Εικονογράφηση: Σωτήρης Βουγιουκλής Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Σοπίδη www.milathecamel.eu
Mία φορά κι έναν καιρό, κάπου στη μακρινή Αραβία, σε ένα καραβάνι, ζούσε η Μύλα, μία μικρή καμήλα. Από την ώρα που γεννήθηκε θαύμαζε πάρα πολύ τα άλογα του καραβανιού για την ομορφιά τους, την κορμοστασιά τους, τη ρώμη και την ευκινησία τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια και η Μύλα μεγάλωνε, τόσο μεγάλωνε και η απέχθειά της για το είδος της, αλλά και η λατρεία της για τα πανέμορφα άλογα. Μέχρι που άρχισε να πιστεύει πως σίγουρα αυτή δεν μπορεί να είναι καμήλα, τόσο άσχημη, δυσκίνητη και αδύναμη. Πάντα γυρνούσε κοντά στα άλογα και μόνο με αυτά έκανε παρέα. Τα άλογα, με τον καιρό, την είχαν συμπαθήσει πολύ.
Kάποια μέρα, ένα από αυτά, θέλοντας να αστειευτεί της είπε: «Καλή μου Μύλα, μπορεί η εμφάνισή σου να είναι καμήλας, αλλά η ψυχή σου είναι αλόγου». Αυτό ήταν. Από τότε, κόλλησαν στο μυαλό της αυτές οι λέξεις, και πίστεψε βαθιά μέσα της πως είναι στην πραγματικότητα ένα δύστυχο άλογο, εγκλωβισμένο μέσα στο σώμα μίας καμήλας. Το πίστεψε τόσο πολύ, που πλέον άρχισε να ζει συνέχεια μαζί με τα άλογα. Άρχισε να φέρεται και να κινείται σαν άλογο. Μέχρι που έμαθε και να χλιμιντρίζει σαν άλογο! Όταν πια είχε μεγαλώσει αρκετά, οι υπόλοιπες καμήλες την είχαν διώξει εντελώς από κοντά τους, αφού ο μόνος λόγος που τις πλησίαζε ήταν για να τις κοροϊδεύει και να τις κατακρίνει για την ασχήμια και την αδυναμία τους σε σύγκριση με το «είδος» της: τα άλογα! Είχε πια υποστεί ολοκληρωτική πλύση εγκεφάλου.
Στο τέλος, άρχισαν και εκείνες να την κοροϊδεύουν. Αυτή όμως, σαν «περήφανο άτι» που ένιωθε, δεν ενοχλούταν καθόλου από τις κοροϊδίες τους, και σκεφτόταν μέσα της πως οι κακόμοιρες, δεν μπορούν να καταλάβουν πως αυτή είναι ένα άτυχο άλογο, φυλακισμένο μέσα στο σώμα μιας καμήλας... δεν μπορούν να δουν οι δόλιες την διαφορά τους με εκείνη... Έτσι, αποξενώθηκε εντελώς από το κοπάδι των καμηλών, και ζούσε αποκλειστικά και μόνο με τα άλογα. Οι άνθρωποι του καραβανιού, βλέποντας πως ό, τι και να έκαναν, αυτή γύριζε πάντα πίσω στα άλογα, στο τέλος την άφησαν να κάνει ό, τι εκείνη ήθελε. Μέχρι που της φόρεσαν αλογίσια χαλινάρια, και μία ειδική σέλα σαν των αλόγων, αποκλειστικά για τη Μύλα! Όταν το καραβάνι ήταν σε κίνηση, την άφηναν να ταξιδεύει πάντα μαζί με τα άλογα, γελώντας και σατιρίζοντας την. Αυτή όμως ένιωθε τόση ευτυχία, που δεν την ενοχλούσαν καθόλου οι κοροϊδίες τους.
