ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ: ΑΡΧΑΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΠΑΘΛΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΕΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΜΙΚΕΣ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΑΝΑΒΟΛΙΚΩΝ ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΖΗΚΟΥ ΠΕΝΝΥ ΜΑΡΙΟΣ ΜΠΑΪΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΥ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες Ο πρώτος καταγεγραμμένος εορτασμός των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα ήταν στην Ολυμπία, το 776 π.χ. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτή δεν ήταν και η πρώτη φορά που γίνονταν οι Αγώνες. Τότε οι Αγώνες ήταν μόνο τοπικοί και διεξαγόταν μόνο ένα αγώνισμα, η κούρσα του σταδίου. Από το 776 π.χ. και μετά οι Αγώνες, σιγά-σιγά, έγιναν πιο σημαντικοί σε ολόκληρη την αρχαία Ελλάδα φτάνοντας στο απόγειο τους κατά τον πέμπτο και έκτο αιώνα π.χ. Οι Ολυμπιακοί είχαν επίσης θρησκευτική σημασία αφού γίνονταν προς τιμή του θεού Δία, του οποίου το τεράστιο άγαλμα στεκόταν στην Ολυμπία. Ο αριθμός των αγωνισμάτων έγινε είκοσι και ο εορτασμός γινόταν στην διάρκεια μερικών ημερών. Οι νικητές των αγώνων θαυμάζονταν και γίνονταν αθάνατοι μέσα από ποιήματα και αγάλματα. Το έπαθλο για τους νικητές ήταν ένα στεφάνι από κλαδιά ελιάς. Οι Αγώνες σιγά σιγά έχασαν την σημασία τους όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ελλάδα και όταν ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι Ολυμπιακοί θεωρούνταν πια σαν μία παγανιστική γιορτή, και το 393 μ.χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος απαγόρευσε την διεξαγωγή τους. Με αυτό τον τρόπο τελείωσε μια περίοδος χιλίων χρόνων κατά την οποία οι Ολυμπιακοί διεξάγονταν συνέχεια κάθε τέσσερα χρόνια.

Αναβίωση των Αγώνων Είναι γνωστό ότι κατά τον 17ο αιώνα γινόταν κάποια γιορτή η οποία έφερε το όνομα "Ολυμπιακοί αγώνες" στην Αγγλία. Παρόμοιες εκδηλώσεις ακολούθησαν στους επόμενους αιώνες στην Γαλλία και Ελλάδα οι οποίες όμως ήταν μικρής έκτασης και σίγουρα όχι διεθνείς. Το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς μεγάλωσε όταν ανακαλύφθηκαν τα ερείπια της αρχαίας Ολυμπίας από Γερμανούς αρχαιολόγους στα μέσα του 19ου αιώνα. Λίγο αργότερα, ο βαρώνος Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ο οποίος ήταν Γενικός Γραμματέας των γαλλικών αθλητικών σωματείων, προσπαθούσε να δικαιολογήσει την ήττα των Γάλλων στον Γαλλοπρωσικό πόλεμο (1870-1871). Πίστευε ότι ο λόγος της ήττας ήταν επειδή οι Γάλλοι δεν είχαν αρκετή φυσική διαπαιδαγώγηση και ήθελε να την βελτιώσει. Ο Κουμπερτέν ήθελε επίσης να ενώσει της εθνότητες και να φέρει μαζί την νεολαία με τον αθλητισμό παρά να γίνονται πόλεμοι. Πίστευε