G ive O r D ie Μυθιστόρημα Το μυθιστόρημα Give Or Die διατίθεται στο Διαδίκτυο σε ηλεκτρονική μορφή με άδεια Creative Commons (Αναφορά Δημιουργού Μη Εμπορική χρήση - Όχι Παράγωγα έργα)
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ Ιούλιος 2014 Τα βιβλία του συγγραφέα διατίθενται σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: www.ntsamis.com Συγγραφέας: Νίκος Τσάμης ISBN: 978-618-80051-3-6 9786188005136 Το παρόν έργο είναι πνευματική ιδιοκτησία του συγγραφέα και προστατεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου 2121/1993 και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν και στην Ελλάδα. Απαγορεύεται ρητώς η αντιγραφή ή αναπαραγωγή ή αναδημοσίευση ή διασκευή ή μετάφραση του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια από τον συγγραφέα.
Γη ετών 46 Η ηλικία της Γης είναι 4.600.000.000 χρόνια. Αν συμπυκνώσουμε το ασύλληπτο αυτό χρονικό διάστημα σε μια κατανοητή έννοια, μπορούμε να παρομοιάσουμε τη Γη με έναν άνθρωπο 46 ετών. Τίποτα δεν γνωρίζουμε για τα πρώτα 7 χρόνια της ζωής αυτού του ατόμου και για τα επόμενα 35 χρόνια υπάρχουν μόνο σκόρπιες πληροφορίες. Η ζωή όπως την ξέρουμε εμφανίστηκε στη Γη όταν αυτή ήταν 42 ετών. Οι δεινόσαυροι και τα μεγάλα ερπετά εμφανίστηκαν όταν ο πλανήτης ήταν 45 ετών, ενώ τα θηλαστικά μόλις πριν 8 μήνες. Στα μισά της προηγούμενης εβδομάδας, οι ανθρωποειδείς πίθηκοι εξελίχθηκαν σε πιθηκοειδείς ανθρώπους και μέσα στο Σαββατοκύριακο η τελευταία περίοδος των παγετώνων τύλιξε τη Γη. Οι άνθρωποι, με τη σημερινή μας μορφή, υπάρχουμε εδώ και 4 μόνο ώρες. Πριν από μία ώρα ανακαλύψαμε τη γεωργία! Η βιομηχανική επανάσταση άρχισε μόλις πριν ένα λεπτό και μέσα σε αυτά τα εξήντα δευτερόλεπτα βιολογικού χρόνου, εμείς, οι άνθρωποι, κάναμε τον Παράδεισο χωματερή. Προκαλέσαμε την εξαφάνιση πολλών εκατοντάδων ειδών ζώων και λεηλατήσαμε τον πλανήτη για να πάρουμε καύσιμα και ορυκτά. Τώρα στεκόμαστε σαν υπερφυσικά μωρά, ικανοποιημένοι με αυτή την ιλιγγιώδη πρόοδο, στα πρόθυρα της ύστατης, μαζικής εξόντωσης και της ολοκληρωτικής καταστροφής.. Greenpeace 30.05.1995
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους βοήθησαν να εκδοθεί αυτό το βιβλίο, καθώς επίσης και σε σένα αναγνώστη, που μου δίνεις τη δύναμη να συνεχίζω να γράφω... Νίκος Τσάμης ΠΡΟΣΟΧΗ Τα πρόσωπα, τα γεγονότα και οι καταστάσεις στο μυθιστόρημα είναι δημιουργήματα φαντασίας. Οποιαδήποτε συνωνυμία με πραγματικά πρόσωπα ή οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα ή καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική και όχι εσκεμμένη.
6 www.ntsamis.com Give Or Die ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο Αίας έσφιξε το τηλέφωνο μέσα στην παλάμη του ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. «Τι μου λες ρε φίλε; Με την Ιφιγένεια είμαστε από παιδιά μαζί και μου ζητάς τώρα να την ψαρέψω;» «Ρε συ Αία» «Δεν έχει Ρε συ Αία. Άμα τρως κέρατο είναι δικό σου πρόβλημα όχι δικό μου. Το ότι σας πάντρεψα δεν σημαίνει ότι θα κάνω και τον ντετέκτιβ. Εξάλλου, δική σου απόφαση ήταν να πας Αγγλία για δουλειά!» «Μ αυτή την κρίση τι σκατά ήθελες να κάνω; Στα χίλια βιογραφικά που έστειλα, μου απάντησε μόνο ο αδελφός μου που είχε μπει κατά λάθος στη λίστα με τους παραλήπτες. Κι αυτός απάντησε γιατί ήθελε δανεικά!» «Όλος ο κόσμος ζορίζεται φίλε μου. Αλλά κι από την άλλη, μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα κάποιος άλλος θα τα πετάξει έξω!» «Πολύ ευγενικά το έθεσες... Δηλαδή πιστεύεις ότι τρώω κέρατο!» «Άντε πάλι τα ίδια» «Σαν φίλος σε ρωτάω ρε παιδί μου. Εσύ την ξέρεις τόσα χρόνια την Ιφιγένεια. Πιστεύεις ότι είναι ικανή να το κάνει;» «Αντωνάκη ζητάς μια εύκολη και γρήγορη απάντηση σ ένα δύσκολο ερώτημα. Δεν είναι η Ιφιγένεια
Give Or Die 7 προγραμματισμένο ρομπότ που κερατώνει ή δεν κερατώνει. Η εξίσωση που καταλήγει στο κέρατο έχει για τον καθένα χιλιάδες διαφορετικές παραμέτρους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Εσύ την κερατώνεις;» «Ποτέ!» «Τότε μόνο γι αυτό μπορείς να σαι σίγουρος» «Άρα πιστεύεις ότι με κερατώνει!» «Καληνύχτα φίλε έχω δουλειά». «Τι δουλειά έχεις μία η ώρα το βράδυ;» «Γεια σου Αντώνη!» Ο Αίας πάτησε το κουμπί να κλείσει το ασύρματο και το ακούμπησε στο κομοδίνο δίπλα του. Ή τουλάχιστον εκεί είχε σκοπό να το ακουμπήσει. Η συσκευή γλίστρησε πάνω στο εξώφυλλο του ανοιχτού μυθιστορήματος που πάλευε να τελειώσει τον τελευταίο μήνα και έπεσε, σχεδόν αθόρυβα, πάνω στην παχιά φλοκάτη. Έσκυψε να το μαζέψει αλλά το σκοτάδι τον εμπόδιζε να το εντοπίσει. Ένα γυναικείο χέρι τυλίχτηκε στη μέση του και τον τράβηξε προς το κέντρο του κρεβατιού. «Τι έλεγε;» «Δεν άκουσες; Να μάθει αν τον κερατώνεις!» «Εκείνος με κερατώνει;» «Με τη χούφτα του μόνο!» «Τώρα γίνεσαι κακός» «Ιφιγένεια, αν ήμουν καλός θα σε είχα παντρευτεί εγώ και θα ήμουν τώρα στην Αγγλία, ενώ εσύ θα πηδούσες τον Αντωνάκη. Καλός και μαλάκας έχουν βρεθεί στην ίδια σελίδα στο λεξικό. Εσείς δηλαδή τους βάλατε μαζί εκεί!» Η Ιφιγένεια κατέβασε το χέρι της πιο χαμηλά και τον χάιδεψε απαλά, επηρεασμένη ακόμα από τις τελευταίες δύο ώρες έντονου πάθους. Ο Αίας ανταποκρίθηκε αμέσως στο άγγιγμά της.