Μετά από λίγα χρόνια, όταν πια όλοι οι άνθρωποι και οι καμήλες του καραβανιού το είχαν παρακάνει, άρχισε σιγά-σιγά να εκνευρίζεται και να θυμώνει. Και μάλιστα πολύ! Πάρα πολύ!! Μία επιθυμία άρχισε να γεννιέται μέσα της... να φύγει μακριά από το καραβάνι! Στη σκέψη όμως ότι δεν θα ξαναέβλεπε τα αγαπημένα της άλογα, αναγκαζόταν να καταπίνει το θυμό της, και να προσπαθεί σκληρά να αδιαφορεί για όλους τους άλλους. Κάποια μέρα όμως δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση, σκέφτηκε να πείσει και τα άλογα να φύγουν όλοι μαζί προς την ελευθερία. Κάθε απόγευμα, τα μάζευε κρυφά και τους μιλούσε για το πόσο ωραία θα είναι να ζουν μακριά από την σκλαβιά και την τυραννία των ανθρώπων και τις άσχημες καμήλες, και να βόσκουν ελεύθερα και ανέμελα, χωρίς αφέντες, στα μακρινά λιβάδια που είχε ακούσει ότι υπήρχαν πέρα από την έρημο. Τους έλεγε πως δεν έπρεπε άλλο πια να ανέχονται την σκλαβιά και την ανθρώπινη καταπίεση, και πως, σαν άλογα όλοι τους -κι αυτή μαζίδικαιούνταν μία καλύτερη ζωή!
Αυτό γινόταν για πολλές νύχτες, ολάκερους μήνες. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε η Μύλα ήταν τόσο δυνατά, ώσπου κάποτε κατάφερε να πείσει όλα τα άλογα, ότι μπορούν να το πετύχουν και να αποδράσουν, και να καταφέρουν να περάσουν την επικίνδυνη έρημο με στόχο την ελευθερία! «Αφού μπορώ εγώ, ένα φτωχό εγκλωβισμένο άλογο, να περάσω την έρημο, σίγουρα μπορείτε κι εσείς, αρκεί να το πιστέψετε» τους έλεγε η Μύλα. Έτσι, ένα πρωί, όταν όλοι οι άλλοι, άνθρωποι και καμήλες, κοιμόντουσαν βαριά, η «επιχείρηση απόδραση» έγινε πραγματικότητα! Το σούρουπο, τους βρήκε χιλιόμετρα μακριά από το καραβάνι, βαθιά μέσα στην καυτή έρημο. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ www.milathecamel.eu
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Ο Δήμος ζει στην Αθήνα, και αγαπά ιδιαίτερα το να γράφει βιβλία για πράγματα που ξέρει να κάνει καλά, ή και για πράγματα που φαντάζεται... Έχει πέντε ακόμα έτοιμα βιβλία, που θα κυκλοφορήσουν στη σειρά στους επόμενους λίγους μήνες του 2015. Το ένα από αυτά είναι τεχνικό, σχετικά με το διαδικτυακό ''marketing''. Το δεύτερο είναι μυθιστόρημα με τίτλο Εφιάλτης 2011, και τα άλλα τρία είναι παραμύθια. Επίσης είναι επαγγελματίας μουσικός και συνθέτης. Παίζει πιάνο, κιθάρες, μπουζούκι και μπαγλαμά, και γράφει τραγούδια (στίχους & μουσική). Μέχρι τώρα, έχει συνθέσει 120 τραγούδια διάφορων μουσικών ειδών. Ακόμη, αγαπά τη φωτογραφία και την επεξεργασία της (photoshop), την παραγωγή βίντεο, και την κατασκευή ιστοσελίδων. Μετά το βιβλίο ''Μύλα η μικρή καμήλα'' και ''Πόλυ το πολικό αρκουδάκι'', ακολουθεί μία σειρά παραμυθιών με ήρωες ζωάκια. Τα επόμενα που θα κυκλοφορήσουν θα είναι τα, Λάρα το Λάμα και Κόνυ το Κοάλα.
