Σε όλες τις αληθινά υπέροχες γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή μου

Σε όλες τις αληθινά υπέροχες γυναίκες που υπάρχουν στη ζωή μου

Ευχαριστίες Είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχω να ευχαριστήσω αυτή τη φορά. Όπως πάντα, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Larry Mirkin και Beverly Slopen, που διάβασαν το προσχέδιο του βιβλίου με κριτικό μάτι και καλοπροαίρετη καρδιά. Οι συμβουλές τους υπήρξαν πολύτιμες. Ευχαριστώ επίσης τους Judith Curr, Emily Bestler, Sarah Branham, Laura Stern, Louise Burke, David Brown και όλους τους υπόλοιπους στις εκδόσεις Atria Books που εργάστηκαν τόσο σκληρά για την επιτυχία των βιβλίων μου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης, στους John Neale, Brad Martin, Maya Mavjee, Kristin Cochrane, Val Gow, Lesley Horlack, Adria Iwasutiak, και στο προσωπικό στο Doubleday, στον Καναδά, ένα παράρτημα του Random House στον Καναδά. Τις ταπεινές μου ευχαριστίες στους εκδότες και τους μεταφραστές μου σε όλο τον κόσμο. Σας ευχαριστώ πολύ όλους. Στην Corinne Assayag από το worldexposure.com που έκανε καταπληκτική δουλειά με το website μου. Ακόμη, στην Tracy Fisher και στη βοηθό της, Elizabeth Reed στο William Morris Agency. Έχεις αναλάβει ένα δύσκολο έργο, Tracy και είμαι σίγουρη πως ο Owen είναι πολύ περήφανος για τη δουλειά που κάνεις. Όπως είμαι κι εγώ. Συχνά οι άνθρωποι με ρωτούν πόση έρευνα κάνω για να γράψω τα βιβλία μου και είμαι πάντοτε αναγκασμένη να παραδεχτώ πως αντιπαθώ την έρευνα και προτιμώ να «επινοώ τα γεγονότα». Υπάρχουν όμως και φορές που μία καλή έρευνα είναι πραγματικά απαραίτητη. Δεν θα μπορούσα να γράψω το Σε Κώμα χωρίς τη βοήθεια του Dr Alan Marcus που με προμήθευσε με σημειώσεις σχετικά με το τι μπορεί να συμβεί σ έναν άνθρωπο που πέφτει θύμα τροχαίου, συμπεριλαμβανομένων όλων των ιατρικών εξετάσεων, των εγχειρήσεων και της θεραπείας που μπορεί να ακολουθήσουν.

10 Joy Fielding Δεν θα μπορούσα επίσης να το είχα γράψει χωρίς τη βοήθεια του Dr Keith Meloff που μου εξήγησε αναλυτικά τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κάποιου που είναι σε κώμα και του Dr Terry Bates που απάντησε σε όλες μου τις υποθετικές ερωτήσεις. Στους τρεις αυτούς ευγενικούς κυρίους οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη και τους ευχαριστώ και πάλι. Θέλω ακόμη να ευχαριστήσω τον Dr Eddy Slotnick και τη σύζυγό του Vicki, που μου έδωσαν πολλές πληροφορίες σχετικά με τη Φιλαδέλφεια και τα προάστιά της. Πολλές ευχαριστίες, βέβαια μαζί με όλη μου την αγάπη στο σύζυγό μου και στις κόρες μου. Ευχαριστώ ιδιαίτερα την Shannon για τη βοήθειά της με τα e-mail μου. Και την Aurora, που κάνει τη ζωή μου ευκολότερη και φροντίζει να τρέφομαι καλά. Και τέλος, σε όλους εσάς τους αναγνώστες. Η υποστήριξή σας, όπως και τα ενθαρρυντικά σας γράμματα, είναι για μένα μία αέναη πηγή χαράς και ικανοποίησης. Συνεχίστε να διαβάζετε κι εγώ θα συνεχίσω να γράφω.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Λιγότερο από μία ώρα προτού το αυτοκίνητο ορμήσει πάνω της με ταχύτητα ογδόντα χιλιομέτρων την ώρα, πετώντας την τρεισήμισι μέτρα ψηλά στον αέρα, σπάζοντας σχεδόν κάθε οστό του κορμιού της και κάνοντάς τη να χτυπήσει το κεφάλι της καθώς έπεφτε πάνω στο σκληρό κράσπεδο, η Κέισι Μάρσαλ ήταν καθισμένη στη μικρή και καλόγουστη αίθουσα φαγητού του Σάουθγουορκ, ενός από τα πιο δημοφιλή αριστοκρατικά εστιατόρια στη νότια Φιλαδέλφεια. Η Κέισι τελείωνε το γεύμα της μαζί με τις δύο πιο στενές φίλες της ρίχνοντας συγχρόνως κλεφτές ματιές στην όμορφη απομονωμένη αυλή πίσω από τα κεφάλια τους. Αναρωτιόταν για πόσο ακόμη θα διαρκούσε αυτή η αφύσικη για μήνα Μάρτη ζέστη, κι ακόμη, αν θα προλάβαινε να πάει για τρέξιμο πριν από το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού της. Αλλά πάνω απ όλα, βασάνιζε τη σκέψη της αν θα έπρεπε να φανερώσει στη Ζανίν την αληθινή της γνώμη για το νέο της κούρεμα. Είχε ήδη βέβαια πει ψέματα πως της άρεσε. Η Κέισι χαμογέλασε ικανοποιημένη στη σκέψη μιας πρόωρης άνοιξης