ότι η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων θα πετύχαινε και τους δύο πιο πάνω σκοπούς του. Σε ένα συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι που έγινε από τις 16 μέχρι τις 23 Ιουνίου, το 1894 παρουσίασε τις ιδέες του σε ένα διεθνές ακροατήριο. Την τελευταία μέρα του συνεδρίου αποφασίστηκε να διεξαχθούν οι πρώτοι μοντέρνοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896 στην Αθήνα, την πόλη και την χώρα που τους γέννησε. Έτσι γεννήθηκε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) για να διοργανώσει τους Αγώνες με πρώτο πρόεδρο τον Μακεδόνα Δημήτριο Βικέλα, γενικό γραμματέα τον βαρώνο Πιέρ ντε Κουμπερντέν και μέλη προσωπικότητες από διάφορα κράτη. Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Αν και οι αθλητές που πήραν μέρος δεν ξεπερνούσαν τους 250, ήταν η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση που έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αξιωματούχοι και το κοινό ήταν ενθουσιασμένοι και ζήτησαν να έχουν το μονοπώλιο των αγώνων. Η ΔΟΕ όμως αποφάσισε διαφορετικά και οι δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1900 στο Παρίσι (Γαλλία). Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στην Αθήνα το 1896 με μεγάλη επιτυχία. 'Aρχισαν στις 6 Απριλίου, ανήμερα του Πάσχα μπροστά σε 100.000 θεατές. 295 αθλητές από δεκαπέντε χώρες πήραν μέρος στην πρώτη Ολυμπιάδα. Μερικά αγωνίσματα, όπως τρέξιμο, πάλη, άλμα εις μήκος και ρίψη δίσκου διατηρήθηκαν από τους παλιούς αγώνες. Προστέθηκαν όμως και νέα αθλήματα, όπως η ποδηλασία, η ξιφασκία και η σκοποβολή. Μετά, όμως από την αρχική επιτυχία, οι Ολυμπιακοί είχαν σοβαρά προβλήματα. Στους εορτασμούς στο Παρίσι (1900) και στο Σεντ Λούις (1904) οι αγώνες επισκιάστηκαν από τις διεθνείς εκθέσεις στις οποίες είχαν περιληφθεί. Οι επόμενοιμεσολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1906 για να γιορτάσουν τα δέκατα γενέθλια των αγώνων. Αν και είχαν διοργανωθεί από την ΔΟΕ, μια μετέπειτα απόφαση της κήρυξε ότι δεν ήταν επίσημοι Ολυμπιακοί αγώνες. Οι αγώνες του 1906 όμως ξανά προσέλκυσαν ένα μεγάλο αριθμό από παγκόσμιες συμμετοχές. Το 1904 το 80% των συμμετοχών ήταν Αμερικάνοι αθλητές και σηματοδοτούν την αρχή της ανάπτυξης των αγώνων σε δημοσιότητα και μέγεθος. Η Ολυμπιακή φλόγα Από το 1896 μ.χ., κάθε τέσσερα χρόνια, έφηβοι δρομείς οι κήρυκες των Ολυμπιακών αγώνων, ξεκινούν από την Ολυμπία για να φέρουν με πόδι φτερωτό το Ολυμπιακό φως μέχρι την πρωτεύουσα της χώρας που θα γίνουν οι αγώνες. Εκεί, θ αναφτεί στο Ολυμπιακό στάδιο και θα παραμείνει αναμμένη μέχρι το τέλος των αγώνων. Η Ολυμπιακή φλόγα συμβολίζει την αναγέννηση του Ολυμπιακού πνεύματος, του συναγωνισμού και της διατήρησης των αρχαίων ελληνικών αθλητικών ιδανικών.

