Θέμα: Κλείνει ο δρόμος της επιστροφής για χιλιάδες εξαρτημένους

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Θέμα: Κλείνει ο δρόμος της επιστροφής για χιλιάδες εξαρτημένους Αθήνα, 13 Σεπτεμβρίου 2011 Συνέντευξη Τύπου πραγματοποίησε σήμερα στην Αθήνα το ΚΕΘΕΑ με αφορμή τη δραματική περικοπή της φετινής του επιχορήγησης, βάσει πρόσφατης απόφασης του Υπουργείου Οικονομικών. Για τις επιπτώσεις της περικοπής στους χρήστες ουσιών και τις οικογένειές τους αλλά και ευρύτερα στον τομέα αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, μίλησαν ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ Γεράσιμος Νοταράς, ο Διευθυντής του οργανισμού Χ. Πουλόπουλος, ο Δ. Γεωργιάδης, ως εκπρόσωπος των 14 Συλλόγων Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ, οι οποίοι αριθμούν περισσότερα από 10.000 μέλη σε όλη την Ελλάδα, και ο Πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ Θ. Τζιούμπας. Η απόφαση του Υπουργείου μείωσε την επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ από τα 23 εκατομμύρια ευρώ στα 11.270.000, περικοπή που αντιστοιχεί σε 51%. Τα 11.270.000 είναι το ποσό που έχει ήδη λάβει το ΚΕΘΕΑ φέτος μέχρι και τον Ιούλιο και αφορά τις ανάγκες του πρώτου εξαμήνου. Σύμφωνα με τους εκπροσώπους του ΚΕΘΕΑ, αυτό πρακτικά σημαίνει στάση πληρωμών, που αν δεν ανακληθεί, θα στερήσει από τις υπηρεσίες του οργανισμού, χιλιάδες άτομα, μεταξύ των οποίων και πολλοί άνθρωποι που θα βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο. Σημειώνεται ότι το ΚΕΘΕΑ εξυπηρετεί ετησίως περίπου 15.000 άτομα, χρήστες ουσιών και μέλη οικογενειών. Οι εκπρόσωποι του ΚΕΘΕΑ τόνισαν ότι τα 23 εκατομμύρια ευρώ, που ήταν εγγεγραμμένα στο προϋπολογισμό του οργανισμού για το 2011, αποτελούν την «κόκκινη γραμμή» για την εύρυθμη λειτουργία του και καλύπτουν πραγματικές και ανελαστικές δαπάνες, όπως: μισθοδοσία του προσωπικού, η συντριπτική πλειονότητα του οποίου βρίσκεται σε 100 μονάδες «πρώτης γραμμής» σε 23 πόλεις και σε 15 σωφρονιστικά καταστήματα όλης της χώρας, δαπάνες στέγασης, διατροφής και θέρμανσης στα θεραπευτικά προγράμματα, καθώς και δαπάνες για απολύτως απαραίτητα έργα ασφάλειας και υγιεινής. Υπογράμμισαν επίσης ότι το ΚΕΘΕΑ, παρά τη φθίνουσα επιχορήγηση των τελευταίων ετών, έχει πραγματοποιήσει από την έναρξη της κρίσης και με δική του πρωτοβουλία μείωση των δαπανών του κατά 17,5 % και δεν έχει δυνατότητα περαιτέρω μειώσεων, χωρίς να διαταραχτεί η εύρυθμη λειτουργία των προγραμμάτων του. Αντιθέτως, ο οργανισμός χρειάζεται ενίσχυση, καθώς αυτή τη στιγμή υπάρχει «λίστα αναμονής» αιτημάτων προς το ΚΕΘΕΑ από 20 πόλεις για τη δημιουργία «στεγνών» προγραμμάτων, ενώ και τα προβλεπόμενα στο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά μέτρα αναμένεται να ανοίξουν το δρόμο για την ένταξη χιλιάδων εξαρτημένων σε προγράμματα απεξάρτησης. Η ενίσχυση αυτή είναι ηθικά, κοινωνικά και οικονομικά αναγκαία, καθώς είναι τεκμηριωμένο ότι με κάθε μία (1) νομισματική μονάδα που δίνεται στη θεραπεία