12 Joy Fielding κι άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει πάνω από τον αριστερό της ώμο, να προσπεράσει τον ζωηρόχρωμο πίνακα νεκρής φύσης του Τόνι Σέρμαν που αναπαριστούσε μία ανθοδέσμη από τεράστιες ροζ παιώνιες, και να κατευθυνθεί προς το υπέροχο μαονένιο μπαρ που ήταν και η καρδιά της μπροστινής αίθουσας του εστιατορίου. «Είναι χάλια, ε;» άκουσε σαν από μακριά τη φωνή της Ζανίν. «Ο πίνακας;» ρώτησε η Κέισι αμφιβάλλοντας αν η Ζανίν είχε έστω για μια στιγμή προσέξει τον πίνακα. Η Ζανίν συνήθιζε να λέει, με κάποια υπερηφάνεια, ότι δεν έδινε ποτέ σημασία σε όσα την περιτριγύριζαν. Παρ όλα αυτά διάλεγε πάντοτε τα πιο αριστοκρατικά και ακριβά μέρη για τα γεύματά τους. «Όχι ο πίνακας, τα μαλλιά μου. Πιστεύεις ότι το κούρεμά μου είναι χάλια;» «Δεν το βρίσκω χάλια». «Το βρίσκεις πολύ αυστηρό». Η Κέισι κοίταξε κατάματα τη Ζανίν, καρφώνοντας το βλέμμα της μέσα στα βαθυγάλανα μάτια της, αρκετούς τόνους πιο σκούρα από τα δικά της. «Ναι, ίσως, λίγο», παραδέχτηκε, καθώς σκεφτόταν πως οι απότομες γεωμετρικές γωνίες του μονοκόμματου κουρέματος, που πλαισίωναν τώρα το μακρύ και λεπτό πρόσωπο της Ζανίν, τόνιζαν υπερβολικά το κάπως προτεταμένο πιγούνι της. Η μαύρη απόχρωση των μαλλιών της, τόσο μαύρη που τους έδινε έναν μπλε τόνο, έκανε ακόμη πιο δυνατή αυτή την αίσθηση. «Είχα κουραστεί πια με την ίδια εμφάνιση τόσα χρόνια», εξήγησε η Ζανίν, στρέφοντας το βλέμμα της προς την κοινή τους φίλη, την Γκέιλ, σαν να ζητούσε από εκείνη μια επιβεβαίωση. Η Γκέιλ, που καθόταν δίπλα στη Ζανίν και απέναντι από την Κέισι στο μικρό, τετράγωνο τραπέζι, κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Μία αλλαγή είναι πάντοτε ευχάριστη», είπε

ΣΕ ΚΩΜΑ 13 προτού προλάβει η Ζανίν να ολοκληρώσει τη δική της φράση, έτσι που κάλυψε με τα λόγια της τα τελευταία λόγια της Ζανίν, όπως μία χορωδία που μοιράζεται για να τραγουδήσει στροφή-στροφή ένα τραγούδι. «Αυτό που θέλω να πω», συνέχισε η Ζανίν, «είναι πως δεν είμαστε πια στο κολέγιο. Περάσαμε πια τα τριάντα. Πρέπει να ακολουθούμε το ρεύμα» «Πάντοτε πρέπει να ακολουθεί κανείς το ρεύμα», ακούστηκε σαν ηχώ η φωνή της Γκέιλ. «Ήταν πια καιρός να τελειώνουμε με το στιλ Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», είπε πάλι η Ζανίν, ενώ τα μάτια της καρφώνονταν στα φυσικά ξανθά μαλλιά της Κέισι που έπεφταν απαλά πάνω στους ώμους της. «Μου άρεσαν τα μαλλιά σου μακριά», διαμαρτυρήθηκε η Κέισι. «Κι εμένα», συμφώνησε η Γκέιλ, στριμώχνοντας βιαστικά μερικές σγουρές καστανές μπούκλες πίσω από το δεξί της αυτί. Η Γκέιλ δεν είχε ποτέ πρόβλημα με τα μαλλιά της. Έμοιαζαν πάντοτε σαν να τα είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. «Αλλά και τώρα μου αρέσουν», πρόσθεσε. «Ε ναι, λοιπόν», συνέχισε η Ζανίν, «ήταν πια καιρός να προχωρήσω. Αυτό δεν λες πάντοτε κι εσύ;» Η ερώτηση συνοδεύτηκε από ένα τόσο γλυκό χαμόγελο που η Κέισι δεν ήξερε αν έπρεπε να θυμώσει ή όχι. Αυτό όμως που κατάλαβε ήταν πως δεν μιλούσαν πια για μαλλιά και κουρέματα. «Ώρα για λίγο ακόμη καφέ», είπε η Γκέιλ κάνοντας νεύμα στο σερβιτόρο. Η Κέισι αποφάσισε να αγνοήσει τα βαθύτερα υπονοούμενα που έκρυβε το σχόλιο της Ζανίν. Ποιο το όφελος να σκαλίζουμε ξανά παλιές πληγές; Αντί να θυμώσει, έτεινε στον όμορφο σερβιτόρο το λευκό φλιτζάνι από ακριβή κινεζική πορσελάνη και έμεινε να παρακολουθεί το σκούρο υγρό που κυλούσε από