Ευχαριστώ που διάβασες το παραμύθι μου, και εύχομαι να αγάπησες κι εσύ την Μύλα όπως και πολλοί άλλοι αναγνώστες της. Θα ήταν τιμή μου αν έγραφες ένα ειλικρινές σχόλιο στην ιστοσελίδα μου. Για να σε ευχαριστήσω για το σχόλιό σου, μόλις το καταχωρήσεις θα σου στείλω εντελώς ΔΩΡΕΑΝ ένα αντίγραφο από το ηχητικό βιβλίο (audiobook) που θα κυκλοφορήσει σύντομα!!! Αν θες να ειδοποιείσαι για τα νέα παραμύθια μου που θα κυκλοφορήσουν και να ενημερώνεσαι για συγγραφικά και εκδοτικά νέα και συμβουλές σχετικά με την αυτο-έκδοση, ακολούθησέ με στην ιστοσελίδα μου www.milathecamel.eu
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ Πόλυ το Πολικό Αρκουδάκι
Εικονογράφηση: Σωτήρης Βουλιουκλής Επιμέλεια: Τατιάνα Βελέντζα http://pauliethepolarbear.eu/
Μια φορά κι έναν καιρό, στον μακρινό και παγωμένο Βόρειο Πόλο, ζούσε μία οικογένεια πολικών αρκούδων. Ο πατέρας, η μητέρα, και τα δύο μικρά αρκουδάκια τους, ο Πόλυ και η Μόλυ. Τα μικρά αρκουδάκια, ζούσαν ευτυχισμένα και προστατευμένα από τους γονείς τους, και οι μέρες τους περνούσαν με παιχνίδια και γέλια. Όταν ο πατέρας αρκούδος πήγαινε για ψάρεμα, έπαιρνε πάντα μαζί του και τον Πόλυ, για να μάθει κι αυτός πως να πιάνει ψάρια, που ήταν η μοναδική τροφή που μπορούσαν να βρουν στην παγωμένη ήπειρο. Έτσι, όταν κι αυτός θα μεγάλωνε και θα έκανε τη δική του οικογένεια, θα ήξερε πως να της φέρει τροφή, όπως έφερνε κι εκείνος στη δική του. Η Μόλυ, έμενε με τη μητέρα αρκούδα στη φωλιά τους, που ήταν μία μεγάλη σπηλιά, κρυμμένη μέσα στους ατέλειωτους πάγους της Αρκτικής. Εκεί, περίμεναν τους άλλους μέχρι να γυρίσουν, και η μητέρα της μάθαινε διάφορα χρήσιμα πράγματα, όπως το πως να βρίσκει το δρόμο της χρησιμοποιώντας τα αστέρια ή το Βόρειο Σέλας, και διάφορα άλλα.
Πολλές φορές, πηγαίνανε και αυτές για ψάρεμα, αφού όλες οι αρκούδες, θηλυκές και αρσενικές, μπορούν και πρέπει να ξέρουν πως να βρίσκουν τροφή. Ο Πόλυ ήταν πολύ έξυπνο αρκουδάκι, και μάθαινε γρήγορα όλα τα ''κόλπα'' που του δίδασκε ο πατέρας του. Ήταν όμως και πολύ φιγουρατζής, και συνεχώς παινευόταν για τις ικανότητές του στη Μόλυ. Έτσι, όλο την προκαλούσε να παραβγούν στο ψάρεμα, αλλά σπάνια κατάφερνε να τον νικήσει αυτή. Τα γέλια και η κοροϊδίες του αδερφού της, τα άκουγαν και οι γονείς τους, που είχαν αρχίσει να ανησυχούν για τον χαρακτήρα του μικρού Πόλυ. Ειδικά η μητέρα του. Έτσι, μια μέρα, πήρε το μικρό αρκουδάκι μαζί της μία βόλτα μέσα στους πάγους, βρίσκοντας την ευκαιρία να του μιλήσει για το θέμα αυτό, κι ότι δεν ήταν σωστή αυτή η συμπεριφορά του.
