Το όραμα και οι προσπάθειες για την ενότητα των χριστιανών
ΑΦΟΡΜΗΣΗ Η σημερινή ενότητα θα μας πληροφορήσει για τις πρωτοβουλίες που ανέλαβαν οι διάφορες χριστιανικές Εκκλησίες προκειμένου να επιτευχθεί η ένωσή τους.
Η τακτική της χριστιανικής Εκκλησίας, όταν υπήρχαν προβλήματα ενότητας, ήταν πάντα ο διάλογος Η προσπάθεια των διαιρεμένων χριστιανικών Εκκλησιών (των διαφορετικών χριστιανικών «Ομολογιών»*, όπως ονομάζονται), να προσεγγίσουν η μια την άλλη, να συσφίξουν τις σχέσεις τους και να αγωνιστούν για την ένωσή τους, αποτελεί για την Εκκλησία επιταγή του ίδιου του Χριστού, ο Οποίος εξέφρασε ως τελευταία του επιθυμία το να είναι όλοι οι χριστιανοί ενωμένοι. * Ομολογία: ο όρος αρχικά χρησιμοποιήθηκε για τη δημόσια δήλωση προφορικώς ή γραπτώς της χριστιανικής πίστης. Αργότερα και μέχρι σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως για να δηλώσει την πίστη των διαφορετικών Προτεσταντικών Εκκλησιών.
Πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου σχετικά με την ενότητα των χριστιανών Κείμενο του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ Γ το 1902. Η εγκύκλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920. Το περιεχόμενο της εγκυκλίου Κάλεσμα για θεολογικό διάλογο. Ίδρυση μιας «κοινωνίας» Εκκλησιών κατά τα πρότυπα της Kοινωνίας των Εθνών. Αρνητική απάντηση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας το 1923, προβάλλοντας ως προϋπόθεση την πλήρη υποταγή των υπόλοιπων Εκκλησιών στην εξουσία του Βατικανού.
Ίδρυση και δραστηριότητες του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών Ανταπόκριση της Προτεσταντικής Εκκλησίας στην εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ίδρυση του Π.Σ.Ε. το 1948 στο Άμστερνταμ. Στο Καταστατικό του Π.Σ.Ε. καθορίστηκε ότι μέλη του μπορεί να είναι οι Εκκλησίες που αναγνωρίζουν τον Χριστό ως Σωτήρα.
Οι δραστηριότητες του Π.Σ.Ε. Σύγκληση συνεδρίων και παρεμβάσεις σε θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος. Το 1952 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Α' εγκαινιάζει με εγκύκλιο επιστολή το διάλογο της αγάπης με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Η θέση της Εκκλησία της Ελλάδος απέναντι στο Π.Σ.Ε. Αν και η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ, ένας μεγάλος αριθμός αρχιερέων, κληρικών και λαϊκών αντιτίθενται δημόσια στην συμμετοχή της Εκκλησίας της Ελλάδος. Από την άλλη πλευρά, σε όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950, 1960 και 1970 εξέχοντες Ορθόδοξοι θεολόγοι και νομικοί συμμετείχαν στο Π.Σ.Ε. και κατηγορήθηκαν ως «δυτικίζοντες» ή «αιρετικοί». Σημαντικό βήμα προσέγγισης υπήρξε το 2005, όταν έπειτα από προσπάθειες του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Πέτρου Βασιλειάδη η Εκκλησία της Ελλάδος φιλοξένησε την παγκόσμια συνέλευση του τμήματος ιεραποστολής του Π.Σ.Ε. Εντούτοις, η συνέλευση που διεξαγόταν στις εγκαταστάσεις του Αγίου Ανδρέα αντιμετώπισε μεγάλη αντίδραση Ορθοδόξων κύκλων, οι οποίοι θεωρούν ότι συμμετοχή των Ορθοδόξων στο Π.Σ.Ε. δεν αποβαίνει προς όφελος ούτε της Ορθοδόξου Εκκλησίας ούτε των ετεροδόξων, αλλά ούτε και λυσιτελής είναι για την ποθούμενη ενότητα όλων των Χριστιανών στην αληθινή αποστολική Πίστη και την Εκκλησία των πρώτων χριστιανικών αιώνων και απαιτούν τη μετονομασία του Π.Σ.Ε. σε "Παγκόσμιο Χριστιανικό Συμβούλιο" και να υπάρχει χαλαρή σχέση με αυτό, δι απλών παρατηρητών, χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις που αντιβαίνουν στην εκκλησιολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα του Αγίου Όρους για το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών Ο Σάμου Ειρηναίος (1952) για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο ΠΣΕ
που έγινε στην Αθήνα το 2005 Από το ιεραποστολικό συνέδριο του Π.Σ.Ε.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δραστηριοποιείται για την ενότητα Β' Βατικανή Σύνοδος: απόφαση ενεργότερης συμμετοχής στο διάλογο. Συναντήσεις αγάπης και διαλόγου του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ. Πρωτοβουλίες καλής θέλησης: η άρση των αναθεμάτων και η επιστροφή ιερών λειψάνων. Η προσέγγιση των δύο Εκκλησιών εγκαινίασε ένα νέο πνεύμα που ονομάστηκε «οικουμενικό».
