Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει Το παρόν κείμενο φιλοδοξούμε να αποτελέσει έναν ακόμα πυρήνα προβληματισμού και σκέψης πάνω στα ζητήματα που ταλανίζουν το Φοιτητικό Κίνημα και που θα έρθουν να συζητηθούν σε ένα ανώτερο επίπεδο στο Συνέδριο μας. Θεωρούμε ότι οι αναβαθμισμένες απαιτήσεις της εποχής ανοίγουν για εμάς νέες δυνατότητες ανατροπής. Με την εμπειρία του παλιού και την επαναστατική ανησυχία για το καινούριο, καλούμαστε ως νκα να παράξουμε ένα μάχιμο, ηγεμονικό και νικηφόρο σχέδιο για τη φοιτώσα νεολαία. Ένα σχέδιο που θα δώσει νέα πνοή στο Φοιτητικό Κίνημα και τις δομές του, θα ανασυγκροτήσει τους Φοιτητικούς Συλλόγους και θα καταφέρει να εκφράσει όλο εκείνο το δυναμικό εντός ΑΕΙ/ΤΕΙ που πλήττεται ολοένα και περισσότερο. Σίγουρα με αρκετές ελλείψεις, αλλά με πραγματική έγνοια για το πώς θα μπορέσουμε μετρήσουμε βήματα προς την ανάταση του Φοιτητικού Κινήματος, οι παρακάτω σκέψεις/προτάσεις έχουν ως στόχο να ανοίξουν μια συζήτηση και όχι να την τελειώσουν. Φοιτητικό Κίνημα Στην πολύμορφη και πολυεπίπεδη επίθεση που δεχόμαστε σήμερα, ένα κυρίαρχο και για καιρό αναπάντητο ερώτημα που αφορά τόσο εμάς αλλά και τον ευρύτερα μαχόμενο κόσμο της Αριστεράς, είναι εάν μπορούν, στο σήμερα να ξεσπάσουν αγώνες οι οποίοι θα καταφέρου(με)ν να είναι νικηφόροι; Η ανασυγκρότηση του ΦΚ θα είναι σίγουρα μια μακρόπνοη και δύσκολη διαδικασία. Για να μπορέσουμε όμως όντως να μιλήσουμε γι αυτή, είναι απαραίτητο να βρούμε αρχικά τα αιτήματα μέσα από τα οποία η πλειοψηφία της σπουδάζουσας νεολαίας και ιδίως των λαϊκών οικογενειών, θα συσπειρωθεί και με ποιόν τρόπο θα γίνει αυτό. Ένα βασικό στοιχείο λοιπόν, είναι η σύνδεση οικονομικού - πολιτικού αγώνα. Ο αγώνας για άμεσες, μικρές, υλικές διεκδικήσεις είναι στο σήμερα απαραίτητος, και αν το ίδιο το υποκείμενο πειστεί για την αναγκαιότητα του, τότε μπορεί να γίνει και ο μετασχηματισμός του σε πολιτικό αγώνα ενάντια στην αστική τάξη. Έτσι, από πλευράς μας, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να υπάρξουν συγκεκριμένες νίκες που αφορούν την καθημερινή ζωή της φοιτώσας νεολαίας, με σκοπό να τη βελτιώσουν, να έρθουν σε σύγκρουση με τους υπάρχοντες συσχετισμούς και μηχανισμούς και τελικά, να μπορέσει η ίδια να πολιτικοποιηθεί σε ανώτερο επίπεδο. Επομένως, η ΕΑΑΚ θα πρέπει να απεμπλακεί από λογικές «αυτονομίας» και κινήσεις «αριστερισμού», οι οποίες δε βάζουν μία συνολική λογική μάχης, με αποτέλεσμα το ίδιο το υποκείμενο να μη μπαίνει σε μία διαδικασία νίκης ήττας, προβληματισμού εξέλιξης και εν τέλει να μην πολιτικοποιείται. Όταν λοιπόν, μιλάμε για νέο πολιτικό φοιτητικό κίνημα εννοούμε εκείνο το πολιτικό κοινωνικό μέτωπο μέσα στο οποίο θα γίνεται ο μετασχηματισμός του οικονομικού αγώνα σε πολιτικό και η ανώτερη σύνδεση τους, μέσα από τη συνεχή διαπάλη ρευμάτων αντικαπιταλιστικών και ρεφορμιστικών, με απώτερο σκοπό το μετασχηματισμό των τελευταίων μέσα από την ίδια την κινηματική δράση. Δηλαδή, μιλάμε για επαναστατική ηγεμονία εντός των διάφορων αγωνιστικών ρευμάτων μέσα στο ΦΚ ρήξης και ανατροπής, με απώτερο σκοπό την υπεράσπιση των συμφερόντων και την επιβολή των αναγκών της πλειττόμενης πλειοψηφίας. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι αρχικά η αυτοτέλεια της ΕΑΑΚ ως πτέρυγα από οποιαδήποτε ρεφορμιστική δύναμη, αλλά και ταυτόχρονα η κοινή δράση με οποιοδήποτε αυθόρμητο ημισυνειδητό συνειδητό ρεύμα εντός του πανεπιστημίου που έχει ως σκοπό τη σύγκρουση με την αστική πολιτική. Εμπεριέχει, δηλαδή, όλες τις σχετικά αυτοτελείς μορφές οργάνωσης της μαχόμενης σπουδάζουσας νεολαίας. Από τους φοιτητικούς συλλόγους ως τα ανεξάρτητα όργανα συντονισμού των αγώνων τους, καθώς και από τις μαχόμενες πολιτικοσυνδικαλιστικές δυνάμεις εντός ΑΕΙ/ΤΕΙ και το δικό τους συντονισμό, έως την πανελλαδική, μετωπική κίνηση για το νέο πολιτικό φοιτητικό κίνημα. Καθοριστικό ρόλο στο τελευταίο, καλείται φυσικά να παίξει η ΕΑΑΚ.
Αναπόφευκτα λοιπόν, η πάλη στο σήμερα για τα «μικρά» γίνεται πάλη για τα «μεγάλα», συνδέεται όλο και περισσότερο με την πολιτική πάλη της ίδιας της πραγματικής πρωτοπορίας μέσα στα πανεπιστήμια, δηλαδή της πλειττόμενης πλειοψηφίας, που αντιλαμβάνεται μέσα από την πάλη για την επιβίωση και τη γενική βελτίωση των όρων ζωής της ότι δεν θα είμαστε απλά μια γενιά που θα καταφέρει να επιβιώσει, αλλά θα πάρουμε ό,τι μας ανήκει. Φοιτητικοί Σύλλογοι Υποκείμενο Η ενδυνάμωση του ΦΚ, φυσικά, θα γίνει χέρι χέρι με την ανασυγκρότηση των Φοιτητικών Συλλόγων και των διαδικασιών του. Πρέπει όμως αρχικά να κάνουμε μια ανάγνωση της πραγματικότητας που χαρακτηρίζει τα υποκείμενα εντός των ΦΣ, στα οποία παρεμβαίνουμε και θέλουμε τελικά να συγκροτήσουμε πολιτικά. Διαπιστώνουμε ότι οι συλλογικές διαδικασίες απομαζικοποιούνται, οι σύλλογοι γίνονται ολοένα και πιο αδρανείς και το ΦΚ βρίσκεται σε κατάσταση υποχώρησης. Πριν χρησιμοποιήσουμε τις αντικειμενικές συνθήκες ως πανάκεια για το τι έφταιξε, θα πρέπει κυρίαρχα, να δούμε πως αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ίδιοι τα υποκείμενα εντός των ΑΕΙ ΤΕΙ τα οποία καλούμαστε να εκφράσουμε. Δεν μπορούμε λοιπόν, να μην αντιλαμβανόμαστε τη νέα εποχή στην οποία έχουμε περάσει και εμείς ως φοιτητές-τριες. Η εντατικοποίηση δεν είναι πλέον άλλος ένας όρος στο λεξιλόγιο μας. Είναι μια πραγματικότητα και έρχεται να σφραγιστεί από το γεγονός ότι οι ίδιοι-ίδιες οι φοιτητές-τριες, αυτοεντατικοποιούνται. Είτε επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να σπουδάζουν αιώνια (λόγω των ταξικών φραγμών που εισέρχονται συνολικά στο εκπαιδευτικό σύστημα), είτε επειδή οι σημερινές απαιτήσεις της αγοράς εργασίας διαγράφουν ένα προφίλ φοιτητή-τρίας/απόφοιτου-της με όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις/προσόντα, πιστοποιητικά κοκ. Ακόμα, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της φοιτώσας νεολαίας το οποίο εργάζεται. Αυτό το κομμάτι, εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να το βρούμε στις σχολές μας, είναι απομακρυσμένο από το σύλλογο και εν τέλει δεν εκφράζεται στις συλλογικές του διαδικασίες. Επιπλέον θα πρέπει να μας προβληματίζει αρκετά το γιατί ακόμα και ριζοσπαστικά στοιχεία εντός των συλλόγων απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες αλλά και γιατί εν τω συνόλω ο φοιτητικός σύλλογος δεν έχει κάνει κτήμα του τόσο την έννοια της συλλογικής διαδικασίας, όσο και της συλλογικής διεκδίκησης. Χαρακτηριστικό της εποχής, αποτελεί επίσης το γεγονός ότι ακόμη και σύλλογοι οι οποίοι παραδοσιακά ήταν κινηματικοί, τα αγωνιστικά μπλοκ τους