ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΙΣΟΦ. ΧΑΚΕΡ Οι πειρατές του κυβερνοδιαστήματος

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΙΣΟΦ ΧΑΚΕΡ Οι πειρατές του κυβερνοδιαστήματος (Βασισμένο σ' ένα σενάριο του Ραφαέλ Μορέ) Μετάφραση από τα αγγλικά: ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ 1995

Σειρά: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Τίτλος πρωτοτύπου: HACKERS Συγγραφέας: DAVID BISCHOFF Μετάφραση: ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ Επιμέλεια: ΤΖΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΗ Εξώφυλλο: ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ Copyright United Artists Pictures Inc., 1995 Copyright 1995, για την ελληνική γλώσσα: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ABE - «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ» Σόλωνος 98-106 80 Αθήνα. Τηλ: 3600398, Fax: 3617791 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα. ISBN 960-236-566-8

Σε όλους τους φίλους μου στη βάση GEnie, CompuServe, America Online και το Ίντερνετ...

1878 Από τον πρώτο κιόλας χρόνο της λειτουργίας της, το 1878, η (τηλεφωνική) εταιρία (του Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ) ανακάλυψε, με σημαντικό κόστος, τι συμβαίνει όταν συνδυάζεις νεαρούς έ- φηβους με τηλεφωνικούς μεταλλάκτες. Η τοποθέτηση νεαρών στη θέση των υπευθύνων για τη χρήση των τηλεφωνικών κέντρων επέφερε μια ταχύτατη και αναπότρεπτη καταστροφή. Ο αρχιμηχανικός του Μπελ τους περιέγραφε σαν «Άγριους Ιθαγενείς». Οι νεαροί κατεργάρηδες ήταν αγενέστατοι με τους πελάτες. Αντιμιλούσαν στους συνδρομητές, αυθαδίαζαν, έκαναν περιπαικτικά σχόλια και γενικώς φέρονταν με απαράδεκτο τρόπο. Την κοπάναγαν ανήμερα του Αγίου Πατρίκιου* παίρνοντας ά- δεια από τη σημαία. Και, το χειρότερο απ' όλα, έκαναν ένα σωρό κόλπα με τα βύσματα του μεταλλάκτη: έκοβαν συνδέσεις, μπέρδευαν τις γραμμές βάζοντας τους πελάτες να μιλούν ξαφνικά με αγνώστους, και διάφορα άλλα τέτοια ευτράπελα. Αυτός ο συνδυασμός εξουσίας, τεχνογνωσίας κι εξασφαλισμένης ανωνυμίας επέδρασε σαν ακαταμάχητος πειρασμός στα νεαρά αγόρια. ΜΠΡΟΥΣ ΣΤΕΡΛΙΝΓΚ, The hacker crackdown * Γιορτή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, η 17η Μαρτίου, που γιορτάζεται κυρίως στην Ιρλανδία. (Σ.τ.Μ.)

1983 «ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;» ΓΟΥΟΛΤΕΡ ΠΑΡΚΣ ΚΑΙ ΛΑΡΙ ΛΑΣΚΕΡ, Wargames

χάκερ (αρχικά, αυτός που φτιάχνει έπιπλα πελεκώντας το ξύλο με τσεκούρι): 1. Το άτομο που αρέσκεται να εξερευνά τις λεπτομέρειες προγραμματιζόμενων συστημάτων και τους τρόπους με τους ο- ποίους μπορεί να επεκτείνει τις δυνατότητες τους, σε αντιδιαστολή με την πλειοψηφία των χρηστών, που προτιμούν να μαθαίνουν το μίνιμουμ δυνατό. 2. Το άτομο που γράφει (μανιωδώς πολλές φορές) προγράμματα ή που απολαμβάνει περισσότερο την πρακτική παρά τη θεωρητική πλευρά του προγραμματισμού. 3. Ένα άτομο ικανό να εκτιμήσει την αξία της πειρατείας πληροφοριών. 4. Ένα άτομο ικανό να γράφει προγράμματα σε ελάχιστο χρόνο... 8. (υποτιμητικά) Ένας κακόβουλος παρείσακτος που προσπαθεί να ξεθάψει πληροφορίες ψαχουλεύοντας ε- δώ κι εκεί. Εξ ου και οι όροι χάκερ κωδικών, χάκερ δικτύου. Ο ορθός όρος είναι κράκερ (cracker: σπάστης). Ο όρος «χάκερ» παραπέμπει επίσης στη συμμετοχή στην παγκόσμια κοινότητα που ορίζεται από το δίκτυο (βλ. δίκτυο και διεύθυνση στο Ίντερνετ). Υποδηλώνει επίσης ότι το συγκεκριμένο άτομο προσυπογράφει κάποιες έστω από τις αρχές της ηθικής των χάκερ (βλ. ηθική των χάκερ). Είναι καλύτερα να περιγράφεται κανείς σαν χάκερ από άλλους παρά να συστήνεται σαν τέτοιος. Οι χάκερ θεωρούν τους ε- αυτούς τους μέλη μιας ελίτ (μιας αξιοκρατικής ομάδας που διακρίνεται για τις ικανότητες της), η οποία ωστόσο είναι πάντα α-

νοιχτή σε νέα μέλη. Έτσι αντλεί κανείς ικανοποίηση όταν παρουσιάζεται σαν χάκερ - αλλά αν ισχυρίζεσαι ψευδώς ότι είσαι, σύντομα θα σου κολλήσουν το πρώτο συνθετικό ψευτο-. Βλέπε και κατά φαντασία χάκερ (wannabe). ΕΡΙΚ Σ. ΡΕΪΜΟΝΤ, συντάκτης, The new hacker's dictionary

«Πρόλογος» Ο Τζο Νόρτον αισθανόταν το στομάχι του σαν την οθόνη μιας τηλεόρασης που είναι συντονισμένη σε νεκρή συχνότητα. Καθισμένος ανακούρκουδα μέσα στο φορτηγάκι, πήρε μια βαθιά ανάσα περίμενε το σύνθημα από τον πράκτορα Ροντρίγκες. Κοίταζε έξω από το παράθυρο, ενώ ο στατικός ηλεκτρισμός από αμέτρητα φλιτζάνια δυνατού καφέ του Σιάτλ τέντωνε και γρατσούναγε τα νεύρα του σαν χορδές ξεκούρδιστης κιθάρας. Ίσια μπροστά του ήταν ο στόχος: το σπίτι. Απ' αυτό το σπίτι είχε διαπραχθεί το Έγκλημα. Μέσα στο σπίτι, αυτή τη στιγμή, βρισκόταν ο Εγκληματίας. Ο Εγκληματίας, του οποίου τη δράση έπρεπε να ανακόψουν αμέσως. Οι πέντε άλλοι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας κάθονταν μέσα στο μαύρο φορτηγάκι σε επιφυλακή, πανέτοιμοι. Ή- ταν εντάξει παιδιά, πρόθυμοι να αψηφήσουν κάθε κίνδυνο για να καλύψουν ο ένας τον άλλο, κι ο Νόρτον ήταν περήφανος που συνεργαζόταν μαζί τους. Πάντως κάτι τέτοιες στιγμές καταλάβαινε γιατί υπήρχαν μετάλλια ανδρείας. Έσφιξε το ΑΚ-47 στο στήθος του σαν φυλαχτό. Ο Ροντρίγκες, με τα σκληρά του μάτια σαν πυρακτωμένα