Η Ολυμπιακή σημαία Το 1913 ο Γάλλος Βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν σχεδίασε την Ολυμπιακή σημαία, που συμβολίζει την ενότητα των πέντε ηπείρων κάτω από το Ολυμπιακό πνεύμα. Η σημαία αποτελείται από πέντε συμπλεγμένους κύκλους σε άσπρο φόντο. Τα χρώματα των κύκλων είναι: μπλε, κίτρινο, μαύρο, πράσινο και κόκκινο. Αυτά είναι τα χρώματα που χρησιμοποιούνται και για τις σημαίες όλου του κόσμου. Η έναρξη των αγώνων Η Ολυμπιάδα αρχίζει με παρέλαση των αθλητών που θ αγωνιστούν στο Ολυμπιακό στάδιο στο οποίο καταφθάνει ο δρομέας που φέρνει την Ολυμπιακή φλόγα. Πρώτοι στην παρέλαση πηγαίνουν οι Έλληνες αθλητές προς τιμή της αρχαίας Ελλάδας. Την έναρξη των αγώνων κάνει ο αρχηγός του κράτους που γίνονται οι αγώνες. Αμέσως υψώνεται η Ολυμπιακή σημαία. Η συμμετοχή Οι Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια και αποτελούν το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός του κόσμου. Σ αυτούς παίρνουν μέρος αθλητές όσων χωρών δηλώσουν συμμετοχή, συναγωνιζόμενοι στα ποικίλα αγωνίσματα της θερινής και χειμερινής Ολυμπιάδας. Οι αγώνες γίνονται σε διαφορετική πόλη κάθε φορά. Κανονισμοί των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων Η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες έχει αυστηρούς κανονισμούς. Οι αθλητές πρέπει να είναι ερασιτέχνες (να μην έχουν δηλαδή τον αθλητισμό σαν επάγγελμα) και η συμμετοχή τους πρέπει να εγκρίνεται από την επιτροπή Ολυμπιακών αγώνων της χώρας τους. Από τους Ολυμπιακούς αγώνες αποκλείονται όσοι αθλητές: α) Έχουν τιμηθεί με βραβείο αξίας μεγαλύτερης των 50 δολαρίων, β) όσοι έχουν χρησιμοποιήσει την αθλητική τους ιδιότητα για να κερδίσουν χρήματα ή για να επιτύχουν διορισμό σε κάποια θέση χωρίς να κατέχουν τα απαραίτητα προσόντα, γ) έχουν

εκφράσει πρόθεση να γίνουν επαγγελματίες, δ) έχουν χρησιμοποιηθεί με αμοιβή για διδασκαλία του αγωνίσματός τους και ε) έχουν πάρει υποτροφία με κριτήριο την αθλητική ικανότητά τους. Τα έπαθλα των νικητών Τα έπαθλα δίνονται μετά από κάθε αγώνισμα. Τιμώνται οι τρεις πρώτοι νικητές οι οποίοι στέκονται πάνω σε ειδικό βάθρο. Κατά την τελετή της απονομής ακούγεται ο εθνικός ύμνος της χώρας του πρώτου νικητή και γίνεται η έπαρση των σημαιών των τριών πρώτων νικητών. Ο πρώτος νικητής παίρνει χρυσό μετάλλιο, ο δεύτερος αργυρό και ο τρίτος χάλκινο. Επίσης δίνονται τιμητικά διπλώματα για τους πρώτους έξι αθλητές και αναμνηστικά μετάλλια για όλους όσους πήραν μέρος στους αγώνες μ οποιονδήποτε τρόπο. Χειμερινοί Αγώνες Όταν εγκαθιδρύθηκε η ΔΟΕ, ένα από τα αγωνίσματα που προτάθηκαν για το πρόγραμμα αγώνων ήταν το πατινάζ ταχύτητας. Όμως το αγώνισμα αυτό δεν διεξήχθη μέχρι τους Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 1908 στο Λονδίνο, στους οποίους διεξήχθησαν τέσσερα αγωνίσματα καλλιτεχνικού πατινάζ. Η ιδέα για την οργάνωση ξεχωριστών Ολυμπιακών αγώνων για χειμερινά αγωνίσματα προτάθηκε αλλά απορρίφθηκε από Σκανδιναβικές χώρες που προτιμούσαν την δική τους διοργάνωση τους λεγόμενους Σκανδιναβικούς Αγώνες. Όμως, χειμερινά αγωνίσματα ήταν στο πρόγραμμα των αγώνων του 1916 που ακυρώθηκαν, και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920. Για το 1924 αποφασίσθηκε να οργανωθεί μια "Διεθνής εβδομάδα χειμερινών αγώνων στο Σαμονί της Γαλλίας υπό, και σε συνδυασμό με τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1924 στο Παρίσι. Αυτή η "Εβδομάδα" είχε μεγάλη επιτυχία και το 1925 η ΔΟΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ξεχωριστή διοργάνωση για Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες η οποία δεν θα συνδέεται με τους Θερινούς Αγώνες. Η διοργάνωση του 1924 χαρακτηρίστηκε ως οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί. Όλα τα αθλήματα στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς διεξάγονται πάνω σε πάγο ή χιόνι όπως επιβάλλει το καταστατικό των Ολυμπιακών, το σύνταγμα της ΔΟΕ. Ο αριθμός των αθλητών σε χειμερινούς Ολυμπιακούς είναι κατά πολύ μικρότερος από αυτό των θερινών. Στο Σολτ Λέικ Σίτι 2,400 αθλητές αγωνίστηκαν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2002 σε 78 αγωνίσματα. Μέχρι το 1992, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες διεξάγονταν την ίδια χρονιά με τους Θερινούς. Αλλά το 1993 η ΔΟΕ αποφάσισε οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια δύο

χρόνια μετά τους Θερινούς. Έτσι οι επόμενοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το 1994 κι είχαν απόσταση δύο χρόνια μόνο απ' τους προηγούμενους. Δρομέας μεταφέρει την Ολυμπιακή φλόγα Πολιτική παρέμβαση Σε αντίθεση με τι πίστευε ο Κουμπερτέν, οι Ολυμπιακοί δεν απέτρεψαν τους πολέμους και έτσι διακόπηκε η διεξαγωγή τους κατά τον πρώτο και δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολιτικά ζητήματα επηρέασαν επίσης αρκετές Ολυμπιάδες. Το 1936 στο Βερολίνο οι Ολυμπιακοί χρησιμοποιήθηκαν για πολιτική προπαγάνδα από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί. Κατά τις δεκαετίες του '70 και '80, επηρεάστηκαν από μποϋκοτάζ. Αφρικανικά κράτη μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1976 επειδή η Νέα Ζηλανδία μετείχε σε αγώνες rugby στην Νότια Αφρική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και άλλα κράτη του δυτικού κόσμου αρνήθηκαν να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς του 1980 στη Μόσχα επειδή η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Η Σοβιετική Ένωση και άλλες ανατολικές χώρες μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς του 1984 στο Λος Άντζελες. Η Βόρειος και η Νότιος Κορέα συμμετείχαν με κοινή αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2000 και 2004. Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων Στις 6 Ιουλίου 2007, έπειτα από πρόταση του προέδρου Ζακ Ρογκ, αποφασίστηκε η διεξαγωγή Ολυμπιακών Αγώνων Νέων για αθλητές και αθλήτριες από 14 ως 18 ετών από το 2010. Οι Αγώνες Νέων έχουν αρκετά κοινά στοιχεία στο αγωνιστικό και τελετουργικό μέρος με τους Θερινούς και Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται τα ίδια αθλήματα αλλά τα αγωνίσματά τους είναι προσαρμοσμένα στις ηλικίες των αθλητών. Σε ορισμένα ομαδικά αγωνίσματα (π.χ. ομαδικό μοντέρνου πεντάθλου, ομαδικό τοξοβολίας, διπλός τένις) προβλέπεται η δημιουργία ηπειρωτικών αντί εθνικών ομάδων, με αθλητές από διαφορετικές χώρες. Επίσης, δεν ανακρούονται οι εθνικοί ύμνοι των χωρών των νικητών, ούτε γίνεται έπαρση σημαιών. Κατά τα άλλα υπάρχει το τελετουργικό με τη φλόγα, η τελετή έναρξης στην οποία η Ελλάδα παρελαύνει πρώτη τιμής ένεκεν, η τελετή λήξης, το ολυμπιακό χωριό, η απονομή χρυσών, ασημένιων και χάλκινων μεταλλίων κλπ. Οι 1οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων διεξήχθησαν στη Σιγκαπούρη από 14 ως 26 Αυγούστου 2010 και οι επόμενοι έγιναν το 2014 στο Ναντζίνγκ της Κίνας. Οι 1οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες Νέων διεξήχθησαν το 2012 στο Ίνσμπρουκ της Αυστρίας.

Ιδιαίτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες είναι ουσιαστικά οι ισοδύναμοι Ολυμπιακοί Αγώνες με συμμετέχοντες αθλητές με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες. Οι πρώτοι επίσημα οργανωμένοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία έγιναν το 1960 στην Ρώμη, αμέσως μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτοί θεωρούνται ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Περίπου 400 αθλητές από 23 χώρες συμμετείχαν σε 8 αθλήματα, 6 από τα οποία εξακολουθούν να περιλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων (Τοξοβολία, Κολύμβηση, Ξιφασκία, Καλαθοσφαίριση, Επιτραπέζια αντισφαίριση, Στίβος).Από το 1960, έχουν διοργανωθεί έντεκα (11) Θερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες και επτά (7) Χειμερινοί. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες εξελίχθηκαν στο δεύτερο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός μετά τους Ολυμπιακούς. Τα Παραολυμπιακά αθλήματα στην Ελλάδα άρχισαν να αναπτύσσονται κατά τη δεκαετία του '70 και η πρώτη συμμετοχή Έλληνα αθλητή σε Παραολυμπιακούς ήταν το 1976. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, πάντα την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Από το 1960, οι Παραολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται κάθε 4 χρόνια, αμέσως μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1976 στο Τορόντο, προστέθηκαν και άλλες κατηγορίες αναπηρίας και γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης διαφορετικών κατηγοριών αθλητών με αναπηρία για τη συμμετοχή τους σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, ενώ την ίδια χρονιά έγιναν και οι πρώτοι Χειμερινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Σουηδία. ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ Οι Έλληνες Αθλητές έχουν κατακτήσει από το 1896 μέχρι σήμερα 30 Χρυσά Μετάλλια. Κάποιοι από αυτούς έχουν κερδίσει και μεγάλη παγκόσμια φήμη. ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΑΝΔΡΩΝ -ΣΠΥΡΟΣ ΛΟΥΗΣ: Η παγκόσμια δημοφιλία, που απέκτησε ο Σπυρίδων Λούης (1872 1940), ο κλειστός τύπος από το Μαρούσι, όταν στα 24 χρόνια του κέρδισε τον Α Ολυμπιακό Μαραθώνιο υπήρξε φανταστική. Αθλητικός μέντοράς του ο Διοικητής του στο Στρατό, Συνταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος που τον ανακάλυψε. Προσόντα του η σεμνότητά του, η ανθεκτικότητα και η καθημερινή άσκηση, Μαρούσι Αθήνα (2Χ12=24χλμ.) περπατώντας πλάι στο κάρο με το Μαρουσιώτικο φρέσκο νερό του πατέρα του. -ΠΥΡΡΟΣ ΔΗΜΑΣ: Ο μοναδικός όλων των εποχών σε όλο τον κόσμο με 3 Χρυσά και 1 χάλκινο ολυμπιακά μετάλλια.

