Μια ιστορία εκδίκησης, πολέμου και αναζήτησης της εξουσίας που θυμίζει τo Hunger Games και το Game of Thrones. Kirkus Reviews Σκοτ Σίγκλερ, συγγραφέας Γρήγορο, συναρπαστικό, καλογραμμένο από τα βιβλία που δεν μπορείς ν αφήσεις από τα χέρια σου. Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο. Ο Ντάροου είναι Κόκκινος, μέλος της κατώτατης κάστας στην κω- Τέρι Μπρουκς, συγγραφέας άλλοι Κόκκινοι, δουλεύει όλη μέρα, πιστεύοντας πως αυτός και ο Μια ιστορία έτοιμη για το Χόλιγουντ, γεμάτη δράση και έντονες συγκινήσεις. Publishers Weekly Θα αιχμαλωτίσει τους αναγνώστες και θα τους κάνει να διψούν για ακόμα περισσότερο. Library Journal δικοποιημένη κατά χρώματα κοινωνία του μέλλοντος. Όπως και οι ΠΙΡΣ ΜΠΡΑΟΥΝ Η φυσική επιλογή για τους φανατικούς του Hunger Games. Booklist λαός του κάνουν την επιφάνεια του Άρη κατοικήσιμη για τις επόμενες γενιές. Όμως ο Ντάροου και οι όμοιοί του έχουν εξαπατηθεί. Η ανθρωπότητα έχει ήδη φτάσει εδώ και γενιές στην επιφάνεια. Τεράστιες πόλεις και απέραντα πάρκα απλώνονται σ ολόκληρο τον πλανήτη και οι Κόκκινοι δεν είναι παρά δούλοι μιας διεφθαρμένης άρχουσας τάξης. Όταν τα στυγνά μέλη της Χρυσής κάστας θα του στερήσουν το πολυτιμότερο πρόσωπο στη ζωή του, ο Ντάροου θα ριχτεί σ έναν αγώνα για την αποκάλυψη της αλήθειας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, χωρίς να διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να καταστρέψει τους εχθρούς του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως για να το ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ 1 κάνει θα γίνει ένας από αυτούς. ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΑΤΟΛΗ Μετάφραση Τιτίνα Σπερελάκη Joan Allen Το πρώτο βιβλίο του Πιρς Μπράουν γύρω από τη συντριβή μιας αυτοκρατορίας είναι μια εκτεταμένη περιγραφή του οράματος της ανθρώπινης μετοίκησης στα άστρα. Ο Πιρς Μπράουν πέρασε τα παιδικά του χρόνια χτίζοντας φρούρια και στήνοντας παγίδες για τα ξαδέρφια του στα δάση έξι πολιτειών και στις ερήμους δύο. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο το 2010, κι ενώ προσπαθούσε να διακριθεί ως συγγραφέας, δούλεψε παράλληλα ως διευθυντής κοινωνικών μέσων επικοι- Ο χρυσός γιος Κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του 2015 Goodreads Choice Award 2014 νωνίας σε μια καινοτόμο τεχνολογική εταιρεία, ως απλός εργαζόμενος στο ατελιέ της Disney στα ABC Studios και ως μαθητευόμενος στο ISBN: 978-960-566-972-0 NBC. Τώρα μένει στο Λος Άντζελες, όπου σκαρώνει ιστορίες για διαστημόπλοια, μάγους και κάθε είδους παλιά ή αλλόκοτα πράγματα. www.metaixmio.gr www.metaixmio-young.gr 5307_PSIFIAKH_EKTYPOSH_CV.indd 1 Μάθετε περισσότερα γι αυτόν στον ιστότοπο: ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 6972 www.pierce-brown.com 17/03/2015 2:56 μ.μ.
