Το σύνδρομο Asperger περιέγραψε πρώτος ένας Γερμανός γιατρός, ο Hans Asperger, το 1944 (έναν χρόνο μετά την πρώτη αναφορά του Leo Kanner στον αυτισμό). Στην έκθεσή του, ο Δρ. Asperger, ανέφερε άτομα τα οποία παρουσίαζαν ιδιοσυγκρασιακή και περίεργη συμπεριφορά.
Τα παιδιά με σύνδρομο Asperger δείχνουν μια ανικανότητα στην κατανόηση πολύπλοκων κανόνων της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, είναι αφελή, εγωκεντρικά, μπορεί να μην τους αρέσει η σωματική επαφή, μιλάνε προς τους ανθρώπους και όχι μαζί τους, δεν καταλαβαίνουν ανέκδοτα, ειρωνεία ή μεταφορές, χρησιμοποιούν μονότονο ή μονοκόμματο, αφύσικο τόνο φωνής, χρησιμοποιούν ακατάλληλα βλέμματα και γλώσσα του σώματος είναι αναίσθητα και τους λείπει η διπλωματικότητα, παρερμηνεύουν κοινωνικές υποδείξεις. Δεν μπορούν να κρίνουν την "κοινωνική απόσταση" παρουσιάζουν φτωχή ικανότητα να αρχίσουν και να κρατήσουν μια συζήτηση, έχουν αναπτύξει καλά την ομιλία τους, αλλά έχουν φτωχή επικοινωνία. Μερικές φορές τα χαρακτηρίζουν "μικρούς δασκάλους" (ξερόλες) επειδή το στυλ ομιλίας τους είναι τόσο ώριμο και σχολαστικό. Τα εκμεταλλεύονται με ευκολία (δεν καταλαβαίνουν ότι κάποιες φορές κάποιοι λένε ψέματα ή τα κοροϊδεύουν) και συνήθως έχουν την επιθυμία να είναι μέρος του κοινωνικού συνόλου (συναναστροφή με συνομηλίκους).
Λεξιλόγιο Καθαρή ομιλία πριν από την ηλικία των τεσσάρων ετών Η γραμματική και το λεξιλόγιo είναι συνήθως πολύ καλά Μερικές φορές η ομιλία είναι επιτηδευμένη και επαναληπτική Η φωνή τείνει να είναι επίπεδη και δίχως συναίσθημα Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους
Γνωστική λειτουργία Εμμονή με περίπλοκα θέματα, όπως σχέδια, τον καιρό, μουσική, ιστορία, κ.τ.λ. Συνήθως περιγράφονται ως εκκεντρικοί Το I.Q. τους συνήθως καλύπτει όλα τα επίπεδα, αλλά πολλά από αυτά τα άτομα είναι πάνω από το κανονικό επίπεδο στις λεκτικές ικανότητες και κάτω από το κανονικό επίπεδο στις πρακτικές ικανότητες. Πολλά από αυτά τα άτομα έχουν δυσλεξία, προβλήματα γραφής και δυσκολία με τα μαθηματικά Έλλειψη κοινής λογικής Συγκεκριμένη σκέψη (αντίθετα με αφηρημένη σκέψη)
Συμπεριφορά οι κινήσεις είναι συνήθως αδέξιες και άχαρες περίεργες μορφές αυτόδιεγερτικής συμπεριφοράς τα αισθητηριακά προβλήματα δεν μοιάζουν να είναι τόσο έντονα όσο σε άλλες μορφές αυτισμού έχουν κοινωνική αντίληψη, αλλά εκδηλώνουν ακατάλληλη παλινδρομική αλληλεπίδραση
DSM-IV ICD10 Α. Ποιοτικό έλλειμμα σε σχέση με την κοινωνική αλληλεπίδραση, όπως αυτή εκδηλώνεται από δύο τουλάχιστον από τα ακόλουθα: Εμφανές έλλειμμα (ανεπάρκεια) στη χρήση πολλαπλών προφορικών συμπεριφορών, όπως κοίταγμα κατά πρόσωπο, εκφράσεις προσώπου, στάσεις σώματος και χειρονομίες για ρύθμιση κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Αδυναμία ανάπτυξης σχέσεων με συνομήλικους, ανάλογες του επιπέδου ανάπτυξης. Έλλειψη αυθόρμητης αναζήτησης να μοιραστεί απόλαυση, ενδιαφέροντα ή επιτεύγματα με άλλα πρόσωπα (π.