κάρβουνα πάνω στο βλογιοκομμένο του πρόσωπο, τυλιγμένος σ' ένα σύννεφο αρώματος από το άφτερ σέιβ και τη φρεσκοκολλαρισμένη χακί στολή του, σήκωσε το βλέμμα από το ρολόι του και το κάρφωσε στο Στόχο. «Τώρα!» Μόλις άνοιξε η πόρτα του βαν της Μυστικής Υπηρεσίας κι α- κούστηκε το τρεχαλητό αρβύλων πάνω στο τσιμέντο, το στομάχι του Τζο Νόρτον συντονίστηκε σ' ένα κανάλι που εξέπεμπε κανονικά. Έπαιζε μια ταινία του Κλίντ Ίστγουντ. «Πιο γρήγορα!» φώναξε ο Ροντρίγκες. Οι άντρες διέσχισαν τρέχοντας τον κήπο, ενώ τα μαύρα υπηρεσιακά μπουφάν τους, με τη στάμπα του «Υπουργείου Οικονομικών» στην πλάτη, ανέμιζαν πίσω τους. Κρατούσαν τις επαναληπτικές καραμπίνες τους μπροστά τους, όπως θα κρατούσαν τα σπαθιά τους οι ιππότες μιας άλλης εποχής. Ο Νόρτον ένιωθε κόμπους ιδρώτα ν' αναβλύζουν στο πρόσωπο του, για να στεγνώσουν αμέσως στο δροσερό, πρωινό, ανοιξιάτικο αεράκι. Στα δεξιά του πρόσεξε αόριστα ένα νεαρό ζευγαράκι να διακόπτει το πλύσιμο μιας κατακόκκινης Καμάρο για να παρακολουθήσει έκπληκτο τη σκηνή. Το νερό κατέβρεχε τα παπούτσια του νεαρού. Την επόμενη στιγμή πέταξαν το λάστιχο στο πεζοδρόμιο και χώθηκαν τρέχοντας στο καταφύγιο ενός προαστιακού σοκακιού ανάμεσα σε δυο σπίτια. Ο Στόχος ήταν μια λιτή μονοκατοικία που χρειαζόταν ένα χέρι βάψιμο. «Απόσπασμα Β! Στην πίσω πόρτα!» φώναξε ο Ροντρίγκες. Ο υπαρχηγός Νόρτον έγνεψε στους άντρες του να τον ακολουθήσουν. Τρέχοντας στο πίσω μέρος του σπιτιού, ένιωθε την ανάσα του να σκαλώνει στο λαιμό του. Ένα ντόπερμαν πίσω α- πό το φράχτη του διπλανού σπιτιού άρχισε να γαβγίζει σαν λυσσασμένο.

Η τύχη χαμογελάει στη Μυστική Υπηρεσία των ΗΠΑ σήμερα, σκέφτηκε ο Νόρτον. Όλα έδειχναν ότι η αιφνιδιαστική έφοδος θα πετύχαινε: η γυάλινη πίσω πόρτα του σπιτιού ήταν ανοιχτή. Ο Νόρτον άνοιξε τη σήτα με μια αστραπιαία κίνηση και όρμησε στην τραπεζαρία, όπου τον τύλιξε το άρωμα μπέικον, αβγών και φρέσκου καφέ. Μια ελκυστική γυναίκα γύρω στα τριάντα της, ντυμένη μ' ένα ξεθωριασμένο μπουρνούζι, πέταξε τη σπάτουλα που κρατούσε κι έβγαλε μια κραυγή τρόμου. Ακούγοντας βαριά βήματα από αρβύλες στο χολ, ο Νόρτον κατάλαβε ότι το άλλο απόσπασμα είχε ολοκληρώσει την εισβολή του από την μπροστινή πόρτα. Έλεγξε βιαστικά το διάδρομο. Στο βάθος υπήρχε μια κλειστή πόρτα, καλυμμένη μ' ένα κολάζ από φωτογραφίες κομμένες από διάφορα περιοδικά. Ο Νόρτον έτρεξε προς αυτή την πόρτα, κάνοντας κοφτά ζιγκ ζαγκ: τακτική διαφυγής, ένα προληπτικό μέτρο για ενδεχόμενα αμυντικά πυρά. Εκεί μέσα τον περίμενε ένας απελπισμένος ε- γκληματίας. Η αδρεναλίνη μούγκριζε στ' αφτιά του. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε με μια εξασκημένη κλοτσιά κι έχωσε την κάννη του όπλου του στο άνοιγμα, έτοιμος να πυροβολήσει σε περίπτωση ανάγκης. «Ακίνητος!» φώναξε. «Ακίνητος! Ψηλά τα χέρια!» Μέσα στο δωμάτιο, μια οθόνη κομπιούτερ αντιφέγγιζε τα χρώματα του μέλλοντος πάνω στο πρόσωπο του καθισμένου μπροστά στο πληκτρολόγιο Εγκληματία. Πρωί στο δικαστήριο του Σιάτλ «Ο κατηγορούμενος Ντέιντ Μέρφι, που αυτοαποκαλείται και