8 www.ntsamis.com «Όταν θυμώνεις είσαι τόσο όμορφος» Η αντίδρασή του ήταν να βρει στα τυφλά την μακριά αλογοουρά της και να τη σφίξει στο δεξί του χέρι. Χωρίς να της απαντήσει, της κατέβασε το κεφάλι αργά προς τα κάτω, απομακρύνοντας το άλλο της χέρι από πάνω του. Η αίσθηση ήταν όπως πάντα τέλεια. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είχε φτάσει πάλι στα όρια της αντοχής του, με αποτέλεσμα να βρυχάται σαν λιοντάρι στο κλουβί. Η ένταση της υπόκωφης κραυγής του, κάλυψε τον ανεπαίσθητο ήχο που ήρθε από το πεσμένο στο πάτωμα τηλέφωνο, ένδειξη ότι κάποιος μόλις είχε κλείσει τη γραμμή. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ο Γιάννης κοίταξε προς τη μεριά της γυναίκας του, της Κατερίνας, που κοιμόταν κουλουριασμένη στην άκρη του κρεβατιού. Από συνήθεια έριξε μια ματιά στο ρολόι στο τραπεζάκι δίπλα της, το οποίο είχε σταματήσει να δουλεύει εδώ και τρεις μέρες. Ένα πικραμένο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του, όταν σκέφτηκε ότι δεν είχε χρήματα ούτε για ν αντικαταστήσει μια μικρή μπαταρία. Σηκώθηκε αθόρυβα και αφού έκανε μια βόλτα από το δωμάτιο της κόρης του, βγήκε στο μπροστινό μπαλκόνι. Πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο πάνω στο τραπέζι και το έφερε στα χείλια του. Έξι ορόφους πιο κάτω, η λεωφόρος Δαβάκη στο κέντρο της Καλλιθέας, ζούσε στους δικούς της μεταμεσονύκτιους ρυθμούς. Καμία σχέση βέβαια με τους ρυθμούς που υπήρχαν παλιά. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ο Γιάννης είχε παραλάβει τα κλειδιά του σπιτιού. Του δικού
Give Or Die 9 τους σπιτιού! Εκείνο το πρωινό πετούσε στα ουράνια. Το όνειρο μιας ζωής γινόταν πραγματικότητα. Είκοσι χρόνια αιματηρών οικονομιών, προστέθηκαν σ ένα στεγαστικό δάνειο πρώτης κατοικίας που του έδωσε εύκολα η τράπεζα τότε σε παρακαλούσαν να πάρεις δάνειο- κι έτσι έβαλε τέλος στην μηνιαία πληγή του ενοικίου. Η δόση του δανείου βέβαια, ήταν όση και το ενοίκιο, αλλά όπως του είπε και ο υπάλληλος στην τράπεζα, τώρα ήξερε ότι τα χρήματα αυτά έπιαναν τόπο, αφού ξεπλήρωνε το ίδιο του το σπίτι. Ογδόντα τετραγωνικά με ενενήντα χιλιάδες ευρώ. Παλιά πολυκατοικία βέβαια, αλλά καλοδιατηρημένη. Μετά τον πρώτο χρόνο ευτυχίας, η λέξη κρίση άρχισε να ακούγεται όλο και πιο συχνά στους κύκλους της εταιρείας που δούλευε ως οδηγός. Οι ειδήσεις στην τηλεόραση επιβεβαίωναν τις φήμες, μεταδίδοντας συνεχώς δυσοίωνα μηνύματα. Όταν άρχισαν οι περικοπές και στη συνέχεια οι απολύσεις, ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Την ίδια εποχή, η Μαιρούλα, η κόρη τους, είχε την πρώτη της επιληπτική κρίση. Ο Γιάννης ξανάρχισε το κάπνισμα για να βρει μια διέξοδο στην μόνιμη υπερένταση που του δημιουργούσε η κατάσταση. Όταν ενημερώθηκε από το λογιστήριο για τη δεύτερη περικοπή μισθού, ζήτησε να δει τον διευθυντή αυτοπροσώπως. Ποτέ δεν τον είχε ενοχλήσει στα δέκα χρόνια που εργαζόταν στην εταιρεία, και ποτέ δεν είχε δώσει δικαίωμα για την παραμικρή παρατήρηση από τους προϊσταμένους του. Το φορτηγό του ήταν το μοναδικό που δεν είχε χρεωμένο ούτε ένα ατύχημα, παρότι κυκλοφορούσε δέκα ώρες τη μέρα μέσα στους δρόμους της Αθήνας. Ο διευθυντής δεν δέχτηκε να τον δει, όπως δεν δεχόταν να δει κανέναν από τους υπαλλήλους του πλέον. Οι προϊστάμενοι του Γιάννη τον συμβούλεψαν να κάνει
10 www.ntsamis.com υπομονή μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν έφτιαξαν ποτέ. Μόνο χειροτέρεψαν. Οι επιληπτικές κρίσεις της Μαιρούλας συνεχίστηκαν, και οι επισκέψεις στους καλύτερους γιατρούς της Αθήνας, το μόνο που κατάφεραν ήταν να εξαφανίσουν τις τελευταίες οικονομίες του Γιάννη. Τον τέταρτο χρόνο της οικονομικής κρίσης η εταιρεία πτώχευσε. Μάλλον, για την ακρίβεια, την πτωχεύσανε. Μοναδικοί κερδισμένοι απ το κλείσιμό της ήταν οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές των τμημάτων που πούλησαν τις μετοχές τους έγκαιρα. Όλοι οι υπόλοιποι βρέθηκαν με τα πανό στα χέρια να διαμαρτύρονται χωρίς κανένα αποτέλεσμα, λιώνοντας μέσα στο καλοκαίρι σε πορείες στο κέντρο της Αθήνας, κάτω από τα άγρια βλέμματα των ΜΑΤ. Οι γονείς του Γιάννη και της Κατερίνας είχαν πεθάνει χωρίς ν αφήσουν τίποτα πίσω τους. Είχαν έρθει κι αυτοί μεταπολεμικά στην Αθήνα για μια καλύτερη τύχη, πουλώντας την λιγοστή περιουσία τους σε συγχωριανούς τους. Η αξία του διαμερίσματος που αγόρασε ο Γιάννης στην Καλλιθέα, είχε πέσει πιο κάτω ακόμα κι απ τα χρήματα που χρωστούσε στην τράπεζα. Απ την άλλη και να ήθελε να το πουλήσει, ήταν αδύνατο. Κανείς δεν αγόραζε ακίνητα πλέον. Τους επόμενους μήνες έχασε το λογαριασμό από τις πόρτες που χτύπησε για να βρει μια δουλειά. Παντού η ίδια κατάσταση. Καμία πρόσληψη. Μόνο απολύσεις. Έφτασε στο σημείο να παρακαλέσει γονατιστός για να δουλέψει ντελιβεράς στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς. Ο ιδιοκτήτης που τον ήξερε, τον λυπήθηκε, και του έδωσε την απογευματινή βάρδια. Τα χρήματα δεν έφταναν ούτε για να φάνε. Οι λογαριασμοί άρχισαν να συσσωρεύονται και το δάνειο
Give Or Die 11 παρέμενε απλήρωτο, με την τράπεζα να τον παίρνει συνέχεια τηλέφωνο, μέχρι που τους το κόψανε κι αυτό. Ο Γιάννης είχε αρχίσει ν απελπίζεται. Για να μπορέσει να μαζέψει χρήματα να πληρώσει το ρεύμα, σταμάτησε ο ίδιος να τρώει στο σπίτι. Έβαζε κρυφά στην τσέπη του ό,τι περίσσευε από τα πιάτα των πελατών και μόλις πήγαινε μια παραγγελία, σταματούσε όπου έβρισκε στο δρόμο, κι έτρωγε στα γρήγορα αυτά που είχαν αφήσει οι άλλοι. Στην Κατερίνα έλεγε ότι τον κερνάνε στο μαγαζί. Πιο χαμηλά δεν μπορούσε να ξεπέσει. Άναψε το τσιγάρο και ρούφηξε δυνατά τον καπνό μέσα του. Τα φαρμάκια όμως δεν πήγαιναν κάτω με τίποτα. Η Μαιρούλα σήμερα κόντεψε να κόψει την γλώσσα της. Η επιληπτική κρίση ήταν από τις πιο δυνατές που είχε βιώσει. Ο Γιάννης που την κρατούσε, δεν άντεξε και έβαλε τα κλάματα σαν μικρό παιδί. Βγήκε από το δωμάτιο και την άφησε στην αγκαλιά της μάνας της. Περνώντας από το χολ είδε ένα φάκελο να εξέχει κάτω από την πόρτα. Τον πήρε στα χέρια του τρέμοντας. Τελεσίγραφο της τράπεζας. Ή θα πλήρωνε μέχρι το τέλος του μήνα, ή θα τους έπαιρναν το σπίτι. Δεν θυμόταν να έχει ζήσει χειρότερη μέρα στη ζωή του. Κοιτούσε το τσιγάρο που τέλειωνε στο χέρι του και σκέφτηκε ότι με τον ίδιο τρόπο τέλειωναν και οι ίδιοι. Κανείς δεν ενδιαφερόταν πλέον γι αυτούς. Μόνο τα όρνεα. Οι τραπεζικοί, οι εφοριακοί, το δημόσιο, κι αυτοί μέχρι να φάνε και τις τελευταίες τους σάρκες. Μετά τίποτα. Κενό. Κοίταξε κάτω, και η απόσταση από τη λεωφόρο απέκτησε μια διαφορετική διάσταση. Το κενό δεν πρέπει να ήταν πάνω από δεκαοχτώ μέτρα. Ήταν όμως αρκετό για να τελειώσουν όλα τα προβλήματά του, μια κι έξω.
