Η γλώσσα της Κ.Δ. είναι η «κοινή» ελληνιστική, δηλαδή η δημώδης και η γλώσσα που ομιλείτο από τον 3 ο αι. π.χ. μέχρι τον 3 ο αι. μ.χ.
Οι κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου και η πολιτική ενοποίηση του χώρου της Ν. Μεσογείου, της Μ. Ασίας και της Μ. Ανατολής
Κοινή Ελληνιστική γλώσσα Η διάδοση της από τον Μ. Αλέξανδρο ως τα πέρατα της οικουμένης.
Οι κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου συνδέονται με τη δημιουργία του ελληνιστικού κόσμου, ο οποίος αργότερα αποτέλεσε το υπόβαθρο για την ρωμαϊκή παρουσία στην περιοχή αλλά και για την εξάπλωση του χριστιανισμού.
Η νικηφόρα εκστρατεία του Αλεξάνδρου κατά των Περσών δημιουργεί το πολιτικό πλαίσιο και τις κατάλληλες συνθήκες εξάπλωσης της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού
Η γλώσσα της εποχής, γνωστή ως Κοινή, αναπτύσσεται σταδιακά ως μία γλώσσα ενιαία, για την χρήση των πολλών κατοίκων της ελληνικής οικουμένης, στη θέση των διαφόρων αρχαιοελληνικών διαλέκτων. Ουσιαστικά αποτελεί εξέλιξη της αττικής διαλέκτου (αρχαίας ελληνικής).
Η Ελληνιστική Κοινή γίνεται διεθνής γλώσσα και χρησιμοποιείται από τους Έλληνες και τους εξελληνισμένους ξένους της Μικράς Ασίας, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Περσίας
δεν είναι μόνο η επίσημη γλώσσα της διοίκησης, αλλά και η γλώσσα της διανόησης, της λογοτεχνίας, των εμπορικών συναλλαγών, η lingua franca της εποχής.
Η εξέλιξη αυτή άρχισε ήδη από τον 4 ο αι. π.χ., οπότε άρχισαν να παραγκωνίζονται οι κλασικοί διάλεκτοι. Αποτελεί την ενδιάμεση γλώσσα μεταξύ της αττικής διαλέκτου και της νεοελληνικής.
Αυτό επιβεβαιώνεται από τους παπύρους που ανακαλύφθηκαν, που οι περισσότεροι απ αυτούς δεν είναι λογοτεχνικοί, αλλά ιδιωτικές σημειώσεις, γράμματα οικογενειακής ή εμπορικής φύσεως, αποδείξεις, συμβόλαια, κ.λπ.
Οι λόγιοι της εποχής περιφρονούσαν τη γλώσσα αυτή ως χυδαία και τη θεωρούσαν ως εκφυλισμό της ελληνικής γλώσσας. Κανένας λόγιος δεν έγραφε στην κοινή γλώσσα.
ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ Κ.Δ. Όλα τα βιβλία Κ.Δ. γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και όχι στην Αραμαϊκή που ήταν, εκείνη την εποχή, η μητρική γλώσσα των Ιουδαίων της Παλαιστίνης. Αυτό συνέβη γιατί, κατά θεία οικονομία είχε επικρατήσει παγκοσμίως και χρησιμοποιείτο σ όλη σχεδόν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Ελλάδα, στα υπόλοιπα Βαλκάνια, Μ. Ασία, Συρία, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Λιβύη, Ιταλία και στα νησιά).
Εβραϊκή γλώσσα - τελετουργική γλώσσα Ναού και Συναγωγής.
«Ταργκουμίμ» - μεταφράσεις Π.Δ. στην Αραμαϊκή. Μετάφραση Π.Δ. (ελληνικά) - Αλεξάνδρεια 3 ος αι. Η επιγραφή του σταυρού στα εβραϊκά, ελληνικά, λατινικά -ενδεικτικό γλωσσικής πραγματικότητας στην περιοχή. Οι Απόστολοι κήρυξαν και έγραψαν στην ελληνική.
Ιδιορρυθμίες της γλώσσας της Κ. Διαθήκης Το λεξιλόγιο της Κ.Δ. είναι σχετικά πτωχό. Οι άπαξ λεγόμενες λέξεις της. Λέγεται άπαξ λεγόμενο μία λέξη σε σχέση προς το βιβλίο όπου βρίσκεται, αν απαντάται σ αυτό μόνο (εὐαγγελίζεσθαι, καρδιογνώστης, ὀλιγόπιστος, κ.ά. Υπάρχουν λέξεις που είναι όντως άπαξ λεγόμενες σ ολόκληρη την αρχαία γραμματεία (ἐθελοθρησκεία) (Κλ 2,23).