Στις 27 Νοεμβρίου 2004 ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος επιστρέφει από τη Ρώμη φέρνοντας μαζί του πίσω τα ιερά λείψανα των αγίων προκατόχων του Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, για να αναπαυθούν στο φυσικό τους χώρο. Η Α.Θ. Παναγιότης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, μετά του Εξοχ. Καρδιναλίου κ. Walter Kasper, Προέδρου του Ποντιφικού Συμβουλίου επί της προωθήσεως της ενότητος των Χριστιανών, ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ, ἐμπροσθεν των Ιερών Λειψάνων, την 30ή Νοεμβρίου, μετά το πέρας της Πατριαρχικής και Πολυαρχιερατικής Θ. Λειτουργίας.
Ἄποψις τῶν Ἱερῶν Λειψάνων ἐκ τοῦ σύνεγγυς, ἐντός τῶν ὑαλίνων κιβωτιδίων, τά ὁποῖα ἐμπεριέχονται εἰς τάς ἀλαβαστρίνους λειψανοθήκας.
Ἡ ἐπίσημος ἐπίσκεψις τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου ΙΣΤ πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον (29-30/11/2006).
Οι προσπάθειες διαλόγου μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων σήμερα Ο διάλογος αυτός συνεχίζεται μέχρι σήμερα Οργάνωση συνεδρίων και κοινών εκδηλώσεων Βασικό πρόβλημα η ρωμαιοκαθολική Ουνία* (αίρεση με ορθόδοξο μανδύα που υπακούει στον Πάπα). * Με τον υποτιμητικό και αρνητικά χρωματισμένο όρο Ουνία, εννοείται από τον πλευρά της ορθοδοξίας «το θρησκευτικό και πολιτικό σχήμα, που δημιουργήθηκε από τους ιθύνοντες της καθολικής Εκκλησίας για τον εκδυτικισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικοπολιτική δηλαδή υποταγή της στην εξουσία του πάπα». Η Ουνία θεωρείται επικίνδυνη και αιρετική για τον ορθόδοξο χριστιανισμό από τους θεματοφύλακές του. Σύμφωνα μ' αυτό το σχήμα, δημιουργούνται νέες «εκκλησιαστικές» κοινότητες, οι οποίες διατηρούν μεν εξωτερικά τον ορθόδοξο εκκλησιαστικό τους ρυθμό (αμφίεση κληρικών, λειτουργικό τυπικό, αρχιτεκτονική ναών, εικονογραφία κ.ά.), αναγνωρίζουν όμως τον πάπα και μνημονεύουν το όνομά του στις εκκλησιαστικές ακολουθίες.