Θα είχα ζήσει ειρηνικά. Οι εχθροί μου όμως μου έφεραν πόλεμο. Κοιτάζω χίλιους διακόσιους από τους δυνατότερους γιους και τις θυγατέρες τους. Ακούω έναν άσπλαχνο Χρυσό να αγορεύει ανάμεσα σε ψηλούς μαρμάρινους κίονες. Ακούω το κτήνος που άναψε τη φλόγα, τη φλόγα που μου κατακαίει την καρδιά. «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι» δηλώνει. Ψηλός, αγέρωχος, αετόμορφος. «Οι αδύναμοι σας γέλασαν. Αυτοί θα έλεγαν πως οι πράοι πρέπει να κληρονομήσουν τη Γη. Πως οι δυνατοί πρέπει να τρέφουν τους αδύνατους. Να ποιο είναι το Ευγενές Ψέμα της Δημοκρατίας. Ο καρκίνος που φαρμάκωσε την ανθρωπότητα». Το βλέμμα του διατρέχει τους συγκεντρωμένους σπουδαστές. «Εσείς κι εγώ είμαστε Χρυσοί. Είμαστε το τέλος της εξελικτικής αλυσίδας. Δεσπόζουμε πάνω από τη μάζα της ανθρώπινης σάρκας, καθοδηγώντας τα Κατώτερα Χρώματα. Είστε κληρονόμοι αυτής της παράδοσης». Kάνει μια παύση, μελετώντας πρόσωπα μέσα στην ομήγυρη. «Αυτό όμως δε σημαίνει πως θα σας χαριστεί.»την εξουσία πρέπει να τη διεκδικείς. Τα πλούτη να τα κερδίζεις. Την ηγεμονία, την κυριαρχία, την αυτοκρατορία, να τις εξαγοράζεις με αίμα. Εσείς, τα απειροπόλεμα παιδιά, δε δικαιούστε τίποτα. Δε γνωρίζετε τον πόνο. Δε γνωρίζετε τι θυσίασαν οι πρόγονοί σας για να σας ανεβάσουν τόσο ψηλά. Μα σύντομα [ 9 ]
θα μάθετε. Σύντομα θα σας δείξουμε γιατί οι Χρυσοί εξουσιάζουν την ανθρωπότητα. Και σας το υπόσχομαι, από όλους εσάς μόνο όσοι είναι ικανοί για εξουσία πρόκειται να επιζήσουν». Εγώ όμως δεν είμαι Χρυσός. Είμαι Κόκκινος. Νομίζει πως οι άνθρωποι σαν εμένα είναι αδύναμοι. Με θεωρεί βλάκα, ασθενικό, υπάνθρωπο. Δεν ανατράφηκα σε παλάτια. Δεν ίππευα άλογα μέσα σε λιβάδια ούτε έτρωγα γλώσσες κολιμπρί. Σφυρηλατήθηκα στα έγκατα του σκληρού τούτου κόσμου. Ακονίστηκα από το μίσος. Δυνάμωσα από την αγάπη. Κάνει λάθος. Κανείς τους δεν πρόκειται να επιζήσει. [ 10 ]
ΜΕΡΟΣ Α Δούλος Στον Άρη φυτρώνει ένα λουλούδι. Είναι κόκκινο και άγριο και κατάλληλο για το χώμα μας. Το λένε αιμανθό.
1 Βουτηχτής της κόλασης Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρετε για μένα είναι πως είμαι γιος του πατέρα μου. Κι όταν ήρθαν να τον πάρουν, έκανα αυτό που ζήτησε. Δεν έκλαψα. Ούτε όταν η Κοινωνία μετέδωσε τηλεοπτικά τη σύλληψη. Ούτε όταν οι Χρυσοί τον δίκασαν. Ούτε όταν οι Γκρίζοι τον κρέμασαν. Η μητέρα μ έδειρε γι αυτό. Ο στωικός υποτίθεται πως ήταν ο αδερφός μου ο Κίραν. Ήταν ο μεγαλύτερος, εγώ ο μικρότερος. Υποτίθεται πως έπρεπε να κλάψω. Αντί γι αυτό, ο Κίραν έσκουξε σαν κορίτσι όταν η μικρή Ηώ έχωσε έναν αιμανθό στην αριστερή μπότα εργασίας του πατέρα κι έτρεξε πάλι στο πλευρό του δικού της πατέρα. Η αδερφή μου η Λιάνα μουρμούριζε δίπλα μου ένα μοιρολόι. Εγώ απλώς παρακολουθούσα και το θεωρούσα κρίμα που εκείνος είχε πεθάνει χορεύοντας αλλά χωρίς τα παπούτσια του του χορού. Στον Άρη δεν υπάρχει πολλή βαρύτητα. Έτσι, πρέπει να τραβήξουν τα πόδια για να σπάσει ο λαιμός. Αυτό το αφήνουν στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Μυρίζω την ίδια μου την μπόχα μέσα στην τηγανοστολή μου. Η στολή, φτιαγμένη από κάποιου είδους νανοπλαστικό, είναι ζεστή, όπως υπονοεί και το όνομά της. Με μονώνει από την κορυφή ως τα νύχια. Τίποτα δεν μπαίνει μέσα. Τίποτα δε βγαί [ 13 ]
