Μις Νοκ Αουτ ΟΙ «ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΕΣ» ΤΩΝ. Εδωσαν τα ρέστα τους στο μεγαλύτερο deal των αιώνων. Βίκυ Καγιά. Ο Ρόκι φοράει τακούνια ΘΕΜΑ

Βίκυ Καγιά Χτυποκάρδια στα θρανία (της μόδας) Ο Ρόκι φοράει τακούνια Μις Νοκ Αουτ Μαριάννα να Καλλέργη Μαρία Πανταζή ΘΕΜΑ Οι άνθρωποι πίσω από τα πράγματα Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 ΟΙ «ΧΑΡΤΟΠΑΙΚΤΕΣ» ΤΩΝ Εδωσαν τα ρέστα τους στο μεγαλύτερο deal των αιώνων οι «Χαρτοπαίκτες» του Σεζάν Δύο από τις κληρονόμους - εγγονές-, Κάθριν και Βερόνικα, που «ξεκρέμασαν» το έργο από εκτεθεί το διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη για της να εθείεί στο Μουσείο Ντόχα του Κατάρ από τις φιλότεχνες σύζυγο Μόζα και κόρη Μαγιάσα Κατερίνα Διδασκάλου «Εχω χορτάσει θαυμασμό, δεν φοβάμαι τον χρόνο» Νικόλας Τριμμάτης Ο billionaire φίλος του Ντέιβιντ Κάμερον Αντι ΜακΝτάουελ «Εχω κάνει γυμνισμό στη Μύκονο!»

2 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Η αγοραπωλησία του αιώνα Οι «Χαρτοπαίκτες» του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Σεζάν που έσπασαν κάθε ρεκόρ στο Χρηματιστήριο της Τέχνης Ο σεΐχης του Κατάρ έδωσε τα «ρέ του -250.000.000$- στους Εμπειρίκ Ολο το παρασκήνιο της αγοράς του πιο ακριβού πίνακα στην ιστορία, τα πρόσωπα που μεσολάβησαν και οι φίλοι -όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο- που περιβάλλουν τις φιλότεχνες γυναίκες, μάνα και κόρη, του σεΐχη. Ιδού, πώς ο πίνακας του Σεζάν κατέληξε από το σπίτι της οικογένειας Εμπειρίκου στην αυλή του παλατιού της οικογένειας Αλ Θάνι του Κατάρ Της Τίνας Μανδηλαρά Π άει καιρός από τότε που η «Αστάρτη», η θεά του έρωτα και της γυναικείας χάρης, ενέπνευσε τον εφοπλιστή Γιώργο Εμπειρίκο ώστε να δώσει αυτό το όνομα στο επιβλητικό του γιοτ. Ακόμη περισσότερος καιρός πάει από τότε που το παράξενο φως που έλουζε τα λουλούδια στην Εξ αν Προβάνς έκανε τον ισχυρό πλοιοκτήτη να λατρέψει τους ιμπρεσιονιστές και να γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς ιδιοκτήτες έργων των σπουδαιότερων εκπροσώπων τους ανά τον κόσμο. Αν ο Σεζάν χάρισε στον μεγαλοκαραβοκύρη της Ανδρου την ταυτότητα ενός από τους ισχυρότερους συλλέκτες του κόσμου, είναι ο ίδιος ο μεταιμπρεσιονιστής ζωγράφος που ξαναέφερε την οικογένεια στην κορυφή του κόσμου. Για την ώρα, το όνομα Εμπειρίκος φιγουράρει δίπλα στην πιο ακριβή αγοραπωλησία πίνακα που έγινε ποτέ, και μάλιστα παραστατικής τέχνης, πράγμα παράδοξο, αφού ως γνωστόν οι αφηρημένοι πίνακες είναι αυτοί που χτυπάνε τα ρεκόρ στο διεθνές χρηματιστήριο της τέχνης. Το προηγούμενο αφορούσε έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ, ενός από τους λατρεμένους καλλιτέχνες του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, το όποιο έμελε να καταρρεύσει εξαιτίας ενός Ελληνα. Μετά λοιπόν το αστρονομικό ποσό των 250 εκατ. δολ. που κατέβαλε ο γνωστός και στη χώρα μας εμίρης του Κατάρ Χαμάντ Μπιν Χαλίφα Αλ Θάνι, η οικογένεια της Ανδρου παύει πλέον να θεωρείται μόνο μία από τις πιο ιστορικές εφοπλιστικές της Ελλάδος και κατακτά δικαιωματικά την κορυφή του κλειστού λόμπι της σύγχρονης τέχνης. Το παρασκήνιο της πιο ακριβής αγοράς στην ιστορία της τέχνης Ποιος όμως θα περίμενε ότι οι «Χαρτοπαίκτες», όπως τιτλοφορείται ο ομώνυμος πίνακας του Σεζάν, θα έκλεβαν τη διεθνή εικαστική παρτίδα; Για κάποιον που γνωρίζει τα των εικαστικών σίγουρα η έκπληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη. Το ρητορικό ερώτημα που στόλιζε για χρόνια τα εξώφυλλα των ελβετικών εφημερίδων εδώ και χρόνια ήταν ενδεικτικό της φήμης του Γιώργου Εμπειρίκου: «Τι στοιχίζουν άραγε περισσότερο: τα τάνκερ του ή οι πινελιές του Σεζάν;». Ολο και κάτι λοιπόν είχε πάρει το αφτί της διεθνούς νομενκλατούρας ή ελίτ των εικαστικών για τις δοσοληψίες που είχαν προηγηθεί της αγοράς του ακριβότερου έργου τέχνης. Τα παζάρια είχαν ξεκινήσει χρόνια πριν, προτού ο υπουργός Πολιτισμού του Κατάρ, μανιακός συλλέκτης και μεγάλος επενδυτής στον τομέα των τεχνών Χαμάντ Αλ Θάνι, αποφασίσει να επενδύσει τα χρήματά του στις τέχνες, μετατρέποντας έτσι το μουσείο του στην Ντόχα σε ένα σύγχρονο κέντρο σύγχρονης τέχνης που ευελπιστεί να ανταγωνιστεί αυτό της Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Ωστόσο οι επαφές που είχαν προηγηθεί, όσο ακόμη ο μακαρίτης ο Γιώργος Εμπειρίκος ήταν εν ζωή, δεν είχαν επιφέρει αποτέλεσμα, καθώς, όπως σημειώνει και το σχετικό ηλεκτρονικό δημοσίευμα του «Vanity Fair» -που έφερε το όλο θέμα στο προσκήνιο-, «ο Ελληνας πλοιοκτήτης παρέμενε ανένδοτος μπροστά στο ενδεχόμενο αγοραπωλησίας». Κι όταν κάποιες φορές φαινόταν να ενδίδει, ήταν επειδή, όπως ομολογούν και οι οικείοι του, του άρεσε να «διασκεδάζει» με τις αντιδράσεις των φιλότεχνων, οι οποίοι τον ήθελαν να πουλάει πότε στον έναν επενδυτή και πότε στον άλλο συλλέκτη. Τα επικρατέστερα ονόματα των διεκδικητών της σειράς Σεζάν που ανήκε στον Εμπειρίκο ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες, αυτά των Γουίλιαμ Ακουαβέλα, κάποιων επενδυτών από την Κίνα και του γνωστού συλλέκτη Λάρι Γκαγκόσιαν και άγγιζαν το ποσό των 220 εκατομμυρίων δολαρίων. Παρότι ο τελευταίος είχε αναπτύξει και φιλικές σχέσεις με την 28χρονη κόρη του σεΐχη Μαγιάσα Αλ Θάνι στη Νέα Υόρκη και την είχε συναντήσει αρκετές φορές στο «Cipriani», δεν κατάφερε να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις της νεαρής πολυεκατομμυριούχου. Από την άλλη, καλές σχέσεις με τη νεαρή κόρη του σεΐχη είχε και η οικογένεια Εμπειρίκου. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν πολλές οι επισκέψεις της φιλότεχνης κόρης του σεΐχη -με δές στην Ιστορία της Τέχνης- στο Παρίσι, στα πέριξ της 740 Park Avenue, όπου βρίσκεται το πανάκριβο διαμέρισμα της σπουοικογένειας Εμπειρίκου. Δεν είναι άλλωστε πολύς καιρός από τότε που το περιοδικό «Vanity Fair» αποκάλυψε ότι το διαμέρισμα Εμπειρίκου είναι Οι ευειδείς εγγονές -κληρονόμοι της οικογένειας Εμπειρίκου, Βερόνικα και Κάθριν Η ιστορία ενός πίνακα Γιώργος Εμπειρίκος: ο ιδιοκτήτης του διάσημου πίνακα «Οι χαρτοπαίκτες» του Σεζάν Το σαλόνι του σπιτιού Εμπειρίκου ήταν γεμάτο πίνακες ιμπρεσιονιστών

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 3 στα» ους Το ζεύγος Αλ Θάνι είναι γνωστό για τις φιλότεχνες προτιμήσεις του, για τις οποίες ταξιδεύει ανά τον κόσμο ξοδεύοντας ιλιγγιώδη ποσά ένα από τα πιο ακριβά του Upper East Side και η φιλότεχνη Μαγιάσα ήταν από τις λίγες παρουσίες που είχαν το προνόμιο να το επισκέπτεται αρκετά τακτικά. Η οικογένεια Εμπειρίκου στις πιο ισχυρές του κόσμου Παρά τα όποια προβλήματα και τον πρόσφατο χαμό του πατέρα Γιώργου Εμπειρίκου, η θρυλική οικογένεια παραμένει ενωμένη και αγαπημένη. Η όμορφη απόγονος Κάθριν Εμπειρίκου λέγεται ότι διαθέτει τις αρετές που εμφάνιζαν οι κορασίδες του «Μεγάλου Ανατολικού», ενώ και οι υπόλοιποι γόνοι θυμίζουν πολύ τους περήφανους επιβάτες του θρυλικού μυθιστορήματος του ξάδελφου Εμπειρίκου. Ακόμη και ο πατήρ φαμίλιας Γιώργος Εμπειρίκος που κληροδότησε στην οικογένεια τους πανάκριβους πίνακές του διέθετε το ίδιο περήφανο ανάστημα με τον θρυλικό συγγραφέα Ανδρέα, το αρχοντικό μούσι και την ξεχωριστή κορμοστασιά του. Hξερε καλά από «βαπόρια», όπως τα αποκαλούν μεταξύ τους οι εφοπλιστές, από σπάνιους στίχους και πανάκριβη τέχνη. Διατηρούσε, εν ολίγοις, στο ακέραιο όλα τα χαρακτηριστικά που οφείλει να διαθέτει κάθε φημισμένη οικογένεια μορφωμένων πλοιοκτητών, οι οποίοι πιο πολύ νοιάζονταν για την υστεροφημία τoυς παρά για τα ψυχρά νούμερα των επιχειρήσεών τους. Κατέχοντας μερικούς από τους πιο διάσημους πίνακες των ιμπρεσιονιστών και μετα-ιμπρεσιονιστών, ο Εμπειρίκος ήξερε ότι έχει γράψει από νωρίς με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης. Η επιμονή του μάλιστα να διατηρεί τους πίνακές του στο σαλόνι του και κάποιους στην αγαπημένη του «Αστάρτη» ήταν ίδιον της μυθιστορηματικής ιδιοσυγκρασίας του: «Θέλω να βλέπω τους Σεζάν μου ενώ καπνίζω τα αγαπημένα μου πούρα», έλεγε στους οικείους του που έκαναν χάζι με τους «μνηστήρες»-υποψήφιους αγοραστές που περικύκλωναν τον πατέρα. Ηξεραν άλλωστε και αυτοί -τόσο οι γιοι του Αριστείδης, Πέτρος όσο και οι κόρες του Ναταλί και Αν-Μαρί- ότι θα αποχωριζόταν τους αγαπημένους του πίνακες μόνο όταν εμφανιζόταν η κατάλληλη συγκυρία. Και αυτή έμελλε να βρεθεί στο πρόσωπο του ιδιόρρυθμου εμίρη -ο οποίος έχει τη φήμη φιλέλληνα-, ο οποίος λέγεται ότι κατέληξε στη συγκεκριμένη απόφαση ύστερα από παρότρυνση των δύο αγαπημένων γυναικών της οικογένειάς του: της 14ης (!) συζύγου του Μόζα και της κόρης του Μαγιάσα Μπιντ Χαμάντ Αλ Θάνι. Η τελευταία, που δείχνει ιδιαίτερη έφεση στις σύγχρονες τέχνες αγοράζοντας κυριολεκτικά ό,τι βρεθεί στο διάβα της, φαίνεται για την ώρα να ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 4 >>> Οι δύο σύμβουλοι και ειδικοί στις αγοραπωλησίες έργων τέχνης Εντ Ντόλμαν (αριστερά) και Γκι Μπένετ (δεξιά). Τον πίνακα φαίνεται επίσης να διεκδικούσε ο Λάρι Γκαγκόζιαν (κέντρο) Η γυναίκα και η κόρη του σεΐχη, Μόζα και Μαγιάσα Αλ Θάνι, έχουν ως όραμα τη δημιουργία ενός μεγάλου Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Κατάρ