12 www.ntsamis.com Έμεινε έτσι σκυμμένος μέχρι που η καύτρα του τσιγάρου έφτασε στο φίλτρο κι έσβησε ανάμεσα στα δάχτυλά του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και ζόρισε τον εαυτό του να κάνει μεταβολή και να μπει πάλι μέσα στο σπίτι. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Η Γκρέτα γύρισε πλευρό και με το αριστερό της χέρι τράβηξε το δεύτερο μαξιλάρι του υπέρδιπλου κρεβατιού πάνω στο εκτεθειμένο αυτί της. Η προσπάθεια δεν απέδωσε. Το κινητό συνέχισε να χτυπάει και το μαξιλάρι δεν αρκούσε για να μην το ακούει. Την τρίτη φορά που ο καλών αγνόησε τον τηλεφωνητή και ξαναπήρε, η Γκρέτα βγήκε εντελώς από τον ύπνο της και έριξε μια ματιά στο ψηφιακό ρολόι πάνω στο κομοδίνο. Τρεις και δέκα! Άναψε το πορτατίφ δίπλα της, κλείνοντας προς στιγμήν τα μάτια για να αποφύγει την άμεση επαφή με το φως. Περπάτησε ξυπόλυτη μέχρι το μπάνιο και έσπρωξε τη μισάνοιχτη πόρτα. Το φώς εδώ άναψε αυτόματα αφού το φωτοκύτταρο έπιασε αμέσως την κίνησή της. «Ποιός διάολο παίρνει τέτοια ώρα;» σιγομουρμούρισε πλησιάζοντας την τσάντα της. Η μόνη πιθανή απάντηση που μπορούσε να σκεφτεί, πέραν του λάθος αριθμού, ήταν ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Δυο βήματα πριν φτάσει στην τσάντα, το κινητό που βρισκόταν στην πλαϊνή θήκη, σταμάτησε πάλι να χτυπάει. Διέτρεξε με τον δείκτη την οθόνη αφής της συσκευής και άνοιξε τη λίστα με τις αναπάντητες κλήσεις. Στην πάνωπάνω γραμμή φιγουράριζε το όνομα του Μάρκου και δίπλα ο αριθμός τρία σε παρένθεση. Παρά το έντονο φως, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα
Give Or Die 13 και το στομάχι της σφίχτηκε κόμπος. Η εικόνα που πηγαινοερχόταν μόνιμα το τελευταίο διάστημα στο μυαλό της, εμφανίστηκε αμέσως μπροστά της, απομακρύνοντας τα τελευταία υπολείμματα ύπνου από πάνω της. Ο Μάρκος με δυο χειραποσκευές να κατεβαίνει τη σκάλα επιβίβασης του σκάφους και η ίδια να τον κοιτάζει αποσβολωμένη από την πρύμνη χωρίς να μπορεί να αρθρώσει κουβέντα. Μία σχέση δυο ετών που τελείωνε κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. Τα τελευταία γεγονότα, παρά τα έντονα συναισθήματα που ένιωθαν και οι δυο, ύψωσαν ανάμεσά τους έναν τοίχο που κατέληξε να γίνει αδιαπέραστος. Κόρη του Γεροδήμου η ίδια απ τη μία, ενός από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές παγκοσμίως, μ έναν στόλο που θα ζήλευε ακόμα κι ο Ωνάσης, γιός αγρότη ο Μάρκος απ την άλλη, ορφανός από τα δεκατρία του, να παλεύει σκληρά ακόμα και για τα προς το ζην. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, στα εικοσιοκτώ του βρέθηκε με διδακτορικό στην πληροφορική και μεταπτυχιακά σε Αγγλία και Αμερική, επενδύοντας το μηδαμινό κεφάλαιο που του άφησαν οι δικοί του στις σπουδές του. Αυτά που ο Μάρκος έφτυσε αίμα για να πετύχει, η Γκρέτα τα βρήκε απλωμένα μπροστά στα πόδια της. Πήγε στα καλύτερα σχολεία ανάμεσα σε Ελβετία και Αμερική με την ασπίδα προστασίας του πατέρα της να την ακολουθεί σε κάθε της βήμα μέχρι την ενηλικίωση. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο IMD, στη Λωζάνη, αποκτώντας όλα τα εφόδια που θα χρειαζόταν για τη διοίκηση των επιχειρήσεών τους, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια ενημερωνόταν τακτικά για την ανάπτυξη των ανά τον κόσμο εταιρειών τους, από το έμπιστο επιτελείο του πατέρα της και τον ίδιο. Οι δυο άνθρωποι που αποτελούσαν την κορυφή της
14 www.ntsamis.com ιεραρχίας κάτω από τον πατέρα της, δοκιμασμένοι άπειρες φορές από τον ίδιο ως προς τις ικανότητές τους και την εμπιστοσύνη που τους είχε, στήριζαν την εταιρεία τους τελευταίους πέντε μήνες, μετά τον τραγικό του θάνατο. Πέντε, αφόρητοι για την Γκρέτα, μήνες, από την ημέρα που το ελικόπτερο του πατέρα της έπεσε και τυλίχτηκε στις φλόγες, λίγα μέτρα πριν από την εξέδρα προσγείωσης, στην ταράτσα του κτιρίου της εταιρείας. Μοναχοπαίδι που δεν γνώρισε ποτέ μάνα, η Γκρέτα ένιωσε αμέσως τον κόσμο γύρω της να καταρρέει. Κλείστηκε στον εαυτό της τόσο πολύ, που κάθε προσπάθεια του Μάρκου να την επαναφέρει στην πραγματικότητα, την άφηνε παντελώς αδιάφορη. Αφού έχασε δέκα κιλά από το βάρος της, ο ψυχίατρος που επισκέφτηκε μετά τις παρακλήσεις του Μάρκου, της σύστησε άμεση θεραπεία με αντικαταθλιπτικά, την οποία απέρριψε χωρίς καν να το συζητήσει. Τους πρώτους τρεις μήνες ο Μάρκος ήταν συνεχώς μαζί της, δουλεύοντας στο Laptop του μόνο τις ώρες που η Γκρέτα κοιμόταν, αν κι αυτές ήταν ελάχιστες. Κάθε προσπάθειά του για βαθύτερη επικοινωνία μαζί της έπεφτε στο κενό, οπότε είχε περιοριστεί σε μια συμβατική συμβίωση, έτσι ώστε να κυλάει ο χρόνος όσο πιο ανώδυνα γινόταν για εκείνη. Ένα πρωινό και ενώ βρίσκονταν στο σκάφος του πατέρα της, μόνιμα αραγμένο στην μαρίνα του Καλαμακίου από τότε που σκοτώθηκε, η Γκρέτα ένιωσε πνιγμένη ακόμη και από την αγάπη του Μάρκου. Βαθιά μέσα της υπήρχε μια φωνή που δυνάμωνε μέρα με τη μέρα και την καλούσε να μείνει εντελώς μόνη της. Ο τρόπος που του μίλησε εκείνη τη μέρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιεικώς απαράδεκτος, ενώ στο τέλος του ζήτησε ξεκάθαρα να μείνει μακριά της και να σταματήσει
Give Or Die 15 να θέλει να αντικαταστήσει τον πατέρα της. Όσο κι αν δικαιολογούσε ο Μάρκος το τελευταίο διάστημα κάθε συμπεριφορά της, εκείνη τη στιγμή βρέθηκε σε αδιέξοδο. Δεν ήταν καν ζήτημα εγωισμού. Τον εγωισμό του τον είχε ξεχάσει από τη μέρα του ατυχήματος. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς θα απαλύνει τον πόνο της. Είχε έρθει όμως η ώρα του θυμού και της αποδοχής. Είχε συζητήσει επανειλημμένως με την παιδική του φίλη την Δέσποινα, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέα δεκάδων άρθρων σε βιβλία και περιοδικά, η οποία τον είχε προετοιμάσει γι αυτό το στάδιο της κατάστασης της Γκρέτας. «Κάποια στιγμή ο πόνος θα γυρίσει σε θυμό. Η περίοδος θα είναι επώδυνη και για την ίδια και για τους γύρω της. Ο θυμός αυτός μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικός και να γυρίσει και πάνω σ αυτούς που αγαπάει. Αυτή την περίοδο θα είναι εκτός ελέγχου και δεν θα βλέπει καθαρά. Ίσως είναι προτιμότερο να μείνει μόνη της. Ειδικά εάν στο ζητήσει». Η στιγμή είχε έρθει και ο Μάρκος, χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση, μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε. Ακολούθησε πιστά τις συμβουλές της παιδικής του φίλης και άφησε την Γκρέτα μόνη να βιώσει το θυμό της, ελπίζοντας να τελειώσει γρήγορα αυτή η περίοδος, για να μπορέσει να περάσει στην αποδοχή της κατάστασης. Η Γκρέτα απομονώθηκε εντελώς και δεν επικοινωνούσε με κανέναν άλλο, παρά μόνο με όσους πίστευε ότι θα μπορούσαν να την βοηθήσουν να βγάλει μια άκρη με το θάνατο του πατέρα της. Κάθε μέρα κατέβαινε στο γυμναστήριο του σκάφους και έβγαζε για ώρες το θυμό της πάνω σ ένα σάκο του μποξ. Την υπόλοιπη μέρα την περνούσε στα τηλέφωνα με μια ομάδα ερευνητών,
16 www.ntsamis.com τεχνικών και δικηγόρων που είχε επιστρατεύσει για να στριμώξουν την εταιρεία κατασκευής και συντήρησης του ελικοπτέρου, ψάχνοντας για λεπτομέρειες που θα ενοχοποιούσαν την εταιρεία και όχι τον πατέρα της που πιλοτάριζε, πόρισμα στο οποίο είχαν καταλήξει, μάλλον εσπευσμένα, οι ειδικοί μετά την πρώτη αυτοψία. Ο πατέρας της ήταν άριστος χειριστής ελικοπτέρου και το σενάριο της λιποθυμίας πριν την προσγείωση δεν ταίριαζε. Η ιατροδικαστική έκθεση στο απανθρακωμένο από τη φωτιά πτώμα δεν μπορούσε να αποδείξει κάτι ως προς αυτή την εκδοχή, οπότε η Γκρέτα συνέχιζε να ξοδεύει χρόνο, χρήμα και ενέργεια, πιστεύοντας ακόμα και στο σενάριο ότι κάποιος τον ήθελε νεκρό. Δυο μήνες είχαν περάσει από τη μέρα που είχε διώξει τον Μάρκο από τη ζωή της, χωρίς να έχει περάσει όμως ούτε μία ώρα που να μην τον έχει σκεφτεί. Ήξερε ότι η συμπεριφορά της απέναντί του ήταν εντελώς λάθος, αλλά η σκέψη του πατέρα της κυριαρχούσε και την κρατούσε δέσμια μακριά του. Ήταν σαν να έλεγε αφού δεν υπάρχεις εσύ πατέρα, δεν υπάρχει κανείς. Και μ αυτό τον τρόπο απέδιδε τον φόρο τιμής της. Όλα τα συναισθήματά της για τον Μάρκο είχαν θαφτεί κάτω από τον πόνο της απώλειας ο οποίος δεν άφηνε χώρο για τίποτα άλλο μέσα της. Το χτύπημα του τηλεφώνου για τέταρτη φορά την επανέφερε στην πραγματικότητα. Το όνομα του Μάρκου εμφανίστηκε και πάλι στην οθόνη. Όπως κι εκείνη την ημέρα, τρείς μήνες πριν, που έμεινε ακίνητη στην πρύμνη, πονώντας που τον έβλεπε να φεύγει, ανίκανη όμως να αρθρώσει έστω και μια κουβέντα, έτσι και τώρα το δάχτυλό της δεν μπορούσε να καλύψει τα ελάχιστα εκατοστά που το χώριζαν από το πράσινο κουμπάκι, όσο κι αν το ήθελε. Μέχρι να σταματήσει ο ήχος της εισερχόμενης
Give Or Die 17 κλήσης τα μάτια της είχαν γεμίσει με δάκρυα και το στομάχι της είχε σφιχτεί ακόμα περισσότερο. Έπλυνε το πρόσωπό της και στη συνέχεια κράτησε την πετσέτα σφιχτά πάνω στα μάτια της μέχρι να νιώσει ότι τα δάκρυα είχαν στερέψει. Κοίταξε τη συσκευή που είχε σταματήσει από ώρα να χτυπάει. Άπλωσε το χέρι της για να την απενεργοποιήσει, όταν ο χαρακτηριστικός ήχος του εισερχόμενου μηνύματος την σταμάτησε. Έμεινε για μια στιγμή ακίνητη, αλλά στη συνέχεια πάτησε αποφασιστικά πάνω στο μήνυμα για να το σβήσει. Πριν εμφανιστεί το μενού των επιλογών για τη διαγραφή, η Γκρέτα πρόλαβε να διαβάσει τις δύο μοναδικές προτάσεις που της είχε στείλει ο Μάρκος. «Κινδυνεύει η ζωή σου! Πάρε με αμέσως!» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Η κυρία Ρίβερς πετάχτηκε μέσα στον ύπνο της από το θόρυβο γυαλικών που σπάνε σε τοίχο. Χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα και να εντοπίσει την μοναδική, πιθανή, πηγή του θορύβου. Στο σπίτι της, στη δυτική πλευρά του Finchley στο Λονδίνο, έμενε μόνη της στο ισόγειο, ενώ εδώ και δύο μήνες νοίκιαζε τον πρώτο όροφο στον κύριο Αντώνη, τον Έλληνα. Εξαιρετικός κύριος, ο οποίος ποτέ δεν ενοχλούσε, και μάλιστα μία φορά την εβδομάδα της έκανε και παρέα στο απογευματινό της τσάι. Οι ευγενικοί του τρόποι και οι συζητήσεις που έκαναν την είχαν κυριολεκτικά μαγέψει. Ήταν η πρώτη φορά που ήταν ενθουσιασμένη από την επιλογή του καινούργιου της νοικάρη. Άναψε το φως στο κομοδίνο και κοίταξε το ρολόι.