"Η κάθε αρκούδα, έχει ξεχωριστά χαρίσματα και ταλέντα από τις άλλες", του είπε η μητέρα αρκούδα. Εσύ είσαι πολύ καλός στο ψάρεμα, και το βλέπουμε όλοι. Όμως, και η Μόλυ είναι καλή σε άλλα που εσύ δεν είσαι, όπως το να ακολουθεί τα αστέρια και να βρίσκει το δρόμο για το σπίτι μας. Γι' αυτό, δεν είναι σωστό να την κοροϊδεύεις για όσα αυτή δεν είναι τόσο καλή όσο εσύ, και να μάθεις να είσαι ταπεινό και καλό αρκουδάκι. Αυτά του είπε η μητέρα του, και εκείνος, με σκυμμένο κεφάλι, ζήτησε συγνώμη για αυτή τη συμπεριφορά του, και της είπε πως θα σταματούσε να το κάνει αυτό. Έτσι είπε, όμως μέσα του δεν ένιωθε και πολύ μετανιωμένος, και από τότε, φρόντιζε όταν κορόιδευε τη Μόλυ, να μην τους βλέπουν οι γονείς τους. Μία συννεφιασμένη μέρα του πολικού χειμώνα, η οικογένεια ήταν μαζεμένη μέσα στη σπηλιά, για να προστατευτούν από την κακοκαιρία που οι γονείς καταλάβαιναν πως πλησίαζε. Ξαφνικά, το έδαφος άρχισε να τραντάζεται. Ένας δυνατός και οξύς θόρυβος ακούστηκε, όπως ακούγεται ο πάγος όταν σπάζει.
Ο πατέρας άρχισε να ανησυχεί, αλλά, επειδή δεν ήθελε να τρομάξει τα μικρά του, είπε: "Μη φοβάστε παιδιά. Μάλλον είναι βροντές αυτός ο θόρυβος που ακούγεται, γιατί θα έρχεται καταιγίδα''. Όμως μέσα του, ήξερε πως δεν ήταν κάτι τέτοιο. Υποψιαζόταν κάτι, που θυμόταν ότι είχε συμβεί όταν ήταν αυτός μικρό αρκουδάκι, τότε που έχασε τον δικό του πατέρα. ''Καθίστε για λίγο μέσα στη σπηλιά, κι εγώ με τη μητέρα σας θα βγούμε έξω να δούμε τι συμβαίνει'', είπε ο αρκούδος στα μικρά αρκουδάκια. ''Προσέξτε όμως, να μη βγείτε κι εσείς για κανένα λόγο έξω μόνα σας. Να μείνετε μέσα και να μας περιμένετε, όσο κι αν αργήσουμε''. ''Ναι μπαμπά'', απάντησαν τα δύο μικρά. Η μητέρα, που δεν ήξερε τι σκεφτόταν ο αρκούδος, ανήσυχη, προσπάθησε κάτι να του πει, όμως αυτός, την κοίταξε στα μάτια, της έκανε ένα νόημα για να τον ακολουθήσει, και κατευθύνθηκε προς την είσοδο της σπηλιάς. Αυτή, τον ακολούθησε, και με αγωνία τον ρώτησε: ''Μα πως θα τα αφήσουμε μόνα τους''; ''Πρέπει να πάμε μαζί, γιατί, αν είναι αυτό που φαντάζομαι, πρέπει να είμαστε και οι δύο μαζί καλή μου'', της είπε ο αρκούδος. Η μητέρα, μη μπορώντας να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε, αλλά δείχνοντας του εμπιστοσύνη, τον ακολούθησε κατατρομαγμένη! ''Μην το κουνήσετε ρούπι από μέσα, εντάξει''; είπε η μητέρα στα δυο αρκουδάκια. ''Εντάξει μαμά'', απάντησαν και τα δυο τους, με βλέμμα γεμάτο απορία.
P a g e 16 Το ζευγάρι άρχισε να απομακρύνεται, ακολουθώντας το θόρυβο, που όλο και δυνάμωνε. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ http://pauliethepolarbear.eu/