New World Order. (Νέα Τάξη Πραγμάτων ή Νέα Εποχή ή Παγκοσμιοποίηση) Πέμπτη, 03 Μάιος 2012 21:39 Newstrap

New World Order (Νέα Τάξη Πραγμάτων ή Νέα Εποχή ή Παγκοσμιοποίηση) Πέμπτη, 03 Μάιος 2012 21:39 Newstrap Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων Πρόκειται να Λάβει Χώρα: Είστε, Αλήθεια, Έτοιμοι να την Αντιμετωπίσετε; Ο ρόλος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Πάπα Αρχαίες Δοξασίες Προφητείες Σ` όσους επιμείνουν να συνεχίσουν την ανάγνωση, η Τελευταία Ευκαιρία του Κόσμου, μπορεί να φανεί ένα εξωφρενικό ανάγνωσμα, άν όχι παρακινδυνευμένο, επειδή οι απλοί άνθρωποι γύρω μας, αυθόρμητα ελπίζουν, ότι στη σημερινή εποχή, με την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη και την όποια ευημερία υπάρχει, εν αντιθέσει μ` άλλες παλαιότερες εποχές, θα επικρατήσει ειρήνη κι ευτυχία στον κόσμο και σίγουρα, όχι μια παγκόσμια κρίση, σαν αυτή που σήμερα βιώνουμε, η οποία και θα σηματοδοτήσει το τέλος του Προσπαθήσαμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις και τις ερωτήσεις σας και θ` αρχίσουμε αυτή την τόσο αβέβαια για μας - περιπλάνηση στο μέλλον, απαντώντας ορισμένα απ` τα ερωτήματά σας αυτά, καθώς μοιραζόμαστε μαζί σας τους λόγους, για τους οποίους ο κόσμος βρίσκεται μπροστά στην τελευταία κατά τη γνώμη μας - ευκαιρία του. Στην Αγία Γραφή, στο βιβλίο του Δανιήλ, κεφάλαιο 2, ο Θεός φανέρωσε σ` ένα όνειρο του Βαβυλώνιου βασιλιά, ότι απ` την εποχή του μέχρι το τέλος του χρόνου, ο 1 Σ ελίδα

κόσμος θα γινόταν μάρτυρας τεσσάρων αυτοκρατοριών μόνο. Η ιστορία απέδειξε ότι αυτό που ονειρεύτηκε ο βασιλιάς, ήταν αυτό που συνέβη. Οι τέσσερις αυτοκρατορίες ήταν, η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας (605 π.χ.- 538 π.χ.), η αυτοκρατορία της Περσίας (538 π.χ.- 331 π.χ., δηλ. μέχρι την τελική ήττα του Δαρείου Β.), η αυτοκρατορία της Ελλάδας (δηλ. του Μεγάλου Αλεξάνδρου, 331 π.χ.- 168 π.χ.), και η αυτοκρατορία της Ρώμης (μετρά απ` την τελευταία μάχη με τους Έλληνες και πέρα, 168 π.χ.- 476 μ.χ.). Αποκάλυψε επίσης ότι η Ρώμη θα διαχωριζόταν σε τέσσερις επικράτειες και κατά την εποχή αυτών των επικρατειών θα ερχόταν το τέλος. Πράγματι, ήδη μέχρι το 476 μ.χ, η Ρώμη είχε διαιρεθεί σε δέκα έθνη, απ` τα οποία τελικά προέκυψε η σημερινή Ευρώπη. Ο σκοπός της προφητείας είναι να μας προειδοποιήσει, σχετικά με μελλοντικές κρίσεις. Ο Θεός, λ.χ., προειδοποίησε τον Νώε για τον επερχόμενο κατακλυσμό, τον Αβραάμ και τον Λοτ για την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα και προειδοποίησε τον Μωϋσή για τις πληγές της Αιγύπτου, κ.λ.π. Οι προφητείες για πολλούς αιώνες θεωρούνταν σαν μηνύματα σταλμένα απ` τον Θεό ή τους όποιους θεούς, σε χαρισματικούς ανθρώπους, εκφράζοντας έτσι την αγάπη του θεού ή των θεών στους ανθρώπους, αφού τους προέλεγαν το άγνωστο μέλλον τους Μήπως όμως οι όποιες προφητείες ήσαν προκατασκευασμένα σχέδια μιας ανώτατης κοινωνικής κάστας (κατά τους τρεις κόσμους του Πυθαγόρα), που σε κάθε εποχή διαφέντευε τις τύχες του κόσμου; Το «Θηρίο» της Αποκάλυψης Στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, περιγράφεται το «Θηρίο» (Αποκάλυψη 14: 9-12), δίδονται δε τα χαρακτηριστικά κι οι ιδιότητές του. Αυτή η τρομερή προειδοποίηση, περιγράφει δύο ομάδες ανθρώπων. Η πρώτη ομάδα προειδοποιείται ότι δεν πρέπει να λατρεύει το «θηρίο» και την εικόνα του, το οποίο οδηγεί στη λήψη του σημαδιού του «θηρίου». Ενώ η δεύτερη ομάδα είναι εκείνη η οποία τηρεί τις εντολές του Θεού. Επιπλέον, η περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού, ακολουθεί αμέσως μετά απ` αυτήν την προειδοποίηση. Επομένως, γνωρίζουμε ότι αυτή είναι η τελευταία προειδοποίηση, που δίνεται, πριν τη Δευτέρα Παρουσία. Ο συμβολισμός στο κείμενο της Αποκάλυψης κυριαρχεί έντονα, σκορπίζοντας έναν ιδιαίτερο τρόμο στους απλούς πιστούς. Κι εδώ τίθεται ένα βασικό ερώτημα: Μήπως, εκτός του ιερατείου, όποιος άλλος ή άλλοι (λ.χ. οι Illuminati) θέλησαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο και να τον κατευθύνουν, στηρίχθηκαν σε τέτοιους ή άλλους ακραίους συμβολισμούς; Μήπως το «θηρίο» είναι οι άνθρωποι, που σε 2 Σ ελίδα