έχουν αρχίσει σιγά σιγά να διαλύονται και τα σχήματα των σχολών αυτών δεν μπορούν να κρατήσουν το δυναμικό που είχαν παλιότερα στο εσωτερικό τους με ανένταχτους-ες αγωνιστές και αγωνίστριες. Μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιους από τους λόγους στους οποίους οφείλεται η παραπάνω κατάσταση στα εξής: Η αντικειμενική οικονομική ασφυξία η οποία χαρακτηρίζει τις περισσότερες οικογένειες και επιβάλλει στους-ις νέους-ες την όσο το δυνατό γρηγορότερη ολοκλήρωση των σπουδών τους. Συνοδεύει/συνοδεύεται από την μη οικονομική αυτοτέλεια των νέων από τις οικογένειες τους, με αποτέλεσμα αυτοί να αναγκάζονται να εργαστούν ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν. Η επιλογή του ατομικού δρόμου ως κυρίαρχη ιδεολογία. Το αέναο κυνήγι πιστοποιήσεων και δεξιοτήτων που οδηγεί στο σύγχρονο επιβιωτισμό ως το μόνο εγγυητή για την εργασιακή ανέλιξη του-ης απόφοιτου-της. Η υποταγή στην καθηγητική αυθεντία και η συνδιαλλαγή με το καθηγητικό σώμα. Η δική μας ελλειμματική στο να προτείνουμε ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων που θα πατάει πάνω στις ανάγκες της νεολαίας και η αδυναμία να περιγράψουμε μια άλλη, συνολική εικόνα για την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την κοινωνία γενικότερα.
Το πώς και εμείς δεν καταφέραμε, οι διαδικασίες των συλλόγων να μην αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης των εκάστοτε πολιτικών δυνάμεων. Η αποτύπωση στο μυαλό του φοιτητικού σώματος, ότι οι ΓΣ είναι εκείνο το σημείο που η κάθε παράταξη γκαρίζει για την άποψη της και όχι αυτή η διαδικασία όπου η πλειοψηφία εκφράζεται από ένα πολιτικό σχέδιο, αποφασίζει και διεκδικεί. Η έλλειψη πολιτικής αυτοτέλειας των συλλόγων με αποτέλεσμα αυτοί, στα μάτια του φοιτητικού σώματος, να αποτελούν φανέλες πολιτικών δυνάμεων. Ακόμα, θα πρέπει να εξετάσουμε προσεχτικά πως το δικό μας κενό εναλλακτικής αφήγησης, έρχεται να συμπληρώσει «περίτεχνα», το Επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο. Μέσω των ομάδων επιχειρηματικότητας και καινοτομίας, των project και των σεμιναρίων από εταιρίες/φορείς κοκ. Όλα αυτά «υπόσχονται» μια καλύτερη θέση στην υπό διάλυση αγορά εργασίας δημιουργώντας αυταπάτες περί εξάλειψης των προοπτικών ταξικής ανέλιξης. Παράλληλα συντελούν στην ενίσχυση της απάθειας και της απαξίωσης προς κάθε τι συλλογικό, στην ενδυνάμωση εν τέλει, των ίδιων των τάσεων υποταγής. Εμείς οφείλουμε να αντιπροτείνουμε τέτοιες δομές αξιοποίησης της γνώσης, της διάθεσης για πειραματισμό και δημιουργία, που θα στοχεύουν στην συγκρότηση και αναβάθμιση της συλλογικής συνείδησης και έκφρασης εντός των ΑΕΙ/ΤΕΙ (πχ: αντιμαθήματα, κύκλοι συλλογικού διαβάσματος, πολιτιστικές καλλιτεχνικές αθλητικές ομάδες, στέκια). Δομές, που θα αντιπαλεύουν στην πράξη την ενσωματωμένη φοιτητική καθημερινότητα του ατομικισμού και του ανταγωνισμού. Τι κάνουμε Όλες αυτές οι αδυναμίες που προέκυψαν, θεωρούμε ότι οφείλονται στο γεγονός ότι δεν τολμάμε να δοκιμάσουμε καινούρια σχέδια, δεν τολμάμε να αποτύχουμε και μετά να αποτιμήσουμε τα λάθη και τα σωστά, αλλά αρκούμαστε συνεχώς στις παλιές παραδοσιακές πρακτικές, στο «μια από τα ίδια», αδυνατώντας να αντιληφθούμε ότι το Πανεπιστήμιο και η νέα γενιά έχουν περάσει σε καινούρια φάση. Στο