Zero Cool*», είχε πει ο γιάπης ρεπόρτερ του τοπικού καναλιού με μια δόση ευθυμίας ανάκατης με περιφρόνηση, κορδωμένος μέσα στο κομψό Αρμάνι κοστούμι του με την άψογη τσάκιση στο παντελόνι, «...έχει αναπτύξει κατ' επανάληψη δράση εγκληματικής φύσης...» Αυτές οι λέξεις αντηχούσαν στο μυαλό της Λόρεν Μέρφι τώρα, ενώ καθόταν μέσα στο δικαστήριο, κοιτώντας το δικαστή που προέδρευε στην υπόθεση. Άγνωστο πώς, είχε καταφέρει να μη νιώθει τίποτα. Τα αισθήματα δεν είχαν θέση σ' αυτή την αίθουσα. Εσύ είχες το δικηγόρο σου, οι Ομοσπονδιακοί τους δικούς τους - κι εκείνος ο τύπος με τη μαύρη τήβεννο, το ρυτιδιασμένο πρόσωπο και τη βλοσυρή έκφραση πάνω στην έδρα θ' α- ποφάσιζε τι θα επακολουθούσε. Ο δικαστής Τζέικομπ Μπλάκθορν χτύπησε ρυθμικά το κοντόχοντρο δάχτυλο του πάνω στις σημειώσεις του και μελέτησε τα πρακτικά με ύφος καρδινάλιου. «Ο κατηγορούμενος έχει πασιφανώς αξιοθαύμαστη νοημοσύνη...» Τα σκληρά, κάπως πρησμένα μάτια της Λόρεν Μέρφι ταξίδεψαν πάνω στην καλοχτενισμένη συνήγορο του γιου τους, την Ελβίρα Μόργκαν, και στάθηκαν πλάι της, για μια άμεση ο- πτική αναμέτρηση με τον κατηγορούμενο. «Δυστυχώς τη διοχετεύει σε στόχους που μπορούν να περιγραφούν μόνο σαν "καταστροφικοί κι επιβλαβείς για την κοινωνία"». Ο Ντέιντ Μέρφι, ο γιος της, ανταπέδωσε απαθής το βλέμμα, χωρίς καν ν' ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα. Ήταν μόλις έντεκα χρο- * Τα ψευδώνυμα ή «τίτλοι» των χάκερ θα παραμείνουν στα αγγλικά, α- φού ισχύουν ανεξάρτητα από τη γλώσσα της κάθε χώρας. Εδώ το ψευδώνυμο Zero Cool σημαίνει, σε ελεύθερη απόδοση, «Απόλυτα Ψύχραιμος» - «Απόλυτα Cool». (Σ.τ.Μ.)

νών, με ατίθασα ξανθά μαλλιά, πυκνές φακίδες... σιδεράκια πάνω κάτω. Ακριβά σιδεράκια. Δυστυχώς όλα έδειχναν ότι αυτή η ιστορία θα τους στοίχιζε πολύ πιο ακριβά. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ο εγκέφαλος που κρυβόταν πίσω απ' αυτή την αθώα μουρίτσα ήταν ικανός να δημιουργήσει, μ' ένα φτηνό συμβατό με IBM υπολογιστή, έναν ηλεκτρονικό ιό που θα κατέστρεφε 1.507 δίκτυα σε μία μέρα, ανάμεσα στα οποία και κάμποσα συστήματα της Γουόλ Στριτ! Χωρίς εξωτερική βοήθεια, το σπλάχνο της είχε προκαλέσει μια πτώση εφτά ολόκληρων μονάδων στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης μ' ένα φονικό μάτσο από αυτοσχέδιες εντολές σε γλώσσα προγραμματισμού. Ο Μάικλ, ο άντρας της, ανασάλεψε ανήσυχα δίπλα της. Φαινόταν να νιώθει πιο άβολα από ποτέ με το κοστούμι του. Ο θυμός του ήταν σχεδόν απτός. Θυμός εναντίον του γιου του, εναντίον της γυναίκας του, εναντίον του δικαστή και του δικαστηρίου, σκέτος, ωμός θυμός. Καταπιεσμένος, ωστόσο. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τον Μάικλ. Αν μπορούσε ν' αφήνει κάπου κάπου ελεύθερο το θυμό του από μια βαλβίδα ασφαλείας, αντί να τον κρατάει μέσα του και να τιμωρεί τους πάντες έμμεσα και ψυχρά... Όλα είχαν αλλάξει από τότε που εκείνοι οι πράκτορες της Μυστικής Υπηρεσίας είχαν εισβάλει τόσο βίαια στο σπίτι τους κι είχαν πάρει σηκωτό το εντεκάχρονο παιδί τους... Η Λόρεν συνειδητοποίησε τώρα ότι έχασε ένα μέρος από το λόγο του δικαστή. Κατέβαλε προσπάθεια για να συγκεντρωθεί και κάρφωσε το βλέμμα πάνω στο αξιολυπητο, εξηντάχρονο, ε- παρμένο ανθρωπάκι πάνω στην έδρα που, σ' όλη τη διάρκεια της δίκης, είχε επιδείξει την παιδεία τρωγλοδύτη στη σφαίρα της Πληροφορικής. «...και, λαμβάνοντας υπόψη το νεαρόν της ηλικίας του κατη-

γορούμενου και τις συνθήκες, που δεν αποδεικνύουν εγκληματική πρόθεση, τείνω να πιστέψω τον ισχυρισμό του, ότι αυτός ο ιός είχε μόνο σκοπό να...» Το τρίξιμο χαρτιών κοντά στο μικρόφωνο κάλυψε τη φωνή του ενδιάμεσα, «...εισαγωγικά τους χάρτες μνήμης κλείνουν τα εισαγωγικά και, αντί γι' αυτό, αναπαρήχθη με απρόβλεπτη ταχύτητα και τους έσβησε τελείως». Η ελπίδα ζωντάνεψε στην καρδιά της Λόρεν Μέρφι. Μήπως τελικά δεν υπάρχει μόνο δικαιοσύνη σ' αυτό τον κόσμο - αλλά και κατανόηση και έλεος και... για το Θεό, λίγη εξυπνάδα; Ο δικαστής έκανε μια δραματική παύση, κοιτώντας πάνω από τα γυαλιά του τον Ντέιντ. «Παρ' όλα αυτά, ο κατηγορούμενος πρέπει να μάθει ότι αυτά τα ηλεκτρονικά δίκτυα δεν είναι παιχνίδια κι ότι η κακή τους χρήση επιφέρει σοβαρές κυρώσεις. Και πρέπει, προφανώς, να θυμίσουμε στους γονείς του τις βαρύτατες ευθύνες τους πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Γι' αυτό, Ντέιντ Μέρφι, θα επιβάλω στην οικογένεια σου πρόστιμο ύψους 45 χιλιάδων δολαρίων...» Ο Μάικλ γύρισε απότομα και κάρφωσε το βλέμμα στη γυναίκα του, κεραυνοβολώντας τη με όλο το συσσωρευμένο θυμό του. Ήταν στ' αλήθεια οδυνηρό. Αλλά πάλι, εκείνη είχε επιμείνει ν' αγοράσουν κομπιούτερ στον Ντέιντ, εκείνη τον είχε παροτρύνει να μάθει να τον χειρίζεται, να ασχοληθεί με τον προγραμματισμό... παρά τις αντιρρήσεις του άντρα της. «...και σε καταδικάζει σε δικαστική επιτήρηση, βάσει της ο- ποίας σου απαγορεύεται να έχεις στην κατοχή σου ή να χειρίζεσαι κομπιούτερ ή ψηφιακό τηλέφωνο...» Η Λόρεν Μέρφι έστρεψε το βλέμμα στο βλαστάρι της και πρώτη φορά σ' όλη τη διάρκεια της δίκης διέκρινε έντονη συναισθηματική φόρτιση στο πρόσωπο του: Φρίκη. «...μέχρι να κλείσεις τα δεκαοχτώ σου χρόνια».