4 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Η αγοραπωλησία του αιώνα Το σπίτι-μουσείο του Γιώργου Εμπειρίκου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες στον κόσμο σεΐχη του Κατάρ τη διοργάνωση του περίφημου κινηματογραφικού Φεστιβάλ Tribeca. Οσοι είδαν τον Ντε Νίρο να αποβιβάζεται από το προσωπικό σκάφος του σεΐχη στην Ντόχα και να ανακοινώνει ότι το επίκεντρο του διάσημου φεστιβάλ βρισκόταν πλέον όχι στην πλατεία Λέξινγκτον αλλά στην πρωτεύουσα του Κατάρ, κατάλαβαν ότι τα χρήματα που διέθετε η κόρη ήταν πάρα πολλά. Οπως εξίσου πολλά ήταν αυτά που διέθεσε για αντίστοιχους Ρόθκο, Μονέ και Μανέ. Το μόνο που έλειπε ήταν η υπογραφή του διαμετρήματος ενός Σεζάν που ενισχύει με τον καλύτερο τρόπο τα σχέδια της οικογένειας να μετατρέψει το ανερχόμενο μουσείο σύγχρονης τέχνης στην Ντόχα σε εφάμιλλο των πιο φημισμένων μουσείων του κόσμου. Αν λοιπόν οι γειτονικές χώρες στο Κατάρ φημίζονται για τα επιβλητικά ξενοδοχεία και τους τεχνητούς παραδείσους, η Ντόχα ανοίγει τον δρόμο για τον τουρισμό που θα αφορά αποκλειστικά στις τέχνες και τον πολιτισμό. Οσο για τις επαφές με το ελληνικό περιβάλλον και την οικογένεια Εμπειρίκου, αυτές δεν μένουν μόνο στο πλαίσιο μιας κοινής αγοραπωλησίας: η Νέα Υόρκη εξακολουθεί να είναι το επίκεντρο των συναντήσεων μεταξύ της φιλότεχνης κόρης και της μητέρας της Μόζα Αλ Θάνι, η οποία, για την ώρα, διοργανώνει τη μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα του διάσημου εικαστικού Τακάσι Μουρακάμι, έργα του οποίου αγόρασε κυριολεκτικά από το παλάτι των Βερσαλλιών (εξ ου και η πρόσφατη επίσκεψη του ζεύγους στο Παρίσι). Οι φιλότεχνες γυναίκες του σεΐχη είναι οι μόνες που επιτρέπεται να συχνάζουν σε κοσμικά πάρτι -γεγονός απαγορευμένο σε μουσουλμάνες- και να φορούν μοντέρνα τουρμπάνια αποκλειστικά σχεδιασμένα γι αυτές από τον οίκο Gaultier. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δει κανείς δύο επιβλητικές μουσουλμάνες να τριγυρνούν στα σοκάκια της Ανδρου, θα ξέρει ότι ο Σεζάν θα είναι μόνο η αφορμή. Μια μεγάλη χρυσοποίκιλτη πόρτα έχει ανοίξει για πάντα στην ελληνική οικογένεια του Εμπειρίκου, και αυτή δεν είναι μόνο του «παλατιού» που διαθέτει ο εμίρης στο Κατάρ, αλλά και του μουσείου στην Ντόχα, αφού οι φήμες θέλουν τους «Χαρτοπαίκτες» να σημαίνουν μόνο την αρχή για αγορά και άλλων πινάκων από τη γνωστή συλλογή Εμπειρίκου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 3 >>> αποτελεί τη μεγαλύτερη επιρροή του στον τομέα των τεχνών: αφού αγόρασε κυριολεκτικά τον διευθυντή του οίκου δημοπρασιών Christie s Εντ Ντόλμαν για να της οργανώσει το νέο μουσείο που θα βάδιζε στα χνάρια του Γκούγκενχαϊμ, προσπάθησε να προσεγγίσει οτιδήποτε επηρέαζε τις τέχνες την εποχή εκείνη. Ετσι, έκτισε ένα εντυπωσιακό κτίριο όπου στέγασε το περίφημο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης με την υπογραφή του διάσημου αρχιτέκτονα Ι.Μ. Πέι και άρχισε να οργανώνει την περίοπτη συλλογή από έργα σύγχρονης τέχνης που θα έφερνε την Ντόχα στο επίκεντρο του εικαστικού κόσμου. «Τα λεφτά είναι πολλά, Μόζα», φαίνεται να ομολογούν πλέον όλοι οι άφωνοι καλλιεργημένοι αναλυτές των εικαστικών και άνθρωποι του πολιτισμού. Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στα πανάκριβα δώρα της φιλότεχνης κόρης, στη δυναμική επιρροή της και στα μεγαλοπρεπή δείπνα που παραθέτει στους φίλους της: μεταξύ αυτών συγκαταλέγεται και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο οποίος δεν δίστασε να αναθέσει στη λατρεμένη θυγατέρα του Το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης διά χειρός Πέιν είναι το πρώτο που ολοκληρώθηκε στην Ντόχα για χάρη της κόρης Αλ Θάνι, Μαγιάσα Το παρασκήνιο - η καταλυτική μεσολάβηση του Γκι Μπένετ Στην αγοραπωλησία -που εύλογα θα έφερνε στον νου σκηνή από ταινία ή από το σίριαλ «Βασιλιάδες»- σημαντικό ρόλο έπαιξαν εκτός από τις δύο γυναίκες του σεΐχη και οι ειδικοί μεσολαβητές. Σύμφωνα με πληροφορίες του «ΘΕΜΑτος people», ο ιθύνων νους πίσω από την αγοραπωλησία ήταν ο ειδικός στους ιμπρεσιονιστές και επί χρόνια αποκλειστικός σύμβουλος του καπετάν Εμπειρίκου, Γκι Μπένετ, που κάποτε εργαζόταν στον ίδιο τομέα στον γνωστό οίκο Christie s. Ο Γκι ήταν αυτός που μιλούσε για καιρό με τον φίλο του και επίσης ειδικό στην ίδια καλλιτεχνική περίοδο Εντ Ντόλμαν, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε μετακινηθεί από τους Christie s στην αυλή του σεΐχη. Ο Γκι, ο οποίος γνώριζε πολλά χρόνια τους Εμπειρίκους και τους είχε ήδη τροφοδοτήσει με αρκετά έργα, ήξερε την ύπαρξη του περίοπτου έργου «Χαρτοπαίκτες» και ήταν αυτός που έριξε την πολύτιμη αυτή πληροφορία στην αυλή του σεΐχη. Για χρόνια ο Ντόλμαν απολάμβανε τη φιλία του Εμπειρίκου, με τον οποίο συνήθιζαν να επισκέπτονται το Τσέστενμαν της Μεγάλης Βρετανίας για το ετήσιο κυνήγι της αλεπούς και κατόπιν να συχνάζουν στα υπέροχα μπαρ της περιοχής για να ακούσουν την αγαπημένη τους τζαζ. Τους άρεσαν οι συζητήσεις για τα έργα τέχνης και τις νέες τάσεις στη ζωγραφική, καθώς και τα πανάκριβα κονιάκ. Ο Ντόλμαν ήταν ο μόνος που οι Εμπειρίκοι, ακόμη και σήμερα, εμπιστεύονται με κλειστά μάτια σε ό,τι έχει να κάνει με θέματα τέχνης. Οταν λοιπόν ο τελευταίος εξήγησε στην οικογένεια ότι ο σεΐχης δεν διέθετε μόνο χρήματα αλλά τον ιδανικό χώρο για να φιλοξενηθεί ο αγαπημένος τους Σεζάν, οι απόγονοι του Εμπειρίκου ενέδωσαν. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης η οικογένεια του σεΐχη έχει αγοράσει και το πιο ονομαστό περιοδικό τέχνης για την τέχνη του 20ού αιώνα, το «The Art Newspaper», που τώρα το μεγαλύτερο μέρος της ύλης του καλύπτει τις πολιτιστικές δράσεις του σεΐχη. Τίποτα λοιπόν δεν φαινόταν να λείπει από τη συλλογή της οικογένειας παρά μόνο ένα τεράστιο έργο όπως οι «Χαρτοπαίκτες» του Σεζάν, που διδάσκεται σε όλα τα εγχειρίδια σύγχρονης τέχνης και ελάχιστοι, μέχρι σήμερα, γνώριζαν ότι βρισκόταν στην κατοχή της οικογένειας Εμπειρίκου. Ολα μάλιστα δείχνουν ότι ο Σεζάν είναι πλέον η Τζοκόντα του Ντα Βίντσι του μέλλοντος, ενός μουσείου που δεν δείχνει να σκιάζεται από τη φήμη ενός Λούβρου. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη για την αποκλειστικά υποταγμένη στο χρήμα τέχνη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλου είδους ζήτημα, που δεν χωράει στις επίσης αγορασμένες από τον σεΐχη σελίδες του «The Art Newspaper». Υπεύθυνοι ενθέτου: Δημήτρης Παγαδάκης, Τζένη Αγιανδρίτη Eπιμέλεια σύνταξης: Ρομίνα Ξύδα Συντακτική ομάδα: Ανδρέας Δερμιτζάκης, Χρήστος Ζαμπούνης, Μαρία Λεμονιά, Τίνα Μανδηλαρά, Σοφία Χουντάση ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ: ΑΠΕ, EUROKINISSI, NDP, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, STUDIO PANOULIS, ΛΑΚΗΣ ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ, ΤΑΣΟΣ ΚΟΝΤΟΚΩΣΤΑΣ, ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΚΕΖΗ, REUTERS, APEIRON, IML, IDEAL IMAGES, VISUALPHOTOS.COM

6 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 info «Η πόρνη από πάνω», «Καφεθέατρο», Κοδριγκτώνος 2 και Κυψέλης, τηλ.: 210 8235467 Κατερίνα Διδασκάλου «Οι πολιτικοί έχουν χάσει κάθε έννοια μέτρου και αξιοπρέπειας» Οι θυελλώδεις σχέσεις, τα τρία παιδιά, οι θαυμαστές, το γυμνό στη σκηνή, ο κόντρα ρόλος, ο αντίπαλος χρόνος και ο μεγάλος θυμός Της Μαρίας Λεμονιά ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΡΕΒΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ δες την Κατερίνα Διδασκάλου να μιλάει για τον ρόλο της στη θεατρική παράσταση «Η πόρνη από πάνω»

