ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΟΛΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΝΤΥΠΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ Περίοδος Α Έτος 2 ο Τεύχος 17 ο Μάιος 2012 «Ελεημοσύνες» Γέροντος Παϊσίου Ιερομονάχου «Ανθολόγιο Συμβουλών» Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα Πορφύριο: «Πρέπει συνεχώς να κάνω ελεημοσύνες, Γέροντα; Να βοηθώ διαρκώς οικονομικά τους συνανθρώπους μου, που έχουν ανάγκη; Σας ερωτώ, διότι, όπως ξέρετε, δεν έχω μεγάλη οικονομική άνεση». Κι ο Γέροντας του απάντησε: «Όταν μπορείς κάνε το κι αυτό. Όμως, πιο πολύ να βοηθάς τους γύρω σου με το να τους μιλάς, με το να τους ακούς όταν θέλουν να μιλήσουν για τα προβλήματά τους, να πουν τον πόνο τους, και κάνοντάς τους συντροφιά, για να μην νιώθουν μόνοι». Μια άλλη μέρα, είπε σε κάποιον που ήταν θλιμμένος, επειδή δεν συναντούσε ανταπόκριση αγάπης από μερικούς ανθρώπους: «Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να αγαπήσουν και γι αυτό αποτυγχάνουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή». ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ - Το Μυστήριον του Θανάτου 71 - «Ελεημοσύνες», γέροντος Πορφυρίου 71 - Ωραίοι συλλογισμοί για τον ανθρώπινο βίο του αββά Ισαάκ του Σύρου 72 - Πως ρίχνει πειρασμούς ο διάβολος 73 - Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου 74 - Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος 74 - Από την ζωή της Ενορίας 75 - Οδοιπορικό στην Μ. Εβδομάδα 75 - Η εορτή του Αγίου Γεωργίου 75 - Τέλεση Μυστηρίων Μνημοσύνων 76 - Ακροστιχίδα Αντιστοίχιση 76 Το Μυστήριον του Θανάτου (Α ) Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη Το Μυστήριο του θανάτου είναι τόσο σπουδαίο όσο και το Μυστήριο της ζωής. Χωρίς το Μυστήριο του θανάτου, δεν μπορούμε να ερμηνεύσομε σωστά το Μυστήριο της ζωής. Για να φωτίσομε το Μυστήριο του Θανάτου, πρέπει να ξεκινήσομε από τις δυο διηγήσεις της Γενέσεως της Αγίας Γραφής. Και πρώτα απ όλα πρέπει να πούμε, ότι όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας (Βασίλειος, Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νύσσης), έγραψαν πραγματείες, στις οποίες ερμηνεύουν, ότι δεν δημιούργησε το κακό και τον θάνατο ο Θεός. Δεν είναι αίτιος των κακών, ούτε του θανάτου ο Θεός. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο «καλόν λίαν» και στο τέλος έπλασε τον άνθρωπο με ξεχωριστή χάρη, «κατά την εικόνα Του», για να φτάσει στο «καθ ομοίωσιν». Πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού, για να γίνει εικόνα ζωντανή του Θεού, δηλ. να ομοιάσει με το Θεό. Ο άνθρωπος ήταν το ωραιότερο πλάσμα του Θεού, λίγο κατώτερο από τους αγγέλους. Του έδωσε πολλά χαρίσματα ο Θεός. Τα μεγαλύτερα ήταν, το «λογικό» και το «αυτεξούσιο». Νου δηλ. και ελευθερία. Μέσα σ αυτά περιέχονται, όλες οι πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου, όπως η δημιουργικότητα, η κυριαρχικότητα και η αγαπητική δύναμη. Ο Θεός χαρίτωσε τον άνθρωπο με τη σοφοποιό και θεοποιό ενέργεια Του, για να δημιουργήσει επιστήμες και πολιτισμό και να γίνει «κατά χάριν» θεός. Παράδεισο εμφύτευσε «κατά ανατολάς» και μέσα σ αυτόν έθεσε τον άνθρωπο. Στο μέσον του παραδείσου υπήρχαν δύο δέντρα, με πολλούς συμβολισμούς. Το δέντρο της «ζωής» και το δέντρο της «γνώσεως του καλού και του κακού». Ο Θεός λέει στους πρωτοπλάστους: «Απ όλα τα δέντρα του παραδείσου, μπορείτε να τρώτε καρπούς, εκτός