Κακοδοξίες παπισμού α) Ἡ κρατική ὑπόσταση καί δομή τοῦ Βατικανοῦ μέ ὑπουργεῖα καί ὑπουργούς καί τράπεζες, β) τό Filioque (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ), γ) ἡ κτιστή Θεία Χάρις, δ) τό πρωτεῖο ἐξουσίας, ε) ἡ κατοχή τόσο τῆς κοσμικῆς ὅσο καί τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας ἀπό τόν Πάπα, στ) τό ἀλάθητο, ζ) οἱ θεωρίες περί ἐσχάτου κριτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, περί αὐθεντίας, περί μοναρχικοῦ ἀξιώματος, ἐκκλήτου καί ἀναμαρτησίας, περί ἄκρου Ἀρχιερέως, τοῦ πάπα, η) τό διά ραντισμοῦ «βάπτισμα» καί ἡ ἀποκοπή του ἀπό τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος,θ) τά ἄζυμα (ὄστια), ι) ἡμεταβολή τοῦ ἄρτου καί οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ μέ τά ἱδρυτικά λόγια καί ὄχι μέ τήν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ θεωρία τῆς μετουσιώσεως, ια) ἡ στέρηση τῆς κοινωνίας τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ στούς λαϊκούς καί ἡ παροχή σέ αὐτούς μόνο τοῦ Σώματος, ιβ) ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας ἀπό τά νήπια, ιγ) ἡ Μαριολατρεία, ιδ) ἡ ἄσπιλος σύλληψη καί ἡ ἐνσώματη ἀνάληψη τῆς Θεοτόκου, ιε) τό καθαρτήριο πῦρ, ιστ) τά λυσίποινα, ιζ) ἡ περίσσεια ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ, ιη) ἡ περίσσεια τῶν ἔργων τῶν Ἁγίων, ιθ) ἡ ἀξιομισθία τῶν ἔργων τοῦ ἀνθρώπου, κ) τά ἀγάλματα καί γενικά ἡ θρησκευτική ζωγραφική ἀντί τῆς Ὀρθοδόξου εἰκονογραφίας, κα) ἡ ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦκλήρου, κβ) ἡ ἀναγνώριση σφαγέων (βλ. Στέπινατς) ὡς «ἁγίων», κγ) ἡ θεωρία περί προσβολῆς καί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, λόγω τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί γενικά τό δικανικό πνεῦμα, ἀπό τό ὁποῖο κυριαρχεῖται ὁ Παπισμός, κδ) ἡ ἀπόρριψη τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἡ ἐκμετάλλευσή της ὡς ὀργάνου τῆς παπικῆς διδακτικῆς ἐξουσίας (ὁ πάπας εἶναι ἡ Παράδοση), κε) ἡ ἄποψη ὅτι ὁ ἀλάθητος πάπας εἶναι ὁ μοναδικός φύλακας, κριτής καί ἑρμηνευτής τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, κστ) ἡ θεώρηση τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης ὡς ὑπερφυσικοῦ δώρου τῆς Θείας Χάριτος, πού προστέθηκε κατά συμβεβηκός στό κατ εἰκόνα, τό ὁποῖο νοεῖται μέσα σέ πλαίσια αὐτάρκειας καί στατικότητας, κζ) ἡ ἀπώλεια τῆς ἀρχέγονης δικαιοσύνης καί ἡ διατήρηση ἀλωβήτου καί σώου τοῦ κατ εἰκόνα, κη) ἡ «πάσχουσα ἐκκλησία», ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπό τούς πιστούς, πού βρίσκονται στό καθαρτήριο πῦρ, κθ) ἡ ἀπόρριψη τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, λ) τό συγκεντρωτικό καί ἀπολυταρχικό διοικητικό σύστημα μέ ἀπόλυτο μονάρχη τόν πάπα, πού εἰσήγαγε τόν παποκαισαρισμό, λα) τά μοναχικά τάγματα καί ὁ ὀργανωτικός-κοινωνικός χαρακτήρας τοῦ μοναχισμοῦ, λβ) ὁ ἀπρόσωπος καί δικανικός χαρακτήρας τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολογήσεως, λγ) ἡ ἐπάρατη Οὐνία, δούρειος ἵππος τοῦπαπισμοῦ.
Ευχαριστώ για τη συνεργασία Τέλος.