Συνάδελφοι- σες,σύντροφοι- συντρόφισσες,

Συνάδελφοι- σες,σύντροφοι- συντρόφισσες, ΤΣΟΥΓΚΡΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Αποτελεί χρέος και καθήκον μας να αναδείξουμε την αιματοποτισμένη προσφορά του λαϊκού ΔΣΕ στην σκληρή, άνιση αλλά δίκαιη πάλη του. Η τρίχρονη ένοπλη πάλη του ΔΣΕ 46-49 αποτελεί μια αθάνατη εποποιία του εργατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας με μπροστάρη, καθοδηγητή και αιμοδότη το ΚΚΕ. Αποτελεί απόδοση τιμής στους αλύγιστους της ταξικής πάλης και όχι μια επετειακή εκδήλωση εθιμοτυπικού χαρακτήρα. Πρέπει να αποτελούν παράδειγμα για μας τους νεότερους η δράση των συντρόφων του ΔΣΕ και ιδιαίτερα όσο αφορά η σημερινή παρουσίαση του βιβλίου του σ. Γ. Τζαμαλούκα το παράδειγμα των υγειονομικών,(γιατρών, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων κτλ.) αντρών και γυναικών. Ένα συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως ο επιστήμονας, ο υγειονομικός αντικειμενικά παίρνουν θέση. Στο βιβλίο αποτυπώνεται ο ξεχωριστός ρόλος των επιστημόνων που έθεσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της λαϊκής πάλης, ανάμεσά τους και ο Γ. Τζαμαλούκας που έγραψε το βιβλίο. Την εποχή εκείνη, ο δρόμος της συνεργασίας με την εξουσία έφτιαχνε πλούτη και καριέρες ή το λιγότερο μια ήσυχη και προσκυνημένη ζωή, ενώ ο δρόμος του αγώνα μπορούσε να οδηγήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα, στα κρεματόρια και το θάνατο. Επιστήμονας, λοιπόν, στην υπηρεσία ποιου; Στις μέρες που ζούμε αυτό το δίλημμα είναι επίκαιρο. Θα σωπάσουμε μπροστά στην ανυπαρξία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας; Στα πανάκριβα φάρμακα; Στις πληρωμές των ασθενών, των εργαζομένων που τόσα τους έχουν πάρει; Στις πανάκριβες ιατρικές εξετάσεις; Στην έλλειψη διαγνωστικών μηχανημάτων; Στην υποστελέχωση των δομών Υγείας και Πρόνοιας; Στην απληρωσιά και στην εντατικοποίηση της εργασίας των νέων γιατρών, ειδικά των ειδικευομένων, των νοσηλευτών και των άλλων ειδικοτήτων; Στην υποβάθμιση των Νοσοκομείων. Το πρότυπό μας θα είναι το γλείψιμο, ο καριερισμός ή ο αγώνας για συνειδητή επιστημονική υπηρεσία προς όφελος του λαού; Φανταστείτε: Τι υγεία έχει σήμερα ο λαός και τι πλούτος, τι επιστημονικά επιτεύγματα υπάρχουν, τι Υγεία θα μπορούσε να έχει. Δεν παραγνωρίζουμε ότι η αστική τάξη προωθεί την επιχειρηματική δράση μέσα στα νοσοκομεία. Διαμορφώνει συμμαχίες, εξαγοράζει, επιδρά σε συνειδήσεις. Χρειάζεται να αναμετρηθούμε με αυτή της την προσπάθεια που βρίσκει έδαφος σε ένα τμήμα των εργαζομένων,νοσηλευτών, γιατρών, που είχε καθοριστική συμβολή όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε αρκετές περιπτώσεις πρωτοστάτησε, στην υλοποίηση των αντιδραστικών αλλαγών στο χώρο της Υγείας και έχει συνδέσει τα συμφέροντά του με την πορεία υλοποίησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (ενίσχυση εμπορευματικής λειτουργίας, ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, ενίσχυση της διείσδυσης των μονοπωλίων του φαρμάκου και της βιοϊατρικής τεχνολογίας κ.λπ.). Σε αντίθεση, όσα κατόρθωσαν οι γιατροί και οι υγειονομικοί του ΔΣΕ που πήγαζαν απ' την πίστη στο δίκιο του αγώνα του. Πολλοί θυσιάστηκαν, ιδιαίτερα από τους τραυματιοφορείς, που μεγάλος αριθμός τους ήταν γυναίκες, αλλά & γιατροί. Πρωτοπόρος επιστήμονας υγειονομικός σημαίνει, να παλεύεις οργανωμένα ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Υγείας αλλά και τους φορείς της μέσα στο χώρο ιδιωτικής ή δημόσιας Υγείας που δουλεύεις. Να παλεύεις ενάντια δηλαδή στο κεφάλαιο, την αντιλαϊκή πολιτική, τα κόμματα και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Να παλεύεις ενάντια στις εταιρείες που καμία σχέση δεν έχουν με το φάρμακο και την υγεία, ενάντια στους μεγαλογιατρούς και αυτούς που η στάση τους είναι εχθρική απέναντι στον ασθενή που συχνά τον χρησιμοποιούν σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης Διανύουμε την 6 η χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας. Τα μέτρα που πάρθηκαν και οδήγησαν σε μεγάλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές υγεία πρόνοια κ.α., είχαν προσχεδιαστεί πολύ 1

