ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ Τα χαρακτηριστικά της περιόδου που διανύουμε ορίζουν μία σχετική καμπή στην εξέλιξη της ταξικής πάλης. Σε αντίθεση με μία σειρά αντιλήψεων οι οποίες, αθροίζοντας επιμέρους, κατακερματισμένους κοινωνικούς αγώνες, καταλήγουν στην εκτίμηση ότι επίκεινται συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης της αστικής στρατηγικής στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, ο συσχετισμός δυνάμεων, επιδεινώνεται για τις δυνάμεις της εργασίας παρά το γεγονός παραμένουν τα στοιχεία της πολιτικής αστάθειας. Η αποτυχία του «success story», το γεγονός ότι παρά τα συνεχή πακέτα μέτρων το χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο και θα απαιτηθεί νέα αναδιάρθρωσή του, αλλά και λήψη νέων μέτρων, εντείνουν τη συμπίεση και βίαιη φτωχοποίηση εκτεταμένων κοινωνικών στρωμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, ο συνασπισμός εξουσίας αδυνατεί να συγκροτήσει ένα νέο πλαίσιο κοινωνικών συμμαχιών, αλλά και ένα θετικό πρόταγμα ιδεολογικής ενσωμάτωσης των μαζών. Από την άλλη πλευρά, η συνεχής εμπέδωση της αστικής στρατηγικής παράγει σημαντικές μεταβολές στο κοινωνικό πεδίο και ιδιαίτερα στους χώρους εργασίας, γεγονός που αποτυπώνεται και σε ιδεολογικό επίπεδο με την ένταση της εξατομίκευσης και της ηττοπάθειας. Η εμπέδωση της αστικής στρατηγικής της βίαιης αναδιάρθρωσης και της εσωτερικής υποτίμησης αντανακλάται και στο ιδεολογικό πεδίο και δυσχεραίνει τους όρους ανάπτυξης κοινωνικών αγώνων και συγκρούσεων. Ταυτόχρονα, η ρευστότητα και τα στοιχεία της κρίσης νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού ή ακόμα και ευρύτερα του πολιτικού συστήματο,ς παραμένουν ενεργά. Παρά την ύφεση των κοινωνικών αγώνων, η αριστερά σε δημοσκοπικό τουλάχιστον επίπεδο, καταγράφει ποσοστά που σταθερά υπερβαίνουν το 30%, ενώ οι δημοσκοπικές καταγραφές του ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνουν το 25%. Από την άλλη πλευρά, παρά τη σταθερότητα της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και ένα διαφαινόμενο πολιτικό προβάδισμα που κατέχει σήμερα, η δυναμική του σε κοινωνικό, πολιτικό και εκλογικό επίπεδο εμφανίζει στασιμότητα και όχι τα χαρακτηριστικά ενός ραγδαία ανοδικού ρεύματος, όπως σε άλλες περιπτώσεις ανόδου στην κυβερνητική εξουσία ενός εκλογικού μπλοκ με άξονα ρεφορμιστικά ή και αριστερά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η κεντρική πολιτική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται δεξιές μετατοπίσεις και διολισθαίνει σε τοποθετήσεις που θα μπορούσαν να σηματοδοτούν μία γρήγορη προσαρμογή σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα μίνιμουμ τροποποιήσεων, της στρατηγικής της εσωτερικής υποτίμησης και πιθανότατα σε αυτή την περίπτωση θα αποτελέσει μία σύντομη πολιτική παρένθεση. H προσαρμογή αυτή έχει σαν στόχο να προσελκυστούν εκλογικά αμφιταλαντευόμενα μεσοστρώματα, αλλά κυρίως να αποφευχθεί μία μετωπική σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με τα εσωτερικά και διεθνή κέντρα εξουσίας και κατά την διαδικασία εκλογικής αναρρίχησής του στο κυβερνητικό κέντρο αλλά και γιατί όχι και μετά από αυτήν. Ωστόσο, μία ενδεχόμενη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί μία αποδεκτή πόσο μάλλον επιθυμητή επιλογή αυτή τη στιγμή για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές. Ακόμα περισσότερο δεν ισχύει ότι υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου που θα αντιμετώπιζαν προνομιακά το ΣΥΡΙΖΑ ως έναν εναλλακτικό διαχειριστή, ώστε να ενσωματωθεί ή να αποκλιμακωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, ή και για να ενισχυθούν μερίδες του κεφαλαίου που ευνοούνται από την άνοδο της λαϊκής κατανάλωσης. Όπως έχουμε ήδη επισημάνει, η αστική στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης και της μαζικής φτωχοποίησης ευρύτατων στρωμάτων δεν εμπεριέχει κανένα περιθώριο συμβιβασμών και παραχωρήσεων προς τα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα και στην Ε.