ΟΙ ΧΙΛΙΟΙ 11 1 ΤΟ ΑΝΘΡΑΚΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΤΟΥ ήταν ραμμένο στη Στέιτ Στριτ και τόνιζε τους ώμους του με τρόπο που προκαλούσε δέος. Στένευε ακολουθώντας τη γραμμή της λεπτής μέσης του και φάρδαινε ανεπαίσθητα στους αστραγάλους. Το αριστερό μανίκι του ήταν κομμένο ελάχιστα χιλιοστά κοντύτερο από το δεξί του για να αποκαλύπτει το βαρύ πλατινένιο ρολόι του πατέρα του. Ό,τι κοστούμι κι αν φορούσε, έδειχνε ψηλός και σίγουρος και ανεξάρτητος. Αλλά όλοι μέσα σε αυτή τη ζεστή αίθουσα του πέμπτου ορόφου των δικαστηρίων του Σικάγο ένορκοι, δικαστής, μέσα μαζικής ενημέρωσης, θεατές, κατήγοροι γνώριζαν ήδη ότι ο Ρέτζι Βαλεντάιν ήταν κομψός. «Σε πείσμα των γεγονότων, ο δημόσιος κατήγορος θέλει να πιστέψετε ότι καταδικάζοντας τον πελάτη μου θα επιτελέσετε κάποιο ευγενές έργο», είπε στους ενόρκους κινούμενος σε μια ακτίνα έξι περίπου βημάτων από το έδρανό του. «Θυμηθείτε τι είπε στην εναρκτήρια αγόρευσή του: Δεν μπορούμε να έχουμε δύο συστήματα δικαιοσύνης, ένα για τους φτωχούς και άσημους και άλλο για τους πλούσιους και διάσημους. Ωστόσο η ίδια η επιχειρηματολογία της κατηγορούσας αρχής με έχει πείσει ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο τέτοια συστήματα. Η αλήθεια είναι πως ο πελάτης μου δε θα είχε παραπεμφθεί ποτέ στη δικαιοσύνη αν δεν ήταν μια διασημότητα.»ως άνθρωπος που κερδίζει τα προς το ζην αγορεύοντας από το ακραίο έδρανο αυτών των δικαστηριακών αιθουσών, έτρεφα πάντα μεγάλο σεβασμό για την Πολιτεία του Ιλινόις. Η Πολιτεία του Ιλινόις δε διώκει άσημα άτομα όταν δε διαθέτει ούτε καν υποψία αποδεικτικού υλικού. Η Πολιτεία του Ιλινόις δε διώκει άσημα άτομα βασισμένη μόνο σε διαδόσεις. Η Πολιτεία του Ιλινόις δε διώκει άσημα άτομα στηριζόμενη σε ανεπιβεβαίωτες καταθέσεις μαρτύρων των οποίων ο χαρακτήρας, όπως έχετε δει, υστερεί σε σχέση με του κατηγορούμενου από κάθε άποψη».
12 ΚΕΒΙΝ ΓΚΙΛΦΟΪΛ Ο πελάτης του είχε θελήσει να φορέσει κοστούμι με λεπτή ρίγα κάποιες μέρες, αλλά ο Ρέτζι τον έπεισε ότι οι ρίγες κάνουν τους κατηγορούμενους να δείχνουν ένοχοι. Αντί γι αυτό, ο Ρέτζι του διάλεξε μερικά σκούρα κοστούμια σε συνδυασμό με πουκάμισα σε έντονες αποχρώσεις και γραβάτες με ζωηρά σχέδια ένας διαφορετικός συνδυασμός για κάθε μέρα της δίκης, που θα διαρκούσε δεκαέξι βδομάδες. Ένας αθώος δε φοβάται να ξεχωρίζει στο δικαστήριο, είπε ο Ρέτζι. Ο ένοχος είναι που θέλει να εξαφανιστεί. Τα ρούχα έπρεπε να λάβουν την έγκριση μιας κουστωδίας συμβούλων, ειδικών, παρατρεχάμενων και παράσιτων, αλλά ο κατηγορούμενος είχε φροντίσει να το κάνει σαφές στους ανθρώπους του: Όλοι εργαζόμαστε για τον Ρέτζι Βαλεντάιν τώρα. Το μοναδικό στοιχείο της εμφάνισής του που ήταν εκτός δικαιοδοσίας του Ρέτζι ήταν τα χαρακτηριστικά ασημένια μαλλιά του, που πετάγονταν από το κεφάλι του προς όλες τις κατευθύνσεις