Σύνθεση: Παναγ. Σπηλιόπουλος, Πρόεδρος Εφετών, Χρυσούλα Φλώρου Κοντοδήμου, Βρυσηίς Θωμάτου (εισηγήτρια) Εφέτες

Σύνθεση: Παναγ. Σπηλιόπουλος, Πρόεδρος Εφετών, Χρυσούλα Φλώρου Κοντοδήμου, Βρυσηίς Θωμάτου (εισηγήτρια) Εφέτες Δικηγόρος του γραφείου μας: Κ.Ε.Μακαρώνας * * * * * 322,324, 524,527,528,270 Κ.Πολ.Δ.- 57,914,920,932 Α.Κ. 367,363,362,361 Π.Κ. - Έφεση κατ ερήμην αποφάσεως Πολυμελούς Πρωτοδικείου (Τακτικής Διαδ/σίας) λειτουργεί ως υποκατάστατο της καταργημένης ήδη αναιτιολόγητης ανακοπής ερημοδικίας, επιφέρει εξαφάνιση εκκαλουμένης και αναδίκαση από το Εφετείο ως ουσιαστικώς πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Μετά την εξαφάνιση ο εκκαλών μπορεί να προβάλει όλους τους ισχυρισμούς που είχε δικαίωμα να προτείνει πρωτοδίκως δίχως τους περιορισμούς της 527 Κ.Πολ. Δ- Προσβολή προσωπικότητος δυσφήμηση τελουμένη με ισχυρισμούς δικογράφου Δικαιολογημένο ενδιαφέρον- Ένσταση εκ της 367 παρ. 1 Π.Κ. για την απόκρουση της αξιώσεως του παθόντος αποκρούεται με αντένσταση του παθόντος για την εφαρμογή της περίπτωσης της 367 παρ. 2 Π.. Δεδικασμένο Η έκταση του δεδικασμένου καθορίζεται από την αιτιολογία της προηγούμενης απόφασης 1 / 9

Δέχεται αγωγή όπως και το Πρωτοβάθμιο. * * * * * ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ Σύμφωνα με το άρθρο 528 ΚΠολΔ (όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 16 παρ. 4 του ν. 2915/2001), αν ασκηθεί έφεση από διάδικο που δικάστηκε σαν να ήταν παρών, η εκκαλούμενη απόφαση εξαφανίζεται μέσα στα όρια που καθορίζονται από την έφεση και τους προσθέτους λόγους. Ο εκκαλών δικαιούται να προβάλλει όλους τους ισχυρισμούς που μπορούσε να προτείνει πρωτοδίκως". Κατά δε τη διάταξη του άρθρου 524 παρ. 2 του ΚΠολΔ "η προφορική συζήτηση κατά τις διατάξεις του άρθρου 270 είναι υποχρεωτική μόνο στη περίπτωση του άρθρου 528, στην οποία εφαρμόζονται όλες οι διατάξεις του άρθρου 270". Στην περίπτωση αυτή, στα πλαίσια της προφορικής συζήτησης που ισχύει πλέον σε όλη την έκταση των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων, η έφεση λειτουργεί ως υποκατάστατο της καταργημένης αναιτιολόγητης ανακοπής ερημοδικίας και επιφέρει χωρίς έρευνα των λόγων της, την εξαφάνιση της εκκαλούμενης απόφασης και την αναδίκαση της υπόθεσης από το Εφετείο, που μετατρέπεται ουσιαστικά σε πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Μετά την εξαφάνιση της απόφασης, χωρεί ενώπιον του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου νέα συζήτηση της υπόθεσης, κατά την οποία ο εκκαλών μπορεί να προβάλει όλους τους πραγματικούς ισχυρισμούς, τους οποίους και πρωτοδίκως είχε δικαίωμα να προτείνει, χωρίς να υπόκειται στους περιορισμούς του άρθρου 527 ΚΠολΔ, ενώ παράλληλα, για λόγους οικονομίας της δίκης, εξετάζονται και οι μάρτυρες κατά την ίδια συζήτηση (Εισηγητική έκθεση ν. 2915/ 2001, ΑΠ 1015/2005 Δ/νη 46. 1100, ΕφΑΘ 683/2008 Δ/νη 49. 1513, ΕφΑΘ 6387/2004 Δ/νη 46. 2 / 9