κάθε εποχή είχαν βάλλει σα στόχο τους την καταδυνάστευση (οικονομική, στρατιωτική, πολιτική) όλου του κόσμου; Θα δούμε τώρα, μερικά απ` τα χαρακτηριστικά του «θηρίου», που μας ταιριάζουν απόλυτα: - Το «θηρίο» συνδυάζει θρησκευτική και πολιτική εξουσία ταυτόχρονα, «προσεκύνησαν τω θηρίω» (Αποκάλυψη 13:4.) - Το «θηρίο» ανήλθε στην εξουσία, σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, «και εἶ δονε κ τη ς θαλάσσης θηρίον α ναβαι νον» (Αποκάλυψη 13:1.) - Το «θηρίο» απέκτησε την ισχύ του και την εξουσία του από τον Σατανά (δηλ. από έναν δόλιο απατεώνα) και κυβέρνησε άσπλαχνα, διαθέτοντας πλήρη ηγεμονία (κυριαρχία) για 1260 έτη ( Αποκάλυψη 13:2 και 13:5, 3, 7) - Το «θηρίο» έχει ένα μυστηριώδες 666, το οποίο ταυτοποιεί το αξίωμά του και τ` όνομά του, «Ώδε η σοφία ε στίν ο ἔ χωννου ν ψηφισάτω το ν α ριθμο ν του θηρίου α ριθμο ς γα ρ α νθρώπου ε στί και ο α ριθμο ς αυ του χξς» (Αποκάλυψη 13:18). - Το «θηρίο» βλασφημεί, ισχυριζόμενο ότι είναι ο Θεός και δίνοντας άφεση αμαρτιών (τη δύναμη να συγχωρεί τις αμαρτίες των άλλων, Αποκάλυψη 13:5). 3 Σ ελίδα Ποιος κρύβεται πίσω απ` το «θηρίο»; Ακόμη και στον σημερινό κόσμο, τα έθνη συμβολίζονται με εικόνες «θηρίων», θέλοντας την ψυχολογική επίδραση της αγριότητας του θηρίου πάνω στα αντίπαλα έθνη. Οι ΗΠΑ, λ.χ., συμβολίζεται μ` έναν αετό, η Ρωσία με μι` αρκούδα και το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Κίνας είν` η εικόνα του δράκου. Μήπως το «θηρίο» είναι ένα έθνος; Κατά τους ορθόδοξους μοναχούς και μελετητές της Αποκάλυψης, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είναι το «θηρίο», για το οποίο ο Θεός, από αγάπη, μας προειδοποιεί, μέσω της Αποκάλυψης του Ιωάννου. Δεν είναι σκοπός αυτού του κειμένου, να επιτεθεί στους πιστούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αλλά ν` αποκαλύψει την αλήθεια, σχετικά με το σύστημα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, σχετικά με το Παπικό αλάθητο, την κοσμική κι οικονομική εξουσία του Πάπα, που κρατά για πάνω από χίλια διακόσια χρόνια, ενώ στο μεταξύ, με χίλιους δυο τρόπους οι χριστιανοί κυνηγήθηκαν ή εξαπατήθηκαν, μέσα από Ιερές Εξετάσεις, συγχωροχάρτια, θρησκευτικούς πολέμους, εμπόριο ναρκωτικών, κ.λ.π... Σήμερα, υπάρχει κάποια εκκλησία και κράτος, τα οποία συνεργάζονται, ως μια παγκόσμια αναγνωρισμένη δύναμη; Η μόνο οντότητα στον κόσμο που το επέτυχε αυτό, είν` η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Ο Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, είν` ο απόλυτος θρησκευτικός ηγέτης για παραπάνω από ένα δισεκατομμύριο πιστούς, ανά τον κόσμο. «Ο Ρωμαίος Ποντίφικας, ως διάδοχος του Πέτρου, είναι η αιώνια και ορατή πηγή και θεμέλιο της ενότητας τόσο των επισκόπων όσο του συνόλου των πιστών» (Β Συμβούλιο του Βατικανού, το1962-65). «Κάθε κληρικός πρέπει να υπακούει στον Πάπα, ακόμη κι αν αυτό που διατάσσει είναι κακό διότι κανείς δεν μπορεί να κρίνει τον Πάπα» (Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ το 1198-1216). Ταυτόχρονα, ο Πάπας, είν` ο απόλυτος άρχοντας στο ανεξάρτητο έθνος του Βατικανού. Το Βατικανό είν` ένα αυτεξούσιο έθνος - μικρογραφία, παρ` όλο που βρίσκεται εντός της Ιταλίας και μάλιστα στο κέντρο της Ρώμης. Έτσι, ο Παπισμός είναι μια μοναδική δύναμη, η οποία συνδυάζει θρησκευτική και πολιτική εξουσία. Οι καλά πληροφορημένοι καθολικοί επιβεβαιώνουν πρόθυμα το γεγονός, ότι η εξαπάτηση των πιστών τους, είναι τρόπος ζωής διαχρονικά για τους Πάπες. Ο Χανς Κουνγκ, ένας καθολικός ιερέας και θεολόγος, ο όποιος ήταν Σύμβουλος στο Β Συμβούλιο του Βατικανού (1962-1965), δήλωσε πως ήδη απ` τον 5 ο μ.χ. αιώνα, οι Πάπες «επεξέτειναν τη δύναμή τους ακόμη και με τα συγχωροχάρτια..» (Η Καθολική Εκκλησία: Μια Σύντομη Ιστορία, μεταφρασμένο στα Αγγλικά από τον John Bowden, σ. 61). Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι το έγγραφο Δωρεά του Αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου, με χρονολογία 30 Μαρτίου, 315 μ.χ., το οποίο η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία πλαστογράφησε, προκειμένου να επεκτείνει τη δύναμη και την εξουσία της. Διαμέσου αυτού του πλαστού εγγράφου, ο Πάπας Στέφανος ο Γ, τον 8 ο μ.χ. αιώνα έπεισε τον Πεπίνο, βασιλιά των Φράγκων, ότι οι περιοχές των Λομβαρδών, είχαν δοθεί απ` τον Κωνσταντίνο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό οδήγησε τον Πεπίνο να πολεμήσει κατά των Λομβαρδών και να σφετεριστεί τις πόλεις τους, για χάρη του Πάπα. Το 1440, αυτό το έγγραφο αποδείχτηκε ότι ήταν πλαστό, από έναν παπικό βοηθό, ονόματι Λορέντζο Βάλα, ωστόσο κανείς Πάπας δεν ομολόγησε την πλαστογραφία. Μέχρι και σήμερα, υπάρχει μια επιγραφή στο Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού στη Ρώμη, διαιωνίζοντας αυτό το πλαστό έγγραφο. Ο Πάπας απευθύνει έκκληση για μια Νέα Παγκόσμια Τάξη «Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β, τηλεφώνησε ημέρα Πέμπτη, την Πρωτοχρονιά, ανανεώνοντας την έκκλησή του για τη δημιουργία μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία βασίζεται στον σεβασμό για τον άνθρωπο και την ισότητα ανάμεσα στα έθνη» (Πέμπτη, 1 Ιανουαρίου, 2004 Ώρα δημοσίευσης: 9:21 AM EST (1421 GMT). 4 Σ ελίδα

