1 Οι μεγάλοι πάνε ταξίδι για δουλειές y Πανικός. Δυο ταξίδια τις ίδιες μέρες. Κανονικά τα ταξίδια γίνονται με χαρά, για ξεκούραση. Αυτό ισχύει για τον πολύ κόσμο, όχι όμως για τους γονείς μου. Φεύγουν συνήθως για δουλειά, πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Λείπουν τρεις ή τέσσερις μέρες. Πάντα εναλλάξ, ποτέ και οι δύο μαζί. Υπάρχει οργάνωση στην οικογένεια, τι το περάσατε; Οι γονείς μου πηγαίνουν σε συνέδρια. Τα συνέδρια είναι μια μεγάλη συνάντηση. Μαζεύονται όλοι οι σύνεδροι σε μια μεγάλη αίθουσα, μιλάει ο ένας από το μικρόφωνο και οι άλλοι από κάτω ακούνε με μεγάλη προσοχή. Κουνούν το κεφάλι δείχνοντας μεγάλη κατανόηση για όσα ακούνε. Μόλις μιλήσουν κάμποσοι, πάνε όλοι μαζί για φαγητό και συζητούν για όσα άκουσαν. Την άλλη μέρα πάνε πάλι στη μεγάλη αίθουσα, μετά ξανά όλοι μαζί για φαγητό και πάει λέγοντας Αυτή τη φορά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο μπαμπάς πρέπει να κάνει πολυήμερο ταξίδι. Η μαμά πρέπει επίσης
8 ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ να κάνει πολυήμερο ταξίδι. Πανικός, επειδή και οι δυο πρέπει να φύγουν ακριβώς τις ίδιες μέρες και δεν υπάρχει κανείς να μας προσέχει. Και τα δυο ταξίδια είναι πολύ σπουδαία και σημαντικά, δεν μπορούν να ακυρωθούν με τίποτα. Υπάρχει μια λύση ανάγκης, η θεία Θάλεια, αδερφή του μπαμπά, που μας προσέχει κάποια Σαββατοκύριακα και μας πάει εκδρομές από εδώ κι από εκεί. Είναι η καλή μας θεία, που δεν έχει δικά της παιδιά, οπότε μας κάνει όλα τα χατίρια και λατρεύει να μας κακομαθαίνει. Ακριβά δώρα, κρυφό χαρτζιλίκι και τέτοια. Πανικός επειδή και η θεία Θάλεια θα λείπει, έχει κανονίσει να πάει για μαθήματα ταγκό στην Αργεντινή. Της αρέσει πολύ ο χορός και παρακολουθεί μαθήματα σε όλα τα είδη, λάτιν, τσάμικο, μέχρι και χιπ χοπ. Πανικός επειδή δεν υπάρχει καμία λύση, δε θα υπάρχει κανείς, μα κανείς να μας προσέχει. Α, ναι, πρέπει να σας πω ποιους εννοώ όταν λέω «να μας προσέχει». Εμένα και την αδερφή μου. Κανονικά πρέπει πρώτα να λέμε το όνομα του άλλου, εάν θέλουμε να είμαστε ευγενικοί, δηλαδή κανονικά έπρεπε να πω «την αδερφή μου κι εμένα». Τώρα δε μ ακούει κανείς, οπότε μπορώ να μιλάω όπως θέλω. Δε μου αρέσουν όλοι αυτοί οι κανόνες ευγένειας και τα «πρέπει» του καλού παιδιού. Είμαι η Βιργινία και η αδερφή μου είναι η Καρολίνα. Βιργινία και Καρολίνα Δρόσου. Είμαι δυο χρόνια μεγαλύτερη,