νει έξω. Ειδικά δε βγαίνει η ζέστη. Το χειρότερο είναι πως δεν μπορείς να σκουπίσεις τον ιδρώτα από τα μάτια σου. Τσούζει ο βρομοκατάρατος καθώς διαπερνάει τον κεφαλόδεσμο και λιμνάζει στις φτέρνες. Για να μη μιλήσουμε για την μπόχα όταν κατουράς. Που δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κάνεις. Πρέπει να παίρνεις πολύ νερό μέσω του ποτοσωλήνα. Φαντάζομαι πως θα μπορούσες να εφοδιαστείς μ έναν καθετήρα. Εμείς επιλέγουμε την μπόχα. Οι τρυπανιστές της φατρίας μου φλυαρούν στο αυτί μου κουτσομπολεύοντας μέσα από την ενδοσυνεννόηση καθώς προχωράω καθισμένος πάνω στο δαγκανοτρύπανο. Είμαι μόνος μέσα σ αυτή τη βαθιά σήραγγα πάνω σε ένα μηχάνημα φτιαγμένο σαν τιτάνιο μεταλλικό χέρι, ένα χέρι που αρπάζει και κατατρώει το χώμα. Ελέγχω τα ψηφία της βραχότηξης από την κουφωτή θέση μου πάνω στο τρυπάνι, ακριβώς εκεί όπου θα βρισκόταν η άρθρωση του αγκώνα. Εκεί, τα δάχτυλά μου είναι χωμένα μέσα στα γάντια ελέγχου που χειρίζονται τα πολλά, όμοια με πλοκάμια τρυπάνια κάπου ενενήντα μέτρα κάτω από το ψηλό μου κάθισμα. Για να είσαι Βουτηχτής της Κόλασης λένε πως τα δάχτυλά σου πρέπει να κινούνται γρήγορα σαν γλώσσες φωτιάς. Τα δικά μου κινούνται γρηγορότερα. Παρά τις φωνές στ αυτιά μου, είμαι ολομόναχος στη βαθιά σήραγγα. Η ύπαρξή μου είναι δόνηση, η ηχώ της ίδιας μου της ανάσας και ζέστη τόσο πηχτή και δηλητηριασμένη, που είμαι σαν φασκιωμένος μ ένα βαρύ πάπλωμα από ζεστό κάτουρο. Ένα καινούριο ποτάμι ιδρώτα διαπερνά τον κατακόκκινο κεφαλόδεσμο που είναι δεμένος γύρω από το μέτωπό μου και γλιστράει στα μάτια μου, καίγοντάς τα μέχρι που γίνονται τόσο κόκκινα όσο και τα μαλλιά μου, που έχουν το χρώμα της σκουριάς. Παλιά σήκωνα το χέρι μου προσπαθώντας να σκουπίσω τον ιδρώτα, μόνο και μόνο για να ξύσω μάταια την προσωπίδα [ 14 ]
της τηγανοστολής μου. Εξακολουθώ να το θέλω. Ακόμα και ύστερα από τρία χρόνια, η φαγούρα και το τσούξιμο του ιδρώτα είναι σκέτη δυστυχία. Τα τοιχώματα της σήραγγας γύρω από τη θέση μου είναι λουσμένα στο κίτρινο χρώμα του θειαφιού που έρχεται από τη στεφάνη των φώτων. Καθώς κοιτάζω ψηλά στο στενό κατακόρυφο φρέαρ που λάξεψα σήμερα, η ένταση του φωτός σταδιακά μειώνεται. Από πάνω το πολύτιμο ήλιο-3 τρεμοφέγγει σαν υγρό ασήμι, εγώ όμως κοιτάζω στις σκιές αναζητώντας τις λακκουβόχεντρες που σέρνονται μέσα στο σκοτάδι ψάχνοντας τη ζεστασιά του τρυπανιού μου. Κατατρώνε και τη στολή σου για να μπουν μέσα, δαγκώνουν το περίβλημα τρυπώντας το και μετά προσπαθούν