χ. λόγω έλλειψης επίδειξης, παρουσίασης ή επισήμανσης αντικειμένων ενδιαφέροντος σε άλλα πρόσωπα). Έλλειψη κοινωνικής ή συναισθηματικής αμοιβαιότητας. Β. Περιορισμένα επαναληπτικά και στερεότυπα μοτίβα συμπεριφοράς, ενδιαφέροντα και δραστηριότητες, όπως αυτά εκδηλώνονται σε δύο τουλάχιστον από τα ακόλουθα: Έντονη απασχόληση με ένα ή περισσότερα στερεότυπα και περιορισμένα μοτίβα ενδιαφέροντος, που είναι μη φυσιολογικά είτε σε ένταση είτε σε προσήλωση. Εμφανής άκαμπτη εμμονή σε συγκεκριμένες, μη λειτουργικές ρουτίνες ή τυπικές συμπεριφορές. Στερεότυπες και επαναληπτικές κινητικές ιδιομορφίες (π.χ. κτύπημα η στράβωμα χεριού ή δακτύλου, ή περίπλοκες κινήσεις ολόκληρου του σώματος). Έμμονη απασχόληση με μέρη αντικειμένων Γ. Η διαταραχή προκαλεί κλινικά σημαντικές αναπηρίες στο κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλα σημαντικά πεδία λειτουργίας. Δ. Δεν υπάρχει κλινικά σημαντική γενική καθυστέρηση στο λόγο (π.χ. απλές λέξεις χρησιμοποιούνται μέχρι την ηλικία των δύο ετών, επικοινωνιακές φράσεις χρησιμοποιούνται μέχρι την ηλικία των τριών ετών). Ε. Δεν υπάρχει κλινικά σημαντική καθυστέρηση στη γνωστική ανάπτυξη ή στην ανάπτυξη, ανάλογα με την ηλικία, ικανοτήτων αυτοβοήθειας, προσαρμοστικής συμπεριφοράς (άλλης εκτός της κοινωνικής αλληλεπίδρασης) και περιέργειας για το περιβάλλον στην παιδική ηλικία. Στ. Τα κριτήρια δεν ικανοποιούνται για κάποια άλλη συγκεκριμένη διαταραχή της ανάπτυξης ή ψυχική νόσο.
Οι ερευνητές πιστεύουν, ότι το σύνδρομο Asperger είναι πιθανόν κληρονομικό επειδή πολλές οικογένειες αναφέρουν, ότι υπάρχει ιστορικό. Επιπρόσθετα, διαταραχές όπως η κατάθλιψη και η διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) συχνά αναφέρονται ότι συνυπάρχουν σε άτομα με σύνδρομο Asperger, όπως επίσης και σε άλλα μέλη της οικογένειάς τους. Επί του παρόντος δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή για άτομα με το σύνδρομο Asperger. Ως ενήλικοι μπορούν να ζήσουν μια παραγωγική ζωή και ανεξάρτητοι. Μερικοί εργάζονται αποτελεσματικά σε κάποια δουλειά (πολλοί είναι καθηγητές, προγραμματιστές υπολογιστών, οδοντίατροι) και δημιουργούν οικογένεια. Μερικές φορές συχνά θεωρείται ότι όλοι όσοι έχουν αυτισμό και έχουν υψηλές επιδόσεις, φέρουν το σύνδρομο Asperger. Ωστόσο, είναι γνωστό σήμερα ότι υπάρχουν αρκετές άλλες μορφές αυτισμού, του αποκαλούμενου ως "λειτουργικού αυτισμού", όπου τα άτομα αποδίδουν με υψηλές επιδόσεις χωρίς να εμφανίζουν τα καθαυτά συμπτώματα του συνδρόμου Asperger. - five year old with Asperger s Syndrome chatting with his mom http://www.youtube.com/watch?v=chh45ue_y7k four year old with aspergers syndrome and hyperlexia drawing numbers with chalk http://www.youtube.com/watch?v=myzadof-yio
Μάθημα 2 ο
Ορισμοί Ο νόμος του Weber-Ο νόμος του Fechner Η αντίληψη του ήχου Ακουστότητα του ήχου Διαχωρισμός συχνοτήτων ήχου Το φαινόμενο της ακουστικής επικάλυψης Η εμπειρία επιδρά στην ακουστική αντίληψη και τις ακουστικές οδούς
Επίπεδο συνείδησης Αισθητικότητα Μνήμη Μάθηση Σωματικές & ειδικές αισθήσεις Κίνητρα Αντίληψη Αξιολόγηση Επιλογή Μετωπιαίος λοβός Συμπεριφορά (αντιδράσεις)