Ε. θα ανεχθούν κάποιου είδους σοβαρότερο συμβιβασμό στα βασικά στοιχεία της εφαρμοζόμενης πολιτικής εκτός από την περικοπή του χρέους και την επιμήκυνση του χρόνου της αποπληρωμής του. Υπάρχει ένα ενδεχόμενο κάτω από την επίδραση της ταξικής πάλης και την άνοδο του κινήματος μία κυβέρνηση με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ, να αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» στις έσχατες συνέπειές του αν επιμείνει στη παύση πληρωμών και την κατάργηση των μνημονίων, γεγονός που θα οδηγούσε στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο τοποθετείται και η διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών, οι οποίες αποκτούν αναβαθμισμένη σημασία. Σε σχέση με τις αυτοδιοικητικές εκλογές θα έπρεπε να τεθούν σαφείς και ιεραρχημένοι πολιτικοί στόχοι. Η βασική επιδίωξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη του κοινωνικού κινήματος και όχι η στενή 1
δικιά της εκλογική επίδοση έτσι: α) ο πρώτος πολιτικός στόχος που θα έπρεπε να θέσει για τις αυτοδιοικητικές εκλογές θα ήταν να συμβάλλει στην ήττα των μνημονιακών δυνάμεων σε όσο δυνατόν περισσότερους δήμους και β) να προωθήσει βασικές πτυχές της πολιτικής της γραμμής μέσα σε ευρύτερες αριστερές τοπικές συσπειρώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει την υιοθέτηση από αυτές του συνόλου της πολιτικής γραμμής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μία επαρκής γραμμή που να διαμορφώνει του όρους μίας πολιτικής συνεργασίας, θα περιλάμβανε : 1)την αντίθεση στις δομές και τις λειτουργίες του Καλλικράτη, 2) τη δέσμευση ότι οι τοπικές συσπειρώσεις θα συγκρουστούν με την εφαρμογή των υποχρεώσεων του μνημονίου σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, 3) την στράτευση στην ευρύτερη πολιτική πάλη για την κατάργηση των μνημονίων και τη σύγκρουση με τις πολιτικές της Ε.Ε. Μία ευρεία πλειοψηφία των μνημονιακών δυνάμεων, σε τοπικό ή και σε περιφερειακό επίπεδο, όχι μόνο θα ενισχύσει πολιτικά την κυβέρνηση του μνημονίου, αλλά θα αποτελεί ανάχωμα για ευρύτερες αριστερές μετατοπίσεις και μοχλό πιέσεων και προσαρμογών της εκάστοτε κυβέρνησης αν υποθέσουμε ότι θα πρόκειται για μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα μία ευρεία καταγραφή ενός αριστερού πλειοψηφικού ρεύματος, ειδικά στους δήμους που συγκεντρώνεται η πλειοψηφία των εργαζόμενων στρωμάτων, δημιουργεί άλλους όρους για την πολιτική πάλη και πριν αλλά και μετά από τις βουλευτικές εκλογές, ακόμα και στην περίπτωση συγκρότησης κυβέρνησης με άξονα το ΣΥΡΙΖΑ σε φιλοδιαχειριστική κατεύθυνση. Όμως, η κυρίαρχη πολιτική γραμμή στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως αποτυπώνεται στις αποφάσεις των τριών ΠΣΟ της 2 Νοέμβρη του 2013 της 16 Ιανουαρίου 2014 και στις 16 Φεβρουαρίου 2014, αλλά και στις «θέσεις για την παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις τοπικές εκλογές» και ακόμα περισσότερο στην πολιτική πρακτική συγκρότησης «αντικαπιταλιστικών σχημάτων» κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Πίσω από αυτή την πολιτική γραμμή υποκρύπτεται μία εκτίμηση