Τα μάτια του Ντέιντ Μέρφι παραλίγο να πεταχτούν έξω από τις κόχες τους. Ούτε η μητέρα του δεν κατάφερε ν' αποκρυπτογραφήσει το άλλο συναίσθημα που αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του όταν ά- κουσε την καταδίκη του.

«1» Τα μπλουζ της Νέας Υόρκης Τα δεδομένα έρρεαν κατά μήκος της οθόνης και καθρεφτίζονταν πάνω στα γυαλιά του νεαρού. Τα γυαλιά ήταν στρογγυλά και κατάμαυρα, τύπου Τζον Λένον. Επιφορτισμένα να εμποδίζουν τις καθοδικές ακτίνες του «πλέγματος εικονοκυττάρων» να κάψουν τους βολβούς των ματιών του στις ώρες που κρατούσε το βλέμμα καρφωμένο στην ο- θόνη, αντανακλούσαν τα σύμβολα από κουκκίδες φωσφόρου που «έτρεχαν» στον κομπιούτερ του Ντέιντ Μέρφι. Έλα, παιδί μου, σκέφτηκε ο Ντέιντ, απόλυτα συγκεντρωμένος, ολόψυχα δοσμένος σ' αυτό που έκανε. Δεν έχει νόημα να μου αντιστέκεσαι! Ο Ντέιντ Μέρφι είχε κλείσει τα δεκαοχτώ του χρόνια. Ο Ντέιντ Μέρφι επιδιδόταν τώρα στο ευγενές άθλημα της πειρατείας δεδομένων. Δούλευε ήδη ώρες ολόκληρες κι η ακτινοβολία του μηχανήματος ήταν σαν τις αχτίδες ενός καλοσυνάτου ήλιου πάνω σ' ε-

ναν ταλαίπωρο κρατούμενο που πέρασε χρόνια μέσα σ' ένα σκοτεινό μπουντρούμι. Αλυσοδεμένος χάκερ: ο Ντέιντ Μέρφι. Ο Κυβερνο-Προμηθέας είχε πετάξει επιτέλους τα δεσμά του!... Ο Ντέιντ καθόταν σ' ένα μικρό δωμάτιο, ανάμεσα σ' ανάκατες κούτες που περίμεναν μάταια ν' αδειάσουν μετά τη μετακόμιση. Μισό σάντουιτς με μπέικον, μαρούλι και ντομάτα ήταν παρατημένο πάνω σ' ένα χαρτοκιβώτιο, δίπλα στα κατακάθια ε- νός δίλιτρου μπουκαλιού Πέπσι. Ανάμεσα στη σαβούρα, υπήρχαν κάρτες γενεθλίων: «Ευτυχισμένα 18α γενέθλια» και «Είσαι Ά- ντρας Πια!», καθώς και μια κάρτα «από τη Γιαγιά και τον Παππού» κολλημένη ακόμα πάνω στο άδειο κουτί της Compaq, που περιείχε αυτή την πολυπόθητη νέα προσθήκη στη ζωή του: έναν πανίσχυρο υπολογιστή, στιλπνό και ελκυστικό, σε μέγεθος σημειωματάριου. Ο Ντέιντ ήταν ένα με τον κομπιούτερ του τώρα σέρφαρε στα προγράμματα με σανίδα τους αριθμούς, γκάζωνε ξέφρενα ανάμεσα στις αράδες, με τον εγκέφαλο του μια ακτίνα λέιζερ καρφωμένη στην αιωνιότητα και... «Ντέιντ;»...ο Zero Cool είχε επιστρέψει, ο ψυχρός αριθμός ξανάγινε α- ριθμημένη ψυχρότητα, με τα δάχτυλα του να φτερουγίζουν πάνω στο πληκτρολόγιο σαν τα δάχτυλα πιανίστα που τον έβαλαν στην πρίζα. Κλικ, κλικ, κλικ, κλακ, κλικ... Τα σιδεράκια είχαν φύγει, οι φακίδες είχαν σβήσει, τα δεσμά είχαν σπάσει. Μαλλιά μακριά κι ανυπότακτα έπεφταν σε ανάκατες φράντζες πάνω στο ψηλό μέτωπο του. Το τεχνοφρικιό-πειρατής είχε μετατραπεί σε τρομερό κουρσάρο. Παράνομος σ' αυτή την α- χαρτογράφητη γη, τόσο μακριά από την Άγρια Δύση. Δώσ' τους να καταλάβουν, κάου...

«Ντέιντ;»...μπόι... Η προσοχή του αποσπάστηκε, ο εγκέφαλος του αναδύθηκε στην επιφάνεια για μια ανάσα. Τα μάτια του έριξαν μια κλεφτή ματιά στο ψηφιακό ρολόι: 3:10, μαζί μ' ένα π. κι ένα μ. Ένας πνιχτός συναγερμός ήχησε μέσα στο κεφάλι του. Κατέβασε το βλέμμα στο καλώδιο του τηλεφώνου, ψηφιακού φυσικά, το οποίο είχε αποσυνδέσει από τη συσκευή του κι είχε χώσει πανηγυρικά στην ειδική υποδοχή του υπολογιστή του. Να πάρει! Τον έπιασαν στα πράσα! Θεωρητικά δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Σύμφωνοι, μπορούσε να ξαναποκτήσει νόμιμα κομπιούτερ, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι είχε δικαίωμα να το ρίξει στην πειρατεία ώρες ατέλειωτες. «Ναι, μαμά;» Τη φαντάστηκε έξω στο διάδρομο. Μια νυσταλέα Λόρεν Μέρφι, σχεδόν υπνοβάτισσα, ανήσυχη για τον ασυμμάζευτο γιο της. Σαράντα και κάτι, ήταν ακόμα όμορφη, αλλά κάπως ταλαιπωρημένη από τη σκληρή και κακοαμειβόμενη δουλειά. «Τι κάνεις;» τον ρώτησε. Πριν από λίγα χρόνια, μπορεί και να έμπαινε στο δωμάτιο του. Τώρα πάντως προτιμούσε να σέβεται τις παράνομες... οπ!... τις ιδιωτικές του δραστηριότητες. Τι στο καλό, κι η αλήθεια καλή ήταν... «Προσπαθώ ν' αποσπάσω τον έλεγχο ενός τηλεοπτικού καναλιού», είπε άνετα. Παύση. Σκέψη. Την οραματίστηκε να ταλαντεύεται αβέβαια εκεί έξω, ενώ μια φωτεινή επιγραφή πρέπει να κοιμηθώ καλά πριν πάω στην καινούρια μου δουλειά στο Μεγάλο Μήλο* αναβόσβηνε στο μισοκοιμισμένο μυαλό της. * Συνηθισμένη αμερικανική επονομασία της Νέας Υόρκης. (Σ.τ.Ε.)