Η αντίληψη (αντί + λαμβάνομαι) είναι ή λήψη του κόσμου δια των αισθήσεων. Ο όρος αντίληψη αναφέρεται στα μέσα, τρόπους με τους οποίους οι πληροφορίες που αποκτώνται μέσω των οργάνων αίσθησης μετασχηματίζονται σε εμπειρία αντικειμένων, γεγονότων, ήχων, γεύσεων, κ.λπ.. (Roth 1986). Ή διαφορετικά. Αντίληψη είναι η διαδικασία ερμηνείας των πληροφοριών που εισέρχονται στον εγκέφαλο μέσω των αισθητηριακών οργάνων, για τη σχηματοποίηση αντικειμένων, εικόνων, ήχων, προτάσεων κ.λ.π. Ερεθίσματα οπτικά, ηχητικά κ.λπ. μεταφέρονται από τα αισθητήρια όργανα μέσω του νευρικού συστήματος στον εγκέφαλο, όπου ερμηνεύονται ως διαφορετικά είδη αισθήσεων. Οι άνθρωποι προκειμένου να αντιληφθούν όσα τους περιβάλλουν χρησιμοποιούν πέντε βασικές αισθήσεις: την όραση, την ακοή, την αφή, την όσφρηση και τη γεύση.
Αντίληψη είναι η διαδικασία μέσω της οποίας επιλέγουμε, προσλαμβάνουμε, οργανώνουμε και αναγνωρίζουμε τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος ώστε να τα συνδέσουμε με νόημα και σημασία. Οι αντιλήψεις δεν είναι άμεσες καταγραφές του κόσμου, αλλά δημιουργούνται εσωτερικά σύμφωνα με εγγενείς κανόνες και περιορισμούς που επιβάλλονται από τις ικανότητες του νευρικού συστήματος.
Ο Weber (1795-1878) προσπάθησε να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με την αντίληψη. Διατύπωσε λοιπόν ένα δικό του νόμο: η ελάχιστη αντιληπτή μεταβολή στην ένταση του φυσικού ερεθίσματος είναι ανάλογη της αρχικής έντασης του. Υπάρχει δηλαδή μια σχέση της αρχικής έντασης με τη διαφορά (μεταβολή) η οποία είναι μια σταθερά (ΔΙ/Ι=k).
O Fechner διατύπωσε τη δική του εκτεταμένη θεωρία η οποία λέει ότι καθώς η ένταση του φυσικού ερεθίσματος αυξάνει, η ευαισθησία μας σε αυτό μειώνεται (S=klog(I)). Τη δεκαετία του 50 ο Smith Stevens (1906-1973) επαναδιατύπωσε το νόμο του Fechner.
Πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον ήχο; Υπάρχει υποκειμενικότητα στην αντίληψη του ήχου; Όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τα ίδια παρουσία ενός συγκεκριμένου ηχητικού ερεθίσματος;
Στην αντίληψη του ήχου ρόλο παίζουν τα: Ακουστικά χαρακτηριστικά ήχου Ανατομο-φυσιολογία του ακουστικού συστήματος Είδος ήχου Ενδιαφέρον Προσοχή Ψυχική διάθεση
Το ανθρώπινο αυτί μπορεί να αντιληφθεί τις συχνότητες μεταξύ 20-20000 Hz, Τα όρια αυτά μεταβάλλονται από άνθρωπο σε άνθρωπο και επηρεάζονται από παράγοντες όπως: η προδιάθεση του κάθε ατόμου, παθολογικά αίτια ηλικία, φύλο, περιβάλλον διαμονής και εργασίας http://www.youtube.com/watch?v=qnf9nzvnd1k
Ακουστικά χαρακτηριστικά του ήχου Συχνότητα Ψυχοακουστικά χαρακτηριστικά ήχου Ύψος Ένταση Ακουστότητα Μήκος Διάρκεια
Τα ακουστικά κύματα γίνονται αντιληπτά από τον άνθρωπο μέσω του αισθητηρίου της ακοής Το αυτί: μετατρέπει το ηχητικό σήμα σε νευρικό ερέθισμα Το ακουστικό νεύρο: μεταβιβάζει το νευρικό ερέθισμα στον εγκέφαλο Το κέντρο ακουστικής αντίληψης: βρίσκεται στον εγκέφαλο. Μετατρέπει τα νευρικά ερεθίσματα σε ακουστική αντίληψη Η ανάλυση της πληροφορίας γίνεται από νευρώνες που απαντούν σε τόνους που έχουν μόνο μία νότα διαφορά. Μερικοί νευρώνες απαντούν μόνο σε μικρή κλίμακα συχνοτήτων, ενώ άλλοι αντιδρούν σε ευρύτερη. Μερικοί νευρώνες επίσης, αντιδρούν μόνο στην αρχή ενός ήχου, ενώ άλλοι μόνο στο τέλος ενός ήχου.
