ΣΕΙΡΑ: ΜΙΚΡΗ ΠΥΞΙΔΑ ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Monster HigH Από τις Εκδόσεις MAtteL, Νέα Υόρκη 2010 ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ: Monster High ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Lisi Harrison ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Βίκη Λιανού ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Έλπη Κυργιοπούλου ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Μερσίνα Λαδοπούλου, Ραλλού Ρουχωτά ΣχΕΔΙΑΣΜΟΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ben Mautner ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Α. & Φ. Δεληγιάννης Ο.Ε. ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε. Copyright 2010 Mattel, inc. All rights reserved. Monster HigH and associated trademarks are owned by and used under license from Mattel, inc. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥχΟΓΙΟΣ Α.Ε., Αθήνα 2010 Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2010, 3.000 αντίτυπα isbn: 978-960-453-863-8 Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικά και μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥχΟΓΙΟΣ Α.Ε. PsiCHogios PUBLiCAtions s.a. Έδρα: tατοΐου 121 Head office: 121, tatoiou str. 144 52 Μεταμόρφωση 144 52 Metamorfossi, greece Βιβλιοπωλείο: Μαυρομιχάλη 1 Bookstore: 1, Mavromichali str. 106 79 Αθήνα 106 79 Αthens, greece Τηλ.: 2102804800 tel.: 2102804800 telefax: 2102819550 telefax: 2102819550 www.psichogios.gr www.psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr
ÌåôÜöñáóç: Βίκη Λιανού
Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο είναι φανταστικά. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα, που βρίσκονται εν ζωή ή μη, είναι συμπτωματική και ουδόλως σκόπιμη από την πλευρά της συγγραφέως.
Για τον Ρίτσαρντ Αμπέιτ, πιστό φίλο, εξαιρετικό ατζέντη και ακούραστο σύμβουλο. Σ ευχαριστώ ένα δισεκατομμύριο φορές.
Περιεχόμενα Πρόλογος... 11 1. Νεοαποκτηθείσα γοητεία... 15 2. Ζωή με ραφές... 25 3. Στόχος εν όψει... 36 4. Το χρώμα της μέντας είναι in... 52 5. Η τέχνη του φλερτ... 62 6. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται... 75 7. Ζώνη χωρίς φίλους... 88 8. Οι σπίθες πετάνε... 116 9. Βόμβα στα χείλη... 128 10. Βίδες και άλλα... 138 11. Τα μάτια στο βραβείο, ιδιαίτερα με τα αγόρια... 160 12. rip... 181 χαμένο κεφάλαιο (που ο άτυχος αριθμός του δε θα αναφερθεί)... 208 14. Hide and go shriek... 209 15. Τρυφερός τρόμος... 223
16. Καταστροφικό φιλί... 236 17. Σαμποτάρετε τα αγόρια... 240 18. Πολύ καυτό για να το χειριστεί... 252 19. Έχω μια βίδα... 274 20. Αυτό το φρικιό είναι πιασμένο;... 282 21. Ερωτευμένη σφόδρα... 297 22. Monster High... 308 23. Φρικάρω... 320 24. Η Μπέκα και το τηλεφώνημα... 325 25. Μοναδική με σπίθα... 334 26. Μια καυτή ακαταστασία... 343 27. Φορτισμένη... 352 Ευχαριστίες... 363
Πρόλογος Οι πυκνές βλεφαρίδες της Φράνκι ανοιγόκλεισαν για λίγο και ύστερα άνοιξαν διάπλατα. Το εκτυφλωτικό λευκό φως γέμισε το οπτικό της πεδίο καθώς πάσχιζε να εστιάσει το βλέμμα της σε ένα σημείο, όμως, με κόπο συγκρατούσε τα βλέφαρά της ανοιχτά. Ξαφνικά, το δωμάτιο σκοτείνιασε. «Ο εγκέφαλός της φόρτισε πλήρως», ανακοίνωσε ένας άντρας με βαθιά φωνή που άφηνε να φανεί ένα αίσθημα ικανοποίησης αλλά και κόπωσης συνάμα. «Μπορεί να μας ακούσει;» ρώτησε η γυναίκα. «Μπορεί να ακούσει, να δει και να αναγνωρίσει περισσότερα από τετρακόσια αντικείμενα», απάντησε ευχαριστημένος. «Εάν συνεχίσω να γεμίζω τον εγκέφαλό της με πληροφορίες, σε δύο εβδομάδες θα έχει τη νοημοσύνη και τις σωματικές ικανότητες ενός φυσιολογικού δεκαπεντάχρονου παιδιού». Έκανε παύ-
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ ση. «Εντάξει, ίσως λίγο πιο έξυπνη. Όμως, θα είναι δεκαπέντε ετών». «Ω, Βίκτορ, αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου», είπε η γυναίκα συγκινημένη. «Είναι τέλεια». «Το ξέρω», συμφώνησε εκείνος γεμάτος συγκίνηση. «Το τέλειο κοριτσάκι του μπαμπά». Φίλησαν το μέτωπο της Φράνκι. Εκείνος μύριζε χημικές ουσίες, ενώ εκείνη είχε τη γλυκιά οσμή των λουλουδιών και οι δύο μαζί απέπνεαν το άρωμα της αγάπης. Η Φράνκι προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της ξανά. Αυτή τη φορά μπορούσε μετά βίας να τα ανοιγοκλείσει. «Ανοιγόκλεισε τα μάτια της!» αναφώνησε η γυναίκα. «Προσπαθεί να μας κοιτάξει! Φράνκι, είμαι η Βιβέκα, η μανούλα σου. Μπορείς να με δεις;» «Δεν μπορεί», απάντησε ο Βίκτορ. Η Φράνκι ένιωσε το σώμα της να σφίγγεται από την ένταση στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Πώς μπορούσε κάποιος άλλος να αποφασίσει για το τι ήταν η ίδια ικανή να κάνει; Δεν έβγαζε νόημα. «Γιατί όχι;» ακούστηκε να ρωτάει η μητέρα της και για τις δυο τους. «Η μπαταρία της είναι σχεδόν άδεια. χρειάζεται φόρτιση». «Άντε, λοιπόν, φόρτισέ τη, μην καθυστερείς!» Ναι, φόρτισέ με! Φόρτισέ με! Φόρτισέ με!