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 7 «ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΝΑ ΤΗ ΣΥΝΘΛΙΒΟΥΝ, ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ. ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΗ ΔΕΗ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ ΕΥΘΑΡΣΩΣ. ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΤΕΚΝΗ ΜΗΤΕΡΑ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΣΧΕΤΙΚΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΠΗΡΑ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΤΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ. ΟΣΑ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΧΑΡΙΣΕΙ ΑΣ ΤΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΩ ΟΜΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ» Κ αθώς κατεβαίνω τα σκαλιά του «Καφεθέατρου» της οδού Κοδριγκτώνος σκέφτομαι ότι με την Κατερίνα Διδασκάλου γνωριζόμαστε από τα χρόνια της αθωότητας. Η γνωριμία μας έγινε στο Τόκιο, τότε που η Ελλάδα διεκδικούσε για πρώτη φορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν όμορφη, σύζυγος Ελληνα διπλωμάτη στις Ηνωμένες Πολιτείες με δύο παιδιά αλλά και πρωθιέρεια στην τελετή της αφής της ολυμπιακής φλόγας. Με το πέρασμα των χρόνων κάποια δεδομένα ανατράπηκαν: έπαψε να είναι η κυρία του πρέσβη, απέκτησε από τον δεύτερο γάμο της ένα ακόμη παιδί και άφησε την ολυμπιακή φλόγα για επαγγελματικές επιλογές χωρίς δεσμεύσεις. «Εχω ξεκινήσει τη ζωή και την καριέρα μου τρεις φορές από την αρχή», μου λέει την ώρα που βάφεται στο καμαρίνι της. «Ομολογώ ότι καμιά μεγάλη αλλαγή στη ζωή δεν γίνεται αβίαστα. Το να περπατάς στην άγρια πλευρά των πραγμάτων δεν είναι και το πιο απλό. Είναι όμως σίγουρα συναρπαστικό», συνεχίζει. - Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου; Πολύ σημαντικό. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο έννοιες που μας διέπουν. Με ρωτάς αν έχω ερωτευτεί; Nαι, έχω νιώσει κατά καιρούς ισχυρές δονήσεις, αλλά μία φορά μού έχει συμβεί πολύ γερά. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι όταν δεν είσαι ερωτευμένος, είσαι πάνω από τα πράγματα, άνετος. Οταν πέφτεις στη δίνη του έρωτα, σέρνεσαι -να πάρει η ευχή!-, αλλά εντέλει αυτό που ζεις είναι μεγαλειώδες. Οχι μόνο το έχω ζήσει, αλλά είχα και εντόσθια να το παραδεχτώ. - Πέρυσι σε είχα δει να υποδύεσαι στο θέατρο τη Λαίδη Τσάτερλι και, για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα ότι μια ηθοποιός μπορεί να είναι τόσο αξιοπρεπώς γυμνή επάνω στη σκηνή. Μα, το να ξεγυμνώνεσαι είναι η απόλυτη αξιοπρέπεια. Το να γυμνώνεις ειλικρινά το σώμα σου και την ψυχή σου πάνω στο σανίδι δεν είναι απλό. - Είχες ενδοιασμό τότε; Ναι, και εκ των υστέρων μετάνιωσα που έγινε σε τέτοιον βαθμό. Σήμερα πιστεύω ότι ήταν υπερβολικό. -Τα παιδιά σου είχαν μπει σε σκέψεις; Οχι μόνο είχαν μπει σε σκέψεις, αλλά τους ενοχλούσε κιόλας, γιατί γι αυτά δεν είμαι η ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου, αλλά η μαμά τους. - Είσαι μαμά στο σπίτι; Δύο πράγματα κάνω πολύ καλά στη ζωή μου: να είμαι μάνα και θεατρίνα. Πρόσεξες με τι σειρά τα τοποθέτησα. Αισθάνομαι ευτυχής που έχω βιώσει τη μητρότητα τρεις φορές στη ζωή μου. Ε, λοιπόν, στο σπίτι είμαι μόνο μαμά. Οπως παλιά, τον χειμώνα ζέσταινα τις κάλτσες για να τις βάλουν οι κόρες μου, το ίδιο κάνω τώρα και με τον γιο μου, που είναι και ο μικρότερος. Ποτέ δεν σηκώθηκε γυναίκα στο σπίτι για να περιποιηθεί τα παιδιά μου προτού φύγουν για το σχολείο. Το έκανα πάντα μόνη μου. - Το πέρασμα του χρόνου σε τρομάζει; Αν δεις την παράσταση, θα δώσεις την απάντηση μόνη σου. Μια γυναίκα που έχει χορτάσει θαυμασμό δεν φοβάται τον χρόνο. Είμαι μια γυναίκα μετά τα 40, πολύ κοντά στα 50 και για μένα είναι μεγάλη υπόθεση να έρχονται στο θέατρο για να δουν πώς παίζω και όχι για να πάρουν μάτι το μπούτι ή το στήθος μου - Μπορεί κάποιος να πει ότι μια ωραία γυναίκα, όπως εσύ, μιλάει εκ των ασφαλούς Οι επιλογές μου δείχνουν ότι αυτό που πιστεύω το έχω κάνει πράξη. Είναι προφανές ότι δεν στήριξα ποτέ την καριέρα μου στην εμφάνισή μου. Προσέχω την εξωτερική μου εμφάνιση γιατί σέβομαι τον εαυτό μου. Στο κοινό, ωστόσο, πρέπει να προσφέρουμε ποιότητα με θέαμα μαζί. Αν ο ποπός έχει γίνει σαν αεροδρόμιο, κάποιοι θα πουν «νισάφι». Πιστεύω, όμως, ότι είναι τόσο καταλυτικό το να είσαι καταπέλτης πάνω στη σκηνή που όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το έχουμε δει, άλλωστε, με εξαιρετικούς ηθοποιούς που σε παρασύρουν κάνοντάς σε να ξεχνάς ότι δεν είναι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένοι. - Φέτος πάντως είσαι σε κόντρα ρόλο. Πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση «Η πόρνη από πάνω» του Αντώνη Τσιπιανίτη, παίζοντας την Ερατώ, μια ταλαιπωρημένη από πατέρα και σύζυγο γυναίκα Σε αυτό τον μονόλογο δεν κάνω τη μοιραία, και αυτό είναι υπέροχο. Δεν έχει νόημα να κολλάς σε ένα πράγμα και να παίρνεις την πεπατημένη, γιατί τότε όλα μοιάζουν με ευθεία γραμμή. Λατρεύω αυτό το νεοελληνικό έργο για τις γρήγορες εναλλαγές έντονων συναισθημάτων και χιούμορ. Η σχέση μου με το συγκεκριμένο θεατρικό ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Είναι ένα έργο ανατρεπτικό, αλλά, από την άλλη, βγαλμένο μέσα από τη ζωή. Η ηρωίδα μιλά για τα κακώς κείμενα, αλλά ονειρεύεται κιόλας. Είμαστε το μοναδικό θέατρο που έχει μεταμεσονύχτια παράσταση και ομολογώ ότι η ανταπόκριση είναι μεγάλη, αφού έρχονται κυρίως νέα παιδιά να μας δουν πίνοντας το ποτό τους. Ζώντας δε κι εμείς μέσα στην καινούρια οικονομική πραγματικότητα, κρατάμε τις τιμές των εισιτηρίων στα 12 και 15 ευρώ. -Τι σχόλια ακούς συνήθως; Τα καλύτερα σχόλια γίνονται από γυναίκες. Μου λέει μια κοπέλα, πέρυσι: «Κυρία Διδασκάλου, κάθε Δευτέρα συγκεντρωνόμαστε στο σπίτι μου τέσσερα ζευγάρια για δούμε το 4, το σίριαλ όπου παίζετε. Ξέρετε, οι άνδρες μας σας βλέπουν και λένε να μια ωραία γυναίκα». Οταν της απάντησα «μην το παίρνετε πολύ στα σοβαρά, οι άνδρες λένε να ένα ωραίο σπίτι, ένα ωραίο έπιπλο, να και μια ωραία ηθοποιός», εκείνη γύρισε και μου είπε: «Α, κάνετε λάθος. Εσείς αρέσετε πολύ και στις γυναίκες γιατί έχετε έξυπνη ομορφιά!». Χθες, μετά το τέλος του θεατρικού με περίμενε υπομονετικά ένας κύριος για να μου εκμυστηρευτεί ότι το όλο θέαμα του θύμισε φλαμένκο στη Γρανάδα. - Παρ όλα αυτά, αισθάνομαι ότι είσαι ακόμη προσγειωμένη στη γη. Με έχουν βοηθήσει τα παιδιά μου σε αυτό. Ξέρεις, στη δουλειά μας υπάρχει τόση πολλή ματαιοδοξία που μπορεί να ακούσεις τα κομπλιμέντα κάποιων θαυμαστών και να ξεφύγεις τη στιγμή που η πραγματική ζωή είναι τόσο αλλού. Δόξα τω Θεώ, τα παιδιά μου με κράτησαν καλά γειωμένη -Το ότι για τέσσερις Ολυμπιάδες άναβες τη Φλόγα στην Αρχαία Ολυμπία σε βοήθησε στην καριέρα σου; Δεν επένδυσα ποτέ σε αυτό. Ηταν σημαντικές στιγμές για εμένα, αλλά λόγω Ολυμπιακού Πρωτοκόλλου κάποια στιγμή εγκλωβίζεσαι. Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή μού είχε γίνει πρόταση από την Estee Lauder να πρωταγωνιστήσω σε μια σειρά προϊόντων και οι ιθύνοντες μου το απαγόρευσαν. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, αφού μέσω εμού θα διαφημιζόταν η ελληνική ομορφιά. Δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο σε εμένα τη στιγμή που σε αθλητικό επίπεδο γίνονται τρελές ρεμούλες. Από την άλλη, μπορώ να πω ότι το άναμμα της Φλόγας είναι ένα σύμβολο και η ύπαρξη συμβόλων είναι απαραίτητη, ειδικά αυτή την εποχή. - Mε τι είσαι θυμωμένη σήμερα; Με τον αφανισμό της μεσαίας τάξης. Είναι απαράδεκτο να τη συνθλίβουν, εξαθλιώνοντάς την. Αρνούμαι να πληρώσω το χαράτσι. Πληρώνω τη ΔΕΗ κανονικά, αλλά όχι το χαράτσι και το λέω ευθαρσώς. Είμαι μια τρίτεκνη μητέρα δεν έχω πάρει ποτέ μου σχετικό επίδομα και από δεοντολογία δεν πήρα επίσης ποτέ επίδομα ανεργίας. Οσα τους έχω χαρίσει ας τα κρατήσουν. Δεν τους δίνω όμως τίποτα παραπάνω. Οι πολιτικοί έχουν χάσει κάθε έννοια μέτρου και αξιοπρέπειας.