10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΟΓΙΑΓΙΑ 9 αλλά η διαφορά στο μυαλό είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η Καρολίνα είναι πάντα το μωρό. Είμαι δέκα χρονών, κι αφού είμαι δυο χρόνια μεγαλύτερη, αυτό σημαίνει ότι η αδερφή μου είναι πέντε χρονών. Δεν κάνω λάθος, είμαι άριστη μαθήτρια και αετός στην αριθμητική. Δέκα μείον δυο στην περίπτωσή μας κάνει πέντε. Με τις βλακείες που κάνει, θα είναι νήπιο για πάντα, στους αιώνες των αιώνων. Η ενσάρκωση της ανωριμότητας. Και οι γονείς μου, πάντως, λένε ότι τα δεύτερα παιδιά δεν ενηλικιώνονται ποτέ. Δεν έχω σωτηρία. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι η Καρολίνα έχει ένα μεγάλο ταλέντο, στην όσφρηση. Αν κρύψουμε μια σοκολάτα οπουδήποτε στο σπίτι, θα τη μυρίσει. Κάτω από το στρώμα, πίσω από τη βιβλιοθήκη, στην ντουλάπα ανάμεσα στις πετσέτες. Αν δεν τη μυρίσει αμέσως, θα ξυπνήσει τη νύχτα και θα πάει σαν υπνοβάτης να τη βρει. Θα τη φάει αμέσως και θα πετάξει το περιτύλιγμα στον κάδο. Ποτέ κανείς δεν τη μαλώνει, επειδή είναι τακτική, πετάει τα σκουπίδια στον κάδο, μαζεύει τα πιάτα από το τραπέζι και τακτοποιεί τα τρόφιμα στο ψυγείο. Δε λέω για τα υπόλοιπα, για παράδειγμα δε λέω ότι μυρίζει το μπρόκολο, επειδή το μπρόκολο βρομάει μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας μας. Τέλος πάντων, αυτή είναι και θα περάσω όλη μου τη ζωή μαζί της. Ακόμα κι αν αλλάξω σχολείο, ακόμα κι αν πάω
10 ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ σε άλλη γειτονιά, σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, σε άλλον γαλαξία, η Καρολίνα θα είναι για πάντα αδερφή μου. Τις φίλες μπορείς να τις ξεφορτωθείς αν τις βαρεθείς ή βρεις άλλη παρέα. Αν και τις φίλες μου δε σκέφτηκα ποτέ να τις ξεφορτωθώ, αφού τις διάλεξα με μεγάλη προσοχή. Τους συγγενείς δεν τους διαλέγεις όμως. Η αδερφή μου θα είναι πάντα εκεί, θα τριγυρνάει και θα ζουζουνίζει στη ζωή μου «Βιργινία, να σου πω κάτι;», «Βιργινία, να σου δείξω κάτι;», «Βιργινία, θα με βοηθήσεις σε κάτι;». Πάντα υπάρχει κάτι. Πάντα θέλει να με απασχολήσει με κάτι. Είμαστε λοιπόν όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Έχει έρθει και η θεία Θάλεια. Οι μεγάλοι έχουν απλώσει στη μέση ένα ημερολόγιο, τα εισιτήρια, τα τηλέφωνα. Μιλάνε πότε μεταξύ τους και πότε στα τηλέφωνα. Έχουν έναν συγκρατημένο εκνευρισμό. Δηλαδή, όταν η μαμά λέει στον μπαμπά «Ναι, κατάλαβα, αγάπη μου», αυτό το «αγάπη μου» ακούγεται σαν βρισιά, σαν να λέει «Ναι, κατάλαβα, βλάκα μου». Η ένταση δεν κρύβεται πίσω από τους καλούς τρόπους. Οι τρεις τους προσπαθούν να αλλάξουν σχέδιο, να συνδυάσουν αναχωρήσεις και αφίξεις ώστε να μη μας παρατήσουν στην Αθήνα μόνες μας. Κανείς δεν εξετάζει τη λύση να μας πάρει μαζί του στο ταξίδι. Καλύτερα. Έχω πάει σε συνέδρια και ζωγράφιζα μουγγή μέχρι που στέγνωσαν οι μαρκαδόροι. Κάθε τόσο λένε «Δε βγαίνει, δε γίνεται».
