Σήμερα στην ΠΣΟ συμμετέχουν οργανώσεις από 126 χώρες, που συσπειρώνουν 92 εκατομμύρια εργαζόμενους.

Ομιλία του Προέδρου του ΕΚΝΛ, Τάσου Τσιαπλέ, στην διεθνιστική εκδήλωση για τα 70 χρόνια της Π.Σ.Ο, με την συμμετοχή και αντιπροσωπείας των Σουδανικών Συνδικάτων από το Χαρτούμ Συναδέλφισσες-συνάδελφοι Εκ μέρους της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας, σας καλωσορίζω στην αποψινή διεθνιστική εκδήλωση που διοργανώσαμε για τα 70 χρόνια της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), της ταξικής διεθνούς συνδικαλιστικής ομοσπονδίας, στην οποία συσπειρώνονται το ΠΑΜΕ και το ΕΚΝΛ. Στην εκδήλωσή μας, έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε αντιπροσωπεία συναδέλφων συνδικαλιστών του Εργατικού Κέντρου Χαρτούμ, της πρωτεύουσας του Σουδάν, του οποίου η Συνομοσπονδία Εργατών, αποτελεί ιδρυτικό της ΠΣΟ, στηρίζοντας ενεργά την υπόσταση και όλες τις δράσεις της, έχοντας μάλιστα επί μια 8ετία την θέση του εκλεγμένου Γ.Γ της ΠΣΟ και συντροφικές σχέσεις με το ΠΑΜΕ. Δια μέσω αυτών, απευθύνουμε θερμό ταξικό, αγωνιστικό χαιρετισμό στην εργατική τάξη και το λαό του Σουδάν, που αγωνίζεται σε δύσκολες συνθήκες, απέναντι στις επεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη χώρα τους, που βάλει κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Σουδάν και των συμφερόντων του λαού του. Συναδέλφισσες και συνάδελφοι Φέτος τον Οκτώβρη συμπληρώνονται 70 χρόνια, από την ίδρυση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, που παρά τις δυσκολίες της, παραμένει σε γενικές γραμμές η ταξική οργάνωση στο διεθνές εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η ΠΣΟ, ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1945, ως ώριμη ανάγκη, συντονισμού του διεθνούς εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, απέναντι στην πολύμορφη επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου και την προσπάθεια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, να καθυποτάξει την διεθνή εργατική τάξη στις επιδιώξεις και τα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως κάνει και σήμερα. Η ανάγκη ίδρυσής της, είχε τεθεί από διάφορα ταξικά συνδικάτα που δρούσαν στην παρανομία και κυρίως από συνδικάτα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ακόμα εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάτι που εμπόδιζαν οι ηγέτες των βρετανικών Συνδικάτων. Η ανάγκη ίδρυσης της, «πατούσε» πάνω στην ιστορία που είχε ήδη γράψει το εργατικό σ.κ. την περίοδο του πολέμου στα πλαίσια της αντιιμπεριαλιστικής και απελευθερωτικής πάλης των λαών σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά και σε κοινές ενέργειες κατά των χιτλερικών. Η πρώτη προσπάθεια έγινε στις 6/4/1945, στην διεθνή διάσκεψη εκπροσώπων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων από 42 χώρες, που εκπροσωπούσαν 60 εκατ. περίπου εργάτες, στο Λονδίνο, στην οποία οι αντιπρόσωποι από την ΕΣΣΔ, τη Λατινική Αμερική, τη Γαλλία, την 1

Αυστραλία, την αμερικανική ομοσπονδία Σύνοδος Εργοστασιακών Οργανώσεων» Congress of industrial Organizations (C.I.O) και διάφορες άλλες αντιπροσωπείες, ζητούσαν να συγκροτηθεί μια νέα οργάνωση και γι' αυτό στήριζαν την πρόταση που παρουσίασε η C.I.O, η οποία εκείνη την εποχή, κάτω από την επιρροή μιας ισχυρής κομμουνιστικής πτέρυγας, έπαιρνε ταξικές θέσεις και ήταν σε αντιπαράθεση με την άλλη αμερικανική συνομοσπονδία, την American Federation of Labor (AFL) Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργαζομένων, που ήταν αντιδραστική. Τελικά σ αυτή διάσκεψη, εμποδίστηκε