8 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 δες Ο «ό,τι να ναι» παραγωγός γ το τρέιλερ της ταινίας «Σούπερ Δημήτριος» Εκανε ταινία sold out με κόστος 2.000 ευρώ! Σε ένα σουρεαλιστικό παράλληλο σύμπαν, η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει από τον Captain F. Rom. Μοναδική της ελπίδα ο ήρωας με το κολάν, ο «Σούπερ Δημήτριος», πρεσβευτής του δόγματος «Πατρίς- Θρησκεία-Οικογένεια». Αυτή είναι η υπόθεση της ομώνυμης low budget ταινίας των παιδιών του OTiNaNAi Productions που κέρδισε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κάνοντας χαβαλέ «O Μία no budget, κυριολεκτικά, παραγωγή κέρδισε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κάνοντας απλώς χαβαλέ... Της Ζωής Δημητρίου ταν ήμουν φοιτητής, οι γονείς μου μού έλεγαν να σοβαρευτώ και να συγκεντρωθώ στη σχολή. Σήμερα με όλα όσα συμβαίνουν αν δεν είχαμε και την OTiNaNAi με τις χαβαλεδιάρικες ταινίες, ή θα ζούσαμε με κατάθλιψη ή θα τρελαινόμασταν και θα βγαίναμε στους δρόμους με τα όπλα». Ο Γιώργος Παπαϊωάννου είναι ένας συνηθισμένος καθημερινός άνθρωπος. Ενα παιδί της επαρχίας (Καβάλα) που κατέβηκε για σπουδές σε μια μεγαλούπολη (Θεσσαλονίκη) και οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις τον οδήγησαν στην πρωτεύουσα (Αθήνα). Πώς λοιπόν ένας 32χρονος (και η παρέα των φοιτητικών χρόνων) κατάφερε «με τον σταυρό στο χέρι» να γεμίσει ασφυκτικά τις αίθουσες του Φεστιβάλ με μια ταινία των 2.000 ευρώ; «Ιστορία γράφουν οι παρέες. Με τα παιδιά της OTiNaNAi (Δημήτρη Παπαβασιλείου, Μπάμπη Παπαποστόλου, Πάνο Κεχαγίογλου και Δημήτρη Βαϊνά) γνωριστήκαμε ως φοιτητές του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς καμιά σοβαρή πρόθεση, καθαρά για χαβαλέ (εξ ου και το ό,τι να ναι ), με αφορμή το Blair Witch Project», είπαμε κάπου στο 2000 να γυρίσουμε μια παρωδία του, το Blair Kitch Project (στο δάσος του Σέιχ Σου, μια μάγισσα αναστατώνει τους φιλήσυχους πολίτες). Τότε βέβαια ήταν μεσαίωνας, δεν υπήρχαν Facebook, Twitter και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε τη δίναμε χέρι με χέρι σε φίλους και γνωστούς. Αυτό το ταινιάκι δεν βλέπεται καν, είναι μια τεράστια καλτίλα. Αλλά μας μπήκε το μικρόβιο. Κολλήσαμε». Η ιστορία τους θυμίζει ελαφρώς εκείνη των Μόντι Πάιθονς. Θέλοντας να εξοικειωθούν με την κάμερα, να μάθουν μόνοι τους το ψηφιακό βίντεο και τα βασικά της παραγωγής, πέρασαν ώρες σερφάροντας στο Διαδίκτυο και ξόδεψαν μια περιουσία αγοράζοντας τον απαραίτητο εξοπλισμό. Εφτιαξαν έναν λογαριασμό στο YouTube και ανέβασαν τα home made σατιρικά βιντεάκια τους στο Ιντερνετ. «Κάναμε τη διανομή στο OTiNaNAi TV», μου λέει γελώντας και μου αναφέρει την περιπέτεια James Δοντ, την παρωδία με τον καρντάση κατάσκοπο 007. Η παρέα μαθαίνει για έναν διαγωνισμό που διοργανώνουν τα «Public» στο πλαίσιο του Athens Digital Week και στέλνει την ταινία «Η αγάπη για το Freesbie». «Είχαμε μια κάμερα, σε μια παραλία της Καβάλας, και πήραμε το δεύτερο βραβείο. Μετά μου μπήκε η ιδέα να γυρίσουμε μια κανονική ταινία, χωρίς budget μεν, αλλά οργανωμένα, με σενάριο και κανονικό storytelling». Για τον «Super Demetrios» χρησιμοποίησαν όλα τα τυποποιημένα κλισέ της πόλης, την εμμονή με τον φραπέ και τους γύρους -ο κακός ήρωας απειλεί την πόλη μετατρέποντας τον Λευκό Πύργο σε τεράστιο φραπέ και τον Πύργο του ΟΤΕ σε σούβλα γύρου-, τον συντηρητισμό και την πίστη στα θεία (ο Δημήτρης Χριστοφορίδης είναι ο δημοσιογράφος της Χρυσής Ιερουσαλήμ που μεταμορφώνεται σε σούπερ ήρωα), το σκάνδαλο με το δημαρχείο. «Μας πήρε κοντά στα δύο χρόνια να την ολοκληρώσουμε. Οι περισσότεροι δουλεύουμε και έπρεπε να εκμεταλλευτούμε αργίες, διακοπές και Σαββατοκύριακα. Ευτυχώς που υπάρχει το Skype για να κάνουμε brainstorming. Αυτή η ταινία ήταν ένα τεράστιο σχολείο. Κάποιες δύσκολες σκηνές (με 3D) μας πήραν έναν μήνα. Οταν ολοκληρώθηκε, συμπληρώσαμε την αίτηση, τη βάλαμε σε έναν φάκελο και τη στείλαμε στο Φεστιβάλ. Οταν μας πήραν τηλέφωνο για να μας ενημερώσουν για τη συμμετοχή στο Ελληνικό Διαγωνιστικό πετάξαμε από τη χαρά μας». Οταν ένα παιδί σού λέει ότι πέρασε την περσινή Πρωτομαγιά ψήνοντας στα κάρβουνα φαγητά για τους κομπάρσους που συμμετείχαν στα γυρίσματα στο Σέιχ Σου (φίλοι φίλων) και δεν μπορούσε να κόψει στο μοντάζ ούτε πέντε λεπτά («πώς να το κάνεις αυτό σε φίλους που άφησαν τις δουλειές τους και ήρθαν από το Κιλκίς για γυρίσματα πέντε λεπτών;»), τότε αντιλαμβάνεσαι εύκολα αυτό που εξομολογείται ο ίδιος: «Αν μου έλεγες να αλλάξω αύριο δουλειά (σ.σ.: είναι πολιτικός μηχανικός) και να γίνω σκηνοθέτης θα το έκανα». Η ταινία τους προβλήθηκε δωρεάν στο «Bios». Οταν τον ρωτώ πότε θα βγει σε κάποια μεγάλη αίθουσα δαγκώνεται. «Χτυπάω όλες τις πόρτες των μεγάλων εταιρειών διανομής αλλά δεν δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Το κατανοώ. Γιατί να πάρεις ρίσκο με μια ταινία μικρού προϋπολογισμού; Ωστόσο δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να μου απαντήσουν έστω και αρνητικά. Εμείς είμαστε ερασιτέχνες, ηθοποιούς δεν είχαμε στην ταινία, θέλαμε απλώς να μεταφέρουμε τον χαβαλέ στην οθόνη. Αυτό ίσως είναι κατακριτέο για τις αυθεντίες που δεν μας θεωρούν κινηματογραφικούς. Καταλαβαίνω τον άνθρωπο που δεν μπορεί να δει την ταινία λόγω τεχνικών προβλημάτων. Εμείς απλώς πειραματιζόμαστε». info www.otinanaiproductions.gr, www.frameworks.gr ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΡΕΒΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

10 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Μις Νοκ Αουτ πορεί για κάποιους η πυγμαχία γυναικών να αποτελεί ένα ακόμη ανδρικό προπύργιο που μόλις έπεσε, Μ ωστόσο οι αγώνες ανάμεσα σε εντυπωσιακές γυναίκες που τα δίνουν όλα μέσα στο ρινγκ δεν παύουν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Η πυγμαχία γυναικών αποτελεί ένα άθλημα που το τελευταίο διάστημα βρίσκει εύφορο έδαφος και στην Ελλάδα, με τους αγώνες αυτούς να αποτελούν πλέον σημείο αναφοράς για πολύ κόσμο. Αλλωστε, το να βλέπεις δύο ιδρωμένες γυναίκες να παίζουν ξύλο όχι για τα μάτια σου, αλλά για τη νίκη και την ικανοποίησή τους μόνο ως αφροδισιακό μπορεί να λειτουργήσει στον εκάστοτε θεατή. Και είτε πρόκειται για μια ενδεχομένως ξενόφερτη μόδα είτε για ένα ακόμα αθλητικό γεγονός, οι εκάστοτε πρωταγωνίστριες είναι αποφασισμένες για όλα και τα δίνουν όλα. Η εντυπωσιακή εμφάνιση των περισσότερων αθλητριών, σε συνδυασμό με τη δυναμικότητα, μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει, με το ρινγκ να θυμίζει σύγχρονο Κολοσσαίο και τις αθλήτριες καλλίγραμμες μονομάχους, έτοιμες να ματώσουν στη μάχη προκειμένου να υπερασπιστούν την κυριαρχία τους μπροστά σε θεατές που ζητωκραυγάζουν εκστασιασμένοι. «Στους περισσό- σότερους άνδρες αρέσει να βλέπουν δύο γυναίκες να παλεύουν και έρχονται γι αυτό. Στη συνέχεια όμως διστάζουν να προχωρήσουν ουν σε κάτι παραπάνω. Βλέπε αλλά μην αγγίζεις. Ομως το ρινγκ δεν αλλοιώνει τις ευαισθησίες μιας γυναίκας, απλώς τις σκληραίνει λίγο. Κάποιες φορές λένε χτυπάς σαν άνδρας. Αυτό μπορεί να είναι αρνητικό για μια γυναίκα αλλά είναι πολύ θετικό για μια γυναίκα πυγμάχο. Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα. Εξω από το ρινγκ δεν παύουμε να είμαστε γυναίκες. Η εικόνα που έχει μια γυναίκα μέσα στο ρινγκ δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα έξω από αυτή. Μέσα στο ρινγκ πρέπει να δείρεις τον αντίπαλο. Το ένα είναι άθλημα, το άλλο η ζωή σου. Και όλες οι κοπέλες που κάνουμε πρωταθλητισμό έτσι είμαστε. Οπως και να το κάνουμε, όμως, το να σε αποθεώνει τόσος κόσμος την ώρα που αγωνίζεσαι είναι μια τρομερή ικανοποίηση. Κάτι το μοναδικό!» λέει η πρωταθλήτρια πυγμαχίας Μαρία Πανταζή ή αλλιώς Iron Barbie, όπως είναι γνωστή στον χώρο. Η ίδια ξεκίνησε να ασχολείται με το kick boxing ερασιτεχνικά πριν από περίπου έξι χρόνια. Αν και στην αρχή το έβλεπε απλώς ως μια διέξοδο από την καθημερινότητα και στη συνέχεια ως γυμναστική, στο τέλος εξελίχθηκε σε κάτι σοβαρό και κυρίως επαγγελματικό. «Ξεκίνησα με το kick boxing επειδή είναι ένα άθλημα που συνδυάζει αυτοάμυνα, δύναμη και τεχνική, αλλά στη συνέχεια είδα ότι μπορώ να προχωρήσω και σε επίπεδο πρωταθλητισμού», λέει η ίδια. Αυτή η απόφασή της, όμως, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για την οικογένειά της αλλά και τους ανθρώπους που βρίσκονταν δίπλα της, σε προσωπικό κυρίως επίπεδο: «Ο κόσμος και κυρίως οι άνδρες θα πρέπει να καταλάβουν πως το kick boxing δεν είναι ένα άθλημα το οποίο σου αλλάζει το σώμα και το κάνει πιο αντρικό όπως το bodybuilding. Το δικό μου άθλημα σου χαρίζει ένα δυνατό και γραμμωμένο σώμα, γι αυτό και δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα έχανα τη θηλυκότητά μου. Οι σχέσεις μου δεν είχαν πρόβλημα με το είδος του αθλήματος, όσο με τον χρόνο που αφιερώνω σε αυτό. Δυστυχώς, κάποιους άνδρες τούς τρομάζει η δυναμική που αποκτάς με την πυγμαχία. Γι αυτό το ιδανικό είναι να είσαι με κάποιον που, αν μη τι άλλο, έχει δυναμική προσωπικότητα και αντέχει ένα δύσκολο πρόγραμμα. Οσον αφορά στην οικογένειά μου, όταν ξεκίνησα είχε πάρα πολλές αντιρρήσεις κι ακόμη περισσότερες ανησυχίες, κάτι που δεν ξεπέρασαν ποτέ. Κάθε μέρα ανυπομονούν πότε θα σταματήσω! Τους έχω υποσχεθεί πως μόλις πάρω τους τίτλους που θέλω θα σταματήσω», αναφέρει αφέρ η Μαρία. Ενα ακόμη κορίτσι που Ο Ρόκι φοράει τακούνια! Γυναίκες στο ρινγκ, άνδρες στις κερκίδες Εμφάνιση που αιχμαλωτίζει, βλέμμα που μαγνητίζει, κορμί που καθηλώνει, αλλά και κλοτσιά που «σκοτώνει»! Αυτός είναι ο τύπος της σύγχρονης Ελληνίδας που ανεβαίνει στα ρινγκ και πιάνεται όχι μαλλί με μαλλί, αλλά κροσέ με κροσέ Του Ανδρέα Δερμιτζάκη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΣ

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 11 δες την εντυπωσιακή νίκη της Μαριάννας Καλλέργη στον τελικό του muay thai ανεβαίνει στα ρινγκ μαγνητίζοντας τους θεατές τόσο με την ομορφιά όσο και τον δυναμισμό του είναι η Μαριάννα Καλλέργη, γνωστή από τη συμμετοχή της στο «Dancing on ice»: «Ηθελα πάντα να ασχοληθώ με ένα δυναμικό άθλημα και ψάχνοντας ανακάλυψα στα 13 μου χρόνια τυχαία το muay thai. Αυτό ήταν το όνειρό μου! Εβλεπα στην τηλεόραση τη Ζήνα με τον Ηρακλή και έλεγα: Θέλω κι εγώ να είμαι έτσι. Το ξύλο με κάνει να χαλαρώνω, με γυμνάζει και με ξυπνάει. Είμαι σαν στρατιώτης πριν πάει στον πόλεμο: φτιάχνω τη δική μου στρατηγική, ακολουθώ το σχέδιό μου και πηγαίνω στη μάχη. Το συγκεκριμένο άθλημα με βοήθησε να ανακαλύψω τα όριά μου, γεμίζοντάς με αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση και πειθαρχία». Στα έξι χρόνια ενασχόλησής της με το muay thai, η Μαριάννα έχει παίξει για ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους τίτλους σε Ελλάδα και εξωτερικό, γυρίζοντας την πλάτη στον φόβο: «Οχι, δεν φοβάμαι. Μαθαίνω πρώτα να προστατεύω τον εαυτό μου και ύστερα ανεβαίνω στο ρινγκ για να αντιμετωπίσω τον αντίπαλο. Ναι, υπήρχαν φορές που έφτασα στα όριά μου, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω». «Είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις μια εμφανίσιμη γυναίκα να παίζει ξύλο» Παρά το γεγονός ότι η γυναικεία πυγμαχία δεν χαίρει ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ, δεν είναι λίγες οι γυναίκες που επισκέπτονται καθημερινά σχολές πολεμικών τεχνών προκειμένου να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο άθλημα. «Το τελευταίο διάστημα είναι πολλές οι γυναίκες που επιλέγουν να ασχοληθούν με κάποιο είδος πολεμικής τέχνης. Η ενασχόλησή τους με το kick boxing τους δίνει περισσότερη αυτοπεποίθηση και ασφάλεια, με αποτέλεσμα τα ποσοστά των γυναικών που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με ένα τέτοιο άθλημα να αγγίζουν σχεδόν εκείνα των ανδρών», λέει ο προπονητής και μάνατζερ της Μαρίας, Στέλιος Πολίτης, και συνεχίζει: «Αν το περιβάλλον ήταν πιο εύκολο, θα είχαμε περισσότερες γυναίκες να αγωνίζονται σε επαγγελματικό επίπεδο. Ωστόσο η απουσία χορηγών δεν βοηθάει κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι διοργανώνουμε αγώνες με δικές μας πρωτοβουλίες». Πόσο εύκολο όμως είναι να μανατζάρεις μια γυναίκα πυγμάχο; «Σίγουρα το να μανατζάρεις μια κοπέλα είναι πιο δύσκολο απ ό,τι έναν άνδρα γιατί θα πρέπει να πλησιάσεις και την ψυχολογία της. Ωστόσο πολλές φορές οι γυναίκες είναι πιο πειθαρχημένες από τους άνδρες και πετυχαίνουν τους στόχους τους». Ο ίδιος είναι υπέρ του να ασχολούνται οι γυναίκες με την πυγμαχία, καθώς τις θεωρεί πολύ δυναμικές. «Οι γυναίκες μπορούν να διακριθούν σε αυτό το άθλημα. Το kick boxing δεν είναι πλέον ένας ανδροκρατούμενος χώρος ενώ ο συνδυασμός θηλυκότητας - δυναμισμού γεμίζει πιο εύκολα και γήπεδα. Είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις μια εμφανίσιμη γυναίκα να παίζει ξύλο. Μια εικόνα που εξιτάρει τους άνδρες αλλά κυρίως τις γυναίκες στις οποίες αρέσει να βλέπουν τις εκπροσώπους τους τόσο δυναμικές». Ωστόσο, αν και η γυναικεία πυγμαχία είναι ένα άθλημα που κερδίζει καθημερινά εκατοντάδες οπαδούς, η έλλειψη χορηγών δυσκολεύει κατά πολύ τον κόσμο των αθλητριών. «Τα χρήματα που παίρνουμε σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στον κίνδυνο και τις δυσκολίες του αθλήματος. Η πυγμαχία είναι ένα άθλημα που το κάνεις γιατί σου αρέσει, όχι για να βγάλεις χρήματα», λέει η Μαρία Πανταζή, ενώ ο προπονητής της βλέπει το μέλλον της γυναικείας πυγμαχίας να διαγράφεται λαμπρό στη χώρα μας και μάλιστα άμεσα, παρά τα λιγοστά χρήματα που κερδίζουν όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με αυτή. «Τα ποσά κυμαίνονται από 500 έως 2.000 ευρώ ανάλογα με τη διοργάνωση και τους χορηγούς. Το γυναικείο kick boxing στην Ελλάδα ανεβαίνει σημαντικά το τελευταίο διάστημα!» λέει ο Στέλιος Πολίτης και καταλήγει: «Το να αισθάνεσαι, άλλωστε, στις μέρες μας δυνατή και ασφαλής δεν είναι και λίγο». Η Μαρία Πανταζή ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΑΡΓΥΡΗ «ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΘΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ. ΤΟ KICK BOXING ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΕΝΩ Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΑΣ - ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΥ ΓΕΜΙΖΕΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΙΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΞΥΛΟ», ΛΕΕΙ Η ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΠΥΓΜΑΧΙΑΣ ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΤΑΖΗ Η ΑΛΛΙΩΣ IRON BARBIE

12 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Ο Eλληνας φίλος του Ντέιβιντ Κάμερον Νικόλας Τριμμάτης Οταν πριν από μερικά χρόνια ξεκίνησε να κατασκευάζει πολυτελέστατα κτίρια στο Λονδίνο, ούτε και ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί ότι κάποτε θα κατείχε μια θέση ανάμεσα στους πλουσιότερους Ελληνες της Μεγάλης Βρετανίας. Σήμερα έχει δημιουργήσει έναν ισχυρό κοινωνικό κύκλο με προσωπικότητες όπως ο δήμαρχος του Λονδίνου και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ο Νικόλας Τριμμάτης με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον Της Μαρίας Λεμονιά ο επαγγελματικό του στρατηγείο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τα πολυκαταστήματα «Harrods». T Με θέα τις πολυτελέστατες βιτρίνες με τα πανάκριβα σινιέ προϊόντα των μεγαλύτερων οίκων μόδας, ο Ελληνας businessman Νικόλας Τριμμάτης, που διανύει μόλις την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, έχει βάλει σε εφαρμογή ένα ακόμη μεγάλο του όνειρο: να διαμορφώσει με βάση τη δική του αισθητική ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο γύρω από την πλατεία Beaufort Gardens, στην γκλάμορους συνοικία Knightsbridge, στην καρδιά του Λονδίνου: «Αυτό το project είναι από μόνο του πρόκληση», παραδέχεται. «Μία από τις πιο φημισμένες πλατείες της αγγλικής πρωτεύουσας θα διαμορφωθεί από εμάς. Στόχος μας είναι να δείξουμε σεβασμό στην αισθητική της περιοχής εμμένοντας σε αρχιτεκτονικές γραμμές που είναι ταυτισμένες με πολλές αριστοκρατικές συνοικίες της πόλης». Πρόσφατα ο Ελληνας billionaire, ιδιοκτήτης και πρόεδρος της εταιρείας Concept Business Group, αγόρασε στην ίδια περιοχή το «Parkes Hotel» με σκοπό να το μετατρέψει σε πολυτελέστατα διαμερίσματα διαφορετικών διαστάσεων και απόλυτης χλιδής: μπάνια από mother of pearl, κουζίνες Porsche design, τζακούζι τελευταίας τεχνολογίας, δωμάτια σάουνας, ενώ για τις μεγαλύτερες κατοικίες, αυτές των 500 τ.μ. θα υπάρχει πριβέ κήπος και πισίνα. Ηδη, στα κοσμικά σαλόνια του Λονδίνου συζητούνται οι τιμές που, απ ό,τι φαίνεται λόγω θέσης αλλά και πολυτέλειας, θα φτάνουν το αστρονομικό ποσό των 25 εκατ. αγγλικών λιρών. «Θα είναι τόσο γκλάμορους διαμερίσματα όσο ήταν παλαιότερα και οι ένοικοι του συγκεκριμένου ξενοδοχείου», σχολίασε πρόσφατα ο βρετανικός Τύπος. To «Parkes Hotel» ήταν το καταφύγιο Ευρωπαίων γαλαζοαίματων, μια και βρίσκεται μια ανάσα από τα «Harrods». Eκεί συνήθιζαν να μένουν η πριγκίπισσα Βικτόρια της Σουηδίας, ο Πoλ ΜακΚάρτνεϊ αλλά και ο πρωθυπουργός της Νοτίου Αφρικής Φρεντερίκ Ντε Κλερκ. Κάποιοι, ωστόσο, βιάστηκαν να σχολιάσουν ότι ο δυναμικός Ελληνας επιχειρηματίας δείχνει τα δόντια του στην τοπική αγορά, κάνοντας ακόμη και τους ανταγωνιστές του, όπως οι διάσημοι Candy & Candy, να χάσουν Φλάβιο Μπριατόρε πρίγκιπας Φίλιππος Πρίγκιπας του Μπρουνέι

Ο Νικόλας Τριμμάτης έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο του Knightsbridge, το οποίο αγόρασε προκειμένου να το διαμορφώσει σε πολυτελή διαμερίσματα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 13 τον ύπνο τους: «Είμαστε μιας άλλης φιλοσοφίας», μας διευκρινίζει. «Εμείς διαμορφώνουμε χώρους μέσα στη λονδρέζικη φιλοσοφία και όχι στο σύγχρονο minimal design. Tα διαμερίσματά μας είναι ευρύχωρα και φέρουν κάτι από το επιβλητικό ύφος που ακολουθούσε πάντα την υψηλή κοινωνία του Λονδίνου. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στις μακέτες μας αρκεί για να το καταλάβει. Από την άλλη, εξασφαλίζουμε και την υψηλή παροχή υπηρεσιών. Θα υπάρχει concierge που θα προσφέρει στους ενοίκους από babysitters έως εξασφάλιση εισιτηρίων σε σπάνια θεάματα». Τα υψηλής αισθητικής διαμερίσματα του «Parkes Hotel» Η γειτονιά Μπόφορ Γκάρντενς, την οποία θα διαμορφώσει η εταιρεία του Νικόλα Τριμμάτη Ο Βρετανός πρωθυπουργός, τα πανάκριβα αυτοκίνητα και οι διακοπές στο Μόντε Κάρλο Ο Νικόλας Τριμμάτης γεννιέται στη Θεσσαλονίκη και σε ηλικία 18 ετών φεύγει για το Λονδίνο. Αρχικά σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις και στη συνέχεια Shipping, Trade και Finance στο διάσημο πανεπιστήμιο Cass Business School, απ όπου έχουν αποφοιτήσει μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα Ελλήνων εφοπλιστών όπως ο Νίκος Τσάκος και ο Στέλιος Χατζηιωάννου. Δεν προλαβαίνει να φορέσει την τήβεννο της αποφοίτησης και, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, δημιουργεί τη δική του κατασκευαστική εταιρεία χτίζοντας μια σειρά από κτίρια, όπως πολυτελείς κατοικίες και γραφεία στα οποία στεγάζονται μέχρι σήμερα πασίγνωστες εταιρείες. Σε κάποια εκδήλωση πριν από τέσσερα χρόνια γνωρίζεται με τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον, αποκτούν φιλικές σχέσεις και του γίνεται η τιμητική πρόταση να μπει στο Leader s Group του Συντηρητικού Κόμματος, μαζί με άλλες εξέχουσες προσωπικότητες της επιχειρηματικής ζωής στη Γηραιά Αλβιώνα: «Είμαι ο μοναδικός Ελληνας που έχει μπει στον στενό κύκλο του Ντέιβιντ Κάμερον», δηλώνει ο Νικόλας Τριμμάτης και συνεχίζει: «Στην τελευταία συνάντησή μας, μου άνοιξε κουβέντα για την κρίση στην Ελλάδα, πείθοντάς με για τον προβληματισμό που έχουν οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης για τη χώρα μας. Αισθάνομαι τυχερός που από τη θέση αυτή έχω τη δυνατότητα να προωθήσω κάποια θέματα που αφορούν στην πατρίδα μου». Στην ερώτηση εάν θα τον ενδιέφερε το ενδεχόμενο να κάνει πολιτική καριέρα είναι κατηγορηματικός: «Μπορεί να σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες, τώρα πια όμως είμαι business oriented. Η ενασχόλησή μου με την πολιτική αρχίζει και τελειώνει στην υποστήριξη φίλων και ιδεών». Ο Νικόλας Τριμμάτης, παρότι δουλεύει πολλές ώρες, βρίσκει πάντα χρόνο για ταξίδια και κοινωνικές συναναστροφές. Μπορεί κάποιο βράδυ να τον δείτε να δειπνεί με τον εκκεντρικό δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον και άλλες να απολαμβάνει το διάσημο bellini στο κοσμικό εστιατόριο «Cipriani» μαζί με τον ιδιοκτήτη του Τζουζέπε Τσιπριάνι και τον άλλοτε ισχυρό άνδρα της F1 Φλάβιο Μπριατόρε. Tα βράδια συχνάζει στα prive club «Scott s» και «Annabel s», ενώ είναι μέλος του Guards Polo Club του Windsor. Διατηρεί καλές σχέσεις με τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας και είναι θερμός υποστηρικτής του φιλανθρωπικού έργου του Δούκα του Εδιμβούργου, γι αυτό και όταν ο πρίγκιπας Φίλιππος γιόρτασε τον περασμένο Δεκέμβριο τα 90ά του γενέθλια, ήταν από τους ελάχιστους που εκλήθησαν στο κλειστό καθιστό δείπνο. Κινείται μεταξύ Αθήνας, Λονδίνου, Γενεύης και Μόντε Κάρλο και η μεγάλη του αδυναμία είναι τα πολυτελή αυτοκίνητα που κουβαλούν ιστορία, κάτι που αποδεικνύεται από την αξιοζήλευτη συλλογή του. Από τον πρίγκιπα του Μπρουνέι έχει αγοράσει μια χειροποίητη Rolls-Royce, ενώ από τον Αιγύπτιο επιχειρηματία Μοχάμεντ Αλ Φαγέντ μια κατακόκκινη πεντακοσάρα Mercedes. Οσο για τα συστατικά της επιτυχίας του; Μεγάλη ταχύτητα, καλό άστρο και αδιαμφισβήτητο ταλέντο

