Μια φορά και έναν καιρό, σ' ένα μεγάλο κήπο, ήταν ένα σαλιγκάρι μέσα στην φωλιά του. Ένα παιδάκι ο Γιωργάκης, έξω από την φωλιά του σαλιγκαριού έπαιζε με την μπάλα του. Μετά από ένα δυνατό χτύπημα η μπάλα κύλησε ως την άκρη του κήπου. Σκύβοντας ο μικρός Γιωργάκης να την πιάσει, βλέπει δύο κεραίες να κουνιούνται. -Γιωργάκης: Ωχ! τι εξωγήινο πλάσμα είναι αυτό, είπε το παιδάκι και έκανε ένα βήμα πίσω. Γεμάτος περιέργεια αλλά και απορία, πλησιάζει, γουρλώνει τα μάτια του και κοιτάζει το μικρό πλασματάκι που κουνούσε περήφανα τις κεραίες του. Είχε ένα ολοστρόγγυλο σπιτάκι στην ράχη του και σερνόταν καμαρωτά πάνω στο πράσινο χορτάρι. -Γιωργάκης: Ποιος είσαι εσύ;
-Σαλιγκάρι: Εγώ είμαι ο Πάρις το σαλιγκάρι. Δεν με γνωρίζεις; Τι ζητάς δίπλα στην φωλιά μου; -Γιωργάκης: (Αχά ώστε το εξωγήινο πλάσμα μιλάει κιόλας! Σκέφτηκε ο Γιωργάκης.) Στραβομάρα έχεις; Η μπάλα μου έπεσε στην άκρη του κήπου, δεν την είδες; -Σαλιγκάρι: Μου χτύπησες τις κεραίες μου και να ξέρεις πως εγώ δεν έχω τις γουρλοματάρες σου να βλέπω τόσο μακριά. -Γιωργάκης: Δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας. Γιατί δεν βγαίνεις συχνά από την φωλιά σου; -Σαλιγκάρι: Πώς να με δεις αφού έχει καιρό να βρέξει. -Γιωργάκης: Μπα; Εσύ μόνο με βροχή βγαίνεις έξω; -Σαλιγκάρι: Αχαχούχααααααα! Εμείς τα σαλιγκάρια λατρεύουμε να κάνουμε την βόλτα μας μετά από μία καλή ψιχάλα. Αυτό δεν το ήξερες;
-Γιωργάκης: Τότε λοιπόν θα κάνω κάτι για σένα μικρέ μου φίλε. Θα ανοίξω τη βρύση να ποτίσω τον κήπο για να δω και τους φίλους σου να κάνουν τη βόλτα τους. Και ξαφνικά πριν τελειώσει την κουβέντα του, ο ουρανός γέμισε με μαύρα σύννεφα και οι πρώτες σταγόνες βροχής άρχισαν να πέφτουν χορεύοντας. -Σαλιγκάρι: Γιούπι!!!!!!!!!!!!!!!!! Μην με καθυστερείς άλλο, πάω να φωνάξω τους φίλους μου. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει και ο Πάρις μετά από λίγο εμφανίζεται με τους φίλους του τραγουδώντας χαρούμενα: Ένα δύο ένα δυό Το σπιτάκι κουβαλάω περπατώ και τραγουδώ απ τον κίνδυνο γλιστράω πάω έξω στην αυλή τη βροχούλα αγαπάω ν απολαύσω τη βροχή στην καρδιά μου την κρατάω
Ο Πάρις τέντωσε τις κεραίες του ευχαριστημένος. Εκείνη τη στιγμή μια δροσοσταλίδα έπεσε από τα λουλούδια ακριβώς πάνω στις τεντωμένες κεραίες του. -Σαλιγκάρι: Ποιά είσαι εσύ; Και πώς σε λένε; -Δροσοσταλίδα: Είμαι η Λίνα η Δροσοσταλίδα και θα σου διηγηθώ την ιστορία μου:
Τα σύννεφα μαλώνανε πάνω στον ουρανό Πάρι να δεις τι έπαθα και άργησα να ρθω. Πέρασα κάμπους και βουνά λίμνες και ποτάμια για να σε δω Παρούλι μου γλυκέ σαλιγκαρούλι μου
-Σαλιγκάρι: Αλήθεια πώς έφτασες εδώ; -Δροσοσταλίδα: Άκου πώς έγινε. Ήμουν με τις φίλες μου πάνω στα λουλούδια και χαζεύαμε. Ο ήλιος μας έκαιγε την πλάτη και χωρίς να το καταλάβουμε, γίναμε ατμός και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στον ουρανό. Έτσι μαζευτήκαμε χιλιάδες σταγόνες εκεί στον ουρανό. Κι επειδή ήμασταν πάρα πολλές χωριστήκαμε σε ομάδες. Εγώ μπήκα στην ομάδα του Ρούλη του συννεφούλη και οι φίλες μου πήγαν με την ομάδα του Φούλη του συννεφούλη. Κοιτάζαμε λοιπόν τη γη από ψηλά. Τι ωραία που φαίνονταν όλα!