εξοικονομούνται μέχρι και 23 από τη μείωση των επιπτώσεων της εξάρτησης στην κοινωνία. Τέλος, όπως τόνισε εκ μέρους του Συλλόγων Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ο κ. Γεωργιάδης: «Οι ανθρώπινες ζωές δεν αποτιμώνται με χρήματα». Δήλωσε επίσης ότι οι Σύλλογοι είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν σε κανένα να στερήσει το δικαίωμα θεραπείας από τους ανθρώπους που βρίσκονται στα προγράμματα αλλά και από όλους όσοι έχουν ανάγκη. Ενώ ο πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζόμενων ΚΕΘΕΑ Θ. Τζιούμπας τόνισε ότι το διακύβευμα είναι η ίδια η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους και της απεξάρτησης, καθώς και η διατήρηση του δικαιώματος πρόσβασης σε ποιοτικές δωρεάν και δημόσιες υπηρεσίες. Τμήμα Ενημέρωσης ΚΕΘΕΑ Γεράσιμος Νοταράς, πρόεδρος του ΔΣ ΚΕΘΕΑ Εντελώς αιφνιδιαστικά στις 26 Αυγούστου το Υπουργείο Οικονομικών περιέκοψε με απόφασή του την επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ για το τρέχον έτος από τα 23 εκατομμύρια ευρώ στα 11,270, περικοπή που αντιστοιχεί σε 51%. Τα 11,270 είναι το ποσό που έχει ήδη λάβει φέτος το ΚΕΘΕΑ μέχρι και τον Ιούλιο και αφορά τις ανάγκες του πρώτου εξαμήνου. Αυτό πρακτικά σημαίνει στάση πληρωμών από πλευράς Υπουργείου Υγείας, η οποία βυθίζει τον οργανισμό σε αβεβαιότητα, είτε πρόκειται για τελεσίδικη απόφαση είτε για στρατηγική του τύπου «μηδενίζουμε, για να ξεκινήσουμε τη διαπραγμάτευση από μηδενικό σημείο», οπότε κανείς πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του ευχαριστημένο ακόμα και με ψίχουλα. Η στάση πληρωμών, όπως παρουσιάζεται μέχρι σήμερα, καθώς παρά τα επανειλημμένα διαβήματά μας δεν έχουμε καμία επίσημη ενημέρωση ότι η κατάσταση μπορεί να διαφοροποιείται, έχει σημαντικές επιπτώσεις στο πανελλαδικό δίκτυο υπηρεσιών του ΚΕΘΕΑ, που υποστηρίζει ετησίως περίπου 15.000 άτομα, χρήστες νόμιμων και παράνομων ουσιών, στην κοινωνία και τη φυλακή, καθώς και τις οικογένειές τους. Όπως ήδη γνωρίζετε, από τη δημοσιοποίηση του ετήσιο απολογισμού μας το ΚΕΘΕΑ το 2010 υποστήριξε: 3.200 χρήστες στα Συμβουλευτικά του Κέντρα, τις πύλες του δικτύου υπηρεσιών του 1.700 άτομα σε Θεραπευτικές Κοινότητες και Κέντρα Κοινωνικής Επανένταξης 2.000 κρατούμενους χρήστες με προγράμματα συμβουλευτικής και θεραπείας στις φυλακές 1.700 χρήστες δρόμο με προγράμματα άμεσης πρόσβασης και βοήθειας

6.000 μέλη οικογενειών με πρόβλημα χρήσης και εξάρτησης στους κόλπους τους 700 άτομα στα ειδικά προγράμματα για εξαρτημένους από το αλκοόλ και για μετανάστες Αν το ΚΕΘΕΑ υποχρεωθεί σε διακοπή της λειτουργίας του αυτή τη στιγμή, τις υπηρεσίες του θα στερηθούν χιλιάδες εξαρτημένοι και οικογένειες, μεταξύ των οποίων και άνθρωποι που θα βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο γιατί δε διαθέτουν στέγη και κοινωνική στήριξη. Τα 23 εκατομμύρια ευρώ, που ήταν εγγεγραμμένα στο προϋπολογισμό μας για το 2011, αποτελούν την «κόκκινη γραμμή» για την εύρυθμη λειτουργία του ΚΕΘΕΑ και καλύπτουν πραγματικές και ανελαστικές δαπάνες: Σε 17,8 εκατομμύρια ευρώ ανέρχονται οι δαπάνες μισθοδοσίας και προορίζονται για 525 μέλη προσωπικού, η συντριπτική πλειονότητα του οποίου βρίσκεται στην «πρώτη γραμμή», χωρίς να περιλαμβάνει βοηθητικό ή φυλακτικό προσωπικό, στελεχώνοντας 100 μονάδες σε 23 πόλεις και σε 15 σωφρονιστικά καταστήματα όλη της χώρας. Σε 5,8 εκατομμύρια ευρώ ανέρχονται τα λειτουργικά έξοδα, δηλ. οι δαπάνες στέγασης, διατροφής και θέρμανσης στα προγράμματα. Οι δαπάνες αυτές αφορούν κυρίως υλικά και όχι catering, συνεργεία