονται. Πρέπει να το τονιστεί ότι ευθύνη δεν έχει µόνο η Τουρκική Κυβέρνηση για την θεραπεία και αποκατάσταση των θυµάτων, αλλά και οι Κυβερνήσεις που έχουν συνυπογράψει την συνθήκη της Λοζάνης και την Ευρωπαϊκή Σύµβαση Ανθρωπίνων ικαιωµάτων της Ρώµης (1950) επειδή καµιά από αυτές δεν έχουν προβεί µέχρι σήµερα σε ενέργειες προς τα διεθνή δικαστήρια για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωµάτων του Ελληνισµού της Κωνσταντινούπολης. Οι Απελάσεις του 1964 υπήρξαν καίριο πλήγµα για τον Ελληνισµό της Πόλης καθόσον µετά από της Απελάσεις ο αριθµός των Ελλήνων της Πόλης µειώθηκε κατά πέντε φορές. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Ελληνικός πληθυσµός της Πόλης ήταν µόλις 15.000

4) OIKOYMENIKO ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ FENER RUM PATRİKHANESİ To Οικουµενικό Πατριαρχείο σήµερα αποτελεί τον κορυφαίο θρησκευτικό θεσµό που συνεχίζεται για πάνω απο 17 αιώνες απο την Κων/πολη και θρησκευτικά στην Ορθόδοξη (ή Ανατολική) Εκκλησία κατά άλλους αποτελεί τον κορυφαίο θεσµό αφού υπο τηην σκέπη του περιλαµβάνει πάνω απο 365 εκατοµµύρια Χριστιανούς. Οικουµενικότητα Η Οικουµενικότητα του Πατριαρχείου προέρχεται από το γεγονός πως το Οικουµενικό Πατριαρχείο χαρακτηρίζεται εξορισµού σαν Οικουµενικό αφού στην Ορθόδοξη παράδοση ιοικητικά εκκλησιαστικά βρίσκεται πρώτο µεταξύ όλων των υπολοίπων κύριων Πατριαρχείων Μόσχας, Ιεροσολύµων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας. Τα Πατριαρχεία αυτά µε τη σειρά τους µαζί µε τις Αρχιεπισκοπές που βρίσκονται ανά τον κόσµο εκκλησιαστικά διοικούν την Ορθόδοξη εκκλησία στο σύνολο της που µε στοιχεία του 2009-2010 υπολογίζεται µε 365 εκ. Πιστούς ανά τον κόσµο, µε µεγάλο µέρος αυτών να εντοπίζεται στην Ρωσία, στις χώρες του πρώην Ανατολικού µπλόκ καθώς και την Αφρική. Η Οικουµενικότητα εκκλησιαστικά σηµαίνει πως το Πατριαρχείο µνηµονεύεται απο τις υπόλοιπες εκκλησίες καθώς βρίσκεται στην κορυφή της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.η Οικουµενικότητα του Φαναρίου δεν αµφισβητείται απο κανέναν. Ακόµα και το Βατικανό κατά καιρούς αντιµετωπίζει το Φανάρι σαν την έδρα και τον φάρο της Ορθοδοξίας αφού όλες οι επίσηµες συνοµιλίες µεταξύ συνοµιλίες διεξάγονται µε αυτό και όχι µε άλλα Πατριαρχεία (πχ της Μόσχας) Η Οικουµενικότητα του Πατριαρχείου προέρχεται από την επί σειρά ετών δράση του Πατριαρχείου σαν θεσµός που ακριβώς έχει οικουµενική αντίληψη και εµβέλεια. Οικουµενικότητα και Τουρκία Το Φανάρι αν και έχει γίνει ευρέως γνωστό στον Τουρκικό χώρο πως έχει µια αναγνωσιµότητα καθώς και δράση που ξεπερνά κατά πολύ τα στενά Τουρκικά πλαίσια εν τούτοις αντιµετωπίζεται σαν ενα τοπικό θρησκευτικό ίδρυµα, βακούφιο που υπάγεται στον Καϋµακάµι του Φατίχ, της περιοχής στην οποία υπάγεται η συνοικία του Φαναρίου.