Η δοµή Stacked Sequence 1. Η δοµή stacked sequence χρησιµοποιείται στο Block Diagram προκειµένου να οργανώσουµε τις διαδικασίες που εισάγουµε σε αυτό σε µία σειρά διαδοχικών καρέ, κάνοντας έτσι τη διαχείριση και την ανάγνωση του vi στο Block Diagram ευκολότερη. 2. Εισάγουµε τη δοµή stacked sequence στο Block Diagram µε δεξί κλικ και επιλογή της από το µενού Structures (σχήµα 7.1). Στη συνέχεια χαράσουµε ένα ορθογώνιο στις διαστάσεις που επιθυµούµε να έχει το stacked sequence. Σχήµα 7.1: Εισαγωγή της δοµής stacked sequence στο Block Diagram. 3. Η δοµή stacked sequence έχει τη µορφή ενός καρέ κινηµατογραφικού φιλµ, υποδηλώνοντας ακριβώς τη λειτουργία της. Μπορούµε να εισάγουµε πρόσθετα καρέ στη δοµή µε δεξί κλικ σε οποιοδήποτε σηµείο του περιγράµµατος της stacked sequence και επιλογή από το αναδυόµενο µενού της εντολής «Add Frame After» ή «Add Frame Before». Με την επιλογή των εντολών αυτών θα εισαχθεί ένα επιπλέον καρέ (frame) στη δοµή sequence structure µετά ή πριν, αντίστοιχα, από το τρέχον καρέ (σχήµα 7.2) Με την εισαγωγή δύο ή περισσότερων καρέ στη δοµή stacked sequence στο κέντρο της άνω οριζόντιας πλευράς της δοµής εµφανίζονται δύο βελάκια, µε φορά προς τα αριστερά και προς τα δεξιά, ενώ ενδιάµεσά τους εµφανίζεται ο αριθµός του τρέχοντος καρέ, καθώς και το σύνολο των καρέ σε παρένθεση. για παράδειγµα, στο σχήµα 7.3, µέσα στην παρένθεση υποδηλώνεται ότι η δοµή έχει συνολικά 5 καρέ, µε αρίθµηση 0, 1, 2, 3, 4, ενώ το εµφανιζόµενο καρέ στη δοµή είναι το καρέ µε υπ αριθµό 2 (το τρίτο στη σειρά). Γίνεται αντιληπτό ότι η αρίθµηση των καρέ σε µία stacked sequence ξεκινάει από το 0. Μπορούµε να µετακινηθούµε µεταξύ των καρέ σε µία stacked sequence µε τα βελάκια. Το αριστερό βελάκι οδηγεί στο προηγούµενο καρέ, ενώ το δεξί βελάκι οδηγεί στο επόµενο καρέ από το τρέχον εµφανιζόµενο.
Σχήµα 7.2: Εισαγωγή πρόσθετων καρέ στη δοµή stacked sequence. Σχήµα 7.3: Εναλλαγή µεταξύ των καρέ σε µία stacked sequence. 4. Σε κάθε καρέ της stacked sequence µπορούµε να εισάγουµε εργασίες, οι οποίες θα εκτελεσθούν κατά το τρέξιµο του vi διαδοχικά, µε βάση την ακολουθία των καρέ. 5. Κατά την εισαγωγή λειτουργιών στα καρέ µιας stacked sequence είναι πιθανό να χρειαστεί να µεταφερθούν δεδοµένα ή αποτελέσµατα από ένα καρέ, σε ένα επόµενο καρέ. Τούτο είναι δυνατό µε δύο τρόπους: i. Ο πρώτος τρόπος παρουσιάστηκε ήδη στο Μάθηµα 6. Πρόκειται για τη δηµιουργία ενός Property Node στην οντότητα την οποία θέλουµε να µεταφέρουµε σε κάποιο άλλο καρέ και απόδοση σε αυτόν τον Property Node της τιµής Value. Στη συνέχεια µεταφέρουµε και τοποθετούµε το Property Node Value στο καρέ που θέλουµε, ή σε περισσότερα καρέ δηµιουργώντας αντίγραφά του µε τη διαδικασία της αντιγραφής επικόλλησης. Αναλυτική περιγραφή της διαδικασίας εισαγωγής Property Node και απόδοσης της τιµής Value µιας οντότητας στο LabVIEW είναι διαθέσιµη στο Μάθηµα 6. ii. Ο δεύτερος τρόπος είναι µε δεξί κλικ σε οποιοδήποτε σηµείο του πλαισίου της stacked sequence και επιλογή από το αναδυόµενο µενού της εντολής «Add Sequence Local» (σχήµα 7.4). Με την επιλογή της εντολής αυτής θα δούµε ότι εισάγεται ένα κενό τετράγωνο στη θέση του πλαισίου της stacked sequence που κάναµε δεξί κλικ. Το τετράγωνο αυτό, που ονοµάζεται «Sequence Local» αποτελεί µία θύρα µεταφοράς δεδοµένων από το ένα καρέ στο άλλο.