η ίδρυση της ΠΣΟ, από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, πρωτοστατούντων των Βρετανών συνδικαλιστών, οι οποίοι προσπάθησαν να αναστήσουν την ξιπασμένη συνδικαλιστική διεθνή του Άμστερνταμ. Τελικά, έγινε συμβιβασμός και συμφώνησαν στη συγκρότηση επιτροπής, η οποία θα συγκαλούσε νέα διάσκεψη, με στόχο να προετοιμάσει σχέδιο καταστατικού για την ΠΣΟ. Στις 25/9 έως τις 9/10 του 1945, έγινε στο Παρίσι η διάσκεψη που οδήγησε τελικά στην ίδρυση της ΠΣΟ. Πήραν μέρος 346 αντιπρόσωποι από 56 χώρες, που εκπροσωπούσαν 67 εκατ. οργανωμένους εργάτες. Στην ίδρυσή της συμμετείχαν όλες οι Γενικές Συνομοσπονδίες που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν στις χώρες τους. Από ολόκληρο τον κόσμο, μόνο η αμερικανική αντιδραστική συνομοσπονδία AFL δεν πήρε μέρος. Παρ' όλους τους αναγκαίους περιορισμούς στο πρόγραμμά της η ΠΣΟ ήταν από την πρώτη στιγμή βασικό κομμάτι του πλατιού εργατικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που αναπτύχθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το 1945 και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1980, με πάνω από 400 εκατομμύρια μέλη σε όλη την υδρόγειο, η ΠΣΟ συνέβαλε αποφασιστικά να αναδειχτεί ο ρόλος της εργατικής τάξης τόσο στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όσο και στην κατοχύρωση και διεύρυνση των εργατικών διεκδικήσεων στις καπιταλιστικές χώρες. Σημαντικός, επίσης, ήταν ο ρόλος της στην υπεράσπιση εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που δρούσαν σε αντίξοες συνθήκες. Στα πρώτα 45 χρόνια της (1945-90), λόγω και του καλύτερου διεθνούς συσχετισμού από την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, η ΠΣΟ είχε επιβάλει, στο πλαίσιο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ, την ψήφιση και επικύρωση Διεθνών Συμβάσεων για την Κοινωνική Ασφάλιση, τα δικαιώματα των γυναικών, την παιδική εργασία, το ωράριο απασχόλησης, τις Σ.Σ.Ε, την εκπαίδευση των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες και εκατοντάδες ακόμα αποφάσεις, που αποτυπώνουν σημαντικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης στον 20 ο αιώνα. 2

Οι καπιταλιστές, με τα κόμματα τους και τα στηρίγματά τους στο σ.κ. σε όλες τις χώρες, κατάλαβαν αμέσως ότι η ΠΣΟ αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τα ταξικά τους συμφέροντας. Γι' αυτό και έβαλαν αμέσως ως βασικό τους καθήκον τη διάλυση ή τον περιορισμό της δραστηριότητας της ΠΣΟ. Και το πέτυχαν σε μια πορεία με την έναρξη της περιόδου του ψυχρού πολέμου και με πρωτοβουλία των αμερικανικών συνδικάτων (AFL-CIO), που αποχώρησαν από την ΠΣΟ μαζί με ορισμένες Συνομοσπονδίες άλλων χωρών και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ιδρύοντος τη «Διεθνή Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων» (ΔΣΕΣ). Η διάσπαση αυτή του διεθνούς εργατικού σ.κ., ήταν αποτέλεσμα κυρίως των παρεμβάσεων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και άλλων καπιταλιστικών κρατών. Η ΔΣΕΣ, ήταν και παραμένει ένα πιστό όργανο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών, που μόνιμος στόχος του είναι η διάδοση και η προβολή της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη. Από την ίδρυσή της μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, στο χρονιάτικο οικονομικό προϋπολογισμό της CIA υπήρχε πάντοτε σημαντικό κονδύλι για την ενίσχυση της ΔΣΕΣ. Η αδυναμία της να κερδίσει έδαφος σε βάρος της ΠΣΟ την οδηγούσε σε αλλεπάλληλες κρίσεις. Σε αυτήν την πορεία, προέκυψε η ίδρυση της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Εργασίας, η