«Όντως, οι συγγραφείς της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, περηφανεύονται για τις καλά στημένες προσχεδιασμένες απάτες τους, διότι πιστεύουν μ` αλαζονεία, ότι η πλειονότητα του πληθυσμού του κόσμου είναι υπερβολικά ηλίθιοι και τεμπέληδες, για να γνωρίζουν τι είναι το καλύτερο γι` αυτούς. Μόνο εκείνοι που σχεδιάζουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων γνωρίζουν, ποιο είναι καλό ή το κακό για τον κόσμο κι είναι αποφασισμένοι να επιτύχουν το σκοπό τους, μέσω της σκόπιμης εξαπάτησης των φτωχών μαζών» (Bill Cooper, "Behold A Pale Horse σ. 49). Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κυβέρνησε ανηλεώς για 1260 χρόνια, έχοντας απόλυτη κυριαρχία σ` άλλα έθνη, μια ξεκάθαρη αρχή και μία «θανάσιμη πληγή» στο τέλος της 5 Σ ελίδα Ο Παπισμός, μάστιγα για τους λαούς Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία υπέστη τη «θανάσιμη πληγή» της το 1798 μ.χ., όταν ο Πάπας Πίος ο ΣΤ, συνελήφθη κατ εντολή του Ναπολέοντα και φυλακίστηκε στη Γαλλία: «Το1798, ο Μπερτιέ εισήλθε στη Ρώμη, κατάργησε την Παπική κυβέρνηση και ίδρυσε μια κοσμική κυβέρνηση» (Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα, έκδοση 1941). Έχοντας εδραιώσει ότι το τέλος της προφητείας (που αναφέραμε παραπάνω, με βάση την Αποκάλυψη) είναι το 1798 μ.χ., και πηγαίνοντας πίσω 1260 χρόνια, φτάνουμε στο 538 μ.χ.. Για να εκπληρώσει η Παπική διακυβέρνηση αυτό το «αναγνωριστικό σημάδι», πρέπει να έχει συμβεί ένα σημαντικό γεγονός το 538 μ.χ., για να σημάνει την αρχή της περιόδου των 1260 ετών, της κυριαρχίας του «θηρίου» κατά την Αποκάλυψη. Οι ιστορικές αποδείξεις αποκαλύπτουν ότι το 533 μ.χ. ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστινιανός, αναγνώρισε την εκκλησιαστική κυριαρχία του Πάπα ως «κεφαλή» όλων των Εκκλησιών, τόσο στην ανατολική, όσο και στη δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ωστόσο, δεν ήταν παρά μόνο το 538 μ.χ, όταν η Παπική διακυβέρνηση απελευθερώθηκε από τον τελευταίο άριο αντίπαλό της, τους Οστρογότθους (που εκείνη την εποχή κυβερνούσαν την Ιταλία), που ο Πάπας αναδύθηκε ως η κυρίαρχη μορφή της Δύσης. Έτσι, το 538 μ.χ. στήθηκε το σκηνικό για τη σταδιακή, αλλά σταθερή κυριαρχία του Παπισμού. «Ο Βιτζίλιος... ανήλθε στην Παπική Έδρα (538 μ.χ.) υπό τη στρατιωτική προστασία του βυζαντινού στρατηγού Βελισσάριου» (Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας, Τομ. 3, σ. 327). Καθώς ο Παπισμός απέκτησε μεγαλύτερη ισχύ, δεν υποδούλωσε μόνο τους πιστούς του, αλλά και τους κυβερνήτες και τους βασιλείς της Ευρώπης. Γι` αυτό το σκοπό, οι Πάπες εξέδωσαν αρκετές Παπικές Βούλες για να ενισχύσουν την εξουσία τους στους βασιλείς της Ευρώπης: «Είναι στη φύση του Παπισμού, να τσαλαπατάει τους

βασιλείς και τους αυτοκράτορες» (J.H. Ignaz Dollinger, the Pope and the Council, London, p. 35). «Φοβού, τότε, την οργή μας και τους κεραυνούς της εκδίκησης διότι ο Ιησούς Χριστός μας διόρισε [εννοεί τους Πάπες] δια Στόματός Του, απόλυτους κριτές όλων των ανθρώπων και οι ίδιοι οι βασιλείς υπόκεινται στην εξουσία μας» (Πάπας Νικόλαος ο Α, 858-867 μ.χ.). Στην Παπική Βούλα του Πάπα Γρηγορίου του Κ, με χρονολογία 1372 μ.χ. και με τίτλο «In Coena Domini», ο Πάπας ανήγγειλε την Παπική Επικυριαρχία σ` ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, κοσμικό και θρησκευτικό κι αφόρισε όλους εκείνους, που απέτυχαν να υπακούσουν τους Πάπες και να τους πληρώσουν φόρους. Αυτή η Παπική Βούλα επιβεβαιώθηκε από μεταγενέστερους Πάπες και το 1568 μ.χ., ο Πάπας Πίος ο Ε υποσχέθηκε ότι «θα παραμείνει αιώνιος νόμος». Μια πρακτική απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού, ήταν ο τρόπος που συμπεριφέρθηκε ο Πάπας Γρηγόριος ο Ζ το 1077 μ.