σαν φωτοστέφανο αγίου σε βυζαντινή τοιχογραφία. «Αναρωτιέστε λοιπόν: Γιατί τον Σόλομον Γκολντ; Δεν είμαι βέβαιος πως γνωρίζω την απάντηση στην ερώτηση αυτή. Μόνο ο δημόσιος κατήγορος γνωρίζει γιατί έχει επιδοθεί σε μια τόσο σθεναρή σταυροφορία με σκοπό να στείλει τον πελάτη μου στη φυλακή». Την πρώτη μέρα της υπεράσπισής του ο Ρέτζι δεν αναφέρθηκε καν στο θύμα, μια εικοσιδυάχρονη βιολοντσελίστρια της εκπαιδευτικής ορχήστρας της Συμφωνικής του Σικάγο. Αντίθετα, παρουσίασε αμφιλεγόμενες μαρτυρίες για να δείξει ότι ο πολιτειακός εισαγγελέας (και υποψήφιος για κυβερνήτης) Μπράντλεϊ Σπέλινγκ είχε ένα μακρύ ιστορικό απαγγελίας κατηγοριών εναντίον επιφανών ατόμων και ότι πριν από τη δίκη αυτήν είχε πιέσει επίμονα και αποτελεσματικά από το παρασκήνιο για να αλλάξει ο πολιτειακός νόμος ώστε να είναι δυνατή η τηλεοπτική κάλυψη. «Προβληματίζομαι ως προς το λόγο για τον οποίο είμαστε όλοι εδώ επειδή γνωρίζω ότι ο πολιτειακός εισαγγελέας είναι ένας έξυπνος άνθρωπος, και οι έμπειροι συνεργάτες του είναι αδύνατον να έχουν εξετάσει τα στοιχεία τα οποία παρουσίασαν στην αίθουσα αυτή και να έχουν οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο πελάτης μου είναι ένοχος. Ο μοναδικός λόγος που κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες κατά τη διάρκεια της πολύμηνης αυτής καφκικής δίκης είναι επειδή γνωρίζω ότι και εσείς οι δώδεκα είστε έξυπνοι. Είμαι βέβαιος ότι το μονα-
ΟΙ ΧΙΛΙΟΙ 13 δικό κίνητρο που εσείς θα έχετε κατά τις διαβουλεύσεις σας θα είναι η διακρίβωση της αλήθειας. Κατά συνέπεια, γνωρίζω ότι η μοναδική ετυμηγορία με την οποία μπορείτε να επιστρέψετε είναι αθώος». Ρύθμισε τη βαθιά και μελωδική φωνή του κατάλληλα για την ευρύχωρη αίθουσα του δικαστηρίου, η οποία ήταν επενδυμένη με βαμμένο ξύλο βελανιδιάς και γεμάτους ζήλο ρεπόρτερ, τρεις ορόφους και έναν ολόκληρο κόσμο χλιδής μακριά από τη στενόχωρη αίθουσα όπου ο ίδιος δικαστής εκδίκαζε τις υποθέσεις των συνηθισμένων κατηγορούμενων εμπόρων ναρκωτικών, τοξικομανών και κλεφτών που δε διέθεταν πλούτο και φήμη. Τρία εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα κάλυπταν τη δίκη σε πραγματικό χρόνο. Ο Ρέτζι φορούσε μεϊκάπ ειδικά φτιαγμένο για παρουσιαστές ζωντανών τηλεοπτικών εκπομπών που πρέπει να παρουσιάζουν ένα φυσικό αποτέλεσμα τόσο μπροστά στην κάμερα όσο και στο ακροατήριό τους. Είχε συμβουλεύσει τον πελάτη του να το χρησιμοποιεί κι εκείνος. Οι κατήγοροι δε φορούσαν μεϊκάπ. «Η Πολιτεία έχει κάνει τα πάντα για να τονίσει τη σκληρότητα αυτού του εγκλήματος, ελπίζοντας ότι, με κάποιου είδους μεταβατική σχέση, θα αποδώσετε αυτή τη φριχτή ιδιότητα στον πελάτη μου. Οι κατήγοροι οργάνωσαν μια παρέλαση ειδικών για να καταθέσουν ότι η Έρικα Λιου συνέχισε να δέχεται χτυπήματα στο κεφάλι τυφλωμένη από το ένα μάτι ακόμα και αφού έχασε τις αισθήσεις της. Ωστόσο δεν παρουσίασαν κάποιο όπλο. Όπως ακούσατε από τον ιατροδικαστή, δεν είναι καν σίγουροι τι είδους όργανο μπορεί να ήταν αυτό! Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει αυτές τις τρεις λέξεις από τους μάρτυρες κατηγορίας: Δεν είμαι σίγουρος και Δεν είμαι βέβαιος ; Ξέρετε; Εκατόν σαράντα εφτά φορές. Εκατόν σαράντα εφτά φορές δεν ήταν βέβαιοι. Παρ όλα αυτά, με κάποιον τρόπο, είναι βέβαιοι ότι ο πελάτης μου είναι δολοφόνος». Μόλις κοντά στα σαράντα του, ο Ρέτζι ήταν ήδη ένας σεβαστός και εξέχων δικηγόρος του Σικάγο πριν ο Γκολντ, ο τιμημένος με Όσκαρ συνθέτης και μουσικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Σικάγο, τον επιλέξει για την υπόθεσή του. Τώρα ήταν ένας σταρ εθνικού επιπέδου. Οι κωμικοί των βραδινών εκπομπών έφτιαχναν τρομερές ατάκες γύρω από το όνομά του. («Η βασίλισσα της Αγγλίας ήταν τόσο άρρωστη, ώστε δεν ήταν σε θέση να συναντηθεί με τον Πρόεδρο αυτή τη βδομάδα, πράγμα για το οποίο, προφανώς, αισθανόταν πραγματικά ένοχη. Μάλιστα, αισθανόταν τόσο ένοχη,
14 ΚΕΒΙΝ ΓΚΙΛΦΟΪΛ ώστε προσέλαβε τον Ρέτζι Βαλεντάιν».) Θεατρικά σόου τον σατίριζαν. Ιλουστρασιόν περιοδικά τον εξυμνούσαν. Τα ταμπλόιντ συντόμευσαν το επώνυμό του σε «Βάλι» για να διευκολύνονται στους τίτλους τους. (ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΗΔΗ ΑΡΚΕΤΑ ΧΑΜΗΛΑ Ο ΒΑΛΙ; ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος της Sun-Times μετά την επιθετική και αποτελεσματική αντεξέταση του πατέρα και του δίδυμου αδελφού του θύματος.) Το περιοδικό Chicago τον είχε ανακηρύξει έναν από τους πενήντα πιο σέξι άντρες της πόλης, τοποθετώντας τον ουσιαστικά στη θέση του ίδιου του ατιμασμένου πελάτη του, ο οποίος είχε εκπέσει από τη λίστα τον προηγούμενο χρόνο. Δεν υπήρχε ούτε ένα αφροαμερικανικό έντυπο στη χώρα που να μην είχε φιλοξενήσει τον Ρέτζι Βαλεντάιν στο εξώφυλλό του έστω και μία φορά. «Ο Σόλομον Γκολντ έκανε συναινετικό σεξ με την Έρικα Λιου στο διαμέρισμά της και ξανά στο αυτοκίνητό του έπειτα από μια εμφάνιση στο Μιλένιουμ Παρκ τη νύχτα της 14ης Ιουνίου. Αυτό είναι το μοναδικό γεγονός που έχει αποδείξει το πολύκροτο αποδεικτικό στοιχείο του δείγματος DNA, και είναι ένα γεγονός το οποίο έχει παραδεχτεί και η υπεράσπιση. Το πτώμα της βρέθηκε σε ένα δρομάκι πλησιέστερα στο σπίτι ενός πρώην εραστή της παρά στο σπίτι του Σόλομον Γκολντ στο Λίνκολν Παρκ. Ακούσατε τους ντετέκτιβ να καταθέτουν ότι υπήρχαν όλες οι ενδείξεις πως ο τόπος του εγκλήματος υποδήλωνε ληστεία. Η Έρικα Λιου δεν είχε χρήματα στο πορτοφόλι της, δεν είχε ρολόι στον καρπό της, ο δε αδελφός της κατέθεσε ότι ένα διαμαντένιο κολιέ που φορούσε πάντα στις παραστάσεις της απουσίαζε από το λαιμό της.»