Ιδιορρυθμίες της γλώσσας της Κ. Διαθήκης Δεν είναι η κλασσική αττική γλώσσα. Στην Κ.Δ. επικρατούν πολλές ασυνήθιστες και άγνωστες στην αρχαία ελληνική λέξεις και εκφράσεις- «ιερή γλώσσα», «βιβλική γλώσσα», «γλώσσα του αγίου Πνεύματος». Διάκριση σε: α) «ανώτερη κοινή» β) «κατώτερη κοινή». Οι συγγραφείς της Κ.Δ. έγραψαν στη «δημοτική» της εποχής.
Ιδιορρυθμίες της γλώσσας της Κ. Διαθήκης Όλα τα βιβλία της Κ.Δ. δεν βρίσκονται στο ίδιο γλωσσικό επίπεδο. Διακρίνονται τέσσερα επίπεδα. Η διάκριση των επιπέδων αυτών γίνεται κριτήριο την αρτιότητα της γλώσσας. Ανάλογα με τη μόρφωση και την παιδεία των συγγραφέων και τις ιδιάζουσες συνθήκες συγγραφής των βιβλίων.
Ιδιορρυθμίες της γλώσσας της Κ. Διαθήκης 1. Το ευαγγέλιο του Λουκά, οι Πράξεις, η επιστολή προς Εβραίους (ωραιότερη γλώσσα ύφους και λεξιλογίου). 2. Όλα τα υπόλοιπα βιβλία πλην των επιστολών του Ιωάννου. 3. Τα βιβλία του Ιωάννου πλην της Αποκαλύψεως (δημωδέστερη και απλούστερη γλώσσα). 4. Η Αποκάλυψη.
Το κήρυγμα της Εκκλησίας έλαβε τη γλωσσική μορφή εποχής - κατανόηση μηνύματος σωτηρίας από τους ανθρώπους.
ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ «ΚΟΙΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» 1) Διαφοροποιείται από την αττική στην προφορά των φθόγγων (ιωτακισμό). 2) Συντακτικά είναι απλούστερη από την αττική (υποχωρούν απαρέμφατα και μετοχές, βραχυλογία, ανακόλουθα σχήματα). 3) Απλούστευση γραμματικής (εξαφάνιση δυϊκού αριθμού, υποχώρηση δοτικής, ευκτικής, λιγοστεύουν ρήματα που λήγουν σε μι, αφθονούν οι περιφραστικοί τύποι).
ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ «ΚΟΙΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» 4) Οι σύνθετες λέξεις ατονούν και δεν έχουν την αρχική τους εμφαντική έννοια. 5) Αλλαγές λεξιλογίου - νέο περιεχόμενο λέξεων κλασσικής εποχής (π.χ. «εὐαγγέλιον», «ἀπόστολος», «ἀντίληψις» 6) Δημιουργία καινούριων λέξεων - έκφραση περιεχομένου νέας πίστης (ἀντίχριστος, ἀντιμισθία, εὐαγγελίζεσθαι, ψευδαπόστολος, καρδιογνώστης, κ.α.).
ΣΧΕΣΕΙΣ 1) ΣΧΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ 2) ΣΧΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ
ΣΧΕΣΕΙΣ 1) ΣΧΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Π. ΔΙΑΘΗΚΗ Η σχέση Παλαιάς και Καινής είναι ολοφάνερη, διότι και οι δύο διαθήκες είναι του Θεού. Η διαφορά είναι: η πρώτη συμφωνήθηκε με ένα λαό, τον Ισραήλ, ενώ η δεύτερη με όλους τους ανθρώπους και με μεσίτη το Χριστό. Η Π. Δ. είναι η υπόσχεση Η Κ.Δ. είναι η εκπλήρωση Η Καινή Διαθήκη συχνά χρησιμοποιεί χωρία της Π. Διαθήκης.
ΣΧΕΣΕΙΣ 2) ΣΧΕΣΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ Η Καινή Διαθήκη δεν έχει καμία σχέση προς τα απόκρυφα. Ούτε δανείσθηκε εκφράσεις ή παράθεσαν γεγονότα από τα απόκρυφα της Π. Διαθήκης. Τα απόκρυφα που αναφέρουν είναι μεταγενέστερα της Κ. Διαθήκης και όχι προγενέστερα.