14 Joy Fielding την αχνιστή ασημένια καφετιέρα. Η Κέισι ήξερε πολύ καλά πως η Ζανίν δεν της είχε συγχωρέσει ποτέ το ότι παράτησε τη μικρή κοινή τους επιχείρηση επαγγελματικής υποστήριξης δικηγόρων, που την είχαν στήσει αμέσως μετά την αποφοίτησή τους, για να ξεκινήσει μια δική της δουλειά σ έναν εντελώς διαφορετικό τομέα, αυτόν της διακόσμησης εσωτερικών χώρων. Είχε όμως πείσει τον εαυτό της ότι ύστερα από ένα χρόνο σχεδόν, η Ζανίν θα είχε τουλάχιστον συμφιλιωθεί με την ιδέα. Αυτό όμως που έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα ήταν ότι η νέα επιχείρηση της Κέισι πήγαινε πολύ καλά, ενώ αντίθετα η επιχείρηση στην οποία είχε τώρα μείνει μόνη της η Ζανίν είχε βουλιάξει. Και ποιος δεν θα κάκιωνε για κάτι τέτοιο; «Είναι εκπληκτικό το πώς οτιδήποτε αγγίζεις μεταμορφώνεται σε χρυσάφι», παρατηρούσε πάντοτε η Ζανίν και πάντοτε με εκείνο το περίεργο χαμόγελο που συνόδευε έναν συγκαλυμμένα εχθρικό τόνο στη φωνή της, έτσι που η Κέισι έφτανε στο σημείο να αμφιβάλλει πραγματικά για τις προθέσεις της φίλης της. Μάλλον φταίει η δική μου ένοχη συνείδηση, σκέφτηκε τώρα η Κέισι, αν και δεν ήταν σίγουρη για ποιο πράγμα έπρεπε να νιώθει ένοχη. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά από τον κατάμαυρο καφέ της κι ένιωσε να της καίει ως κάτω το φάρυγγα. Η Ζανίν κι εκείνη ήταν φίλες από το δεύτερο έτος των σπουδών τους στο Μπράουν. Τον καιρό που γνωρίστηκαν, η Ζανίν είχε μόλις επιλέξει να αλλάξει κατεύθυνση σπουδών από τα νομικά στα φιλολογικά, ενώ η Κέισι είχε επιλέξει να κάνει διπλή ειδίκευση, στα φιλολογικά και την ψυχολογία. Παρά τις ολοφάνερες διαφορές στις ιδιοσυγκρασίες τους η Κέισι ήταν συνήθως πιο ήπια στις αντιδράσεις της και προσαρμοζόταν ευκολότερα, ενώ η Ζανίν ήταν περισσότερο εύθραυστη και δύσκολη στην προσαρμογή η Κέισι ήταν περισσότερο διαλλακτική, η Ζανίν περισσότερο εριστική έδεσαν αμέσως μαζί. Ίσως

ΣΕ ΚΩΜΑ 15 επειδή τα ετερώνυμα έλκονται, ίσως επειδή η μία βρήκε στην άλλη αυτό που έλειπε από την ίδια. Η Κέισι δεν είχε ποτέ της καθίσει να αναλύσει πολύ σοβαρά τους λόγους που τις έφεραν κοντά τη μία στην άλλη ή γιατί η φιλία τους είχε ήδη διαρκέσει μία δεκαετία μετά την αποφοίτησή τους παρά τις μύριες αλλαγές που συνέβησαν μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. Αλλαγές που περιελάμβαναν τη διάλυση της επαγγελματικής τους συνεργασίας και τον πρόσφατο γάμο της Κέισι με έναν άντρα που η Ζανίν περιέγραφε πάντοτε με ένα ενοχλητικό, παράξενο χαμόγελο ως «απελπιστικά τέλειο, φυσικά». Αντί να θυμώνει, η Κέισι προτιμούσε να ευγνωμονεί τη ζωή που της χάρισε αυτή τη φίλη. Ακριβώς όπως ένιωθε ευγνωμοσύνη και για την άλλη στενή της φίλη, την Γκέιλ, μια νέα γυναίκα πολύ λιγότερο πολύπλοκη τόσο από την ίδια την Κέισι όσο και από τη Ζανίν. Η Κέισι γνώριζε την Γκέιλ ήδη από το γυμνάσιο και παρόλο που είχαν περάσει από τότε περισσότερα από είκοσι χρόνια, εκείνη παρέμενε το ίδιο άδολο και χωρίς υστεροβουλία κορίτσι που ήταν από την αρχή. Η Γκέιλ ήταν πάντα ανοιχτό γράμμα. Είχες μπροστά σου μία γυναίκα τριάντα δύο ετών, η οποία παρά τα δύσκολα χρόνια που είχε περάσει, εξακολουθούσε ακόμη να κλείνει σχεδόν κάθε της φράση με ένα χαχάνισμα, σαν έφηβη που έχει ανάγκη την αποδοχή. Μερικές φορές χαχάνιζε ακόμη και στη μέση μιας φράσης ή ακόμη και την ώρα που μιλούσε, μία συνήθεια ενοχλητική αλλά και αξιαγάπητη. Η Κέισι σκεφτόταν μερικές φορές πως η Γκέιλ έμοιαζε με κουτάβι που ξαπλώνει ανάσκελα για να του χαϊδέψουν την κοιλιά. Αντίθετα με αυτό που συνέβαινε με τη Ζανίν, με την Γκέιλ δεν υπήρχε προσποίηση, δεν υπήρχαν κρυμμένες προθέσεις ούτε υστερόβουλες σκέψεις. Είχε γενικά τη συνήθεια να περιμένει μέχρι να καταλάβει ποια ακριβώς ήταν τα αισθήματά σου για κάτι, προτού εκφράσει τη δική της γνώμη. Κάποιες φορές