από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Γιατί όποια μέρα φάτε απ αυτό το δέντρο, «θα αποθάνετε». Εδώ φαίνεται σαν να θέτει ο Θεός σε δοκιμασία την ε- λευθερία του ανθρώπου. Κι όμως αυτό δεν ήταν δέσμευση της ελευθερίας του, αλλά ο ορθός προσανατολισμός της. Απόλυτη ελευθερία θα σήμαινε ασυδοσία και χάος, έλλειψη κοινωνικής ζωής και αναρχία. Για να μπορούσε να υπάρξει και να συνυπάρξει ο άνθρωπος, έπρεπε να ακολουθήσει το φωτεινό δρόμο του καλού. Να φτάσει στην ηθική και πνευματική τελειότητα και αθανασία.
Σ ε λ ί δ α 72 ματική τελειότητα και αθανασία. Μια ελευθερία τύπου ζούγκλας, δεν θα μπορούσε να τον προάγει σε μορφές προόδου και πολιτισμού. Αν πάλι είχε μια αναγκαστική ελευθερία στο καλό, δεν θα ήταν άνθρωπος, αλλά ζώο ή ρομπότ. Η πρώτη ελευθερία ήταν η επιλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η δεύτερη ήταν η δυνατότητα να κάνει το καλό, χωρίς να του το επιβάλλουν. Όταν το καλό το κάνεις από ανάγκη, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, παύει να είναι καλό. Και το καλό και το κακό είναι πράξεις ελευθερίας. Ο Διάβολος εκείνη την ώρα, (που κι αυτός είχε πλαστεί καλός άγγελος από το Θεό και εξέπεσε λόγω της αλαζονείας του), χτυπά το πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπου, την ελευθερία της βουλήσεως και φέρνει αμφιβολία στη συνείδηση του και θέτει υπό αμφισβήτηση την αγάπη του Θεού. «Δεν θα αποθάνετε» λέει στους πρωτοπλάστους. «Σας απαγόρευσε ο Θεός να φάτε από το δέντρο της γνώσεως, γιατί γνώριζε ότι την ημέρα που θα φάτε, θ ανοιχτούν τα μάτια σας και θα γίνετε «ως θεοί». Θα ομοιάσετε με Αυτόν και θα γνωρίσετε το καλό και το κακό». Ο λογισμός της ισοθεϊας, ήταν γεγονός. Θεοί θα γίνετε, λέει ο Θεός, αλλά με τη χάρη μου, με την ευλογία μου, με την καλή χρήση της ε- λευθερίας σας, με τα χαρίσματα που σας έδωσα. Θεοί θα γίνετε λέει ο Διάβολος, αλλά χωρίς το Θεό. Μόνοι σας, με τις δυνάμεις σας, με τις δυνατότητες σας. Ανεξάρτητα από το Θεό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι πρώτοι άνθρωποι, επέλεξαν τη λύση του Διαβόλου. Θεοί χωρίς το Θεό. Αυτή η πράξη τους ονομάστηκε «Πτώση». Ο μεγάλος φιλόσοφος Έγελος, λέει ότι ήταν ευλογημένη η ώρα που ο άνθρωπος αρνήθηκε το Θεό και άρχισε να γράφει με ελευθερία την ιστορία του. Η ύπαρξη όμως από κει κι ύστερα του κακού, ο πόνος και ο θάνατος, στιγματίζουν τη ζωή του ανθρώπου και παίρνουν χαοτικές διαστάσεις στην ιστορία του. Οι άνθρωποι γνώρισαν το κακό και στην ψυχή τους μέσα, η κλίση και η ροπή προς αυτό, έγινε πανίσχυρη. Αντί να αντλούν δυνάμεις από το Θεό, αντλούν από τα ένστικτα τους και το σκοτισμένο λογικό τους. Πέφτουν στην ειδωλολατρία και σε πρωτόγονες μορφές ζωής. Το κακό αρχίζει να ζει σαν παράσιτο, με τρόπο αρνητικό και δαιμονικό. Μαζί με το κακό έρχεται ο πόνος, η λύπη, η φθορά και ο θάνατος. Ο θάνατος ο βιολογικός του σώματος και ο θάνατος ο πνευματικός της ψυχής. Από τότε κι ύστερα ριζώνει στον άνθρωπο το «Αδαμικόν πλέγμα», με κύρια χαρακτηριστικά, «την ενοχή, την αρρώστια, το άγχος, την επιθετικότητα και τη διαταραχή της ικανότητας της αξιολογικής επιλογής». Ο Θεός απομακρύνει από τον παράδεισο της ικανότητας της αξιολογικής επιλογής». Ο Θεός απομακρύνει από τον παράδεισο τους πρωτοπλάστους, για να μη φάνε από το δέντρο της ζωής και γίνει αθάνατο το κακό και μείνουν αθάνατοι στο κακό οι άνθρωποι. Ο Θεός ενέδυσε με «δερμάτινους χιτώνες» τους πρωτοπλάστους, δηλ. με τη