-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ: άρχισε Στίβο το 1905, Ποδόσφαιρο το 1908, συμμετείχε στους Ολυμπιακούς στην Αθήνα το 1906, το 1908 και το 1912 κατέκτησε 4 Μετάλλια (1 2 1) -ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΑΚΗΣ: έχει κατακτήσει ένα Χρυσό και ένα Αργυρό Μετάλλιο. Το Χρυσό στις άγνωστες θάλασσες της Σαβάννα, στις και το Αργυρό το 2004 στο Φάληρο. -ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ: Κατέχει το Πανελλήνιο ρεκόρ των 200μ. με 19.85 από το 2002. -ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΡΑΣΕΒΔΑΣ: Το 1896 στους Ολυμπιακούς, ο νεαρός εθελοντής των Μακεδονομάχων κέρδισε το πολεμικό τυφέκιο από 200μ. ανάμεσα σε 42 σκοπευτές από 7 χώρες -ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΦΑΛΟΣ: Χρυσός Ολυμπιονίκης το 1906 στην Αθήνα στην κατηγορία Υπερβαρέων της Άρσης Βαρών με 142,4 κιλά -ΗΛΙΑΣ ΗΛΙΑΔΗΣ: Αγωνίζεται με τα εθνικά μας χρώματα στο νεόκοπο Ολυμπιακό Αγώνισμα του Τζούντο, κάπου δέκα χρόνια και μας έχει φέρει αμέτρητους τίτλους και νίκες. 4 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, 5 φορές Ευρωπαίος πρωταθλητής, δυο φορές Ολυμπιονίκης ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ Οι Ελληνίδες αθλήτριες είναι αισθητά λιγότερες από τους άνδρες στους Ολυμπιακούς Αγώνες.. -ΒΟΥΛΑ ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ: Χρυσή Ολυμπιονίκης το 1992 στη Βαρκελώνη με 12.64 στα 100μ. εμπόδια. -ΝΙΚΗ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Στα 28 χρόνια της πέτυχε το 1996 στην Ατλάντα το Πανελλήνιο ρεκόρ που ακόμη υφίσταται. -ΔΟΜΝΙΤΣΑ ΛΑΝΙΤΟΥ ΚΑΒΟΥΝΙΔΟΥ: Αγωνίσθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 ως πρώτη ελληνίδα αθλήτρια Στίβου. Ακολούθως μετείχε και πάλι το 1948. -ΣΟΦΙΑ ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ: Κατάκτησε το Χρυσό Μετάλλιο το 2004 στην Αθήνα και το Χάλκινο Μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008 -ΜΙΡΕΛΑ ΜΑΝΙΑΝΙ: Διάσημη παγκόσμια ακοντίστρια. Κατέχει ακόμη το Πανελλήνιο ρεκόρ του ακοντισμού. -ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΕΛΕΣΙΔΟΥ: Δυο Ασημένια Μετάλλια στη Δισκοβολία, των Ολυμπιακών του Σίδνεϋ (2000) και της Αθήνας (2004) Η εξέλιξη της χρήσης των αναβολικών στους Aγώνες H πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκαν έλεγχοι για τη χρήση αναβολικών στους αθλητές στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, έστω και σε περιορισμένη κλίμακα, ήταν στη διοργάνωση του 1968 στο Mεξικό.

Έγιναν τότε 667 έλεγχοι και μόνο ένας αθλητής (στο μοντέρνο πένταθλο) βρέθηκε να έχει κάνει χρήση απαγορευμένης ουσίας. Tέσσερα χρόνια αργότερα, στο Mόναχο (1972), οι έλεγχοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν στη διάρκεια των Αγώνων και ανιχνεύτηκαν επτά περιπτώσεις παράνομης χρήσης αναβολικών. Συγκεκριμένα, εντοπίστηκε η χρήση αμφεταμίνης ή εφεδρίνης σε αθλητές της άρσης βαρών, του τζούντο, της κολύμβησης, της καλαθοσφαίρισης και της ποδηλασίας. Έκτοτε, όταν κανείς αθλητής δε βρέθηκε "θετικός" στον έλεγχο για τη χρήση αναβολικών, σε κάθε ολυμπιακή διοργάνωση