καθαρισμού ή φύλακες, καθώς, υπενθυμίζουμε, οι εργασίες που είναι απαραίτητες για την καθημερινή λειτουργία και διαβίωση γίνονται από τα ίδια τα μέλη και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπείας τους. Για την εκτέλεση των απολύτως απαραίτητων έργων ασφάλειας και υγιεινής το ΚΕΘΕΑ χρειάζεται 1,4 εκατομμύρια ευρώ. Για παράδειγμα το 50% του ποσού αυτού προορίζεται για τη στατική ενίσχυση κτιρίου του ΚΕΘΕΑ στη Θεσσαλονίκη για το Κέντρο Υποδοχής και Επανένταξης Αποφυλακισμένων. Το ΚΕΘΕΑ με δική του πρωτοβουλία, από τότε που η χώρα μπήκε στην περιπέτεια της οικονομικής κρίσης, πραγματοποίησε μείωση των δαπανών του κατά 17,5%. Έτσι από τα 30,3 εκατομμύρια ευρώ που δαπάνησε το 2009, τα μείωσε στα 26,5εκατομ. το 2010, ενώ για το 2011 θα έχει δαπάνες 25 εκατομμύρια. Η επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ τα προηγούμενα χρόνια ήταν στάσιμη και ακολούθησε δυστυχώς φθίνουσα πορεία. Ήταν 24 εκατομμύρια το 2009. Αντίστοιχο ποσό είχε εγκριθεί και για το 2010, το οποίο, ωστόσο, ύστερα από διαδοχικές και αντιφατικές μεταξύ τους αποφάσεις μειώθηκε κατά 8%, φτάνοντας τα 22,080 εκατομμύρια ευρώ. Από πλευράς Υπουργείου Υγείας υπήρχαν διαβεβαιώσεις για την κάλυψη της διαφορά του 8% του 2010, καθώς και για

ενίσχυση με 2 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον, ώστε να μπορούμε να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη νέων μονάδων. Ενώ λοιπόν περιμέναμε συμπληρωματική επιχορήγηση 4 περίπου εκατ. ευρώ, η οποία, μεταξύ άλλων, θα μας επέτρεπε να ανταποκριθούμε σε μεγάλο μέρος από τα 20 αιτήματα τοπικών κοινωνιών για δημιουργία «στεγνών» προγραμμάτων στην περιοχή τους, ξαφνικά βρεθήκαμε στο κενό. Και αυτό, ενώ ο οργανισμός αποτελεί πρότυπο επιχορηγούμενου φορέα: Προτάσσουμε τη διαφάνεια, εφαρμόζοντας διαδικασίες εσωτερικού και εξωτερικού ελέγχου, καταθέτοντας κάθε χρόνο στα αρμόδια Υπουργεία έκθεση ορκωτών ελεγκτών, δημοσιοποιώντας σε ετήσια βάση τα αποτελέσματά μας με συνέντευξη Τύπου και αποστέλλοντας τη σχετική αναλυτική έκθεση που εκδίδουμε σε Πολιτεία και φορείς. Εφαρμόζουμε διαδικασίες εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης και διαθέτουμε διεθνή αξιολόγηση από Επιτροπή ειδικών. Καλύπτουμε μέρος των δαπανών μας μέσα από δραστηριότητες αυτοχρηματοδότησης. Επιδιώκουμε την εμπλοκή της κοινωνίας των πολιτών στο έργο της απεξάρτησης, και το έργο μας υποστηρίζεται από 14 Συλλόγους Οικογένειας με πάνω από 10.000 μέλη σε όλη την Ελλάδα. Διαθέτουμε αιρετό, μη αμειβόμενο Διοικητικό Συμβούλιο, όπου συμμετέχουν μέλη της ελληνικής κοινωνίας με διάθεση να προσφέρουν εθελοντικά στο έργο του οργανισμού. Εφαρμόζουμε αξιοκρατικές διαδικασίες πρόσληψης μέσα από την επιλογή του προσωπικού από διαφορετικές επιτροπές και την εντατική θεωρητική και βιωματική εκπαίδευση, η οποία περιλαμβάνει δίμηνο trainingστα θεραπευτικά προγράμματα. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί στην προσεκτική διερεύνηση των προσόντων και των κινήτρων των υποψηφίων. Η περικοπή που εξαγγέλθηκε δεν έχει μόνο δραματικές επιπτώσεις στην παροχή υπηρεσιών και τους εξυπηρετούμενους, αλλά τινάζει στον αέρα και την προσπάθειά μας για αυτοχρηματοδότηση, δημιουργώντας σύγχυση και αβεβαιότητα σε τρίτους. Για παράδειγμα το Κοινωφελές Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος αποφάσισε τη χρηματοδότηση του ΚΕΘΕΑ με 1 εκατομμύριο ευρώ για την επισκευή κτηρίου στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο θα στεγάσει έναν Σταθμό Άμεσης Βοήθειας. Οι τελευταίες εξελίξεις δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το αν το ΚΕΘΕΑ θα μπορεί να θέσει σε λειτουργία το Σταθμό. Κάτι ανάλογα ισχύει και με τα ΕΣΠΑ, καθώς η βιωσιμότητα των προγραμμάτων αποτελεί προϋπόθεση για τη χρηματοδότησή τους.

Όπως γνωρίζετε, τις προηγούμενες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο του Υπουργείο Δικαιοσύνης για τα ναρκωτικά. Το ΚΕΘΕΑ με ικανοποίηση είδε να υιοθετούνται σε αυτό πολλές από τις προτάσεις που είχε κατά καιρούς καταθέσει για τον προσανατολισμό της νομοθεσίας στη θεραπεία και όχι τον εγκλεισμό. Οι 3 άξονες του νομοσχεδίου αφορούν πρώτον την καθιέρωση ενός πιο αναλογικού συστήματος ποινών, οδηγώντας σε εξορθολογισμό του, δεύτερον την αναγνώριση του δικαιώματος των χρηστών σε θεραπεία και την προώθησή της έναντι του εγκλεισμού και τρίτον τον εθνικό σχεδιασμό για τα ναρκωτικά. Ωστόσο οι περικοπές τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια των οργανισμών θεραπείας, οι οποίοι θα έπρεπε να συμβάλλουν στην εφαρμογή του παρέχοντας υπηρεσίες πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης. Η προβλεπόμενη από το νομοσχέδιο δυνατότητα απεμπλοκής των χρηστών από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης και της παραβατικότητας με την ένταξη τους σε θεραπευτικές δομές εντός και εκτός φυλακής προϋποθέτει επέκταση και ενίσχυση των δομών αυτών. Προϋποθέτει τη στελέχωσή τους με εξειδικευμένο προσωπικό και την εξασφάλιση κατάλληλων υποδομών. Μια εθνική στρατηγική για τα ναρκωτικά προϋποθέτει, εκτός από τη νομοθετική αλλαγή, την ενίσχυση των φορέων. Το κόστος δεν θα ξεπερνούσε τα ο,ο5 την ημέρα για κάθε φορολογούμενο πολίτη. Αν από τους φόρους που πληρώναμε σήμερα 0,05 ευρώ πήγαιναν στου φορείς θεραπείας, μέσα σε ένα έτος θα εξασφαλίζονταν 82 εκατομμύρια ευρώ, δηλ., θα υπερκαλύπτονταν το ποσό που έχει εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2011 για τους φορείς θεραπείας (62 εκατ., εκ των οποίων 23 για το ΚΕΘΕΑ, 30 για τον ΟΚΑΝΑ και 9 για τα Κέντρα Πρόληψης). Χαράλαμπος Πουλόπουλος, διευθυντής ΚΕΘΕΑ Οι πρόσφατες πολιτικές αποφάσεις θέτουν πλέον χωρίς ενδοιασμούς στο στόχαστρο τους οργανισμούς πρόληψης και θεραπείας και τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας, περικόπτοντας δραστικά, αιφνιδιαστικά και χωρίς αξιολόγηση τις επιχορηγήσεις. Ακολουθώντας μία λογιστική λογική οδηγούν το κράτος πρόνοιας σε διάλυση, αντίθετα από τις κατά καιρούς εξαγγελίες και υποσχέσεις για ενίσχυση των κοινωνικά αδύναμων και τη ρητορεία περί κοινωνικής αλληλεγγύης. Οι εξαρτημένοι χρήστες είναι πολύ πιο επιβαρυμένοι από το γενικό πληθυσμό στον τομέα της ψυχικής και σωματικής υγείας, έχουν δέκα έως είκοσι φορές μεγαλύτερη θνησιμότητα σε σχέση με το γενικό πληθυσμό και δεκατέσσερις φορές περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας. Βιώνουν εκτεταμένο κοινωνικό αποκλεισμό και έχουν έλλειψη βασικών πόρων, εφοδίων και αγαθών σε πολλά επίπεδα που τους κρατούν καθηλωμένους στην εξάρτηση και στο φαύλο κύκλο του εγκλήματος.