Τότε λοιπόν ο Ρούλης και ο Φούλης άρχισαν έναν τσακωμό. Τσακωμός κανονικός σου λέω. Άκου τι λέγανε: -Ρούλης: Το πιο ψηλό σύννεφο είμαι εγώ. -Φούλης: Ναι αλλά εγώ έχω τις πιο πολλές σταγόνες. -Ρούλης: Εγώ είμαι το πιο άσπρο σύννεφο από όλα. -Φούλης: Κάνεις λάθος πιο λευκό σύννεφο από εμένα δεν υπάρχει. -Ρούλης: Είμαι και το πιο αφράτο συννεφάκι στον ουρανό. Και κουβέντα στην κουβέντα πιάστηκαν στα χέρια, μπουμπουνητά ακούστηκαν και βγήκαν τα μαχαίρια.
Άρχισαν να πέφτουν κεραυνοί και σε λίγο όλες οι σταγόνες της βροχής πέφτανε τραγουδώντας: Και κωλοτούμπες κάναμε πάνω στον ουρανό και με χαρά ξεκίνησα για να ρθω να σε βρω. -Σαλιγκάρι: Τώρα τι σκέφτεσαι να κάνεις; -Δροσοσταλίδα: Τις φίλες μου πάω να βρω και θα εξατμιστώ θα ανέβω στον ουρανό βροχούλα να ξαναγινώ.
Η Λίνα η δροσοσταλίδα πήρε τον δρόμο για τον ουρανό και ο Πάρις το σαλιγκάρι πήρε τον δρόμο της επιστροφής στην φωλιά του. Εκεί ήταν που ξανασυνάντησε και τον Γιωργάκη. Οι δυό τους είδανε μαζί την δροσοσταλίδα να ανηφορίζει τεμπέλικα, χωρίς να τους δίνει καμιά σημασία, προς τον ουρανό.
Ο Πάρις το σαλιγκάρι κι ο Γιωργάκης δώσανε την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούνε με την επόμενη βροχούλα που θα πέσει στον κήπο. Ο Γιωργάκης απόμεινε μόνος να κοιτάζει τη Δροσοσταλίδα πού ανέβαινε νυσταγμένη προς τον ουρανό μέχρι που πια χάθηκε. Θα περιμένει να την ξαναδεί με την επόμενη βροχή που θα ποτίσει τον κήπο του. Ποιος ξέρει; Ίσως με την επόμενη βροχή η Λίνα η Δροσοσταλίδα, που λιαζότανε στην αυλή του Γιωργάκη, να βρεθεί στην δική μας αυλή... Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς...
-Οι υπεύθυνοι εκπαιδευτικοί: Σπέντζα Όλγα Κωστής Ιωάννης Ευαγγέλου Δημήτριος -Οι συμμετέχοντες μαθητές: Γεωργίου Ζωή-Βασιλεία Καραμπίκα Ναταλία Καραπάνου Μαρία-Μάνθα Κολιογιάννη Χριστίνα-Μαρία Λουλάι Αρμελίντα Νικολάου Σοφία Παππά Γεωργία Τάσσιου Αποστολία Χαλκιά Αγγελική -Με τη στήριξη του Δήμου Αρταίων Άρτα 2017