869, ΕφΑΘ 2592/2004 Δ/νη 46. 557, ΕφΘεσσ 1046/2008 Αρμ 2009. 246, Εφ Πειρ 425/2006 ΠειρΝομ 2006. 286).Στην προκειμένη περίπτωση, ο ενάγων,.. με την κρινομένη απο.. αγωγή του, ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ισχυρίστηκε ότι οι εναγόμενοι, στα πλαίσια του μεταξύ τους δικαστικού αγώνα κατά τα εκτιθέμενα ειδικότερα στην αγωγή, άσκησαν την από 13-12- 2007 αντέφεση ενώπιον του Εφετείου Αθηνών, στην οποία διέλαβαν τους αναφερόμενους σ' αυτή (αντέφεση) ψευδείς και συκοφαντικούς για τον ίδιο ισχυρισμούς, ότι ο πρώτος εναγόμενος είχε περιλάβει τους ίδιους ισχυρισμούς στην από 7-6-2002 μήνυσή του για την αξιόποινη πράξη της κακουργηματικής απάτης, μεταξύ άλλων και κατ' αυτού (ενάγοντος), επί της οποίας εκδόθηκε το με αριθμό. Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, ήδη αμετάκλητο, το οποίο αποφάνθηκε ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία σε βάρος του για την άνω πράξη, ότι οι εναγόμενοι με την επανάληψη των ανωτέρω ψευδών και συκοφαντικών γι' αυτόν ισχυρισμών στο δικόγραφο της αντέφεσης, είχαν ως σκοπό να βλάψουν την τιμή και την επαγγελματική του υπόληψη και αξιοπιστία και να προσβάλουν την προσωπικότητά του και ότι από την άνω παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά τους υπέστη ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας δικαιούται ως χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 100.000 ευρώ. Ζήτησε δε, ύστερα από παραδεκτό περιορισμό του αιτήματος της αγωγής από καταψηφιστικό σε εν μέρει αναγνωριστικό, με δήλωση που καταχωρήθηκε στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά συνεδρίασης του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου και με τις εμπροθέσμως κατατεθείσες προτάσεις του (αρθρ. 223 ΚΠολΔ), να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να του καταβάλουν καθένας σε ολόκληρο το ποσό των 50.000 ευρώ, απαγγελλομένης και προσωπικής κράτησης σε βάρος του πρώτου εναγομένου ως μέσο εκτέλεσης της απόφασης λόγω της αδικοπραξίας και να αναγνωριστεί ότι οφείλουν, επιπλέον, να του καταβάλουν καθένας σε ολόκληρο το ποσό των 50.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, με το νόμιμο τόκο τα παραπάνω ποσά, από την επίδοση της αγωγής και να κατα- δικαστούν στα δικαστικά του έξοδα. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση, δικάζοντας ερήμην των εναγομένων, αφού έκρινε νόμιμη την αγωγή, ως στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 57, 59, 299, 346, 481 επ, 914, 926, 932 ΑΚ, 362, 363 ΠΚ, 70 και 1047 ΚΠολΔ, δέχθηκε κατά μέρος αυτή ως ουσιαστικά βάσιμη υποχρεώνοντας τους εναγόμενους να καταβάλουν στον ενάγοντα, καθένας σε ολόκληρο το ποσό των 7.000 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής, ενώ απέρριψε το αίτημα περί απαγγελίας προσωπικής κράτησης σε βάρος του πρώτου εναγομένου. Κατά της απόφασης αυτής και κατά το μέρος που έγινε δεκτή η αγωγή, παραπονούνται οι εναγόμενοι με την υπό κρίση έφεση, η οποία είναι εμπρόθεσμη, αφού η προσβαλλόμενη απόφαση επιδόθηκε σ' αυτούς στις 22-9-2009.. και το δικόγραφο της έφεσης κατατέθηκε στη Γραμματεία του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου στις 20-10-2009 (άρθρα 495 παρ. 1, 2, 498, 511, 513 παρ. 1β, 516 παρ.1, 517 και 518 παρ. 1 ΚΠολΔ). Ως λόγο έφεσης οι εκκαλούντες προβάλλουν, μεταξύ άλλων, την κακή εκτίμηση των αποδείξεων και ζητούν την εξαφάνισή της προσβαλλόμενης απόφασης, ώστε να απορριφθεί στο σύνολο της η εναντίον τους αγωγή. Πρέπει, επομένως, σύμφωνα με όσα εκτέθηκαν στην παραπάνω νομική σκέψη, να γίνει δεκτή η έφεση, να εξαφανιστεί η εκκαλούμενη απόφαση, κατά το εκκληθέν κεφάλαιο της, να κρατηθεί η υπόθεση από το παρόν Δικαστήριο και να ερευνηθεί εκ νέου κατά το μέρος αυτό η αγωγή, κατά την ίδια ως άνω τακτική διαδικασία. Η αγωγή είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 57, 59, 299, 346, 3 / 9