πριν από την κρίση, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πιο ειδικά από το 1993, με τη «Λευκή Βίβλο», και αφορούσαν το σύνολο των χωρών της ΕΕ.Πρόκειται για τις λεγόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις Τα μέτρα αυτά βρήκαν την ταχύτερη και πλήρη ανάπτυξή τους, ειδικά στην Ελλάδα, από το 2010 και μετά. Οι αντεργατικές αυτές μεταρρυθμίσεις, που, ειδικά στη χώρα μας, προχώρησαν με ταχύτητα και επιβλήθηκαν με «τη φωτιά και το σίδερο» στη διάρκεια της κρίσης, είχαν ως στόχο όχι μόνο την προστασία του κεφαλαίου από την κρίση, με τη μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των εργαζομένων, αλλά και την μακροπρόθεσμη θωράκιση της επιχειρηματικής κερδοφορίας στις σχετικά νέες συνθήκες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Ενιαία είναι και η πολιτική για δραστική μείωση των μισθών και μεροκάματων την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την προώθηση μορφών εναλλακτικής και μερικής απασχόλησης με διάφορες μορφές όπως εργασία ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, ατομικές συμβάσεις, συμβάσεις με την ώρα, κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, της μονιμότητας στη δουλειά σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, γενικευμένες αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, όπως: Διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ενεργός κι ανενεργός χρόνος εργασίας (Οδηγία Σέρκας)(εδώ θα έχουμε το φαινόμενο ο γιατρός, ο νοσηλευτής στα χειρουργεία να πληρώνονται μόνο για τις ώρες που χειρουργούν) κατάργηση υπερωριών, απελευθέρωση των απολύσεων κ.ά. πολιτικές ενταγμένες στη στρατηγική της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας σε βάθος χρόνου και στην προσαρμογή των εργατικών μισθών και μεροκάματων στα πολύ χαμηλά επίπεδα που διαμορφώνονται στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (Κίνα, Ινδία, κ.λπ.). Η πολιτική λοιπόν της κυβέρνησης, πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και στο χώρο της Υγείας έχει τα αποτελέσματα της για τα λαϊκά στρώματα. Βιώνουμε σήμερα όλοι μας από πρώτο χέρι τις ελλείψεις ακόμα και στα πιο στοιχειώδη υγειονομικά και άλλα υλικά στη διάρκεια της νοσηλείας των ασθενών. Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την Υγεία την περίοδο 2008 έως 2015 μειώθηκαν πάνω από 44%. Η δε χρηματοδότηση των κρατικών νοσοκομείων είναι μειωμένη κατά 10 εκ. ευρώ (-0,65% το 2016) και προστίθεται στην αντίστοιχη περυσινή δραστική μείωση κατά 22,8% έτσι πάμε στο 23,45%. Το ότι η μείωση είναι μικρή φέτος, αυτό η κυβέρνηση το πλασάρει ως «φρένο» και «πορεία αντιστροφής» της κατάστασης. Δηλαδή, να είμαστε και ευχαριστημένοι που δεν πήγε ακόμα πιο κάτω η κρατική υποχρηματοδότηση τη στιγμή που για το κεφάλαιο με τον νέο αναπτυξιακό νόμο η κυβέρνηση τα δίνει όλα επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, τζάμπα εργάτες. Αυτές «οι δυσκολίες» επιδιώκει να υιοθετηθούν και από τους εργαζόμενους τους υγειονομικούς τους γιατρούς, τους νοσηλευτές κτλ ως «κοινό» πρόβλημα, για να