χ. στον βασιλιά Henry Δ, Αυτοκράτορα της Γερμανίας. Όταν ο βασιλιάς φάνηκε να αψηφά την εξουσία του Πάπα, ο Πάπας τον αφόρισε και τον εκθρόνισε.. Ο Henry αποφάσισα να συνάψει ειρήνη με τον Πάπα και διέσχισε τις Άλπεις στο καταχείμωνο, για να ταπεινωθεί ενώπιόν του. Όταν έφτασε στο κάστρο του Πάπα, τον έκανε να περιμένει για να λάβει την άδεια να δει τον Πάπα στον εξωτερικό χώρο, ξυπόλυτος και μ` ακάλυπτο το κεφάλι του, ντυμένος με ρούχα της κακιάς ώρας. Χρειάστηκαν τρεις μέρες νηστείας κι εξομολόγησης για να συγχωρέσει ο Πάπας τον βασιλιά. Σήμερα, οι Πάπες εμμένουν σ` αυτόν τον ισχυρισμό για κυριαρχία στους ηγέτες του κόσμου: «Ο Πρώτος [Παπισμός της Ρώμης] δεν κρίνεται από κανένα. Είναι αποκλειστικό δικαίωμα του Ρωμαίου Ποντίφικα να κρίνει εκείνοι που έχουν την υψηλότερη πολιτική θέση σ` ένα κράτος Δεν υπάρχει ούτε έφεση, ούτε προσφυγή, σε μια απόφαση ή διάταγμα του Ρωμαίου Ποντίφικα» (The Code of Canon Law, Paulist Press, 1985, pp. 951, 271). Οι διωγμοί Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έθεσε υπό διωγμό τους Χριστιανούς, κατά τη διάρκεια της περιόδου που διήρκεσε 1260 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της ιστορικής περιόδου (η οποία είναι γνωστή και ως Μεσαίωνας), η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ασκούσε μεγάλη επιρροή στην Ευρώπη και κάθε πολίτης ήταν υποχρεωμένος να είναι ρωμαιοκαθολικός. Οτιδήποτε εκτός από την απόλυτη υποταγή στον Πάπα, τιμωρούνταν με βασανιστήρια ή θάνατο (Ιερά Εξέταση με βέβαια καταδίκη κι ακολούθως θάνατος, ακόμη και στη πυρά ). 6 Σ ελίδα

Αυτό κατέταξε το ρωμαιοκαθολικό σύστημα σε μια απ` τις θρησκείες με τους μεγαλύτερους διωγμούς, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, σύμφωνα με το Vicars of Christ: the Dark Side of the papacy (υπό του Peter de Rosa, σ. 180). «Για τη δήλωση πίστης αντίθετης με την Εκκλησία της Ρώμης, η ιστορία καταγράφει το μαρτυρικό θάνατο περισσοτέρων από εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων» (Brief Bible Studies, p. 16). «Πρέπει ν` αξιολογήσουμε την Ιερή Εξέταση ως μια απ` τις πιο σκοτεινές κηλίδες της ανθρωπότητας» (Will Durant, Η Ιστορία του Πολιτισμού, τομ. 4, σ. 78). «Το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ρώμης έχει χύσει περισσότερο αίμα αθώων, από οποιονδήποτε άλλο θεσμό, που έχει υπάρξει στην ανθρωπότητα, δεν θ` αποτελέσει ερώτημα κανενός Διαμαρτυρόμενου, που έχει ολοκληρωμένη γνώση της ιστορίας. Είναι αδύνατο να σχηματίσει κανείς μια πλήρη εικόνα του πλήθους των θυμάτων, είναι σίγουρο ότι ούτε ακόμη με τη φαντασία του κάποιος, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει σε επαρκή βαθμό τις δοκιμασίες τους» (W. E. H. Leeky, History of the Rise and Influence of the Spirit of Rationalism in Europe, Vol. 2:32, 1910 edition). Στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, Τομ. 12, σελίδα 266, ο αναγνώστης θα βρει ένα μακροσκελές άρθρο που περιγράφει την εξουσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όσον αφορά στην τιμωρία των «αιρετικών», το μόνο έγκλημα των οποίων έγκειται στο γεγονός ότι ήταν πιστοί χριστιανοί, οι οποίοι πίστευαν στην Αγία Γραφή. Η «θανάσιμη πληγή» Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θ` ανακάμψει πλήρως από τη «θανάσιμη πληγή» και ολόκληρος ο κόσμος θα τη θαυμάζει (Αποκάλυψη 13:3). Όταν ο Πάπας Πίος ο Ζ' πέθανε φυλακισμένος στη Γαλλία το 1799 μ.χ., ο κόσμος περίμενε το τέλος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ωστόσο, η Αποκάλυψη προέβλεπε, πριν περίπου 2000, χρόνια ότι το «θηρίο» (δηλ. η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), θ` ανακάμψει πλήρως απ` τη θανάσιμη πληγή του. Να πώς οι New York Times περιέγραψαν την «ανάρρωση του θηρίου», δηλ. του Παπισμού: «Η θανάσιμη πληγή επουλώθηκε: Ρώμη, 7 Ιουνίου 1929. Από τις 11 σήμερα το πρωί, υπάρχει μι` ακόμη ανεξάρτητη χώρα στον κόσμο. Αυτήν την ώρα ο Πρωθυπουργός Μουσολίνι αντάλλαξε με τον Καρδινάλιο Γκασπάρι, Παπικό Υπουργό Εξωτερικών του Βατικανού, ο οποίος αντιπροσώπευε τον Πάπα Πίο τον Κ, επικυρώσεις των Συμφώνων, που υπεγράφησαν στο παλάτι του Λατερανού στις 11 Φεβρουαρίου 1929. Μ` αυτήν την απλή πράξη δημιουργήθηκε το ανεξάρτητο κράτος της Πόλης του Βατικανού» (New York Times, 7 Ιουλίου, 1929). 7 Σ ελίδα