481 επ, 914, 926, 932 ΑΚ, 362, 363 ΠΚ, 70 και 346 ΚΠολΔ και πρέπει να εξεταστεί στην ουσία της, μετά την καταβολή του ανάλογου τέλους δικαστικού ενσήμου με τις υπέρ τρίτων προσαυξήσεις, σύμφωνα με όσα διαλαμβάνονται στην εκκαλούμενη απόφαση. Σύμφωνα με το άρθρο 57 ΑΚ, όποιος προσβάλλεται παράνομα στην προσωπικότητά του, έχει δικαίωμα να απαιτήσει να αρθεί η προσβολή και να μην επαναληφθεί στο μέλλον, ενώ αξίωση αποζημίωσης σύμφωνα με τις διατάξεις για τις αδικοπραξίες δεν αποκλείεται, κατά δε το άρθρο 59 ΑΚ και στην περίπτωση του άρθρου 57 ΑΚ, το δικαστήριο με την απόφασή του, ύστερα από αίτηση αυτού που έχει προσβληθεί και αφού λάβει υπόψη το είδος της προσβολής, μπορεί επιπλέον να καταδικάσει τον υπαίτιο να ικανοποιήσει την ηθική βλάβη του προσβληθέντος. Η ικανοποίηση συνίσταται σε πληρωμή χρηματικού ποσού, σε δημοσίευμα, ή σε οτιδήποτε επιβάλλεται από τις περιστάσεις. Με τις παραπάνω διατάξεις προστατεύεται το δικαίωμα της προσωπικότητας, που αποτελεί πλέγμα αγαθών που συνθέτουν την υπόσταση του προσώπου, με το οποίο είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα. Τέτοιο προστατευόμενο αγαθό είναι και η τιμή κάθε ανθρώπου, η οποία αντικατοπτρίζεται στην υπόληψη, εκτίμηση και αξία που αποδίδεται σ' αυτόν από τους άλλους, σε περίπτωση δε προσβολής της, με κάποια παράνομη ενέργεια, δικαιούται να απαιτήσει την άρση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον, χωρίς τη συνδρομή υπαιτιότητας (αντικειμενική ευθύνη), η οποία, όμως, είναι αναγκαία προκειμένου για ικανοποίηση ηθικής βλάβης. Περαιτέρω, κατά το άρθρο 914 ΑΚ, όποιος ζημιώσει άλλον παράνομα και υπαίτια έχει υποχρέωση να τον αποζημιώσει, ενώ κατά το άρθρο 932 ΑΚ, σε περίπτωση αδικοπραξίας ανεξάρτητα από την αποζημίωση για την περιουσιακή ζημία, το δικαστήριο μπορεί να επιδικάσει εύλογη κατά την κρίση του χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Για να γεννηθεί αξίωση προστασίας από προσβολή της προσωπικότητας κατά τις διατάξεις των άρθρων 57, 59, 914, 932 ΑΚ, θα πρέπει η προσβολή να είναι παράνομη, να αντίκειται δηλαδή σε διάταξη που απαγόρευε συγκεκριμένη πράξη, με την οποία προσβάλλεται έκφανση αυτής, είναι δε αδιάφορο σε ποιο τμήμα δικαίου βρίσκεται η διάταξη που απαγορεύει την προσβολή. Έτσι, η προσβολή μπορεί να προέλθει και από ποινικά κολάσιμη πράξη, όπως εξύβριση, απλή δυσφήμηση ή συκοφαντική δυσφήμηση, που προβλέπονται και τιμωρούνται από τις διατάξεις των άρθρων 361, 362 και 363 ΠΚ. Ειδικότερα, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 362 και 363 ΠΚ, όποιος με οποιονδήποτε τρόπο ενώπιον τρίτου ισχυρίζεται ή διαδίδει για κάποιον άλλο γεγονός που μπορεί να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του, διαπράττει το έγκλημα της δυσφήμησης, και αν το γεγονός αυτό είναι ψευδές και ο υπαίτιος γνώριζε ότι τούτο είναι ψευδές, τότε διαπράττει το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης. Επομένως, για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης αμφοτέρων των άνω εγκλημάτων απαιτείται ισχυρισμός ή διάδοση (κατά την έννοια που καθορίζεται και στη διάταξη του άρθρου 920 ΑΚ) από τον υπαίτιο, με οποιονδήποτε τρόπο, ενώπιον τρίτου, για κάποιον άλλο γεγονότος που