Σχήµα 7.4: Εισαγωγή sequence local σε µία stacked sequence. Παρατηρούµε ότι όσο το sequence local παραµένει κενό, δηλαδή δεν έχουµε καλωδιώσει κάποια οντότητα σε αυτό, το vi είναι µη εκτέλεσιµο (σπασµένο βελάκι στη βασική γραµµή εργαλείων του LabVIEW). Συνεπώς δεν πρέπει να υπάρχουν µη καλωδιωµένα sequence locals σε µία stacked sequence. Καλωδιώνοντας ένα κενό sequence local σε µία stacked sequence αποδίδουµε σε αυτό µία οντότητα. Το sequence local εµφανίζεται ένα βελάκι προς τα αριστερά µε το χρώµα του τύπου των δεδοµένων που έχουµε καλωδιώσει. Για παράδειγµα, στο σχήµα 7.5 έχουµε καλωδιώσει τις τιµές του array «input» σε ένα sequence local. Το βελάκι εµφανίζεται προς τα αριστερά µε πορτοκαλί χρώµα, υποδηλώνοντας ότι µεταφέρει πραγµατικούς αριθµούς. Σχήµα 7.5: Απόδοση των τιµών του array «input» σε ένα sequence local µιας stacked sequence.
Σε όλα τα επόµενα καρέ από το τρέχον στο οποίο έγινε η απόδοση της τιµής στο sequence local, το συγκεκριµένο sequence local θα εµφανίζεται µε ένα βελάκι προς τα δεξιά, υποδηλώνοντας ότι οι τρέχουσες τιµές του array «input» είναι διαθέσιµες. Στα προηγούµενα καρέ από το τρέχον, το συγκεκριµένο sequence local θα εµφανίζεται µε µία διαγράµµιση στο χρώµα του τύπου των δεδοµένων που έχουν αποδοθεί, υποδηλώνοντας ότι δεν είναι δυνατή η µεταφορά ή η απόδοση τιµής σε αυτό. Για παράδειγµα, στο σχήµα 7.5 αποδόθηκε η τιµή στο sequence local από το καρέ της stacked sequence µε αριθµό 1. Αν µετακινηθούµε στο επόµενο καρέ (καρέ 2) θα δούµε ότι το συγκεκριµένο sequence local εµφανίζεται µε βελάκι προς τα δεξιά, υποδηλώνοντας ότι οι τιµές που µεταφέρει είναι διαθέσιµες στο συγκεκριµένο καρέ. Αντίθετα αν µετακινηθούµε στο προηγούµενο καρέ (καρέ 0), το συγκεκριµένο sequence local θα έχει µία πορτοκαλί διαγράµµιση, υποδηλώνοντας ότι δεν είναι διαθέσιµο ούτε για απόδοση, ούτε για µεταφορά δεδοµένων στο συγκεκριµένο καρέ (σχήµα 7.6). Σχήµα 7.6: Μορφή ενός sequence local σε µια stacked sequence σε καρέ µετά και πριν από το καρέ απόδοσης της τιµής στο sequence local. Από τα ανωτέρω επίσης συνάγεται ότι σε ένα sequence local µπορεί να αποδοθεί µόνο µία τιµή, δηλαδή θα εµφανίζεται µόνο σε ένα συγκεκριµένο καρέ µε βελάκι προς τα αριστερά. Σε όλα τα επόµενα καρέ από το καρέ απόδοσης τιµής το sequence local θα εµφανίζεται µε βελάκι προς τα δεξιά, υποδηλώνοντας ότι οι τιµές που του έχουν αποδοθεί είναι διαθέσιµες σε όλα τα επόµενα καρέ. Παίρνουµε τις τιµές από ένα sequence local απλά καλωδιώνοντας το µε ένα indicator ή µε µία συνάρτηση στο Block Diagram (σχήµα 7.7).