ν ανοίξουν λαγούμι μέχρι το πιο ζεστό σημείο που μπορούν να βρουν, συνήθως την κοιλιά σου, για να γεννήσουν τ αυγά τους. Μ έχουν ξαναδαγκώσει. Ακόμη το ονειρεύομαι εκείνο το θηρίο μαύρο, σαν χοντρή λαδερή έλικα. Μπορούν να γίνουν χοντρά σαν ανθρώπινος μηρός και μακριά όσο τρεις άνθρωποι, αυτά που φοβόμαστε όμως είναι τα μωρά. Δεν ξέρουν να ρυθμίζουν την ποσότητα του δηλητηρίου τους. Σαν κι εμένα, οι πρόγονοί τους ήρθαν από τη Γη, μετά ο Άρης και οι βαθιές σήραγγες τα άλλαξαν. Είναι απόκοσμα μέσα στις βαθιές σήραγγες. Μοναχικά. Πέρα από τον βρυχηθμό του τρυπανιού ακούω τις φωνές των φίλων μου, όλων μεγαλύτερων. Δεν μπορώ όμως να τους δω μισό χιλιόμετρο από πάνω μου, μέσα στο σκοτάδι. Ανοίγουν τρύπες ψηλά, κοντά στο στόμιο της σήραγγας που λάξεψα, κατεβαίνοντας με γάντζους και σκοινιά για να αιωρηθούν κατά μήκος των τοιχωμάτων της σήραγγας και να φτάσουν στις μικρές φλέβες του ήλιου-3. Εξορύσσουν με τρυπάνια του ενός μέτρου, καταβροχθίζοντας τα σκύβαλα. Η δουλειά εξακολουθεί να απαιτεί απίστευτη επιδεξιότητα στα πόδια και τα χέρια, σ αυτό το [ 15 ]
συνεργείο όμως εγώ είμαι εκείνος που βγάζει τα λεφτά. Εγώ είμαι ο Βουτηχτής της Κόλασης. Πρέπει ν ανήκεις σε μια συγκεκριμένη πάστα ανθρώπου και κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί κάποιον που να ήταν μικρότερος από μένα. Είμαι στα λαγούμια τρία χρόνια τώρα. Αρχίζεις στα δεκατρία σου. Αρκετά μεγάλος για στεφάνι, αρκετά μεγάλος για τρυπάνι. Τουλάχιστον έτσι είπε ο θείος Νάρολ. Μόνο που εγώ δεν παντρεύτηκα παρά πριν από έξι μήνες, επομένως δεν ξέρω γιατί το είπε. Η Ηώ χορεύει στις σκέψεις μου καθώς ρίχνω μια ματιά στο καντράν ελέγχου και γλιστράω τα δάχτυλα του δαγκανοτρύπανου γύρω από μια καινούρια φλέβα. Ηώ. Μερικές φορές είναι δύσκολο να τη σκεφτώ ως κάτι διαφορετικό από αυτό που τη φωνάζαμε όταν ήμαστε παιδιά. Η μικρή Ηώ ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι κρυμμένο κάτω από μια κόκκινη χαίτη. Κόκκινη σαν τον βράχο γύρω μου, όχι ατόφιο κόκκινο αλλά κόκκινο της σκουριάς. Κόκκινη σαν το σπίτι μας, σαν τον Άρη. Η Ηώ είναι κι αυτή δεκάξι χρονών. Και μπορεί να είναι σαν κι εμένα από μια φατρία Κόκκινων σκαφτιάδων, μια φατρία από τραγούδι και χορό και χώμα, θα μπορούσε όμως να είναι φτιαγμένη από αέρα, από τον αιθέρα που ενώνει σε μια κουρελού τ αστέρια. Όχι πως έχω δει ποτέ αστέρια. Κανένας Κόκκινος από τις εξορυκτικές αποικίες δε βλέπει τ αστέρια. Η μικρή Ηώ. Ήθελαν να την παντρέψουν όταν έκλεισε τα δεκατέσσερα, όπως όλα τα κορίτσια των φατριών. Έπαιρνε όμως μειωμένη μερίδα τροφίμων και με περίμενε να κλείσω τα δεκάξι, την ηλικία γάμου για τους άντρες, προκειμένου να φορέσει εκείνο τον σπάγκο γύρω από το δάχτυλό της. Είπε πως το ήξερε από τότε που ήμαστε παιδιά ότι θα παντρευόμαστε. Εγώ δεν το ήξερα. [ 16 ]