18 www.ntsamis.com Περασμένες έντεκα. Πριν πάρει μια τελική απόφαση για το εάν είναι σωστό ν ανέβει να δει τι συμβαίνει, ένας δεύτερος θόρυβος σπασμένων γυαλικών, εξίσου δυνατός με τον πρώτο, τάραξε την ησυχία του κτιρίου. Αυτή τη φορά ο θόρυβος συνοδεύτηκε και από μια δυνατή αντρική κραυγή, με αποτέλεσμα η κυρία Ρίβερς να ταραχτεί ακόμα πιο πολύ και οι σφυγμοί της ν ανέβουν κατακόρυφα. Φόρεσε βιαστικά ρόμπα και παντόφλες, και ένα λεπτό αργότερα χτυπούσε την εξώπορτα του διαμερίσματος, του πάνω ορόφου. Την τρίτη φορά που χτύπησε χωρίς να πάρει καμία απάντηση έκανε μεταβολή και κατέβηκε τις σκάλες με σκοπό να ειδοποιήσει την αστυνομία. Μπορεί να μην είχαν στην περιοχή την εγκληματικότητα του ανατολικού Λονδίνου, αλλά μέσα στην ταραχή της θυμήθηκε την πρόσφατη περίπτωση διάρρηξης που είχε ακούσει στη γειτονιά. Ενώ είχε φτάσει στο τελευταίο σκαλί που οδηγούσε στην είσοδο του δικού της διαμερίσματος, σταμάτησε απότομα, αφού άκουσε το κλειδί στην πάνω πόρτα να γυρίζει. Το πρόσωπο του κυρίου Αντώνη με τα χαρακτηριστικά του τραβηγμένα και τα μάτια του κόκκινα και πεταγμένα έξω από τις κόγχες τους, την έκαναν να μείνει προς στιγμή ακίνητη. «Χίλια συγνώμη κυρία Ρίβερς!» Η βαριά λονδρέζικη προφορά της κυρίας Ρίβερς, βγήκε ακόμα πιο αλλοιωμένη από την ταραχή της. «Κύριε Τόνυ! Τι πάθατε; Τι έγινε;» Ήταν φανερό ότι ο άνθρωπος βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. «Δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κυρία Ρίβερς. Πηγαίνετε να κοιμηθείτε!» Πριν προλάβει η κυρία Ρίβερς να απαντήσει, η πόρτα
Give Or Die 19 του κυρίου Αντώνη είχε κλείσει. Μπήκε στο διαμέρισμά της και αφουγκράστηκε τους θορύβους που έρχονταν από πάνω. Μία βρύση άνοιξε για λίγο και στη συνέχεια ασταμάτητοι βηματισμοί από την πλευρά του σαλονιού. Ο νοικάρης της μάλλον μιλούσε στο τηλέφωνο, αφού η μοναδική φωνή που ακουγόταν αμυδρά, ήταν η δική του. Λίγα λεπτά αργότερα η πάνω πόρτα άνοιξε και πάλι, και στη συνέχεια ακούστηκε ο ήχος από το κουδούνι της, στον οποίο αντέδρασε αμέσως αφού δεν είχε βγάλει ακόμα τη ρόμπα της. Αυτή τη φορά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του κάπως είχαν ηρεμήσει, αλλά τα μάτια του έμοιαζαν να κοιτάζουν απευθείας μέσα από την κόλαση. «Για όνομα του Θεού, τι πάθατε;» «Κυρία Ρίβερς σας ζητώ και πάλι συγγνώμη αλλά μου έτυχε κάτι πολύ σοβαρό στην Ελλάδα και πρέπει να λείψω για λίγες μέρες. Η πτήση που έκλεισα είναι για νωρίς το πρωί οπότε σκέφτηκα να σας ενημερώσω τώρα, αφού σας έχω ήδη ξυπνήσει. Τη ζημιά επάνω θα την αντικαταστήσω αμέσως μόλις γυρίσω, απλά δεν ξέρω ακόμα πότε θα είναι αυτό». Υποσυνείδητα ο Αντώνης ήξερε ότι δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσει ποτέ σ αυτό το σπίτι αφού είχε πάρει ήδη τις αποφάσεις του για το τι επρόκειτο να γίνει. Αυτή τη στιγμή όμως δεν ήταν σε θέση να δώσει εξηγήσεις σε κανέναν και για τίποτα. Η τρομακτική εμπειρία που είχε λίγο πριν, να ακούσει live την γυναίκα που αγαπούσε να βγάζει τα μάτια της με τον παιδικό της φίλο και κουμπάρο τους, είχε θολώσει εντελώς την κρίση του. Μοναδική του σκέψη αυτή τη στιγμή ήταν να μη βρει κανένα εμπόδιο μέχρι να πετύχει στην αποστολή που είχε θέσει στον εαυτό του.
20 www.ntsamis.com ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Ο Μάρκος τίναξε τα σκεπάσματα από πάνω του και έσφιξε το κεφάλι του μέσα στις παλάμες του. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάει να την βρει. Αυτό που είχε ορκιστεί να μην κάνει για κανένα λόγο, τώρα ήταν η μοναδική του επιλογή. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και σύρθηκε μέχρι την κουζίνα για νερό. Άνοιξε το ψυγείο και έμεινε να χαζεύει το περιεχόμενο, λες και θα του ψιθύριζαν κάποια διαφορετική λύση τα ζαρζαβατικά και τα μισογεμάτα τάπερ. Έβγαλε το μπουκάλι με το παγωμένο νερό και κατέβασε μια γερή γουλιά πριν σωριαστεί στην πιο κοντινή καρέκλα. Εάν αλήθευαν όσα έμαθε την τελευταία ώρα, τότε η ζωή του διαλυόταν για δεύτερη φορά φέτος. Έφερε και πάλι στο μυαλό του τη συνομιλία με τον κολλητό του τον Στέφανο. Τον είχε δει να μπαίνει στο Skype, λίγο πριν κλείσει το Laptop για να κοιμηθεί. Αφού είπανε λίγο τα δικά τους, ο Στέφανος μπήκε στο φλέγον θέμα των ημερών για το οποίο ο Μάρκος δεν είχε πάρει χαμπάρι. «Τις εξελίξεις με τον Θεό τις άκουσες;» «Ποιόν Θεό ρε Στέφανε;» Η εικόνα του Στέφανου, όπως μεταφερόταν μέσα από την κάμερα στον υπολογιστή του Μάρκου, έδειχνε καθαρά τώρα την έκπληξη του. «Καλά ρε φίλε, που ζεις; Δεν έχεις ακούσει τίποτα για τον τύπο που το παίζει Θεός ;» «Όχι. Τι είναι αυτός;» «Μια βδομάδα τώρα το λένε στις ειδήσεις!» «Αφού ξέρεις ότι δεν βλέπω τηλεόραση. Ειδικά ειδήσεις. Αλλά γιατί τόση φασαρία μ έναν τρελό;»