Η San Francisco Chronicle ανέφερε την «ανάρρωση» του Παπισμού ως εξής: «Ο Μουσολίνι κι ο Καρδινάλιος Γκασπάρι υπογράφουν ένα Ιστορικό Σύμφωνο Το Παλιό Τραύμα Επουλώνεται» (Τhe San Francisco Chronicle, 7 Ιουλίου, 1929 ). Ο σημερινός κόσμος «θαυμάζει» τον παπισμό, όπως προέβλεψε η Αποκάλυψη, περιγράφοντας την παγκόσμια αποδοχή του «θηρίου»;; «Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσει κανείς τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β, πραγματικά έναν από τους πιο μεγάλους άντρες, είναι να πάρει τη διδασκαλία του στα σοβαρά ν` ακούσει τα λόγια του και να τα εφαρμόσει εδώ στην Αμερική Αυτή είναι μια πρόκληση, που πιστεύω πως πρέπει ευχαρίστως ν` αποδεχτούμε» (Πρόεδρος George W. Bush, 21 Μαρτίου, 2001). «Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β είναι ένας από τους μεγαλύτερους ηθικούς και πνευματικούς ηγέτες του αιώνα» (Billy Graham στη Saturday Evening Post, Ιαν.- Φεβ. 1980). «Θαυμάζω ιδιαίτερα τον Πάπα Ιωάννη XXIII. Αισθάνομαι ότι έφερε μια νέα εποχή στον κόσμο» (Billy Graham, Chicago Tribune, 8 Ιουνίου 1963 ). «Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β χοροστατεί σε υπαίθρια λειτουργία στα Ισπανικά, για πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους στην πόλη του Μεξικού» (The New York Times, 25 Ιανουαρίου, 1999). «Την Τετάρτη βράδυ, καθώς ο Άγιος Πατέρας περπάτησε με τον αντιπρόεδρο Γκορ για να επιβιβαστεί στο «Shepherd I» και να επιστρέψει στη Ρώμη, οι άνθρωποι έκλαιγαν, κουνούσαν μαντήλια και ζητωκραύγαζαν «Ιωάννη Παύλε Β., σ` αγαπάμε!»...ήταν μια σύντομη, αλλ` ιδιαίτερα συγκινητική επίσκεψη του Πάπα στο Σαίν Λούις» (28 Ιανουαρίου, 1999, EWTNews). «Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι θα θυμόμαστε τον Παύλο τον ΣΤ, τον Ιωάννη τον 23 ο και τον Ιωάννη Παύλο τον Β, ως τους τρεις μεγάλους Πάπες της Ειρήνης, πρωτοπόρους σε μια κοσμοϊστορική υπέρβαση της Καθολικής Εκκλησίας προς τη Νέα Εποχή» (Robert Mueller, πρώην Βοηθός Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών κι εκπρόσωπος της Νέας Εποχής). 8 Σ ελίδα Ο αριθμός «666» ή «χξς» Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει τον μυστηριώδη αριθμό «666» Ο επίσημος τίτλος του Πάπα είναι «Vicarius Filii Dei», το οποίο σημαίνει, «Αντιπρόσωπος του Υιού του Θεού». Προς επίρρωση αυτού, η καθολική εφημερίδα Our Sunday Visitor,

έγραψε τις 18 Απριλίου, 1915: «Τα γράμματα που είναι χαραγμένα στη Μίτρα του Πάπα, είναι τα εξής: Vicarius Filii Dei» Καθώς στα λατινικά ορισμένα γράμματα έχουν αριθμητικές τιμές (στα ελληνικά, στην Αποκάλυψη, γράφεται ως «χξς»), αρκεί να τα προσθέσουμε για να βγει ως άθροισμα το «666» 9 Σ ελίδα Ο «βλάσφημος ρόλος» της Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία βλασφημεί τον Θεό, δίνοντας άφεση αμαρτιών (Αποκάλυψη 13:5). «Κατέχουμε επί της Γης τη θέση του Παντοδύναμου Θεού» (Πάπας Λέων XIII, σε μια εγκύκλιο επιστολή, με χρονολογία 20 Ιουνίου, 1894). «Ο Πάπας δεν είναι μόνο ο αντιπρόσωπος του Ιησού Χριστού, αλλ` είναι ο Ιησούς Χριστός, κρυμμένος κάτω από ένα πέπλο σάρκας» (The Catholic National, Ιούλιος 1895). «Αλλά ο ανώτερος Διδάσκαλος στην Εκκλησία είναι ο Ρωμαίος Ποντίφικας [ο όποιος] απαιτεί ολοκληρωτική υποταγή κι υπακοή Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β προεδρεύει επί της Οικουμενικής Εκκλησίας» (Από ένα άρθρο με τίτλο, Auckland Bishop Says: Pope Presides From the Cross Auckland, Νέα Ζηλανδία, 20 Σεπτ., 2004, Zenit.org ). «Πράγματι, δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς, ότι εν όψει του μεγαλείου του αξιώματος τους, οι ιερείς είναι τόσοι Θεοί» (Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ ). Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δημιούργησε μια τεράστια «αγορά» στη Γη για ένα μοναδικό είδος εμπορεύματος, μ` εγγυημένη ζήτηση, το οποίο δεν είχε. Ισχυρίστηκε, δηλ., ότι είχε το δικαίωμα «να πωλεί τη χάρη του Θεού, την ελεύθερη πράξη συγχώρησης Αυτού προς τους αμαρτωλούς». Μέχρι και σήμερα, αυτή η βλάσφημη εξουσία, διατηρεί τη δυνατότητα να συγχωρεί τις αμαρτίες. «Αυτή η δικαστική εξουσία, θα έχει ακόμη και τη δύναμη να συγχωρεί τις αμαρτίας» (Καθολική Εγκυκλοπαίδεια, Τομ. 12, -άρθρο Πάπας, σ. 265). «Και ο ίδιος ο Θεός είναι υποχρεωμένος ν` αποδεχτεί την κρίση του ιερέα του κι είτε να μη συγχωρήσει, είτε να συγχωρήσει, ανάλογα καθώς αρνούνται να δώσουν άφεση οι ιερείς, υπό την προϋπόθεση ότι ο μεταμελούμενος είναι άξιος γι` αυτή» (Dignity and Duties of the Priest, p. 27, New York: Benziger Brothers, Printers to the Holy Apostolic See, 1888). Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είχε και άλλους βλάσφημους ισχυρισμούς προβαίνοντας σε ενέργειες, οι οποίες είναι μόνο του Θεού απόλυτη δικαιοδοσία Παραθέτω δείγματα άλλων βλάσφημων ισχυρισμών και διδασκαλιών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