η κατηγορούσα αρχή θέλει να πιστέψετε ότι ο παράνομος χαρακτήρας της σχέσης του πελάτη μου με την Έρικα συνιστά κίνητρο. Κυρίες και κύριοι, αν κάθε άντρας που έχει μια εξωσυζυγική σχέση ήταν ύποπτος δολοφονίας στην Κομητεία Κουκ, τότε εμείς οι υπόλοιποι δε θα είχαμε χρόνο για τίποτα άλλο πέρα από το να συμμετέχουμε ως ένορκοι στις δίκες τους». Σταμάτησε εν αναμονή του γέλιου, το οποίο και ήρθε, όπως έλπιζε, μια ακουστική ένδειξη της έγκρισης από πλευράς των ενόρκων. «Τι έχει να κερδίσει ένας διάσημος και επιτυχημένος άντρας σαν τον Σόλομον Γκολντ δολοφονώντας μια γλυκιά και ταλαντούχα νέα γυναίκα, μια νέα γυναίκα της οποίας υπήρξε μέντορας, έχοντας καλλιεργήσει το ταλέντο της για πάνω από οχτώ μήνες; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Τι έχει να κερδί-
ΟΙ ΧΙΛΙΟΙ 15 σει ένας φιλόδοξος άντρας σαν τον Μπραντ Σπέλινγκ ασκώντας δίωξη εναντίον ενός διάσημου ανθρώπου σαν τον Σόλομον Γκολντ; Ακούσατε το σύμβουλο για θέματα μέσων ενημέρωσης, τον κύριο Κάρολ, να λέει πως ο ουρανός είναι το όριο για έναν πολλά υποσχόμενο νεαρό πολιτικό σε έναν κόσμο όπου η αναγνωρισιμότητα και η τηλεοπτική προβολή είναι σημαντικότερες παράμετροι από τις σοβαρές πολιτικές θέσεις και την προσωπική ηθική. Και, παρά την ατυχή απομόνωσή σας το διάστημα αυτό, δε χρειάζεται να υπενθυμίσω σε υπεύθυνα άτομα όπως εσείς ότι έχουμε εκλογές την Τρίτη». Ο Ρέτζι χρησιμοποίησε τα τελευταία λεπτά της αγόρευσής του για να δηλώσει ότι συμμερίζεται τον πόνο του συντετριμμένου πατέρα της Έρικα Λιου και να τον συγκρίνει με την ντροπή που αισθάνεται η έφηβη κόρη του Σόλομον Γκολντ. «Όταν κάποιος είναι πληγωμένος, το ένστικτό μας μας ωθεί να πληγώσουμε κάποιον άλλον σε ανταπόδοση», είπε. «Αλλά σε αυτή την αίθουσα δεν πρέπει να επικρατεί το ένστικτο. Πρέπει να επικρατεί η λογική. Η λογική είναι το δραστικό συστατικό στην αρχή της βάσιμης αμφιβολίας. Και δεν έχετε ούτε ένα σοβαρό λόγο να καταδικάσετε τον Σόλομον Γκολντ για το έγκλημα αυτό. Το μόνο που σας έχει προσφέρει ο Μπραντ Σπέλινγκ είναι ένας σύντομος κατάλογος μη ικανοποιητικών λόγων. Και είναι οι δικοί του λόγοι, όχι οι δικοί σας». Οι ένορκοι συσκέφθηκαν μόνο δύο μέρες άλλες σαράντα οχτώ ώρες για τον Ρέτζι πίσω από την ανεξιχνίαστη προσωπίδα του δικηγόρου, άλλες σαράντα οχτώ ώρες για τον Σόλομον Γκολντ με τη στολή του φυλακισμένου. Μετά η αναπάντεχη ετυμηγορία, με τον ίδιο τον Μπραντ Σπέλινγκ καθισμένο ανάμεσα στο ακροατήριο για να την ακούσει, με το γκριζαρισμένο κεφάλι του ανάμεσα στα περιποιημένα χέρια του. «Τα κατάφερες θαυμάσια, γλυκέ μου», είπε η σύζυγος του Ρέτζι, η Στεφ, κατά τη διάρκεια του δείπνου τους στο Spiaggia, στην πρώτη βραδινή τους έξοδο σε διάστημα ενός χρόνου σχεδόν. Συμφώνησε, αλλά δεν έδειχνε ευτυχισμένος. Αρκετοί σημαντικοί άνθρωποι πλησίασαν το τραπέζι τους για να τον συγχαρούν όχι πάντα ειλικρινά. Ο Ρέτζι και η Στεφ έκαναν έρωτα για να γιορτάσουν το αποτέλεσμα και στη συνέχεια εκείνος προσπάθησε να κοιμηθεί, με την εικόνα του ίδιου του του προσώπου να