θα μπορούσε να βλάψει την τιμή ή την υπόληψή του. Ως γεγονός δε, κατά την έννοια των παραπάνω διατάξεων, το οποίο στη συκοφαντική δυσφήμηση πρέπει να είναι και ψευδές, νοείται κάθε συγκεκριμένο περιστατικό του εξωτερικού κόσμου που ανάγεται στο παρελθόν ή παρόν, υποπίπτει στις αισθήσεις και είναι δεκτικό απόδειξης, καθώς και κάθε συγκεκριμένη σχέση ή συμπεριφορά, αναφερόμενη στο παρελθόν ή παρόν, που υποπίπτει στις αισθήσεις και αντίκειται στην ηθική και την ευπρέπεια και προσβάλλει την τιμή και υπόληψη του προσώπου, ως στοιχεία της προσωπικότητάς του. Εξάλλου, για τη 4 / 9

στοιχειοθέτηση της υποκειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της δυσφήμησης απαιτείται γνώση ότι το ισχυριζόμενο ή διαδιδόμενο ενώπιον τρίτου γεγονός είναι κατάλληλο να βλάψει την τιμή ή την υπόληψη άλλου και θέληση του δράστη να ισχυρισθεί ενώπιον τρίτου ή να διαδώσει το βλαπτικό γεγονός, ενώ για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης, απαιτείται επιπλέον και γνώση του δράστη ότι το γεγονός είναι ψευδές. Ωστόσο, σε περίπτωση που ο δράστης δεν γνώριζε το ψευδές του γεγονότος που ισχυρίσθηκε ή διέδωσε ή είχε αμφιβολίες γι' αυτό, δεν στοιχειοθετείται το έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης, παραμένει όμως η απλή δυσφήμηση ως προσβάλλουσα επίσης την προσωπικότητα σε βαθμό μη ανεκτό, εκτός αν συντρέχει κάποια από τις προβλεπόμενες από το άρθρο 367 παρ. 1 ΠΚ περιπτώσεις, οι οποίες αίρουν τον άδικο χαρακτήρα της πράξης. Έτσι, σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 367 ΠΚ, ο άδικος χαρακτήρας της δυσφημηστικής εκδήλωσης κατ' αρχήν - αίρεται και όταν αυτή γίνεται για την εκτέλεση νομίμων καθηκόντων, την άσκηση νόμιμης εξουσίας ή για τη διαφύλαξη [προστασία] δικαιώματος ή από άλλο δικαιολογημένο ενδιαφέρον ή σε ανάλογες περιπτώσεις Κατ' εξαίρεση, όμως, το αποτέλεσμα αυτό δεν επέρχεται, σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 367, και παραμένει η ποινική ευθύνη, όταν από τον τρόπο της εκδήλωσης ή από τις περιστάσεις υπό τις οποίες τελέσθηκε η πράξη προκύπτει σκοπός εξύβρισης, που κατευθύνεται ειδικώς σε προσβολή της τιμής άλλου, με αμφισβήτηση της ηθικής ή κοινωνικής αξίας του προσώπου του και περιφρόνηση αυτού. Ειδικός σκοπός εξύβρισης υπάρχει στον τρόπο εκδήλωσης της προσβλητικής συμπεριφοράς, όταν αυτός δεν ήταν κατ αντικειμενική κρίση αναγκαίος για την ακριβή και πρέπουσα απόδοση των στοχασμών του προσβολέα, ο οποίος μολονότι τελούσε σε επίγνωση τούτου, χρησιμοποίησε τον τρόπο αυτό για να προσβάλει την τιμή και την υπόληψη του άλλου (ΑΠ 1897/2006). Από την ανωτέρω διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 367 ΠΚ προκύπτει ότι, ο νόμος εισάγει εξαιρέσεις, όσον αφορά την εκδήλωση έκφρασης γνώμης ή κρίσης, έστω και δυσμενούς, υπό περιστάσεις δε υπάρχει δικαιολογημένο ενδιαφέρον ή άσκηση δικαιώματος σε δυσμενείς κρίσεις και εκδηλώσεις σε σχέση με δικόγραφα, ενώπιον των δικαστηρίων ή με εκδηλώσεις εξώδικες κατά τη διάρκεια της δικαστικής αντιδικίας και ενόψει αυτής, που τείνουν σε ενίσχυση των απόψεων του διαδίκου μέρους που συμμετέχει σε αυτές. Με τη διάταξη αυτή εισάγεται λόγος που αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης της εξύβρισης και απλής δυσφήμησης. Δικαιολογημένο ενδιαφέρον, που πηγάζει από το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια (άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος), αποτελεί η άσκηση αγωγής ή ανακοπής για την προστασία δικαιώματος, όπως και η κατάθεση μήνυσης ενώ η ένορκη και η κατάθεση κάποιου ως μάρτυρα συνιστά εκτέλεση νομίμου καθήκοντος, με συνέπεια την άρση του άδικου, εφόσον τα περιλαμβανόμενα στην αγωγή, την ανακοπή ή τη μήνυση, ή όσα κατέθεσε κάποιος ως μάρτυρας, δεν υπερβαίνουν στη συγκεκριμένη περίπτωση, το επιβαλλόμενο και αντικειμενικό αναγκαίο μέτρο για την εκτέλεση του καθήκοντος ή το δικαιολογημένο ενδιαφέρον για τη διαφύλαξη και προστασία του δικαιώματος. Νόμιμο δε καθήκον είναι εκείνο που πηγάζει από το νόμο και παρέχει δικαίωμα στο φορέα να ενεργήσει, εντός, όμως, των προδιαγεγραμμένων ορίων. Στο πλαίσιο εφαρμογής της πιο πάνω διάταξης του άρθρου 367 παρ. 1 ΠΚ, το δικαστήριο ή το συμβούλιο υποχρεούται να ελέγχει κατά προτεραιότητα το χαρακτηρισμό των φράσεων ως συκοφαντικών, απλώς δυσφημιστικών ή ότι ενέχουν σκοπό εξύβρισης. Εάν αποφανθεί αρνητικά, αναφορικά με την συκοφαντική δυσφήμιση, η οποία υπάγεται στην παρ. 2 του άρθρου 367 ΠΚ, αφού, η συκοφαντική 5 / 9

δυσφήμιση, ως προσβάλλουσα την προσωπικότητα σε βαθμό μη ανεκτό, δεν εξοβελίζεται έναντι της κριτικής ή νομίμων καθηκόντων, θα προχωρήσει περαιτέρω και θα σταθμίσει τα προβαλλόμενα ως απλή δυσφήμηση ή εξύβριση. Οι διατάξεις των άρθρων 361 έως 367 για την ενότητα της έννομης τάξης εφαρμόζεται αναλογικά και στο χώρο του ιδιωτικού δικαίου, όπως αυτός οριοθετείται από τις προαναφερόμενες διατάξεις των άρθρων 57-59 και 914 επ. ΑΚ, ώστε αιρουμένου του άδικου χαρακτήρα των προαναφερθεισών αξιόποινων πράξεων (με την επιφύλαξη της ΠΚ 367), αποκλείεται και το στοιχείο του παράνομου της επιζήμιας συμπεριφοράς ως όρος της αντίστοιχης αδικοπραξίας του αστικού δικαίου (ΑΠ 1030/2009, δημοσίευση στη ΝΟΜΟΣ). Από όσα προ-αναφέρθηκαν προκύπτει ότι στο πλαίσιο εφαρμογής της διάταξης του άρθρου 367 παρ. 1 ΠΚ, η συνδρομή δικαιολογημένου ενδιαφέροντος (όπως η διαφύλαξη - προστασία δικαιώματος) στο πρόσωπο του δράστη, η οποία αποτελεί λόγο άρσης του άδικου χαρακτήρα των πράξεων της απλής δυσφήμισης και της εξύβρισης, παρέχει βάση αυτοτελούς ισχυρισμού (ένστασης), με την οποία αποκρούεται η αξίωση του παθόντος για επιδίκαση χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης συνεπεία απλής δυσφήμησης ή εξύβρισης. Η προβολή δε από τον προσβληθέντα περίπτωσης από το άρθρο 367 παρ. 2 ΠΚ αποτελεί αντένσταση κατά της από το άρθρο 367 παρ. 1 ΠΚ ένστασης (ΑΠ 1729/2008, ΑΠ 1339/2008, ΑΠ 195/2007 δημοσίευση στη ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 408/2007 ΔΕΕ 2007 1218, ΑΠ 391/2006 ΧΡΙΔ 2006. 596, ΑΠ 1395/2005, ΑΠ 387/2005, δημοσίευση στη ΝΟΜΟΣ). Κατά της απόφασης αυτής ασκήθηκαν, η από 27-7-2007 έφεση του ενάγοντος κατά του πρώτου εναγομένου και του, με την οποία ο τότε εκκαλών προσέβαλε την άνω εκκαλουμένη απόφαση ως το ύψος της χρηματικής ικανοποίησης, επιδιώκοντας την επιδίκαση μεγαλύτερου ποσού, η από 3-9-2007 έφεση των εναγομένων, με την οποία προσέβαλαν την ίδια απόφαση αναφορικά με την απόρριψη της αγωγής τους κατά των πωλητών, ενώ δεν πρόσβαλαν την απόφαση κατά το μέρος που απέρριψε την αγωγή τους κατά του ενάγοντος και η από 10-12-2007 αντέφεση των τελευταίων επί της από 27-7-2007 έφεσης του ενάγοντος, με την οποία πρόσβαλαν