Ομιλία Γιάννη Φραγγίδη, Προέδρου ΠΟΕΕΠ στο Βαλκανικό Συνδικαλιστικό Φόρουμ, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, 8-9 Απριλίου 2016 Αξιότιμοι προσκεκλημένοι, Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισες, φίλες και φίλοι συναγωνιστές, Εκ μέρους των διοργανωτών, της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών( Π.Ο.Ε.Ε.Π. ) και της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, (Π.Σ.O.) σας καλωσορίζω στην Θεσσαλονίκη. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που αποδεχτήκατε την πρόσκλησή μας και βρίσκεστε σήμερα εδώ, εκπροσωπώντας συνδικάτα από τις χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου. Πριν περάσω στην κεντρική εισήγηση για τα θέματα των σημερινών μας εργασιών, θεωρώ σκόπιμο να κάνω μια σύντομη ιστορική εισαγωγή για την πόλη μας αλλά και για την αίθουσα που φιλοξενεί τις σημερινές μας εργασίες. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με μεγάλες αγωνιστικές εξάρσεις του λαού της, με παράδοση στον εργατικό ταξικό διεθνισμό και στην πολιτιστική πολυμορφία. Εδώ συνυπήρξαν στο παρελθόν και αγωνίσθηκαν από κοινού εργατικά στρώματα διαφόρων φυλετικών, θρησκευτικών και εθνικών καταβολών, συγκροτώντας ένα από τα πιο ισχυρά κέντρα του βαλκανικού εργατικού κινήματος. Είναι γνωστή η εβραϊκή εργατική συνομοσπονδία της Θεσσαλονίκης, η περίφημη «Φεντερασιόν», η οποία υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς προπομπούς του ταξικού αγωνιστικού συνδικαλισμού στον Ελλαδικό χώρο. Η αίθουσα στην οποία φιλοξενούμαστε ονομάζεται «Αβραάμ Μπεναρόγια», από το όνομα του γεννημένου στην Φιλιππούπολη της σημερινής Βουλγαρίας (τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), Αβραάμ Μπεναρόγια, σημαίνουσας μορφής του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της πόλης μας, αλλά αργότερα και του ελληνικού εργατικού κινήματος. Ήταν η ριζοσπαστική αγωνιστική πτέρυγα των εργατών της Θεσσαλονίκης
που έδωσαν ταξική κατεύθυνση στην Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) όταν αυτή ιδρύθηκε το 1917. Και αυτό καταγράφηκε και στο πρώτο καταστατικό της με την αναφορά στον ταξικό αγωνιστικό προσανατολισμό, που έπρεπε να έχει ως όργανο. Η Θεσσαλονίκη είναι γνωστή και για την μεγάλη εργατική εξέγερση του 1936, η οποία καταπνίγηκε στο αίμα από το τότε αυταρχικό καθεστώς, προμηνύοντας έτσι την έλευση του φασισμού που επιβλήθηκε και στην Ελλάδα λίγους μήνες αργότερα μετά την εξέγερση των εργατών του Μάη του 1936. Κλείνοντας αυτή τη σύντομη ιστορική εισαγωγή, θα ήθελα να αναφέρω και μερικά ενημερωτικά στοιχεία για την Πανελλαδική Ομοσπονδία Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ). Η Ομοσπονδία της οποίας έχω την τιμή να ηγούμαι από το τελευταίο συνέδριό της είναι μια από τις δύο Ομοσπονδίες που έχουν την έδρα τους εδώ στην Θεσσαλονίκη και περιλαμβάνει σωματεία και εργαζόμενους, που εργάζονται στον κλάδο των Εμφιαλωμένων Ποτών και των Τροφίμων. Τους τελευταίους 30 μήνες δίνουμε έναν πολύ μεγάλο και σκληρό αγώνα με την πολυεθνική Κόκα Κόλα η οποία έχει κλείσει εδώ στη Θεσσαλονίκη το εργοστάσιο. Αίτημά μας