σήμερα, λοιπόν, η ανασυγκρότηση των Φοιτητικών Συλλόγων θα πρέπει να έχει ως γνώμονα τις κυρίαρχες ανάγκες που συνοδεύουν αυτή τη νέα φάση. Πρέπει να γίνει κυριολεκτικά «δουλειά μυρμηγκιού» στους συλλόγους που ήδη παρεμβαίνουμε με προνομιακούς όρους. Να προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε και τελικά να αντιστρέψουμε την λογική ανάθεσης που επικρατεί και είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αστική πολιτική. Αναγκαία κρίνεται η μαζική, οργανωμένη προπαγάνδιση για το τι είναι ο σύλλογος, ποιες οι συλλογικές του διαδικασίες, ποια τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των φοιτητών-τριων μέσα σε αυτόν. Θα πρέπει το φοιτητικό σώμα να επανασυνδεθεί με την έννοια της συλλογικής διαδικασίας και να θέλει να γίνει ενεργό κομμάτι αυτής, όχι παθητικός παρακολουθητής. Οι ΦΣ θα πρέπει να επανοηματοδοτηθούν σε όλους τους-τις φοιτητές-τριες και κυρίαρχα σε όσους προέρχονται από λαϊκές οικογένειες και να γίνει σαφές ότι ο σύλλογος πρόκειται για ένα πρωτοβάθμιο όργανο το οποίο δε συγχέεται με καμία παράταξη, αλλά αντίθετα προτάσσει τα συμφέροντα του σώματος που το απαρτίζει. Γι αυτό, ιδιαίτερη σημασία έχει η πολιτική - πολιτιστική αυτοτέλεια του Συλλόγου. Οι σύλλογοι θα πρέπει να αρχίσουν να αποτελούν και πάλι ασπίδα για τους-τις φοιτητές-τριες και να μην οριοθετούνται από τις γραμμές των πολιτικών δυνάμεων εντός αυτών. Κάτι τέτοιο θα σφραγιστεί από διαδικασίες του συλλόγου, οι οποίες θα έχουν ως στόχο να εμπλέκουν ένα ευρύ δυναμικό φοιτητών-τριων. Αυτό το δυναμικό θα καλείται κάθε φορά να παράγει εκείνον τον πολιτικό σχεδιασμό πρόγραμμα πάλης που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα του συλλόγου. Σε αυτή τη διαδικασία καλείται να συμβάλλει προωθητικά και με ένα ανώτερο πολιτικό πλαίσιο η πολιτική πρωτοπορία εντός του συλλόγου. Είναι σημαντικό αυτή να μη λειτουργεί σαν «καπέλο» αλλά να προσπαθεί να συνενώσει, κάθε φορά, σε ένα πολιτικά αναβαθμισμένο
σχέδιο όλα αυτά τα κομμάτια του συλλόγου που έχουν βρεθεί μαζί και θέλουν να παλέψουν. Οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να αντιληφθούν πως εντός του συλλόγου υπάρχουν υποκείμενα με διαφορετικά επίπεδα συγκρότησης/συνείδησης αλλά που θέλουν να αγωνιστούν. Κάπως μακριά από την πεπατημένη μας αλλά ως αναγκαία βήματα για να ξεφύγουμε από την οριακή διάλυση που χαρακτηρίζει τους συλλόγους μας. Ειδικά σε μια εποχή που όλοι-ες μας, έχουμε δυστυχώς συμβάλλει στη σύγχυση της σχέσης «συλλόγου σχήματος» και στην σταδιακή αντικατάσταση του πρώτου από το δεύτερο. Η μεθοδολογία που προτείνουμε έχει ως στόχο την επανοηματοδότηση των διαδικασιών του συλλόγου, έτσι ώστε αυτοί να μπουν σε μια νέα τροχιά όπου θα αρχίσουν να μαζικοποιούνται ξανά. Σε αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούμε προωθητική τη συγκρότηση Πρωτοβουλιών Αγώνα έτσι ώστε να καταφέρουμε να συσπειρώσουμε όλο το πρωτοπόρο δυναμικό εντός των σχολών καθώς και των μαχόμενων δυνάμεων εντός αυτών. Κυρίαρχα όμως, μια Πρωτοβουλία Αγώνα κρίνεται αναγκαία σε σχολές που αδυνατούν να βγουν συνελεύσεις (βλ. ΠΑΜΑΚ, ΤΕΙ Θεσσαλονίκης) και θα πρέπει φυσικά, όλο αυτό το ριζοσπαστικό δυναμικό να μην αφεθεί να απογοητευτεί και εν τέλει να αποστρατευτεί. Οι Πρωτοβουλίες Αγώνα αποτελούν ακριβώς