ότι το βασικό διακύβευμα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, δηλαδή η ανατροπή της κυβέρνησης των πολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης στην εφαρμογή του μνημονίου, έχει σχεδόν συντελεστεί με την μελλοντική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Άρα αυτό που έχει πρωτίστως σημασία είναι η προετοιμασία για την αντιμετώπιση της επόμενης φιλοαστικής συνδιαχειριστικής κυβέρνησης και στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο της σύγκρουσης μαζί της, αλλά και στο στενότερο πλαίσιο που αφορά στην αξιοποίηση των μελλοντικών δεξιών πολιτικών στροφών του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτικοοργανωτική ανάπτυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή η εκτίμηση καθορίζει και την πολιτική ιεράρχηση που τίθεται από αυτές τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η οποία συμπυκνώνεται στο ευφυολόγημα που ανακυκλώνεται σε όλο περισσότερες τοπικές συνελεύσεις αλλά και στην «απόφαση» για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του ΠΣΟ της 16/2/2014 ότι η «ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πρόκειται να γίνει δωρητής σώματος του ΣΥΡΙΖΑ». Αντίθετα με τα παραπάνω, παρά το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ακόμα σημαντική ρευστότητα και αβεβαιότητα ενώ ειδικά οι αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν μία πολιτική μάχη που μπορεί είτε να επιταχύνει μία εξέλιξη στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβέρνησης, είτε να παράγει αποτελέσματα μίας σχετικής σταθεροποίησής της αν και σύντομης εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2015. Επιπρόσθετα, οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν μία αυτοτέλεια σε σχέση με την επικείμενη πολιτική μάχη. Έτσι, οι αυτοδιοικητικές εκλογές και ιδιαίτερα οι δημοτικές, λόγω ακριβώς του ειδικού τους χαρακτήρα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικό πεδίο παρέμβασης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων που τοποθετούνται στη διαδικασία της μετωπικής συμπόρευσης και υποστηρίζουν το μεταβατικό πρόγραμμα και την αντί ΟΝΕ και αντί ΕΕ κατεύθυνση. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να επιτευχθούν μόνο στο έδαφος μίας μετωπικής πολιτικής κατεύθυνσης που αναδεικνύοντας τις κυρίαρχες αντιθέσεις και στο τοπικό επίπεδο και συγκροτώντας μία γραμμή μαζών θα επιδιώκει την υπέρβαση του κατακερματισμού και τη διαμόρφωση ευρύτερων πολιτικών συσπειρώσεων. Αντίθετα, μία πολιτική κατεύθυνση στενής πολιτικής καταγραφής «αντικαπιταλιστικών» σχημάτων, εκ των προτέρων «διάκρισης και διαχωρισμού» από τις δυνάμεις της υπόλοιπης αριστεράς, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε προγραμματική βάση και «σπασίματος του συνεχούς» ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παράγει αποτελέσματα προώθησης των κοινωνικών αγώνων στο τοπικό επίπεδο, αλλά ούτε καν ενίσχυσης της πολιτικής εμβέλειας της ίδιας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ 2