είναι η ακύρωση των απολύσεων και η επαναλειτουργία του εργοστασίου. Από το ξεκίνημα του αγώνα αυτού έχουμε στο πλευρό μας τα ταξικά εργατικά συνδικάτα με επικεφαλής το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), η συμβολή του οποίου είναι πολύ μεγάλη από κάθε άποψη. Η διάρκεια του, (1000 σχεδόν ημέρες) και η αντοχή των απεργών αγωνιστών δείχνουν πόσο ρόλο παίζουν η ταξική αλληλεγγύη και ο αγωνιστικός προσανατολισμός της εργατικής τάξης. Είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα βγούμε νικητές από αυτή την ταξική σύγκρουση και θα δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας σε όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, οι οποίο δοκιμάζονται καθημερινά από τα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα τα οποία επιβάλλουν οι κυβερνήσεις καθ υπόδειξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι Πήραμε την πρωτοβουλία για την πραγματοποίηση αυτής της συνδιάσκεψης γνωρίζοντας πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στους χώρους εργασίας μας είναι κοινά, η οικονομική, εργασιακή και κοινωνική κατάσταση των εργαζομένων σε όλες σχεδόν τις χώρες της βαλκανικής χερσονήσου είναι ιδιαίτερα υποβαθμισμένη, η ανεργία και η φτώχεια οξύνονται. Ιδιαίτερα μεγάλα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κυρίως με τις Συλλογικές Συμβάσεις και Διαπραγματεύσεις καθώς επίσης και με τα Συνδικαλιστικά Δικαιώματα και τις Ελευθερίες. Πιστεύουμε βαθιά ότι ο αγώνας του καθενός από εμάς ξεχωριστά στην χώρα του μπορεί να γίνει πιο δυνατός και πιο αποτελεσματικός σε συντονισμό με συνδικάτα από τις γειτονικές χώρες, σε διεθνιστική αλληλεγγύη με τους εργαζόμενους και του συναδέλφους μας στην διπλανή και παραδίπλα χώρα. Με σεβασμό στις ιδιαίτερες αξίες και παραδόσεις του καθενός από εμάς, πιστεύουμε ότι σε αυτό το Βαλκανικό Συνδικαλιστικό Φόρουμ, μπορούμε να συζητήσουμε όλοι μαζί πάνω στα θέματα που απασχολούν τους εργαζόμενους στις χώρες και τους κλάδους μας, στις εξελίξεις πάνω στα εργασιακά και συνδικαλιστικά θέματα, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον παρουσιάζοντας την εμπειρία που έχουμε συγκεντρώσει από τους καθημερινούς μας αγώνες. Είμαι αισιόδοξος πως μέσω αυτής της ανοιχτής, δημοκρατικής και αδελφικής συζήτησης θα καταφέρουμε να ανοίξουμε νέους δρόμους για επόμενες κοινές μας αναγκαίες πρωτοβουλίες και δράσεις προς το συμφέρον των εργαζομένων της Βαλκανικής Χερσονήσου και όχι μόνο Θέλουμε αυτή μας η συνάντηση να είναι η αρχή για μια σταθερή συνεργασία, έναν συνεχή ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας και κοινής δράσης. Σε αυτό το πλαίσιο επιτρέψτε μου συναδέλφισσες και συνάδελφοι να σας μεταφέρω την εικόνα από την κατάσταση στην χώρα μου την Ελλάδα και την δράση του δικού μας Συνδικάτου. Η Ελληνική κοινωνία, ο Ελληνικός λαός δέχθηκε και δέχεται μια πρωτόγνωρη στην ιστορία του επίθεση από τις δυνάμεις του
διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά και από τις δυνάμεις της ντόπιας και πολυεθνικής εργοδοσίας εντός της χώρας. Η επίθεση τους στοχεύει στα θεμελιώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης, που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, πολλές φορές και με αίμα. Με την επιβολή των «μνημονίων» η αγορά εργασίας άρχισε να παίρνει χαρακτηριστικά κοινωνικής ζούγκλας. Οι συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς υποχώρησαν κατακόρυφα. Η τρομοκρατία της εργοδοσίας και οι πιέσεις για νέες μορφές απασχόλησης εντάθηκαν και φυσικά η ανεργία, αυτός ο θανατηφόρος μοχλός πίεσης για την εργατική τάξη, εκτινάχθηκε στα ύψη με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε στη χώρα κοντά στο 1,5 εκατομμύρια ανέργους. Στους νέους εργαζόμενους τα ποσοστά είναι συντριπτικά και αν προσθέσουμε εδώ και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος, κυρίως καλώς καταρτισμένου νεανικού εργατικού δυναμικού έχει εγκαταλείψει τη χώρα, η κατάσταση μοιάζει με σχεδόν ολοσχερή κοινωνική καταστροφή που υποσκάπτει το μέλλον της χώρας. Οι νέες οικονομικές συνθήκες, η ανεργία και οι αυξανόμενες απαιτήσεις των δανειστών έχουν δημιουργήσει συνθήκες φόβου και ανασφάλειας στους εργαζόμενους. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν πέσει κατακόρυφα οι μισθοί και οι συντάξεις, να καταστρατηγούνται στους χώρους δουλειάς τα εργασιακά δικαιώματα και η εργοδοσία να τρομοκρατεί καθημερινά τους εργαζόμενους με την απόλυσή τους. Στο πλαίσιο αυτό έχει μειωθεί η σταθερή και μόνιμη απασχόληση και αυξάνονται οι ελαστικές μορφές εργασίας, έχουν ενταθεί τα φαινόμενα επισφάλειας, αλλά και η μαύρη εργασία. Αυτές οι συνθήκες από τη μια ρίχνουν τη ζήτηση στην αγορά και πυροδοτούν νέες διαδικασίας ύφεσης, ενώ από την άλλη η ανασφάλιστη και φθηνή εργασία συνεχίζει να επιβαρύνει τα ασφαλιστικά ταμεία, με αποτέλεσμα να είναι αναγκασμένο το κράτος να τα χρηματοδοτεί. Για τη χρηματοδότηση όμως χρειάζεται χρήματα, τα οποία αναγκάζεται να δανείζεται και έτσι αναπαράγεται ο κύκλος του χρέους, χωρίς να διαφαίνεται φως στο τούνελ. Όλοι οι δείκτες δείχνουν ότι η κατάσταση επιδεινώνεται, η
ελληνική οικονομία δεν φαίνεται ότι θα ανακάμψει στο επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια, και αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα δεχθούν ακόμη μεγαλύτερη επίθεση στα εισοδήματα τους. Από την άλλη η κρίση είναι μια ευκαιρία για την εργοδοσία. Τα αφεντικά το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από όλους μας, για αυτό πιέζουν αφόρητα στους χώρους δουλειάς τους εργαζόμενους με διάφορους τρόπους. Επιβάλλουν με εκβιασμούς καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας, σε πολλούς κλάδους έχει επιβληθεί η εργασία με μπλοκάκι και φυσικά πρώτα και πάνω από όλα προσπαθούν να εξαφανίσουν την συνδικαλιστική δράση. Για την εργοδοσία αυτή η περίοδος είναι μια μεγάλη ευκαιρία να χτυπήσει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να περιορίσει την ισχύ του και να επιβάλλει το δικό της σκληρό καθεστώς στους χώρους εργασίας. Γνωρίζετε φυσικά και παρακολουθείτε την τελευταία πενταετία την όλο και πιο δεινή κατάσταση στην οποία βυθίζονται οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης και των πολιτικών που εφαρμόζουν από κοινού η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και οι Ελληνικές Κυβερνήσεις. Οι πολιτικές αυτές έχουν βαριά αρνητικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα σε όλους τους τομείς της ζωής τους από τους μισθούς και τις συντάξεις ως την Παιδεία, την Υγεία, την Φορολογία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τις τιμές των βασικών προϊόντων, το ενοίκιο και την θέρμανση των διαμερισμάτων κ.