14 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Miss διευθυντής Χτυποκάρδια στα θρανία (της μόδας) ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΡΗ Την «κατηγόρησαν» ως υπερβολικά χαρωπή. Η ίδια κλείνει τα αφτιά στις κακίες, ποντάρει στην αισιοδοξία, χαμογελάει στις προκλήσεις και απαντάει στις δυσκολίες με δημιουργικότητα και δουλειά μέσα από το δικό της εργαστήρι μόδας Της Φένιας Γιαννουλάδη

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 15 «ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΞΕΚΙΝΑΝΕ: ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙ;. ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ MEDIA ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΣΩΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΩΡΟ...» «Π ανωλεθρία». Με αυτή τη λέξη η Βίκυ Καγιά χαρακτηρίζει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, με την κρίση να καλπάζει και τον ίσκιο της να απλώνεται βαρύς πάνω από τη χώρα. Ωστόσο, αποφάσισε να ανήκει στους τολμηρούς που δεν βάζουν κάτω το κεφάλι και από το «ολοήμερο μοιρολόι» προτίμησε τη δημιουργία. Οπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά, «έχω τραβήξει πολλά, έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ και νομίζω πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από την αισιοδοξία για να συνεχίζεις στη ζωή σου. Κάθε κρίση κρύβει και μια μεγάλη ευκαιρία. Αν δεν άνοιγα το workshop τώρα, δεν θα το άνοιγα ποτέ. Τώρα ήταν η ώρα», λέει και συνεχίζει με μια ανάσα: «Το fashion workshop είναι μια σκέψη που ωρίμαζε μέσα μου για χρόνια. Για καλή μου τύχη, την περίοδο που πήρα την απόφαση να το κάνω, ήρθαν και με βρήκαν οι υπεύθυνοι του Fashion TV από το Παρίσι, μου είπαν πως θέλουν να κάνουν μια σχολή-πιλότο στην Ελλάδα με την πιστοποίηση του καναλιού και πως με θεωρούσαν την καταλληλότερη για να το τρέξω. Αν και η δική τους πρόταση αφορούσε σε μια παραδοσιακή σχολή modeling, όταν τους έδειξα το έτοιμο business plan που είχα για ένα ολοκληρωμένο fashion school που δεν εκπαιδεύει επίδοξα μοντέλα για το πώς να περπατάνε στην πασαρέλα αλλά βοηθά στη δημιουργία ολοκληρωμένων επαγγελματιών πάνω στα επιμέρους κομμάτια της βιομηχανίας της μόδας -όπως το styling σε όλες του τις εκφάνσεις ή η δημοσιογραφία μόδας- ενθουσιάστηκαν. Hταν more than happy, όπως μου είπαν. Ετσι, αγόρασα το license από το Fashion TV και δημιουργήθηκε το fashion workshop. Τα μαθήματα γίνονται στα ελληνικά και στα αγγλικά και του χρόνου θα μπουν και γαλλικά, αφού αυτές είναι οι γλώσσες που πρέπει πει να γνωρίζεις όταν ασχολείσαι αι με τη μόδα. Αυτό που κάνουμε εδώ είναι ένας χρόνος specializing, δηλαδή δή εξειδίκευση ευση πρακτική ή continuing ng education, που σημαίνει ότι μπορεί ο σπουδαστής να μαζέψει τα μόριά του και να συνεχίσει ει τις σπουδές του στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση πτωσ απευθύνεται ταιπε περισσότερο εροσε νέα παιδιά διάμε φιλοδοξίες οξίε γιακα καριέρα έραεκ εκτός συνόρων. Στο fashion workshop δεν υπάρχουν μοντέλα, δεν είμαστε σχολή μοντέλων, αλλά σχολή μόδας. Αλλωστε δεν είναι ο σκοπός της ζωής μου να είμαι μπροστά από τις κάμερες. Εχω δημιουργήσει κάτι άλλο στη ζωή μου και νιώθω πλήρης». Μιλάμε για τα επτά χρόνια της στη Νέα Υόρκη: «Η δυσκολότερη περίοδος της ζωής μου ήταν όταν μετακόμισα από το Παρίσι, όπου ζούσα τέσσερα χρόνια, στη Νέα Υόρκη», λέει και το μυαλό της έχει ήδη περάσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. «Ενώ πίστευα ότι έχω ένα καταπληκτικό βιογραφικό και ήμουν περήφανη για τις δουλειές μου και τον εαυτό μου, οι Αμερικανοί πετάξαν τις φωτογραφίες μου σε μια άκρη, με πέταξαν και μένα στο τέλος της ουράς και περίμενα μπας και με διαλέξουν. Πέρασα έναν χρόνο-εφιάλτη από casting σε casting. Μετά από δέκα μήνες και πολλή προσπάθεια -πάνω που ετοιμαζόμουν να τα παρατήσω- έγινε το μπαμ και άρχισα να κλείνω τις καλύτερες δουλειές. Γι αυτό και γενικά αποφεύγω να προγραμματίζω». Οπως δεν προγραμμάτισε και τον γάμο της με τον Νίκο Κριθαριώτη, για τον οποίο εγκατέλειψε οριστικά το Μεγάλο Μήλο. «Στην αρχή μετάνιωσα. Πολύ. Αλλά ήταν τόσο όμορφη η σχέση μου με τον Νίκο που δεν ήθελα και να φύγω. Σκέφτηκα πως στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα μαζί. Στην αρχή η μόνιμη μουρμούρα από μένα ήταν να μετακομίσουμε και οι δύο εκεί. Αλλά δεν γινόταν. Εδώ είναι η δουλειά του, η οικογένειά του, οι φίλοι του. Τελικά έμεινα και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου», καταλήγει και αποκαλύπτει πώς βιώνει την καθημερινότητά της από τότε που απέκτησε τον τίτλο της συζύγου: «Αμέσως μετά τον γάμο τίποτα δεν είχε αλλάξει. Πέρασε το πρώτο τρίμηνο, πεντάμηνο, εξάμηνο. Μετά ξαφνικά γίναμε ένα, μια ομάδα! Ενώ ζούσαμε μαζί από πριν, ήμασταν αν τρελαμένοι ο καθένας με τη δική του δουλειά και τρέχαμε. Μας πήρε λίγο καιρό. Τώρα θα μου πει τις ιδέες του σε κάτι άτιπο πουαφορά άστη δουλειά ειάμο μου, θα τουπω κιεγ εγώτη γνώμη μου για κάποιο δικό του θέμα».συνεχίζει ν χ ζ ι με την τελευταία ευτα ταία δημοσιογραφική «μόδα», που θέλει τη συνεντευξιαζόμενη ντευ ευξι ενη να απαντά στο ερώτημα «πότε θα γίνεις μάνα»: «Δεν βλέπω αρνητικά το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων για το πότε θα κάνει παιδί μια κοπέλα που μόλις έχει παντρευτεί. Είναι το ελληνικό σύνδρομο. Δεν προλαβαίνεις να βγάλεις το νυφικό και όλοι ξεκινάνε πότε θα κάνεις παιδί;. Και άμα κάνεις το πρώτο, αρχίζουν πότε θα κάνεις το δεύτερο;. Δεν τελειώνει ποτέ αυτό. Είναι η ελληνική νοοτροπία των media και πρέπει να τη βλέπουμε με χιούμορ και αγάπη. Πιστεύω πάρα πολύ στον Θεό και στο κάρμα και θεωρώ ότι τα πάντα έρχονται στη σωστή στιγμή για δύο ανθρώπους που είναι έτοιμοι και ψυχολογικά και σωματικά και επαγγελματικά να αντιμετωπίσουν ένα τόσο μεγάλο δώρο και μια τόσο μεγάλη δέσμευση. Ξέρει ο καλός Θεός πώς θα τα φέρει τα πράγματα». Αναφέρω την εποχή του «Πρωινού καφέ» και χαμογελάει: «Tι άκουγα τότε! Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο εκείνη την περίοδο ήταν που έβγαιναν και αμφισβητούσαν τον χαρακτήρα μου. Δημοσιεύματα που έλεγαν ότι απέλυα τον κόσμο, ότι φώναζα στους διαδρόμους, ότι έδιωχνα τα κορίτσια από τον Πρωινό καφέ γιατί ήταν πιο όμορφες από μένα. Δεν ήμουν ο καναλάρχης. Παρουσιάστρια ήμουν. Ωστόσο η εμπειρία μιας ζωντανής καθημερινής εκπομπής ήταν πολύτιμη και έμαθα πολλά για την τηλεόραση. Δεν θα άλλαζα κάτι απ όσα έκανα. Ναι, ίσως ήμουν λίγο πιο ανοιχτή απ όσο θα έπρεπε. Ναι, ίσως θα έπρεπε να φυλάγομαι περισσότερο. Αλλά τότε δεν θα ήμουν ο εαυτός μου!». Για τη Βίκυ το τετράπτυχο «πειθαρχία, υπομονή, φαντασία και γνώση» είναι η συνταγή για την επιτυχία, την οποία, όπως λέει, πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς «με μεγάλη ψυχραιμία και λίγα λόγια». Αλλωστε το μυστικό της κομψότητας κρύβεται στο λακωνίζειν: «Η πολλή φασαρία α πάνω στο look μας μπορεί να υποδηλώνει και ανασφάλεια. Οι καλοί τρόποι και η ευγένεια είναι τα κύρια συστατικά στ της κομψότητας, όπως και το πόσο σέβεσαι τον εαυτό σου και πώς αντιλαμ- αμβάνεσαι το στυλ γύρω σου. Είναι καλό να ακολουθούμε ουθο τη μόδα αλλά λά πάντα σταδι δικά μας μέτρα. Ηαπ απλότητα τα είναι τοπα παν. Οπως πωςέχ έχουν πει και άλλοι λο πριν από μένα: Less Les is more».». Η Βίκυ Καγιά με μαθητές από το εργαστήρι μόδας που δημιούργησε σε συνεργασία με το Fashion TV δες βίντεο με φωτογραφίες της Βίκυς Καγιά