Σχήµα 7.7: Παραλαβή τιµής µε εναλλακτικούς τρόπους από ένα sequence local. Τα clusters 1. Τα clusters είναι οµάδες από controls ή indicators σε ένα vi. Ένα cluster µπορεί να περιέχει διαφορετικούς τύπους αντικειµένων, δηλαδή αριθµητικά αντικείµενα (numerics), arrays, διαγράµµατα, αντικείµενα κειµένου κλπ. Ο µόνος περιορισµός που επιβάλλεται είναι ότι όλα τα αντικείµενα σε ένα cluster µπορεί να είναι αποκλειστικά είτε control, είτε indicator. ηλαδή σε ένα cluster δεν µπορεί να περιέχονται ταυτόχρονα και controls και indicators. 2. Εισάγουµε ένα cluster στο Front Panel µε δεξί κλικ σε αυτό και επιλογή του αντικειµένου «Cluster» από το µενού «Array, Matrix & Cluster». Στη συνέχεια χαράσουµε ένα ορθογώνιο στο Front Panel µε τις διαστάσεις που θέλουµε να έχει το cluster που εισάγουµε (σχήµα 7.8). Σχήµα 7.8: Εισαγωγή cluster στο Front Panel.
3. Με την εισαγωγή του κενού cluster το βελάκι στην κεντρική γραµµή εργαλείων του LabVIEW σπάει, δηλώνοντας ότι το vi δεν είναι εκτελέσιµο. Ο λόγος είναι ότι το εισαχτέο cluster δεν περιέχει κανένα αντικείµενο µέσα του που να καθορίζει τον τύπο του, δηλαδή αν είναι cluster control ή cluster indicator. 4. Εισάγουµε αντικείµενα µέσα σε ένα cluster µε απλή µεταφορά και απόθεση (drag and drop), στην περίπτωση που αυτά ήδη υφίστανται στο vi έξω από το cluster. Εναλλακτικά, µπορούµε απευθείας να δηµιουργήσουµε νέα αντικείµενα (π.χ. numerics, arrays κλπ) και να τα τοποθετήσουµε απευθείας µε την εισαγωγή τους µέσα στο cluster. Με την εισαγωγή έστω και ενός αντικειµένου εντός του cluster το οποίο δηλώνει τον τύπο του, το vi γίνεται και πάλι εκτελέσιµο, προφανώς εφόσον δεν υπάρχουν άλλα συντακτικά σφάλµατα σε αυτό. 5. Στο σχήµα 7.9 παρουσιάζονται δύο παραδείγµατα clusters, ενός control (το «PSS Nominal Parameters») και ενός indicator (το «Nominal flows, proposed diameter»). Παρατηρείται η δοµή και η τάξη η οποία έχει διατηρηθεί στα δύο cluster, ώστε να διευκολύνεται η ανάγνωση και τη διαχείρισή τους. Σχήµα 7.9: Παράδειγµα ενός cluster control και ενός cluster indicator. 6. Ένα cluster διαχειρίζεται από το LabVIEW ως µία ενιαία οντότητα, που µεταφέρει τα αντικείµενα που περιέχει. Ένα cluster απεικονίζεται στο Block Diagram ενός vi µε ένα, µοναδικό εικονίδιο, ανεξάρτητα από το πόσα αντικείµενα περιέχει. Καλωδιώνοντας το εικονίδιο του LabVIEW, π.χ. στο sequence local µιας stacked sequence, µεταφέρονται µαζικά οι τιµές και οι ιδιότητες όλες των αντικειµένων που περιέχονται σε αυτό. Το ίδιο ακριβώς συµβαίνει αν καλωδιώσουµε ένα cluster µε έναν ακροδέκτη µιας υπορουτίνας σε ένα vi, κάτι που θα παρουσιαστεί παρακάτω. 7. Τα clusters και οι καλωδιώσεις τους απεικονίζονται στο Block Diagram µε καφέ χρώµα, αν περιέχουν µόνο numerics, και µε ροζ χρώµα αν περιέχουν arrays. 8. Μπορούµε να εκτελέσουµε σε ένα cluster όλες τις εργασίες που εκτελούµε σε ένα απλό numeric ή σε ένα array, όπως να το µετατρέψουµε από indicator σε control και αντίστροφα µε δεξί κλικ σε αυτό και επιλογή από το αναδυόµενο µενού της εντολής «Change to Indicator» ή «Change to Control» αντίστοιχα
