Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003.
Το κάθε διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη περιγράφει ένα κόσμο με δυσκολίες, μελαγχολία, θλίψη και στενοχώρια στον οποίο ο άνθρωπος ως πρωταγωνιστής έχει καθοριστικό ρόλο για τις εξελίξεις του κάθε διηγήματος. Οι τίτλοι των διηγημάτων είναι:ξανθός ιππότης, Η σάρξ, Το ποτάμι, Ο τοίχος, Σ ένα συνοριακό σταθμό, Ο ήλιος έκαιγε πολύ, Μια νύχτα, Το ποδήλατο, Και ώραν 7.15 μ.μ., Το σπίτι, Πολεμική ιστορία, Ζητείται ελπίς. Ο τίτλος του κάθε κεφαλαίου έχει άμεση σχέση με το περιεχόμενο του και φαίνεται ότι πρωταγωνιστής του κάθε διηγήματος είναι ο ίδιος ο συγγραφέας. Επίσης, σε κάθε διήγημα του ο Σαμαράκης έχει σκοπό να διδάξει ένα μάθημα που συμπτωματικά σχετίζεται με τα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει στις μέρες μας ολόκληρος ο κόσμος (ανεργία, πολέμοι, διχόνοια κ.α.) αν και το βιβλίο εκδόθηκε το 1954.
Επιπρόσθετα, σε κάθε διήγημα του ο Σαμαράκης δεν ολοκληρώνει το νόημα της ιστορίας αλλά αφήνει τον δέκτη να φανταστεί ελεύθερα την δική του συνέχεια στην ιστορία. Συμπληρωματικά, ο συγγραφέας αναπαριστά τον ήρωα του κάθε κεφαλαίου να επιβιώνει σε αντίξοες συνθήκες για να τονίσει τη δυσκολία και τη θλίψη της ζωής. Όσο για το τελευταίο κεφάλαιο που ονομάζεται Ζητείται Ελπίς ο συγγραφέας δίνει την τελική απόφαση του ήρωα να βάλει την αγγελία Ζητείται Ελπίς στην εφημερίδα που σημαίνει την ανάγκη αλλά και το δικαίωμα των ανθρώπων να ελπίζουν σε ένα καλύτερο κόσμο, να διεκδικούν με αγώνες, να παλεύουν και να κατακτούν.
Χρησιμοποιεί δημοτική γλώσσα με στοιχεία καθαρεύουσας επειδή στη δεκαετία του 50 στην Ελλάδα υπήρχε διγλωσσία. Η επίσημη ήταν η καθαρεύουσα αλλά ο λαός μιλούσε σε δημοτική. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι απλή και κατανοητή από όλους τους αναγνώστες Ο ρυθμός αφήγησης του είναι διακεκομμένος και πετυχαίνεται με τη χρήση μικρών αλλά κατανοητών προτάσεων.
Ο συγγραφέας τονίζει και ασχολείται ιδιαίτερα με λεπτομέρειες, για παράδειγμα τους αριθμούς ενός αυτοκινήτου. Επίσης, χρησιμοποιεί ξένες λέξεις για να χαλαρώσει το κοινό και να κινήσει το ενδιαφέρον της νεολαίας να το διαβάσει. Επιπρόσθετα ο συγγραφέας επαναλαμβάνει στα διηγήματα του τον τίτλο του κάθε κεφαλαίου ίσως για να τονίσει το θέμα του κάθε διηγήματος.
Ο συγγραφέας σε κάθε του διήγημα παρουσιάζει τα πρόσωπα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο όνομα αλλά φαίνεται ότι ο ίδιος τα έζησε και τα βίωσε και αυτό κάνει το περιεχόμενο του βιβλίου πιο ρεαλιστικό και όχι φαντασιώδες.
Παρόλο που η εικόνα του εξώφυλλου δεν σχετίζεται με συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου, το εξώφυλλο παρουσιάζει την μελαγχολική πλευρά της ζωής μέσα από τα μάτια ενός μικρού αθώου παιδιού, αφού το παιδί κλαίει, φαίνεται ταλαιπωρημένο και μόνο. Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο Σαμαράκης έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα παιδιά.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι σκοτεινή και παρουσιάζει την δύσκολη, την μελαγχολική πλευρά της ζωής. Μας προκαλεί να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε για το πως μας τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Παρουσιάζει την θλίψη, τον καημό, τον γολγοθά που περνά ο κάθε άνθρωπος στην διάρκεια της ζωής του.
Πολύ συγκινητικό είναι το κεφάλαιο «Το ποτάμι» όπου ο πρωταγωνιστής ήταν ένας στρατιώτης ο οποίος βρισκόταν στον πόλεμο. Υπήρχαν δύο στρατόπεδα στη μάχη, το δικό τους στρατόπεδο και το στρατόπεδο των Αλλων.Αυτά τα δύο στρατόπεδα τα χώριζε ένα ποτάμι. Η μεραρχία τους τούς απαγόρευε να πλησιάζουν το ποτάμι. Ο στρατιώτης ονειρεύτηκε ότι είδε μια όμορφη γυναίκα μέσα στο ποτάμι και έτρεξε να βουτήξει κι αυτός μέσα. Την στιγμή όμως που πήγε να βουτήξει μέσα στο νερό ένα αόρατο χέρι τον άρπαξε και δεν τον άφηνε να νιώσει το κρύο νεράκι να κυριεύει το σώμα του. Αυτός όμως ξέφυγε και μπήκε μέσα. Έπιασε αμέσως χωρίς δισταγμό το ντουφέκι του, όμως δεν μπορούσε να τραβήξει τη σκανδάλη. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε. Χαμήλωσε το ντουφέκι του. Και δεν είδε τίποτα ως το τέλος. Πρόφτασε να δει μόνο κάτι πουλιά που φτερουγίζανε τρομαγμένα κι αυτός γονάτισε πρώτος, ύστερα έπεσε με το πρόσωπό του στο χώμα.
Θα συνέστηνα αυτό το βιβλίο σε μια φίλη μεγαλύτερης ηλικίας,επειδή η γλώσσα του αν και απλή και προσιτή εντούτοις τα κεφάλαια του δεν έχουν ολοκληρωμένο νόημα και μόνο ένας μεγαλύτερος θα μπορούσε να καταλάβει τα υπονοούμενα του κάθε διηγήματος.