και αυτοί την άνω απόφαση ως προς το ύψος της επιδικασθείσας στον ενάγοντα χρηματικής ικανοποίησης. Στην αντέφεσή τους αυτή ισχυρίστηκαν ότι η επίδικη έκταση ήταν στο σύνολο της δασική και ότι οι αδελφοί.. δεν είχαν δικαίωμα κυριότητας, παρά μόνο δικαίωμα διακατοχής για ρητίνευση και ξήλευση, με συνέπεια η έκταση αυτή να μην είναι μεταβιβάσιμη ούτε ως δασική και επιπλέον ισχυρίστηκαν για τον ενάγοντα σε περικοπές της αντέφεσης ότι, προσπάθησε να εξαπατήσει τον πρώτο αυτών, πωλώντας του μία έκταση (την προαναφερθείσα), τη νομική κατάσταση της οποίας και την αδυναμία της να μεταβιβαστεί δόλια του απέκρυψε, με σκοπό να αποκομίσει παράνομο περιουσιακό όφελος από την περιουσία του και ότι ο ενάγων εξαπάτησε πράγματι τον πρώτο αυτών παρουσιάζοντάς του διαφορετική από την αληθινή κατάσταση του επιδίκου ακινήτου, το οποίο ουδέποτε ανήκε στην κυριότητα των αδελφών.. Επί των άνω, εφέσεων και αντέφεση ς, εκδόθηκε η με αριθμό.. απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου, με την οποία μετά από συνεκδίκαση αυτών, έγινε δεκτή η έφεση του ενάγοντος και επιδικάστηκε σ' αυτόν μεγαλύτερο ποσό χρηματικής ικανοποίησης (25.000 ευρώ), απορρίφθηκε η αντέφεση ως απαράδεκτη κατά το μέρος που ασκήθηκε από τη δεύτερη εναγομένη και ως ουσιαστικά αβάσιμη ως προς τον πρώτο εναγόμενο, ενώ έγινε δεκτή η έφεση των εναγομένων κατά των πωλητών του ακινήτου, εξαφανίστηκε η εκκαλούμενη απόφαση κατά το μέρος που απέρριψε την αγωγή τους ως 6 / 9

προς την επικουρική βάση του αδικαιολόγητου πλουτισμού και έγινε δεκτή η αγωγή κατά το μέρος αυτό. Ενόψει όμως, των προεκτεθέντων, οι παραπάνω ισχυρισμοί τους οποίους οι εναγόμενοι περιέλαβαν στην αντέφεσή τους είναι ψευδείς, όπως άλλωστε κρίθηκε με το προαναφερθέν Βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών και μεταγενέστερα με την.. απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι οι εναγόμενοι, η δεύτερη δια του νομίμου εκπροσώπου της τελούσαν σε γνώση των όσων κατάγγειλαν σε βάρος του ενάγοντος και παρά ταύτα τα περιέλαβαν στην αντέφεσή τους με σκοπό να πλήξουν την τιμή και την υπόληψη του. Με την αντέφεση δε αυτή του περιεχομένου της οποίας έλαβαν γνώση δικαστικοί λειτουργοί, δικαστικοί υπάλληλοι και δικηγόροι κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, ως επιληφθέντες της προαναφερομένης αστικής υπόθεσης, οι εναγόμενοι διέδωσαν ενώπιον τρίτων ψευδή γεγονότα, εν γνώσει της αναλήθειας αυτών, τα οποία κατ αντικειμενική κρίση, μπορούσαν να βλάψουν την τιμή, την επαγγελματική υπόληψη και αξιοπιστία του ενάγοντος και πρόσβαλαν πράγματι την προσωπικότητα του, αφού τον εμφάνιζαν ως άτομο ανέντιμο, το οποίο φερόταν να προβαίνει στην έκνομη πράξη της απάτης. Ενόψει δε της αναλήθειας των διαλαμβανομένων στην αντέφεση ισχυρισμών των εναγομένων, η βασιζόμενη στο άρθρο 367 παρ. 1 ΠΚ ένσταση των τελευταίων, που προβάλλεται με το δεύτερο λόγο της έφεσης, ότι δηλαδή διέλαβαν στην αντέφεση τα ανωτέρω περιστατικά από δικαιολογημένο ενδιαφέρον, για τη διαφύλαξη (προστασία) των δικαιωμάτων τους, είναι απορριπτέα, κατά παραδοχή της αντένστασης του ενάγοντος περί συκοφαντικής δυσφήμησης (αρθρ. 367 παρ. 2 ΠΚ) ως ουσιαστικά βάσιμης. Με βάση τις πιο πάνω παραδοχές οι εναγόμενοι προσέβαλαν παράνομα και υπαίτια την προσωπικότητα του ενάγοντος και προκάλεσαν σ' αυτόν έντονη συναισθηματική ταλαιπωρία και στεναχώρια, εξαιτίας της οποίας αυτός υπέστη ηθική βλάβη. Το Δικαστήριο, εκτιμώντας τις συνθήκες τέλεσης της αδικοπραξίας, το είδος και το μέγεθος της προσβολής, την ψυχική ταλαιπωρία του ενάγοντος και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων, κρίνει ότι πρέπει να επιδικαστεί στον ενάγοντα το ποσό των 7.