16 Joy Fielding η Ζανίν εκνευριζόταν με την απλοϊκότητα της Γκέιλ και την «αμετανόητη αισιοδοξία» της. Αλλά ακόμη και αυτή αναγκάστηκε τελικά να παραδεχτεί πως η Γκέιλ ήταν ένας άνθρωπος τόσο ευχάριστος, που σε έκανε να νιώθεις όμορφα και μόνο που βρισκόσουν κοντά της. Και η Κέισι θαύμαζε την ικανότητα της Γκέιλ να μπορεί να παρακολουθεί τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών σε μία διαφωνία και να κάνει την κάθε πλευρά να πιστεύει πως είναι με το μέρος της. Ίσως μάλιστα να ήταν αυτή ακριβώς η ικανότητά της που την έκανε μία τόσο καλή εμπορική αντιπρόσωπο. «Όλα καλά;» ρώτησε η Κέισι, στρέφοντας και πάλι την προσοχή της στη Ζανίν και ευχόμενη από μέσα της να πάρει ένα απλό «ναι» για απάντηση. «Όλα καλά. Γιατί ρωτάς;» «Δεν ξέρω. Απλώς, φαίνεσαι κάπως Δεν ξέρω». «Και βέβαια ξέρεις. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το ξέρεις εσύ». «Βλέπεις; Αυτό ακριβώς εννοώ». «Τι εννοείς;» «Εσύ τι εννοείς;» «Μήπως έχασα κάτι;» ρώτησε η Γκέιλ, με τα τεράστια καστανά μάτια της να κοιτούν νευρικά πότε τη μία και πότε την άλλη. «Είσαι μήπως θυμωμένη μαζί μου;» ρώτησε ευθέως η Κέισι τη Ζανίν. «Γιατί να είμαι θυμωμένη μαζί σου;» «Δεν ξέρω». «Ειλικρινά, δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς», είπε η Ζανίν καθώς άγγιζε με το χέρι της το χρυσό μενταγιόν στο λαιμό της και ίσιωνε το γιακά της λευκής μεταξωτής μπλούζας της, μάρκας Βαλεντίνο. Η Κέισι γνώριζε πως ήταν Βαλεντίνο, γιατί την είχε δει πρόσφατα σε ένα εξώφυλλο της Βογκ. Γνώριζε

ΣΕ ΚΩΜΑ 17 επίσης ότι τα οικονομικά της Ζανίν δεν της επέτρεπαν να δίνει σχεδόν χίλια δολάρια για μία μπλούζα, όμως από τότε που τη θυμόταν η Κέισι, η Ζανίν ξόδευε για το ντύσιμό της πολύ περισσότερα από όσα σήκωνε η τσέπη της. «Είναι πολύ σημαντικό για μία γυναίκα να είναι καλοντυμένη», είχε απαντήσει η Ζανίν κάποια φορά όταν η Κέισι σχολίασε μία από τις εξωφρενικές αγορές της. Και είχε συμπληρώσει: «Μπορεί να μη γεννήθηκα στα πλούτη, γνωρίζω όμως τη σημασία του καλού ντυσίματος». «Εντάξει», είπε τώρα η Κέισι, σηκώνοντας το κουταλάκι δίπλα από το φλιτζάνι της και στριφογυρίζοντάς το λίγο στα χέρια της προτού το αφήσει να ξαναπέσει. «Πολύ ωραία». «Καλά λοιπόν, μπορεί και να είμαι κάπως εκνευρισμένη», είπε η Ζανίν, κουνώντας τα φρεσκοκουρεμένα της μαλλιά. Μερικά ίσια τσουλούφια πετάχτηκαν ως το μεγάλο της στόμα και κάλυψαν τη μία του άκρη, και η Ζανίν τα έσπρωξε πίσω με μία ανυπόμονη κίνηση. «Αλλά όχι μαζί σου», πρόσθεσε γρήγορα. «Ποιο είναι τότε το πρόβλημα;» Την ίδια στιγμή που έκανε την ερώτηση, η Κέισι αναλογιζόταν όλα όσα είχαν προηγηθεί. Έκανε μία γρήγορη ανασκόπηση της τελευταίας μίας ώρας. Οι γυναίκες είχαν απολαύσει τη μεγάλη ποικιλία από σαλάτες του εστιατορίου μαζί με λευκό κρασί. Είχαν συζητήσει, είχαν κουτσομπολέψει και σχολιάσει όλα όσα είχαν συμβεί τις δύο εβδομάδες που είχαν μεσολαβήσει από την τελευταία τους συνάντηση. Όλα έμοιαζαν να έχουν πάει καλά. Εκτός πια και αν η Ζανίν είχε πάθει εμμονή με το νέο της κούρεμα «Φταίει εκείνος ο τιποτένιος, ο Ρίτσαρντ Μούνεϊ, τον θυμάσαι καθόλου;» ρώτησε την Κέισι η Ζανίν. «Ο τύπος που στείλαμε στους Χάσκιν και Φάρμπερ;» «Εκείνος, ακριβώς. Ο κόπανος ήταν από τους τελευταίους στην τάξη του», εξήγησε στην Γκέιλ. «Τα κοινωνικά προσόντα