εκείνο το πεδίο συνεύρεσης των ριζοσπαστικών αντικαπιταλιστικών αναζητήσεων εντός των σχολών, με τις διάφορες πολιτικές πρωτοπορίες. Εκεί όπου θα επιτυγχάνεται η επικοινωνία μεταξύ τους, ο κοινός πολιτικός σχεδιασμός και εν τέλει η προσπάθεια ηγεμονίας της επαναστατικής πολιτικής γραμμής. Γι αυτό το λόγο, οι Πρωτοβουλίες Αγώνα δε θα συζητούν μόνο για τα επιμέρους ζητήματα κάθε σχολής, αλλά θα προσπαθούν να οδηγούν την κουβέντα και σε μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική κατεύθυνση. Τέλος, οι Πρωτοβουλίες Αγώνα δεν θα έρθουν να αντικαταστήσουν τις ΓΣ αλλά αντίθετα θα λειτουργούν συμπληρωματικά σε αυτές, ώστε να τις μαζικοποιήσουν και να τους δώσουν μια νέα πνοή. Αφού προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε την αυτοτέλεια και ζωντάνια των διαδικασιών των συλλόγων, μπαίνει πιο επιτακτικά από ποτέ στην ατζέντα μας, το ζήτημα του μόνιμου Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων. Ένα απαραίτητο στοιχείο για τη συγκρότηση του ΦΚ είναι και η οργάνωση των συλλόγων με βασικό κύτταρο τις τακτικές ΓΣ και τις μετέπειτα συντονιστικές επιτροπές οι οποίες θα εξειδικεύουν το σχέδιο δράσης της συνέλευσης. Οι ΓΣ θα εκλέγουν αντιπροσώπους στη βάση της αιρετότητας, ανακλητότητας και εναλλαξιμότητας, οι οποίοι θα εκπροσωπούν το σύλλογο σε ένα μόνιμο συντονισμό των ΓΣ, όταν κρίνεται ότι έχει συσπειρωθεί ένα επαρκές δυναμικό συνελεύσεων και το ΦΚ βρίσκεται σε έξαρση. Οι αντιπρόσωποι θα εκλέγονται από το ίδιο το σώμα της συνέλευσης, δηλαδή από όλα τα πλαίσια που συμμετέχουν σε αυτήν. Αυτός είναι ο πιο δημοκρατικός τρόπος εκπροσώπησης όλων των απόψεων και ρευμάτων εντός των ΓΣ και οποιαδήποτε «παρωπίδα» καλλιεργείται για αποκλεισμό ρευμάτων που είναι με τις αστικές πολιτικές είναι λάθος, καθώς τα ρεύματα αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν και εμείς είμαστε αυτοί που θα έρθουμε σε διαπάλη για να τα εξαλείψουμε ή να τα μετασχηματίσουμε μέσα από τη διεκδίκηση ηγεμονίας, με δημοκρατικούς όρους. Ο τακτικός αυτός συντονισμός με τα μόνιμα χαρακτηριστικά, θα συνεδριάζει τοπικά (ανά Ίδρυμα και πόλη), αλλά και πανελλαδικά. Θα αποτελεί, δηλαδή, όργανο το οποίο θα έχει πολιτική διακήρυξη, η οποία θα είναι η ανώτερη σύνθεση και συμφωνία όλων των συλλόγων που εκπροσωπούνται, με υγιείς όρους και όχι με συνεννοήσεις παρατάξεων σχημάτων συλλογικοτήτων «από τα πάνω». Η μαγιά των Γενικών Συνελεύσεων θα πρέπει να βρεθεί στο ΣΓΣ για να συζητήσει, να ζυμωθεί πολιτικά, να παράξει ένα συνολικότερο μαχητικό πολιτικό σχέδιο και τελικά να δράσει. Έπειτα να αποτιμήσει αυτή της τη δράση και να σχεδιάσει εκ νέου. Το πώς «φανταζόμαστε» το ΣΓΣ δεν θα ρθει έτοιμο από την πρώτη μέρα. Η ολοκληρωμένη συγκρότηση του θα είναι μια συνεχής διαδικασία με τα πάνω και τα κάτω της, που όμως θα έχει μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Ο χαρακτήρας αυτού θα σχηματοποιηθεί διαλεκτικά μέσα στο κίνημα και από τα υποκείμενα που θα συγκροτηθούν μέσα από αυτό. Επομένως, αντικειμενικά δε θα μπορεί παρά να εναντιώνεται στην πολιτική κυβέρνησης ΕΕ ΔΝΤ κεφαλαίου. Δε θα μπορεί παρά να