Η τοπική αυτοδιοίκηση ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού συμπυκνώνει και επισφραγίζει και αυτή όπως και άλλα τμήματα του κράτους με υλικό τρόπο έναν κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων, αποτελεί πεδίο της ταξικής πάλης που έχει δομικά όρια στο βαθμό που αποτελεί έναν αστικό κρατικό θεσμό, όμως εμπεριέχει μία μεγαλύτερη δυνατότητα έκφρασης λαϊκών συμφερόντων είτε σε σχέση με τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς είτε με τους κεντρικούς τομείς του αστικού κράτους. Η παρέμβαση στο επίπεδο της πόλης έχει σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερη σημασία, στο βαθμό που αυτή αποτελεί σημαντικό πεδίο διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Είναι γεγονός ότι γύρω από τις επιμέρους αντιθέσεις που οξύνει η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στο μέτωπο της πόλης μπορούν να συσπειρώνονται ευρύτατα λαϊκά στρώματα, με διαφορετικούς κοινωνικοταξικούς προσδιορισμούς, καθιστά το μέτωπο της πόλης ως ένα κατ εξοχήν χώρο σύναψης κοινωνικών συμμαχιών. Πολύ περισσότερο, μετά την ένταξη της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης, επισωρεύθηκαν παράγοντες που καθιστούν την παρέμβαση στο τοπικό επίπεδο ακόμα πιο αποφασιστικής σημασίας. Στο επίπεδο της πόλης μπορούν να διαμορφωθούν μορφές λαϊκής συσπείρωσης μέσα από τις οποίες θα εκφράζονται και θα ενοποιούνται στρώματα με διαφορετικούς ταξικούς προσδιορισμούς και θα δημιουργούνται δυνατότητες πρόσβασης σε συλλογικές και κινηματικές διαδικασίες για στρώματα που βρίσκονται λιγότερο ή περισσότερο αντικειμενικά εκτός συνδικαλιστικών πρακτικών και έκφρασης (άνεργοι, ελαστικά εργαζόμενοι, εργαζόμενοι σε μικρές μονάδες του ιδιωτικού τομέα, μαθητική νεολαία κ.ο.κ.).. Η άρση των προστατευτικών ρυθμίσεων που διέπουν το χώρο και το περιβάλλον ώστε να διαμορφωθούν οι όροι ενός νέου κύκλου καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μία σειρά τομείς όπως είναι ο τουρισμός και οι κατασκευές αποτελεί σημαντικό στοιχείο της αστικής στρατηγικής για τη διαχείριση - υπέρβαση της κρίσης. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική εμβάθυνσης της καπιταλιστικής αξιοποίησης του χώρου θα δημιουργήσει πολλαπλές κοινωνικές αντιθέσεις, που θα αφορούν την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής, την ιδιωτικοποίηση και την αύξηση του κόστους δημόσιων αγαθών, αλλά και μία τάση υποτίμησης της αξίας της γης που διαθέτουν οι μικροϊδιοκτήτες Οι τοπικές συσπειρώσεις είναι τα μόνα εγχειρήματα που μπορούν να οικοδομήσουν και να στηρίξουν δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε συνθήκες βίαιης συμπίεσης μαζικών κοινωνικών στρωμάτων και θα είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία στην περίπτωση μεγαλύτερης έντασης της. Πολύ περισσότερο σε τοπικό επίπεδο μπορούν να συγκροτηθούν εστίες αντίστασης απέναντι στα χαράτσια, τους πλειστηριασμούς κ.ο.κ. Είναι λοιπόν σαφές ότι η παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο αποκτά ακόμα πιο αναβαθμισμένο χαρακτήρα. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Η στρατηγική της αναδιάρθρωσης παράγει αντιθέσεις και αντιστάσεις, οι οποίες μπορούν να παίρνουν ιδιαίτερα μαζικά χαρακτηριστικά και να διαμορφώνουν ακόμα και κοινωνικές πλειοψηφίες, καθώς στο τοπικό επίπεδο υπάρχουν παράγοντες (συνθήκες διαβίωσης, παραπλήσιοι ταξικοί προσδιορισμοί κ.ο.κ.) που διαμορφώνουν όρους κοινών συμφερόντων που πλήττονται από αυτήν. Ο τρόπος, τα οχήματα και η πολιτική κατεύθυνση για την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πρέπει να καθορίζεται από αυτά τα χαρακτηριστικά. Η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης μίας επιτυχημένης παρέμβασης είναι αυτή της οικοδόμησης κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων στο χώρο της γειτονιάς που θα αποτελούν οχήματα σύναψης κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών και θα έχουν τη δυνατότητα να συσπειρώνουν και να ενοποιούν ευρύτερες πολιτικές και πρωτίστως κοινωνικές δυνάμεις, συγκροτώντας μία γραμμή μαζών. Οι αριστερές