«Στάσου. Στάσου. Στάσου!» φωνάζει ο θείος Νάρολ στο κανάλι της ενδοσυνεννόησης. «Ντάροου, στάσου, παιδί μου». Τα δάχτυλά μου παγώνουν. Είναι εκεί ψηλά μαζί με όλους τους άλλους, παρακολουθώντας την πρόοδό μου στη συσκευή του κράνους του. «Τι τρέχει;» ρωτάω ενοχλημένος. Δε μ αρέσει να με διακόπτουν. «Τι τρέχει, ρωτάει ο μικρός Βουτηχτής της Κόλασης». Ο γερο-μπάρλοου καγχάζει. «Θύλακος αερίου, αυτό τρέχει» πετάει απότομα ο Νάρολ. Αυτός είναι ο Αρχιομιλητής για το συνεργείο μας, που μετράει πάνω από διακόσιους ανθρώπους. «Στάσου. Θα φωνάξουμε ένα συνεργείο ελέγχου για να κοιτάξει τις λεπτομέρειες πριν μας τινάξεις όλους στην κόλαση». «Αυτός εκεί ο θύλακος αερίου; Είναι μικρούλης» λέω. «Περισσότερο σαν σπυράκι αερίου. Τα καταφέρνω». «Έναν χρόνο στο τρυπάνι και νομίζει πως ξεχωρίζει το κεφάλι του από την τρύπα του! Το καημένο το μυρμηγκάκι» προσθέτει ξερά ο γερο- Μπάρλοου. «Θυμήσου τα λόγια του χρυσού ηγέτη μας. Υπομονή και υπακοή, νεαρέ. Η υπομονή είναι το δομικό συστατικό της γενναιότητας. Και η υπακοή το δομικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Ν ακούς τους μεγαλύτερους». Σηκώνω καρτερικά τα μάτια ακούγοντας το γνωμικό. Αν οι μεγαλύτεροι μπορούσαν να κάνουν αυτό που μπορώ εγώ, θα είχε ίσως αξία το να ακούσω. Μα είναι αργοί στα χέρια και στο μυαλό. Μερικές φορές μού φαίνεται πως θέλουν να είμαι κι εγώ το ίδιο, ειδικά ο θείος μου. «Είμαι σε μια σχισμή» λέω. «Αν νομίζετε πως υπάρχει θύλακος αερίου, μπορώ απλώς να πηδήξω κάτω να το ελέγξω με το χέρι. Εύκολα. Χωρίς χασομέρι». Θα συστήσουν σύνεση. Λες και τους βοήθησε ποτέ η σύνεση. Χρόνια έχουμε να κερδίσουμε Δάφνη. «Θες ν αφήσεις την Ηώ χήρα;» Ο Μπάρλοου γελάει και η φωνή [ 17 ]
του τριζοβολάει από τον στατικό ηλεκτρισμό. «Εμένα δε με νοιάζει. Είναι ομορφούλα. Τρυπάνισε κείνον τον θύλακο και άσ τη σ εμένα. Γέρος και χοντρός μπορεί να είμαι, το τρυπάνι μου όμως ανοίγει ακόμη τρύπες». Οι διακόσιοι τρυπανιστές από πάνω γελάνε εν χορώ. Οι κόμποι των δαχτύλων μου ασπρίζουν καθώς αρπάζω τα χειριστήρια. «Άκου τον θείο Νάρολ, Ντάροου. Καλύτερα να κάνεις πίσω μέχρι να έχουμε μια ένδειξη» προσθέτει ο αδερφός μου ο Κίραν. Είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος. Αυτό τον κάνει να νομίζει πως είναι σοφός, πως κατέχει περισσότερα. Απλώς κατέχει τη σύνεση. «Έχουμε καιρό». «Καιρό; Διάβολε, θα πάρει ώρες» πετάω απότομα. Είναι όλοι εναντίον μου σ αυτό εδώ. Κάνουν όλοι λάθος και είναι αργοί και δεν καταλαβαίνουν πως η Δάφνη απέχει μόνο μια τολμηρή κίνηση. Επιπλέον, με αμφισβητούν. «Κάνεις σαν φοβητσιάρης, Νάρολ». Σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής. Να αποκαλείς κάποιον φοβητσιάρη δεν είναι καλός τρόπος για να τον κάνεις να συνεργαστεί. Δεν έπρεπε να το πω. «Εγώ λέω να κάνεις μόνος σου τον έλεγχο» σκούζει ο Λόραν, ο ξάδερφός μου και γιος του Νάρολ. «Μην τον κάνεις και η Γάμμα έχει τη Δάφνη στο τσεπάκι, τι ωραία, για