οποία, σύμφωνα με την ιδρυτική της διακήρυξη, υιοθετούσε σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις. Όμως, είναι άμαζη και κινείται στο περιθώριο της ΔΣΕΣ. Η κατάσταση αυτή μετά το 1990 άλλαξε ριζικά. Σε συνθήκες έξαλλου αντικομμουνισμού, οι αστικές κυβερνήσεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, από τις πρώτες αποφάσεις που έπαιρναν ήταν η εκδίωξη της ΠΣΟ από τα γραφεία που στεγαζόταν, οι απολύσεις στελεχών της από τη δουλειά τους, οι συλλήψεις και η τρομοκρατία. Ενιαία, σε όλες αυτές τις χώρες δημεύτηκαν τα περιουσιακά της στοιχεία και κατασχέθηκαν τα οικονομικά της ΠΣΟ. Παράλληλα, την περίοδο 1990-94, η ΔΣΕΣ κέρδιζε έδαφος και σχεδίαζε από την αρχή το διεθνή συνδικαλιστικό χάρτη, με την ίδρυση σε όλο τον κόσμο εκατοντάδων Εργατικών Συνομοσπονδιών. Εκατοντάδες στελέχη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, εμιγκρέδες και «ανανήψαντες», χρηματοδοτούμενοι πλουσιοπάροχα, ανέλαβαν ένα σημαντικό μέρος αυτού του σχεδίου. Μετά την προσωρινή ανατροπή του σοσιαλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και την μεγάλη υποχώρηση του διεθνούς ταξικού εργατικού κινήματος, η ΠΣΟ έφθασε στα όρια της οργανωτικής παράλυσης με αρνητικές συνέπειες για την παγκόσμια εργατική τάξη. Αυτό εκφράστηκε και στο επίπεδο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, το οποίο, κάτω από τον αρνητικό συσχετισμό, με τη στήριξη των «εργατικών» εκπροσώπων, που στοιχίζονταν πίσω από τα ταμεία της 3

ΣΕΣ και της ΔΣΕΣ, πήρε μια σειρά αποφάσεις όπως: Η άρση της απαγόρευσης της παιδικής εργασίας, της νυχτερινής απασχόλησης των γυναικών, των ιδιωτικών Γραφείων Εύρεσης Εργασίας, για τις συνθήκες εργασίας στα Ορυχεία, τη θεσμοθέτηση της ασυδοσίας στην εργασία φασόν και άλλες. Το 1994 με πρωτοβουλία των συνδικάτων της Κούβας, της Συρίας, της Λιβύης, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, της Ινδίας, του Βιετνάμ και ορισμένων μικρότερων οργανώσεων από τη Λατινική Αμερική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή, αποφασίστηκε η σύγκληση του 13ου Συνεδρίου της ΠΣΟ, στη μόνη χώρα που δέχτηκε να το φιλοξενήσει, στη Συρία, τον Νοέμβρη του 1994. Στο συνέδριο συγκρούστηκαν δύο αντίθετες θέσεις. Από τη μια, η CGT Γαλλίας, η GGIL Ιταλίας και άλλοι, που μέχρι τότε ήταν μέλη της ΠΣΟ, πρότειναν τη διάλυσή της και την ομαδική προσχώρηση στη ΔΣΕΣ. Από την άλλη, συνδικάτα όπως της Συρίας, της Κούβας, του Σουδάν, της Ινδίας, του Βιετνάμ, αντιτάχθηκαν στη διάλυση και πρότειναν την ανασύνταξη της ΠΣΟ. Μ αυτή τη θέση τάχθηκαν και οι αντιπροσωπείες της τότε ΕΣΑΚ από την Ελλάδα και της ΠΕΟ της Κύπρου. Τελικά, η ΠΣΟ δε διαλύθηκε, κυρίως επειδή δυνάμεις από τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και την Ινδία είδαν έγκαιρα τις αρνητικές για τους εργαζόμενους εξελίξεις στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τις ανατροπές. Είδαν την ΠΣΟ σαν αποκούμπι, σαν μια μικρή σπίθα που μπορεί να εξελιχτεί σε ταξικό πόλο για το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα, προχωρώντας μέσα από αντιφάσεις, ζιγκ-ζαγκ, λάθη και αδυναμίες. Αμέσως μετά το Συνέδριο της Συρίας, η ΠΣΟ, διώχθηκε από το γραφείο, που, επί δεκαετίες διατηρούσε στα γραφεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στη Γενεύη, με το επιχείρημα ότι δεν κατέβαλε κάποιο χρηματικό ποσό. Παρ' όλα αυτά, τα χρόνια που ακολούθησαν η ΠΣΟ κατάφερε να ξαναπατήσει γερά στη Λατινική Αμερική, να κυριαρχήσει στη Μέση Ανατολή, να κερδίζει έδαφος συνεχώς σε Αφρική και Ασία. Στην Ευρώπη, η