τοπικές συσπειρώσεις κατέχουν κεντρική σημασία όντας το όχημα εκείνο που μπορεί να αποτελέσει το πεδίο συσπείρωσης των μαζών και τροφοδότησης από την πρωτοβουλία τους και στο επίπεδο της γειτονιάς, αλλά και έναν από τους βασικούς μηχανισμούς για την διαμόρφωση μίας αντικαπιταλιστικής κοινωνικής συμμαχίας. Τα σχήματα γειτονιάς πρέπει να ασκούν πολιτική παρεμβαίνοντας κυρίαρχα στις αντιθέσεις των χώρων τους και να τους δίνουν αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, εξειδικεύοντας τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Είναι τα μόνα που στο πλαίσιο της συγκυρίας μπορούν να κάνουν πραγματική αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτική σε επαναστατική κατεύθυνση, όχι ως διακήρυξη, αλλά γιατί θα αντιστρατεύονται την εκδοχή της κυρίαρχης αστικής 3
στρατηγικής μέσα στο χώρο της πόλης και στα κεντρικά πολιτικά μέτωπα. Στα σχήματα πόλης πρέπει να συνδυάζεται η άσκηση πολιτικής μέσα στο χώρο της γειτονιάς, η σχέση σύνθεσης - ανταγωνισμού με άλλα πολιτικά ρεύματα, η ανάπτυξη της πολιτικής δράσης, αξιοποίηση της εμπειρίας και της πρακτικής ανένταχτων αγωνιστών, αλλά και η έμπρακτη ιδεολογική αντιπαράθεση με τις κεντρικές επιπτώσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας όπως την περιχαράκωση και το σεκταρισμό, πάνω στους πολιτικούς φορείς με επαναστατικό προσανατολισμό. Αυτές οι αριστερές κοινωνικοπολιτικές συσπειρώσεις, δεν μπορεί να συγκροτούνται στο έδαφος κυρίαρχα κεντρικοπολιτικών συμφωνιών, ούτε και πρέπει να έχουν χαρακτηριστικά αυτοαναφορικής παρέμβασης και αναπαραγωγής του χώρου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή συμφωνίας στο σύνολο της πολιτικής αντίληψης του χώρου ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πολύ περισσότερο είναι καταστροφική για την οποιαδήποτε πολιτική αλλά και κινηματική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις γειτονιές, μία αντίληψη που αντιμετωπίζει τα σχήματα και τις δημοτικές κινήσεις ως πεδίο και μέσο καταγραφής των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και όχι σαν μία διαδικασία απεύθυνσης στις μάζες, κινητοποίησης και ριζοσπαστικοποίησής τους μέσα από τη συλλογική υπεράσπιση των υλικών τους συμφερόντων. Με αυτή την έννοια, η αντίληψη των «αντικαπιταλιστικών σχημάτων» που αποτελούν προέκταση σε τοπικό επίπεδο των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ιμάντα μεταβίβασης της κεντρικής πολιτικής της κατεύθυνσης και απλό μηχανισμό τροφοδότησής της ναρκοθετεί οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης για το μέλλον. Η λογική που εισάγει μία φυσιογνωμία παρατάξεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε ένα καθετοποιημένο σχήμα όπου το δημοτικό σχήμα στηρίζει το περιφερειακό και το περιφερειακό την κεντρική εκλογική κάθοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές, είναι διαλυτική και γιατί αγνοεί τις επιμέρους αντιθέσεις και συμμαχίες που μπορεί να αναπτύσσονται σε κάθε δήμο, αλλά και γιατί εξαρτά απολύτως την παρέμβαση στους δήμους και τις γειτονιές από τη σημερινή ή μελλοντική διάρθρωση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρακάμπτοντας κάθε λογική συμμαχιών και δημιουργώντας κινδύνους αποσταθεροποίησης ή και διάλυσης των σχημάτων. Πρόκειται για μία πολιτική αναπαραγωγή της λογικής της σχέσης κόμματος παράταξης ιμάντα μεταβίβασης της γραμμής, ενός πολιτικού προτύπου εντελώς αποτυχημένου στη συσπείρωση ευρύτερων μαζών. Η χειρότερη εκδοχή αυτών των αντιλήψεων αποτυπώνεται στην τοποθέτησή τους σε σχέση με υπαρκτά σχήματα και