Σύµφωνα µε τον Τουρκικό νόµο, οι ιερείς απαγορεύεται να κυκλοφορούν µε ράσα όπως επίσης και οι ιµάµηδες και οι ραβίνοι καθώς η κυκλοφορία µε θρησκευτικά ράσα θα ήταν προσβολή για την Κοσµικότητα και Λαϊκότητα του κράτους. Ωστόσο το κράτος κάνει εξαίρεση στην περίπτωση του Οικουµενικού Πατριάρχη αφού αναγνωρίζει τόσο την παλαιότητα όσο και τον ρόλο του ως προκαθηµένου του Ελληνορθόδοξου ποιµνίου στη Τουρκία. Η Οικουµενικότητα στη Τουρκία σήµερα αντιµετωπίζεται σαν ένα απο τα ζητήµατα ταµπού, αφού υπάρχει µεν γνώση πως αυτός ο όρος της Οικουµενικότητας έχει µόνο Θρησκευτικό πλαίσιο, εν τούτοις ποιο ακραίοι κύκλοι βρίσκουν µέσα σε αυτό πολλά περισσότερα εκτός από αυτή καθαυτή την Οικουµενικότητα όπως το ότι αυτό µπορεί να σηµαίνει πιθανή ανακήρυξη κράτους καθώς και βαθειά πολιτικά κίνητρα τα οποία θα µπορούσαν εν µέρη να γίνουν επικίνδυνα για την ενότητα του κοσµικού κράτους. Ο διεθνής ρόλος του Πατριαρχείου σε συνδυασµό µε την επιρροή του Θεσµού στον υτικό και όχι µόνο κόσµο, αποκτά αντικείµενο µελέτης και σκέψης της Γραφειοκρατικής Σχολής της Τουρκίας αφού εν µέρη το Πατριαρχείο είναι έρµαιο των πολιτικών του Τουρκικού ΥΠΕΞ και αφετέρου υπάρχουν και σκέψεις για πολιτική αξιοποίηση του αφού οι επαφές καθώς και ο βαθµός απήχησης του στο εξωτερικό πολλές φορές προκαλεί τον θαυµασµό καθώς και την ευρεία παραδοχή στην Τουρκική κοινή γνώµη πως ναι, το Πατριαρχείο σήµερα πέρα απο τις πολλές δυσκολίες που αντιµετωπίζει είναι ένας παράγοντας που µετράει στο εξωτερικό και θα µπορούσε όντως να είναι ένα πολύ σηµαντικό όπλο για τα τουρκικά εθνικά συµφέροντα. Οικουµενικό Πατριαρχείο και ευαγή ιδρύµατα Το Οικουµενικό Πατριαρχείο µέχρι και το 1923 δηλαδή µέχρι και την ανακύρηξη της Τουρκικής ηµοκρατίας αποτελούσε έναν ιδιότυπο τύπο θρησκευτικού ιδρύµατος το οποίο δεχόταν και δωρεές εκκλησιαστικού χαρακτήρα καθώς και χρηµατική ενίσχυση τόσο από τους Οµογενείς εντός της Οθωµανικής επικράτειας όσο και από το εξωτερικό. Τα Ευαγή ιδρύµατα του Φαναρίου µε την κλασική πλέον περίπτωση του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου, αποτελούσαν ιδιοκτησία απευθείας του Πατριαρχείου και η διαχείρηση τους γινόταν από τις κοινοτικές επιτροπές στις οποίες συµµετείχαν εκπρόσωποι τόσο του Φαναρίου όσο και των κοινοτήτων που βρίσκονταν αυτά τα ιδρύµατα δλδ για παράδειγµα στο Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου που βρισκόταν στην νήσο Πρίγκηπο, στην επιτροπή διαχείρισης της περιουσίας του ιδρύµατος,συµµετείχαν και Οµογενείς που διέµεναν στο νησί και η ανανέωση τους γινόταν µε τον κλασικό τρόπο των εκλογών, προκηρύσσονταν δηλαδή εκλογές µετά από τη σύµφωνη γνώµη τόσο των αρχών όσο και του Πατριαρχείου.