Truth be told Είναι σοκαριστικό όταν μια εικοσιεπτάχρονη κοπέλα σού διηγείται, σαν να είναι κάτι φυσιολογικό, πως όταν ήταν έντεκα χρόνων τής έκοψαν την κλειτορίδα και τα χείλη του αιδοίου. Ακόμα πιο σοκαριστικό όμως είναι το να μην προσπαθήσεις να κάνεις τίποτα γι αυτό. Από τη σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ Bref, Χριστίνα Πιτούλη, όπως τα διηγήθηκε στη Χριστίνα Μπίθα Φωτό: Jesus Polo Από τότε που με θυμάμαι, το πάθος μου ήταν η έρευνα. Ονειρευόμουν να ζήσω κάνοντας ρεπορτάζ, από αυτά που απαιτούν χρόνο, αφοσίωση και άμεση επαφή με πρόσωπα και πράγματα, κάτι δηλαδή πολύ κοντά στη φιλοσοφία ενός ντοκιμαντέρ. Γι αυτό μετά τις σπουδές δημοσιογραφίας που έκανα στο Πάντειο έφυγα για μεταπτυχιακό στο Universidad Autόnoma της Βαρκελώνης, πάνω στο δημιουργικό ντοκιμαντέρ. Ήταν αποκάλυψη για μένα. Το να κάνεις μια ταινία με υλικό πραγματικές καταστάσεις και ανθρώπους νομίζω δεν μπορεί να συγκριθεί με καμιά άλλη δουλειά. Ακόμα κι αν, ή μάλλον ακριβώς επειδή, έχει να κάνει με θέματα πολύ δύσκολα στο να τα διαχειριστείς. Όπως η κλειτοριδεκτομή. Africa Η αφορμή να κάνω το ντοκιμαντέρ Bref γύρω από αυτή τη βάρβαρη πρακτική δόθηκε όταν μια μέρα είδα τυχαία στο γραφείο παραγωγής της σχολής μου το φωτογραφικό άλμπουμ ενός Καταλανού φωτογράφου με θέμα τις τελετές κλειτοριδεκτομής στην Αφρική. «Με ενδιαφέρει πολύ αυτό το θέμα, κάποια στιγμή θα κάνω ένα ντοκιμαντέρ γι αυτό» είπα τότε στην παραγωγό κι εκείνη μού απάντησε ότι της το είχαν δώσει κάποιες κοπέλες που δούλευαν για τους Γιατρούς του Κόσμου της Καταλωνίας και πως έψαχναν κάποιον να τους φτιάξει ένα βίντεο ευαισθητοποίησης. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Από την αρχή είχα ξεκάθαρα στο μυαλό μου πως ένα τυπικό βίντεο πληροφόρησης, στο οποίο τα μέλη της οργάνωσης θα μιλούσαν για τις επιπτώσεις και τους κινδύνους της κλειτοριδεκτομής, δεν θα είχε τόσο μεγάλα αποτελέσματα όσο μια ταινία στην οποία θα μιλούσαν μόνο άνθρωποι που αυτό τούς αφορά άμεσα: γυναίκες που το έχουν περάσει, γυναίκες που άλλαξαν γνώμη, γυναίκες που το υποστηρίζουν ακόμα. Αλλά και άντρες. Χωρίς να πληροφορούν ή να δίνουν μαθήματα, απλώς θα έλεγαν ό,τι ένιωθαν και σκέφτονταν, χωρίς να τους ασκείται κριτική ή πίεση. Πίστευα πως μόνο έτσι θα «Ήθελα στην ταινία να μιλούν οι άνθρωποι που το θέμα τούς αφορά άμεσα». μπορούσαμε να κάνουμε κάτι χρήσιμο. Οι Γιατροί του Κόσμου αποφάσισαν να με εμπιστευτούν και μου έδωσαν απόλυτη ελευθερία, καθώς και τέσσερις μήνες για να ολοκληρώσω το βίντεο. Διαφορά αντίληψης IOYNIOΣ 2014 COSMOPOLITAN 9

εσύ, εσύ, εσύ mirror THΣ eριδος Όσες δεν είναι ικανοποιημένες με την εικόνα τους στον καθρέφτη, να σηκώσουν το χέρι τους. Α, είμαστε πολλές, ε; Από την Ξένια Καποπούλου Στη μία φωτογραφία η μύτη μου φαίνεται σαν μια ατσούμπαλη μπάλα ζύμης. Στην άλλη παίρνω το βραβείο για τα πιο πατικωμένα μαλλιά. Στην τρίτη τα μάγουλά μου παραείναι αφράτα, ενώ οι κοκκινίλες στο δεξί ζυγωματικό θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόκληση για τη σύγχρονη κοσμετολογία. Επί μισή ώρα παλεύω να βγάλω μια καλή φωτογραφία για να τη βάλω στο σοβαρό μου προφίλ στο Linkedin, αλλά κάνοντας ένα scroll down στη φωτογραφικό άλμπουμ του κινητού μου παρατηρώ ότι δεν μου αρέσει καμία. Ε, κάπου εκεί γύρω στην 26η λήψη (την οποία επίσης μισώ από τα βάθη της ψυχής μου) συνειδητοποιώ πως δεν φταίει ο φωτισμός ή η μονίμως λάθος κατανομή του ρουζ στα μάγουλά μου, αλλά εγώ. Μου είναι σαφές, φταίει το πρόσωπό μου, πάει και τελείωσε. Ξεφυσάω και τα παρατάω, φυσικά. Not good enough Σκέφτεσαι «σιγά το πρόβλημα! Μη γίνεσαι μελό»; Κι όμως, παρ ότι όλες αναγνωρίζουμε το επιφανειακό της υπόθεσης, το να μη νιώθεις ευχαριστημένη με το πώς δείχνεις παραμένει διαχρονικό και παγκόσμιο (και απογοητευτικό). Και μάντεψε: Σχεδόν καμία μας δεν είναι. Σύμφωνα με έρευνα που έκανε το 2013 γνωστή εταιρεία καλλυντικών, μόνο 4% των γυναικών θεωρούν τον εαυτό τους όμορφο, ποσοστό το οποίο φαντάζει πραγματικά ελάχιστο. Ή μήπως όχι; Προσωπικά, και ανήκοντας στο υπόλοιπο 96%, δεν είναι λίγες οι φορές που απογοητεύ 10 COSMOPOLITAN ΙΟΥΝΙΟΣ 2014