18 Joy Fielding του είναι ανύπαρκτα. Δεν μπορεί να βρει μια δουλειά για να βγάζει το ψωμί του. Κανένας, μα κανένας απολύτως, δεν έχει τη διάθεση να τον προσλάβει. Έρχεται λοιπόν σ εμάς. Εγώ λέω στην Κέισι πως ο τύπος είναι ένας χαμένος και ότι δεν θα έπρεπε να τον αναλάβουμε. Εκείνη όμως τον λυπάται και λέει πως πρέπει να του δώσουμε μία ευκαιρία. Βέβαια. Γιατί όχι; Όπως αποδεικνύεται τελικά, εκείνη σκοπεύει πολύ σύντομα να φύγει». «Έλα τώρα», φώναξε η Κέισι, σηκώνοντας τα χέρια της σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η Ζανίν προσπέρασε τη διαμαρτυρία της Κέισι με ένα πλατύ χαμόγελο και μια κυματιστή κίνηση των χεριών της που άφησε να φανούν τα μακριά και περιποιημένα με γαλλικό μανικιούρ νύχια της. «Απλώς σε πειράζω. Άλλωστε, δεν είναι αλήθεια ότι εμείς τον αναλάβαμε, οι δυο μας μαζί, και λίγους μήνες αργότερα εσύ έφυγες;» «Ναι, αλήθεια είναι, αλλά» «Βλέπεις, λοιπόν, που έρχεσαι στα λόγια μου. Αυτό λέω κι εγώ». Όμως η Κέισι δυσκολευόταν πραγματικά πάρα πολύ να καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που έλεγε η Ζανίν. Θα γινόταν και η Ζανίν μία σπουδαία δικηγόρος, σκέφτηκε η Κέισι, ενώ συγχρόνως αναρωτιόταν για ποιο λόγο είχαν μπει καν στον κόπο να μιλούν για τον Ρίτσαρντ Μούνεϊ. «Πίσω, λοιπόν, στον Ρίτσαρντ Μούνεϊ», είπε η Ζανίν σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη της Κέισι. Στράφηκε προς την Γκέιλ. «Και βέβαια, καταφέραμε να κάνουμε κάτι γι αυτόν το φτωχοδιάβολο. Φαίνεται πως ένας από τους συνεταίρους στου Χάσκιν, μάλλον ο ίδιος ο Χάσκιν, είχε αδυναμία στην Κέισι. Εκείνη τον κοίταξε μερικές φορές τρεμοπαίζοντας τις βλεφαρίδες της κι αυτός συμφώνησε να δώσει μια ευκαιρία στον Μούνεϊ». «Δεν θα πεις τώρα πως γι αυτό τον προσέλαβε!» διέκοψε η Κέισι.

ΣΕ ΚΩΜΑ 19 «Όπως και να χει, ο Μούνεϊ πάει να εργαστεί στου Χάσκιν, τον ανέχονται μόλις και μετά βίας για ένα χρόνο και ύστερα τον απολύουν. Αλλά βέβαια, ώσπου να γίνουν όλα αυτά, η Κέισι έχει μεταπηδήσει στον νέο της ρόλο, ως διακοσμήτρια πολλών αστέρων. Και ποιος έμεινε πίσω για να υποστεί το δυσάρεστο κλίμα;» «Ποιο δυσάρεστο κλίμα;» ρώτησε η Γκέιλ. «Τι αστέρων κάθεσαι τώρα και λες;» ρώτησε η Κέισι. «Ε λοιπόν, δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι Χάσκιν και Φάρμπερ είναι και πολύ ικανοποιημένοι από το γραφείο μας», απάντησε η Ζανίν. «Δεν νομίζω ότι θα απευθυνθούν σ εμένα για τον αντικαταστάτη του Μούνεϊ. Γενικότερα, δεν νομίζω ότι θα μου χτυπήσουν την πόρτα, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Αλλά μαντέψτε ποιος είχε το θράσος να εμφανιστεί στο γραφείο μου πρωί-πρωί σήμερα. Ο κόπανος αυτοπροσώπως! Θέλει να του βρω δουλειά. Τα κάναμε θάλασσα, λέει, την πρώτη φορά, θα έπρεπε να ξέραμε ότι η θέση στου Χάσκιν δεν ήταν κατάλληλη γι αυτόν και τώρα έχω την υποχρέωση να του βρω μία καλύτερη θέση. Όταν του πρότεινα να απευθυνθεί κάπου αλλού, εκνευρίστηκε και ζήτησε την υπεύθυνη. Ως υπεύθυνη, όπως καταλαβαίνεις Κέισι, εννοούσε εσένα», κατέληξε η Ζανίν κοιτώντας την Κέισι. Μια στενόμακρη τούφα κατάμαυρων μαλλιών έπεσε πάνω στο αριστερό της μάτι. «Πρέπει ακόμη να σου πω ότι έκανε μεγάλη φασαρία. Ήμουν έτοιμη να καλέσω την ασφάλεια». «Μα αυτό είναι φρικτό», είπε η Γκέιλ. «Λυπάμαι πολύ», απολογήθηκε η Κέισι. Η Ζανίν είχε δίκιο. Ήταν όντως δική της ιδέα να αναλάβουν τον Ρίτσαρντ Μούνεϊ τον είχε πραγματικά λυπηθεί κι ίσως ακόμη, ναι, ίσως να είχε παίξει λίγο τα βλέφαρα στον Σιντ Χάσκιν. «Λυπάμαι», ξαναείπε, αν και ήξερε πολύ καλά πως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας από τους δικηγόρους τους οποίους