16 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Η Ελευθερία Ελευθερίου Ο πρόεδρος της Universal Τάσος Ξυναρής δες το τραγούδι της Ηβης Αδάμου με το οποίο θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στον φετινό διαγωνισμό H Eurovision, η ελληνική συμμετοχή, ο ρόλος της Universal και το -κουρεμένο- budget Ο επικεφαλής της Universal φανερώνει το παρασκήνιο της επιμέρους ανάθεσης του διαγωνισμού της Eurovision στη δισκογραφική εταιρεία, σκιαγραφεί το προφίλ των υποψηφίων, αποκαλύπτει λεπτομέρειες για το μουσικό «πανηγύρι» της χρονιάς και μας υπόσχεται την πρωτιά! Της Σοφίας Χουντάση Σ το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν θα χτυπήσει φέτος τον Μάιο η καρδιά του 57ου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Το «παρών» θα δώσει και η χώρα μας, η οποία θα βγει για λίγο από την Εντατική της κρίσης για να πει (ακόμη) ένα τραγουδάκι. Ο λογαριασμός ωστόσο θα είναι αυτή τη φορά, λόγω κρίσης, «μοιρασμένος» ανάμεσα στην ΕΡΤ και τη δισκογραφική εταιρεία Universal, η οποία θα αναλάβει εξ ολοκλήρου τόσο την επιλογή των υποψηφίων όσο και το κόστος του καλλιτέχνη που θα μας εκπροσωπήσει στον μουσικό διαγωνισμό. - Για πρώτη φορά στην Ελλάδα δισκογραφική εταιρεία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου να χρηματοδοτήσει αλλά και επιλέξει η ίδια τους καλλιτέχνες για τη Eurovision. Τι συνέβη; Η διαδικασία ήταν ξεκάθαρη και διαφανής. Η ΕΡΤ, και συγκεκριμένα ο κ. Ταγματάρχης, κάλεσε όλες τις δισκογραφικές εταιρείες, μας παρουσίασε μια εισήγηση και μας ενημέρωσε ότι δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει εξ ολοκλήρου τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Eurovision. Επίσης, μας ξεκαθάρισε ότι η ΕΡΤ αναλαμβάνει το κόστος συμμετοχής στην EBU, δηλαδή το κόστος του δικαιώματος συμμετοχής, και πως η εταιρεία που θα αναλάμβανε θα έπρεπε να καλύψει αυτό της αποστολής. Δηλαδή, το κόστος των υποψηφίων, των τραγουδιών, των εισιτηρίων, της διαμονής, των χορευτών και του styling. - Γιατί η ΕΡΤ επέλεξε τελικώς τη Universal; Ημασταν η μόνη δισκογραφική εταιρεία που δέχτηκε να αναλάβει το κόστος ώστε να πάει η Ελλάδα στη Eurovision. Δεν υπήρξε ενδιαφέρον από καμία άλλη δισκογραφική. - Πιστεύετε ότι οι άλλες δισκογραφικές δεν συμμετείχαν λόγω της οικονομικής κρίσης; Ισως δεν ήθελαν να ρισκάρουν και να σηκώσουν αποκλειστικά το κόστος της όλης ιστορίας σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά με τους χορηγούς. Εμείς θεωρήσαμε πως η Ελλάδα έπρεπε να συμμετάσχει και ότι ο ελληνικός λαός έπρεπε να πληρώσει τα λιγότερα δυνατά. - Πόσο υπολογίζετε ότι θα σας στοιχίσει η φετινή συμμετοχή; Το κόστος συμμετοχής του καλλιτέχνη που θα πάει στη Eurovision υπολογίζουμε να φτάσει τις 60.000 ευρώ. Φυσικά, δεν θα είναι όπως τις παλιές εποχές που γινόντουσαν υπερπαραγωγές. Δεν θέλουμε τυμπανοκρουσίες, ούτε υπερβολές. Η Ελλάδα πρέπει να συμμετάσχει και ας έχει οικονομικό πρόβλημα, όπως συμβαίνει με την Ισπανία και την Πορτογαλία. Δεν πρέπει να δείξουμε ήττα. - Στο παρελθόν πού κυμαινόταν το κόστος συμμετοχής; Παλιά, όλο το πακέτο άγγιζε τις 200.000 ευρώ και λίγα λέω. - Ποιος είναι ο δικός σας στόχος με τη συμμετοχή; Θέλουμε να απευθυνθούμε στη νεολαία. Μέσα στο μαύρο περιβάλλον όπου ζούμε πρέπει να δώσουμε μια ελπίδα στο όνειρο της νεολαίας. Στόχος μας είναι να αποτελέσει η Eurovision μια πλατφόρμα όπου νεαρά ταλέντα θα μπορούν να εμφανιστούν και να αναδειχτούν. Δεν θα παρουσιαστούν καλλιτέχνες που έχουν κάνει δισκογραφία, ούτε οι Melisses, όπως έχει ακουστεί, αλλά νέα ταλέντα. - Velvet Fire, Ελευθερία Ελευθερίου, Παναγιώτης Τσακαλάκος, Μαλού Κυριακοπούλου, Χρήστος Π., Κωνσταντίνος Φραντζής. Ισχύει ότι αυτά τα ονόματα θα συμμετάσχουν στα προκριματικά της Eurovision; Οι Velvet Fire, η Ελευθερία Ελευθερίου και ο Κωνσταντίνος Φραντζής είναι καλλιτέχνες που έχουν το προφίλ της Eurovision. Πρόκειται για ταλαντούχα παιδιά που έχουν το «πακέτο», δεν έχουν κάνει κάποια δισκογραφική δουλειά και θα μπορούσαν άνετα να συμμετάσχουν. Ο Παναγιώτης Τσακαλάκος και ο Χρήστος Π. έχουν ήδη κυκλοφορήσει δισκογραφικές δουλειές, οπότε αποκλείονται, όπως επίσης και η Μαριλού Κυριακοπούλου. Θα υπάρξουν επίσης και καλλιτέχνες που δεν έχουν υπογράψει ακόμα με την εταιρεία μας αλλά τους θεωρούμε ταλέντα. Στις 15 Φεβρουαρίου θα έχουμε καταλήξει σε τέσσερις ή πέντε συμμετοχές. - Το να στείλετε άγνωστους καλλιτέχνες δεν είναι ένα ρίσκο; Οχι, διότι η όλη διαδικασία περνάει από τη δισκογραφική εταιρεία η οποία έχει όλες τις γνώσεις και την πείρα προκειμένου να φέρει το θεμιτό απο-

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 17 Ο Κωνσταντίνος Φραντζής τέλεσμα. Εξάλλου στον διαγωνισμό της Eurovision έχουμε δει να συμμετέχουν φτασμένοι καλλιτέχνες και να πατώνουν. Οπότε ένας νέος καλλιτέχνης δεν αποτελεί ρίσκο. - Τα τραγούδια μπορεί να τα γράψει ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης όπως ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ή ο Γιώργος Θεοφάνους; Ακόμα διερευνούμε ποιοι είναι αυτοί που θα μας δώσουν τα τραγούδια. Επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου, θα δούμε έτοιμα ή σχεδόν έτοιμα τραγούδια και θα πάμε να διεκδικήσουμε την πρωτιά! - Μια που το αναφέρατε, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση. Μέσα στον γενικότερο χαμό για το αν θα συμμετάσχει η Ελλάδα στη Eurovision υπήρξε όντως μια καθυστέρηση. Ευτυχώς, τα καταφέραμε χρονικά και θα πάμε στο Μπακού του Αζερμπαϊτζιάν. - Μουσικά, θα κινηθείτε σε μπαλάντες, dance ή ροκ κομμάτια; Αν και δεν αποκλείεται τίποτα, όπως μια μπαλάντα, νομίζω ότι θα υπάρχουν και διαφορετικές προτάσεις. Πάντως η Eurovision κινείται πιο πολύ σε dance κομμάτια που αντιπροσωπεύουν περισσότερο το νεανικό κοινό. - Πώς θα γίνει η διαδικασία «αποκάλυψης» των τραγουδιών; Τα τραγούδια των υποψηφίων θα κυκλοφορήσουν διαδικτυακά. Η τελική επιλο- γή θα γίνει όπως κάθε χρόνο μέσα από μια παρου- σίαση στο πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου. Στόχος μας είναι να μη γίνει σε στούντιο, αλλά ούτε να επιβαρυνθεί η ΕΡΤ, δηλαδή εμείς οι πολίτες. Με την υποστήριξη χορηγών μπορεί να γίνει κάτι σαν συναυλία η οποία θα είναι προσβάσιμη σε πολύ κόσμο. Μια σκέψη μας είναι να γίνει σε κάποιο εμπορικό κέντρο. - Πώς σας φαίνεται το τραγούδι «La la love» της Ηβης Αδάμου που θα εκπροσωπή- σει την Κύπρο; Η Ηβη Αδάμου είναι μια πολύ καλή τραγουδίστρια, το τραγούδι και η παρουσίαση εξαιρετικά. Πιστεύω ότι θα πάει πολύ καλά! Οι Velvet Fire

18 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 O Ζακ Μεναχέμ στα 30 του χρόνια Ζακ Μεναχέμ Ο δάσκαλος των μουσικών παραγωγών Ενα βιβλίο που έγραψε ο ανιψιός του, Ερρίκος Αρώνες, έρχεται να φωτίσει τη ζωή και το έργο του επιζώντος των στρατοπέδων συγκεντρώσεων, ο οποίος μύησε γενεές γενεών Ελλήνων στις μουσικές του κόσμου Του Χρήστου Ζαμπούνη φωνή είναι βαθιά, εκφραστική, με μια πραότητα που εξευγενίζει και τις πλέον H άγριες διαθέσεις. Μπροστά στην κονσόλα ο Ζακ Μεναχέμ τα κάνει όλα... Διαλέγει τους δίσκους, ρυθμίζει τον ήχο, σχολιάζει τα τραγούδια που παρουσιάζει. «Επί τέσσερις δεκαετίες, ο πατέρας όλων των μετέπειτα ραδιοφωνικών παραγωγών» μοιράζεται με τους ακροατές, είτε της ΥΕΝΕΔ είτε αργότερα του 9,84, το πάθος του για τη μουσική. «Ο Ζακ Μεναχέμ ήταν ο πρώτος όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς που ασχολήθηκε και αφοσιώθηκε στην εθνική μουσική. Τον θεωρώ έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους που είχα ποτέ», εξομολογείται ο Γιάννης Πετρίδης στο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε για τη ζωή του σπουδαίου μουσικού παραγωγού και επιμελήθηκε ο αγαπημένος ανιψιός του Ερρίκος Αρώνες. «Ο Ζακ μού έμαθε τη δουλειά. Μου έμαθε επίσης πάρα πολλά για την τζαζ μουσική. Σαν βοηθός του, δακτυλογραφούσα τα κείμενα για τις εκπομπές του κι έτσι μάθαινα. Κατόπιν άρχισα να ψάχνω μόνος μου ποιος είναι, ας πούμε, ο Duke Ellington και ούτω καθεξής...» προσθέτει ο Νίκος Μουρατίδης. «Με γοητεύει το ραδιόφωνο», είχε δώσει το στίγμα της φιλοσοφίας του ο Ζακ Μεναχέμ σε μία συνέντευξή του στην «Καθημερινή» το 1990 και συνέχισε: «Οταν γίνονται εκπομπές που θέλουν ψάξιμο, γράψιμο και μοντάρισμα. Με απογοητεύουν οι εκπομπές του ποδαριού. Με γοητεύει η πρωτοτυπία. Με απογοητεύει η ρουτίνα. Με απογοητεύουν πάρα πολλές εκπομπές ιδιωτικών ραδιοσταθμών που τις χαρακτηρίζει μια χυδαιότητα, μία αθυροστομία και, το χειρότερο, αυτές που βρίζουν τον ακροατή και αυτός δεν έχει μικρόφωνο στο χέρι». Αλλοι καιροί, άλλα ήθη. Η ιδέα για να γραφτεί ένα βιβλίο πάνω στη ζωή και το έργο του Ζακ Μεναχέμ προέκυψε όταν η σύζυγός του Μαίρη εξιστόρησε στον ανιψιό του Ερρίκο, που πήγε να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο, ένα όνειρο που μουρμούριζε στον ύπνο του το προηγούμενο βράδυ: ότι παρουσίαζε την έκδοση της βιογραφίας του. Τότε οι γιατροί τού έδιναν λίγους μήνες ζωή. Τελικώς έζησε άλλα τριάμισι χρόνια. «Δεν ξέρω αν η προοπτική της συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν εκείνη που τον σήκωσε από το κρεβάτι», σημειώνει στον πρόλογό ο Ερρίκος Αρώνες και συνεχίζει: «Το μόνο που ξέρω είναι πως εκείνη την ημέρα κατάλαβα γιατί ο Ζακ είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης». 20 Ιουνίου 1944. Μετά τη σύλληψη του πατέρα του, του γαμπρού του και του θείου του, ο Ζακ Μεναχέμ οδηγείται στα υπόγεια της οδού Μέρλιν όπου ήταν το αρχηγείο της Γκεστάπο. Είναι μόλις 16 ετών. Υστερα από ένα σύντομο πέρασμα από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου, επιβιβάζεται στο τρένο με προορισμό το στρατόπεδο συγκεντρώσεως «Μπίργκεναου». Οσοι επέζησαν από το δύο εβδομάδων ταξίδι παρουσιάζονται σε έναν αξιωματικό SS και έναν γιατρό. Οι γέροι, οι άρρωστοι και οι πληγωμένοι πάνε «σ ένα περίεργο ίδρυμα που θεραπεύει όλες τις παθήσεις μέσα σε δέκα λεπτά: το κρεματόριο», όπως χαρακτηριστικώς διηγείται. Οι υπόλοιποι, αφού τους χτυπήσουν τον αριθμό στο χέρι, προορίζονται για εργασία. Οι μήνες που θα περάσει στο Αουσβιτς, όπου εν τω μεταξύ έχει μεταφερθεί, είναι εφιαλτικοί. Η περιγραφή τους αφήνει τον αναγνώστη ενεό: «Συχνά κρυβόμουν κάτω από σωρούς με πτώματα και κοιμόμουν εκεί περιμένοντας να τελειώσει το μαρτύριο. Αισθανόμουν ότι το τέλος πλησίαζε. Ή θα ήταν το τέλος του μαρτυρίου ή το δικό μου τέλος. Πια δεν είχα τίποτα. Δεν είχα ζωή, δεν αισθανόμουν, δεν είχα οικογένεια, δεν ήξερα αν θα δω κανέναν από τους δικούς μου. Είχα δει όλο αυτό το παιχνίδι του παραλόγου από τα δεκάξι μου χρόνια, δεν ήξερα ποιος είμαι, πού είμαι. Δεν είχα αξιοπρέπεια, δεν είχα φαγητό για μέρες, έπινα νερό από λάσπη για να ζήσω, είχα βουτήξει στις ακαθαρσίες, [...] δεν ήξερα αν υπάρχει Θεός ή πού ήταν. Τίποτα». Η απελευθέρωση τον βρίσκει 20 κιλά. Υστερα από μία σύντομη νοσηλεία σε αγγλικό νοσοκομείο, αποφασίζει να γυρίσει στην Ελλάδα με τα πόδια. Διάρκεια της διαδρομής, 60 ημέρες. Από τις τρεις χιλιάδες του τρένου επέζησαν οι δέκα. Η άφιξη στην Αθήνα σηματοδοτεί μια νέα περίοδο, γεμάτη ζωή αυτή τη φορά. «Οσο σκοτάδι είχαν τα χρόνια του πολέμου, άλλο τόσο φως είχαν αυτά που θα ακολουθούσαν. Ο Ζακ θα ταξίδευε στην Αμερική, θα πλούτιζε και θα τελειοποιούσε τις μουσικές του γνώσεις, θα έδινε ρεσιτάλ στο Carnegie Hall και μετά θα επέστρεφε στην Ελλάδα για να διαπρέψει ως ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, μυώντας γενιές ολόκληρες ακροατών στη μαγεία της τζαζ και της Μουσικής του Κόσμου: ενός κόσμου που γνώρισε μέσα από τα ταξίδια και τα διαβάσματά του. Ταυτόχρονα, δίδασκε στο κοινό ακούσματα που μέχρι τότε ήταν παντελώς άγνωστα στην Ελλάδα. Θα υπέγραφε τη μουσική επιμέλεια για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, ενώ η εργασία του στη δισκογραφική εταιρεία Polygram τον έφερε σε επαφή με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής και διεθνούς μουσικής σκηνής. Ακόμη πιο σημαντικό, απέκτησε μια ευτυχισμένη οικογένεια, με παιδιά και εγγόνια, και έζησε όλη του τη ζωή περιστοιχισμένος από αγάπη, γιατί όποιος κι αν τον γνώριζε δεν μπορούσε παρά να παραδοθεί άνευ όρων στη γλυκύτητα του χαρακτήρα του και στη θέρμη των ματιών του...» συνοψίζει ο Ερρίκος Αρώνες. Πέρα από τη θαυμαστή καριέρα του τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στην Αθήνα, ο Ζακ Μεναχέμ διακρίνεται ως «η ψυχή της παρέας» στη χρυσή εποχή της Μυκόνου. «Τον Ζακ τον γνώρισα στη Μύκονο, μπορεί και πριν από τη δεκαετία του 50. Ηταν η εποχή που η ηλεκτροδότηση σταματούσε το βράδυ κι έμπαινε μπροστά η γεννήτρια του νησιού. Η παρέα μου πήγαινε τότε στο λεγόμενο Μόντε Κάρλο, ένα ταρατσάκι μπροστά από την εκκλησία της Παραπορτιανής, με φαντασμαγορική θέα, που μας φαινόταν τότε πέρα από καταπληκτικό. Καθώς δεν υπήρχε φωνογράφος ούτε μαγνητόφωνα ούτε τίποτε, ερχόταν ο Ζακ με την κιθάρα του και μας έπαιζε τις καταπληκτικές μουσικές του, ενώ εμείς καθόμασταν εκεί και τον ακούγαμε. Εμείς τότε δεν ξέραμε τίποτα από μουσική, εκείνος μας τα έμαθε όλα, τα ανδαλουσιανά, τα τάνγκο και όλα αυτά. Ηταν ένας χρυσός, χαριτωμένος άνθρωπος. Τραγουδούσε υπέροχα, έπαιζε καταπληκτική κιθάρα και δεν είχε ποτέ να πει κακή κουβέντα για κανένα», θυμάται ο Ζάχος Χατζηφωτίου. Αυτή η ανωτερότητα της ευγενικής του φύσεως, αλλά και το πολύτιμο μάθημα που δίδαξε στους οικείους του, να μην το βάζουν ποτέ κάτω, είναι το απαύγασμα της αναγνώσεως της μυθιστορηματικής βιογραφίας ενός ανθρώπου που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στο εγχώριο, μουσικό και ραδιοφωνικό στερέωμα.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 Πρώτο Θέμα 19 Μουσική συνάντηση με τον αγαπημένο του φίλο και συνεργάτη Μίμη Πλέσσα τη Μελίνα Μερκούρη, η οποία του είχε μεγάλη αδυναμία Στο πιάνο με τον Ντίζι Γκιλέσπι Με τον Ιαν Γκίλαν, τραγουδιστή του συγκροτήματος Deep Purple Με τον Ντέμη Ρούσσο Ο Ζακ Μεναχέμ στο γραφείο του Σε απονομή χρυσού δίσκου με τη Βίκυ Λέανδρος info Το βιβλίο του Ερρίκου Αρώνες «Ζακ Μεναχέμ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη Με την Αννα Βίσση και την Ελπίδα Βραδινή έξοδος με την Ειρήνη Παππά και τον Nίκο Αντύπα