MONSTER HIGH Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η Φράνκι ήθελε να δει αυτά τα τετρακόσια αντικείμενα. Ήθελε να μελετήσει τα πρόσωπα των γονιών της καθώς αναγνώριζαν το κάθε αντικείμενο με την ευγενική φωνή τους. Ήθελε να αποκτήσει «ζωντάνια» και ενάργεια και να εξερευνήσει τον κόσμο στον οποίο μόλις είχε «γεννηθεί». Όμως, δεν μπορούσε να κινηθεί. «Δεν μπορώ να τη φορτίσω μέχρι να τελειώσω τη συναρμολόγηση των βιδών», εξήγησε ο πατέρας της. Η Βιβέκα άρχισε να κλαίει οι ήπιοι λυγμοί της δεν ήταν πλέον και τόσο χαρούμενοι. «Δεν πειράζει, καλή μου», της απάντησε τρυφερά ο Βίκτορ. «Σε λίγες ώρες θα έχει σταθεροποιηθεί πλήρως». «Δεν είναι αυτό», αποκρίθηκε η Βιβέκα παίρνοντας κοφτή ανάσα. «Τότε τι είναι;» «Είναι τόσο όμορφη και γεμάτη δυνατότητες και» φύσηξε τη μύτη της και πάλι. «Απλώς, μου ραγίζει την καρδιά ότι θα πρέπει να ζει ξέρεις σαν και εμάς». «Γιατί τι έχουμε εμείς;» ρώτησε. Και όμως, κάτι στη φωνή του υποδήλωνε ότι ήξερε ήδη για ποιο πράγμα τού μιλούσε. Εκείνη έβγαλε ένα πνιχτό γέλιο. «Αστειεύεσαι, έτσι;» «Βιβ, τα πράγματα δε θα είναι έτσι για πάντα», είπε ο Βίκτορ προσπαθώντας να την καθησυχάσει. «Οι καιροί θα αλλάξουν. Θα δεις».
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ «Πώς; Ποιος θα τους αλλάξει;» «Δεν ξέρω. Κάποιος, κάποια στιγμή θα μπορέσει να το κάνει». «Ελπίζω να είμαστε εδώ γύρω για να το δούμε», είπε εκείνη αναστενάζοντας. «Θα είμαστε», τη διαβεβαίωσε ο Βίκτορ. «Εμείς οι Στάιν έχουμε παράδοση μακροζωίας». Η Βιβέκα χαμογέλασε τρυφερά. Η Φράνκι, πάλι, ήθελε απεγνωσμένα να μάθει τι «αλλαγές» ήθελαν αυτοί οι «καιροί». Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσει, καθώς είχε τελειώσει η μπαταρία της. Νιώθοντας το κεφάλι της ελαφρύ αλλά και απίστευτα βαρύ την ίδια στιγμή, βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι και βρέθηκε σε ένα μέρος απάνεμο και γαλήνιο, όπου δεν έφταναν οι φωνές των ανθρώπων. Δεν μπορούσε να επαναφέρει στη μνήμη της τη συζήτησή τους ή να μυρίσει τους λαιμούς τους που ανέδιδαν ανάμεικτη μυρωδιά χημικών ουσιών και λουλουδιών. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η Φράνκι ήταν να ελπίζει ότι μέχρι την ώρα που θα ξυπνούσε, αυτό το πράγμα που η Βιβέκα ήθελε να είναι εκεί γύρω για να το δει θα ήταν εκεί. Και εάν δεν ήταν, τότε η ίδια η Φράνκι θα είχε τη δύναμη να της το φέρει.
1 Νεοαποκτηθείσα γοητεία Οι δεκατέσσερις ώρες οδήγησης, από το Μπέβερλι χιλς της Καλιφόρνια στο Σάλεμ του Όρεγκον, ήταν φρικιαστικές. Σε λιγότερο από ένα λεπτό το οδικό ταξίδι μεταμορφώθηκε σε ταξίδι ενοχών. Και το μαρτύριο συνεχίστηκε για τα υπόλοιπα εννιακόσια χιλιόμετρα. Η μοναδική διέξοδος της Μέλοντι Κάρβερ ήταν να προσποιείται την κοιμισμένη. «Καλωσορίσατε στο Μισητόρεγκον», μουρμούρισε η αδερφή της, καθώς διέσχιζαν τη διαχωριστική γραμμή της πολιτείας. «Ή μήπως να το πω Ροχαλόρεγκον, ή μήπως» «Αρκετά, Κάντις!» διέκοψε το παραλήρημά της ο πατέρας της με κοφτό ύφος από τη θέση του οδηγού της καινούριας BMW diesel SUV. Πράσινη τόσο στο χρώμα όσο και στην αποδοτικότητα των καυσί-
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ μων, ήταν μια από τις πολλές κινήσεις που είχαν κάνει οι γονείς της για να δείξουν στους ντόπιους ότι ο Μπιου και η Γκλόρι Κάρβερ ήταν κάτι περισσότερο από πανέμορφοι με άφθονες πλαστικές, επιφανειακοί τύποι από το Μπέβερλι χιλς. Τα τριάντα έξι κουτιά που είχαν ήδη αποστείλει στο νέο τους σπίτι ήταν γεμάτα με κανό καγιάκ, ιστιοσανίδες, καλάμια ψαρέματος, δερμάτινα παγούρια, εκπαιδευτικά DVDs για τον έλεγχο του κρασιού, οργανικά αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς, εξοπλισμό κάμπινγκ, παγίδες για αρκούδες, ασύρματους πομποδέκτες, αναρριχητικά κραμπόν*, συσκευές θραύσης του πάγου, σφυριά, εργαλεία κοπής της πέτρας, σανίδες του σκι, μπότες, μπαστούνια, σνόουμπορντ, κράνη, ρούχα του σκι, φανελένια εσώρουχα και πολλά άλλα Όμως, τα σχόλια της Κάντις έγιναν ακόμα πιο καυστικά όταν άρχισε να βρέχει. «Ααα, Αύγουστος στο Βροχόρεγκον!» σχολίασε κλαψουρίζοντας. «Δεν είναι υπέροχο;» Αφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί ολόγυρα. Η Μέλοντι δε χρειαζόταν να το δει για να ξέρει. Ωστόσο, έριξε μια κλεφτή ματιά μέσα από τα μισόκλειστα βλέφαρα για να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. «Η Κοκό και η Κλοέ θα νιώθουν τόση μοναξιά», συνέχισε το μονόλογο της γκρίνιας η Κάντις. * Εξοπλισμός χειμερινών αναβάσεων.