20 Joy Fielding σύστηνε το γραφείο τους σε μία φίρμα δεν αποδεικνυόταν κατάλληλος. Η ίδια η Ζανίν ήταν ήδη υπεύθυνη για τουλάχιστον δύο συνεργασίες που δεν είχαν καλή κατάληξη. Ήταν σαν ραντεβού στα τυφλά: συχνά, άνθρωποι που φαίνονταν ιδανικοί ο ένας για τον άλλο στα χαρτιά, στην πραγματικότητα ήταν σκέτη απογοήτευση μαζί. Ποτέ δεν μπορεί κάποιος να προβλέψει τη χημεία μεταξύ των ανθρώπων. Η Κέισι καταλάβαινε πολύ καλά και το ίδιο καλά το καταλάβαινε και η Ζανίν ότι αυτές είναι καταστάσεις που συμβαίνουν πολύ συχνά. Σκέφτηκε όμως ότι τώρα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το θίξει αυτό. «Δεν φταις εσύ», παραδέχτηκε η Ζανίν. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον αφήνω να με επηρεάζει. Θα πρέπει να με τρέλαναν οι ορμόνες μου». «Και μια και το φερε η κουβέντα δηλαδή, όχι ακριβώς», άρχισε να λέει η Κέισι και σταμάτησε για να σκεφτεί καλύτερα αν θα συνέχιζε ή όχι. Ύστερα, το πήρε απόφαση και προχώρησε. «Σκεφτόμαστε με τον Γουόρεν πως είναι καιρός να αποκτήσουμε ένα μωρό». «Αστειεύεσαι!» είπε η Ζανίν μένοντας με το στόμα ανοιχτό. «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι περίμενες να τελειώσουμε το γεύμα μας για να μας αναγγείλεις ένα τόσο συναρπαστικό νέο!» είπε η Γκέιλ με ένα γελάκι. «Ε, καλά, μέχρι τώρα ήταν μόνο μία σκέψη». «Και τώρα πια δεν είναι;» ρώτησε η Ζανίν. «Θα σταματήσω τα αντισυλληπτικά στο τέλος του μήνα». «Μα αυτό είναι φανταστικό!» είπε η Γκέιλ. «Είσαι σίγουρη πως είναι η κατάλληλη στιγμή;» ρώτησε η Ζανίν. «Θέλω να πω ότι δεν είστε και πολύ καιρό παντρεμένοι κι εσύ μόλις ξεκίνησες μία καινούρια επιχείρηση». «Η επιχείρηση πάει πολύ καλά, ο γάμος μου είναι τέλειος κι όπως πολύ σωστά είπες πριν από λίγο, δεν είμαστε πια στο

ΣΕ ΚΩΜΑ 21 κολέγιο. Στα επόμενα γενέθλιά μου, θα γίνω τριάντα τριών ετών. Τότε περίπου θα γεννηθεί και το μωρό. Αν τα πράγματα εξελιχθούν σύμφωνα με τα σχέδιά μου, έτσι ακριβώς θα γίνει». «Και πότε δεν εξελίχθηκαν τα πράγματα σύμφωνα με τα σχέδιά σου;» ρώτησε η Ζανίν με ένα χαμόγελο. «Μπράβο σου». Η Γκέιλ τεντώθηκε πάνω από το τραπέζι για να χαϊδέψει το χέρι της Κέισι. «Εγώ νομίζω πως είναι υπέροχη ιδέα. Θα γίνεις τέλεια μαμά». «Το πιστεύεις στ αλήθεια αυτό; Δεν είχα και πολύ καλό πρότυπο» «Ναι, όμως στην πραγματικότητα μόνη σου μεγάλωσες την αδερφή σου», της θύμισε η Γκέιλ. «Τώρα μάλιστα! Και κοίτα πού κατέληξε», είπε η Κέισι καθώς άφησε και πάλι το βλέμμα της να ταξιδέψει στον πίνακα νεκρής φύσης πάνω από τον ώμο της, και πήρε μία βαθιά ανάσα σαν να προσπαθούσε να εισπνεύσει το άρωμα από τα ροζ άνθη. «Και τι κάνει η Ντρου μια και την αναφέραμε;» ρώτησε η Ζανίν, αν και ο τόνος της φωνής της φανέρωνε πως γνώριζε ήδη την απάντηση. «Δεν έχω νέα της εδώ και βδομάδες. Δεν μου τηλεφωνεί ούτε απαντά στα μηνύματά μου». «Όπως συνήθως». «Θα σου τηλεφωνήσει», είπε η Γκέιλ. Αλλά, αυτή τη φορά, κανένα χαριτωμένο γελάκι δεν συνόδευε τα λόγια της. Η Ζανίν έκανε νόημα στο σερβιτόρο για το λογαριασμό, κουνώντας τα δάχτυλά της στον αέρα σαν να υπέγραφε ήδη την επιταγή. Ύστερα, καθώς ο νεαρός άντρας άφηνε το λογαριασμό στο τραπέζι, ρώτησε την Κέισι: «Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να αποχωριστείς αυτό το τέλειο κορμί;». Και πρόσθεσε: «Ξέρεις, δεν θα ξαναγίνει ποτέ πια όπως πριν».