φθαρτότητα και τη βιολογική ζωή, που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο. Η γη και η κτίση ολόκληρη, υποτάχτηκε στη φθορά. Ο θάνατος άπλωσε σ όλη τη δημιουργία τα πλοκάμια του. Είχε δηλ. συμπαντικές διαστάσεις και επιπτώσεις, σ ο- λόκληρη τη δημιουργία, η απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Ένα σημείο ελπίδας και φωτός, υπάρχει στη διήγηση της Αγίας Γραφής. Ο Θεός λέει στο Διάβολο: «Μια μέρα ένας απόγονος αυτής της γυναίκας, δηλ. της Εύας, θα σου συντρίψει το κεφάλι κι εσύ θα του κεντήσεις την πτέρνα». Αυτός θα είναι ο Χριστός, που ως Θεάνθρωπος, με τη Σταύρωση και την Ανάσταση Του, θα συντρίψει ουσιαστικά, τη δύναμη του Διαβόλου και του θανάτου. (συνεχίζεται...) *** *** Ωραίοι συλλογισμοί για τον ανθρώπινο βίο του αββά Ισαάκ του Σύρου Επιμέλεια: Πρωτ. Βασίλειος Περουλάκης Όσες φορές ο άνθρωπος προσεγγίζει αυτόν τον κόσμο μέσα από τον τρόπο ζωής του, η αγάπη για τα υλικά πράγματα ριζώνει μέσα του. Ταράζεται συνεχώς λόγω της φροντίδας για αυτά, και εξαιτίας τους μαλώνει με άλλους και αιχμαλωτίζεται από τις φιλίες ορισμένων ανθρώπων. Όταν όμως η διάνοιά του προκόβει στην μελέτη του μέλλοντος αιώνα, μία θεωρία δίχως εικόνα κινείται κάθε στιγμή μέσα του. Με ελπίδα προσδοκά εκείνα που δεν βλέπει και λησμονεί τα παρόντα. Μερικές φορές λησμονεί ακόμα και τον εαυτό του, καθώς βυθίζεται σε αυτά τα νοήματα, και καταφρονεί τους λογισμούς του για τα ορατά πράγματα.. Με τον ίδιο τρόπο περιφρονεί και τους λογισμούς και τις πράξεις, όση ώρα ασχολείται με αυτό. Η αγάπη, η οποία υπάρχει αναμεμιγμένη στην πνευματική καθοδήγηση ορισμένων προσώπων εξαλείφεται από την καρδιά του, και η μοναδική εκείνη φιλία, η οποία δεν έχει ανάγκη τη θέα των προσώπων για να τα αγαπά, εγκαθίσταται στην ψυχή του. Η θύμηση των ανθρώπινων πραγμάτων υποκαθίσταται σταδιακά από τη διάνοιά του και η ενατένιση των κρυφών πραγμάτων αυξάνει μέσα του, αποκτά δύναμη και αφανίζει τους σωματικούς λογισμούς, και από 'κει και πέρα αυτός παραιτείται από τα φθαρτά τόσο, όσο είναι δυνατό στη φύση. Αν δεν ήταν η θύμηση της φύσης, η οποία τον κινεί κάθε φορά που στερείται κάτι από τα αναγκαία, η διάνοιά του θα ή- ταν τον περισσότερο καιρό συγκεντρωμένη σε απερίσπαστη ενατένιση εκείνων των μελλόντων. Και εξαιτίας αυτών εκείνος φαίνεται άμυαλος στα μάτια των σοφών ολόκληρου αυτού του κόσμου. Η μνήμη του
τίας αυτών εκείνος φαίνεται άμυαλος στα μάτια των σοφών ολόκληρου αυτού του κόσμου. Η μνήμη του εξασθενεί και όταν εξετάζεται από την ανθρώπινη γνώση, μοιάζει με άνθρωπο απλοϊκό. Μακάριος είναι ο άνθρωπος που κρίθηκε άξιος για αυτά τα πράγματα! Τα δάκρυα δεν παύουν να στάζουν από τα μάτια του, όταν στρέφεται μέσα του και αναλογίζεται εκείνα με τα οποία πλανώνται οι άνθρωποι, και γιατί αυτά παραχωρήθηκε να υπάρχουν, και ότι σε αυτά όλο το ανθρώπινο γένος προσκολλάται, και ποιος κόπος και ποια απάτη υπάρχει εξαιτίας αυτών. Λέγεται για τον Παύλο ότι, επειδή τέτοιοι λογισμοί κυρίευαν την ψυχή του, για τρία ολόκληρα χρόνια δε μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυα που ανάβλυζαν μέσα του. Αυτή η μελέτη συνενωμένη με τα δάκρυα επικρατεί στον άνθρωπο όταν αισθανθεί την ελπίδα των μελλόντων και κατόπιν στρέψει το νου του στα πράγματα αυτού του κόσμου και στο πόσο σύντομη είναι η ζωή του ανθρώπου συγκρινόμενη με την ελπίδα που βρίσκεται για αιώνες στους ουρανούς. Εξαιτίας αυτού του πένθους γίνεται σαν νεκρός