MONSTER HIGH «Μπορείς να τους μιλήσεις με βιντεοκλήση», πρότεινε η μητέρα της. Η Μέλοντι δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα κρυφό γέλιο σε αυτό το άκουσμα. Η Κοκό και η Κλοέ δεν ήταν φίλες της Κάντις ήταν τα ονόματα που είχε δώσει στο στήθος της, Κοκό το αριστερό και Κλοέ το δεξί. Ήταν τα ονόματα των αγαπημένων της σχεδιαστών και συχνά στρεφόταν σε αυτά για συμβουλές. Η Κάντις έμοιαζε να αιωρείται σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ ιδιοφυΐας και παράνοιας με τη δεινότητα ενός Ρώσου αθλητή που κινείται πάνω σε λεπτό πάγο. «Γιαχ!» Η Κάντις κλότσησε την πλάτη του καθίσματος της μητέρας της αγανακτισμένα. Ύστερα φύσηξε τη μύτη της και σκούπισε το υγρό χαρτομάντιλο στον ώμο της Μέλοντι. Η καρδιά της Μέλοντι χτύπησε γρηγορότερα, αλλά κατάφερε να σταθεί ακίνητη. Ήταν πιο εύκολο από το να ανταποδώσει τα χτυπήματα. «Δεν το καταλαβαίνω», συνέχισε η Κάντις. «Η Μέλοντι επέζησε δεκαπέντε χρόνια αναπνέοντας νέφος. Ένας ακόμα χρόνος δε θα τη σκότωνε. Θα μπορούσε να φορέσει μια μάσκα. Και οι φίλοι της θα υπέγραφαν σε αυτήν, όπως υπογράφουν στο γύψο. Ίσως αποτελούσε έμπνευση για μια σειρά από αξεσουάρ για ασθματικούς. Όπως αναπνευστήρες σε κολιέ και» «Αρκετά, Κάντις». Η Γκλόρι αναστέναξε, φανερά εξαντλημένη από την παρατεταμένη διαμάχη. «Τον επόμενο Σεπτέμβρη θα πάω στο κολέγιο»,
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ επέμεινε η Κάντις, καθώς δεν ήταν συνηθισμένη να χάνει στη λογομαχία. Ήταν ξανθιά με τέλειες αναλογίες. Κορίτσια σαν αυτήν έπαιρναν πάντα αυτό που ήθελαν. «Δεν μπορούσες να περιμένεις έναν ακόμα χρόνο για να μετακομίσουμε;» «Αυτή η μετακόμιση θα μας ωφελήσει όλους. Δεν έχει να κάνει μόνο με το άσθμα της αδερφής σου. Το γυμνάσιο του Μέρστον είναι ένα από τα καλύτερα σχολεία του Όρεγκον. Επιπλέον, θα μας δοθεί η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στη φύση και να ξεφύγουμε από όλη την επιπολαιότητα και τον ανούσιο τρόπο ζωής του Μπέβερλι χιλς». Η Μέλοντι χαμογέλασε. Ο πατέρας της, ο Μπιου, ήταν διάσημος πλαστικός χειρουργός και η μητέρα της ήταν προσωπική στιλίστρια επώνυμων σταρ. Τα επαγγέλματα και των δύο είχαν να κάνουν απόλυτα με την επιπολαιότητα, το επιφανειακό. Ήταν δέσμιοι και υποχείρια αυτού του τρόπου ζωής. Παρ όλα αυτά, η Μέλοντι εκτιμούσε τη φιλότιμη προσπάθεια της μητέρας της να εμποδίσει την Κάντις να της αποδώσει ευθύνες για τη μετακόμιση. Αν και κατά κάποιο τρόπο ήταν δικό της το λάθος. Σε μια οικογένεια γενετικά τέλειων ανθρώπων, η Μέλοντι Κάρβερ αποτελούσε γενετική ανωμαλία. Σπάνιο είδος. Μια μοναδικότητα. Ασυνήθιστη. Ο Μπιου ήταν προικισμένος με την κλασική ιταλική ομορφιά παρά τις νοτιοκαλιφορνέζικες ρίζες του. Η λάμψη στα μαύρα μάτια του έμοιαζε με λιακάδα
MONSTER HIGH σε λίμνη. Το χαμόγελό του ήταν ζεστό σαν κασμίρι, ενώ το μόνιμο μαύρισμα δεν είχε βλάψει ούτε στο ελάχιστο το δέρμα του αν και ήταν σαράντα έξι ετών. Με τη σωστή αναλογία ζελέ στο μαλλί και το ανάλογο ατημέλητο λουκ στα γένια είχε δόξα τω Θεώ άφθονους ασθενείς και των δύο φύλων. Ο καθένας από αυτούς έλπιζε να βγάλει τους επιδέσμους και να έχει κατανικήσει την ηλικία του, να δείχνει αγέραστος, όπως ακριβώς και ο Μπιου. Η Γκλόρι ήταν σαράντα δύο, αλλα, χάρη στις θαυματουργές ικανότητες του άντρα της, το αψεγάδιαστο και χωρίς ούτε μια ρυτίδα δέρμα της είχε δεχθεί τις ευεργετικές του παρεμβάσεις πολύ πριν χρειαστούν. Έδειχνε να έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, έχοντας ξεφύγει από τις στατιστικές της ανθρώπινης γήρανσης, και να έχει πάει στο επόμενο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης ένα στάδιο που αψηφούσε τη βαρύτητα και είχε σταματήσει τη διαδικασία της γήρανσης στα τριάντα τέσσερά της. Είχε εντυπωσιακά κυματιστά, πυρόξανθα μαλλιά, που έφταναν στο ύψος των ώμων, βαθυγάλανα μάτια και σαρκώδη χείλη, που δε χρειάζονταν ενίσχυση με κολλαγόνο. Η Γκλόρι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τοπ μόντελ εάν δεν ήταν τόσο μικροκαμωμένη. Όλοι το έλεγαν. Ωστόσο, εκείνη ορκιζόταν ότι ακόμα και εάν ο Μπιου τής χάριζε το πολυπόθητο ύψος μεγεθύνοντας τις κνήμες της σαν άλλος Προκρούστης και πάλι την ίδια καριέρα θα επέλεγε. Η Κάντις εμφανισιακά αποτελούσε ένα εκρηκτικό