22 Joy Fielding «Αυτό δεν με πειράζει. Είναι» «καιρός να προχωρήσουμε πιο πέρα;» ολοκλήρωσε τη φράση της η Ζανίν. «Θα μεγαλώσουν τα στηθάκια σου», είπε η Γκέιλ. «Αυτό θα είναι καλό», είπε η Κέισι, την ώρα που η Ζανίν διαιρούσε στα τρία το ποσό του λογαριασμού. «Πενήντα πέντε η καθεμία, μαζί με το φιλοδώρημα», ανήγγειλε η Ζανίν ύστερα από μερικά λεπτά. «Δώστε καλύτερα σ εμένα τα χρήματα κι εγώ θα πληρώσω με την πιστωτική μου κάρτα για να τελειώνουμε πιο γρήγορα». Η Κέισι ήξερε ότι η πρόταση της Ζανίν δεν είχε καθόλου να κάνει με την εξοικονόμηση χρόνου παρά μόνο με το σκεπτικό της να περάσει το γεύμα εκείνης της ημέρας στα έξοδα της επιχείρησής της, σαν επαγγελματικό. «Λοιπόν, τι θα κάνεις αυτό το Σαββατοκύριακο;» τη ρώτησε η Κέισι καθώς της έδινε το ποσό που αναλογούσε σ εκείνην. «Έχω ένα ραντεβού μ εκείνο τον τραπεζίτη, τον ίδιο με τον οποίο είχα βγει και την προηγούμενη εβδομάδα», είπε η Ζανίν, ενώ τα μεγάλα γαλανά της μάτια είχαν ήδη θολώσει από την πλήξη και μόνο στη σκέψη αυτής της συνάντησης. «Καλό αυτό», είπε η Γκέιλ. «Έτσι δεν είναι;» «Δεν θα το λεγα. Αλλά έχει εισιτήρια για την παράσταση Αγόρια του Τζέρσεϋ και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς εισιτήρια. Πώς θα μπορούσα λοιπόν να αρνηθώ;» «Α, θα σου αρέσει πολύ», είπε η Κέισι. «Είναι υπέροχο. Είχα δει το αυθεντικό πριν από χρόνια στο Μπρόντγουαιη». «Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα το είχες δει», είπε η Ζανίν καθώς σηκωνόταν από την καρέκλα της. «Και το Σαββατοκύριακο θα είσαι με τον καταπληκτικό σου σύζυγο και θα ετοιμάζετε καταπληκτικά μωρά μαζί». Κι ύστερα, χωρίς να πάρει ανάσα: «Με συγχωρείς. Είμαι απαίσια. Έχω σίγουρα πρόβλημα με τις ορμόνες μου».

ΣΕ ΚΩΜΑ 23 «Τι θα κάνεις τώρα;» ρώτησε η Γκέιλ την Κέισι την ώρα που έπαιρναν τα παλτό τους από την γκαρνταρόμπα. «Μάλλον καμιά βόλτα εδώ γύρω. Σκεφτόμουν να πάω για τρέξιμο, αλλά δεν νομίζω ότι έχω αρκετό χρόνο πριν από το επόμενο ραντεβού μου». Η Κέισι έριξε μια γρήγορη ματιά στο ρολόι της. Ήταν ένα χρυσό καρτιέ, δώρο από τον άντρα της για τη δεύτερη επέτειό τους τον περασμένο μήνα. «Κράτησε την ενέργειά σου γι απόψε το βράδυ», τη συμβούλευσε η Ζανίν την ώρα που της έδινε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. «Έλα, Γκέιλ. Θα σε πετάξω μέχρι τη δουλειά σου». Η Κέισι παρακολούθησε τις δύο φίλες της να κατεβαίνουν τη Σάουθ Στρητ πιασμένες αγκαζέ και η εικόνα τους ήταν γεμάτη αντιθέσεις: η Ζανίν ψηλή με στητό και λεπτό κορμί και δίπλα της η Γκέιλ, πιο κοντή και σαν να ξεχείλιζε από όλες τις πλευρές. Η Ζανίν ήταν σαν ένα ακριβό ποτήρι σαμπάνιας, η Γκέιλ σαν ένα ξέχειλο ποτήρι μπίρας. Κι αυτό σήμαινε ότι η ίδια ήταν τι ακριβώς; Η Κέισι αναρωτιόταν τώρα. Ίσως θα έπρεπε πραγματικά να δοκίμαζε και η ίδια ένα πιο μοντέρνο κούρεμα. Κι όμως, έπαψαν ποτέ στ αλήθεια να είναι της μόδας τα μακριά ξανθά μαλλιά; Άλλωστε, έδεναν πολύ ωραία με το απαλό οβάλ σχήμα του προσώπου της, το λευκό της δέρμα και τα λεπτά χαρακτηριστικά της. «Μη διανοηθείς καν να μου πεις ψέματα πως δεν ήσουν η βασίλισσα του σχολικού χορού», της είχε πει η Ζανίν στην πρώτη τους συνάντηση και η Κέισι είχε γελάσει μα δεν είχε πει λέξη. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει; Την είχαν πράγματι κάνει βασίλισσα του χορού. Ήταν επίσης η καλύτερη ομιλήτρια στις μαθητικές συνελεύσεις και αρχηγός της ομάδας κολύμβησης, ενώ και οι αθλητικές της επιδόσεις στο σχολείο ήταν πάντοτε οι καλύτερες. Δυστυχώς, οι άνθρωποι έδιναν πάντοτε μικρότερη σημασία σε όλα αυτά και μεγαλύτερη στην εξωτερική της εμφάνιση και στο πόσο πλούσια ήταν. «Κάποιος μόλις μου είπε