10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΟΓΙΑΓΙΑ 11 Η θεία Θάλεια πρέπει να πάει οπωσδήποτε στην Αργεντινή. Είναι κάτι σαν σκοπός της ζωής της. Υπάρχει εκεί ένας δάσκαλος που για να πας και να σου κάνει μαθήματα ταγκό περιμένεις τρία χρόνια. Και με ποιον θα το χορέψει μετά το ταγκό δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Νομίζω ότι η θεία μάς κρύβει πράγματα από τη ζωή της. Τέλος πάντων, είναι όλα πληρωμένα και, αν η θεία Θάλεια δεν πάει φέτος, θα χάσει και τα χρήματα που έχει πληρώσει για τα μαθήματα και τα ναύλα για το αεροπλάνο και την προκαταβολή για το ξενοδοχείο. Μεταξύ μας τώρα, εγώ αυτό το ταξίδι δεν το βλέπω ως ανάγκη, δηλαδή να πάει στον σούπερ δάσκαλο για να μάθει ταγκό. Πώς της ήρθε το ταγκό, που κολλάνε ο ένας πάνω στον άλλο και πάνε πέρα δώθε αγκαλιά; Μπλιαχ. Η μαμά δουλεύει σε μια εταιρεία με αθλητικά παπούτσια και κάνει δημόσιες σχέσεις. Δηλαδή μιλάει και γε λάει με πολύ κόσμο και προσπαθεί να αυξήσει τις πωλήσεις. Πηγαίνει σε πάρτι κι εκδηλώσεις, γνωρίζει πολλούς ανθρώπους με τα ονόματά τους και δίνει πεταχτά φιλιά στους μισούς από όσους συναντά. Πολύ ματς μουτς, κομμάτι της δουλειάς της. Προσοχή όμως, η δουλειά στις δημό σιες σχέσεις δεν είναι δουλειά στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας, ούτε στο τμήμα πωλήσεων, ούτε στο τμήμα μάρκετινγκ. Αυτά τα τμήματα προσπαθούν να αυξήσουν τις πωλήσεις, αλλά είναι σε μόνιμη κόντρα. Και σε αυτά
12 ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ τα τμήματα μιλάνε με πολύ κόσμο, χαιρετιούνται, πηγαίνουν σε συνέδρια, αλλά είναι διαφορετική δουλειά. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε, εγώ πάντως όχι, παρά το γεγονός ότι μας τα λέει κάθε μέρα. Θέλουμε δε θέλουμε, μαθαίνουμε για όλες τις κόντρες με λεπτομέρειες. Δε μιλάει για τίποτε άλλο. Η μαμά είναι πολύ πετυχημένη, γι αυτό δεν τη βλέπουμε και πολύ. Φεύγει το πρωί λίγο πριν ξυπνήσουμε και επιστρέφει λίγο πριν κοιμηθούμε. Μπαίνει στο σπίτι ξεφυσώντας, βγάζει τις γόβες, φοράει μια φόρμα γκρι, με τρύπες. Ναι, έχει αυτό το ψυχολογικό πρόβλημα, ντύνεται στην τρίχα για τη δουλειά και στην τρύπα για το σπίτι. Μας διαβάζει παραμύθια για να περνάμε μαζί «ποιο τικό χρόνο». Έτσι το λέει επειδή δεν είναι πολλές ώρες μαζί μας, «ποιοτικός χρόνος». Για να μην τη στενοχωρήσουμε δεν τη σταματάμε όταν αρχίσει να μας διαβάζει. Δεν της έχουμε πει ποτέ ότι τα βιβλία που διαλέγει, από το πάνω ράφι, είναι για μωρά και τα διαβάζαμε παραπρόπερσι. Εγώ έχω περάσει στη φάση του μυθιστορήματος κι εκείνη μου διαβάζει για αρκουδάκια με εικόνες. Μου αρέσει όμως να την έχω δίπλα μου και να τη μυρίζω, οπότε δε διαμαρτύρομαι. Τη θυμάμαι τη μυρωδιά της, είναι η δική της, η μοναδική. Να πω επίσης ότι μας αγοράζει ροζ ρούχα με φιογκάκια, δηλαδή ήμαρτον. Δεν της έχουμε πει ότι τα κορίτσια της ηλικίας μας