μειώσουμε τις απαιτήσεις μας και να παραιτηθούμε από την ικανοποίηση βασικών αναγκών μας, προσμένοντας την ανάπτυξη από την οποία τελικά δήθεν θα ωφεληθούν όλοι, ζήτημα που έχει υιοθετήσει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Όμως και αυτή η ανάπτυξη, όταν και στο βαθμό που επιτευχθεί πάνω στα αποκαΐδια των λαϊκών κατακτήσεων, πάλι θα απαιτεί από το λαό έκπτωση των αναγκών του για να μην «επιστρέψουμε» στην κρίση. Το παραμύθι των προσλήψεων, επανέρχεται η γνωστή εξαγγελία των 3.500 προσλήψεων που μέχρι τώρα ούτε η πρώτη «δόση» των 985 έχει προχωρήσει και φυσικά ούτε η δεύτερη των 2.440 που θα «ακολουθούσε». Τόσες φορές που έχουν εξαγγελθεί αυτές οι προσλήψεις το 16μηνο της κυβερνητικής θητείας, στο τέλος θα πιστέψουμε ότι όχι μόνο γέμισαν τα νοσοκομεία με προσωπικό, αλλά περισσεύουν κιόλας. Όμως, αυτό που περισσεύει είναι το παραμύθι και αυτής της κυβέρνησης, αφού ακόμα και να πραγματοποιηθούν αυτές οι προσλήψεις θα αντιστοιχούν μόνο σε ένα μέρος των συνταξιοδοτήσεων των τελευταίων 2 χρόνων Συνειδητά απαξιώνεται η δημόσια υγεία την ίδια ώρα που οι επενδύσεις στην ιδιωτική υγεία εκτοξευτήκαν. Στην περιοχή της Λάρισας είναι τεράστιες και ραγδαίες οι επενδύσεις στο χώρο της ιδιωτικής υγείας. Από την άποψη της οικονομίας, τα τελευταία χρόνια ενισχύθηκε η τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, όπως εκφράστηκε με εξαγορές, συγχωνεύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, από την μια πλευρά, και από την άλλη, με αναστολή λειτουργίας κλινικών, με κλείσιμο μονάδων κτλ.. 2

Η ανάπτυξη αυτή όμως δε συνοδεύεται από την καλυτέρευση των μισθολογικών, θεσμικών και άλλων όρων δουλειάς των εργαζομένων αφού η μείωση μισθών, η εντατικοποίηση αλλά και η απλήρωτη εργασίας για μήνες έχουν γίνει καθεστώς. Μαζί με τον οικονομικό πόλεμο για την αύξηση της εκμετάλλευσης αναπτύσσεται και δυναμώνει ταυτόχρονα και ο πολιτικός και ιδεολογικός πόλεμος για τη διάσπαση, τη χειραγώγηση, τον αποπροσανατολισμό και τον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών. Ζήσαμε αυτόν τον πόλεμο ιδιαίτερα και πολύ έντονα: Τη συσκότιση του χαρακτήρα και των αιτιών της κρίσης ( ακραία νεοφιλελεύθερη αγορά και πολιτική, κ.λπ.), την άποψη ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και την ύφεση, τις θεωρίες ότι η κρίση είναι συνέπεια της διαφθοράς και της διαπλοκής, της κλεπτοκρατίας, ότι η Ελλάδα είναι αποικία, τα κύματα επίθεσης για εθνική συνεννόηση και σύμπνοια κ.ά. Γνωρίσαμε και αντιμετωπίσαμε τις οργανωμένες προβοκάτσιες, το «κίνημα των πλατειών», την αύξηση της τρομοκρατίας, κρατικής και εργοδοτικής, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και διαχειριστών, την άμεση παρέμβαση του συστήματος στη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων Σε αυτόν τον αγώνα αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των ρεφορμιστών, του οπορτουνισμού, ως χρήσιμων στυλοβατών του καπιταλιστικού συστήματος σε κρίσιμες στιγμές. Οι δυνάμεις αυτές ευθύνονται για την αποδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος, την παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης. Έχουν τεράστιες ιστορικές ευθύνες, γιατί με όλη την γκάμα των ιδεολογικών και πολιτικών τους απόψεων και πρακτικών σκορπούσαν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό και συνέβαλαν στον εγκλωβισμό των εργατικών και λαϊκών μαζών σε βολικές για το σύστημα απόψεις, με κύριο όχημα την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, καθώς και μια σειρά πλαστές αντιθέσεις. μνημόνια αντιμνημόνια κ.