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ κράμα με στοιχεία και από τους δύο γονείς της. Ως γνήσιο «αρπακτικό» είχε αποκτήσει υλικό πρώτης ποιότητας, αφήνοντας τα υπολείμματα για το επόμενο που θα ακολουθούσε. Και ενώ ο μικρόσωμος σκελετός που κληρονόμησε από την Γκλόρι τής στέρησε μια πιθανή εκθαμβωτική καριέρα μοντέλου, ωστόσο, έκανε θαύματα στην ντουλάπα της, η οποία έβριθε από ρούχα της μητέρας της, κάθε μάρκας, από Gap έως και Gucci (αλλά κυρίως Gucci). Είχε τα γαλανά μάτια της Γκλόρι, την ηλιόλουστη λάμψη του Μπιου και τη σταρένια και αφράτη επιδερμίδα του. Τα ζυγωματικά της ήταν συμμετρικά και με τέλειες αναλογίες θύμιζε αρχαιοελληνικό άγαλμα. Τα μακριά μαλλιά της, τα οποία άλλοτε ήταν ολόισια και άλλοτε κυματιστά, είχαν το χρώμα του βούτυρου με επικάλυψη καραμέλας. Οι φίλες της Κάντις και οι μητέρες τους θα έβγαζαν φωτογραφίες από το τετράγωνο σαγόνι της, το δυνατό πιγούνι, ή την ευθυτενή μύτη της και θα τις έδιναν στον Μπιου με την ελπίδα ότι τα χέρια του θα λειτουργούσαν με τον ίδιο θαυματουργό τρόπο που λειτούργησε και το DnA του στη δημιουργία της κόρης του. Και φυσικά το έκαναν. Ακόμα και με τη Μέλοντι. Η Μέλοντι, πεπεισμένη ότι είχαν μπερδευτεί στο μαιευτήριο και την είχαν δώσει σε λάθος οικογένεια, έδινε ελάχιστη σημασία στην εξωτερική εμφάνιση. Άλλωστε, ποιο το όφελος; Το πιγούνι της ήταν μισερό, τα δόντια τεράστια (έμοιαζαν με δόντια σκύλου),
MONSTER HIGH ενώ τα μαλλιά της ήταν μαύρα και ολόισια. Δεν είχε ιδιαίτερα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Ούτε βούτυρο ούτε επικάλυψη καραμέλας. Τα μάτια της, ενώ ήταν πλήρως λειτουργικά, είχαν το ατσάλινο και παγωμένο γκρι χρώμα και ήταν σχιστά, σαν γάτας. Όχι ότι τα παρατηρούσε κανείς. Η μύτη της ήταν αυτή που τραβούσε τα βλέμματα η βασική ατραξιόν. Ήταν φουσκωτή και γαμψή έμοιαζε με καμήλα που κοίταζε ένα σκύλο. Όχι ότι είχε σημασία. Σε ό,τι αφορούσε τη Μέλοντι, το πιο δυνατό χαρτί ήταν η μελωδική φωνή της. Οι δάσκαλοι της μουσικής έμεναν εκστασιασμένοι από τη μαγική φωνή της. Καθάρια και κρυστάλλινη, αγγελική και βασανιστική, είχε μαγική επίδραση σε όποιον την άκουγε και ύστερα από κάθε ρεσιτάλ της το κοινό την αποθέωνε γεμάτο δάκρυα και αγαλλίαση. Δυστυχώς, όταν συμπλήρωσε τα οκτώ, το άσθμα έκανε αισθητή την παρουσία του και έκλεψε την παράσταση. Μόλις η Μέλοντι πήγε στο σχολείο, ο Μπιου προσφέρθηκε να επέμβει δυναμικά στην εμφάνισή της. Αλλά η Μέλοντι αρνήθηκε. Μια καινούρια μύτη δε θα θεράπευε το άσθμα, επομένως γιατί να έμπαινε στον κόπο; Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κάνει υπομονή μέχρι το γυμνάσιο και τα πράγματα θα άλλαζαν. Τα κορίτσια θα ήταν λιγότερο επιφανειακά και επιπόλαια. Τα αγόρια θα ήταν πιο ώριμα. Και γενικά θα ήταν διάχυτο το ακαδημαϊκό πνεύμα Χα! Όνειρο θερινής νυκτός!
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν η Μέλοντι πάτησε το πόδι της στο γυμνάσιο του Μπέβερλι χιλς. Τα κορίτσια την αποκαλούσαν Βρομομέλοντι, εξαιτίας της τεράστιας μύτης της, ενώ τα αγόρια δεν την αποκαλούσαν τίποτα^ ούτε καν την κοιτούσαν. Μέχρι την ημέρα των Ευχαριστιών ήταν κυριολεκτικά αόρατη. Εάν δεν ήταν το αδιάκοπο φύσημα στη φορητή συσκευή οξυγόνου, κανείς δε θα ήξερε ότι ζούσε. Ο Μπιου δεν άντεχε να βλέπει την κόρη του η οποία είχε πολλές προοπτικές συμμετρίας και μεγάλα περιθώρια βελτίωσης να υποφέρει άλλο. Τα χριστούγεννα, είπε στη Μέλοντι ότι ο Αϊ-Βασίλης πήρε έγκριση για μια καινούρια πολλά υποσχόμενη ρινοπλαστική, με την οποία όχι μόνο θα άνοιγαν οι αεραγωγοί της αλλά θα ανακουφιζόταν και από το άσθμα. Ίσως να μπορούσε να τραγουδήσει και πάλι. «Τι υπέροχα!» Η Γκλόρι ένωσε τα μικροκαμωμένα χέρια της σε στάση προσευχής και ύστερα ανασήκωσε το βλέμμα της στο φεγγίτη με ευγνωμοσύνη. «Τέρμα ο Ρούντολφ ο τάρανδος με τη μεγάλη μύτη», γέλασε η Κάντις. «Αυτό έχει να κάνει με την υγεία της, όχι με την εμφάνισή της, Κάντις», είπε ο Μπιου με ύφος επίπληξης. Ήταν φανερό ότι έκανε βήματα προς τη Μέλοντι προσπαθώντας να την πείσει. «Ουάου! Εκπληκτικό!» Η Μέλοντι αγκάλιασε τον πατέρα της εκφράζοντας τη χαρά της, παρόλο που δεν ήταν απόλυτα βέβαιη ότι το σχήμα της μύτης εί-