απέναντι σε όλα τα πρόσκαιρα και την φροντίδα τους, και όλα τα ψυχικά και σωματικά πάθη νεκρώνονται σε αυτόν. Ας το θυμόμαστε αυτό αγαπητοί μου, κι ας καταφρονήσουμε τα παρόντα όσο μπορεί ο καθένας μας, γιατί έτσι θα πλησιάσουμε σιγά-σιγά με τους λογισμούς μας στα μέλλοντα αγαθά. Αν ο άνθρωπος δεν πιεστεί στην αρχή και αν κάπου-κάπου δεν περιφρονεί όσα βρίσκονται μπροστά στα μάτια του, έτσι ώστε να μπορέσει σταδιακά να τα εγκαταλείψει και να προχωρήσει μπροστά, καθώς θα πληθύνεται μέσα του η ενατένιση και η μελέτη των μελλόντων αγαθών, ποτέ δεν θα μπορέσει να υψωθεί πάνω από το σώμα του μέσα στη ζωή του. Γιατί αν οι οδοιπόροι δεν προχωρούν μέρα με τη μέρα προς τα εμπρός, καλύπτοντας τη διαδρομή τους, αλλά απεναντίας στέκονται σε έναν τόπο, ο δρόμος μπροστά τους ποτέ δεν πρόκειται να λιγοστέψει και ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουν στο τέρμα του δρόμου τους. Έ- τσι και εμείς: αν δεν πιέζουμε τους εαυτούς μας λίγολίγο, ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουμε τη δύναμη για να απομακρυνθούμε από τα σωματικά, για να ατενίσουμε προς τον Θεό. Εδώ είναι η θεϊκή σοφία: επειδή είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα σωματικά, άπαξ και παγιδευτεί από ένα από αυτά, οφείλει να αγωνίζεται προσπαθώντας να σταθεί πάνω από αυτά. Με τον ίδιο τρόπο ο άνθρωπος θα μπορέσει να λιγοστέψει τους λογισμούς του και η διάνοιά του εξαιτίας της ελάττωσης των φροντίδων της θα μπορέσει να αφοσιωθεί στην ενατένιση κάποιου άλλου πράγματος. Δεν εννοώ με αυτά ότι δεν πρέπει να φροντίζουμε για τις ανάγκες μας γιατί αυτό είναι αναγκαίο μην τυχόν και σε αντίθετη περίπτωση στερήσουμε από την ύπαρξή μας και την ίδια τη ζωή. Όμως δεν πρέπει να κάνουμε αυτό κύριο έργο μας και να βάλουμε δεύτερο το έργο του Θεού. Αλλά περισσότερο προσέχοντας το έργο του Θεού, να αφήνουμε στον Θεό τη φροντίδα για το πράγμα αυτό, διότι είναι καλύτερο να δείχνουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό, παρά στον εαυτό μας. Αλλά ακόμα κι αν ο άνθρωπος επιχειρούσε να καταφρονήσει τα γήινα παντελώς για χάρη των πνευματικών, εγώ δεν θα το θεωρούσα αυτό αξιόμεμπτο, καθώς έχουμε τόσες παροτρύνσεις από την Γραφή, οι οποίες μας διδάσκουν να ενδυναμώνουμε τον εαυτό μας στην ελπίδα μας. Είναι γραμμένο: «Ό Κύριος εγγύς μηδέν μεριμνάτε» και ο Δαβίδ λέει: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, oι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττω- Σ ε λ ί δ α 73 μεριμνάτε» και ο Δαβίδ λέει: «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, oι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού». Ο Κύριός μας πρόσταξε σε μας επίσης και είπε:«μηδέν μεριμνάτε, αλλ' αυξήσατε την μνήμην των μελλόντων, και δεν θέλετε στερηθή ταύτα τα γήινα πράγματα, άτινα είναι τόσον αναγκαία λόγω των απαιτήσεων της φύσεως». Μακάρι ο Κύριος να μας στέλνει τη χάρη του, ώ- στε η αγάπη Του να πληθύνεται μέσα μας, ώστε με τη συνεχή σκέψη Του να λησμονήσουμε τον κόσμο και τα πράγματά του, βρίσκοντας λύτρωση από τα δεσμά του! Και αντί για αυτά τα πολλά δεσμά, μακάρι να μας αξιώσει να δεθούμε με τον έναν εκείνο δεσμό, ο ποίος ποτέ δεν λύνεται από εκείνους που Τον αγαπούν, δηλαδή τον δεσμό της βασιλείας των ουρανών! Μακάρι να δεθούμε με αυτόν τον δεσμό και να κριθούμε άξιοι του μυστηρίου εκείνων των αγαθών, των οποίων η εκπλήρωση εναπόκειται στον μέλλοντα αιώνα, με την βοήθεια εκείνων που το προγεύτηκαν