16 ΚΕΒΙΝ ΓΚΙΛΦΟΪΛ προβάλλεται παντού στα βουβά δελτία ειδήσεων που τρεμόσβηναν στην οθόνη στα πόδια του κρεβατιού. Αναμφίβολα, ήταν πια ο διασημότερος ποινικολόγος στην Αμερική. Οι αμοιβές του θα τριπλασιάζονταν. Υπήρχε ένα συμβόλαιο για βιβλίο που περίμενε την υπογραφή του. Ένας ατζέντης σε κάθε Aκτή. Δεκαπέντε προτάσεις τη μέρα για να εμφανιστεί στη μια ή στην άλλη τηλεοπτική εκπομπή στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης, μεσημεριανή, πρωινή ή βραδινή. Η ζωή θ αλλάξει για όλους μας, σκέφτηκε ο Ρέτζι. Η ετυμηγορία αυτή θα ήταν το εισιτήριο για μεγάλα πράγματα. Ακριβά πράγματα. Μια ζωή πέρα από κάθε φαντασία. Η γυναίκα του τον ρώτησε για ποιο λόγο φαινόταν πεσμένος. Ο Ρέτζι της είπε ότι δεν ήταν τίποτα. Εξήγησε ότι δεν κοιμόταν καλά. Άγχος, είπε. Όλη αυτή η δημοσιότητα. «Δε σου συμβαίνει να αισθάνεσαι μερικές φορές άσχημα όταν όλα γύρω σου είναι καλά; Δε σου συμβαίνει να αισθάνεσαι μερικές φορές καλά όταν όλα γύρω σου είναι χάλια;» Δεν της είπε ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί επειδή ήξερε ότι η δίκη του Γκολντ θα ήταν η κληρονομιά του. Οτιδήποτε άλλο κι αν πετύχαινε, ο Ρέτζι θα ήταν πάντα γνωστός ως ο δικηγόρος που είχε υπερασπιστεί επιτυχώς τον Σόλομον Γκολντ. Το όνομα του συνθέτη θα βρισκόταν στον τίτλο της νεκρολογίας του Ρέτζι, και στο διάστημα ανάμεσα σ αυτή τη μέρα και σ εκείνη τα απόνερα αυτής της δίκης θα έφερναν προς το μέρος του κύματα από μετρητά και ευκαιρίες. Η αθώωση του Σόλομον Γκολντ θα ήταν το καλύτερο πράγμα που είχε συμβεί ποτέ στον Ρέτζι Βαλεντάιν. Όμως ο Ρέτζι ήξερε κάτι που κανένας άλλος δεν ήξερε. Ένα μυστικό που μπορούσαν να μοιράζονται, χάρη στους νόμους για το νομικό απόρρητο και στη συνταγματική αρχή του δεδικασμένου, μόνο ο ίδιος και ο πελάτης του. Ο Σόλομον Γκολντ ήταν ένοχος σαν το διάβολο. 2 ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ υποδήλωναν ότι το απασχολούσαν ιδιαίτερα το τετράγωνο μεταλλικό πλαίσιο που είχε βιδωθεί
ΟΙ ΧΙΛΙΟΙ 17 στο κεφάλι του το προηγούμενο πρωί ή οι μεγέθους κέρματος τρύπες που είχαν ανοιχτεί στο κρανίο του ή η χειρουργική τομή που είχε γίνει στη βάση του λαιμού του ή τα μακριά σύρματα που είχαν τραβηχτεί από την κλείδα του στον εγκέφαλό του σαν καινούρια καλωδίωση σε παλιό σπίτι. Δεν έδειχνε ούτε γενναίο ούτε φοβισμένο. Το χλωμό ξυρισμένο κρανίο της κρυβόταν κάτω από έναν εφαρμοστό σκούφο, καθώς οι κόκκινες μπούκλες της είχαν σταλεί σε έναν κατασκευαστή περουκών, ο οποίος θα τις επεξεργαζόταν, κατόπιν παράκλησης του κοριτσιού, για κάποιο παιδί στην πτέρυγα των καρκινοπαθών. Φορούσε μια νοσοκομειακή ρόμπα καλυμμένη με Ντόναλντ Ντακ και Μίκι Μάους. Η ημερήσια νοσοκόμα ήταν υπέρ τέτοιων μοτίβων. Έλεγε ότι έκαναν τα παιδιά ευτυχισμένα. Η νυχτερινή