α. Στο έδαφος της ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας του ο ταξικός αντίπαλος, με τη βοήθεια των ρεφορμιστών και οπορτουνιστών, πέτυχε να περάσει πλατιά στην εργατική και λαϊκή συνείδηση ότι η κρίση είναι συνέπεια κακής διαχείρισης από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ότι είναι μια παρέκκλιση από ένα δήθεν υγιές καπιταλιστικό σύστημα και επομένως με ένα καλύτερο μείγμα πολιτικής μπορεί να διορθωθούν το σύστημα και η ΕΕ. Όλα αυτά τα λέμε γιατί αποτελούν νέα στοιχεία του ιδεολογικού πολιτικού αγώνα και μας φέρνουν μπροστά σε σύνθετες καταστάσεις. Στα χρόνια 2010-2015 δόθηκαν σκληρές μάχες, αγώνες σε πολλά επίπεδα και μέτωπα με πλούσιες μορφές πάλης, που αφήνουν, χωρίς αμφιβολία, παρακαταθήκες και διδάγματα για το μέλλον. Ωστόσο, χρειάζεται να απαντήσουμε στο εάν οι αγώνες αυτοί και η ανάπτυξη του κινήματος θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση υπέρ του λαού. Το κόμμα μας εκτιμάει πως είχαμε να αντιμετωπίσουμε, στρατηγικής σημασίας ζητήματα για το σύστημα, μέτρα που δεν ήταν συνηθισμένα μέτρα λιτότητας. Στρατηγικής σημασίας όχι μόνο για την ελληνική αστική τάξη, αλλά γενικότερα για την ΕΕ. Ωστόσο, είναι προφανές και από τη θεωρητική σκοπιά και την ιστορική εμπειρία ότι έξοδος από την κρίση υπέρ του λαού, δηλαδή αλλαγή τάξης στην εξουσία, είναι δυνατή μόνο εφόσον διαμορφώνονται αντίστοιχες αντικειμενικές αλλαγές, συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Μέσα σε αυτές τις δυσκολίες είναι σημαντικός ο ρόλος και η προσφορά του Κόμματος αυτήν την περίοδο, κατά την οποία έβαλε νέες βάσεις επαφής με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το Κόμμα δεν υποχώρησε ιδεολογικά και οργανωτικά, πρωτοστάτησε σε μεγάλους αγώνες, άνοιξε μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά μέτωπα και νέους δρόμους Το ΚΚΕ όχι με λόγια, αλλά κυρίως με τη δράση του, στηριγμένο στη μακρόχρονη πείρα, τραβάει μπροστά. Ένα ΚΚΕ ισχυρό παντού, στους τόπους δουλειάς, στους τόπους κατοικίας, στους τόπους μόρφωσης της νεολαίας, στα σωματεία και στους συλλόγους, στη Βουλή και την Ευρωβουλή, στα 3

Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, αποτελεί την κρίσιμη προϋπόθεση για να δυναμώσει ο ίδιος ο λαός, η λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση. Για να ενισχυθεί η κοινωνική λαϊκή συμμαχία, να διαμορφωθεί μια πανίσχυρη λαϊκή αντιπολίτευση ικανή να αντιμετωπίσει σήμερα, να οδηγήσει τελικά σε ανατροπή την πολιτική και τα μέτρα σε βάρος του λαού που δεν έχουν τελειωμό, αλλά κυρίως σε ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι μικροεπαγγελματίες, η νεολαία και οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, οι εργαζόμενοι στους χώρους της Υγείας και της Πρόνοιας, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτός μπορεί να είναι δύσκολος, αλλά είναι και ο μοναδικά ρεαλιστικός δρόμος που μπορεί να βαδίσει ο λαός και ο οποίος οδηγεί στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την οριστική λύση των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές οικογένειες στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην περίθαλψη, στην εξασφάλιση δουλειάς, στη μόρφωση και σε όλες τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες που καθορίζουν τους όρους ζωής του λαού. Σε αυτόν τον αγώνα, με αυτήν την προοπτική, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, με σιγουριά από την επιβεβαίωση των εκτιμήσεών του και των θέσεών του. Με βαθιά εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού, ότι αυτός μπορεί και πρέπει να πρωταγωνιστήσει και να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, να