σε αυτή την ζωή! Μακάρι κι εμείς να το αποκτήσουμε και να αποκτηθούμε από αυτό, με τη δύναμη που εκπορεύεται από αυτό, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. *** *** Πως ρίχνει πειρασμούς ο διάβολος στους Αγίους Επιμέλεια από το Γεροντικό Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον από τους Πατέρες: «Πώς φέρνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;» Και ο Γέροντας του είπε ότι ήταν έ- νας Πατέρας που τον έλεγαν Νίκωνα και κατοικούσε στο όρος Σινά. Και να που πήγε κάποιος στη σκηνή ενός Φαρανίτη (κατοίκου της Φαράν) και καθώς βρήκε μόνη τη θυγατέρα του, αμάρτησε μ' αυτήν. Της είπε κατόπιν: Να πεις ο αββάς Νίκων μου το 'κανε αυτό. Όταν ήρθε ο πατέρας της και το 'μαθε, πήρε το ξίφος και πήγε κατευθείαν στον Γέροντα. Χτύπησε την πόρτα. Μόλις βγήκε ο Γέροντας, έ- στρεψε το ξίφος για να τον σκοτώσει, αλλά έμεινε ξερό το χέρι του. Πήγε τότε ο Φαρανίτης και το ανέφερε στους πρεσβυτέρους. Αυτοί έστειλαν και κάλεσαν τον Γέροντα και μόλις ήρθε, τον ξυλοκόπησαν και ήθελαν να τον διώξουν. Αλλ' εκείνος τους παρακάλεσε λέγοντάς τους: Αφήστε με εδώ, για τ' όνομα του Θεού, για να μετανοήσω. Τον αφόρισαν για τρία χρόνια και έδωσαν εντολή να μην τον επισκέπτεται κανείς. Και έκανε τρία χρόνια βάζοντας μετάνοια κάθε Κυριακή στην εκκλησία και παρακαλούσε όλους λέγοντας: Προσευχηθείτε για μένα. Κατόπιν όμως δαιμονίσθηκε αυτός που έκανε την αμαρτία και προκάλεσε την δοκιμασία στον αναχωρητή. Ήρθε και ομολόγησε στην εκκλησία: Εγώ διέπραξα την αμαρτία και είπα να συκοφαντήσει τον δούλο του Θεού. Πήγαν τότε όλοι οι κάτοικοι της πόλης και έβαλαν μετάνοια στον Γέροντα λέγοντας: Συγχώρεσέ μας, αββά. Και εκείνος τους είπε: Ως προς την συγχώρηση, σας έχω ήδη συγχωρήσει, αλλά για να μείνω, δεν μένω πια εδώ μαζί σας. Γιατί δε βρέθηκε ούτε ένας που να έχει διάκριση και να πονέσει μαζί μου. Και έτσι έφυγε από 'κει. «Βλέπεις λοιπόν -είπε ο Γέροντας- πώς ρίχνει τους πειρασμούς ο διάβολος πάνω στους αγίους;»
Σ ε λ ί δ α 74 Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Από το βιβλίο «Λόγοι Δ - Οικογενειακή ζωή» Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάπων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!» λένε και στεναχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήσει. Αυτό δηλαδή που θα δώσει χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε νε ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή. Επομένως αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλιό μας άνθρωπο, για να γίνει καινός και να μην βλάπτει πια ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάει και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είτε κεκοιμημένοι. *** *** Ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος Του Πρωτ. Βασιλείου Περουλάκη Στις 27 του μηνός Μαΐου, η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του οσίου και νέου ομολογητού Ι- ωάννη του Ρώσου. Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στη Ρωσία το έτος 1690, στα χρόνια δηλαδή του Μεγάλου Πέτρου. Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1711 ο Μέγας Πέτρος ηττήθηκε κι ο άγιος Ιωάννης, μαζί με χιλιάδες Ρώσους, πιάστηκε αιχμάλωτος. Πολλοί τότε από τους αιχμαλώτους εκείνους, για να γλυτώσουν από τα δεινά της αιχμαλωσίας, αλλαξοπίστησαν κι έγιναν μουσουλμάνοι. Ο άγιος Ιωάννης αγοράσθηκε από έναν Τούρκο αγά, στο Προκόπιο της Καππαδοκίας που τον έβαλε στο στάβλο, για να φυλάγει και να περιποιείται τα άλογα. Αυτή ήταν μια εργασία και κοπιαστική και υπεύθυνη. Ο άγιος Ιωάννης ήταν τότε έως 22 ετών, μα ήταν ένας νέος φρόνιμος και γνωστικός, και καθώς γράφει ο Απόστολος, αναθρεμμένος «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Είπε από την αρχή στον Τούρκο αγά, που τον παρακινούσε να αλλαξοπιστήσει: «Άφησέ με ελεύθερο στην πίστη μου, και θα είμαι πάντα πρόθυμος στις διαταγές σου. Αν όμως με βιάσης για να αλλαξοπιστήσω, τότε σου παραδίδω την κεφαλή μου παρά την πίστη μου. Εγώ χριστιανός γεννήθηκα και χριστιανός θα πεθάνω». Βλέποντας την πίστη του Ιωάννη κι ακούοντας την ομολογία του, ο αγάς μαλάκωσε και σιγά - σιγά τον συμπάθησε πολύ περισσότερο, που τον έβλεπε υπομονετικό και ολοπρόθυμο στη δουλειά του. θησε πολύ περισσότερο, που τον έβλεπε υπομονετικό και ολοπρόθυμο στη δουλειά του. Ο άγιος Ιωάννης πέρασε τη ζωή του μέσα στο στάβλο, αφοσιωμένος στο έργο του και περιποιούμενος με στοργή τα ζώα. Η αγάπη προς τα ζώα είναι κι αυτή δείγμα της αγιωσύνης, που και τα ζώα αυτή την αγάπη την καταλαβαίνουν και γίνονται κι αυτά φίλοι με τους ανθρώπους. Το ίδιο ήταν και στον παράδεισο πριν από την πτώση, όπου ο άνθρωπος και η δημιουργία δεν ήσαν επαναστατημένοι και εχθροί μεταξύ τους. Ο άγιος Ιωάννης όχι μόνο αγαπούσε και φρόντιζε τα ζώα, αλλά και κοιμότανε και προσευχότανε μαζί τους. Σε μία γωνιά του στάβλου, επάνω στα ξερά χόρτα και τα άχυρα, εκεί ήταν το κρεβάτι του και το προσευχητήριό του. Η άχνα των ζώων τον ζέσταινε κι ήταν σαν θυμίαμα στην προσευχή και την ψαλμωδία του. Έτσι ο άγιος Ιωάννης δεν αισθανότανε πως ήταν αιχμάλωτος, γιατί αιχμαλωσία και δουλεία δεν είναι τα εξωτερικά δεσμά, αλλά τα εσωτερικά πάθη του ανθρώπου. Γι' αυτό πάλι ελευθερία δεν είναι η εξωτερική άνεση και ασυδοσία, αλλά το εσωτερικό φρόνημα του ανθρώπου, η αγαθή συνείδηση και η μυστική πληροφορία της πίστης, που κατεργάζεται μέσα μας την υπομονή και γεννά την ελπίδα στο Θεό και την αγάπη στους ανθρώπους και σε όλα τα δημιουργήματα του Θεού. Ο ά- γιος Ιωάννης όλα αυτά τα ζούσε μέσα του, γι' αυτό, ό- ταν ο αγάς κι η γυναίκα του, του έδωσαν δίπλα στο στάβλο ένα μικρό σπίτι, για να μένει εκεί, αυτός προτίμησε τη συντροφιά των ζώων και το αχυρένιο κρεβάτι του στη γωνιά του στάβλου. Σε ηλικία σαράντα ετών, στις 27 Μαΐου του 1730, ο άγιος Ιωάννης παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού. Όπως διαβάζαμε στην Παλαιά Διαθήκη και το α- κούμε πολλές φορές στην ακολουθία του Εσπερινού, «Ευάρεστος τω Θεώ γενόμενος, ηγαπήθη και, ζων μεταξύ αμαρτωλών, μετετέθη. Ηρπάγη, μη κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού η δόλος απατήση ψυχήν αυτού». Ο δίκαιος άνθρωπος αγαπιέται από το Θεό, γι' αυτό κι ο Θεός τον παίρνει από τον κόσμο, μήπως η κακία αλλάξει τη φρονιμάδα του ή η ψευτιά ξεγελάσει την ψυχή του. Το ιερό σκήνος του αγίου Ιωάννη, όπως τα σώματα πολλών αγίων, έμεινε στον τάφο ανέπαφο από τη φθορά και είναι πηγή πολλών θαυμάτων στους πιστούς, που τιμούν τη μνήμη του και ζητούν την πρεσβεία του. Το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, όταν οι Έλληνες της Μικρός Ασίας ήλθαν στη νέα τους πατρίδα, οι πρόσφυγες από το Προκόπιο της Καππαδοκίας, αφήνοντας εκεί τα σπίτια τους και τους τάφους των πατέρων τους, πήραν μαζί τους το ιερό λείψανο του α- γίου Ιωάννη και το έφεραν στο Νέο Προκόπιο της Εύβοιας κοντά στη Χαλκίδα. Μέσα σε εξήντα χρόνια από τότε, κτίσθηκε μεγάλος ναός στο όνομα του αγίου Ι- ωάννη, όπου κατατέθηκε το θαυματουργό ιερό λείψανο και δημιουργήθηκε εκεί πανελλήνιο προσκύνημα, κάθε μέρα και στη μνήμη του νέου ομολογητή αγίου Ιωάννη του Ρώσου μαζεύονται στο Προκόπι χιλιάδες προσκυνητές. Δοξάζαμε το Θεό για τη χάρη που δίνει στους Αγίους, κι επαναλαμβάναμε τα λόγια της θείας Γραφής. «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού». Αμήν.
Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Ι.Ν. Αγ. Αντωνίου Οδοιπορικό της Μεγ. Εβδομάδος στους Ιερούς Ναούς της Ενορία μας Μέσα σε κλίμα βαθιάς κατάνυξης εορτάστηκαν οι άγιες ημέρες των Παθών, με κορύφωση την Ανάσταση του Κυρίου μας. Όπως κάθε χρόνο, έτσι κι εφέτος πολλοί ήταν εκείνοι από τους «παρεπιδημούντες» ενορίτες μας που επέστρεψαν στα πάτρια εδάφη για να περάσουν οικογενειακά τις άγιες αυτές ημέρες. Στις δύο Εκκλησίες της Ενορίας μας, πλήθος κόσμου συμμετείχε στις Ιερές Ακολουθίες του Νυμφίου και του Ιερού Ευχελαίου. Την Μ. Πέμπτη, με ευλάβεια άκουσαν οι πιστοί τα «Δώδεκα Ευαγγέλια» για την Σταύρωση του Κυρίου. Μετά το πέρας της Ακολουθίας των Παθών, πολλές ήταν εκείνες οι ενορίτισσες, οι οποίες κάθισαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και στόλισαν πάρα πολύ όμορφα και τους δύο Επιταφίους της Ενορίας, με γαρύφαλλα, ορχιδέες και αρκετούς λεμονανθούς. Την Μ. Παρασκευή, ήδη από το πρωί, ο κόσμος κατά συρροή επισκεπτόταν τις Εκκλησίες της Ενορίας μας και προσκυνούσε τον Ιερό Επιτάφιο & τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. Ιδιαιτέρως δε το βράδυ της Μ. Παρασκευής, γέμισε ασφυκτικά και τις δύο Εκκλησίες για να συμμετάσχει στην λιτάνευση των Ιερών Επιταφίων, αλλά και για να ακούσει τα Εγκώμια, όπου εφέτος για πρώτη φορά τα έ- ψαλλε η πολυμελής χορωδία της Ενορίας στον Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου, υπό την διεύθυνση του Εφημερίου της Ενορίας, Πρωτ. Βασιλείου Περουλάκη. Σ ε λ ί δ α 75 Το βράδυ του Μ. Σαββάτου πλήθος πιστών και εκδρομέων προσήλθαν για να ακούσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου, με κύριο σταθμό, βέβαια, τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Αφού έλαβαν το Άγιο Φως που φωτίζει το σώμα και τις ψυχές των ανθρώπων, ακολούθησαν την πομπή των Ιερέων και των επισήμων προς την εξέδρα της λίμνης, όπου αναγνώσθηκε το Ιερό Ευαγγέλιο και ακούστηκε το «Χριστός Ανέστη» με τον ουρανό να φωτίζεται από δεκάδες πυροτεχνήματα και βεγγαλικά. Την Κυριακή του ΠΑΣΧΑ, στις 11.00 το πρωί τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Αγίου Αντωνίου), η Ακολουθία του Εσπερινού της Αγάπης και ακολούθησε το καθιερωμένο «Πασχάλιο» γεύμα στην αίθουσα του Ιερού Ναού. Η εορτή του Αγίου Γεωργίου Μέσα στην χαρμόσυνη ατμόσφαιρα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η Ενορία μας εόρτασε & πανηγύρισε τον πολιούχο και έφορό της Άγιο Μεγαλομάρτυρα ΓΕΩΡΓΙΟ τον Τροπαιοφόρο. Στον Εσπερινό της Εορτής προέστη και κήρυξε τον θείο λόγο ο Πρωτ. Ευάγγελος Παχυγιαννάκης περιστοιχισμένος από τους εφημερίους του Πανηγυρίζοντα Ιερού Ναού αλλά και των άλλων ενοριών της πόλεώς μας. Στην Ακολουθία του Όρθρου και της Πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας προέστη ο προϊστάμενος της Ενορίας μας και εορτάζων, πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Ατσαλάκης περιστοιχισμένος από τους συνεφημερίους του Ι. Ναού. Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον ενορίτη μας κ. Ιωάννη Γεροντή για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες που μας παρεχώρησε.