(όλα τα αντικείµενα του cluster αλλάζουν ταυτόχρονα σε indicators ή controls), να αλλάξουµε και να µορφοποιήσουµε τον τίτλο του, να κάνουµε τις τρέχουσες τιµές όλων των αντικειµένων ταυτόχρονα ως προεπιλεγµένες τιµές, µε δεξί κλικ στο cluster και επιλογή από το αναδυόµενο µενού αρχικά του υποµενού «Data Operations» και στη συνέχεια της εντολής «Make Current Value Default», να δηµιουργήσουµε ένα Property Node και να αποδώσουµε σε αυτόν κάποια ιδιότητα του cluster κλπ. 9. Μπορούµε να πάρουµε τις τιµές των αντικειµένουν που περιέχονται σε ένα cluster µε δεξί κλικ στο Block Diagram και επιλογή της εντολής «Unbundle». Εισάγουµε την εντολή unbundle στο Block Diagram µε δεξί κλικ και επιλογή της εντολής «Unbundle» από το µενού «Cluster & Variant». Βάσει προεπιλογής, θα εισαχθεί στο Block Diagram η συνάρτηση unbundled µε δύο εξόδους (σχήµα 7.10). Σχήµα 7.10: Εισαγωγή συνάρτησης unbundled στο Block Diagram. 10. Καλωδιώνοντας ένα cluster µε την εντολή unbundle αυτόµατα ο αριθµός των εξόδων της unbundle αλλάζει και γίνεται ίσος µε τον αριθµό των περιεχόµενων αντικειµένων του cluster. Για παράδειγµα στο σχήµα 7.11 παρουσιάζεται η καλωδίωση του cluster «PSS Nominal Parameters» του σχήµατος 7.9, µε µία εντολή unbundle. Ο αριθµός των εξόδων της unbundle γίνεται 10, δηλαδή ίσος µε τον αριθµό των αντικειµένων του cluster. 11. Στο ίδιο σχήµα παρατηρούµε ότι τα στοιχεία από τη συνάρτηση unbundle µε την οποία έχουµε καλωδιώσει το cluster «PSS Nominal Parameters» τελικά οδηγούνται ως είσοδοι σε µία υπορουτίνα, µε το κείµενο «Flows» στον εικονίδιό της. Από την υπορουτίνα αυτή εξέρχεται µε καφέ καλωδίωση ένα άλλο cluster, το οποίο οδηγείται σε ένα sequence local της δοµής stacked sequence στην οποία είναι εισαγµένο και σε µία ακόµα συνάρτηση unbundle. Για τις υπορουτίνες θα γίνει εκτενής παρουσίαση παρακάτω.
Σχήµα 7.11: Καλωδίωση συνάρτησης unbundle µε cluster. 12. Μπορούµε επίσης να οµαδοποιήσουµε δεδοµένα στο Block Diagram και να τα εξάγουµε σε ένα cluster indicator. Η οµαδοποίηση των δεδοµένων γίνεται µε την αντίστροφη εντολή της unbundle, δηλαδή τη bundle. Εισάγουµε µία εντολή bundle στο Block Diagram µε δεξί κλικ και επιλογή της εντολής «Bundle» από το µενού «Cluster & Variant». Βάσει προεπιλογής θα εισαχθεί στο Block Diagram µία bundle µε δύο εισόδους. Μπορούµε να προσαρµόσουµε τον αριθµό των εισόδων της εντολής µε βάση τα αντικείµενα που θέλουµε να εισάγουµε σε αυτήν, µε τις λαβές που εµφανίζονται στην κορυφή και στη βάση του εικονιδίου της εντολής bundle (σχήµα 7.12). Σχήµα 7.12: Εισαγωγή συνάρτησης bundle και προσαρµογή των εισόδων της.