«Α, καλά. Τελείωνε, όμως, χρυσό μου», απάντησε τελικά ε- κείνη, ενώ η φωνή της ακούστηκε να ξεμακραίνει προς το δωμάτιο της. «Πέσε για ύπνο». «Εντάξει, μαμά. Δε θ' αργήσω πολύ...» Ο τζόκεϊ του μόντεμ στρώθηκε πάλι στη δουλειά. Σύγκρουση στο κυβερνοδιάστημα Κάπου στην Πλάζα Ροκφέλερ, ένα τηλέφωνο κουδουνίζει. Είναι ακόμα νύχτα, λίγο πριν από τις τέσσερις, για την ακρίβεια. Στο λόμπι του Μεγάρου του NBC, στην Πλάζα Ροκφέλερ, έ- νας φύλακας, που λαγοκοιμόταν, απαντάει στο τηλέφωνο. «Ασφάλεια Κτιρίου. Εδώ Νορμ... ε, Νόρμαν, ήθελα να πω...» Κάπου αλλού, έξω από την Πλάζα Ροκφέλερ, αλλά πάντα στο Μανχάταν, ένας χάκερ αποφασίζει ότι οι περιστάσεις απαιτούν λίγο «κοινωνικό κώδικα». «Γεια σου, Νόρμαν», είπε ο Ντέιντ Μέρφι. «Νορμ, είμαι ο κύριος Έντι Βέντερ, από το λογιστήριο. Κοίτα, έχω ένα σοβαρό πρόβλημα. Ξέρεις τίποτα από κομπιούτερ;» Παύση, πλατύ χαμόγελο. «Όχι;» Κάπου στη δυτική πλευρά του Μανχάταν, ένα καλώδιο βγαίνει από ένα κουτί της τηλεφωνικής εταιρίας, διασχίζει μια έξοδο κινδύνου και μπαίνει σ' ένα παράθυρο μιας παλιάς τουβλινης πολυκατοικίας, χωρισμένης σε διαμερίσματα. Κάνει κοιλιά στο πάτωμα και καταλήγει στην ειδική υποδοχή του καινούριου φορητού υπολογιστή του Ντέιντ Μέρφι, που είναι πολύ ικανότερος να χειριστεί αυτή τη συγκεκριμένη κατάσταση από το μεγαλύτερο αλλά πιο αργό αδερφάκι του στην άλλη άκρη του γραφείου.

«Κοίτα...» αυτοσχεδιάζει ο Ντέιντ. Ρίχνει μια ματιά στο σάντουιτς του. Μήπως ψυλλιαζόταν ο τύπος ότι του μίλαγε για τα περιεχόμενα του; «...ο οδηγός Μπ.Μ.Ντ. του κομπιούτερ μου μόλις βάρεσε κόκκινο. Βλέπεις, όμως, αύριο πρωί πρωί πρέπει να έχω έτοιμη μια έκθεση για τον... ε... τον κύριο Καβασάκι. Αν δεν την έχω, θα με βάλει να κάνω χαρακίρι... Ναι, ξέρεις τώρα τις μεθόδους μάνατζμεντ των Γιαπωνέζων...» Κάπου μέσα σ' ένα σκοτεινό και έρημο γραφείο του NBC, λίγο αργότερα, ένας φύλακας ασφαλείας ονόματι Νορμ κοιτάζει μια σειρά από επιτραπέζιους κομπιούτερ, όλους με τους εξοικονομητές οθόνης σε λειτουργία*. Είναι μια εξωφρενική έκθεση α- πό ιπτάμενες τοστιέρες, ψάρια νέον και αστέρες που εκρήγνυνται. «...τώρα βάλε το ακουστικό στο μόντεμ...» τον καθοδηγεί ο Ντέιντ Μέρφι. Ο Νορμ κοιτάζει τους κομπιούτερ σαν χαμένος. «Είναι ένα κατασκεύασμα που μοιάζει με κουτί, Νορμ. Ε- πιτρέπει στον κομπιούτερ εκεί να συνεργάζεται με τον δικό μου εδώ». Ο Νορμ, ο φύλακας ασφαλείας, βάζει επιτέλους το ακουστικό στην υποδοχή του μόντεμ. Κάπου στη Νέα Υόρκη, ένας χάκερ μουρμουρίζει: «Μπίνγκο!» Τα δάχτυλα του Ντέιντ Μέρφι φτερουγίζουν πάνω στα πλήκτρα, αναζητώντας τους συνδυασμούς κώδικα που χρειάζονται, χορεύοντας το τανγκό των λογαρίθμων. Τα ψηφιακά νου- * (Screen Saver.) Οι εξοικονομητές οθόνης είναι βοηθητικά προγράμματα που αδειάζουν την οθόνη ύστερα από μια περίοδο αδράνειας, για ν' αποτρέψουν ζημιές στο φώσφορο. Συχνά χρησιμοποιούν αστείες εικόνες, για να δείχνουν στο χρήστη ότι ο υπολογιστής εξακολουθεί να εργάζεται σωστά. (Σ.τ.Μ.)