10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΟΓΙΑΓΙΑ 13 έχουν ξεμπερδέψει με το ροζ και φορούν μαύρα και γκρι και ψεύτικα τατού. Ο μπαμπάς αγοράζει και πουλάει λεφτά, αυτό έχω καταλάβει. Δουλεύει σε μια τράπεζα και οι πελάτες του επενδύουν χρήματα, εκείνος τα στέλνει σε πακέτα με ακόμα περισσότερα χρήματα και με έναν μαγικό τρόπο κάποιοι κερδίζουν. Προσπάθησα να πουλήσω λεφτά στην Καρολίνα, γιατί είχα μια ωραία ιδέα να ανοίξω δική μου τράπεζα, αλλά δε μου βγήκε το πλάνο. Δηλαδή προσπάθησα να της πουλήσω 10 ευρώ στην τιμή των 11, αλλά δεν τα κατάφερα. Πρέπει να είναι πολύ έξυπνος ο μπαμπάς για να πείθει τους πελάτες του. Μερικές φορές κάποιοι χάνουν χρήματα στις δοσοληψίες, δηλαδή στο πάρε δώσε. Ο μπαμπάς δε μιλάει πολύ γι αυτά, επειδή, πρώτον, κανείς δεν τον καταλαβαίνει και, δεύτερον, δεν μπορεί να διακόψει τη μαμά που μιλάει συνέχεια για τα δικά της, για τις πωλήσεις αθλητικών παπουτσιών. Αυτό μας λέει τώρα, πρέπει οπωσδήποτε να πάει σ αυτό το συνέδριο. Ο μπαμπάς δουλεύει πολύ κι αυτός, αλλά έρχεται νωρίς στο σπίτι. Εκείνος μας παίρνει από το σχολείο, μας ετοιμάζει κάτι να φάμε, μας λέει εκατό φορές ότι είναι ώρα να κάνουμε το μπάνιο μας. Είναι συνέχεια μαζί μας, εκείνος και το κινητό του. Στέλνει πολλά μηνύματα. Νομίζω ότι θα πάθει στραβισμό, αφού με το ένα μάτι κοι τάει εμάς και με το άλλο την οθόνη του τηλεφώνου. Επίσης
14 ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ τραβάει πολλές φωτογραφίες εμάς και τη φάτσα του. Κάνει και κάτι παράξενο. Εκεί που έχει ένα κανονικό ύφος, βγάζει το κινητό, ανάβει την κάμερα, χαμογελά πλατιά, λες και διασκεδάζει κάπου τρελά, πατάει κλικ, στέλνει τη φωτογραφία σε φίλους και επιστρέφει στο κανονικό του ύφος. Τι να πω Είμαστε, λοιπόν, όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Μου πέρασε από το μυαλό να κάνω μια διαολιά και να τους κάνω όλους να χοροπηδάνε. Σκέφτηκα να πιάσω το τηλεκοντρόλ. Είναι η κίνηση που κάνει τη μαμά έξω φρενών. Μπορεί να αρχίσει να τσιρίζει και να λέει ότι δεν μπορεί αυτό τον ήχο, δεν μπορεί αυτή την παρέμβαση στη ζωή μας, να ακούγονται ξένοι άνθρωποι μέσα στο σπίτι μας. Επειδή σε εκείνη δεν αρέσει η τηλεόραση, δεν πρέπει να βλέπει κανείς. Αρκούσε λοιπόν