εκατοστή φορά». Η Δάφνη. Είκοσι τέσσερις φατρίες στην υπόγεια εξορυκτική αποικία του Λύκου, μία Δάφνη ανά τρίμηνο. Σημαίνει περισσότερο φαΐ απ όσο αντέχει το στομάχι σου. Σημαίνει περισσότερα φλογιστά για κάπνισμα. Παπλώματα εισαγόμενα από τη Γη. Κεχριμπαρένιο ξέπλυμα με τα σήματα ποιότητας της Κοινωνίας. Σημαίνει νίκη. Η φατρία Γάμμα την κατέχει από τότε που μπορεί κανείς να θυμηθεί. Επομένως για μας τις κατώτερες φατρίες το θέμα ήταν μόνο η Ποσόστωση, ίσα ίσα τόση ώστε μετά βίας να τα βγάζουμε πέρα. Η Ηώ λέει πως η Δάφνη είναι το καρότο που κουνάει δελεαστικά η Κοινωνία, πάντα σε τέτοια απόσταση ώστε να μην το φτάνουμε για λίγο. Τόσο λίγο ώστε [ 18 ]
να ξέρουμε πόσο κοντά έχουμε φτάσει και πόσο ελάχιστα πράγματα μπορούμε να κάνουμε γι αυτό. Υποτίθεται πως είμαστε πιονιέροι. Η Ηώ μάς αποκαλεί δούλους. Εγώ απλώς νομίζω πως δεν προσπαθούμε ποτέ αρκετά. Δε διακινδυνεύουμε ποτέ πολύ εξαιτίας των γέρων. «Λόραν, κόφ το με τη Δάφνη. Χτύπα το αέριο και θα χάσουμε όλες τις βρομοκατάρατες Δάφνες μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, μικρέ» γρυλίζει ο θείος Νάρολ. Ψευδίζει. Σχεδόν μυρίζω το πιοτό μέσα από την ενδοσυνεννόηση. Θέλει να φωνάξει μια ομάδα ανίχνευσης για να καλύψει τα δικά του νώτα. Ή φοβάται. Ο μεθύστακας γεννήθηκε κατουρημένος πάνω του από τον φόβο. Φόβο για ποιο πράγμα; Τους επικυρίαρχούς μας, τους Χρυσούς; Τους υποτακτικούς τους, τους Γκρίζους; Ποιος ξέρει; Λίγοι. Ποιος νοιάζεται; Ακόμα λιγότεροι. Στην πραγματικότητα, μόνο ένας άνθρωπος νοιαζόταν για τον θείο μου κι αυτός πέθανε όταν ο θείος μου του τράβηξε τα πόδια. Ο θείος μου είναι αδύναμος. Είναι επιφυλακτικός και χωρίς μέτρο στο πιοτό, σκιά του πατέρα μου. Το πετάρισμα των βλεφάρων του είναι έντονο και κρατάει πολύ, σαν να δυσκολεύεται κάθε φορά ν ανοίξει τα μάτια του για να ξαναδεί τον κόσμο. Δεν τον εμπιστεύομαι εδώ κάτω στα λαγούμια ή οπουδήποτε αλλού, εδώ που τα λέμε. Η μητέρα μου, όμως, θα μου έλεγε να τον ακούω θα μου θύμιζε να σέβομαι τους μεγαλύτερους. Παρότι είμαι παντρεμένος, παρότι είμαι ο Βουτηχτής της Κόλασης της φατρίας μου, θα έλεγε πως «οι φουσκάλες μου δεν έχουν γίνει ακόμη κάλοι». Θα υπακούσω, παρόλο που είναι το ίδιο εξοργιστικό όσο και η φαγούρα από τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου. «Καλά» μουρμουρίζω. Σφίγγω τη γροθιά που κρατάει το τρυπάνι και περιμένω, καθώς ο θείος μου ειδοποιεί από την ασφάλεια του θαλάμου [ 19 ]