Give Or Die 21 «Γιατί ο τρελός τους έχει κάνει όλους να τρέχουν!» «Τι εννοείς;» «Ο τύπος ανέβασε πριν μια βδομάδα στο διαδίκτυο μια ιστοσελίδα η οποία περιείχε μια λίστα με ονόματα, αριθμούς και ημερομηνίες. Ένα αντίγραφό της, αναρτήθηκε την ίδια μέρα και στο Facebook. Σε κάθε γραμμή της λίστας υπήρχε ένα ονοματεπώνυμο, δυο ημερομηνίες και ένα νούμερο. Η πρώτη ημερομηνία είναι η ημερομηνία γέννησης του κάθε υποψήφιου και η δεύτερη η ημερομηνία θανάτου του. Το νούμερο αντιστοιχεί σε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό σε δολάρια». «Ωραία Κάποιος ανέβασε μια λίστα με νεκρούς κι ένα ποσό δίπλα στον καθένα. Ε, και λοιπόν;» «Εδώ είναι το θέμα. Η λίστα δεν περιείχε νεκρούς. Όλοι οι υποψήφιοι της λίστας είναι ζωντανοί. Ή τουλάχιστον ήταν όλοι ζωντανοί όταν πρωτοεμφανίστηκε η λίστα». «Τι εννοείς ήταν όλοι ζωντανοί ;» «Οι τρεις πρώτοι της λίστας που η ημερομηνία θανάτου τους ήταν προγενέστερη της σημερινής, είναι νεκροί». «Νεκροί;» «Εντελώς! Και οι τρεις χαζεύουν το γρασίδι απ τις ρίζες τώρα που μιλάμε» Ο Μάρκος άργησε λίγο να συνειδητοποιήσει αυτό που μόλις είχε ακούσει, αλλά στη συνέχεια χαμογέλασε στον Στέφανο μέσα από τη δική του κάμερα. «Πλάκα κάνεις ε; Αστειάκι του Internet είναι αυτό;» «Καθόλου αστειάκι φίλε. Σήμερα επιβεβαιώθηκε ο θάνατος και του τρίτου στη σειρά, ενώ η λίστα ξαναεμφανίστηκε χτες με δέκα ακόμη υποψήφιους. Και ξέρεις ποιό είναι το κοινό χαρακτηριστικό τους; Είναι όλοι ζάπλουτοι! Μόλις το πήραν χαμπάρι οι Αμερικάνοι έκλεισαν αμέσως την ιστοσελίδα του τύπου, ενώ το Face-
22 www.ntsamis.com book δέχτηκε εκατομμύρια ταυτόχρονες επισκέψεις μέχρι που κατέβασαν κι αυτοί τη συγκεκριμένη σελίδα». «Έλα ρε συ! Κι από τι πέθαναν αυτοί οι τρεις;» «Όλα ατυχήματα. Ηλεκτροπληξία ο πρώτος, αυτοκινητικό ο δεύτερος, και ο σημερινός πνίγηκε λιπόθυμος στην εσωτερική ιδιωτική του πισίνα, αφού γλίστρησε και χτύπησε το κεφάλι του στο βατήρα. Κι όλα αυτά σε διαφορετικά μέρη του κόσμου». «Ωραία. Άρα μάλλον μιλάμε για ένα μέντιουμ που πέφτει μέσα στις προγνώσεις του. Σωστά;» «Δεν είναι τόσο απλό». «Τι εννοείς;» «Ο τύπος έχει αναρτήσει και ένα κείμενο μαζί με τη λίστα. Το κείμενο απευθύνεται στους υποψήφιους της λίστας και υπογράφει στο τέλος του κειμένου ως GOD» «GOD; Θεός και καλά;» «Όχι ακριβώς. Από κάτω αναλύει το κάθε γράμμα της λέξης με τα αρχικά του Give Or Die. Δηλαδή Δώσε ή Πέθανε. Αλλά ουσιαστικά απευθύνεται στους υποψήφιους της λίστας σαν Θεός. Τους αφήνει ένα περιθώριο μέχρι την ημερομηνία θανάτου που τους αφορά, να έχουν μοιράσει το ποσό που αντιστοιχεί στον καθέναν τους, σε έναν κατάλογο από είκοσι μεγάλους διεθνείς μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, ξέρεις τύπου WWF, GreenPeace, Unicef και τέτοιους, με αντάλλαγμα την ίδια τους τη ζωή. Κάθε ένας από τους είκοσι οργανισμούς που αναφέρει, πρέπει να πάρει από τον καθένα τους ως δωρεά, το ένα εικοστό του ποσού που αναγράφεται στη λίστα. Τα ποσά που ζητάει είναι αστρονομικά για μας, αλλά για τους υποψήφιους λένε ότι αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τρίτο της συνολικής τους περιουσίας. Όλοι οι υποψήφιοι είναι μέλη του δεκαψήφιου club όπως τους αποκαλεί το περιοδικό Forbes.
Give Or Die 23 Δηλαδή περιουσία πάνω από ένα δις δολάρια». «Τι είναι όλα αυτά ρε φίλε! Τον έχουν βρει τον τύπο;» «Όχι ακόμα. Πάντως από προχτές που επιβεβαιώθηκαν οι θάνατοι έχει βουίξει ολόκληρος ο πλανήτης. Άνοιξε BBC ή CNN και θα δεις να το αναφέρουν κάθε μισή ώρα. Τρείς θάνατοι σε συγκεκριμένες μέρες αποκλείουν την περίπτωση να μιλάμε για σύμπτωση. Σήμερα είναι ο επόμενος. Στίβεν Φόρεστερ, Αμερικάνος μεγιστάνας ακινήτων. Φτωχούλης κι αυτός». «Για δώσε μου ρε Στέφανε την πρώην διεύθυνση της ιστοσελίδας να ρίξω μια ματιά». «Δεν χρειάζεται. Δώσε στο Google το Give Or Die και θα βρεις ένα χαμό φρέσκα άρθρα!» Έκλεισαν μετά από λίγο και ο Μάρκος άνοιξε και πάλι το πρόγραμμα περιήγησης του διαδικτύου ψάχνοντας για πληροφορίες που αφορούσαν στο θέμα. Μισή ώρα αργότερα, είχε επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του φίλου του, από διάφορα έγκυρα διαδικτυακά ειδησεογραφικά πρακτορεία, τα οποία μάλιστα εμφάνιζαν το θέμα σήμερα, μετά το θάνατο και του τρίτου της λίστας, ως πρωτοσέλιδο. Η ιστοσελίδα του τύπου και η σελίδα του στο Facebook είχαν εξαφανιστεί, αλλά ψάχνοντας στα διάφορα Forums και Blogs, βρήκε την τελευταία σημερινή έκδοση της λίστας. Σύμφωνα με έρευνα της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος παγκοσμίως, οι λίστες ανέβαιναν από διαφορετικά μέρη του κόσμου και αυτός, ή αυτοί που τις ανέβαζαν, δεν χρησιμοποιούσαν καν Internet καφέ για το σκοπό τους. Όλες οι παραλλαγές της λίστας είχαν ανέβει από κλεμμένα κινητά τηλέφωνα ή tablets τα οποία αμέσως μετά είχαν απενεργοποιηθεί και μάλλον καταστραφεί. Η ιστοσελίδα που είχε ανεβάσει στην αρχή, είχε
24 www.ntsamis.com δημιουργηθεί με έναν από τους απλούς οδηγούς που υπάρχουν διαθέσιμοι στο διαδίκτυο, οι οποίοι χρεώνουν ένα μικροποσό κάθε μήνα για την υπηρεσία αυτή. Η πληρωμή είχε γίνει με κλεμμένη πιστωτική κάρτα την οποία ο ιδιοκτήτης δεν είχε προλάβει να απενεργοποιήσει. Ο Μάρκος άνοιξε την περιβόητη λίστα στον κειμενογράφο και χωρίς να διαβάσει την εισαγωγή που του είχε αναφέρει ο Στέφανος, προχώρησε στα ονόματα τα οποία αναγράφονταν όλα στα αγγλικά, ενώ ολόκληρη η λίστα ήταν ταξινομημένη σύμφωνα με την ημερομηνία θανάτου. Όταν έφτασε στο πέμπτο κατά σειρά όνομα ένιωσε ακριβώς τι σημαίνει παγώνει το αίμα στις φλέβες. Κοίταξε αμέσως δεξιά, στη στήλη με την ημερομηνία γέννησης, και η συνωνυμία εξαφανίστηκε ως πιθανότητα. Η ημερομηνία θανάτου στη διπλανή στήλη, τον έστειλε να ψάχνει τρέχοντας για το κινητό του. Η Γκρέτα δεν απάντησε ούτε στα τηλέφωνα, ούτε στο μήνυμα. Το μυαλό του Μάρκου είχε μπλοκάρει. Ήταν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα κάποιος άλλος θα της προλάβαινε τα νέα, αφού η καινούργια λίστα, μέχρι το πρωί θα ήταν πρώτη είδηση παντού. Στη συναισθηματική κατάσταση που βρισκόταν τώρα, αυτή θα ήταν η χαριστική βολή για την Γκρέτα. Ο Μάρκος καθόταν αναποφάσιστος δίπλα στο ψυγείο, όταν ο ήχος από το κινητό μέσα στα χέρια του, τον έκανε να τιναχτεί απ τη θέση του. Ήταν εκείνη!