μεράκια στο ρολόι-ραδιόφωνο πλάι του προχωρούν αθόρυβα προς το ξημέρωμα. Τελικά η οθόνη δείχνει τις λέξεις που έψαχνε ο Ντέιντ: ΕΙΣΕΡ- ΧΟΜΕΝΟ ΑΣΕΑ 331. Το ΑΣΕΑ είναι το Αυτόματο Σύστημα Εγγραφής και Αναπαραγωγής. Είναι η τελευταία στάση πριν από το δορυφόρο του καναλιού. Καταλαμβάνει ένα ολόκληρο δωμάτιο στον πέμπτο ό- ροφο του Μεγάρου του NBC. To έσχατο τζιούκμποξ έχει έντεκα τράπεζες από ολόγιομες βιντεοκασέτες. Ακόμα και τώρα. Παντού τριγύρω υπάρχουν οθόνες κομπιούτερ και τηλεόρασης. Σ' ένα από τα μηχανήματα είναι κολλημένη μια χειρόγραφη επιγραφή που προειδοποιεί: «Αυτή η μηχανή Εκπέμπει. ΜΗΝ Αγγίζετε!» Ο Ντέιντ Μέρφι όμως δεν μπορεί να τη διαβάσει. Όχι πως θα υπάκουε, ακόμα κι αν μπορούσε, δηλαδή. Ο Ντέιντ Μέρφι άνοιξε τη φορητή τηλεόραση Σόνι που είχε στο δωμάτιο του στο κανάλι 4. Θα γινόταν μεγάλος χαβαλές! Η εικόνα σταθεροποιήθηκε κι από το ηχείο ξεχύθηκε απαλή μουσική. To NBC έπαιζε ένα βιντεοκλίπ: μερικές κοπέλες με μαγιό έπαιζαν με μια πολύχρωμη μπάλα σε κάποια παραλία της Καλιφόρνια. Ποπό, τι πρωτότυπο, σκέφτηκε ο Ντέιντ. Ήταν το «California Girls» των Beach Boys. Ο ίδιος προτιμούσε την εκτέλεση του Ντέιβιντ Λι Ροθ - αλλά δεν την πήρε πουθενά το μάτι του στον κατάλογο. Εξάλλου είχε άλλα σχέδια κατά νου. Πάτησε Enter για να θέσει σ' εφαρμογή την εντολή που είχε μόλις δώσει. Πέρασε. «Γεια σας, κορίτσια».

Η κασέτα που είχε διαλέξει προωθήθηκε αμείλικτα στη συοκευή ανάγνωσης, ξεκίνησε, πήρε προτεραιότητα και... Εκπομπή! Οι καλλίγραμμες κοπελιές χάθηκαν από την οθόνη, έσβησαν μέσα στις εισαγωγικές σκηνές και τη μουσική ενός επεισοδίου του «Γκετ Σμαρτ». Και ιδού, ο Ντον Άνταμ κι ο Μάξγουελ Σμαρτ να βαδίζουν στον κλασικό διάδρομο, ντυμένοι με ρούχα του '60. Ντουμ ντι ντουμ... ΝΤΑ! Ντουμ ντι ντουμ... ΝΤΟΥ! Ο Ντέιντ χαχάνισε πνιχτά. Φοβερό! Ξαφνικά ο κομπιούτερ του βόμβισε, κόβοντας του το γέλιο στη μέση. Ο Ντέιντ γύρισε την καρέκλα του και διάβασε το μήνυμα που εμφανίστηκε ως διά μαγείας στην οθόνη του: ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΜΟΥ & ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; Ο Ντέιντ πληκτρολόγησε: ΠΟΙΟΣ ΡΩΤΑΕΙ; Ο ACID BURN*, απάντησε η οθόνη. ΦΥΓΕ ΠΡΙΝ ΣΕ ΞΑΠΟ- ΣΤΕΙΛΩ. «Απίστευτο!» μουρμούρισε ο Ντέιντ. «Έπεσα σε άλλο χάκερ!» Διάβαζε την οθόνη του με κομμένη την ανάσα, ενώ οι α- πειλές αγρίευαν: ΘΑ ΣΕ ΛΙΩΣΩ ΣΑΝ ΣΚΟΥΛΗΚΙ. ΘΑ ΣΟΥ ΤΣΑΚΙΣΩ ΤΗ ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΣΑΝ ΟΔΟΝΤΟΓΛΥΦΙΔΑ. ΘΑ ΦΑΩ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΟ. «Ως εδώ, Acid Burn», μονολόγησε ο Ντέιντ. «Το παρατράβηξες!» * Σε ελεύθερη απόδοση «Καυστικό Οξύ». (Σ.τ.Μ.)

Πληκτρολόγησε: Μ' ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΒΑΛ' ΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΘΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΚΕΣ, δήλωσε στεγνά ο άλλος χάκερ. Η οθόνη του άδειασε. Ξαφνιασμένος, ο Ντέιντ πάτησε ένα πλήκτρο. Τίποτα. Μα πώς το είχε κάνει αυτό; Κοίταξε την οθόνη του μπερδεμένος. Χμμ, σκέφτηκε. Φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει κάπως στον κυβερνοχώρο. Τζαζ στην κουζίνα των Μέρφι Ακόμα και σε μια πιο συνοικιακή περιοχή, όπως η δυτική πλευρά, ο κάτοικος του Μανχάταν αντιλαμβάνεται σχεδόν αμέσως το πρωί ότι ζει σε μεγαλούπολη. Και δε μιλάμε απλώς για ένα συγκρότημα από μέταλλο και μπετόν, ασφυκτικά πυκνοκατοικημένο, με λιγοστά ψωριάρικα δέντρα για δείγμα, τεχνητές λιμνούλες και τούφες γκαζόν πεταμένες εδώ κι εκεί για να κάνουν τα σκυλιά την ανάγκη τους. Όχι, μιλάμε για ένα πολυεπίπεδο ζιγκ ζαγκ από φορτηγά που κινούνται με απότομα τινάγματα και ανυπόμονα ταξί και Ι.Χ., για φιδογυριστά φαράγγια που α- ντηχούν από αμέτρητες κόρνες. Μιλάμε για ένα πολυσύνθετο πανδαιμόνιο, ένα αδιάσπαστο πλέγμα που κρύβει τον ήλιο απ' τους ανθρώπους. Ο Ντέιντ Μέρφι το ένιωσε με το που άνοιξε τα μάτια του. Το γκρίζο φως του πρωινού, κατσούφικο και γηραλέο, φιλτραριζόταν από το κατεβασμένο στόρι του παραθύρου του. Ένιωθε θαρρείς και το κεφάλι του ήταν παραγεμισμένο με μπαμπάκι και τα βλέφαρα του είχαν αγκίστρια που τα κρατούσαν κλειστά.