νοσοκόμα, μητέρα δύο παιδιών, θεωρούσε απαράδεκτο το γεγονός ότι το νοσοκομείο επέτρεπε να μεταβάλλονται τα άρρωστα παιδιά σε διαφημιστικές πινακίδες. Άλλωστε αυτό το κορίτσι είναι λίγο μεγάλο για Μίκι Μάους, σκέφτηκε η νυχτερινή νοσοκόμα. «Θέλεις να σου βρω μια άλλη ρόμπα, μικρή μου;» ρώτησε. Το κορίτσι ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. «Σ αρέσει ακόμα ο Μίκι Μάους;» Το κορίτσι έδειχνε σαστισμένο. Τράβηξε το ύφασμα μακριά από την κοιλιά της και το κοίταξε. «Ούτε που το είχα προσέξει». Χαμογελώντας, πρόσθεσε: «Καλό είναι για τώρα. Το πρωί θ αλλάξω». Η νυχτερινή νοσοκόμα έγραψε βιαστικά ένα σημείωμα για την ημερήσια νοσοκόμα: «Σιχαίνεται τον Μίκι Μάους. Λέει ότι είναι πολύ μεγάλη για τέτοια!». Το κορίτσι έβλεπε ένα παιχνίδι μπέιζμπολ των Ουέστ Κόουστ Καμπς στην τηλεόραση, αλλά η νυχτερινή νοσοκόμα δεν μπορούσε να καταλάβει αν το παρακολουθούσε. Το σακουλάκι που έσταζε αργά πάνω από το κρεβάτι της διέχεε ένα αργό χαλάρωμα στο σώμα του κοριτσιού, μαζί με μια τελευταία ισχυρή δόση του κοκτέιλ φαρμάκων που το είχε διατηρήσει στη ζωή τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Υπήρχαν ακουστικά γύρω από το λεπτό λαιμό της. Στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι της, μαζί με ένα ψηλό πλαστικό κύπελλο με παγωμένο νερό καλυμμένο με καπάκι και με ένα καλαμάκι να προεξέχει,
18 ΚΕΒΙΝ ΓΚΙΛΦΟΪΛ υπήρχαν ένα λαστιχένιο επιστόμιο, για την περίπτωση που ξανάρχιζαν οι σπασμοί, και ένα CD μιας μπάντας με την ονομασία BombPop. Ακόμα και η νοσοκόμα τη γνώριζε. «Αρέσουν και στην κόρη μου οι BombPop», είπε. Η μικρή έκανε μερικά δευτερόλεπτα για να απαντήσει. Μια καθυστέρηση όχι πολύ μεγάλη, αλλά σχεδόν σαν να υπήρχε ένας διερμηνέας που ψιθύριζε στ αφτί της. «Σ όλους αρέσουν», είπε τελικά με ευγενικό ύφος. «Όχι όμως στον μπαμπά μου. Δεν του αρέσει καμία καινούρια μουσική, μόνο μουσική από πεθαμένους». Φάνηκε αμέσως να τρομάζει συνειδητοποιώντας τις προεκτάσεις αυτού που είχε πει και, με γουρλωμένα μάτια και δαγκώνοντας το κάτω χείλος της, ζήτησε συγνώμη και διακριτικότητα, που η νοσοκόμα παραχώρησε χαμογελώντας. Παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές ειδήσεις τους τελευταίους μήνες, η νυχτερινή νοσοκόμα είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Σόλομον Γκολντ δεν ήταν κάποιος για τον οποίο μπορούσες να μιλάς με ειλικρίνεια δημόσια ακόμα κι αν ήσουν η μοναχοκόρη του. Η εγχείρηση είχε πάει καλά και η νυχτερινή νοσοκόμα είχε ελάχιστα να κάνει στο δωμάτιο πέρα από δουλειές ρουτίνας. Έκανε το γύρο του κρεβατιού και έκλεισε τις κουρτίνες για να μπλοκάρει το φως από τις λάμπες αλογόνου στο πάρκινγκ. Το «Κάναντα» ήταν παράξενο όνομα για κορίτσι, αλλά χαριτωμένο. «ΝΑ-ντα» τη φώναζαν μερικές φορές. Η μητέρα της είχε έρθει να την επισκεφτεί μόνο μία φορά και για πολύ λίγο. Οι φήμες έλεγαν ότι είχε φύγει από την Πολιτεία, επιλέγοντας να αφήσει τελείως πίσω της την τραγική, κοσκινισμένη από τα ταμπλόιντ ζωή της, εγκαταλείποντας την άρρωστη κόρη της και το σύζυγό της «Ξεφορτώνεται το μωρό μαζί με τον κακό πατέρα», είχε αστειευτεί ένας από τους γιατρούς. Η νυχτερινή νοσοκόμα δεν το έβρισκε αστείο. Οι επισκέψεις περιορίζονταν κυρίως σε μια γυναίκα που υποτίθεται ότι ήταν η γκουβερνάντα και σε μιαν άλλη που υποτίθεται ότι ήταν κάποια θεία. Η νοσοκόμα δεν είχε δει ούτε μία συνομήλικη φίλη του κοριτσιού, αλλά, πάλι, ποιος γονιός θα ήθελε να παίζει το παιδί του στο σπίτι των Γκολντ αυτές τις μέρες; Ο Σόλομον Γκολντ, κατηγορηθείς ως δολοφόνος που είχε απαλλαγεί πρόσφατα από τους ενόρκους, βρισκόταν εδώ κάθε βράδυ από
ΟΙ ΧΙΛΙΟΙ 19 τη στιγμή της εισαγωγής του κοριτσιού στο νοσοκομείο, αποφεύγοντας περίεργους και κάμερες μέσω της τήρησης ενός περίεργου χρονοδιαγράμματος επισκέψεων, μετά τις καθορισμένες ώρες του επισκεπτηρίου, συχνά όταν η Κάναντα κοιμόταν, οπότε μερικές φορές της τραγουδούσε χαμηλόφωνα, με μουρμουρητά και ψιθύρους. Η νοσοκόμα τον είδε να τσακώνεται με τη δρα Φαλκόνε, τα μπράτσα του να ανεμίζουν άγρια ανάμεσά τους, λες και η γιατρός ήταν φλαουτίστα στην ορχήστρα του, κάποια την οποία μπορούσε να ελέγξει σαν μαριονέτα με τα χέρια του. Η νοσοκόμα έβρισκε τον Σόλομον Γκολντ τρομακτικό, χωρίς αμφιβολία, και συχνά αγενή, αλλά, όπως ο μισός πληθυσμός, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, χάρηκε για την απαλλαγή του. Η διαίσθησή της της έλεγε ότι δεν μπορεί να ήταν δολοφόνος. Ό,τι κι αν έλεγαν κάποιοι γιατροί αστειευόμενοι, οι δολοφόνοι δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τις κόρες τους. Εδώ που τα λέμε, θα πρεπε να ήταν ήδη εδώ. Η νυχτερινή νοσοκόμα προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της, βγάζοντας πάντα το τηλέφωνο από την πρίζα μετά τις οχτώ το βράδυ. Η μικρή ήταν ευερέθιστη, και η χρονιά αυτή θα πρέπει να ήταν δύσκολη για εκείνη. Χρειαζόταν ένα ήρεμο περιβάλλον για να αναρρώσει από την επέμβαση, και ο ήχος των τηλεφώνων του νοσοκομείου, ρυθμισμένων για ετοιμοθάνατους και σχεδόν κουφούς, ήταν σαν σφυριές στο κρανίο της. «Πώς αισθάνεσαι;» ρώτησε η νοσοκόμα. Ο αόρατος διερμηνέας καθυστέρησε λίγο καθώς η μικρή σκεφτόταν την ερώτηση. «Ο μπαμπάς λέει ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα τώρα», είπε τελικά. «Λέει ότι θα είναι ευκολότερα στο σχολείο. Λέει ότι θα μπορώ να διαβάζω επί ώρες». «Σ αρέσει να διαβάζεις;» Η Κάναντα είπε με απόγνωση: «Μακάρι να μου άρεσε». Η νοσοκόμα είχε ένα γιο με την ίδια διαταραχή. Όχι το ίδιο σοβαρή ο γιος της δεν είχε προσπαθήσει ποτέ να κάψει το σπίτι τους, αλλά ήταν εξοικειωμένη με τα συμπτώματα. «Χρειάζεται να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις κάτι;» Παύση.