MONSTER HIGH χε να κάνει με τους προβληματικούς και δυσλειτουργικούς βρόγχους της. Ωστόσο, προσποιούμενη ότι πίστευε την εξήγησή τους, της έδινε κάποια ελπίδα. Και ήταν πιο εύκολο από το να παραδεχθεί ότι η οικογένειά της ντρεπόταν για το πρόσωπό της. Στις διακοπές των χριστουγέννων, η Μέλοντι έκανε την επέμβαση. Όταν συνήλθε, διαπίστωσε ότι είχε αποκτήσει μια λεπτή και εντυπωσιακά τολμηρή μύτη σαν της Jessica Biel, ενώ τα μυτερά δόντια είχαν αντικατασταθεί από μια πορσελάνινη οδοντοστοιχία που της χάριζε ένα αστραφτερό χαμόγελο. Μέχρι το τέλος της ανάρρωσης είχε χάσει πέντε κιλά και έτσι απόκτησε πρόσβαση στα ρούχα Gap και Gucci (αλλά κυρίως Gucci) της μητέρας της. Παρ όλα αυτά, προς μεγάλη της θλίψη και απογοήτευση, δεν μπορούσε να τραγουδήσει. Όταν επέστρεψε στο γυμνάσιο του Μπέβερλι χιλς, τα κορίτσια την υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό, ενώ τα αγόρια την κοιτούσαν αποχαυνωμένα και άφωνα. Επιτέλους, την αποδέχονταν με έναν τρόπο που ούτε στα πιο τρελά όνειρά της δεν μπορούσε να φανταστεί. Όμως, τίποτε από όλη αυτή τη νεοαποκτηθείσα γοητεία δεν έκανε τη Μέλοντι χαρούμενη. Αντί να καμαρώνει και να φλερτάρει, περνούσε τον ελεύθερο χρόνο της καταχωνιασμένη κάτω από τα σκεπάσματα και αισθανόταν σαν το μεταλλικό τσαντάκι Tory Burch της αδερφής της όμορφο και γυαλιστερό στην επιφάνεια αλλά ένα μάτσο χάλια στο εσωτερικό. Πώς τολμούν
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ να μου φέρονται καλά απλώς και μόνο επειδή είμαι όμορφη! Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν και πριν! Μέχρι το καλοκαίρι, η Μέλοντι είχε γίνει τελείως απόμακρη και σιωπηλή. Φορούσε φαρδιά ρούχα, δε χτένιζε τα μαλλιά της και το μόνο αξεσουάρ της ήταν η συσκευή του οξυγόνου, που κουβαλούσε μαζί της τοποθετώντας τη με ένα κλιπ στη ζώνη της. Κατά τη διάρκεια του μπάρμπεκιου των Κάρβερ για τον ετήσιο εορτασμό της 4ης Ιουλίου, (όπου συνήθως τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο), η Μέλοντι παρουσίασε ένα σοβαρό επεισόδιο κρίσης άσθματος και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο ιατρικό κέντρο Σένταρ-Σενάι. Στην αίθουσα αναμονής, η Γκλόρι γεμάτη άγχος ξεφύλλιζε ένα ταξιδιωτικό περιοδικό, όταν το βλέμμα της έπεσε σε μια εικόνα που έδειχνε το Όρεγκον με την πλούσια βλάστηση. Ήταν τόσο χαρακτηριστική και επιβλητική η εικόνα, που ένιωσε ότι το φρέσκο αεράκι αναπηδούσε μέσα από τη φωτογραφία και την αναζωογονούσε. Όταν η Μέλοντι βγήκε από το νοσοκομείο, οι γονείς της της ανακοίνωσαν ότι μετακομίζουν. Και, για πρώτη φορά, ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο τέλεια συμμετρικό πρόσωπό της. «Γεια σου, Λατρευτόρεγκον!» μονολόγησε, καθώς η πράσινη BMW προχωρούσε σταθερά. Ύστερα, νανουρισμένη από το ρυθμικό κραδασμό των υαλοκαθαριστήρων και το αδιάκοπο χτύπημα της βροχής στο τζάμι, αποκοιμήθηκε. Αυτή τη φορά στ αλήθεια.
2 Ζωή με ραφές Ε πιτέλους, ο ήλιος ήταν ψηλά. Οι κοκκινολαίμηδες και τα σπουργίτια έπαιζαν χαρούμενα την αγαπημένη τους λίστα τραγουδιών. Έξω από το ημιδιαφανές παράθυρο στο υπνοδωμάτιο της Φράνκι, τα παιδιά με τα ποδήλατα άρχισαν να κουδουνίζουν τα καμπανάκια τους και να κάνουν κύκλους στο αδιέξοδο της οδού Ράντκλιφ. Η γειτονιά είχε ξυπνήσει και ήταν σε πλήρη εγρήγορση. Μπορούσε να απολαύσει τους μαγικούς ρυθμούς της Lady gaga. «I can see myself in the movies, with my picture in the city lights» Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η Φράνκι ήθελε να χορέψει στο ρυθμό του «The Fame». Όχι. Περίμενε. Αυτό δεν ήταν απόλυτα αληθές. Αυτό που ήθε-