να αγγίξω το τηλεκοντρόλ για να γίνει έκρηξη. Δεν το κάνω. Λέω όμως κάτι που φέρνει την απόλυτη σιωπή, ενός λεπτού σιγή. «Γιατί να μην πάμε να μείνουμε στη γιαγιά;» Ποτέ δε μας αφήνουν στη γιαγιά. Είναι λιγάκι τρελή. Δηλαδή όχι κανονική τρελή, απλώς διαφορετική από τον πολύ κόσμο. Να ξεκινήσω με ένα έγκλημα διαρκείας, για το οποίο έχουν γίνει ατελείωτες συζητήσεις, κάποιοι καβγάδες και κάποτε χάλασε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Η γιαγιά καπνίζει. Είναι φοβερό και τρομερό, αλλά καπνίζει και μπροστά μας. Η γιαγιά οδηγεί μοτοποδή
10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΟΓΙΑΓΙΑ 15 λατο. Οδηγούσε δηλαδή μέχρι πέρσι, που ο μπαμπάς και η θεία Θάλεια της χάλασαν το μοτέρ. Έβγαλαν το μπουζί, αυτό έκαναν, οπότε δεν μπορεί να πάρει μπροστά ο κινητήρας. Το μπουζί είναι κάτι σαν μικρή μπαταρία που δίνει κάτι σαν σπίθα και παίρνει μπροστά το μοτοποδήλατο. Ο μπαμπάς και η θεία Θάλεια χάλασαν επίτηδες το μοτέρ για να μη σκοτωθεί η γιαγιά και για να μη σκοτώσει κανέναν αθώο. Έξαλλη έγινε, δεν τους μιλούσε για μήνες. Τώρα τα έχουμε ξαναβρεί ως οικογένεια, αλλά ποτέ των ποτών δε θα μας άφηναν να πάμε να μείνουμε στο σπίτι της για δέκα ολόκληρα εικοσιτετράωρα. Βασικά, ούτε για δέκα ώρες δε μας αφήνουν υπό την επίβλεψή της. Παρά το γεγονός ότι δε θα μας ανεβάσει στο δίκυκλο για βόλτα. «Η γιαγιά δεν μπορεί» λέει ο μπαμπάς ύστερα από λίγη, ελάχιστη σκέψη. «Δεν τη ρώτησες καν» απαντά η Καρολίνα. Έξυπνη απάντηση για νήπιο. Μπράβο της! «Μπααα, έχει μεγαλώσει πολύ, κουράζεται εύκολα» λέει η θεία Θάλεια με αρνητικό τόνο στη φωνή της. «Θα κάνω εγώ όλες τις δουλειές του σπιτιού, όπως τις κάνω κι εδώ» απαντά αμέσως η Καρολίνα. Για δες που η μικρή έγινε ετοιμόλογη. Μπράβο της! «Είναι μακριά από το σχολείο, δεν μπορείτε να χάσετε δέκα μέρες μάθημα» λέει η μαμά.
16 ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ «Ποιες δέκα μέρες; Μετράς και τα Σαββατοκύριακα;» τη διορθώνει η Καρολίνα. Αααα, εδώ κάτι έχει αλλάξει. Κανείς δε με υπολογίζει. Ας δω λίγη τηλεόραση. Πιάνω το τηλεκοντρόλ, πατάω το κανάλι και μαζί με τη φωνή των κινούμενων σχεδίων ακούγονται ασυντόνιστα μαμά, μπαμπάς και θεία: «Κλείσ την τώρα», «Μα δεν καταλαβαίνεις;», «Τι ακριβώς κάνεις;». Νιώθω σαν τη γιαγιά που της φωνάζουν ακριβώς τα ίδια όταν κάνει το τσαφ με τον αναπτήρα για να ανάψει το τσιγάρο. Πάντως, πέτυχα αυτό που ήθελα, να τραβήξω την προσοχή. Δεν μπορώ να τους βλέπω όλους να κοιτάζουν με θαυμασμό την Καρολίνα να λέει εξυπνάδες. Είμαστε, λοιπόν, όλοι καθισμένοι