κατάσταση παραμένει ακόμα στάσιμη. Η παρουσία και η δράση του ΠΑΜΕ, είναι σημαντική για την ίδια την ΠΣΟ και το ευρωπαϊκό της τμήμα. Σήμερα στην ΠΣΟ συμμετέχουν οργανώσεις από 126 χώρες, που συσπειρώνουν 92 εκατομμύρια εργαζόμενους. Η ΠΣΟ συγκρατεί δυνάμεις και ανασυγκροτείται, έστω με αργά βασανιστικά βήματα. Οι οργανώσεις - μέλη της είναι στην πλειοψηφία τους αγωνιστικοί, ταξικοί, ζωντανοί οργανισμοί, σε αντίθεση με τη γραφειοκρατία και τους συμβιβασμένους της ΔΣΕΣ, όπως της ΓΣΕΕ. Οι εκτιμήσεις αυτές επιβεβαιώθηκαν και στο τελευταίο, το 16 ο συνέδριο της ΠΣΟ, που φιλοξενήθηκε από το ΠΑΜΕ, στην Αθήνα, τον 4

Απρίλη του 2011, παίρνοντας μια σειρά αποφάσεις που σε γενικές γραμμές κινούνται σε ταξική κατεύθυνση. Σήμερα, εκεί που εντοπίζονται κυρίως οι αδυναμίες, είναι η καθυστέρηση στην ανάπτυξη της δράσης, του αγνωστικού συντονισμού, σε κάθε ήπειρο και παγκόσμια. Πολύ περισσότερο που η Διεθνής Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων (ICFTU), που από το 2006 άλλαξε όνομα και λέγεται ITUC (Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία), εντείνει τις πιέσεις για να εμποδίζει το διεθνή συντονισμό και την αυτοτελή παρουσία των ταξικών δυνάμεων, με τη συμμετοχή στη χώρα μας και της ΓΣΕΕ, που έχει αναλάβει εργολαβικά τα Βαλκάνια και συνδικάτα ανατολικών χωρών. Συναδέλφισσες-συνάδελφοι Διανύουμε μια περίοδο, που έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά σε διεθνές επίπεδο, αλλά και σε κάθε χώρα, ανάμεσα σ αυτές και στη χώρα μας. Το ένα είναι η βαθιά οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και η κλιμάκωση του ταξικού πολέμου σε βάρος των εργαζομένων, που οδηγεί εκατομμύρια εργαζόμενους στη μαζική ανεργία, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στη μετανάστευση. Όλες οι αστικές κυβερνήσεις (νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, αριστερές) και σε συνεργασία και μπροστά στις μεγάλες δυσκολίες που έχουν να διαχειριστούν την κρίση του συστήματος, έχουν περάσει σε μια πρωτοφανή επίθεση ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Κατακτήσεις που χρειάστηκαν σκληροί αγώνες για να κερδηθούν. Οι μισθοί, οι ΣΣΕ, τα εργασιακά δικαιώματα, η Κοινωνική Ασφάλιση, τα κοινωνικά δικαιώματα, χτυπιούνται. Η ανεργία και η φτώχεια μεγαλώνουν. Οι ιδιωτικοποιήσεις και η εμπορευματοποίηση στην Υγεία, στην Παιδεία και σε όλους τους στρατηγικούς τομείς αποτελούν πεδίο κερδοφορίας για τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου που ζούμε, είναι η ένταση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και επεμβάσεις με διάφορες μορφές που είναι η άλλη όψη της επιθετικότητας του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το βλέπουμε πολύ χαρακτηριστικά στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Σουδάν, σε πολλές άλλες αφρικανικές χώρες (Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Αίγυπτος, Λιβύη, Νιγηρία, Ακτή Ελεφαντοστού), στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια και αλλού. Απέναντι στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, η Π.Σ.Ο, δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Οργάνωσε πολλές πρωτοβουλίες, δραστηριότητες έμπρακτης αλληλεγγύης, στάθηκε δίπλα μαζί με όσους αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους. Αξιοποίησε την όποια δυνατότητα υπάρχει σε διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει ώστε να 5