Θα προτιμούσε να κοιμηθεί λίγο ακόμα, αλλά κάποιο ένστικτο του έλεγε ότι έπρεπε να σηκωθεί. Ίσως ήταν ο ηλεκτρισμός στη ρυπαρή ατμόσφαιρα, η αίσθηση ότι βρισκόταν σε μια πόλη που προχωράει ακάθεκτη προς τον εικοστό πρώτο αιώνα πάνω σε πατίνια με ρόδες από τιτάνιο, με τ' ακουστικά του γουόκμαν στ' αφτιά της -ενώ χιλιάδες υπάλληλοι γραφείου δούλευαν σαν σκλάβοι μπροστά σε οθόνες κομπιούτερ και δισεκατομμύρια πληροφορίες στριμώχνονταν μέσα σε οπτικές ίνες με την έξαψη κατάλευκων ηλεκτρονίων- κι ότι αν αυτός, ο Ντέιντ Μέρφι, δε συνέδεε σύντομα τον εγκέφαλο του σ' ένα... θίνκμαν*, θα ξέμενε πίσω, μέσα σ' ένα μπαγιάτικο σύννεφο από φυσικά καύσιμα. Το στομάχι του έκανε ένα ακροβατικό. Ένιωσε ένα τσίμπημα φόβου και παγωνιάς, ένιωσε ευάλωτος. Του έλειπε το Σιάτλ - αυτό ήταν αναμενόμενο. Ένιωθε ανίσχυρος. Ανίσχυρος και απελπισμένος, όπως τότε που του άρπαξε τα παιχνίδια του από το μέλλον ο Καθυστερημένος Δικαστής. Αυτό που του είχε κάνει εκείνος ο Δικαστής ήταν χειρότερο από ευνουχισμό. Είχε προσπαθήσει να κάμψει μια Διάνοια. Η Διάνοια είχε αντισταθεί. Αλλά όχι χωρίς ψυχικό κόστος. Ο Ντέιντ Μέρφι ρούφηξε τα υπολείμματα της χλιαρής Κόκα Κόλα από το μπουκάλι. Κοίταξε τους κομπιούτερ του, πήρε μια βαθιά ανάσα. Τους πλησίασε, χάιδεψε τις λείες πλαστικές επιφάνειες τους. Βρήκε κάποια παρηγοριά. Διαισθανόταν την παρουσία της μητέρας του έξω από το δωμάτιο του. Φυσικά, δε θα είχε αρχίσει ακόμα να δουλεύει μόλις είχαν φτάσει στη Νέα Υόρκη. Απλώς εκείνος ήταν ακόμα στο χρονοδιάγραμμα εργασίας του Σιάτλ. Αυτό ήταν. Ιησού Χριστέ, ο εγκέφαλος του δε δούλευε σωστά. Το καλύτερο που είχε να κά- * Thinkman στο πρωτότυπο. Λέξη πλασμένη από τον ήρωα κατ' αναλογία με το walkman. (Σ.τ.Ε.)

νει ήταν να βγει απ' το δωμάτιο του, ν' ασχοληθεί με κάτι άλλο. Φως. Καφέ. Υδατάνθρακες. Τροφή του μυαλού. Αναμέτρηση με τη γονική μονάδα. Άνοιξε την πόρτα, προχώρησε τρικλίζοντας στο διάδρομο και μπήκε στην κουζίνα. «'Μέρα», είπε η μητέρα του, σηκώνοντας το βλέμμα από τους New York Times κι ένα φλιτζάνι καφέ με φιγούρες από τα κινούμενα σχέδια «Φαρ Σάιντ», στον έφηβο βαμπίρ που έβγαινε διστακτικά στο φως του ήλιου. «Έβγαλες τα πράγματα σου από τις κούτες;» «Ε...» έκανε ο Ντέιντ. Είχε σκοπό να πει κάτι έξυπνο και πνευματώδες, αλλά το στόμα του δεν εννοούσε να συντονιστεί με το μυαλό του. «Ξαγρύπνησες πάλι όλη νύχτα, ε;» Πάλι του 'μπαινε. Προδιάθεση σύγκρουσης. Φυσικά. Αυτό του έλειπε μόνο. Ζωτικός χώρος. Χουζούρι. Αυτά χρειαζόταν στην πραγματικότητα, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, μ' αυτή την παμπάλαιη παράδοση του ρόλου της μαμάς, η Λόρεν Μέρφι πετύχαινε πάντα να τον δραστηριοποιεί. «Δεν μπορείς να περιμένεις τουλάχιστον ν' ανοίξω και τα δυο μου μάτια;» Ένιωθε την ψυχολογική του διάθεση να ξεπροβάλλει στα λόγια του και άντλησε απ' αυτό μια αίσθηση δύναμης και ταυτότητας. «Ξέρεις, δε θα με πείραζε καθόλου αν έκανες κάτι χρήσιμο», ανταπέδωσε εκείνη, ενώ η απόγνωση της έδινε μια κλαψιάρικη χροιά στη φωνή της. «Αλλά δεν έκανες τίποτα χρήσιμο, έτσι δεν είναι; Δεν έγραφες κανένα μυθιστόρημα γύρω από την περιβόητη Generation Χ της Αμερικής, δεν έκανες τα μαθήματα σου - ούτε καν διάβαζες κανένα βιβλίο. Καλά δε λέω;» «Όλα αυτά τα χρήσιμα τα κάνω πριν από το γεύμα, μαμά.

Τίποτ' άλλο; Θέλεις να καθαρίσω το δωμάτιο μου ή να κουρέψω το γκαζόν ή κάτι τέτοιο; Α, ξέχασα. Δεν υπάρχει γκαζόν στη Νέα Υόρκη». Ο Ντέιντ πήγε σ' αυτό που αποκαλούσαν γελοιωδώς «κουζίνα» - μια ποντικότρυπα στη γωνία της «τραπεζαρίας» αυτού του μικροσκοπικού λαγουμιού της Νέας Υόρκης, που περνιόταν για διαμέρισμα. Είχαν απομείνει περίπου δυο δάχτυλα κατακάθια μέσα στην κανάτα της καφετιέρας. Την πήρε, έριξε κατευθείαν λίγη ζάχαρη μέσα στη λασπουριά και την κατέβασε χωρίς να χρησιμοποιήσει φλιτζάνι. Ήταν μια αηδία Μάξγουελ κι είχε γεύση σαν α- πόβλητα μολυσμένου ποταμού. Του έλειπε ο αξιοπρεπής καφές που έπιναν στο Σιάτλ. Ωστόσο ήταν εξίσου αποτελεσματικός κι αυτός. Ο Ντέιντ ένιωσε σχεδόν αμέσως τα πυκνά σύννεφα της τροπικής ομίχλης να διαλύονται από τον εγκέφαλο του. Η μητέρα του τον προσπέρασε, με το μπουρνούζι της ν' ανεμίζει, άρπαξε το ακουστικό του τηλεφώνου κι έπαιξε το κλασικό παιχνίδι Έμμεσης Επικοινωνίας Λόρεν και Ντέιντ. «Ναι», είπε χωρίς να σχηματίσει κανέναν αριθμό. «Μπορώ να κόψω το ηλεκτρικό στο δωμάτιο του γιου μου, ώστε να κοιμάται τις φυσιολογικές ώρες; Παίζει με τους καινούριους του κομπιούτερ όλη νύχτα μια βδομάδα τώρα. Όχι, δε βγαίνει με κανένα κορίτσι. Ναι, είναι χαριτωμένος, αλλά μουτρώνει αρκετά συχνά. Μάλιστα. Θα ρωτήσω». Σκέπασε το μικρόφωνο του ακουστικού με το χέρι της και γύρισε προς το γιο της. «Ντέιντ, σ' αρέσουν τα κορίτσια, έτσι δεν είναι;» Ο Ντέιντ μόρφασε. «Ναι, βέβαια, απλώς δεν έχω βρει κανένα τόσο γοητευτικό όσο εσύ». Ξανάβαλε την κανάτα στη θέση της κι έφυγε προς το μπάνιο με βαριά βήματα, που διατυμπάνιζαν την τσαντίλα του. Να την πάρει η ευχή! Σίγουρα ήξερε πώς να του μπαίνει! Ε-