πάνω από τη βαθιά σήραγγα. Θα χρειαστούν ώρες. Κάνω τους υπολογισμούς. Οχτώ ώρες μέχρι ν ακουστεί το σφύριγμα. Για να νικήσουμε τη Γάμμα πρέπει να κρατάω έναν ρυθμό 156,5 κιλών την ώρα. Μέχρι να έρθει εδώ το συνεργείο ελέγχου και να κάνει τη δουλειά του θα χρειαστούν δυόμισι ώρες στην καλύτερη περίπτωση. Άρα μετά πρέπει να αντλώ 227,6 κιλά την ώρα. Αδύνατον. Αν όμως συνεχίσω και ζαβώσω τον βαρετό έλεγχο, τους έχουμε στο χέρι. Αναρωτιέμαι αν ο θείος Νάρολ και ο Μπάρλοου ξέρουν πόσο κοντά βρισκόμαστε. Κατά πάσα πιθανότητα. Κατά πάσα πιθανότητα απλώς θεωρούν πως δεν αξίζει να διακινδυνεύσεις ποτέ για τίποτα. Κατά πάσα πιθανότητα πιστεύουν πως η θεία παρέμβαση θα μειώσει τις πιθανότητές μας. Η Γάμμα έχει τη Δάφνη. Έτσι είναι τα πράγματα και έτσι θα είναι πάντα. Εμείς της Λάμδα απλώς προσπαθούμε να κουτσοπορευτούμε με τα τρόφιμά μας και με τις πενιχρές ανέσεις μας. Δεν ανεβαίνουμε. Δεν πέφτουμε. Τίποτα δεν αξίζει τον κίνδυνο της αλλαγής της ιεραρχίας. Ο πατέρας μου το έμαθε αυτό στην άκρη ενός σκοινιού. Τίποτα δεν αξίζει τον κίνδυνο του θανάτου. Πάνω στο στήθος μου νιώθω τη γαμήλια κορδέλα από τρίχες και μετάξι να κρέμεται από το κορδόνι γύρω από τον λαιμό μου και σκέφτομαι τα πλευρά της Ηώς. Θα δω κι άλλα από αυτά τα λεπτά πραγματάκια να προβάλλουν κάτω από το δέρμα της αυτόν τον μήνα. Θα πάει να ζητήσει αποφάγια από τις οικογένειες της Γάμμα πίσω από την πλάτη μου. Θα κάνω πως δεν το ξέρω. Αλλά και πάλι θα πεινάμε. Τρώω πάρα πολύ επειδή είμαι δεκάξι χρονών και ψηλώνω ακόμη η Ηώ λέει συνέχεια ψέματα πως δεν έχει πολλή όρεξη. Μερικές γυναίκες πουλιούνται για φαγητό ή πολυτελή είδη στους Τενεκέδες (στους Γκρίζους, για να γίνω πιο σαφής), το ασκέρι της Κοινωνίας που φρουρεί τη μικρή εξορυκτική μας [ 20 ]
αποικία. Δε θα πουλούσε το σώμα της για να με ταΐσει. Έτσι δεν είναι; Αλλά μετά το σκέφτομαι. Εγώ θα έκανα τα πάντα για να τη θρέψω Κοιτάζω πέρα από την άκρη του τρυπανιού μου. Η απόσταση μέχρι τον πάτο της τρύπας που έχω σκάψει είναι πολύ μεγάλη. Τίποτα πέρα από λιωμένα βράχια και τρυπάνια που σφυρίζουν. Αλλά προτού το καλοσκεφτώ έχω βγάλει τους ιμάντες, με τον σαρωτή στο χέρι, και πηδάω τα εκατό μέτρα μέχρι τα δάχτυλα του τρυπανιού. Κλοτσάω μπρος πίσω ανάμεσα στα τοιχώματα του φρέατος και το μακρύ, δονούμενο σώμα του τρυπανιού για να επιβραδύνω την πτώση. Φροντίζω να μην πλησιάσω καμιά λακκουβόχεντρα όταν απλώνω το χέρι μου για ν αρπαχτώ από ένα γρανάζι πάνω από τα δάχτυλα του τρυπανιού. Τα δέκα τρυπάνια λάμπουν αναδίνοντας ζέστη. Ο αέρας τρεμοφέγγει και παραμορφώνει. Νιώθω τη ζέστη στο πρόσωπό μου, τη νιώθω να μου μαχαιρώνει τα μάτια, τη νιώθω να μου πονάει την κοιλιά και τα καρύδια. Αυτά τα τρυπάνια μπορούν να σου λιώσουν τα κόκαλα αν δεν είσαι προσεκτικός. Κι εγώ δεν είμαι προσεκτικός. Απλώς σβέλτος. Κατεβαίνω χεριά χεριά, βάζοντας πρώτα τα πόδια μου ανάμεσα στα δάχτυλα του τρυπανιού έτσι ώστε να μπορέσω να πλησιάσω τον σαρωτή στον θύλακο αερίου για να πάρω την ένδειξη. Η ζέστη είναι αφόρητη. Ήταν λάθος μου. Φωνές μού φωνάζουν μέσα από την ενδοσυνεννόηση. Περνάω ξυστά δίπλα από ένα τρυπάνι, καθώς χαμηλώνω επιτέλους αρκετά κοντά στον θύλακο αερίου. Ο σαρωτής τρεμοπαίζει στο χέρι μου καθώς κάνει τη μέτρηση. Η στολή μου κοχλάζει και μυρίζω κάτι γλυκό και αψύ, σαν καμένο σιρόπι. Για έναν Βουτηχτή της Κόλασης, είναι η μυρωδιά του θανάτου. [ 21 ]