Give Or Die 25 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Η Ιφιγένεια, μέσα στο βαθύ ύπνο της, άπλωσε ασυναίσθητα το χέρι της προς τη μεριά του Αία, διαπιστώνοντας ότι η θέση δίπλα της ήταν άδεια. Την επόμενη στιγμή προχωρούσε στο διάδρομο με κατεύθυνση το γραφείο του. Το πορτατίφ, πάνω στο γραφείο, ήταν αναμμένο και ο Αίας πληκτρολογούσε μανιωδώς στο Laptop. Η Ιφιγένεια του μίλησε χωρίς όμως να ακουστεί κανένας ήχος. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτό δεν την παραξένεψε καθόλου. «Τι κάνεις Αία;» Ο Αίας γύρισε και την κοίταξε. Δηλαδή όχι ακριβώς ο Αίας. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ο Αίας, εκτός από τα μάτια του. Η λάμψη και η ένταση στα μάτια του άντρα απέναντί της, δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τον Αία, ούτε με το ανθρώπινο είδος γενικά. Και πάλι όμως η Ιφιγένεια δεν ταράχτηκε απ την αλλόκοτη εικόνα απέναντί της. «Δεν θυμάσαι τίποτα Ιφιγένεια;» «Τι να θυμηθώ;» «Τη συζήτησή μας πριν μια βδομάδα;» Προσπαθώντας η Ιφιγένεια να θυμηθεί τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών, ένιωσε αμέσως να μπερδεύεται. Τίποτα δεν είχε συνοχή. Σκόρπιες εικόνες, συζητήσεις και συναισθήματα περνούσαν από το μυαλό της, χωρίς όμως να μπορεί να βάλει καμία τάξη. Τις τελευταίες μέρες τις περνούσε στο σπίτι του, και ό,τι έβλεπε κι ένιωθε είχε να κάνει μ εκείνον, αλλά για κάποιο λόγο, ήξερε ότι αυτό που της ζητούσε τώρα να θυμηθεί, δεν υπήρχε καταχωρημένο στις πρόσφατες αναμνήσεις της. «Η λέξη δισυπόστατος σου θυμίζει κάτι;»
26 www.ntsamis.com Η εικόνα που ήρθε στο μυαλό της, μόλις άκουσε τη συγκεκριμένη λέξη, ήταν ένα μεγάλο ασημένιο κλειδί. Όσο πιο πολύ εστίαζε πάνω στο κλειδί, τόσο πιο έντονα ένιωθε ότι υπήρχαν αναμνήσεις κρυμμένες και ξεχασμένες σε κάποιο σημείο του μυαλού της. Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε μέσα στα μάτια του Αία που διατηρούσαν αμείωτη την ένταση και τη λάμψη τους. Αμέσως το κλειδί εξαφανίστηκε από μπροστά της και στη θέση του, ένα ποτάμι αναμνήσεων ξεχύθηκε στο μυαλό της. Μια εβδομάδα πριν. Την ημέρα που πήγε τον Αντώνη στο αεροδρόμιο για να φύγει. Είχε γυρίσει κατευθείαν στο σπίτι του Αία και μετά από ένα εξαντλητικό μαραθώνιο πάθους, έμεινε να κοιμηθεί σπίτι του. Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα, βρέθηκε να κοιτάει αυτά τα ίδια μάτια και να ακούει τα πιο απίστευτα πράγματα από το στόμα του εραστή και παιδικού της φίλου. Υπάρχουν πανομοιότυποι κόσμοι της είπε. Υπάρχουν ψυχές που πηγαινοέρχονται καθημερινά μέσα στα όνειρά τους από τον έναν κόσμο στον άλλο, χωρίς να επηρεάζουν και χωρίς να επηρεάζονται. Και υπάρχουν και οι δισυπόστατοι. Ένα ενεργειακό φαινόμενο που μπορεί να συμβεί μία φορά κάθε δέκα χρόνια. Οι δισυπόστατοι έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν. Όχι μόνο μέσα στα όνειρα αλλά και στην πραγματικότητα. Όχι μόνο σ έναν κόσμο αλλά σε δυο. Και της το είχε αποδείξει. Εκείνος καθόταν όπως τώρα στο γραφείο, ενώ εκείνη Μόνο ένας τρόπος υπήρχε να επιβεβαιώσει τις καινούργιες αναμνήσεις της. Γύρισε το βλέμμα της προς τα πίσω και κοίταξε στην κρεβατοκάμαρα. Το σοκ που ένιωσε ήταν το ίδιο δυνατό με της περασμένης φοράς. Εκείνου η θέση παρέμενε κενή. Δίπλα όμως ήταν εκείνη! Εκείνη και κοιμόταν! Το χέρι της μάλιστα ήταν ακόμα απλωμένο
Give Or Die 27 στη μεριά του! Πριν η σκέψη γίνει τόσο έντονη ώστε να την βγάλει από τον βαθύ της ύπνο, η σιγανή φωνή του την έκανε να γυρίσει και πάλι προς το μέρος του. «Τώρα που θυμήθηκες προσπάθησε να ηρεμήσεις και να παραμείνεις λίγο μαζί μου. Εάν ξυπνήσεις θα είναι πιο δύσκολο να επικοινωνήσω μαζί σου» «Πώς γίνεται να φαίνεται τόσο ζωντανό; Πώς βλέπω τον εαυτό μου στο κρεβάτι;» «Τα ίδια ρωτούσες και πριν μια βδομάδα. Ας πούμε ότι η ενέργειά μου σε κρατάει σ αυτή την κατάσταση αλλά και πάλι υπάρχουν όρια. Προσπάθησε να το αποδεχτείς χωρίς να το αμφισβητείς και θα σ αφήσει να παραμείνεις μαζί μου». «Ποιος θα μ αφήσει;» «Ο εαυτός σου. Η υλική σου υπόσταση σ αυτή τη διάσταση». «Αία τι λες; Όλα αυτά είναι πολύ μπερδεμένα για μένα. Κι αυτά που μου είχες πει τότε για πανομοιότυπους κόσμους και διασταυρωμένες ζωές δεν νομίζω ότι τα έχω κατανοήσει». «Δύσκολο να κατανοήσεις τέτοιες έννοιες χωρίς να βιώσεις τι σημαίνουν στην πράξη, οπότε μην ανησυχείς. Ακόμα και οι επιστήμονές σας που μιλούν για κβαντομηχανική δεν έχουν καν πλησιάσει στην ουσία του πράγματος. Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι ότι με τη βοήθειά σου τελικά ολοκλήρωσα το έργο μου». «Τη βοήθειά μου; Σε τι σε βοήθησα εγώ;» «Πρώτα απ όλα μου έδειξες πώς δουλεύει αυτό το παλιό μαραφέτι». «Αυτό είναι το Laptop σου Αία. Και δεν είναι παλιό, τον περασμένο μήνα το αγόρασες!» «Ναι, αλλά δεν είμαι ο Αίας»
28 www.ntsamis.com ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Ο Μάρκος πήρε μια βαθιά ανάσα και στη συνέχεια, ξεφυσώντας τον αποθηκευμένο στα πνευμόνια του αέρα, πάτησε το κουμπί για ν απαντήσει την εισερχόμενη κλήση. Δεν πρόλαβε καν να μιλήσει πρώτος. «Έχει να κάνει με τον πατέρα μου;» Η φωνή της, αν και ταραγμένη, ακούστηκε στ αυτιά του απίστευτα οικεία. Τώρα συνειδητοποιούσε πόσο του είχε λείψει αυτό το διάστημα. «Όχι Γκρέτα, έχει να κάνει με σένα! Δεν έχει καμία σχέση με το θάνατο του πατέρα σου». «Τι εννοείς δηλαδή κινδυνεύει η ζωή μου;» Ζύγισε για μία και μόνο στιγμή την κατάσταση, και αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. «Όχι απ το τηλέφωνο. Πρέπει να στα πω από κοντά». Η σιωπή απ την άλλη πλευρά, του έδειξε ότι υπήρχαν περιθώρια να πιέσει. «Θα στα πω και θα φύγω Γκρέτα. Απλά είναι από τα θέματα που δεν συζητιούνται στο τηλέφωνο, πίστεψέ με». «Έλα στο Καλαμάκι τότε». Οδηγώντας στην παραλιακή, ο Μάρκος έφερνε τις ελάχιστες κουβέντες που αντάλλαξαν ξανά και ξανά στο μυαλό του, προσπαθώντας να αναλύσει το λόγο που δέχτηκε να συναντηθούν. Την ιστορία με τη λίστα, και να την είχε ακούσει, σίγουρα δεν την είχε συνδέσει ακόμα με τον εαυτό της, αλλιώς θα του το είχε αναφέρει ήδη. Εξάλλου η έκδοση της λίστας που είχε διαβάσει, ήταν μόλις αναρτημένη στο διαδίκτυο. Η απόφασή της να δεχτεί να συναντηθούν, φαινόταν ότι είχε να κάνει περισσότερο με την ίδια κι εκείνον. Ίσως είχε έρθει η ώρα. Ίσως ο
Give Or Die 29 κύκλος του θυμού έκλεινε. Όση χαρά όμως του έδινε αυτή η σκέψη, η πιθανότητα να υπήρχε κάποια αλήθεια στην ιστορία με τη λίστα, τα μαύριζε όλα. Το ρολόι του αυτοκινήτου έδειχνε τέσσερις και τέταρτο όταν έσβησε τη μηχανή. Το μεγαλοπρεπές γιότ, πρυμνοδετημένο μπροστά στα γραφεία του λιμεναρχείου, φάνταζε, έτσι όπως ήταν ακίνητο, σαν τετραώροφο οικοδόμημα χτισμένο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας, με τους φανοστάτες του λιμανιού να του δίνουν μια απόκοσμη λάμψη. Το μαύρο Range Rover με τους σωματοφύλακες της βραδινής βάρδιας, ήταν παρκαρισμένο τρία αυτοκίνητα μακριά, με τη μούρη προς τη μεριά του σκάφους. Πρέπει να είχαν ειδοποιηθεί ήδη, αφού δεν έδειξαν κανένα σημάδι ανησυχίας όταν τον είδαν να κατεβαίνει από τ αμάξι. Κάλεσε την Γκρέτα στο κινητό, η οποία χωρίς να απαντήσει, πάτησε από μέσα το κουμπί ενεργοποίησης της ηλεκτρικής ράμπας και αμέσως μετά, μέσα στην απόλυτη ησυχία της πρωινής αυτής ώρας, ακούστηκε ο συναγερμός του σκάφους να απενεργοποιείται. Μέχρι να φτάσει ο Μάρκος στην πίσω συρόμενη πόρτα με το έμβλημα του ομίλου πάνω, η Γκρέτα είχε βγει στο κατάστρωμα. Ευτυχώς δεν είχε χάσει άλλο βάρος, αλλά τα μαύρα μάτια της, βαθουλωμένα στις κόγχες τους, πρόδιδαν το κλάμα και τις άυπνες νύχτες που περνούσε τους τελευταίους μήνες. Ο Μάρκος έμεινε ακίνητος, δυο μέτρα μακριά της, αναποφάσιστος για την επόμενη κίνηση. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να την σφίξει πάνω του, αλλά από την άλλη δεν ήθελε και να την πιέσει με κανένα τρόπο. Πριν προλάβει να μιλήσει, η Γκρέτα έπεσε με φόρα στην αγκαλιά του. Λυγμοί χωρίς δάκρυα την τράνταζαν ολόκληρη, ενώ επαναλάμβανε ψιθυριστά στ αυτί του την