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ λε πραγματικά ήταν να πεταχτεί από το μεταλλικό κρεβάτι, να κλοτσήσει τις ηλεκτρομαγνητικές κουβέρτες με επένδυση κάτω στο γυαλισμένο τσιμέντο, να κουνήσει το κεφάλι της, τα χέρια της, τους γοφούς της και να χορέψει στο ρυθμό του «The Fame». Όμως, εάν διέκοπτε τη ροή της ηλεκτρικής φόρτισης προτού ολοκληρωθεί, αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια μνήμης, διαστήματα λιποθυμίας, ή ακόμα και σε κώμα. Το θετικό της υπόθεσης, ωστόσο, ήταν ότι δε χρειαζόταν να βάλει στην πρίζα το ipod αφής. Όσο ήταν κοντά στο σώμα της Φράνκι, η μπαταρία της συσκευής ήταν πάντα γεμάτη. Απολαμβάνοντας την πρωινή έγχυση του ηλεκτρικού ρεύματος, ήταν ξαπλωμένη ανάσκελα, με ένα σωρό από μαύρα και κόκκινα καλώδια σφιγμένα στις βίδες του λαιμού της. Και ενώ τα τελευταία κύματα ηλεκτρικού ρεύματος αναπηδούσαν μέσα από το σώμα της, εκείνη ξεφύλλιζε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Seventeen. Προσεκτικά, ώστε να μη χαλάσει τα φρεσκοβαμμένα νύχια της, έψαχνε στους λείους, περίεργα χρωματισμένους λαιμούς των μοντέλων να βρει μεταλλικές βίδες και αναρωτιόταν πώς κατάφερναν να μένουν συναρμολογημένες χωρίς αυτές. Αμέσως μόλις η Κάρμεν Ηλέκτρα (ονόμαζε έτσι το ενισχυτικό μηχάνημα, καθώς το τεχνικό του όνομα ήταν πολύ δύσκολο να το προφέρει) σταμάτησε να λειτουργεί, η Φράνκι απόλαυσε το γαργαλητό στις βί-
MONSTER HIGH δες του λαιμού της (που είχαν το μέγεθος δαχτυλήθρας), όταν άρχισαν να κρυώνουν. Νιώθοντας αναζωογονημένη, πίεσε την αυθάδικη μύτη της στο περιοδικό και πήρε μια βαθιά ρουφηξιά από το δείγμα του Miss Dior Cherie που υπήρχε μέσα. «Σας αρέσει;» ρώτησε κουνώντας το μπροστά στους Γκλιτεράτους. Πέντε λευκοί αρουραίοι στέκονταν στα πίσω ροζ πόδια τους και γρατζουνούσαν το γυάλινο τοίχο του κλουβιού τους. Ένα σύννεφο από μη τοξικό, πολύχρωμο γκλίτερ γλιστρούσε από την πλάτη τους, όπως το χιόνι από μια τέντα. Η Φράνκι μύρισε ακόμα μια φορά το άρωμα. «Κι εμένα». Κούνησε το διπλωμένο χαρτί στον παγωμένο αέρα, το γεμάτο φορμαλδεΰδη, και σηκώθηκε για να ανάψει τα κεριά με άρωμα βανίλιας. Η ξινή χημική μυρωδιά του διαλύματος ήταν διάχυτη στα μαλλιά της και ήταν πιο δυνατή από τις ανθισμένες νότες του κοντίσιονερ. «Μυρίζω βανίλια;» ρώτησε ο πατέρας της καθώς χτύπησε την κλειστή πόρτα. Η Φράνκι έκλεισε τη μουσική. «Ναι!» φώναξε γεμάτη ενθουσιασμό, αγνοώντας το δήθεν ενοχλημένο τόνο του έναν τόνο που χρησιμοποιούσε ο πατέρας της από τότε που η Φράνκι είχε μετατρέψει το εργαστήριο σε στούντιο ομορφιάς. Όταν έκανε λουσάτους τους αρουραίους του εργαστηρίου, άρχισε να αποθηκεύει λιπ γκλος και αξεσουάρ για τα μαλλιά στα δοχεία του και κόλλησε στο σκελετό το πρόσω-
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ πο του Justin Bieber* (γιατί είναι τόσο σούπερ σε εκείνη την αφίσα όπου κάθεται στη σανίδα του σκέιτμπορντ). Όμως, ήξερε καλά πως ο μπαμπάς της δεν είχε ενοχληθεί στ αλήθεια. Ήταν και δικό της δωμάτιο τώρα. Και άλλωστε, εάν τον είχε πειράξει, δε θα την αποκαλούσε «Τι κάνει το τέλειο κοριτσάκι του μπαμπά;» Ο Βίκτορ Στάιν χτύπησε την πόρτα ξανά και ύστερα την άνοιξε. Ωστόσο, πρώτη εμφανίστηκε η μητέρα της. «Να σου μιλήσουμε για λίγο, καλή μου;» ρώτησε η Βιβέκα με τραγουδιστό τρόπο που μιμούνταν το σύρσιμο του στριφώματος του μαύρου κρεπ αμάνικου καλοκαιρινού φορέματος. Η φωνή της ήταν τόσο ντελικάτη που οι άνθρωποι σοκάρονταν όταν διαπίστωναν ότι προερχόταν από μια πανύψηλη γυναίκα. Ο Βίκτορ ακολουθούσε πίσω της, κουνώντας ένα δερμάτινο σακβουαγιάζ και φορώντας μια μαύρη φόρμα Adidas και τις αγαπημένες του παντόφλες UGG, οι οποίες είχαν μια τρύπα στο ένα δάχτυλο. «Φθαρμένες και παλιές, όπως η Βιβ», έλεγε, όταν η Φράνκι τον κορόιδευε για αυτές, και τότε η γυναίκα του τον χτυπούσε στο μπράτσο. Όμως, η Φράνκι ήξερε ότι εκείνος αστειευόταν, καθώς η Βιβέκα ήταν ο τύπος γυναίκας που θα ευχόσουν να ήταν σε περιοδικό, ώστε να παρατηρείς αχόρταγα τα βιολετί * Καναδός τραγουδιστής ποπ μουσικής.