13. Σε µία συνάρτηση bundle θα πρέπει να καλωδιωθούν όλες οι είσοδοή της, διαφορετικά το vi θα είναι µη εκτελέσιµο (συντακτικό σφάλµα). 14. Στο σχήµα 7.14 παρουσιάζεται η καλωδίωση των εισόδων µίας συνάρτησης bundle και η απόδοσή της στο cluster «Nominal flows, proposed diameter». Στο ίδιο σχήµα παρουσιάζονται επίσης δύο συναρτήσεις unbundle οι οποίες δέχονται ως εισόδους ισάριθµα clusters. Σχήµα 7.13: Καλωδίωση εισόδων συνάρτησης bundle και απόδοσή της σε cluster. 15. Θα πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στη σειρά µε την οποία εµφανίζονται τα αντικείµενα σε ένα cluster. Γενικά στα αντικείµενα που περιέχονται εντός ενός cluster αποδίδεται µία αρίθµηση, µε βάση τη σειρά εισαγωγής τους στο cluster. Σε µία εντολή unbundle, στις εξόδους της θα αποδοθούν τα αντικείµενα της εντολής unbundle, µε βάση τη σειρά µε την οποία έχουν εισαχθεί στο cluster το οποίο καλωδιώνεται στην είσοδο της unbundle. Επίσης, όταν θέλουµε να εξάγουµε το αποτέλεσµα από µία συνάρτηση bundle σε ένα cluster, θα πρέπει να καλωδιώσουµε τις εισόδους της bundle µε την ίδια σειρά µε την οποία έχουµε εισάγει τα αντικείµενα στο cluster. Σε διαφορετική περίπτωση θα αποδοθούν οι εισερχόµενες τιµές της bundle σε λάθος εισόδους του cluster, µε αποτέλεσµα την πρόκληση σύγχισης. 16. Μπορούµε να δούµε και να αναπροσαρµόσουµε την αρίθµηση των αντικειµένων σε ένα cluster µε δεξί κλικ σε αυτό και επιλογή από το αναδυόµενο µενού της εντολής «Reorder Controls In Cluster». Εµφανίζεται το cluster τονισµένο (highlighted) και µε την αρίθµηση των αντικειµένων του. Με το εµφανιζόµενο πεδίο στο πάνω αριστερό µέρος του παραθύρου του LabVIEW είναι δυνατή η αναπροσαρµογή της αρίθµησης των αντικειµένων του cluster.
Σχήµα 7.14: Εποπτεία και αλλαγή της σειράς αρίθµησης των αντικειµένων σε ένα cluster. 17. Για να είµαστε σίγουροι στην περίπτωση µιας συνάρτησης unbundle για το εξαγόµενο αντικείµενο από µία έξοδό της, αρκεί να πλησιάσουµε το ποντίκι στην έξοδο και να το αφήσουµε για λίγο εκεί. Θα εµφανιστεί ένα επεξηγηµατικό πεδίο κειµένου, στο οποίο θα εµφανίζεται ο τίτλος του αντικειµένου που είναι διαθέσιµο από τη συγκεκριµένη έξοδο. Για παράδειγµα, στο σχήµα 7.15 από την έξοδο στην οποία έχει εναποτεθεί το ποντίκι θα εξαχθεί το αντικείµενο µε τίτλο «Hydro Turbines Efficiency» Σχήµα 7.15: Επεξηµατικό πεδίο κειµένου για το αντικείµενο που εξάγεται από συγκεκριµένη έξοδο µιας συνάρτησης unbundle.. ηµιουργία και εισαγωγή υπορουτίνων 1. Οι υπορουτίνες (sub-vi) είναι ολοκληρωµένα vi τα οποία µπορούν να εισαχθούν ως συναρτήσεις στο Block Diagram και να εκτελέσουν τη λειτουργία για την οποία έχουν αναπτυχθεί.