«Ο ιερέας έχει τη δύναμη των κλειδιών ή τη δύναμη να λυτρώνει τους αμαρτωλούς απ` την κόλαση, να τους κάνει άξιους του παραδείσου και να τους αλλάζει από σκλάβους του Σατανά σε παιδιά του Θεού. Κι ο ίδιος ο Θεός είναι υποχρεωμένος, ν` αποδέχεται την κρίση των ιερωμένων του... Ο Ανώτατος Άρχων του Σύμπαντος, ακολουθεί μόνο τον υπηρέτη του, επιβεβαιώνοντας στον παράδεισο, όλα όσα ο δεύτερος αποφασίζει στη Γη» (Liguori, Duties and Dignities of the Priest, pp. 27, 28 ). «Έτσι, ο ιερωμένος μπορεί, μ` ένα συγκεκριμένο τρόπο, ν` αποκαλεστεί Δημιουργός του Δημιουργού, καθώς εκφέροντας τα λόγια του Καθαγιασμού, δημιουργεί, τρόπον τινά, τον Ιησού στη θεία Μετάληψη, δίνοντάς του εξουσία δια της Μετάληψης και τον παράγει ως θύμα που θα προσφερθεί στον Αιώνιο Πατέρα Η δύναμη του ιερωμένου, είναι αυτή του θεϊκού ατόμου καθώς η μετουσίωση του άρτου σε σώμα, απαιτεί τόσο δύναμη, όση και προκειμένου για τη δημιουργία του κόσμου» (Άγιος Βερναδίνος της Σιέννα). «Οι ιερωμένοι είναι οι σωτήρες του κόσμου» (Άγιος Ιερώνυμος). 10 Σ ελίδα Η Κυριακάτικη Λειτουργία Σύμφωνα με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία η αλλαγή της μέρας λατρείας απ` το «Σάββατο» των Εβραίων στην «Κυριακή», αποτελεί το σαφές και διακεκριμένο σημάδι της εξουσίας της. «Η Κυριακή είναι το σημάδι της εξουσίας μας. Η Εκκλησία είναι υπεράνω της Αγίας Γραφής, και αυτή η μεταφορά της λειτουργίας του Σαββάτου αποτελεί απόδειξη αυτού του γεγονότος» (The Catholic Record, London, Ontario, 1 Σεπτεμβρίου, 1923). «Η τήρηση της Κυριακής απ` τους Διαμαρτυρόμενους, είν` ένας φόρος τιμής, που αποδίδουν, ενάντια στη θέλησή τους, στην εξουσία της (Καθολικής) Εκκλησίας» (Plain Talk About the Protestantism of Today, υπό του Monsignor Segur, σ. 213). «Αλλά το μυαλό του διαμαρτυρόμενου δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι τηρώντας την Κυριακή αποδέχεται την εξουσία του αντιπροσώπου της εκκλησίας, του Πάπα (Our Sunday Visitor, Catholic weekly, 5 Φεβ., 1950). «Φυσικά η Καθολική Εκκλησία ισχυρίζεται, ότι η αλλαγή ήταν δικό της έργο ένα σημάδι της εκκλησιαστικής της δύναμης κι εξουσίας σε θρησκευτικά ζητήματα» (Γραφείο του καρδινάλιου Γκίμπονς, μέσω του Καγκελάριου. F. Thomas, 11 Νοεμ., 1895). Σύντομα οι ΗΠΑ θα αποκηρύξουν τη θρησκευτική ελευθερίαν, για να επιβάλουν την παρακολούθηση της λειτουργίας της Κυριακής (το σημάδι του «θηρίου»). Αυτό σημαίνει ότι οι Διαμαρτυρόμενες Εκκλησίες θα ελέγχουν την κυβέρνηση, για να επιτύχει την ατζέντα τους. Όταν συμβεί αυτό, οι ΗΠΑ θα έχουν γίνει μια αντίγραφη

εικόνα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ενώνοντας εκκλησία και κράτος. Στη συνέχεια οι ΗΠΑ θα μιλήσουν «ω ς δράκων» και θ` ασκήσουν «τη ν ε ξουσίαν του πρώτου θηρίου πα σαν ποιει» (Αποκάλυψη 13:11, 12) η οποία θα έχει το ίδιο πνεύμα μισαλλοδοξίας και διωγμού, μ` αυτό που εκδηλώθηκε απο το πρώτο «θηρίο», τον Παπισμό Σήμερα οι περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι έχουν θετική στάση προς τον Παπισμό κι αυτό έδωσε θάρρος στον Παπισμό, να επιδιώξει επιθετικά τη νομοθεσία της κυριακάτικης παρακολούθησης της λειτουργίας: «Όλοι οι Αμερικανοί θα έκαναν καλά να υποβάλουν αίτηση στον πρόεδρο και το Κογκρέσο για τη δημιουργία ενός Ομοσπονδιακού νόμου μια τροποποίηση του Συντάγματος, εάν χρειάζεται για την επαναφορά του (ψευδούς) Σαββάτου, ως Εθνική Ημέρα Αργίας» (CATHOLIC TWIN CIRCLE, 25 Αυγούστου, 1985, Άρθρο Sacking Sunday ). «Σε αυτό το θέμα, ο προκάτοχός μου, Πάπας Λέων Θ μιλούσε για την κυριακάτικη αργία ως το δικαίωμα του εργαζομένου το οποίο πρέπει ν εγγυηθεί το κράτος» (Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β -DIES DOMINI, 31 Μαΐου, 1998). 11 Σ ελίδα Είναι απειλή οι ΗΠΑ; Οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν γύρω στο 1798. Μόνο ένα έθνος δημιουργούνταν εκείνη την εποχή, που ο Παπισμός έχασε την εξουσία του, το 1798. Αυτή η προφητεία (Αποκάλυψη) καταδεικνύει σαφώς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι ΗΠΑ πήραν μορφή, ως Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, με Σύνταγμα το 1787. Οι ΗΠΑ δημιουργήθηκαν σε μια αραιοκατοικημένη χώρα, δεν αναπτύχθηκαν στον Παλαιό Κόσμο, ο οποίος ήταν πολυπληθής, αλλά στον Νέο Κόσμο, με τους σχετικά λίγους κατοίκους του. Οι ΗΠΑ έχουν δύο διαφορετικές δυνάμεις, οι οποίες βασίζονται σε χριστιανικές αρχές. Έχουν μια μοναδική μορφή κυβέρνησης, όπου κράτος κι εκκλησία χαίρουν