προστίθενται νέα περιστατικά χρήσης. Συγκεκριμένα, το 1976 ανιχνεύτηκαν απαγορευμένες ουσίες σε έντεκα αθλητές. Το 1984 ο αριθμός των ντοπαρισμένων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες ανήλθε στους δώδεκα. Στη Βαρκελώνη το 1992 πραγματοποιήθηκαν περίπου 1.900 έλεγχοι για χρήση αναβολικών στη διάρκεια των Αγώνων και εντοπίστηκαν πέντε περιστατικά χρήσης απαγορευμένων ουσιών και. Στην Ατλάντα το 1996 έγιναν σχεδόν 2.000 έλεγχοι και βρέθηκαν μόνο δύο περιστατικά χρήσης αναβολικών, ενώ επτά ακόμη περιστατικά διαπιστώθηκαν στους Αγώνες του 2000, από τα οποία τα πέντε αφορούσαν αθλητές που είχαν κατακτήσει ολυμπιακό μετάλλιο. Συνολικά, οι χιλιάδες έλεγχοι για τη χρήση αναβολικών που πραγματοποιήθηκαν το δωδεκάμηνο πριν την έναρξη των Aγώνων είχαν ως αποτέλεσμα την απαγόρευση συμμετοχής στους Aγώνες αρκετών δεκάδων αθλητών από όλα τα αθλήματα. Όσον αφορά τις ουσίες που η χρήση τους χαρακτηρίζεται παράνομη για τους αθλητές, σε γενικές γραμμές διακρίνονται στις εξής κατηγορίες: - Διεγερτικά, όπως η αμφεταμίνη, η κοκαΐνη και η εφεδρίνη. Επιδρούν στο κεντρικό νευρικό σύστημα και αυξάνουν περιστασιακά την ανταγωνιστικότητα του χρήστη. Είναι αρκετά διαδεδομένη η χρήση τους σε όλα τα αθλήματα και ιδίως σε εκείνα που απαιτείται διαρκής ετοιμότητα, όπως η ξιφασκία και τα ομαδικά αθλήματα με μπάλα. - Nαρκωτικά αναλγητικά, όπως η κοδεΐνη, η μορφίνη, η ηρωίνη. Παρ' ότι δεν έχει διακριβωθεί το είδος της "ευεργητικής" τους επίδρασης σε κάποιο άθλημα, θεωρείται ότι χρησιμοποιούνται από τους αθλητές για να ξεπεράσουν τους πόνους που προκαλούν οι τραυματισμοί. - Διουρητικά. Οι ουσίες που περιλαμβάνονται στην κατηγορία αυτή βοηθούν στην αποβολή μεγαλύτερης ποσότητας υγρών και αλάτων από τον οργανισμό. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα "δημοφιλή" σε αθλήματα που οι διαγωνιζόμενοι ταξινομούνται ανά αγώνισμα με βάση το σωματικό τους βάρος (π.χ. άρση βαρών, πυγμαχία, πάλη, τζούντο). - Β-Αναστολείς. Η δράση τους επικεντρώνεται στη μείωση της πίεσης του αίματος, των σφυγμών της καρδιάς και, συνακόλουθα, στη μεταβολή της αδρεναλίνης στον οργανισμό. Έτσι, οι ουσίες αυτές προτιμώνται από αθλητές που επιδιώκουν την ευστάθεια και την αυτοσυγκέντρωση, όπως για παράδειγμα απαιτείται στις καταδύσεις και στα σκοπευτικά αθλήματα. - Στεροειδή αναβολικά και τεστοστερόνη. Αυξάνουν τη μυική μάζα των αθλητών και συνεπώς τη δύναμή τους. Ως αποτέλεσμα, αυτή η κατηγορία αναβολικών εντοπίζεται ιδίως μεταξύ των αθλητών εκείνων που εξειδικεύονται σε αγώνες ταχύτητας, δύναμης και αντοχής, όπως για παράδειγμα πολλά από τα αγωνίσματα του στίβου, η κωπηλασία, η κολύμβηση, η άρση βαρών. - Ερυθροποιητίνη. Πρόκειται για ουσία που αυξάνει τις ποσότητες του οξυγόνου στο αίμα, βελτιώνοντας έτσι τις επιδόσεις έως και 15%, ιδίως σε αθλήματα όπως η ποδηλασία, η κολύμβηση, η κωπηλασία και οι δρόμοι μεγάλων αποστάσεων στο στίβο. - Ανθρώπινη αυξητική ορμόνη. Βοηθά στην αύξηση της μάζας και στην ενίσχυση των μυών, των συνδέσμων και των οστών και είναι ιδιαίτερα "δημοφιλής" στους αθλητές του στίβου και της κολύμβησης.