Σ ε λ ί δ α 76 Τέλεση Μυστηρίων Κατά τον μήνα Απρίλιο, στους Ιερούς Ναούς της Ενορίας μας τελέστηκαν τα παρακάτω Ιερά Μυστήρια: Α) Βαπτίσεις Την Δευτέρα 16 Απριλίου, η οικογένεια του Εμμανουήλ Γαλιοτζάκη & της Μαρίας Περράκη, βάπτισαν τα παιδιά τους στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου και τα ονόμασαν Μιχαήλ & Αναστάσιο. Το Σάββατο 21 Απριλίου, η οικογένεια του Κωνσταντίνου Παναγιωτάκη & της Μαρίας Κόκκινου, βάπτισαν τα παιδί τους στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το ονόμασαν Εμμανουήλ. Ευχόμαστε στους γονείς να χαρίζει στα παιδιά τους ο Θεός, υγεία & φώτιση. Β) Γάμοι Την Παρασκευή 20 Απριλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Λουκάς Κατρίνης & η Μαρία - Ελένη Παπασπυροπούλου. Το Σάββατο 28 Απριλίου, τέλεσαν τον γάμο τους στον Ιερό Ναό στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Ξενοδοχείου «Μirabello»), ο Εμμανουήλ Καμαράτος & η Δάφνη Τσακιρούδη. Ευχόμαστε να ζήσουν ευτυχισμένοι, να ευλογεί τη ζωή τους ο Θεός & να τους χαρίζει υγεία και μακρότητα ημερών. Γ) Κηδεία Την Κυριακή 22 Απριλίου, τελέσαμε την Εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Ιωάννου Λαουρέϊσεν (58 ετών) στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου. Ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του μετά των Αγίων. Δ) Μνημόσυνα - Στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Αγίου Αντωνίου) Την Κυριακή 1 Απριλίου, τελέσαμε το 40ήμερο μνημόσυνο του Εμμανουήλ Κοκκίνη. Την Κυριακή 1 Απριλίου, τελέσαμε το ετήσιο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Μπουλανώφ. - Στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Την Κυριακή 1 Απριλίου, τελέσαμε το ετήσιο μνημόσυνο της Ευδοξίας Πατσουράκη. Ακροστιχίδα Συμπληρώστε τα παρακάτω κενά των λέξεων των οποίων τα αρχικά γράμματα σχηματίζουν την λέξη «ΑΝΑΛΗΨΗ», απατώντας στις ερωτήσεις: 1. Α _ 2. Ν 3. Α 4. Λ _ 5. Η _ 6. Ψ 7. Η Αντιστοίχιση Αντιστοιχίστε τις παρακάτω λέξεις της πρώτης στήλης με την αντίστοιχή της από την δεύτερη στήλη: ΣΤΗΛΗ ΠΡΩΤΗ Θυμίαμα Ιερέας Μητροπολίτης Θεσβίτης Ιερά Σκεύη Οσιομάρτυς Εσπερινός Λειτουργικά βιβλία Διάκονος Μνημόσυνο Όρθρος Ιαματικός (1) Προστάτης Άγιος της Εληνικής Αστυνομίας. (2) Η πόλη που γεννήθηκε η Παναγία. (3) Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος... (4) Ένα από τα λειτουργικά σκεύη. (5) Κατέσφαξε 14.000 νήπια. (6) Τους έγραψε ο προφήτης Δαβίδ. (7) Ε- ορτάζει στις 20 Ιουλίου. ΕΝΟΡΙΑΚΑ ΝΕΑ ΣΤΗΛΗ ΔΕΥΤΕΡΗ Απόγευμα Κόλλυβα Φελώνιο Αστερίσκος Ποιμαντορική Ράβδος Παρακλητική Άγιος Παντελεήμων Οράριο Λιβάνι Προφήτης Ηλίας Αγία Παρασκευή Πρωΐ «Όταν δεις κάποιον να πλουτίζει με αδικίες και να ευημερεί, να στενάξεις και να δακρύσεις. Διότι ο πλούτος αυτός προσθέτει σ αυτόν τιμωρία». Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος Έκδοση Ενορίας Αγίου Γεωργίου Αγίου Αντωνίου Διευθυντής: Πρωτ. Γεώργιος Ατσαλάκης Υπεύθυνος Εκδόσεως: Πρωτ. Βασίλειος Περουλάκης Επικοινωνία για παρατηρήσεις, σχόλια και προτάσεις Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου - Τηλ. 2841028598 Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου - Τηλ. 2841082275 Κινητό: 6945554435 Ηλεκτρονική Ιστοσελίδα: enoriaagiougeorgiou.blogspot.com Ε-mail: enoriaagiougeorgiou@gmail.com ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