στο σαλόνι. Ο μόνος τρόπος για να φύγουν όλοι για τα ταξίδια τους είναι να πάμε στη γιαγιά εγώ και η Καρολίνα. Κανονικά πρέπει πρώτα να λέμε το όνομα του άλλου, εάν θέλουμε να είμαστε ευγενικοί, δηλαδή κανονικά έπρεπε να πω: «Η Καρολίνα κι εγώ». Σκασίλα μου για τους καλούς τρόπους. Εγώ, εγώ, εγώ. Εγώ, εγώ. Το αποφασίζουν και τηλεφωνούν στη γιαγιά Κάρολ. Δε σας είπα ότι η γιαγιά μου είναι από την Αμερική και φοράει φανταχτερά χρώματα. Παράδειγμα: πορτοκαλί παντελόνι και πράσινο πουκάμισο με λουλουδάκια. Τεράστια γυαλιά, παράξενα καπέλα. Τρελοαμερικάνα τη φωνάζουν όλοι. Η θεία Θάλεια με τον μπαμπά έχουν συ
10 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΟΓΙΑΓΙΑ 17 νέχεια την απορία: «Πού πάει και τα βρίσκει αυτά τα ρούχα; Πού τα ψωνίζει; Έχεις δει εσύ σε κανένα μαγαζί πορτοκαλί παντελόνια;». Τέλος πάντων, η γιαγιά Κάρολ είναι για τους γονείς μας μια λύση απελπισίας. Παρ όλα αυτά αποφασίζουν να της ζητήσουν τη χάρη να φιλοξενήσει τις εγγονές της για δέκα ολόκληρες μέρες. Το τηλεφώνημα το αναλαμβάνει ο μπαμπάς, επειδή είναι δική του μαμά. Στέκεται όρθιος την ώρα που της μιλάει, που σημαίνει ότι η συζήτηση είναι σημαντική. Σε δυο φράσεις έχουν κανονιστεί όλα. «Τι απάντησε;» ρωτάει η θεία Θάλεια. «Φώναξε γιούχου» απαντά ο μπαμπάς. Γιούχου λοιπόν.
Πανικός! Οι γονείς πρέπει να φύγουν για 10 μέρες. Πού θα μείνουν τα κορίτσια; Η Καρολίνα και η Βιργινία θέλουν να πάνε στη γιαγιά, οι γονείς ούτε που θέλουν να το σκέφτονται. Η γιαγιά είναι τρελοαμερικάνα, πρώην χίπισσα. Κάποτε έκανε τον γύρο της Ευρώπης με το μηχανάκι της. Ήταν μάλιστα στο Παρίσι τον Μάη του 68. Παντρεύτηκε έναν Έλληνα που πλούτισε στο Βελγικό Κονγκό. Χήρα πια, ζει σε αγρόκτημα στα Βίλια, έχει κανόνα της ζωής της το «απαγορεύεται το απαγορεύεται» και μαθαίνει αραβικά. Όμως οι γονείς αναγκάζονται να στείλουν τα κορίτσια στην τρελογιαγιά. Εκεί στο αγρόκτημα θα κάνουν μια ακίνητη βόλτα με το παλιό μηχανάκι, θα χορέψουν χορό της κοιλιάς, θα στήσουν ινδιάνικη σκηνή, θα βρουν παλιές φωτογραφίες και, ναι, θα οργανώσουν ληστεία σε ζαχαροπλαστείο. Η συζήτηση με τη γιαγιά καταλήγει πάντα στο ίδιο θέμα. Γιατί οι Αμερικάνοι περιφρονούν τους Ινδιάνους; Γιατί οι Γάλλοι θεωρούν χαζούς τους Αμερικάνους; Γιατί οι Έλληνες φοβούνται τους μετανάστες; Γιατί οι Βέλγοι φέρθηκαν βάρβαρα στην Αφρική; Γιατί οι Ιάπωνες τα κάνουν όλα ανάποδα; Τελικά, γιατί όλοι νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους; ISBN: 978-618-03-0693-4 ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 80693