2. Συνδυάζουν πολλά πλεονεκτήµατα, όπως την εξοικονόµηση χώρου, τη συµβολή στην οργάνωση και στο ευανάγνωστο ενός Block Diagram, καθώς και τη δυνατότητα γρήγορης και εύκολης επανάληψης της διαδικασίας που εκτελούν µε απλή εισαγωγή τους σε διαφορετικά σηµεία σε ένα vi. 3. Για να δηµιουργήσουµε µία υπορουτίνα πρέπει πρώτα να την αναπτύξουµε ως ανεξάρτητο vi. Έτσι, αρχικά, επιλέγουµε από το µενού File του κεντρικού µενού του LabVIEW την εντολή «New VI» για να δηµιουργήσουµε ένα νέο κενό vi. Στη συνέχεια σε αυτό το vi αναπτύσσουµε τη λειτουργική δοµή της υπορουτίνας. 4. Για παράδειγµα, στο σχήµα 7.16 παρουσιάζεται το Block Diagram ενός vi το οποίο υπολογίζει τους οικονοµικούς δείκτες Return on Investment (R.O.I.) και Return on Equities (R.O.E.) µιας επένδυσης. Στη συνέχεια του παρόντος µαθήµατος θα χρησιµοποιηθεί το παράδειγµα αυτό για να επεξηγηθεί η διαδικασία δηµιουργίας µιας υπορουτίνας στο LabVIEW. Σχήµα 7.16: Το Block Diagram ενός vi το οποίο θέλουµε να το ορίσουµε ως υπορουτίνα. 5. Με βάση το παράδειγµα του σχήµατος 7.16, το συγκεκριµένο vi έχει πέντε αντικείµενα δεδοµένων και δύο αντικείµενα αποτελεσµάτων. Συγκεκριµένα, τα δεδοµένα του ανωτέρω vi είναι τα εξής: i. το numeric control «Life period (years)» ii. το array control «Annual revenues» iii. το array control «Annual expenses» iv. το numeric control «Discount rate» v. το cluster control «Set-up cost & Funding scheme». Επίσης, τα αποτελέσµατα του ανωτέρω vi, δηλαδή οι δύο οικονοµικοί δείκτες που αναφέρθηκαν προηγουµένως, αποδίδονται µε: i. το numeric indicator «R.O.I. (%)» ii. το numeric indicator «R.O.Ε. (%)». Από τα ανωτέρω παρατηρείται ότι όλες οι είσοδοι (δεδοµένα) του vi είναι controls, ενώ όλες οι έξοδοι του vi είναι indicators. 6. Από τα ανωτέρω γίνεται κατανοητό ότι για να λειτουργήσει το συγκεκριµένο vi απαιτείται η εισαγωγή πέντε δεδοµένων, ενώ αναµένεται η εξαγωγή δύο αποτελεσµάτων. Άρα, προκειµένου να δηµιουργηθεί µία αντίστοιχη υπορουτίνα, θα πρέπει αυτή να είναι σε θέση να δέχεται πέντε εισόδους ως δεδοµένα και να εξάγει σε δύο εξόδους ισάριθµα αποτελέσµατα.