αναδείξει τα προβλήματα της εργατικής τάξης, ανέπτυξε την διεθνιστική αλληλεγγύη και τον διεθνή συντονισμό. Απέναντι στις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές και στις διαρκείς επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού, η εργατική τάξη σε πολλές χώρες με την καθοδήγηση των ταξικών συνδικάτων που συσπειρώνονται στην ΠΣΟ, όπως και στην Ελλάδα, με την πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ, αντιστάθηκε, έδειξε ανυπακοή, οργάνωσε σημαντικές απεργίες και αγώνες, πολύμορφες δραστηριότητες. Συνειδητοποιούμε πιο βαθιά, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο, παρά μόνο ανεργία, φτώχεια, πολέμους και βαρβαρότητα, γι αυτό χρειάζονται βαθιές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας προς όφελος του εργαζόμενου λαού. Το ΕΚΝΛ, ως ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜΕ από το 1999, ήταν και είναι τοπικά, στην πρώτη γραμμή αυτών των εργατικών-λαικών αγώνων, ενάντια στους καπιταλιστές, τις διάφορες αστικές κυβερνήσεις που με συνέπεια τους υπηρετούν με τις ταξικές πολιτικές τους, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Ε.Ε, ΝΑΤΟ). Η αλλαγή που έγινε στις 25/1/15, με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ με την στήριξη των ΑΝΕΛ, στην κυβέρνηση, δεν έφερε και αλλαγή πολιτικής προς όφελος της εργατικής τάξης, όπως είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα το ΕΚΝΛ και το ΠΑΜΕ, αλλά στο μείγμα της διαχείρισης προς όφελος του κεφαλαίου, αφού η στρατηγική της ήταν και παραμένει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, η στήριξη της Ε.Ε. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όχι μόνο δεν θα αποκαταστήσει τις απώλειες που υπέστησαν οι εργαζόμενοι σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα τα τελευταία 5 χρόνια, όχι μόνο δεν θα κάνει πράξη τα ψέματα που έλεγε για κατάργηση με ένα νόμο, με ένα άρθρο των μνημονίων και των 400 εφαρμοστικών τους νόμων, προκειμένου να κλέψει εργατικές-λαικές ψήφους, αλλά εγκαταλείπει μια πίσω από την άλλη, ακόμα και τις υποσχέσεις «ψίχουλα» για την διαχείριση της ακραίας φτώχειας, την ίδια ώρα που το κεφάλαιο μένει στο απυρόβλητο. Καμία φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου δεν έχει καταργηθεί, ενώ χαρίζονται χρέη, πρόστιμα μεγαλοεπιχειρηματιών και νομιμοποιούνται αδήλωτα εισοδήματα μεγαλοκαταθετών, διατηρείται όλο το αντεργατικό πλαίσιο. Οι διαπραγματεύσεις και η συμφωνία που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την Ε.Ε, ΕΚΤ, ΔΝΤ, δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά με τις ανάγκες και τα ταξικά συμφέροντα των καπιταλιστών. Αντίθετα, η εργατική τάξη της χώρας μας που μετρά 1,5 εκ. ανέργους, 850 χιλιάδες απλήρωτους, 350 χιλιάδες ανασφάλιστους, που γνώρισε μεγάλες μειώσεις των μισθών, των συντάξεων, το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων της, που πληρώνει βαρείς φόρους και χαράτσια, καλείται όχι μόνο να συνεχίσει να τα υπόκειται 6

όλα αυτά, αλλά να πληρώσει και νέα βάρη, στο πλαίσιο της συμφωνίας που ετοιμάζουν κυβέρνηση και συνεταίροι της. Να πληρώσει την νέα αύξηση των αντιλαϊκών έμμεσων φόρων, τον ΦΠΑ, στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, την μονιμοποίηση της «εισφοράς αλληλεγγύης» σε λαϊκές οικογένειες, τις ιδιωτικοποιήσεις τομέων στρατηγικής σημασίας, να αποδεχτούν αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, με την κατάργηση όλων των μειωμένων ορίων συνταξιοδότησης, περαιτέρω ανατροπές ασφαλιστικών δικαιωμάτων, μέσω της ενοποίησης Ταμείων και των αναλογιστικών μελετών, την διατήρηση του βασικού αντεργατικού πλαισίου. Το ΕΚΝΛ και γενικότερα τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, καλούμε τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην αποδεχτούν το νέο μνημόνιο. Αρκετά πληρώσαμε και ματώσαμε για χάρη των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Την κρίση και το χρέος αυτή πρέπει να τα πληρώσει. Εμείς διεκδικούμε την αποκατάσταση όλων των απωλειών που είχαμε τα τελευταία 5 χρόνια, σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, την κατάργηση της βαριάς φορολογίας, την λήψη μέτρων προστασίας των ανέργων και περιορισμού της ανεργίας, την παροχή δωρεάν αποκλειστικά από το δημόσιο όλων των υπηρεσιών υγείας-πρόνοιας, παιδείας, πολιτισμού και αθλητισμού. Την διαγραφή όλου του χρέους που δημιούργησε η πλουτοκρατία, να πληρώσει αυτή το χρέος και την κρίση, την αποδέσμευση από την Ε.Ε, το ΝΑΤΟ, την σχεδιασμένη ανάπτυξη της χώρας, προς όφελος του λαού και όχι του κεφαλαίου, με την μετατροπή των μεγάλων μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία. Παλεύουμε για την ειρήνη, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, για την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και το διώξιμο των ξένων βάσεων από τη χώρα μας, για το δικαίωμα κάθε λαού να αποφασίζει για τις τύχες του ο ίδιος ελεύθερα. Αυτό το μήνυμα στείλαμε και με τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 10 και 11 Ιούνη, σε όλες τις πόλεις της χώρας και την απεργία που ετοιμάζουμε προς τα τέλη του Ιούνη, σε αντίθεση με τους φιλεργοδοτικούς-φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές που ελέγχουν την ΓΣΕΕ, μια σειρά Ομοσπονδίες, Ε.Κ και σωματεία, και βάζουν πλάτη στο να περάσει το νέο μνημόνιο και γενικότερα η στρατηγική του κεφαλαίου, με την υπονόμευση των αγώνων και τον εκφυλισμό του σ.κ. Αυτόν τον αγώνα κάνουμε, προσπαθώντας να ανασυντάξουμε το εργατικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση, που βρέθηκε σε υποχώρηση τα τελευταία χρόνια, χτυπημένο από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της υπονομευτικής δουλειάς των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλες τις συνδικαλιστικές απ όλο τον κόσμο, για την αλληλεγγύη και τα μηνύματα συμπαράστασης που στείλατε προς το ΠΑΜΕ για τους αγώνες μας. Η αλληλεγγύη σας μας δίνει δύναμη. 7

Με την ανάπτυξη αυτού του αγώνα και της συμμαχίας μας με την φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, στο εσωτερικό της χώρας μας και με την ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης, το ΕΚΝΛ και γενικότερα το ΠΑΜΕ, προσπαθούμε να συμβάλουμε στην πάλη της παγκόσμιας εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της και στον διεθνή ιμπεριαλισμό. Σ αυτή την κατεύθυνση θεωρούμε ότι και η ΠΣΟ, πρέπει να ανεβάσει την αγωνιστική δράση και τον συντονισμό της πάλης σε επίπεδο ηπείρων και διεθνώς, ενάντια στο διεθνές κεφάλαιο και τα στηρίγματά του. Τα μονοπώλια, ο ιμπεριαλισμός, οι ενώσεις τους, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι με ενιαία και επεξεργασμένη στρατηγική επιτίθενται. Η εργατική τάξη με πιο δυνατή την ΠΣΟ, με ενιαία στρατηγική αντεπίθεσης πρέπει να απαντήσει. Με ισχυρά συνδικάτα, ταξικά προσανατολισμένα σε ασυμβίβαστο αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, που δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο παρά μόνο κρίσεις, πολέμους, ανεργία, μαζική φτώχεια και εξαθλίωση ως την ανατροπή του. Ο αγώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς, αλλά θα είναι νικηφόρος. Ζήτω τα 70 χρόνια της ΠΣΟ! Ζήτω η Παγκόσμια Εργατική Τάξη και οι αγώνες της! Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη των εργατών! Λάρισα 16/6/2015 8