MONSTER HIGH μάτια και τα λαμπερά μαύρα μαλλιά της, χωρίς να σε λένε ματάκια ή φρικιό. Από την άλλη, ο πατέρας της έμοιαζε περισσότερο στον Arnold schwarzenegger, λες και τα σμιλεμένα χαρακτηριστικά του είχαν τεντωθεί για να καλύψουν το τετράγωνο κεφάλι του. Οι άνθρωποι πιθανότατα θα ήθελαν να παρατηρούν και αυτόν, αλλά ένιωθαν δέος και φόβο μπροστά στο μεγαλεπήβολο όγκο του και στη σούπερ στραβή έκφρασή του. Ωστόσο, ο στραβισμός του δε σήμαινε ότι ήταν θυμωμένος. Σήμαινε ότι σκεφτόταν. Και, καθώς ήταν ένας τρελός επιστήμονας, πάντα σκεφτόταν Τουλάχιστον αυτή την εξήγηση έδινε η Βιβέκα. Η Βιβ και ο Βικ περπάτησαν στο γυαλισμένο τσιμεντένιο πάτωμα πιασμένοι χέρι χέρι, ένα κοινό μέτωπο, όπως πάντα. Όμως, αυτή τα φορά, ίχνη ανησυχίας υπήρχαν κάτω από τα χαμόγελα υπερηφάνειας. «Κάθισε, καλή μου». Η Βιβέκα έδειξε το κόκκινο ανάκλιντρο που είχε αγοράσει η Φράνκι online από το Ikea. Σε μια άκρη στο δωμάτιό της, μαζί με το γραφείο της το οποίο ήταν καλυμμένο με αυτοκόλλητες ετικέτες, υπήρχαν μια Sony τηλεόραση με επίπεδη οθόνη και ένα ουράνιο τόξο από πολύχρωμες ντουλάπες ασφυκτικά γεμάτες με αγορές από το ίντερνετ. Το καθιστικό της έβλεπε προς το μοναδικό παράθυρο που υπήρχε στο δωμάτιο. Παρόλο που το παράθυρο ήταν ημιδιαφανές, για την προστασία της ιδιωτικής τους ζωής, έδινε τη δυνατότητα στη Φράν-
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ κι να παίρνει ρίχνοντας κλεφτές ματιές μια μικρή γεύση από τον αληθινό κόσμο, ή τουλάχιστον την υπόσχεση για έναν αληθινό κόσμο. Η Φράνκι διέσχισε με ανάλαφρα βήματα το χνουδωτό, αφράτο διάδρομο από δέρμα προβάτου, που εκτεινόταν από το κρεβάτι της μέχρι το καθιστικό, σιωπηλά, με το φόβο ότι οι γονείς της είχαν δει τις τελευταίες φορτώσεις της από τα itunes. Γεμάτη άγχος, τράβηξε τα μαύρα ράμματα που κρατούσαν το κεφάλι της στη θέση του. «Μην τα τραβάς», επέμεινε ο Βίκτορ, βουλιάζοντας ακόμα περισσότερο στην καρέκλα του. «Δεν υπάρχει λόγος να έχεις άγχος. Θέλουμε απλώς να σου μιλήσουμε», είπε και τοποθέτησε τη δερμάτινη τσάντα του γυμναστηρίου στα πόδια του. Η Βιβέκα χτύπησε ελαφρά με τα δάχτυλά της το άδειο μαξιλαράκι δίπλα της και ύστερα έπαιξε αμήχανα με το μαύρο φουλάρι από μουσελίνα που είχε την υπογραφή της. Όμως, η Φράνκι φοβούμενη μια ακόμα διάλεξη για την αξία του δολαρίου, έσφιξε με δύναμη τη μεταξωτή μαύρη Harajuku Lovers ρόμπα της και επέλεξε να καθίσει στο ροζ χαλί. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε, χαμογελώντας και προσπαθώντας να ακουστεί ανέμελη, λες και είχε μόλις ξοδέψει 59.99 δολάρια για μια ετήσια συνδρομή του Gossip Girl. «Η αλλαγή είναι στον αέρα». Ο Βίκτορ έτριψε τα χέρια του και πήρε βαθιά ανάσα, λες και ανέβαινε
MONSTER HIGH με όλο τον ορειβατικό εξοπλισμό στο Όρος χουντ. Τέρμα οι πιστωτικές κάρτες; Αναρωτήθηκε σιωπηλή και με τρόμο η Φράνκι. Η Βιβέκα έγνεψε και σχημάτισε ένα βεβιασμένο χαμόγελο τα χείλη της με το σκουρόχρωμο μοβ κραγιόν ήταν σφιγμένα. Κοίταξε τον άντρα της, παροτρύνοντάς τον να συνεχίσει, αλλά εκείνος άνοιξε διάπλατα τα σκούρα μάτια του, καθώς δεν ήξερε τι να πει. Η Φράνκι κινήθηκε άβολα στο χαλί. Δεν είχε ξαναδεί τους γονείς της έτσι, τόσο σιωπηλούς. Το μυαλό της πήγε αστραπιαία στις πρόσφατες αγορές της, προσπαθώντας να βρει ποιο από τα πράγματα που είχε αγοράσει τους είχε φέρει στα άκρα: Εισιτήριο διαρκείας για το GossipGirl, σπρέι εσωτερικού χώρου με άνθη πορτοκαλιάς, ριγέ πλεκτά καλτσάκια για το σπίτι με χαριτωμένες τρύπες στα δάχτυλα, συνδρομές για τα περιοδικά US Weekly, Seventeen, Teen Vogue, CosmoGirl, ρυθμίσεις για το ωροσκόπιο, αίτημα για νουμερολογία, αίτημα για ονειροκρίτη και πολλές άλλες απαραίτητες πληροφορίες για μια έφηβη Μπα, τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν τόσο σημαντικό ώστε να φέρει τους γονείς της σε αυτή τη θέση. Ωστόσο, με αυτή την αναμονή ένιωθε να διαπερνούν σπινθήρες το λαιμό της. «χαλάρωσε, καλή μου». Η Βιβέκα έγειρε μπροστά και χάιδεψε τα μακριά μαύρα μαλλιά της Φράνκι. Η καταπραϋντική αυτή χειρονομία σταμάτησε τη διαρροή ενέργειας, αλλά δεν είχε κανένα αποτέλεσμα για