7. Στο σχήµα 7.17 παρουσιάζεται το Front Panel του ανωτέρω vi. Βλέπουµε σε αυτό τα πέντε αντίκειµα δεδοµένων (δύο arrays, δύο numerics και ένα cluster, όλα controls) και τις δύο οντότητες αποτελεσµάτων (δύο numeric indicators) του συγκεκριµένου vi. Τα αντικείµενα αυτά θα πρέπει να αποδοθούν σε ισάριθµες εισόδους και εξόδους της υπορουτίνας. Σχήµα 7.17: Το Front Panel του vi που παρουσιάζεται στο σχήµα 7.16. 8. Η κάθε υπορουτίνα του LabVIEW έχει ένα εικονίδιο µε το οποίο αναπαρίσταται όταν εισαχθεί σε ένα άλλο vi. Το LabVIEW αποδίδει σε κάθε vi το ίδιο προκαθορισµένο εικονίδιο, το οποίο εµφανίζεται στην πάνω δεξιά γωνία του Front Panel ή του Block Diagram (σχήµα 7.18). 9. Με δεξί κλικ πάνω στο εικονίδιο του vi που θέλουµε να κατασκευάσουµε ως υπορουτίνα επιλέγουµε από το αναδυόµενο µενού την εντολή «Show Connector». Η εµφάνιση του εικονιδίου αλλάζει παίρνοντας τη µορφή ενός πλέγµατος τετραγώνων και ορθογωνίων (σχήµα 7.18). Αυτή η µορφή ονοµάζεται συνδετήρας (Connector). 10. Το κάθε τετράγωνο ή ορθογώνιο που εµφανίζεται σε ένα Connector είναι ένας ακροδέκτης (terminal), στον οποίο µπορούµε να καλωδιώσουµε αντικείµενα από το Front Panel ενός vi. Με βάση το σχήµα 7.18, η προκαθορισµένη µορφή ενός Connector περιέχει 12 ακροδέκτες. Μπορούµε να αλλάξουµε τη µορφή (pattern) ενός Connector µε δεξί κλικ πάνω σε αυτόν και επιλογή της επιθυµητής µορφή από το υποµενού «Patterns» του αναδυόµενου µενού (σχήµα 7.19). Όπως φαίνεται στο σχήµα 7.19, ένα Connector µπορεί να έχει από 1 έως 28 ακροδέκτες. Επιλέγουµε τον αριθµό των ακροδεκτών που θα έχει ένα Connector µε βάση το πλήθος των αντικειµένων που θέλουµε να συνδέσουµε σε αυτόν. Επίσης, από το αναδυόµενο µενού του σχήµατος 7.19 παρατηρούµε ότι είναι διαθέσιµες διάφορες επιλογές για τη διαµόρφωση ή τη
διασύνδεση του Connector, όπως «Add Terminal», «Remove Terminal», «Disconnect This Terminal», «Disconnect All Terminals» κλπ. Σχήµα 7.18: Η προκαθορισµένη µορφή του εικονιδίου ενός vi και η εµφάνιση του Connector. Σχήµα 7.19: Αλλαγή της µορφής και του αριθµού των ακροδεκτών σε ένα Connector. 11. Αντιστοιχούµε ακροδέκτες από ένα Connector µε τα αντικείµενα ενός vi στο Front Panel κάνοντας κλικ εναλλάξ πρώτα στον ακροδέκτη του Connector και έπειτα στο αντικείµενο που θέλουµε να αντιστοιχίσουµε µε το συγκεκριµένο ακροδέκτη. 12. εν µας ενοχλεί αν υπάρχουν κενοί ακροδέκτες σε ένα Connector, που δεν έχουν δηλαδή συνδεθεί µε κάποιο αντικείµενο. 13. Στο σχήµα 7.20 παρουσιάζεται το Connector για το vi που περιγράφηκε προηγουµένως, για τον υπολογισµό των οικονοµικών δεικτών R.O.I. και R.O.E. µιας επένδυσης. Κάθε ακροδέκτης έχει το χρώµα του τύπου δεδοµένων που περιέχονται στο αντικείµενο µε το οποίο έχει συνδεθεί. Στον ακροδέκτη του σχήµατος οι τέσσερις αριστεροί ακροδέκτες έχουν συνδεθεί µε