ελευθεριών, που εγγυάται το Σύνταγμα. Χάρη σ` αυτό το σύστημα διακυβέρνησης, οι ΗΠΑ είναι όντως μια Δημοκρατία (κράτος χωρίς Βασιλιά), Διαμαρτυρόμενη (εκκλησία, χωρίς Πάπα), με τις δύο δυνάμεις τελείως διαχωρισμένες. Επίσης, οι αρετές της, που προσιδιάζουν αυτές του «αμνού», έκαναν τις ΗΠΑ καταφύγιο για τους διωκόμενους και τους καταπιεσμένους πολλών εθνών. Ο θεμελιώδης νόμος των ΗΠΑ, ο όποιος έχει γραφεί στο Σύνταγμά τους, εγγυάται την ατομική ελευθερία της συνείδησης. Τίποτε δεν είναι πιο πολύτιμο ή πιο θεμελιώδες. Ωστόσο, οι ΗΠΑ έχουν ήδη αρχίσει και σύντομα θ` αποκηρύξουν πλήρως, κάθε αρχή του Συντάγματός τους. Κι αυτό που δίνει περισσότερη σημασία

σ` αυτό το κίνημα, είναι το γεγονός ότι το κύριο αντικείμενο, είναι η επιβολή της παρακολούθησης της Κυριακάτικης Λειτουργίας, μια θρησκευτική λεπτομέρεια, που δεν είναι γνωστή, αλλά δίνει το Στίγμα της υποταγής στον Παπισμό, ταυτόχρονα όμως της επικείμενης παγκοσμιοποίησης. Μια τέτοια ενέργεια θα `ρχεται σ` άμεση αντίθεση με τις αρχές αυτής της κυβέρνησης, με τον νου των ελεύθερων θεσμών της, τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα προβλέπει ότι «το Κογκρέσο δεν θα περάσει κάποιο νόμο, που θα δείχνει σεβασμό σε μια θρησκεία ή απαγόρευση της ελεύθερης άσκησής της», και ότι «καμία θρησκευτική δοκιμασία δεν θα απαιτηθεί ποτέ ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε δημόσια θέση στις Ηνωμένες Πολιτείες». Η ανακολουθία μιας τέτοιας ενέργειας, δεν είναι μεγαλύτερη απ` όση αντιπροσωπεύεται συμβολικά. Απλά αν παρατηρείτε αυτά που συμβαίνουν στις ειδήσεις, όπως και το πρόσφατο παρελθόν θα επιβεβαιώσει αυτή τη βιβλική περιγραφή. «Υποστηρίζω σθεναρώς την πρωτοβουλία που προτείνουμε, η οποία βασίζεται στην πίστη, διότι δεν πιστεύω ότι παραβιάζει τη γραμμή μεταξύ του διαχωρισμού της εκκλησίας και του κράτους, και πιστεύω ότι θα κάνει την Αμερική έναν καλύτερο τόπο». Είπε ο George W. Bush, σε μια μπερδεμένη αναφορά στον όρο της σύστασης από τον Conrad Goeringer, (AANEWS #889, February 28, 2001), δηλ. απ` τους Αμερικανούς άθεους. Αυτή η δήλωση αντιβαίνει με τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συντάγματος, η οποία απαγορεύει στην κυβέρνηση να «δείχνει σεβασμό σε μια θρησκεία... Οι προτεραιότητές μας είναι η πίστη μας». (George W. Bush, Greensboro, North Carolina, 10 Οκτωβρίου, 2000, όπως το αναφέρει ο Jacob Weinberg, στο The Complete Bushisms ). «Το ξεκάθαρο μήνυμα που μεταφέρει η νέα διοίκηση είναι ότι η Αμερική του George W. Bush, είν` ένα χριστιανικό έθνος και ότι όσοι δεν είναι χριστιανοί είναι ευπρόσδεκτοι, εφόσον αποδέχονται την κατάστασή τους ως μια μειονότητα, στην οποία επιδεικνύεται ανοχή, παρά ως ίσους πολίτες» (Alan M. Dershowitz, στο "Bush Starts Off by Defying the Σύνταγμα," Los Angeles Times, 24 Ιανουαρίου 2001). Παρόλο που οι ΗΠΑ ιδρύθηκαν σε αρχές που αντιτίθενται στον παπισμό, παρατηρούμε σήμερα ότι οι ΗΠΑ και το Βατικανό συνεργάζονται στενά για να ενισχύσουν την επιρροή τους. Η Αποκάλυψη, λοιπόν, προφητεύει ότι μια ημέρα, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, οι ΗΠΑ θα θεσπίζουν έναν νόμο, ο όποιος 12 Σ ελίδα

απαιτεί απ` τους πολίτες της και στη συνέχεια απ` ολόκληρο τον κόσμο, να λατρεύουν το πρώτο θηρίο, τον Παπισμό «Επομένως οι χριστιανοί θα προσπαθήσουν αυθόρμητα να διασφαλίσουν ότι η νομοθεσία σέβεται το καθήκον τους να διατηρήσουν την Κυριακή ιερή. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι υποχρεωμένοι στη συνείδησή τους να προετοιμάσουν την αργία της Κυριακής με τέτοιο τρόπο ο όποιος θα τους επιτρέψει να συμμετάσχουν στην Ευχαριστία, απέχοντας από την εργασία τους και άλλες δραστηριότητες οι οποίες είναι ασύμβατες με την ιερότητα της Ημέρας του Κυρίου» (Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β, DIES DOMINI, May 31, 1998). Οι περισσότεροι από τους ηγέτες των διαμαρτυρομένων στις ΗΠΑ είναι έτοιμοι να συμφιλιωθούν με τους καθολικούς: «Οι ηγέτες της εκκλησιάς των Αμερικανών Διαμαρτυρόμενων και της Ανατολικής ορθόδοξης εκκλησίας, που συνάντησαν τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β την Παρασκευή χαιρέτισαν την πρώτη συζήτησης ευρείας αντιπροσώπευσης ως ορόσημο στον δρόμο για μεγαλύτερη ενότητα... Ο σεβασμιότατος Donald Jones, ένας μεθοδιστής ιερέας και διευθυντής του τμήματος θρησκευτικών σπουδών του πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας, την αποκάλεσε, «η πιο σημαντική