Η απόκριση του αυτιού στα δύο χαρακτηριστικά του ήχου δεν είναι γραμμική Ένταση (στάθμη) Συχνότητα Το αυτί μπορεί να διακρίνει περίπου 280 διαφορετικές στάθμες και 1400 συχνότητες Τα υποκειμενικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την απόκριση του αυτιού είναι Η ακουστότητα Το ύψος Η χροιά
Η ένταση του ήχου εξαρτάται από το πλάτος της παλµικής κίνησης που παρήγαγε το ηχητικό κύµα. Ειδικότερα, η ένταση είναι ανάλογη προς το τετράγωνο του πλάτους του ηχητικού κύµατος. Είναι αντικειµενική ιδιότητα του κύµατος και µπορεί να µετρηθεί µε κατάλληλες συσκευές (π.χ. παλµογράφος). Η ακουστότητα ενός ήχου είναι το υποκειμενικό εκείνο γνώρισµα του ήχου που µας επιτρέπει να τον χαρακτηρίσουµε ως ασθενή (σιγανό) ή ισχυρό (δυνατό). Η ακουστότητα του ήχου εξαρτάται από την ένταση του ήχου που παρήγαγε το ηχογόνο σώµα. Όσο µεγαλύτερη είναι η ένταση του ήχου τόσο µεγαλύτερη είναι και η ακουστότητα. Η σχετική ακουστότητα που ακούει το ανθρώπινο αυτί λέγεται στάθµη θορύβου και µετριέται σε ντεσιµπέλ (db). Η διαβάθµιση των ντεσιµπέλ είναι λογαριθµική. Ένας ήχος 10 db είναι 10 φορές δυνατότερος από τον ήχο Ο db που είναι το κατώφλι της ακοής, αλλά ο ήχος 20 db δεν είναι 2 φορές παρά 10 φορές δυνατότερος από αυτόν των 10 db και 100 φορές δυνατότερος από το κατώφλι της ακοής. Η ακουστότητα ενός ήχου εξαρτάται και από την απόσταση του αυτιού από την ηχητική πηγή.
Το 1933 ο Fletcher και ο Munson, στα εργαστήρια της Bell, έκαναν διάφορα πειράματα. Ρώτησαν ένα μεγάλο πλήθος ακροατών, να συγκρίνουν σε σχέση με τον ήχο των 1000 Hz διάφορους άλλους τόνους. Έτσι δημιουργήθηκε ένα γράφημα το οποίο περιέχει τις καμπύλες ίσης ακουστότητας, και δείχνει πως ανταποκρίνεται το ανθρώπινο αυτί σε όλο το ακουστικό φάσμα και σε διαφορετικές εντάσεις. Η πρώτη κάτω γραμμή είναι το κατώφλι ακουστότητας και η τελευταία επάνω είναι το όριο πόνου. Ο χώρος μεταξύ πρώτης και τελευταίας γραμμής είναι η περιοχή όπου ακούει το ανθρώπινο αυτί.
Στην συχνότητα των 1000 Hz και σε χαμηλές στάθμες, το ανθρώπινο αυτί μπορεί να ανιχνεύσει διαφορές (στην ένταση) της τάξεως των 3 db. Ενώ σε υψηλότερες στάθμες, μπορεί να κατανοήσει αλλαγές της τάξεως των 0.25 db. Για μικρότερες συχνότητες (π.χ. 35 Hz), η στάθμη πρέπει να ανεβεί 9 db για να γίνει αισθητή η διαφορά. Για τις μεσαίες συχνότητες και για μεσαίες στάθμες έντασης (εκεί όπου βρίσκεται η περιοχή της ομιλίας δηλ.), η μικρότερη αλλαγή στάθμης της έντασης κυμαίνεται στα 2 με 3 db.