περιγράφει μια ελπιδοφόρα εναλλακτική για την παιδεία, τον πολιτισμό και την κοινωνία, απαλλαγμένη από τις επιταγές της αστικής πολιτικής. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε, τόσο να αντιπαλέψουμε το γενικό κλίμα ανάθεσης απογοήτευσης απαξίωσης αλλά και να δημιουργήσουμε μια δομή του ΦΚ πραγματικά των από κάτω και από τα κάτω. Αριστερή Αντικαπιταλιστική Πτέρυγα του Σήμερα Η οργάνωση μας είναι αυτή που μπορεί και πρέπει να καθορίσει την διαδικασία ανασυγκρότησης της φοιτητικής αριστεράς εντός των ΑΕΙ/ΤΕΙ. Αντιλαμβανόμενες το ταβάνι που όλο και περισσότερο τείνει να «πιάσει» η ΕΑΑΚ αλλά και των δικών μας ευθυνών γι αυτήν την κατάσταση, πιστεύουμε πως είναι καιρός να επανοηματοδοτηθεί η κουβέντα σχετικά με το πώς και σε ποια κατεύθυνση θα κινείται η ΕΑΑΚ, μια ΕΑΑΚ αναγκαία και χρήσιμη για το σήμερα. Θέλουμε καταρχάς μία αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα εντός του μαζικού κινήματος που θα συμβάλλει στην ανασυγκρότησή του, καθώς και στον αντικαπιταλιστικό μετασχηματισμό του. Η ΕΑΑΚ στο σήμερα αποτελεί το πρώτο πεδίο όπου συσπειρώνονται οι μάζες φοιτητών-τριων πάνω στον οικονομικό αγώνα και όπου αυτός τελικά μετασχηματίζεται σε πολιτικό αγώνα με αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Η ενότητα της ΕΑΑΚ σε αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα δεν μπορεί να γίνει με συγκολλήσεις «γραμμών» πολιτικών οργανώσεων, αλλά με ευρύ άνοιγμα και κάλεσμα όλων των πρωτοπόρων κομματιών εντός των σχολών, ιδίως αυτών που πλήττονται περισσότερο και προέρχονται από λαϊκά στρώματα. Η αντικαπιταλιστική πτέρυγα δηλαδή, οφείλει να συσπειρώνει κάθε ριζοσπαστικό/πρωτοπόρο σχηματισμό, αγωνιστή-στρια, κάθε μαχόμενη πολιτική δύναμη που θέλει να κινηθεί ενάντια στην αστική πολιτική πολλές φορές εκκινώντας από αλλού και με διαφορετικό επίπεδο συγκρότησης. Η αναγκαία μεθοδολογία που θα πρέπει να ακολουθηθεί, περνάει από κάποιους βασικούς άξονες: Την αναγκαία συμφωνία πάνω στο νέο πολιτικό φοιτητικό κίνημα ρήξης και ανατροπής με συσπείρωση των πιο πρωτοπόρων δυνάμεων εντός του κινήματος. Την ενότητα στο εσωτερικό της, η οποία θα διαπερνάται από μία πολιτική προγραμματική διακήρυξη με αντικαπιταλιστικά χαρατηριστικά, χωρίς όμως παραταξιακό διαχωρισμό. Θέλουμε η πτέρυγα να έχει πλατιά απεύθυνση σε όλα τα ρεύματα και αγωνιστές-στριες. Η πολυμορφία των απόψεων στο εσωτερικό της αποτελεί ένα υγιές χαρακτηριστικό και το κάθε ρεύμα θα πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα. Επιπλέον, θέλουμε η πτέρυγα να συγκροτεί συμβούλια ανά Ίδρυμα, πόλη αλλά και πανελλαδικά, με αιρετούς, ανακλητούς και εναλλάξιμους αντιπροσώπους, που θα δεσμεύονται στις αποφάσεις της. Θέλουμε, δηλαδή, μία ΕΑΑΚ με όργανα, με μέλη και με διαδικασίες οι οποίες θα καταλήγουν σε αποφάσεις ύστερα από ψηφοφορίες, όπου όμως η μειοψηφία θα μπορεί να εκφράζει και εκείνη την άποψή της και προφανώς με παράλληλο και αυτοτελή ρόλο των οργανώσεων. Η διακήρυξη, λοιπόν, δε θα αποτελεί απλά το μίνιμουμ συμφωνίας μεταξύ μας σε ένα πανελλαδικό διήμερο ΕΑΑΚ, αλλά θα είναι η βάση για την ίδια τη μετωπική μας πολιτική. Στη διαδικασία αυτή μετασχηματισμού της ΕΑΑΚ σε πτέρυγα και όσον αφορά τη συζήτηση για την προγραμματική της διακήρυξη, θεωρούμε τα εξής παρακάτω στοιχεία απαραίτητα για την τελευταία: Ρόλος του Πανεπιστημίου. Το πανεπιστήμιο σήμερα, αποτελεί από τη μία πεδίο της κοινωνικής αναπαραγωγής, ενώ ταυτόχρονα συνδέεται με την καπιταλιστική παραγωγή