30 www.ntsamis.com ίδια λέξη. «Συγγνώμη» Την σήκωσε στα χέρια του, ανησυχώντας ακόμα μια φορά για το βάρος της, και πέρασε τη συρταρωτή πόρτα, μπαίνοντας στο κεντρικό σαλόνι του σκάφους. Κάθισε έξωέξω στην πολυθρόνα χωρίς να την μετακινήσει καθόλου, αφήνοντάς την δεμένη χέρια-πόδια πάνω του. Η αίσθηση να την έχει και πάλι στην αγκαλιά του ήταν απερίγραπτη. «Δεν φταις σε τίποτα. Μη ζητάς συγγνώμη. Άνθρωπος είσαι Γκρέτα, δεν είσαι Θεός» «Εσύ δεν μου έκανες κάτι. Να με βοηθήσεις ήθελες». «Η Δέσποινα με είχε προειδοποιήσει. Κάποια στιγμή όταν θα έβγαινε ο θυμός σου στην επιφάνεια δεν θα δεχόσουν κανέναν γύρω σου. Όλοι θα σου φταίγανε. Ήλπιζα να την γλυτώσω, αλλά τελικά όταν έλεγε όλοι, εννοούσε όλοι. Οπότε» Η Γκρέτα έκλεισε το στόμα του με το δικό της κόβοντας τη φράση του στη μέση. Ολόκληρο το είναι τους ανταποκρίθηκε αμέσως και τα δυνατά συναισθήματα σε συνδυασμό με την έλλειψη επαφής για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, τους έκαναν να σκίσουν σχεδόν τα ρούχα από πάνω τους. Η συσσωρευμένη ενέργειά τους, εκδηλωνόταν με ανεξέλεγκτο τρόπο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σταματήσουν ούτε για μια ανάσα, ανάμεσα στους αλλεπάλληλους οργασμούς. Μία ώρα αργότερα εξουθενωμένοι και οι δυο από το έντονο πάθος έσυραν τα πόδια τους μέχρι την κουζίνα για να πιούν ένα ποτήρι νερό. Κάθισαν γυμνοί, αντικριστά, στα ψηλά σκαμπό που υπήρχαν στο πάσο, και κοιτάζονταν χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν ακόμα ούτε λέξη. Ένα χαμόγελο είχε κάνει πάλι την εμφάνισή του στο κάτω χείλος της Γκρέτας. Πέρασε το πόδι της κάτω από το
Give Or Die 31 πάσο και το ακούμπησε απαλά πάνω στον μηρό του. Η αντίδραση ήταν άμεση Τους πήρε ένα μισάωρο ακόμα για να βρεθούν στη μεγάλη μπανιέρα-τζακούζι του σκάφους με το καυτό νερό να τους αναζωογονεί και το υδρομασάζ να τους χαλαρώνει επιτέλους από την φρενίτιδα που τους είχε καταλάβει. Τα πόδια τους συνέχιζαν να είναι ενωμένα κάτω από το νερό, αλλά τα σώματά τους βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας. «Γιατί κινδυνεύει η ζωή μου Μάρκο;» «Γιατί μας στέρησες αυτό!» «Πλάκα κάνεις ε;» «Ναι, πλάκα κάνω! Απ ότι φαίνεται η ζωή σου κινδυνεύει λόγω της περιουσίας σου» «Τι εννοείς;» Όταν ξεκίνησε να της εξηγεί την κατάσταση η Γκρέτα τον διέκοψε αφού ήταν ήδη ενημερωμένη. Με την ασταμάτητη έρευνα που έκανε για τον πατέρα της είχε πέσει πολλές φορές την τελευταία εβδομάδα στα δημοσιεύματα που αφορούσαν στη λίστα, αλλά τα είχε αγνοήσει αφού δεν την αφορούσαν άμεσα. «Και πιστεύει ο κόσμος τις βλακείες του τρελού;» «Στην αρχή κανείς. Τώρα όμως έχει τρεις σωστές προβλέψεις πίσω του. Ο μισός πλανήτης ασχολείται μαζί του». «Εσύ τι πιστεύεις;» Την κοίταξε μέσα από τους ατμούς για να δει κατά πόσο ήταν έτοιμη να ακούσει μια πραγματική ανάλυση των όσων πίστευε ο ίδιος ή αν έπρεπε να το πάει πιο μαλακά λόγω της κατάστασης. Τα μάτια της, έδιναν την εντύπωση ότι μόλις είχε γυρίσει από τον κόσμο των νεκρών. Αυθόρμητα ο Μάρκος σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε ο κόσμος όταν έλεγε ότι τα καλύτερα πηδήματα πέφτουν μετά από κηδείες!. Δεν
32 www.ntsamis.com υπήρχε λόγος να χαλάσει ακόμα την ατμόσφαιρα. Τι τώρα, τι σε μια ώρα «Μόλις βγούμε από δω θα φτιάξουμε ένα γερό πρωινό και θα τα δούμε όλα στον υπολογιστή». Τον κοίταξε και γλίστρησε το σώμα της λίγο πιο βαθιά μέσα στο ζεστό νερό. Τα πόδια της τυλίχτηκαν γύρω του και η αποχή τόσων μηνών προκάλεσε και πάλι τη σωστή αντίδραση. Αυτή τη φορά όλα έγιναν πιο αργά και ήρεμα, δίνοντάς τους το περιθώριο να ασχοληθούν περισσότερο ο ένας με τον άλλο. Στις έξι και μισή άρχισε να χτυπάει το κινητό της. Βγήκαν από το μπάνιο και τυλίχτηκαν σε φρεσκοπλυμένα μαλακά μπουρνούζια, που είχαν κι αυτά το έμβλημα του ομίλου κεντημένο στην πλάτη. Ανέβηκαν στην κουζίνα όσο η Γκρέτα μιλούσε με έναν από τους δικηγόρους της, ο οποίος ήταν ο πρώτος, μετά τον Μάρκο, που είχε δει το όνομά της στην καινούργια λίστα. Έφαγαν ένα πλούσιο πρωινό μπροστά στη μεγάλη τηλεόραση του σαλονιού, παρακολουθώντας δορυφορικά ειδήσεις από όλα τα μεγάλα κανάλια του κόσμου. Στα περισσότερα απ αυτά το συγκεκριμένο θέμα είχε πάρει ήδη μεγάλες διαστάσεις. Όταν μάζεψαν τα πιάτα από μπροστά τους, η Γκρέτα του έδωσε το ασύρματο πληκτρολόγιο και το ποντίκι και ενεργοποίησε την τηλεόραση να λειτουργεί ως σταθμός εργασίας συνδεδεμένος με το Internet. Ο Μάρκος ακολούθησε τα βήματα που είχε κάνει και πριν μια ώρα, αλλά η καινούργια λίστα είχε ήδη εξαφανιστεί από το συγκεκριμένο forum. Προετοιμασμένος για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είχε στείλει τη λίστα ως συνημμένο αρχείο στο δικό του email, οπότε άνοιξε την προσωπική του αλληλογραφία κατευθείαν από τον server
Give Or Die 33 και κατέβασε το αρχείο στον εξωτερικό σκληρό δίσκο. Με το πάτημα του ποντικιού η λίστα άνοιξε στην οθόνη της τηλεόρασης μπροστά τους. Έδειξε στην Γκρέτα τη γραμμή που την αφορούσε, στην οποία η ημερομηνία θανάτου ήταν για το ερχόμενο Σάββατο, δηλαδή δύο μέρες μετά. Ήταν η επόμενη υποψήφια μετά τον Αμερικάνο μεγιστάνα ακινήτων. Ξαναγύρισε στην αρχή της λίστας για να διαβάσουν μαζί την εισαγωγή. Δεν φύτρωσε χειρότερη καμιά εφεύρεση στον κόσμο απ το χρήμα. Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει, δασκαλεύει και πλανεύει το φρόνιμο μυαλό να κυνηγάει της ντροπής τα έργα, μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης και να κατέχει μύριες όσες βρωμιές. Όσοι τέτοιον ανοίγουν δρόμο, κάποτε, και στην ώρα, πληρώνουν ακριβά Αυτά είναι λόγια που γράφτηκαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν από τον Έλληνα τραγικό ποιητή Σοφοκλή, στην Αντιγόνη, στίχοι 296 304. Ένα απλό μέσο ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, το χρήμα, εξελίχτηκε μέσα σε λίγους αιώνες σε εργαλείο συσσώρευσης πλούτου, εξουσίας και δύναμης. Η κάθετη αύξηση του πληθυσμού στον πλανήτη ευνοεί πολλαπλασιαστικά τη συσσώρευση αυτή, με αποτέλεσμα τη δημιουργία όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών χασμάτων. Λιγότεροι από εκατό άνθρωποι παγκοσμίως, έχουν στα χέρια τους σήμερα τόση περιουσία όση έχει ο μισός πληθυσμός του πλανήτη. Το έξι τοις εκατό του πληθυσμού ελέγχει το ενενήντα τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου. Ελάχιστοι απ αυτούς διαθέτουν κάτι από το πλεόνασμά τους προκειμένου να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους οι οποίοι υποφέρουν και βιώνουν την εξαθλίωση. Αντίθετα υπάρχουν εκατομμύρια άλλοι που δίνουν από το υστέρημά τους για τον ίδιο σκοπό. Ο εγωκεντρισμός, η έπαρση και η ματαιοδοξία, καθιστούν