πιτέλους, μήπως είχε προγραμματίσει κανείς τις γυναίκες ν' αμφισβητούν τον ανδρισμό κάποιου, αν είχαν ακόμα και τον ψίθυρο της υπόνοιας ότι ίσως έβρισκε σημαντικότερα πράγματα στον κόσμο από την αναζήτηση γκόμενας; Ο Ντέιντ βρόντηξε πίσω του την πόρτα του μπάνιου. Όχι δυνατά. Εύγλωττα. Πήγε στη βρύση να ρίξει λίγο νερό -από το υδραγωγείο του Σέντραλ Παρκ- στο πρόσωπο του. Όχι κι έτσι, όμως! Έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης, τραβήχτηκε πίσω, άρπαξε μια πετσέτα. Έτριψε γερά το πρόσωπο του, ευγνωμονώντας την τύχη του που η μητέρα του δεν ήταν παρούσα σ' αυτή τη γελοία σκηνή. Είναι δύσκολο να μένεις κουλ μερικές φορές, έτσι που σου φέρεται το Σύμπαν. Τοκ, τοκ, τοκ. Η φωνή της μητέρας του, ελαφρώς μεταμελημένη: «Κοίτα, κι εγώ θα τσαντιζόμουν αν αναγκαζόμουν ν' αλλάξω σχολείο στην τελευταία τάξη». Εκείνος έβγαζε ήδη τις πιτζάμες του, ενώ άνοιγε το ζεστό νερό. Αυτή τη φορά θα βεβαιωνόταν ότι η θερμοκρασία ήταν σωστή. «Αλλά αυτό το σχολείο είναι σπουδαίο. Έπρεπε να γράψεις πολύ καλά για να γίνεις δεκτός κι είμαι περήφανη για σένα. Εγώ δεν...» Ο Ντέιντ άνοιξε περισσότερο τη βρύση, πνίγοντας την υπόλοιπη φράση της. Περίμενε ανυπόμονα, καθώς τα παλιά υδραυλικά έτριζαν κι αγκομαχούσαν αντλώντας το νερό. Εκείνη ανέβασε τον τόνο της φωνής της για ν' ακούγεται πάνω από το θόρυβο: «Είσαι ακόμα θυμωμένος μαζί μου, επειδή δε σε άφηνα να συνδέσεις τον κομπιούτερ σου με το τηλέφωνο;» Ο Ντέιντ το σκέφτηκε για λίγο. Ναι, ίσως αυτό να του έφταιγε! Ίσως να είχε μέσα του πολλή πικρία...

Μπα... Το αστείο ήταν ότι, στα εφτά χρόνια από τότε που τον είχαν αποκλείσει θεωρητικά από τους κομπιούτερ, εκείνος είχε μπει αμέτρητες φορές στον κυβερνοχώρο, με τη βοήθεια διάφορων φίλων και με διάφορα ψευδώνυμα. Είχε λάβει κάθε δυνατή προφύλαξη να μην κάνει τίποτα που θα προκαλούσε το παραμικρό πρόβλημα. Ή σχεδόν... Μερικές φορές, τα φιλαράκια του τον παρακινούσαν να συνεχίσει. Αλλά στην ουσία δεν ήταν απαραίτητο να έχει πρόσβαση σ' ένα τερματικό για να αναπτύσσει τις ικανότητες του. Η πειρατεία ήταν μια πνευματική κατάσταση. Λειτουργούσε σαν χάκερ μέσα στην τάξη των μαθηματικών, μ' αυτούς τους εκπληκτικούς τύπους που του έδινε ο καθηγητής του. Λειτουργούσε σαν χάκερ όταν έπαιρνε το τηλέφωνο και μιλούσε με διάφορους. Λειτουργούσε σαν χάκερ όταν μιλούσε με τους καθηγητές και τους συμμαθητές του. Η πειρατεία ήταν μια πνευματική κατάσταση - κι ο Ντέιντ Μέρφι σύχναζε σ' ένα α- σύλληπτο πνευματικό γυμναστήριο όλα αυτά τα χρόνια. Είχε διαβάσει όλα τα βιβλία που κυκλοφορούσαν γύρω από την πειρατεία πληροφοριών, ήξερε όλες τις βελτιωμένες εκδόσεις, παρακολουθούσε όλες τις απίστευτες προόδους στους προσωπικούς υπολογιστές. Οι πληροφορίες ήταν εκεί έξω. Μήπως θα του απαγόρευαν να μπαίνει και σε βιβλιοθήκες, να διαβάζει περιοδικά, να μελετάει βιβλία ή τις εκτυπώσεις κάθε είδους δεδομένων που μάζευαν οι φίλοι του; «...και, δεδομένων των απεχθών του εγκλημάτων», γρυλίζει ο Μισητός Δικαστής, «ο Ντέιντ Μέρφι δε θα έχει το δικαίωμα να ξαναδιαβάσει ποτέ. Μια ζώνη α- γνότητας θα κλειδωθεί οριστικά πάνω σ' αυτό τον τρομερό εγκέφαλο, για να μην κάνει στην κοινωνία μας το φοβερό κακό να α- ναζητάει την αλήθεια και τη γνώση». Σωστά. Μπα. Μάλλον απίθανο.