τ.λ. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθημερινά δείχνουν τη σταθερή επιδείνωση στη ζωή της εργατικής τάξης. Η ανεργία στην Ελλάδα πλησιάζει στο 25% του συνόλου της εργατικής τάξης. Η επίσημη καταγεγραμμένη ανεργία στους νέους έως 24 ετών διαμορφώνεται στο 49% και ειδικά για τις νέες γυναίκες φθάνει στο 54,3%. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΙΚΑ (Social Insurance Institute) η μερική απασχόληση, αυξήθηκε κατά 30,5%! Επίσης, από τα στοιχεία προκύπτει ότι μετά το 2012, μέσω των 1.400 επιχειρησιακών συμβάσεων που υπογράφτηκαν, οι μισθοί μειώθηκαν από 10% έως και 40%. Ακόμη
μεγαλύτερες ήταν οι μειώσεις μισθών στις περιπτώσεις που οι συλλογικές συμβάσεις υπογράφτηκαν από τις «ενώσεις προσώπων». Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι στις επιχειρήσεις με πλήρη απασχόληση το μέσο ημερομίσθιο μειώθηκε κατά 6,18%, ενώ ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 7,47%, την ίδια στιγμή που οι φόροι "τρώνε" το 43,4% του μισθού στη χώρα μας. Τα βασικότερα επιδόματα που χορηγεί ο ΟΑΕΔ (Manpower Employment Organization) όπως πχ το επίδομα ανεργίας, μειώθηκαν κατά 22%, εξαιτίας της σύνδεσής τους με το κατώτερο ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη. Παράλληλα άλλα επιδόματα που ενίσχυαν το λαϊκό εισόδημα όπως πχ το οικογενειακό επίδομα που χορηγούσε ο ΟΑΕΔ, καταργήθηκε. Οι αναδιαρθρώσεις στις σχέσεις εργασίας και κυρίως το φαινόμενο της υπεργολαβίας, έχουν δημιουργήσει συνθήκες δύο ταχυτήτων μεταξύ των εργαζομένων και αυτό θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Από την πλευρά μας οφείλουμε να παρακολουθήσουμε όλες τις λεπτομέρειες των εργασιακών αναδιαρθρώσεων και να βρούμε λύσεις στην οργανωτική συγκρότηση της εργατικής τάξης στις νέες συνθήκες. Εργαζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση, έχουμε κάποια αποτελέσματα, αλλά η κατάσταση είναι ακόμη ρευστή, που δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα που πότε και με ποια μέσα συγκεκριμένα θα πρέπει να ανακοπεί αυτή η σκληρή επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου. Φίλες και φίλοι Στο πλαίσιο της κρίσης η εργοδοσία έχει ξεσπαθώσει βοηθούμενη από τους εργασιακούς νόμους, τους οποίους ψήφιζαν για χάρη της η σημερινή καθώς επίσης και οι παλαιότερες κυβερνήσεις, όμως και οι συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ δεν δημιουργούσαν καμία ουσιαστική αντίδραση σε αυτούς, βρισκόταν πάντοτε σε αγαστή συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Ένας από τους λόγους για τους οποίους φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση οφείλεται και στην στάση των συμβιβασμένων ηγεσιών.