εγχειρήματα, τα οποία είναι και αυτά που καταγράφουν υποδειγματικά αποτελέσματα σε πολιτικό και κινηματικό επίπεδο. Οι περιπτώσεις του Χαλανδρίου, των Βριλησσίων (και του Ζωγράφου) όπου παρεμβαίνουν ή παρενέβαιναν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από κοινού με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και ανένταχτους αγωνιστές με πολύ αναβαθμισμένα αποτελέσματα είναι η πλέον ενδεικτική, καθώς υπήρξαν αντιλήψεις που επιχείρησαν και επιχειρούν να αποτρέψουν τη στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε δημοτικά σχήματα με πολυετή παρέμβαση, στο βαθμό που θα τα στηρίξει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε ορισμένες δε άλλες περιπτώσεις, παρά το γεγονός ότι μια σειρά από σχήματα δε θα υποστηριχθούν τελικά από το ΣΥΡΙΖΑ ή δε θα μπουν σε μία διαδικασία πολιτικής συνεργασίας με τμήματά του, συγκεκριμένες οργανώσεις στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιβάλλουν παρόλ αυτά μία κατεύθυνση μη στήριξής τους. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της ΔΡΑΣΥ στα Γιάννενα σχήμα το οποίο υποστηρίχθηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές - και η περίπτωση της «Ανυπότακτης Πολιτείας» στο δήμο Πατρών. Έτσι, η επιχειρηματολογία στην οποία στηρίζονται οι σεκταριστές απογυμνώνεται πλήρως και επί της ουσίας καταλήγει στο ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε στηρίζει κανένα σχήμα που δεν αποτελεί στενό ιμάντα μεταβίβασης, πολιτικά και οργανωτικά, της γραμμής του «αντικαπιταλιστικού κόμματος». Ενδεικτική της κατεύθυνσης των συγκεκριμένων αντιλήψεων είναι και η απόφαση του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της 16-2, όπου «επικυρώθηκε» με ακόμη πιο ρητό τρόπο η κατεύθυνση των σχημάτων ιμάντων της κομματικής γραμμής, τόσο σε επίπεδο πολιτικής απόφασης, όσο και σε επίπεδο τοποθετήσεων των συγκεκριμένων αντιλήψεων, οι οποίες αντιπαρατέθηκαν σε κάθε εγχείρημα που σηματοδοτούσε μία έστω και στοιχειώδη προσπάθεια άρθρωσης συμμαχιών σε επίπεδο δήμων. Πολύ περισσότερο, η απόφαση αυτή πάει τη συγκεκριμένη κατεύθυνση ένα βήμα πιο πέρα, αφού περιγράφει ότι τα κριτήρια της παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το δεύτερο γύρο θα είναι ενιαία με αυτά του πρώτου, επιχειρώντας να επιβάλλει την σε κάθε περίπτωση μη στήριξη άλλων αριστερών ψηφοδελτίων, ανεξαρτήτως των ειδικών αντιφάσεων που μπορεί να αποτυπώνονται σε επιμέρους δήμους. Την ίδια στιγμή χωρίς να έχουν επιλυθεί βασικά ζητήματα της παρέμβασης στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ή όπως φαίνεται επιλύονται με λάθος τρόπο, ορισμένες από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδίδονται σε μία χωρίς αρχές προσπάθεια «καλύτερου» πλασαρίσματος στα υπό κατάρτιση αντικαπιταλιστικά 4
ψηφοδέλτια κυρίως, αλλά όχι μόνο, για τις εκλογές των περιφερειών. Όσο δε πλησιάζει ο χρόνος κατάρτισης των συνδυασμών αυτές οι πρακτικές οξύνονται. Αντίστοιχα προβληματικά χαρακτηριστικά εμφανίζουν οι διαδικασίες όπως γίνονται στις συνελεύσεις των περιφερειακών - ή ακόμα και δημοτικών σχημάτων. Διεξάγεται μία συζήτηση αποσυνδεδεμένη από τα ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης και παρέμβασης και συνοδεύεται από μεθοδολογίες άνευ αρχών, όπως η εσπευσμένη κατοχύρωση «επικεφαλής ψηφοδελτίων», η διεξαγωγή ψηφοφοριών σε αυτοδιοικητικά σχήματα για τους «επικεφαλείς», η κινητοποίηση και η εμφάνιση διχαστικών μπλοκ Μετά από μία κοσμογονία με την εξέλιξη της κρίσης, την κατάρρευση του δικομματισμού, την άνοδο της εκλογικής επιρροής της αριστεράς