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ τα εσώψυχά της. Εξακολουθούσαν να πετάγονται και να σφυρίζουν σαν τα πυροτεχνήματα της 4ης Ιουλίου. Οι γονείς της ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι που γνώριζε η Φράνκι. Ήταν οι καλύτεροί της φίλοι και μέντορες. Εάν τους απογοήτευε, θα σήμαινε ότι θα απογοήτευε όλο τον κόσμο. Ο Βίκτορ πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα και ύστερα ξεφύσηξε καθώς έκανε την ανακοίνωσή του. «Το καλοκαίρι πέρασε. Η μητέρα σου και εγώ πρέπει να επιστρέψουμε στην εργασία μας και στη διδασκαλία της φυσικής και της ανατομίας στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορούμε να σου κάνουμε πλέον μαθήματα στο σπίτι». Λέγοντας αυτά τίναξε το γόνατό του νευρικά και ανήσυχα. «Ε;» Η Φράνκι έσμιξε τα τέλεια σμιλεμένα φρύδια της. Τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τα ψώνια; Η Βιβέκα τοποθέτησε το χέρι της στο γόνατο του Βίκτορ, σαν να του έλεγε: «θα το αναλάβω εγώ από εδώ και πέρα» και ύστερα ξερόβηξε καθαρίζοντας το λαιμό της. «Αυτό που θέλει να πει ο πατέρας σου είναι ότι είσαι δεκαπέντε ημερών. Για καθεμία από αυτές τις ημέρες έχει εμφυτεύσει στον εγκέφαλό σου γνώσεις ενός έτους αντίστοιχα: μαθηματικά, φυσική, ιστορία, γεωγραφία, γλώσσες, τεχνολογία, τέχνες, μουσική, τραγούδια, μόδα, εκφράσεις, κοινωνικές συμβάσεις, τρόπους, συναισθηματικό βάθος, ωριμότητα, πειθαρχία, ελεύθερη βούληση, συντονισμό των μυών, συντονισμό της ομιλίας, αίσθηση της αναγνώ-
MONSTER HIGH ρισης, αντίληψη βάθους, φιλοδοξία, και ακόμα και μια μικρή όρεξη. Τα έχεις όλα!» Η Φράνκι κούνησε το κεφάλι της, ενώ αναρωτιόταν πότε θα ακολουθούσε το κομμάτι που αφορούσε τα ψώνια. «Επομένως, τώρα που είσαι μια όμορφη και έξυπνη έφηβη, είσαι έτοιμη για» Η Βιβέκα συγκράτησε ένα δάκρυ συγκίνησης που ήταν έτοιμο να τρέξει. Γύρισε και κοίταξε τον Βίκτορ, ο οποίος της έγνεψε παροτρύνοντάς τη να συνεχίσει. Γλείφοντας τα χείλη της και ξεφυσώντας κατάφερε να χαμογελάσει για μια ακόμη φορά, μετά Η Φράνκι άρχισε να ενοχλείται. Αυτό έμοιαζε να κρατάει πολύυυ περισσότερο από τη βασική αποστολή. Τελικά, η Βιβέκα κατάφερε να ψελλίσει: «για το σχολείο των Νόρμι». «Τι είναι Νόρμι;» ρώτησε η Φράνκι, τρέμοντας για την απάντηση. Είναι κάποιο μέρος αποτοξίνωσης για αυτούς που έχουν εθιστεί στο shopping*; «Ο Νόρμι είναι κάποιος με συνηθισμένα σωματικά χαρακτηριστικά», εξήγησε ο Βίκτορ. «Όπως» Η Βιβέκα πήρε ένα τεύχος του Teen Vogue από το πορτοκαλί λακαρισμένο κομοδίνο και το άνοιξε σε μια τυχαία σελίδα. «Όπως αυτές». χτύπησε με τα δάχτυλα μια διαφήμιση των H&M με τρία κορίτσια που φορούσαν σουτιέν και καυτά * Αγορές.
ΛΙΖΙ ΧΑΡΙΣΟΝ παντελόνια μια ξανθιά, μια καστανή και μια κοκκινομάλλα. Είχαν όλες σγουρά μαλλιά. «Είμαι και εγώ Νόρμι;» ρώτησε η Φράνκι, και αισθανόταν ίδια υπερηφάνεια με τα λαμπερά μοντέλα. Η Βιβέκα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Γιατί; Επειδή έχω ίσια μαλλιά;» ρώτησε η Φράνκι. Αυτό ήταν το πιο συγκεχυμένο μάθημα από όλα. «Όχι επειδή τα μαλλιά σου είναι ίσια», απάντησε ο Βίκτορ με ένα χαμόγελο απογοήτευσης. «Επειδή εγώ σε κατασκεύασα». «Γιατί δεν τους έχουν κατασκευάσει όλους οι γονείς τους;» απόρησε η Φράνκι κάνοντας νοήματα στον αέρα. «Ξέρεις, με τη στενή έννοια του όρου». Η Βιβέκα ανασήκωσε ένα σκούρο φρύδι. Η κόρη της είχε δίκιο. «Ναι, αλλά εγώ σε κατασκεύασα κυριολεκτικά», εξήγησε ο Βίκτορ. «Σε αυτό το εργαστήριο. Από τέλεια τμήματα σωμάτων που έφτιαξα με τα ίδια μου τα χέρια. Προγραμμάτισα τον εγκέφαλό σου, ένωσα τα κομμάτια με ραφές και έβαλα βίδες στα πλαϊνά του λαιμού σου ώστε να μπορείς να φορτίζεσαι καθημερινά. Δεν έχεις πραγματική ανάγκη για φαγητό. Είναι απλώς θέμα απόλαυσης. Και, Φράνκι, επειδή δεν έχεις αίμα, ε, να το δέρμα σου είναι πράσινο». Η Φράνκι κοίταξε τα χέρια της λες και τα έβλεπε για πρώτη φορά. Είχαν το χρώμα παγωτού με γεύση μέντας και κομμάτια σοκολάτας, όπως και το υπόλοιπο σώμα της.
MONSTER HIGH «Ξέρω». χαμογέλασε πονηρά. «Δεν είναι σούπερ;» «Είναι», απάντησε χαμογελώντας ο Βίκτορ. «Αυτός είναι ο λόγος που είσαι τόσο ξεχωριστή. Κανείς άλλος συμμαθητής σου στο νέο σου σχολείο δεν έχει δημιουργηθεί με αυτό τον τρόπο. Μόνο εσύ». «Θέλεις να πεις ότι το σχολείο θα έχει και άλλους ανθρώπους;» Η Φράνκι κοίταξε ολόγυρα στο εργαστήριο, το μοναδικό δωμάτιο που γνώριζε πραγματικά. Ο Βίκτορ και η Βιβέκα έγνεψαν καταφατικά, και το μέτωπό τους ζάρωσε από ενοχές και ταραχή. Η Φράνκι αναζήτησε τα υγρά μάτια τους και αναρωτιόταν εάν αυτό συνέβαινε πραγματικά. Ήταν έτοιμοι στ αλήθεια να την αφήσουν ελεύθερη; Θα την άφηναν σε ένα σχολείο γεμάτο από σγουρομάλληδες ξένους Νόρμι και περίμεναν να υπερασπιστεί τον εαυτό της; Είχαν στ αλήθεια το ψυχικό σθένος να απομακρυνθούν από την εκπαίδευσή της ώστε να ασχοληθούν με τη διδασκαλία άλλων μαθητών σε αίθουσες ασφυκτικά γεμάτες; Παρά το τρέμουλο στα χείλη τους και τα νοτισμένα μάγουλά τους, φαινόταν ότι ήταν έτοιμοι για αυτό το βήμα. Ξαφνικά, ένα συναίσθημα που μπορούσε να μετρηθεί μόνο στην κλίμακα Ρίχτερ, ταρακούνησε το στομάχι της Φράνκι. Ανέβηκε στο στήθος της, της γρατζούνισε το λαιμό και εξερράγη μέσα από το στόμα της. «ΣΟΥΠΕΡ!»