εξυπηρετώντας την καπιταλιστική ανασυγκρότηση. Έτσι μέσα σε αυτό διαμορφώνεται το μοντέλο του μελλοντικού εργαζόμενου αλλά και του σύγχρονου, ιδεολογικά υποταγμένου στο σκοταδισμό του κεφαλαίου. Αντικαπιταλιστικό Πρόγραμμα Πάλης. Αυτό, θα περιλαμβάνει τα αιτήματα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, θα προωθεί τον αναβαθμισμένο ρόλο της πάλης για την άμεση, υλική βελτίωση των συνθηκών φοίτησης, της εργασιακής προοπτικής, θα αφορά την υπεράσπιση - των δημοκρατικών ελευθεριών. Θα εναντιώνεται στον ιμπεριαλισμό, το σύγχρονο ολοκληρωτισμό και θα συνδέει τα αιτήματα του με το μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ενάντια στην αστική πολιτική που επιβάλλουν κυβέρνηση ΕΕ κεφάλαιο. Ρόλος φοιτητικού κινήματος. Θα πρέπει να περιγράφεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το ζωντάνεμα των συλλόγων μέσω των αυτοτελών διαδικασιών του, με κύτταρο τις ΓΣ, προχωρώντας και στο συντονισμό αυτών σε ένα ανώτερο όργανο, δομημένο στη βάση της εργατικής δημοκρατίας. Ένα σχέδιο με τα μάτια στραμμένα και στη γενική ανάταση του φοιτητικού συνδικαλισμού και την αποκούμπωση του από τις ξεπερασμένες, γραφειοκρατικοποιημένες πτυχές που έχει σήμερα. Σύνδεση φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να έχει ξεκάθαρη θέση δίπλα στο εργατικό κίνημα, στο πλαίσιο της τακτικής αλλά και ως προς την στρατηγική τους κατεύθυνση. Τόσο σε επίπεδο κινήματος, όσο και σε ένα ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Η ενότητα φοιτητικού και εργατικού κινήματος κρίνεται αναγκαία, αφού φοιτητέςτριες, εργαζόμενοι αλλά και άνεργοι έχουν κοινά συμφέροντα και μόνο μαζί μπορούν να αντεπιτεθούν επιτυχημένα στην αστική πολιτική. Χαρακτήρας της ΕΑΑΚ. Η ΕΑΑΚ θα πρέπει θαρρετά να προβάλλει τον αγώνα μέχρι τέλους για τις διεκδικήσεις ενάντια στην αστική πολιτική. Να έχει ξεκάθαρη θέση ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και να αποχωριστεί τις λογικές συνδιαχείρησης εντός της. Οφείλει να προβάλλει ένα θετικό πρόταγμα και να προσπαθεί να περιγράφει μια εναλλακτική αφήγηση για την παιδεία και την κοινωνία γενικότερα. Η ΕΑΑΚ θα πρέπει να είναι μετωπική. Θεωρούμε ότι η ΕΑΑΚ θα πρέπει να επιχειρεί τη δημιουργία ευρύτερων σχημάτων και με άλλα ρεύματα ή ανένταχτους-ες αγωνιστές-στριες, οι οποίοι-ες δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμφωνούν στο μέγιστο της προγραμματικής της διακήρυξης, αλλά παρόλα αυτά κινούνται και αυτοί σε μία αριστερή ριζοσπαστική κατεύθυνση. Αυτό προφανώς δε σημαίνει κατάργηση των διαφορετικών συλλογικοτήτων, αλλά περιγράφεται ως μία λογική που θα μας βοηθήσει να απεμπλακούμε από το κλασσικό δίπτυχο κόμμα - παράταξη. Η κινηματική δράση των σχημάτων της ΕΑΑΚ με αυτά τα ρεύματα, έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να μετασχηματιστεί σε πολιτική συμφωνία και εκεί είναι που εν τέλει κρίνεται και η αντικαπιταλιστική ηγεμονία εντός τους. Στη λογική που περιγράφηκε παραπάνω, οφείλουμε ως νκα να δούμε ξανά, ειλικρινά και υπεύθυνα το πώς απευθυνόμαστε στις άλλες μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος. Θα έπρεπε να είχε εκκινήσει ήδη από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς η συζήτηση για πολιτική συμπαράταξη