σε ποσοστά που μπορεί να προσεγγίζουν και το 40 %, οι δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, δεν μπορούν να είναι καθόλου ικανοποιημένες αν το μόνο που θα καταφέρουν μετά από όλες αυτές τις διαδικασίες είναι να διατηρήσουν μία αντίστοιχη περιχαρακωμένη και αμφίβολης βιωσιμότητας κοινωνική και πολιτική επιρροή, αντί να συμβάλλουν σε συνολικότερες κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις. Συμπερασματικά, στο πλαίσιο της συγκυρίας όπως περιγράφηκε, αλλά και ευρύτερα μίας ορθής κατεύθυνσης για την παρέμβαση στο χώρο των γειτονιών, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών θα όφειλαν να συγκροτήσουν μία διπλή πολιτική κατεύθυνση: α) Την παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο μέσα από τη συγκρότηση πολιτικόσυνδικαλιστικών ενοτήτων, που θα καταφέρνουν να παρεμβαίνουν πάνω στις ειδικές αντιθέσεις που διαμορφώνονται στο τοπικό επίπεδο, ως εξειδίκευση της αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας. Β) Την άσκηση πίεσης στο έδαφος των αντιθέσεων που οξύνονται στο ΣΥΡΙΖΑ λόγω της διαρκούς δεξιάς του μετατόπισης. Οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε περιφερειακό όσο και σε δημοτικό επίπεδο, πυροδότησαν την αντιπαράθεση στο εσωτερικό του και μια σειρά από δυνάμεις. Με αυτές τις δυνάμεις θα έπρεπε να συγκροτηθούν συμμαχίες σε δημοτικό επίπεδο. Ακόμα και αν σε μια τέτοια περίπτωση, οι δυνάμεις αυτές, δεν έρχονταν σε ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ θα αποτυπωνόταν σημαντική ρήξη και διαχωρισμός με τη δεξιά στροφή του και παράλληλα θα συγκροτούνταν ένας κοινός χώρος ζύμωσης, αυτών των δυνάμεων, των οποίων η αντίθεση με τη γραμμή του «υπεύθυνου ΣΥΡΙΖΑ» είτε θα οξύνεται, είτε είναι μακροπρόθεσμα αγεφύρωτη. Έτσι οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πέρα από την αυτονόητη στήριξη των υπαρκτών δημοτικών σχημάτων που συμμετέχουν οι δυνάμεις της, θα έπρεπε να προχωρήσει σε μία πολιτική πρόταση και να ασκήσει πιέσεις για τη συγκρότηση μιας αριστερής πολιτικής συμμαχίας σε κάθε δήμο, στη βάση μιας αντικαλλικρατικήςαντισυνδιαχειριστικής αντίληψης και να οικοδομήσει σχέσεις για την ευρύτατη κοινή δράση στα κοινωνικά μέτωπα. Τέτοιου τύπου αριστερά, ριζοσπαστικά σχήματα θα μπορούσαν να θέτουν και επιμέρους σημεία του μεταβατικού πολιτικού προγράμματος, χωρίς να είναι αναγκαία η ρητή τοποθέτηση σε σχέση με το ζήτημα της εξόδου από την ΟΝΕ και της ρήξης με την ΕΕ, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το ρόλο της Ε.Ε. στη διαμόρφωση των πολιτικών της Τ.Α., αλλά και το ζήτημα του χρέους, ως μοχλό συμπίεσης των κοινωνικών δαπανών της Τ.Α., και μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης. Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να συμπυκνώνεται στα εξής: Κατάργηση του Καλικράτη, πάλη ενάντια στην ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία των Δήμων, την κατάργηση των κοινωνικών παροχών, της φορομπηξίας. Υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, αντίσταση στο ξεπούλημα του δημόσιου χώρου και την καπιταλιστική αξιοποίηση του χώρου Ρήξη με τους νόμους και τις επιλογές του μνημονίου στην ΤΑ, δέσμευση για καμία εφαρμογή των μνημονιακών κατευθύνσεων στην αυτοδιοίκηση στα πλαίσια της συνολικής πάλης για την κατάργηση του μνημονίου, των δανειακών συμβάσεων, σε ρήξη με τις πολιτικές κυβέρνησης-ονε-εε-δντ συνολικά Κινηματική αντισυνδιαχειριστική πρακτική, όσμωση και συμμετοχή στα τοπικά κινήματα και αντιστάσεις ΑΡιστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση 5