Στις σημερινές συνθήκες τα προβλήματα αυτά αναμένεται να γίνουν εντονότερα. Η οικονομική κρίση συνεπάγεται επιδείνωση των προβλημάτων και των ασθενειών που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών (ηπατίτιδες, HIV, φλεγμονές), ενδεχόμενη στροφή σε πιο οικονομικούς αλλά και επικινδυνότερους τρόπους χρήσης των ουσιών, μείωση του κινήτρου για ένταξη και παραμονή σε θεραπεία, λόγω απουσίας θετικής προοπτικής, και αύξηση των δυσκολιών κατά την κοινωνική επανένταξη. Είναι προφανές ότι η αποτελεσματική θεραπεία της εξάρτησης και η επανένταξη του ατόμου στην κοινωνία προϋποθέτουν σφαιρική υποστήριξη για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων τους και δεν αρκεί η χορήγηση ενός υποκατάστατου, είτε αυτό δίνεται στα νοσοκομεία είτε στα φαρμακεία. Απαιτείται παράλληλη ψυχοκοινωνική στήριξη, η οποία δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, γιατί η πλειονότητα των εξαρτημένων, χωρίς ψυχοκοινωνική στήριξη, κινδυνεύει να βρεθεί ξανά στο δρόμο και, χωρίς διαδικασίες ελέγχου, ενδεχομένως στην παράλληλη χρήση παράνομων ουσιών. Όσον αφορά το ΚΕΘΕΑ ανασφάλεια και αγωνία διακατέχει τα μέλη, τους γονείς και τους εργαζόμενους, λόγω των περικοπών. Αυτή η αβεβαιότητα, πρώτα από όλα, δυναμιτίζει τη θεραπευτική διαδικασία. Για τους ανθρώπους που βρίσκονται στα Συμβουλευτικά Κέντρα μειώνει το κίνητρο για θεραπεία. Στις μονάδες ψυχικής απεξάρτησης μπορεί να οδηγήσει σε διακοπή της θεραπείας και υποτροπή, ενώ για όσους βρίσκονται στο στάδιο της κοινωνικής επανένταξης είναι ένα δεύτερο ισχυρό πλήγμα, μετά τα σοβαρά εμπόδια εργασιακής ένταξης που αντιμετωπίζουν λόγω της αυξανόμενης ανεργίας. Από την άλλη η οι οικογένειες των εξαρτημένων θα πληρώσουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την οπισθοδρόμηση της κοινωνικής πολιτικής, επωμιζόμενες το βάρος και το κόστος θεραπείας των παιδιών τους. Κι ενώ οι δημόσιοι φορείς απεξάρτησης πλήττονται από τις περικοπές, συνεχίζουν να αλωνίζουν οι διάφορες ιδιωτικές κλινικές, που τώρα θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό που δημιουργείται από τη συρρίκνωση της δημόσιας, δωρεάν θεραπείας των εξαρτήσεων. Το φαινόμενο είναι γνωστό από την εποχή της Θάτσερ στην Αγγλία αλλά και από τις ΗΠΑ. Η αβέβαιη οικονομική προοπτική και ο κίνδυνος συνεχών αρνητικών εκπλήξεων στο μέλλον δημιουργεί ένα αίσθημα απειλής, αβεβαιότητας και ανασφάλειας σε ανθρώπους που με δέσμευση αφιερώνουν τη ζωή τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους. Η παρατεταμένη κρίση και η αίσθηση ότι θα συνεχιστούν τα μέτρα περικοπών και λιτότητας και ότι θα περιοριστούν οι θέσεις εργασίας οδηγεί σε φόβο, οργή, ματαίωση,παθητικότητα, και μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε συναισθηματική απόσυρση από το αντικείμενο εργασίας. Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια την πτώση της ποιότητας των υπηρεσιών, τη μείωση της αποδοτικότητας και την αύξηση του κόστους. Όμως κάθε πολιτική που οδηγεί τους χρήστες να παραμένουν στο δρόμο και στη χρήση συνεπάγεται για την κοινωνία: o Αύξηση στη χρήση των υπηρεσιών υγείας, των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας και των κοινωνικών επιδομάτων, η οποία ακολουθείται από αντίστοιχη αύξηση του κόστους των παραπάνω υπηρεσιών και συνολικότερα του κράτους πρόνοιας.