γίνει κυρίαρχος και να αξιοποιήσει ο ίδιος τον πλούτο που παράγει. Αυτό εξοπλίζει με δύναμη και αντοχή το λαό στην καθημερινή μάχη για όλα τα λαϊκά προβλήματα. Αποκαλύπτει ταυτόχρονα την αιτία που συνεχώς επιδεινώνεται η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων, που δεν είναι άλλη από τον καπιταλιστικό δρόμο, είτε αυτός βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης όπως τα τελευταία 6 χρόνια είτε στη φάση της ανάπτυξης, όπως προ κρίσης ή όπως μπορεί να προκύψει τα επόμενα χρόνια με μια αναιμική καπιταλιστική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και στηρίζεται στην ένταση της εκμετάλλευσης του λαού, με την αφαίρεση -πέραν των άλλων- ακόμα και των προηγούμενων ανεπαρκών παροχών σε υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και πρόνοιας. Το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή, με την τεράστια δυνατότητα που προσφέρει η παραγωγικότητα της εργασίας, οι κατακτήσεις της επιστήμης, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, η ύπαρξη ενός πολυάριθμου εξειδικευμένου υγειονομικού δυναμικού, να μην μπορούν να αξιοποιηθούν από όλο και μεγαλύτερο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων αποδεικνύει ακριβώς τη μεγάλη σαπίλα του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του, γίνεται όλο και πιο επιθετικό, υποτάσσει τα πάντα, ακόμα και την Υγεία στις ανάγκες του κέρδους. Η συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα στην Υγεία, η στήριξη των "υγιών" επιχειρηματιών, οι κανόνες λειτουργίας και ελέγχου των επιχειρηματιών που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι θέσεις που δίνουν εξετάσεις καταλληλότητας στο κεφάλαιο. Είναι θέσεις που σπέρνουν αυταπάτες και αποσκοπούν στην ενσωμάτωση της αγανάκτησης των λαϊκών στρωμάτων, των ασθενών, των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων υγειονομικών ότι δήθεν έχει τον τρόπο να συγκεράσει αντίθετα συμφέροντα και τελικά να ωφεληθούν όλοι. Όλα τα πολιτικά κόμματα στα προγράμματά τους έχουν θέσεις και σχέδιο ανάπτυξης για το σύστημα Υγείας - Πρόνοιας. Η διαχωριστική γραμμή που αντικειμενικά υπάρχει ανάμεσα στις θέσεις των κομμάτων είναι σε ποιο σχέδιο ανάπτυξης της οικονομίας εντάσσεται η ανάπτυξη του συστήματος 4

Υγείας - Πρόνοιας. Αυτό είναι το καθοριστικό σημείο που μπορεί κάποιος να αξιολογήσει και να κρίνει τις ουσιαστικές διαφορές. Αυτό είναι το ασφαλές κριτήριο για να διαπιστώσει ο εργαζόμενος ότι οι διαφορές ανάμεσα στις προτάσεις και στις θέσεις των πολιτικών κομμάτων είναι διαφορές στα "σημεία", στην πραγματικότητα υπάρχει ταύτιση στο στρατηγικό στόχο. Θέτουμε το ερώτημα: Μπορεί η Υγεία και οι υπηρεσίες που σχετίζονται με την πρόληψη, τη θεραπεία και την αποκατάσταση να είναι "κοινωνικά αγαθά", δηλαδή να παρέχονται σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις ανάλογα με τις ανάγκες τους, από τη στιγμή που υπάρχει ανάπτυξη της επιχειρηματικής δράσης ή και σε συνθήκες συνύπαρξης κρατικού και ιδιωτικού τομέα; Το ΚΚΕ απαντά όχι. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της επιχειρηματικής δράσης οι κανόνες της αγοράς και του κέρδους μετατρέπουν την Υγεία σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, το κάνουν απρόσιτο για το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων. Υπήρχε το αντίθετο παράδειγμα; ναι το γνώρισε, το έζησε η ανθρωπότητα. Και είναι ο σοσιαλισμός. Το γεγονός ότι στη Σοβιετική Ένωση της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού που γνωρίσαμε τον προηγούμενο αιώνα οι υπηρεσίες πρόληψης και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ήταν