Μια ιστορία εκδίκησης, πολέμου και αναζήτησης της εξουσίας που θυμίζει τo Hunger Games και το Game of Thrones. Kirkus Reviews Σκοτ Σίγκλερ, συγγραφέας Γρήγορο, συναρπαστικό, καλογραμμένο από τα βιβλία που δεν μπορείς ν αφήσεις από τα χέρια σου. Ήδη ανυπομονώ για το επόμενο. Ο Ντάροου είναι Κόκκινος, μέλος της κατώτατης κάστας στην κω- Τέρι Μπρουκς, συγγραφέας άλλοι Κόκκινοι, δουλεύει όλη μέρα, πιστεύοντας πως αυτός και ο Μια ιστορία έτοιμη για το Χόλιγουντ, γεμάτη δράση και έντονες συγκινήσεις. Publishers Weekly Θα αιχμαλωτίσει τους αναγνώστες και θα τους κάνει να διψούν για ακόμα περισσότερο. Library Journal δικοποιημένη κατά χρώματα κοινωνία του μέλλοντος. Όπως και οι ΠΙΡΣ ΜΠΡΑΟΥΝ Η φυσική επιλογή για τους φανατικούς του Hunger Games. Booklist λαός του κάνουν την επιφάνεια του Άρη κατοικήσιμη για τις επόμενες γενιές. Όμως ο Ντάροου και οι όμοιοί του έχουν εξαπατηθεί. Η ανθρωπότητα έχει ήδη φτάσει εδώ και γενιές στην επιφάνεια. Τεράστιες πόλεις και απέραντα πάρκα απλώνονται σ ολόκληρο τον πλανήτη και οι Κόκκινοι δεν είναι παρά δούλοι μιας διεφθαρμένης άρχουσας τάξης. Όταν τα στυγνά μέλη της Χρυσής κάστας θα του στερήσουν το πολυτιμότερο πρόσωπο στη ζωή του, ο Ντάροου θα ριχτεί σ έναν αγώνα για την αποκάλυψη της αλήθειας και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, χωρίς να διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να καταστρέψει τους εχθρούς του ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως για να το ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ 1 κάνει θα γίνει ένας από αυτούς. ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΝΑΤΟΛΗ Μετάφραση Τιτίνα Σπερελάκη Joan Allen Το πρώτο βιβλίο του Πιρς Μπράουν γύρω από τη συντριβή μιας αυτοκρατορίας είναι μια εκτεταμένη περιγραφή του οράματος της ανθρώπινης μετοίκησης στα άστρα. Ο Πιρς Μπράουν πέρασε τα παιδικά του χρόνια χτίζοντας φρούρια και στήνοντας παγίδες για τα ξαδέρφια του στα δάση έξι πολιτειών και στις ερήμους δύο. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο το 2010, κι ενώ προσπαθούσε να διακριθεί ως συγγραφέας, δούλεψε παράλληλα ως διευθυντής κοινωνικών μέσων επικοι- Ο χρυσός γιος Κυκλοφορεί τον Οκτώβριο του 2015 Goodreads Choice Award 2014 νωνίας σε μια καινοτόμο τεχνολογική εταιρεία, ως απλός εργαζόμενος στο ατελιέ της Disney στα ABC Studios και ως μαθητευόμενος στο ISBN: 978-960-566-972-0 NBC. Τώρα μένει στο Λος Άντζελες, όπου σκαρώνει ιστορίες για διαστημόπλοια, μάγους και κάθε είδους παλιά ή αλλόκοτα πράγματα. www.metaixmio.gr www.metaixmio-young.gr 5307_KOKKINH_ANATOLH_CV.indd 1 Μάθετε περισσότερα γι αυτόν στον ιστότοπο: ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 6972 www.pierce-brown.com 23/03/2015 10:44 π.μ.