Η ΒΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ Ο αθλητισμός είναι ο χώρος της ευγενούς άμιλλας στον οποίο ο αθλητής γυμνάζει το σώμα, το μυαλό και καλλιεργεί τις δεξιότητές του σε διάφορα αθλήματα. Δε έχει σχέση με την τυφλή βία, το έγκλημα, και την άνομη συμπεριφορά και είναι δραστηριότητα ή οποία προσδιορίζεται με τους κανόνες που θέτει το κοινωνικό σύνολο. Σκοπός του μαζικού αθλητισμού είναι η συμμετοχή στον αγώνα ή το παιχνίδι και η ομαλή κοινωνικοποίηση μέσα από ομαδικά κυρίως αθλήματα. Ο πολίτης αθλούμενος μέσα από αυτή την διαδικασία νιώθει ενεργό μέλος του κοινωνικού συνόλου, εντάσσεται ομαλά στο κοινωνικό σύνολο και ικανοποιεί την ανάγκη του για συμμετοχικό παιχνίδι, επικοινωνία, και ανάπτυξη των ικανοτήτων και δεξιοτήτων του. Η βία είναι απόρροια της νοοτροπίας του οπαδού και της ψυχολογίας της μάζας μέσα στο γήπεδο. Η μάζα επιζητεί τη χαρά και την ικανοποίηση μόνο από την νίκη της ομάδας της σαν να πρόκειται για νίκη δική της και το άτομο πλέον ξεχνάει τα δικά του προβλήματα και νιώθει πληρότητα με την συμμετοχή στη νίκη της ομάδας του. Η αποθέωση της βίας και η διαρκώς αυξανόμενη προβολή της, η αποπροσωποποίηση των σχέσεων, η κοινωνική αναλγησία, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, ο ανταγωνισμός, η αποθέωση του ατομικού επιτεύγματος και η μοναχική πορεία χωρίς οράματα, στόχους και ιδανικά καθιστούν το σύγχρονο άνθρωπο ευάλωτο στην εκδήλωση βίαιων συμπεριφορών. Τα αυστηρά αστυνομικά μέτρα μπορούν να αποτρέψουν τα αιματηρά γεγονότα στα γήπεδα και θα πρέπει να εφαρμοστούν άμεσα ώστε να υπάρχει έλεγχος της συμπεριφοράς των οπαδών. Τα ονομαστικά εισιτήρια με αριθμημένη θέση μέσα στο γήπεδο, η στενή αστυνομική παρακολούθηση, η χρησιμοποίηση κάμερας για καταγραφή επεισοδίων, η διακοπή των παιχνιδιών εάν παρατηρηθούν επεισόδια και ο αποκλεισμός φιλάθλων και ομάδων που ευθύνονται για τις βίαιες συγκρούσεις θα περιόριζαν σημαντικά τα έκτροπα και τις αιματοχυσίες. Η αυστηρή αστυνόμευση ωστόσο δεν λύνει και τα κοινωνικά προβλήματα των περιθωριοποιημένων ομάδων ούτε αλλάζει τις κοινωνικές δομές ώστε να περιορισθούν οι βαθιές κοινωνικές ανισότητες που προκαλούν κοινωνική ανομία και οξύνουν τις βίαιες συγκρούσεις που εκφράζονται σε διάφορους μαζικούς χώρους μέσα στην κοινωνία. Η καλή παιδεία, η αλλαγή των κοινωνικών δομών και η έγκυρη ενημέρωση είναι το ζητούμενο αν θέλουμε έναν ενεργό πολίτη που θα δραστηριοποιηθεί για την επίλυση των προβλημάτων που τον αφορούν και για τη διαμόρφωση του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Σε αυτό το πλαίσιο θα ευελπιστούμε για μια κοινωνία με λιγότερη βία, με καλύτερη παιδεία, με ελεύθερο και φίλαθλο πνεύμα, δηλαδή διψασμένο για άθλους, στους πνευματικούς και αθλητικούς στίβους. *ΠΗΓΕΣ:* 1)Noesi.gr 2)wikipedia.gr 3)blogs.sch.gr 4)iefimerida.gr 5)ΕΣΟΑ 6)ime.gr