τα τέσσερα numeric και array controls του vi. Ο καφέ ακροδέκτης έχει συνδεθεί µε το cluster control και οι δύο ακροδέκτες στη δεξιά στήλη του Connector έχουν συνδεθεί µε τα δύο numeric indicators. Σχήµα 7.20: Παράδειγµα διασύνδεσης ακροδεκτών ενός Connector µε τα αντικείµενα στο Front Panel. 14. Μπορούµε να εντοπίσουµε ποιο αντικείµενο έχει διασυνδεθεί µε έναν συγκεκριµένο ακροδέκτη σε έναν Connector αν κάνουµε κλικ πάνω στον Connector αυτό. Ο Connector αλλάζει χρώµα, γίνεται καφέ, όπως δηλαδή το χρώµα που θα είχε αν είχε διασυνδεθεί σε αυτό ένα cluster, ενώ ταυτόχρονα το αντικείµενο το οποίο έχει διαδυνδεθεί µε το συγκεκριµένο Connector εµφανίζεται επιλεγµένο (highlighted) στο Front Panel. Για παράδειγµα, στο αριστερό παράθυρο του σχήµατος 7.21, ο τρίτος από πάνω ακροδέκτης της πρώτης στήλης του Connector έχει διαδυνδεθεί µε το array «Annual Incomes», ενώ στο δεξιό παράθυρο του ίδιου σχήµατος ο τελευταίος ακροδέκτης της δεξιάς στήλης του Connector έχει διασυνδεθεί µε το indicator «R.O.E. (%)». 15. Προκειµένου να είναι δυνατή η εύκολη ανίχνευση µιας υπορουτίνας στο Block Diagram ενός vi, δύναται η δυνατότητα να αλλάξουµε την προκαθορισµένη τιµή του εικονιδίου µε την οποία αυτή εµφανίζεται (σχήµα 7.18). Τούτο είναι εφικτό µέσω του πλαισίου διαλόγου «Icon Editor», ο οποίος εµφανίζεται µε δεξί κλικ πάνω στο εικονίδιο ή στον Connector του vi και επιλογή από το αναδυόµενο µενού της εντολής «Edit Icon» (σχήµα 7.22). Ο Icon Editor περιέχει µια σειρά από βασικές λειτουργίες επεξεργασίας γραφικών, µε τις οποίες µπορούµε να δώσουµε στο εικονίδιο του vi µια
χαρακτηριστική και αναγνωρίσιµη εµφάνιση, ώστε να είναι δυνατός ο εντοπισµός του στο Block Diagram ενός άλλου vi, στο οποίο θα εισαχθεί ως υπορουτίνα. Σχήµα 7.22: Γραφική σχεδίαση του εικονιδίου ενός vi. 16. Αφού ολοκληρώσουµε µε όλες τις ανωτέρω εργασίες, αποθηκεύουµε κανονικά το vi σε ένα συγκεκριµένο φάκελο του σκληρού δίσκου. Το συγκεκριµένο vi είναι πλέον έτοιµο να εισαχθεί ως υπορουτίνα σε ένα άλλο vi. 17. Η εισαγωγή ενός vi στο Block Diagram ενός άλλου vi εκτελείται µε δεξί κλικ και επιλογή της τελευταίας εντολής από το αναδυόµενο µενού, µε τίτλο «Select a VI». Ανοίγει ένα πλαίσιο διαλόγου προτρέποντας να υποδείξουµε το vi που θέλουµε να εισάγουµε ως υπορουτίνα στο Block Diagram (σχήµα 7.23). 18. Εισάγοντας το vi που θέλουµε παρατηρούµε ότι τούτο εµφανίζεται µε τη µορφή του εικονιδίου που του έχουµε δώσει. Αν ανοίξουµε το παράθυρο βοήθειας (CTRL+H) και σύρουµε το ποντίκι πάνω από το εισαχτέο vi, θα δούµε ότι το παράθυρο βοήθειας θα εµφανίσει τους ακροδέκτες µε τους τίτλους των αντικειµένων µε τα οποία τούτοι έχουν συνδεθεί (σχήµα 7.24). Μπορούµε πλέον να συνδέσουµε τα δεδοµένα εισόδου και να πάρουµε τα αποτελέσµατα από τους αντίστοιχους ακροδέκτες του vi. 19. Τέλος µπορούµε να δούµε όλες τις υπορουτίνες που έχουµε εισάγει σε ένα vi καθώς και τη σχέση ιεραρχίας µεταξύ τους επιλέγοντας από το µενού «View» της κεντρικής γραµµής του LabVIEW την εντολή «VI Hierarchy» (σχήµα 7.25). 20. Μία υπορουτίνα µπορεί να εισάγεται όσες φορές θέλουµε σε ένα vi, ενώ µπορεί να περιέχει και η ίδια επιµέρους υπορουτίνες.
Σχήµα 7.23: Εισαγωγή ενός vi ως υπορουτίνα στο Block Diagram ενός άλλου vi. Σχήµα 7.24: ιασύνδεση της υπορουτίνας στο Block Diagram και µενού βοήθειας αυτής.
Σχήµα 7.25: Εµφάνιση όλων των υπορουτίνων που περιέχονται σε ένα vi και της µεταξύ τους ιεραρχίας µε την εντολή VI Hierarchy.