Η ακουστότητα δύο τόνων ίδιας έντασης και διαφορετικών συχνοτήτων είναι διαφορετική Αύξηση της έντασης του ήχου οδηγεί σε μη ανάλογη αύξηση της ακουστότητας H ακουστότητα εξαρτάται από τη συχνότητα του ήχου
Η βασική μεμβράνη χωρίζει τον ήχο σε συχνότητες δηλαδή μετατρέπει τα ηχητικά κύματα που εισέρχονται στο αυτί σε ένα είδος ακουστικού ουράνιου τόξου Κάθε ήχος χαρακτηρίζεται από φάσμα συχνοτήτων Η ικανότητα αναγνώρισης δύο ήχων που ακούγονται συγχρόνως (πχ δύο άνθρωποι που μιλάνε συγχρόνως) βασίζεται στην ανάλυση του φάσματος των συχνοτήτων τους
Όταν δύο ήχοι έχουν παρόμοια συχνότητα ο ασθενής ήχος δεν γίνεται αντιληπτός Όταν οι ήχοι έχουν διαφορετική συχνότητα ο ασθενής ήχος μπορεί να γίνει αντιληπτός ως η βασική μεμβράνη να «επιλέγει» τον ήχο που θα ακούσει
Όταν πρόκειται για καθαρούς τόνους, για να επικαλύπτει ο ένας τον άλλον πρέπει να είναι κοντινές οι συχνότητες. Ενώ εάν δύο τόνοι είναι ευρέως χωρισμένοι στη συχνότητα, ελάχιστη ή καμία κάλυψη εμφανίζεται
Ένας καθαρός τόνος καλύπτει, τόνους της υψηλότερης συχνότητας αποτελεσματικότερα, από τόνους χαμηλότερης συχνότητας. Όσο μεγαλύτερη η ένταση ενός τόνου, τόσο μεγαλύτερο εύρος συχνοτήτων επικαλύπτει.
Εάν ένας τόνος τελειώσει και ξεκινήσει ένας άλλος αμέσως 20-30 ms μετά, τότε γίνεται επικάλυψη σ αυτόν τον τόνο από τον προηγούμενο. Αυτό γίνεται γιατί ο εγκέφαλος δεν έχει προλάβει να μηδενίσει. Δηλαδή τα κύτταρα που προηγουμένως είχαν διεγερθεί δεν είναι το ίδιο ευαίσθητα στην νέα διέγερση. Απόκρυψη τόνου στο ένα αυτί μπορεί να προέλθει από θόρυβο που επηρεάζει το άλλο αυτί. Αυτό λέγεται κεντρική κάλυψη
Ο παράγοντας, θόρυβος πολλές φορές μεταφέρεται μαζί με την πληροφορία που μας ενδιαφέρει. http://www.youtube.com/wa tch?v=k6dvyww5nr4 Το αυτί σε συνεργασία με τον εγκέφαλο έχει την ικανότητα να απορρίπτει ήχους ή θορύβους περιορισμένης έντασης, τους οποίους θεωρεί άχρηστους, αυξάνοντας το κατώφλι ακουστότητας τους. Όταν όμως οι ήχοι που προηγουμένως μπορούσαν να απορριφθούν αυξήσουν την έντασή τους, τότε οδηγούμαστε σε φαινόμενα επικάλυψης.
Ασχολείται με την: Αντίληψη ήχων Αντίληψη ομιλίας Αντίληψη του κόσμου γύρω μας (αίσθηση ακοήςάλλες αισθήσεις)
Η ακουστική διάκριση και τα νευρικά κυκλώματα που εμπλέκονται στην ακοή αλλάζουν καθώς μεγαλώνουμε. Με την ηλικία βελτίωση της αντίληψης πολύπλοκων ήχων όπως ο λόγος
Πανομοιότυπη εγκεφαλική δραστηριότητα σε καθαρούς τόνους σε μουσικούς και μη μουσικούς Μεγαλύτερη εγκεφαλική απόκριση μουσικών σε πολύπλοκους ήχους (πιάνο) από ότι σε μη μουσικούς Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Η αρχική επεξεργασία της μουσικής γίνεται στην αγκύλη του Heschl που είναι δύο φορές μεγαλύτερη στους μουσικούς απ ότι στους μη μουσικούς Αμουσία: έλλειψη διάκρισης τόνων με ακρίβεια τα πρώτα υποτυπώδη τουλάχιστον στοιχεία της μουσικής είναι έμφυτα
http://www.youtube.com/watch?v=kzo45hw XRWU