οικουμενική συνάντηση του αιώνα». Ο σεβασμιότατος Paul A. Crow Jr., από την Ινδιανάπολη, οικουμενικό στέλεχος της Χριστιανικής Εκκλησίας (Μαθητές του Χριστού), την αποκάλεσε «μια νέα ημέρα στον οικουμενισμό» ανοίγοντας ένα μέλλον στο οποίο ο Θεός «μας φέρνει κοντά» (The Montgomery Advertiser, Sept. 12, 1987). Απόψεις «επωνύμων» σχετικά με τον Παπισμό Billy Graham: «Διαπίστωσα ότι τα πιστεύω μου είναι ουσιαστικά τα ίδια με αυτά της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας» (Mc Call s, Ιανουάριος 1978). Επίσης, ο ίδιος αποκάλεσε τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β : «Ο μεγαλύτερος θρησκευτικός ηγέτης του σύγχρονου κόσμου» (The Saturday Evening Post, Ιανουάριος- Φεβρουάριος 1980 ). Paul Crouch: «Ξεριζώνω τη λέξη διαμαρτυρόμενος, ακόμη και από το λεξιλόγιό μου Δεν διαμαρτύρομαι για κάτι [ήρθε η] ώρα για τους Καθολικούς και τους μη Καθολικούς, να ενωθούν, ως ένα στο Πνεύμα και ως ένα στον Κύριο (the Lord)» (Πρόγραμμα Praise the Lord, Trinity Broadcasting Network, 17 Οκτωβρίου, 1989). Robert Schuller: «Ήρθε η ώρα για τους διαμαρτυρόμενους, να πάνε στον ποιμένα [δηλ. στον Πάπα] και να πουν: Τι πρέπει να κάνουμε, ώστε να επιστρέψουμε σπίτι μας; (εννοεί στον καθολικισμό)» (Los Angeles Herald Examiner, Σεπτέμβριος 19, 1987, Σελίδα για τη θρησκεία). 13 Σ ελίδα

David Wells: «Εάν ο Καθολικισμός πρόκειται να γίνει πιο Καθολικός στο μέλλον, γεγονός το οποίο αναμένω απ` τον παρόντα Πάπα, τότε οι θεολογικές διαφορές θα γίνουν οξύτερες, αλλά η συμμαχία μας με τους Καθολικούς, ενάντια στον κοσμικό πολιτισμό, μπορούν να γίνουν βαθύτερες. Προσωπικά, είμαι έτοιμος για αυτή την προοπτική» (Eternity Magazine, Sept. 1987). J. L. Packer: «Η χαρισματική διδασκαλία της χριστιανικής ζωής, είτε προέρχεται από διαμαρτυρόμενους, είτε από καθολικούς, είναι ουσιαστικά πανομοιότυπη. Δεν είναι σημαντικό αυτό για το μέλλον του χριστιανισμού;» (J. I. Packer, Christianity Today, 22 Ιουνίου, 1992). Neal C. Wilson: «Παρόλο που είναι αληθές ότι υπήρξε μια περίοδος στη ζωή της Εκκλησίας των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, όταν η εκκλησία πήρε ξεκάθαρη αντι-ρωμαιοκαθολική χροιά... αυτή η στάση έχει πλέον εναποτεθεί στον κάλαθο αχρήστων της ιστορίας, για όσον αφορά στην Εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας» (Neal C. Wilson, πρώην πρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, 1974). 14 Σ ελίδα Επίλογος Παρά την αρχική «εχθρική στάση» των Illuminati ή των οπαδών της Νέας Τάξης Πραγμάτων προς τις θρησκείες κι ειδικότερα προς τον Ρωμαιοκαθολικισμό, μετά τον Β. Παγκόσμιο Πόλεμο, η όλη τακτική έχει μεταβληθεί. Εύκολα κατανοεί κανείς γιατί Ο Παπισμός, ως η κορυφή της Ιεραρχίας στην Ρωμαϊκή Δυτική Εκκλησία, έκανε αυτό που ήταν το κρυφό όνειρο κι ο κύριος στόχος των απανταχού Illuminati, όλων των εποχών: Κατάφερε να συνδυάσει όλες τις εξουσίες σε μία, δηλ. θρησκευτική, στρατιωτική, οικονομική και πολιτική!! Βατικανό και Πάπας, ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ευρώπης και του κόσμου σχεδόν, με πάνω από ένα δις πιστούς, πολλές εταιρείες κάθε είδους, τράπεζες, επιρροές στους ηγέτες του κόσμου, κ.λ.π. κι ένα κράτος εν κράτει, στο κέντρο της Ιταλίας, στο κέντρο του χριστιανικού κόσμου της γηραιάς ηπείρου, στο κέντρο των εξελίξεων της τεχνολογίας και του πνεύματος Λόγω της κατάρρευσης του Βυζαντινού κράτους και την Οθωμανική απομόνωση του πρώτου τη τάξει Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ο Πάπας συγκεντρώνοντας όλη την εξουσία στα χέρια του, ουσιαστικά διηύθυνε όλες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, για πάνω από 800 χρόνια Πέραν αυτών, ο Παπισμός ουδέποτε προσπάθησε για να σώσει τους εν Χριστώ αδελφούς Ορθοδόξους

χριστιανούς της Ανατολικής Εκκλησίας, έναντι των Τούρκων, παρά την απέλπιδα προσπάθεια των τελευταίων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων κι Ενωτικών πατριαρχών. Τουναντίον, με τις Σταυροφορίες, έδωσε το πρώτο θανάσιμο πλήγμα στο Βυζαντινό κράτος, θέλοντας να το βγάλει απ` τη μέση και να ιδιοποιηθεί τον ευρωπαϊκό πλούτο και τις επαρχίες επιρροής του. Το παράδοξο είναι πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, όπως περιγράψαμε σε προηγούμενο κείμενο, αποδέχθηκε την Παπική Πρωτοκαθεδρία, στο πνεύμα της Νέας Εποχής, προς έκπληξη των πάντων ΥΓ. Το ταξίδι μας, φυσικά συνεχίζεται Επιμέλεια: Ο «Πεφωτισμένος» Αθήνα 27-04-2012 15 Σ ελίδα