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης λόγω της προσβολής της προσωπικότητάς του, ποσό το οποίο κρίνει ως εύλογο και δίκαιο, όπως κρίθηκε άλλωστε και με την εκκαλουμένη απόφαση, η οποία δεν πλήττεται από τον ενάγοντα με έφεση. Σύμφωνα δε με τις διατάξεις των άρθρων 322 παρ. 1 και 324 ΚΠολΔ, δεδικασμένο υπάρχει μεταξύ των ίδιων προσώπων με την ίδια ιδιότητα και αφορά το δικαίωμα, το οποίο είχε με την αγωγή προβληθεί, με βάση την επικληθείσα συγκεκριμένη ιστορική και συνακόλουθη νομική αιτία. Δεν γεννάται δεδικασμένο ως προς άλλες ιστορικές βάσεις που θα ήταν δυνατό να στηρίξουν το δικαίωμα και το ίδιο αγωγικό αίτημα, οι οποίες όμως, δεν είχαν προβληθεί με την αγωγή και επί των οποίων επομένως, το δικαστήριο δεν έκρινε. Έτσι, ο ενάγων, ο οποίος είχε στηρίξει το αγωγικό αίτημα σε ορισμένη ιστορική αιτία, δεν κωλύεται, αν η αγωγή εκείνη απορρίφθηκε, να στηρίξει με νέα αγωγή του όμοιο αίτημα σε διάφορη ιστορική αιτία. Η βάση. όμως, επί της οποίας το δικαστήριο έκρινε καθώς και ο λόγος της απόρριψης κρίνεται από την ίδια την απορριπτική απόφαση. Διότι αυτή αναγκαίως αξιολόγησε την αγωγή, επί της οποίας έκρινε και αποφάνθηκε επί της ιστορικής αιτίας της, η δε επ' αυτής κρίση της παράγει δεδικασμένο, η έκταση του οποίου καθορίζεται από την αιτιολογία της απόρριψης. Προκειμένου, επομένως, να εξεταστεί, αν υφίσταται από προηγηθείσα τελεσίδικη απόφαση δεδικασμένο, το οποίο κωλύει την έρευνα του ήδη με νέα αγωγή φερόμενου προς κρίση, βάσει ορισμένης ιστορικής αιτίας, αιτήματος, θα ληφθεί υπόψη η αιτιολογία της πρώτης απόφασης όσον αφορά την ιστορική αιτία επί της οποίας έκρινε (ΟλΑΠ 15/1998 ΑΠ 7 / 9

166/2010 δημοσίευση στη ΝΟΜΟΣ). Στην προκειμένη περίπτωση, οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι υφίσταται δεδικασμένο, το οποίο δημιουργήθηκε από την προηγούμενη με αριθμό απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, που επικυρώθηκε με την.απόφαση του παρόντος Δικαστηρίου, με την οποία κρίθηκε ότι με τους περιληφθέντες στην από 31-12-2002 αγωγή τους ισχυρισμούς περί εξαπάτησής τους από τον ενάγοντα, προσέβαλαν την προσωπικότητά του και επιδικάστηκε σ' αυτόν με την τελευταία απόφαση, το ποσό των 25.000 ευρώ. Ωστόσο, από την άνω απόφαση, η οποία όπως ήδη εκτέθηκε, εκδόθηκε μεταξύ άλλων, επί της από 31-1-2003 αγωγής του ενάγοντος κατά του πρώτου εναγομένου και του μη διαδίκου., με αντικείμενο την προσβολή της προσωπικότητάς του (ενάγοντος), που έλαβε χώρα με τους περιεχόμενους στην από 7-6-2002 μήνυση και την από 23-10-2002 κατάθεση του πρώτου εναγομένου ενώπιον του 19ου Τακτικού Ανακριτή Αθηνών, ψευδείς και συκοφαντικούς ισχυρισμούς και όχι με τους περιεχόμενους στην από 31-12-2002 αγωγή των εναγομένων, όπως αβάσιμα υποστηρίζουν οι τελευταίοι, και επί της από 31-12-2002 αγωγής των εναγομένων, μεταξύ άλλων, και κατά του ενάγοντος, με αντικείμενο την επιδίκαση αποζημίωσης και χρηματικής ικανοποίησης στους εναγόμενους για τη σε βάρος τους αδικοπραξία (απάτη), δεν γεννάται δεδικασμένο, αφού η κρινόμενη αγωγή αφορά την προβολή των ίδιων ισχυρισμών των εναγομένων με το δικόγραφο της αντέφεσής τους, που ασκήθηκε επί της από 27-7-2007 έφεσης του ενάγοντος ως προς το ύψος της επιδικασθείσας χρηματικής ικανοποίησης κατόπιν της από 31-1-2003 αγωγής του. Ειδικότερα, η κρινόμενη αγωγή αφορά διαφορετική πράξη συκοφαντικής δυσφήμησης του ενάγοντος, που τελέστηκε από αμφότερους τους εναγόμενους, με το δικόγραφο της άνω αντέφεσης, η οποία είναι νέα, αυτοτελής και ανεξάρτητη πράξη, με διαφορετικό τρόπο και χρόνο τέλεσης, από εκείνες που αναφέρονται στην προηγούμενη αγωγή του ενάγοντος και καλύπτονται από το δεδικασμένο της με αριθμό 4259/2008 απόφασης του παρόντος Δικαστηρίου (πρβ ΑΠ 1334/2007 δημοσίευση στη ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1048/2005 Δ/νη 46. 1045) και μόνο βεβαίως όσον αφορά τον πρώτο εναγόμενο, αφού η δεύτερη δεν υπήρξε διάδικος στη δίκη επί της άνω από 31-1-2003 αγωγής του ενάγοντος. Έτσι, δεν τίθεται ζήτημα δεδικασμένου, αφού η κρινόμενη αγωγή έχει άλλη ιστορική βάση, η οποία δεν είχε προβληθεί με την προηγούμενη αγωγή και επί της οποίας επομένως, το δικαστήριο δεν έκρινε. Ούτε βεβαίως, η επίκληση των αναφερόμενων στην άνω αντέφεση των εναγομένων ψευδών και συκοφαντικών για τον ενάγοντα ισχυρισμών συνιστά παραδεκτή επαναφορά των προβληθέντων με την από 31-12-2002 αγωγή ισχυρισμών τους στα πλαίσια της δίκης ενώπιον του δευτεροβάθμιου Δικαστηρίου, αφού οι τελευταίοι, όπως ήδη εκτέθηκε δεν πρόσβαλαν την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, κατά το μέρος που αφορούσε τον ενάγοντα. Κατόπιν αυτών, ο παραπάνω ισχυρισμός των εναγομένων κρίνεται απορριπτέος ως αβάσιμος. Με βάση τις παραπάνω ουσιαστικές παραδοχές, πρέπει η αγωγή κατά το εκκληθέν κεφάλαιο της να γίνει κατά ένα μέρος δεκτή ως και ουσιαστικά βάσιμη και να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι να καταβάλουν καθένας σε ολόκληρο, στον ενάγοντα, το ποσό των 7.000 ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επομένη της επίδοσης της αγωγής. Επίσης, πρέπει να επιβληθεί σε βάρος των εναγομένων ένα μέρος τα δικαστικά έξοδα του ενάγοντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας (άρθρα 178, 183, 191 παρ. 2 του ΚΠολΔ, 100 επ. ν.δ 3026/1954), όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό. 8 / 9

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Δικάζει κατ' αντιμωλία των διαδίκων. Δέχεται την έφεση. Εξαφανίζει την εκκαλούμενη με αριθμό.. οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κατά το μέρος που έκανε δεκτή. αγωγή. Κρατεί την υπόθεση κατά το μέρος αυτό και δικάζει επί της παραπάνω αγωγής. Δέχεται κατά ένα μέρος την αγωγή. Υποχρεώνει τους εναγόμενους να καταβάλουν στον ενάγοντα, καθένας σε ολόκληρο, το ποσό των επτά χιλιάδων (7.000) ευρώ, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Επιβάλλει σε βάρος των εναγομένων ένα μέρος από τα δικαστικά έξοδα του ενάγοντος και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των επτακοσίων (700) ευρώ. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 16-12-2010, δημοσιεύθηκε δε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του στις 24-1-2011, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους. Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ 9 / 9