Το ρεμπέτικο μετά το 1955 Η μετεξέλιξή του και η επιρροή του στο μεταγενέστερο λαϊκό τραγούδι. Γρηγόρης Στεφάνου Βάσω Σταμούλη Αμαλία Τσουμάνη Εύη Χατζή Παρασκευή Τσακτσίρα
Κατακλυσμός τραγουδιών από χώρες της Ανατολής Καίτη Γκρέυ Μαρινέλλα Στέλιος Καζαντίδης
Δεκαετία 60: προσπάθεια αναβίωσης του ρεμπέτικου είδους Ηχογράφηση του Επιταφίου του Θεοδωράκη το 1960 με τον λαϊκό ερμηνευτή Γρηγόρη Μπιθικώτση
Επανηχογραφήσεις ρεμπέτικων Σωτηρία Μπέλλου Γρηγόρης Μπιθικώτσης Παλιοί ρεμπέτες όπως ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Μάρκος Βαμβακάρης συνέχισαν τη δράση τους σε κέντρα διασκέδασης
Κυκλοφορία συγγραμμάτων με θέμα το ρεμπέτικο «Ιστορική και αισθητική διαμόρφωση του ρεμπέτικου τραγουδιού» (1961) Ντίνος Χριστιανόπουλος «Ρεμπέτικα τραγούδια»(1968) Ηλίας Πετρόπουλος
Το ρεμπέτικο τραγούδι μετά το 1974 Νέα έκρηξη του λαϊκού αστικού τραγουδιού Έκδοση Βιογραφιών Ίδρυση κέντρων μελέτης του ρεμπέτικου Τα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση σημειώνεται νέα άνθιση του πολιτικού τραγουδιού, είτε με αυτά που γράφτηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας, είτε με καινούρια. Παράλληλα όμως, την ίδια εποχή, συνυπάρχει και η νέα έκρηξη του λαϊκού αστικού τραγουδιού, με την επανέκδοση χαρακτηριστικών κομματιών από σύγχρονους τραγουδιστές, οι οποίοι σέβονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το πρωτότυπο
Δεκαετία 80 Σημαντικό ρόλο στην εδραίωση του ρεμπέτικου διαδραμάτισε η τηλεόραση, η εξάπλωση της οποίας τη συγκεκριμένη εποχή ήταν ραγδαία. «Ρεμπέτικο» «Το μινόρε της αυγής»
Ρεμπέτικο και Αριστερά Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 50 και μετά το 1960 οι διανοούμενοι μουσικολόγοι, κοινωνιολόγοι, ιστορικοί, λογοτέχνες και η επίσημη Αριστερά πήραν θέση υπέρ του ρεμπέτικού εκφράζοντας την άποψή τους σε περιοδικά και εφημερίδες. Μελοποίηση του Επιτάφιου από τον Μίκη Θεοδωράκη με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση
Διαλέξεις Μάνου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο Διάλεξη του 49 «Φανταστείτε λοιπόν αυτή τη στοιβαγμένη ζωτικότητα και ωραιότητα συνάμα ενός λαού σαν του δικού μας, να ζητά διέξοδο, έκφραση, επαφή με τον έξω κόσμο και να αντιμετωπίζει όλα αυτά που αναφέραμε πιο πάνω σαν κύρια γνωρίσματα της εποχής, κι ακόμη τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες του τόπου μας. Η ζωτικότητα καίγεται, η ψυχικότητα αρρωσταίνει, η ωραιότητα παραμένει. Αυτό είναι το ρεμπέτικο.» Ωστόσο, η στάση του μεγάλου συνθέτη απέναντι το ρεμπέτικο αλλάζει μετά από τριάντα χρόνια. Με μία νέα διάλεξή του μιλάει επικριτικά για αυτό κατακρίνοντας την εκτεταμένη εμπορευματοποίηση του και την εκμετάλλευση των ρεμπετών για οικονομικούς σκοπούς.
Είδη που αναπτύχθηκαν κάτω από παρόμοιες συνθήκες με το ρεμπέτικο
ΦΛΑΜΕΝΚΟ. Ισπανικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά κατά τον 19ο αιώνα και αφορά ένα είδος μουσικής και χορού όπου ενσωματώνονται η σύνθετη μουσική και η πολιτισμική παράδοση.
Το φλαμένκο δεν ήταν πάντα αποδεκτό από των συντηρητική άρχουσα τάξη, ίσως εξαιτίας του περιεχομένου των τραγουδιών του, τα οποία είχαν σαν θέμα τους τη βία, τον έρωτα δίχως κοινωνικές συμβάσεις, τη φυλακή κ.α.
Με την πάροδο των χρόνων και την ανάπτυξη της μουσικής τεχνολογίας, στη βιομηχανία το φλαμένκο γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Αναπτύχθηκαν επιμέρους είδη του με επιρροές για παράδειγμα από την Λατινική Αμερική και την Κούβα όπου η επίδραση της Τζαζ έφερε την προσθήκη παραδοσιακών οργάνων, όπως το φλάουτο, τα κρουστά,το μπάσο και το σαξόφωνο.
ΦΑΝΤΟ Το Fado είναι ένα μουσικό είδος που εμφανίζεται στη δεκαετία του 1890 στην Πορτογαλία, αλλά πιθανόν έχει και παλιότερες καταβολές.