20 Πρώτο Θέμα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΡΕΒΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ Ο εναλλακτικός Δημήτρης Αλεξανδρής «Κάποια στιγμή θα αντιδράσω ανεξέλεγκτα» Μιλάει αργά, τυλιγμένος σ ένα σύννεφο καπνού. Τοπίο θολό, που καθαρίζει λέξη με τη λέξη, κουβέντα με την κουβέντα, πρόταση με την πρόταση. Ακριβώς όπως και η εικόνα του «απρόσιτου» παιδιού του θεάτρου που αρνείται να παραλάβει το «δώρο» της εμπορικότητας Της Ρομίνας Ξύδα Με τον Γιάννη Στάνκογλου από την παράσταση «Ατέλειωτη βροχή» -Θ α ήθελα να γυρίσουμε πίσω, στα χρόνια της αθωότητας. Πώς θυμάσαι τον εαυτό σου εκείνη την εποχή; Υπήρξα μάλλον ένα εσωστρεφές παιδί. Διάβαζα πάρα πολύ, δεν είχα πολλές παρέες, ούτε πολλούς φίλους, δεν με ενδιέφερε να βγω, ούτε να διασκεδάσω. Ο έξω κόσμος ξεκίνησε για μένα κάπου κοντά στο Λύκειο. Μέχρι τότε, το χόμπι μου ήταν να φτιάχνω συναρμολογούμενα και να διαβάζω ασταμάτητα -Πώς ένας άριστος μαθητής δεν περνάει το κατώφλι κάποιου πανεπιστημίου; Ηθελα να γίνω πιλότος. Εδωσα δύο φορές στη Σχολή Ικάρων αλλά δεν πέρασα. -Και κάπως έτσι αποφάσισες να πετάξεις στους αιθέρες της υποκριτικής. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός και ουδέποτε μ ενδιέφεραν η έκθεση και το χειροκρότημα. Εκανα κάποια μαθήματα στο σχολείο, στη θεατρική ομάδα του Πολυκλαδικού, και ξεκίνησα να παίζω ερασιτεχνικά. Οταν δεν πέρασα στη Σχολή Ικάρων αποφάσισα να γίνω ηθοποιός γατί ήθελα απλώς να κάνω μια δουλειά που να μη βαριέμαι. Ετσι πέρασα στο Θέατρο Τέχνης, κάθισα έναν χρόνο, δεν τα πήγαμε καλά, έφυγα και στη συνέχεια μπήκα με υποτροφία στη Σχολή Βεάκη -Κινηματογραφικές ταινίες, βραβεία, θέατρο και λίγο αργότερα η είσοδός σου στον κόσμο της τηλεόρασης με το «Λόγω τιμής». Η θριαμβευτική εκείνη είσοδος σε άλλαξε σε κάτι; Σε τίποτα. Η τηλεόραση σίγουρα σου προσφέρει αναγνωρισιμότητα, μια προσφορά η οποία με αφήνει αδιάφορο και μια εμπορικότητα την οποία αν θέλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις -Πού έγκειται η άρνησή σου να χρησιμοποιήσεις το «δώρο» της εμπορικότητας; Δεν ξέρω. Είναι πολλά, αλλά το κυρίαρχο είναι ότι προτίμησα να κάνω άλλες επαγγελματικές επιλογές. -Γενικά είσαι ένας άνθρωπος που κρατάει πολύ χαμηλό προφίλ, αποφεύγοντας σθεναρά την έκθεσή του στα media Δεν δίνω συνεντεύξεις γιατί οι περισσότερες κακοποιούνται. Είναι απαράδεκτο να μιλάς σε κάποιον και στη συνέχεια να διαβάζεις άλλα από αυτά που έχεις πει. Κοίταξε, περνώντας τα χρόνια υπάρχουν πράγματα για τα οποία αναρωτιέμαι κι εγώ πώς έχουν γίνει. Δεν είναι ότι είχα από την αρχή μια άποψη για το πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι και τι εντύπωση δίνω στον κόσμο. Αυτό δεν το ήξερα, δεν το ξέρω και δεν θα το μάθω ποτέ. Εγώ, το μόνο που ξέρω είναι να κάνω τη δουλειά μου. -Πού μεγάλωσες; Κατά πόσο το περιβάλλον όπου μεγαλώνουμε καθορίζει αυτό που θα γίνουμε στη ζωή μας; Μεγάλωσα στο Περιστέρι και ζω στο Χαϊδάρι. Ο πατέρας μου ήταν επιπλοποιός και μετά οδηγός στα τρένα. Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με τον χώρο της τέχνης και δεν πιστεύω ότι οι επιλογές στη ζωή μας ανάγονται αποκλειστικά στο περιβάλλον όπου μεγαλώνουμε. Σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν κάποιες βαθύτερες ανάγκες που τον οδηγούν σε αυτό που θα γίνει ή θα κάνει στη ζωή του -Οταν ξεκίνησες, υπήρχαν μέσα σου οι έννοιες της επιτυχίας και της αποτυχίας; Οχι, δεν φοβόμουν την αποτυχία, φοβόμουν αν θα κάνω γι αυτή τη δουλειά, κάτι για το οποίο αναρωτιέμαι ακόμα. -Αρα δεν θεωρείς τον εαυτό σου επιτυχημένο σε αυτό που κάνεις Οχι, τον θεωρώ τυχερό. Θα ήθελα ωστόσο να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εάν θεωρήσουμε επιτυχημένο κάποιον που ασχολούνται όλοι μαζί του επειδή «πουλάει», δεν είμαι επιτυχημένος. Εάν όμως θεωρήσουμε επιτυχημένο έναν άνθρωπο ο οποίος κάνει αυτό που αγαπάει χωρίς να έχει ξενερώσει στο παραμικρό, τότε ναι, είμαι επιτυχημένος. -Αν τελικά δεν έκανες γι αυτή τη δουλειά, είχες κάποια εναλλακτική στο μυαλό σου; Πολλές. Στη ζωή μου άλλωστε έχω κάνει άπειρες δουλειές. Από μπάρμαν και αφισοκολλητής μέχρι πωλητής στα πανηγύρια με τον θείο μου και εργάτης στο Πέραμα, στα καράβια. Για το «αύριο» έχω και πάλι εναλλακτική και μάλιστα πολύ καλή. Θα ήθελα να πάω να γίνω γεωργός ή βοσκός και μάλιστα «ψήνω» και τα παιδιά μου γι αυτό. Αυτή που για την ώρα δεν «ψήνεται» με τίποτα είναι η γυναίκα μου -Σε μια τέτοια κίνηση το ότι έχεις παιδιά δεν αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα; Καθόλου. Τα «προνόμια» της πόλης, όπως ένα ιδιωτικό σχολείο, δεν τα πιστεύω. Νομίζω ότι ένα παιδί πρέπει να ζήσει. Και η ζωή σε ένα αποστειρωμένο, ξενέρωτο και ψωνίστικο περιβάλλον, με προδιαγεγραμμένο μέλλον, δεν είναι αυτό που θέλω για τα παιδιά μου. Εγώ γουστάρω και την τσογλανιά και την αλητεία και την ελευθερία. Και αυτά είναι δύσκολο να τα πετύχεις σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο. Ενα