20 ΚΕΒΙΝ ΓΚΙΛΦΟΪΛ «Είναι σαν να διαβάζω και ξαφνικά να συνειδητοποιώ ότι το μυαλό μου δεν ήταν σε αυτά που διάβαζα και να πρέπει να γυρίσω δύο σελίδες πίσω και να ξαναρχίσω». «Συμβαίνει σε όλους μας, μικρή μου. Αλλά ελπίζω ότι δε θα συμβαίνει πια σ εσένα τόσο πολύ». «Ναι, το ελπίζω». Ανασήκωσε το σεντόνι της και το άφησε να πέσει πάνω στα αδύνατα πόδια της, εξακοντίζοντας μικρόβια και αντισηπτικά στην ατμόσφαιρα του νοσοκομείου για μια αερομαχία. «Ξέρεις πώς είναι;» «Έχω κάποια ιδέα», είπε η νοσοκόμα. «Αλλά, πάλι, όχι, υποθέτω πως δεν ξέρω πραγματικά». Η μικρή σημάδεψε με το τηλεκοντρόλ την τηλεόραση που ήταν στερεωμένη ψηλά στον τοίχο. Έκανε βιαστικά ζάπινγκ στα λιγοστά κανάλια που πρόσφερε το νοσοκομείο, μέχρι που έπεσε σε ένα ειδησεογραφικό δίκτυο εικοσιτετράωρης λειτουργίας. «Να πώς ήταν. Ήταν λες και είχε κάποιος άλλος το τηλεκοντρόλ για το μυαλό μου και άλλαζε κανάλι πριν το θελήσω». Η νοσοκόμα στράφηκε σε ένα ντουλάπι και έβγαλε ένα μικρό μαύρο κουτί στο μέγεθος και στο σχήμα αντρικού πορτοφολιού. Είχε πάνω του πλήκτρα, σαν αριθμομηχανή, και μια οθόνη LCD, σαν ψηφιακό ρολόι. «Σου το έχει δείξει αυτό η γιατρός;» «Αποδεικνύεται ότι πραγματικά υπάρχει τηλεκοντρόλ για το μυαλό μου, ε;» χαμογέλασε η Κάναντα, αλλά δεν υπήρχε ίχνος χαράς σε αυτό το χαμόγελο. «Μην ανησυχείς, μικρή μου. Δεν είναι λες και μπορεί ο καθένας να μπει στο πρώτο κατάστημα ηλεκτρονικών και ν αγοράσει ένα», την καθησύχασε η νοσοκόμα. «Η δρ. Φαλκόνε άνοιξε τη συσκευή σου το απόγευμα, αλλά είπε ότι ίσως να μην αισθανθείς τη διαφορά μέχρι να διακόψουμε τη φαρμακευτική αγωγή σου». «Ο μπαμπάς λέει ότι θα γίνω άλλος άνθρωπος. Καλύτερος άνθρωπος». Η νοσοκόμα έγνεψε καταφατικά. Η μικρή εξακολουθούσε να πιστεύει όσα της έλεγαν οι μεγάλοι. Αλλά μετά το πρόσωπο της Κάναντα συσπάστηκε σε μια γκριμάτσα σαν να είχε καταπιεί κάτι μεγάλο και ξινό.