Πολλοί πιστεύουν, ότι το Fado είναι ένα είδος μουσικής που χαρακτηρίζεται από θρηνητικές μελωδίες και στίχους που συχνά αναφέρονται στη θάλασσα και στην ζωή των φτωχών και εγχύεται από συναισθήματα παραίτησης, μοιρολατρίας και μελαγχολίας. Η μουσική συνδέεται συνήθως με την Πορτογαλική λέξη saudade που συμβολίζει την αίσθηση της απώλειας (μια μόνιμη, ανεπανόρθωτη απώλεια και η συνακόλουθη ζημία της δια βίου). Η μουσική είναι μελαγχολική, το ίδιο κι οι στίχοι, που συχνά μιλούν για τη θάλασσα ή για τη ζωή των φτωχών.
Υπάρχουν δυο κύριες παραλλαγές της μουσικής φάντο, τα φάντο της Κόιμπρα, που είναι πιο εκλεπτυσμένα και ερμηνεύονται αποκλειστικά από άντρες και τα φάντο της Λισαβόνας, που είναι και τα δημοφιλέστερα.
Η πασίγνωστη Αμαλία Ροντρίγκεζ είναι η ερμηνεύτρια που καθιέρωσε την πιο γνωστή μορφή τραγουδιών φάντο. Η Κριστίνα Μπράνκο και το συγκρότημα Μαντρεντέους πρόσθεσαν μουσικά όργανα και νέους ρυθμούς, διατηρώντας από τα παραδοσιακά φάντο το μελαγχολικό τους στυλ. Στη σύγχρονη μουσική σκηνή των φάντο κυριαρχεί η πορτογαλίδα τραγουδίστρια Μαρίζα.
Ταγκό: Ο συγκεκριμένος όρος προέρχεται από την ισπανική λέξη tango που σημαίνει γιορτή ή λαϊκός χορός. Το συγκεκριμένο είδος χορού αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στις εργατικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή, όπως και στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, όπου υιοθετήθηκε από Ουρουγουανούς και Αργεντίνους χορευτές και μουσικούς, αλλά και από μετανάστες.
Σπουδαίοι Αργεντίνοι μουσικοί και τραγουδιστές ταξιδεύουν στην Ευρώπη, όπως ο Φρανσίσκο Κανάρο που φθάνει στο Παρίσι με την ορχήστρα του το 1925 και ο Κάρλος Γκάρδελ που τραγουδά εκεί το 1928. Η δεκαετία 1910-1920 είναι η περιοδος της διεθνούς "ταγκομανίας." Το τάγκο να χορεύεται έξω από την Αργεντινή, ως ένας καινούριος χορός της μόδας, από τις αστικές τάξεις, ακόμη και από την αριστοκρατία, πρώτα στο Παρίσι και μετά στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική. Την ίδια περίοδο αρχίζει να γίνεται αποδεκτό από τις αντίστοιχες τάξεις στην Αργεντινή.
ΡΕΓΚΕ Η Ρέγκε είναι ένα σύγχρονο μουσικό είδος που αναπτύχθηκε με επίκεντρο τη Τζαμάικα,στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Σε σύντομο χρονικό διάστημα εξελίχθηκε σε κυρίαρχο είδος της Τζαμαϊκανής μουσικής σκηνής.
Οι ρίζες της ανιχνεύονται στο παραδοσιακό είδος που ονομάζεται «μέντο» και χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα. Ως μουσικό είδος εξέφρασε κυρίως τις καταπιεσμένες και οικονομικά υποβαθμισμένες κοινωνικές τάξεις, με συχνές αναφορές στην ανάγκη ισότητας και δικαιοσύνης.
Frederick Hibbert Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Maytals,Φρέντερικ Χίμπερτ, όρισε τον όρο ρέγκε σχολιάζοντας χαρακτηριστικά «Ρέγκε, σημαίνει ό,τι προέρχεται από τον λαό, κάτι καθημερινό, από το γκέτο.σημαίνει φτώχεια, δεινά, Ρασταφάρι, οτιδήποτε από το Γκέτο. Είναι μουσική επαναστατών, ανθρώπων που δεν έχουν αυτό που επιθυμούν».
BLUES Mουσικό είδος αφρο αμερικανικού τραγουδιού που εμφανίστηκε στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 19ου αιώνα
Ο χαρακτήρας του μπορεί να είναι τραγικός, λυρικός, ειρωνικός ή ακόμα και χιουμοριστικός. Οι στίχοι του είναι υψηλής ποιητικής αξίας και εκφράζουν τον κόσμο της φυλετικής διάκρισης, της φτώχειας, της πίκρας και ταυτόχρονα της ελπίδας των μαύρων της Αμερικής. Robert Johnson Muddy Waters
Skip James B.B. King Joe Bonamassa
Elvis Presley Chuck Berry Jimi Hendrix Rolling Stones Beatles
Pink Floyd Led Zeppelin Deep Purple Doors
Dire Straits Queen Guns n Roses Eric Clapton
Sex Pistols Clash The Who Velvet Undergroud
Lynyrd Skynyrd AC/DC U2 Nirvana