34 www.ntsamis.com τον κάθε έναν από τους σημερινούς κροίσους, ανίκανο να διαχειριστεί την περιουσία του προς όφελος του ανθρώπινου είδους και του πλανήτη που ζει. Η φτώχεια δεν υφίσταται επειδή λιγοστεύουν τα αγαθά η φτώχεια είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης απληστίας. Οι φυσικοί πόροι του πλανήτη επαρκούν για να καλυφθούν οι ανάγκες όλων των ανθρώπων χωρίς να επιβαρυνθεί το περιβάλλον. Ο άνθρωπος όμως, ως άπληστο ον, θέλει να καλύψει και όλες του τις επιθυμίες, κάτι το οποίο θα ήταν απολύτως αποδεκτό εάν και εφόσον δεν γινόταν εις βάρος των υπολοίπων και του περιβάλλοντος. Ένα ιδιωτικό αεροπλάνο είναι μια επιθυμία. Ένα πιάτο φαί όμως είναι και θα παραμείνει μία ανάγκη. Οι ανάγκες των δίπλα προηγούνται πάντα των επιθυμιών σου. Απευθύνομαι σε σένα πλούσιε! Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας σου είναι θαμμένο σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Αυτό το πλεόνασμα δεν θα το χρειαστείς ούτε εσύ, ούτε οι δέκα επερχόμενες γενεές σου, όσα παιδιά και να κάνεις. Οι ανάγκες σου είναι ήδη υπερκαλυμμένες και ο θάνατος δεν είναι κάτι που μπορείς να διαπραγματευτείς, όσο χρήμα και να συσσωρεύσεις. Η ασφάλεια που νιώθεις συσσωρεύοντας είναι πλασματική. Την ίδια στιγμή, δίπλα σου πεθαίνουν τώρα συνάνθρωποί σου, γιατί δεν έχουν ούτε τα προς το ζην. Το άχρηστο αποθηκευμένο χρήμα σου, τραβάει σαν μαγνήτης πάνω του όλο και περισσότερο χρήμα, το οποίο προέρχεται κυρίως από το συνεχές σφίξιμο του λουριού στον λαιμό των αδυνάτων. Ένα παιδί στα τρία, παγκοσμίως, υποφέρει από υποσιτισμό, ενώ την ίδια στιγμή εσύ πληρώνεις μια περιουσία για να φας μπριζόλα από μοσχάρι που του κάνουν μασάζ ανθρώπινα χέρια καθ όλη τη διάρκεια της ζωής του, για να φτάσει το κρέας στο πιάτο σου, όσο μαλακό το θες. Ο παραλογισμός στο
Give Or Die 35 μεγαλείο του. Οι συνέπειες του πλουτοκρατισμού είναι πλέον καταστρεπτικές, τόσο για τον συνάνθρωπό σου που δεν έχει να φάει, όσο και για τον πλανήτη που δεν μπορεί να συντηρήσει τα είδη του, αφού καταστρέφεις χωρίς οίκτο το οικοσύστημά του, στο βωμό της συσσώρευσης περισσότερου χρήματος. Πλούσιε, έχω τη δυνατότητα να βάλω τέλος στη ζωή σου. Έχεις τη δυνατότητα να το αποτρέψεις με έναν και μόνο τρόπο. Θα παραχωρήσεις το ένα τρίτο της περιουσίας σου στις είκοσι διεθνείς οργανώσεις που αναγράφονται στο τέλος της λίστας, ισόποσα. Οι άνθρωποι στις οργανώσεις αυτές έχουν κοινό στόχο να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους και τη φύση. Το περίσσευμά σου, είναι το μέσο που χρειάζονται για να το πετύχουν. Η λύση που δίνω είναι πυροσβεστική, αφού η ανάγκη αποκατάστασης του κοινωνικού χάσματος που διευρύνεται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς, είναι πλέον επιτακτική, ακόμα και για τη δική σου ασφάλεια. Επαναστάσεις του παρελθόντος όπως η Γαλλική, η Ρώσικη και τόσες άλλες, δίνουν σαφή εικόνα για τ αποτελέσματα της συνεχόμενης καταπίεσης εις βάρος των αδυνάτων. Η δύναμη που σου έδωσαν τα ΜΜΕ με την ελεγχόμενη (από εσένα) πληροφόρηση, εξουδετερώνεται τώρα από την διαδραστικότητα του διαδικτύου. Η πρότασή μου δεν σχετίζεται με κανενός είδους πολιτική, θρησκεία ή ιδεολογία. Δεν ευελπιστώ να ανατρέψω κανένα κατεστημένο, ούτε να το αντικαταστήσω με κάποιο άλλο. Δες την πρότασή μου ως σανίδα σωτηρίας και μόνο. Ουσιαστική λύση στο πρόβλημα θα δοθεί μόνο όταν αφυπνιστεί ο άνθρωπος εσωτερικά και κατανοήσει τις πραγματικές αξίες της ζωής, οι οποίες σίγουρα δεν μετριούνται με γνώμονα το χρήμα. Αυτή τη στιγμή, με τη
36 www.ntsamis.com νοοτροπία που επικρατεί, ενενήντα στους εκατό ανθρώπους θα συμπεριφέρονταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφέρεσαι κι εσύ, εάν βρίσκονταν στη θέση σου. Εσύ όμως, εσύ που κατάφερες να πετύχεις ανάμεσα σε τόσους άλλους και να φτάσεις στην πλασματική κορυφή που όλοι οραματίζονται, έχεις ένα λόγο παραπάνω να χρησιμοποιήσεις τις ικανότητές σου και να προσεγγίσεις στα προβλήματα που γιγαντώνονται απ αυτή την ανεξέλεγκτη ανισότητα. Υπάρχουν ήδη κάποιοι ανάμεσά σας που ακολουθούν αυτό το δρόμο από μόνοι τους, αλλά αναλογικά είναι ελάχιστοι, ενώ τα χρονικά περιθώρια στενεύουν. Πίστεψέ με πλούσιε, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες! Δεν θα πάρεις τίποτα απ όλα αυτά μαζί σου φεύγοντας! Στο θάνατο μπροστά δεν υπάρχει πλούσιος και φτωχός! Δεν υπάρχει δυνατός και αδύναμος! Ήρθες χωρίς τίποτα και θα φύγεις χωρίς τίποτα. Αν φερθείς έξυπνα και με πιστέψεις, θα ζήσεις, και θα ζήσεις μια πιο ποιοτική ζωή αφού το αποτέλεσμα της πράξης σου, έστω και μ αυτό τον τρόπο, θα σε μεταμορφώσει. Αν όχι, λυπάμαι, αλλά ήρθε η ώρα που αναφέρει ο Σοφοκλής για σένα. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 Όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ το ρολόι στην οθόνη του κινητού της Ιφιγένειας έδειχνε δέκα και πέντε. Για ακόμη μια φορά δεν είχε καταφέρει να έρθει στην ώρα της. Διέσχισε βιαστικά το διάδρομο και σταμάτησε μπροστά στη μικρή μαύρη επιγραφή που έγραφε το όνομα και τον τίτλο της γιατρού της. Ψυχίατρος - Ψυχοθεραπεύτρια Ζωή Κάλμα. Κάθε φορά που κοίταζε την επιγραφή θυμόταν την
Give Or Die 37 πρώτη της επίσκεψη εκεί, δυο μήνες νωρίτερα. Στα χάλια που ήταν εκείνη τη μέρα, με τα μάτια βουρκωμένα και κατακόκκινα, είχε μπερδέψει το επώνυμο της γιατρού και την είχε πει κυρία Κλάμα. Η αντίδραση της γιατρού την είχε κάνει να την συμπαθήσει αμέσως. «Το κλάμα ήρθε μαζί σου. Εγώ θα προσπαθήσω να φέρω την κάλμα». Ενώ το σχεδίαζε καιρό να επισκεφτεί έναν ειδικό, η αφορμή που την είχε οδηγήσει τελικά στην ψυχίατρο, ήταν τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας. Από μικρή η Ιφιγένεια ένιωθε ότι είναι διαφορετική. Το ενδιαφέρον της για το σεξ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα απ όλες τις συμμαθήτριες της. Από τη στιγμή που μπήκε στον κόσμο του, το σεξ έγινε το κυρίαρχο στοιχείο στο μυαλό και στη ζωή της. Το μεγαλύτερο μέρος των καθημερινών σκέψεων και πράξεών της, περιστρεφόταν γύρω απ αυτό. Μέχρι να τελειώσει το σχολείο είχε χάσει το λογαριασμό των ανδρών που είχε πάει. Οι μόνιμες σχέσεις δεν την συγκινούσαν καθόλου. Το σεξ γι αυτήν δεν συμπλήρωνε την σχέση. Η σχέση ήταν απλά μια καλή δικαιολογία για σεξ. Η ανάγκη της για σεξ είχε εξελιχθεί σε βουλιμία, με αποτέλεσμα τελικά να την κουράζει, όπως κουράζει και οποιαδήποτε άλλη ψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Όταν γνώρισε τον Αντώνη κάτι μέσα της άλλαξε. Μπορεί να είχε να κάνει με τον ίδιο τον Αντώνη ή μπορεί και να είχε φτάσει στα όριά της. Τον παντρεύτηκε με τον ίδιο τρόπο που πιάνει ο ναυαγός το σωσίβιο. Δεν φτάνει όμως μόνο να πιαστείς από το σωσίβιο, πρέπει και να κολυμπήσεις για να σωθείς. Πέρασαν πέντε μήνες που ήταν κυρία στο γάμο της. Πέντε μήνες καταπίεζε τις ανάγκες της, προσαρμόζοντας τις ορέξεις της στις δυνατότητες του Αντώνη, και στη δική της αυτοϊκανοποίηση. Μέχρι την προηγούμενη μέρα από τη μέρα που πήγε για πρώτη φορά