μέσα στα εργοστάσια, στις σχολές, στις γειτονιές, στα χωριά, καθολικές και δωρεάν, εξειδικευμένες στις ανάγκες της γυναίκας, της μάνας, του παιδιού, των ΑμΕΑ, ενώ στην Ελλάδα της καπιταλιστικής ανάπτυξης το 2016 ψάχνεις "με το τουφέκι" ακόμα και για μια ιατρική εξέταση και συνταγογράφηση, δείχνει τη διαφορά. Δείχνει τι σημαίνει ανάπτυξη με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία και τι σημαίνει ανάπτυξη με κριτήριο την ευημερία της πλουτοκρατίας. Αυτή η πραγματικότητα όσο καλύτερα και γρηγορότερα κατανοηθεί, μπορεί να αποτελέσει ισχυρό παράγοντα αποφασιστικής ενίσχυσης της λαϊκής πάλης, ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, χειραφετημένου από το "σαράκι" ότι "δε γίνεται αλλιώς", ότι χωρίς ρήξη με τα μονοπώλια και την ΕΕ, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να μπουν σε πορεία λύσης οι λαϊκές ανάγκες στην Υγεία και στην Πρόνοια. Η λαϊκή πάλη στους τόπους δουλειάς, στους χώρους της Υγείας, στις συνοικίες, στα χωριά, στις σχολές αποτελεί θα λέγαμε καθήκον να μαζικοποιηθεί και να ενταθεί. Να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται, να αναπτύξει την αλληλεγγύη, να διεκδικήσει και να αποσπάσει κατακτήσεις όσο γίνεται στις σημερινές συνθήκες λύσεις. Δεν αρκεί όμως αυτό. Η λαϊκή πάλη, για να αντιστοιχηθεί με την οξύτητα της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ και των πολιτικών τους στηριγμάτων, πρέπει να διαμορφώνει όρους για τη συγκρότηση ισχυρής κοινωνικής συμμαχίας, μιας μαχητικής λαϊκής αντιπολίτευσης σήμερα, με προοπτική την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και όλης της κοινωνίας.είναι η μόνη ρεαλιστική προοπτική για το λαό, γιατί ενισχύει τον αγώνα σήμερα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις οριστικής λύσης των προβλημάτων υπέρ του λαού αύριο, με τη Λαϊκή Εξουσία και τη Λαϊκή Οικονομία, που θα μπορέσει με επιστημονικό τρόπο να σχεδιάσει την ανάπτυξη που θα έχει κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων και συνεχώς διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών και στους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας. Εμείς λέμε ότι γίνονται και παραγίνονται, αρκεί ο λαός να το αποφασίσει. Με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή περιουσία του τεράστιου πλούτου που παράγει ο ίδιος ο λαός μπορεί να σχεδιάσει και να αναπτύξει ένα πανελλαδικό κρατικό σύστημα Υγείας - Πρόνοιας στο πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, στην επείγουσα ιατρική, το οποίο θα παρέχει απολύτως δωρεάν όλες τις υπηρεσίες χωρίς διάκριση. Με αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε άλλη λυκοσυμμαχία, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων διαρκείας και των δανειακών 5

συμβάσεων, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή της εξουσίας τους, με την εργατική - λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ πρωτοστατεί για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος και σε αυτό καλεί κάθε συνεπή αγωνιστή Η ενίσχυση των Επιτροπών Αγώνα του ΠΑΜΕ στους χώρους της Υγείας και Πρόνοιας, η συγκρότηση νέων επιτροπών εκεί που δεν υπάρχουν, η ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση όλων των εργαζομένων σε κάθε νοσοκομείο, στο χώρο της ιδιωτικής υγείας ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση και ειδικότητα με τη γραμμή της αντεπίθεσης είναι στοιχεία που θα συμβάλουν στην αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, στον ταξικό προσανατολισμό του, στην άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων. 6