24 Joy Fielding πως ο πατέρας σου είναι ζάπλουτος», της είχε πει η Ζανίν μία άλλη φορά. Και πάλι η Κέισι δεν είπε τίποτα. Ναι, ήταν αλήθεια, η οικογένειά της ήταν τόσο πλούσια που σχεδόν έμοιαζε με ύβρη. Κι ήταν ακόμη αλήθεια πως ο πατέρας της υπήρξε περιβόητος γυναικάς, η μάνα της εγωπαθής αλκοολική και η νεότερη αδερφή της ναρκομανής που περνούσε τον καιρό της στα πάρτι καταστρέφοντας τον εαυτό της και τη ζωή της. Τέσσερα χρόνια αφού η Κέισι είχε αποφοιτήσει από το κολέγιο, οι γονείς της σκοτώθηκαν σε ένα αεροπορικό δυστύχημα, όταν το ιδιωτικό τους αεροσκάφος τσακίστηκε εξαιτίας μίας σφοδρής κακοκαιρίας. Μετά από αυτό, η αδερφή της έγινε πια και επισήμως αποτυχημένη. Σε αυτές τις σκέψεις ήταν απορροφημένο το μυαλό της Κέισι καθώς βάδιζε κατά μήκος της Σάουθ Στρητ. Η Σάουθ Στρητ ήταν μια άλλη εκδοχή του Γκρίνγουϊτς Βίλατζ, με την ατέλειωτη ποικιλία από τις πιπεράτες μυρωδιές της, τα ινστιτούτα για τατουάζ, τα μαγαζιά με τα έξαλλα δερμάτινα και τις πρωτοποριακές γκαλερί. Ήταν αληθινά ένας άλλος κόσμος, σκεφτόταν η Κέισι καθώς περνούσε απέναντι το δρόμο πηγαίνοντας προς το τεράστιο εσωτερικό γκαράζ της λεωφόρου Ουάσινγκτον. Αυτό ήταν πάντοτε το πρόβλημα όταν πήγαιναν για φαγητό σε εκείνη την περιοχή. ήταν σχεδόν αδύνατον να βρεις μέρος να παρκάρεις και από τη στιγμή που απομακρυνόσουν λίγο από τη Σάουθ Στρητ, τη διαχωριστική γραμμή δηλαδή ανάμεσα στο κέντρο και το κακόφημο νότιο μέρος της πόλης, σχεδόν έμπαινες πια σε επικίνδυνα νερά. Η Κέισι μπήκε στο γκαράζ και πήρε το ασανσέρ για να βγει στον πέμπτο όροφο. Έψαξε να βρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου μέσα στην τεράστια μαύρη δερμάτινη τσάντα της και κρατώντας τα στο χέρι, κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό της, μια λευκή σπορ Λέξους, στο βάθος της πλατφόρμας. Άκουσε τον υπόκωφο ήχο από μία μηχανή που έπαιρνε μπρος σε κάποια

ΣΕ ΚΩΜΑ 25 απόσταση και η ματιά της περιπλανήθηκε στο χώρο, αλλά δεν είδε τίποτα. Πέρα από τις πολύχρωμες σειρές των αυτοκινήτων, ο χώρος έδειχνε εντελώς έρημος. Δεν άκουσε το αυτοκίνητο σχεδόν μέχρι τη στιγμή που βρέθηκε πάνω της. Πλησίαζε στο δικό της αμάξι, είχε τεντώσει το δεξί χέρι της και ετοιμαζόταν να ανοίξει την πόρτα του οδηγού, όταν ένα ασημί αυτοκίνητο ήρθε καταπάνω της στρίβοντας με μεγάλη ταχύτητα από τη γωνία. Δεν πρόλαβε να αποτυπώσει στη μνήμη της το πρόσωπο του οδηγού, ούτε καν να διακρίνει αν πίσω από το τιμόνι βρισκόταν άντρας ή γυναίκα. Δεν πρόλαβε ούτε να κάνει στην άκρη. Τη μια στιγμή προχωρούσε για να μπει στο αυτοκίνητό της και την αμέσως επόμενη βρισκόταν στον αέρα, με τα μέλη της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σαν το καθένα από αυτά να ακολουθούσε τη δική του τρελή πορεία. Και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ήρθε η πτώση και βρέθηκε καταγής, ένας θλιβερός σωρός από σπασμένα οστά, ενώ το κεφάλι της χτύπησε με δύναμη πάνω στο σκληρό κράσπεδο. Αμέσως μετά, το αυτοκίνητο που τη χτύπησε εξαφανίστηκε στους δρόμους της πόλης και η Κέισι Μάρσαλ βυθίστηκε στη λήθη.