με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις εντός των ΑΕΙ/ΤΕΙ, που δρουν στο κίνημα. Στόχος αυτού του καλέσματος δεν είναι άλλος παρά η ανάταση και τελικά η ανασυγκρότηση του ΦΚ. Παράλληλα, μόνο έτσι θα επιδιώξουμε στην πράξη να ηγεμονεύσει η αντικαπιταλιστική γραμμή σε ευρύτερες δυνάμεις και αγωνιστές-τριες που είτε βρίσκονται σε αυτό που ονομάζουμε αντικαπιταλιστική αναζήτηση, είτε ταλαντεύονται ημισυνειδητά συνειδητά ανάμεσα στην επαναστατική και ρεφορμιστική αριστερά. Κάνοντας μια αποτίμηση της προηγούμενης περιόδου, η ΕΑΑΚ δεν κατάφερε να συνενώσει με επιτυχία αυτά τα πρωτοπόρα ριζοσπαστικά κομμάτια των συλλόγων σε μια κατεύθυνση σύγκρουσης με τις αστικές πολιτικές που επιβάλλουν κυβέρνηση ΕΕ ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να μην οδηγήσει το ΦΚ σε μία νικηφόρα
πορεία. Λόγω του προβλήματος αυτού, δημιουργήθηκαν δύο αντιλήψεις, με την πρώτη να αναζητά λύσεις σε παλαιότερα μοντέλα τα οποία πλέον δε λειτουργούν και η ίδια η συγκυρία τα έχει ξεπεράσει και τη δεύτερη να αμφισβητεί το μόρφωμα της ΕΑΑΚ και να ζητά τη διάχυση διάλυση του σε ένα αριστερό μέτωπο με αποκοπή των αντικαπιταλιστικών αντιλήψεων στο εσωτερικό του. Έτσι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μία πληγή της ενότητας του μορφώματος, με ευθύνες και από τις δύο αντιλήψεις, αλλά και ευθύνες που βαραίνουν και τις δικές μας δυνάμεις. Η οργάνωσή μας, ακόμα, δεν ιεράρχησε την πολιτική συνεργασία κατά τη διάρκεια όλης της χρονιάς με δυνάμεις που κινούνταν σε αντίστοιχη αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά ούτε και τις πρωτοβουλίες αγώνα που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν σε ένα πρώτο επίπεδο ένα αγωνιστικό μπλοκ εντός των συλλόγων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξουμε να μιλάμε για πολιτικές συνεργασίες με ορίζοντα τις εκλογικές συνεργασίες και μόνο, αναλώνοντας τη συζήτηση γύρω από αντιπαραθέσεις ονομάτων και καταγραφών, χάνοντας το πραγματικό νόημα οποιασδήποτε συνεργασίας. Τέτοια στοιχεία είναι που τελικά στραγγαλίζουν το μόρφωμα και δε το βοηθούν σε καμία περίπτωση να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του ΦΚ, να ενισχύσει το αντικαπιταλιστικό ρεύμα εντός αυτού και να καθορίσει τις μάχες απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης ΕΕ κεφαλαίου. Αντί επιλόγου Θεωρούμε ότι οι παραπάνω προτάσεις αποτελούν βασικά και αναγκαία σημεία ώστε να μπορέσουμε να μετρήσουμε βήματα προς την ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της επιρροής της στις σχολές μας, την ενδυνάμωση των συλλόγων μας και εν τέλει την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος που τόσο ανάγκη έχει η εποχή μας. Γνωρίζουμε πως όσα καταθέτουμε δεν έχουν το αλάνθαστο, νομίζουμε όμως ότι έχουμε προσπαθήσει να περιγράψουμε μια μεθοδολογία που είναι ικανή να αποτελέσει στοιχείο ηγεμονίας. Πιστεύουμε στη νκα, στο σύνολο των αγωνιστών-στριων της και ελπίζουμε να βγούμε όσο το δυνατό καλύτερα εξοπλισμένοι-ες από το 4 ο μας Συνέδριο. Για να μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και τελικά να τις ξεπεράσουμε. Γιατί ακριβώς παλεύουμε για τον κομμουνισμό του 21 ου αιώνα και την απελευθέρωση της κοινωνίας. Νεφέλη Ζυμ., ΟΣΘ, ΟΒ ΣΘΕ Υγείας Μάρη Χαρ., ΟΣΘ, ΟΒ ΣΘΕ Υγείας