o Αυξημένη παραβατικότητα που οδηγεί σε αύξηση του κόστους του συστήματος δίωξης και απονομής της ποινικής δικαιοσύνης. o Αυξημένα ποσοστά οικογενειακής βίας, παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης. o Αύξηση των πιθανοτήτων μετάδοσης σεξουαλικών μεταδιδόμενων και άλλων νοσημάτων. o Αύξηση των κινδύνων για διεύρυνση της χρήσης ουσιών. o Όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων όπως ο κοινωνικός στιγματισμός και αποκλεισμός αλλά και αυξημένα προβλήματα δημόσιας ασφάλειας και κοινωνικής παρενόχλησης. o Μείωση της παραγωγικότητας του πληθυσμού, λόγω της αποχής των εξαρτημένων από την αγορά εργασίας, με αντίστοιχη μείωση των εσόδων από τη φορολογία. Αντίθετα η απεξάρτηση και η επανένταξη στην κοινωνία συνεπάγονται μείωση των παραπάνω δεικτών και εξοικονόμηση πόρων. Με κάθε μια νομισματική μονάδα που δίνεται στη θεραπεία εξοικονομούνται μέχρι και 23 από τη μείωση των επιπτώσεων της εξάρτησης. Η απεξάρτηση κοστίζει λιγότερο από την παραμονή στη χρήση και τη φυλάκιση. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον ΟΗΕ, το κόστος της φυλάκισης είναι 8 φορές υψηλότερο από το κόστος ενός προγράμματος εξωτερικής παρακολούθησης που λειτουργεί στην κοινωνία και 4 φορές υψηλότερο από το κόστος ενός προγράμματος διαμονής, ενώ συγχρόνως επιδεινώνει την ψυχοκοινωνική κατάσταση των κρατούμενων χρηστών, οι οποίοι, χωρίς θεραπεία, παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά υποτροπής στη χρήση και την παραβατικότητα μετά την αποφυλάκιση. Όπως, άλλωστε, τονίζει το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (EMCDDA) σε πρόσφατη έκθεσή του, οι πολιτικές αποφάσεις περικοπών και λιτότητας που λαμβάνονται υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης, επειδή σε πρώτη φάση δίνουν την εντύπωση ότι εξοικονομούν πόρους, μακροπρόθεσμα μπορεί να αποβούν πιο δαπανηρές. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική συρρίκνωσης των υπηρεσιών ψυχοκοινωνικής στήριξης, απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης, φέρνει σε απόγνωση τους ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο και τις οικογένειές τους σε αδιέξοδο και μακροπρόθεσμα θα έχει υψηλό κόστος και για την κοινωνία και την οικονομία. Η πρακτική των περικοπών, των καταργήσεων φορέων, των συγχωνεύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, η απειλή των απολύσεων και η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων οδηγούν στην αποσύνθεση του κράτους πρόνοιας και πλήττουν όχι μόνο τους λειτουργούς κοινωνικής φροντίδας αλλά περισσότερο τις ευπαθείς ομάδες που είναι κοινωνικά αποκλεισμένες και βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η προάσπιση του κοινωνικού κράτους δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους και τις διοικήσεις των οργανισμών αλλά όλους μας.