Δεν υπήρξε ξεκάθαρη ταξική γραμμή πλεύσης στα συνδικάτα που θα διασφάλιζε μακροπρόθεσμα τα δικαιώματά τους, αντίθετα μπήκαν σε μια διαδικασία συναλλαγής με τις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους και άφησαν την εργατική τάξη έκθετη στις διαθέσεις των διεφθαρμένων ελληνικών αστικών στρωμάτων και στην ληστρική επιθετικότητα του ξένου κεφαλαίου. Μόνο το ΠΑΜΕ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια σε εκείνες τις αλλαγές. Μάλιστα, μπορώ να πω, ότι ήταν εκείνη η περίοδος που οδήγησε διάφορες ταξικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος να συγκροτήσουν το Πανεργατικό Μέτωπο. Και εμείς από την πλευρά μας, την ΠΟΕΕΠ, θεωρούμε ότι εκείνη η πρωτοβουλία την οποία πήραμε τότε, να συνιδρύσουμε το ΠΑΜΕ δικαιώνεται ιστορικά από τις εξελίξεις. Σήμερα μόνο το Μέτωπο έχει ξεκάθαρη γραμμή για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η ενίσχυσή του στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ νομίζω είναι μια απαρχή νέων αγώνων για όλους τους εργαζόμενους. Αγαπητοί φίλοι Απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος υποτάσσονται ακόμη και τώρα στις γραμμές των κυβερνητικών κομμάτων, εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε αδιέξοδα και φιλολογικές συζητήσεις, και τους αποθαρρύνουν έτσι να συμμετέχουν στους αγώνες. Η δική μας δουλειά και παλαιότερα, αλλά και πολύ περισσότερο τώρα είναι να οργανώνουμε τον κόσμο στην βάση, να συγκροτούμε νέα αγωνιστικά σωματεία, να παρεμβαίνουμε στα ήδη υπάρχοντα και να προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο της εργασίας, ότι ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος για όλους μας. Η εμπειρία μας τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι εκεί που υπήρχαν οργανωμένα ταξικά συνδικάτα, οι υποχωρήσεις της εργατικής τάξης έγιναν συντεταγμένα και πως οι υποδομές για την ανάκαμψή της και την αγωνιστική της επαναφορά είναι υπαρκτές
και αποτελούν ελπίδα για ένα αγωνιστικό μέλλον εργατικών διεκδικήσεων. Στους χώρους όμως που δεν υπήρχαν συνδικάτα ή ελεγχόταν από συμβιβασμένες ηγεσίες, η κατάσταση έχει επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο και το μέλλον τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ δύσκολο και για τους εργαζόμενους, αλλά και για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο δε θα μπορεί να παρέμβει. Φίλες και φίλοι, αγαπητοί προσκεκλημένοι Στο δικό μας κλάδο, των εμφιαλωμένων ποτών, τα τελευταία χρόνια έχουμε πραγματοποιήσει ιδιαίτερα οξυμένες κινητοποιήσεις και συνεχείς απεργίες ενάντια στις απολύσεις και στο κλείσιμο εργοστασίων, ενάντια στην τρομοκρατία και την παραβίαση εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Η Coca-Cola, π.χ. θέλει να κλείσει τα εργοστάσια στην Ελλάδα και να τα μεταφέρει σε άλλη χώρα, θέλει να εκμεταλλευτεί σκληρά τους εργαζόμενους και εκεί, να κερδοσκοπήσει εις βάρος τους, όπως έκανε τόσα χρόνια εδώ. Θα πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι της εδώ Coca-Cola να τα βάλουν με τους εργαζόμενους εκείνης της χώρας όπου θα πάει να εγκατασταθεί, γιατί χάνουν την δουλειά τους και την παίρνουν οι εργαζόμενοι μιας διπλανής χώρας; Φυσικά και ΟΧΙ. Κάτι τέτοιο θα ήταν μέγα λάθος και άστοχο. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια δεν έχουν πατρίδα. Επιδιώκουν το φθηνότερο δυνατό εργατικό δυναμικό και ποτέ δεν είναι ευχαριστημένοι με τα χαμηλά μεροκάματα και τα μειωμένα εργασιακά δικαιώματα. Θέλουν όλο και φθηνότερους, όλο και πιο ευέλικτους εργαζόμενους για την αύξηση των κερδών τους. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης και αυξημένου ανταγωνισμού, οι μεγαλοεργοδότες γίνονται όλο και πιο αμείλικτοι. Ούτε τα φθηνότερα μεροκάματα της διπλανής χώρας δεν θα τους ικανοποιούν όταν ξέρουν ότι σε άλλες χώρες πχ της Ασίας οι μισθοί είναι ακόμα πιο φθηνοί. Πχ στο Νεπάλ που ο κατώτατος μισθός είναι 62 δολάρια το μήνα! Θα πρέπει εμείς να τα βάλουμε με τους εργαζόμενους στο Νεπάλ γιατί μας «παίρνουν τις δουλειές» όπως κάποιοι θέλουν να λένε;, η θα πρέπει να
παλέψουμε όλοι μαζί για καλύτερα μεροκάματα, μισθούς και εργασιακά δικαιώματα για όλους; Όταν, μάλιστα, ξέρουμε πολύ καλά, ότι η τεχνολογική πρόοδος είναι τέτοια, η επιστημονική πρόοδος είναι τέτοια, ότι είναι τόσο μεγάλες οι ανάγκες των λαών μας για σίτιση, ένδυση, ναυτιλία, στέγαση, υγεία, παιδεία, πολιτισμό, κοινωνικές υπηρεσίες, για τουριστικές υπηρεσίες κτλ. που για να καλυφθούν δεν θα έφτανε το υπάρχον εργατικό δυναμικό. Ξέρουμε δηλαδή ότι ρεαλιστικά ανεργία δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Η φόβος της ανεργίας βοηθάει τις επιχειρήσεις να πιέζουν τα δικαιώματα προς τα κάτω, τους μισθούς προς τα κάτω, η μεγάλη ανεργία είναι αποτέλεσμα της κρίσης του μεγάλου ανταγωνισμού και τις επιδιώξεις των εργοδοτών για περισσότερα κέρδη με τον ανασχηματισμό των επενδύσεων τους. Για αυτό πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι ως εργαζόμενοι απέναντι στις πολυεθνικές που δεν γνωρίζουν σύνορα. Αντίθετα, θέλουν να βάζουν τους λαούς και τους εργαζομένους τον έναν απέναντι στον άλλον για να εκμεταλλεύονται αυτήν την κατάσταση και να κερδίζουν περισσότερα. Αν όμως βρίσκουν σε κάθε χώρα του κόσμου απέναντι τους ένα ισχυρό συνδικαλιστικό και οργανωμένο εργατικό κίνημα, αν διεκδικούν τα αιτήματα τους με αποφασιστικότητα και αν αυτό το κίνημα βρίσκεται σε συντονισμό και επικοινωνία με τις γύρω χώρες, με την περιφέρεια αλλά και διεθνώς τότε οι αγώνες όλων μας για καλύτερους μισθούς, εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Έχουμε όλοι συμφέρον αλλά και υποχρέωση συνάδελφοι απέναντι στα μέλη μας, σε συνθήκες μάλιστα που η ζωή και η εργασία γίνεται δυσκολότερη για όλους μας, εμείς στα Βαλκάνια να συντονίζουμε την δράση μας, να επικοινωνούμε, να παλεύουμε πλάι πλάι και να γινόμαστε ο καθένας και όλοι μαζί πιο δυνατοί στους αγώνες μας. Σε κάθε περίπτωση φίλες και φίλοι, αυτό, μόνο δηλαδή ο ταξικός και αλληλέγγυος αγώνας, μπορεί να το διευθετήσει.
Όμως συνάδελφοι και συναγωνιστές δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, αυτό του προσφυγικού. Τα τελευταία χρόνια με το μεγάλο προσφυγικό ρεύμα και τα εκατομμύρια των μεταναστών, οι Κυβερνήσεις με τις πολιτικές και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις γεννούν αντιπαραθέσεις, εχθρότητα και ρατσιστικό μίσος. Είναι ανάγκη να μην γίνουμε εμείς οι μαριονέτες στα σχέδια των Κυβερνήσεων. Εμείς όλοι ανήκουμε στην ίδια κοινωνική τάξη, είμαστε μισθωτοί και μπορούμε και χρειάζεται αδελφωμένοι και συντονισμένοι να αγωνιζόμαστε. Κανένας δεν πρέπει να αναρωτιέται «για ποιόν χτυπά η καμπάνα;». Η «καμπάνα» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η καμπάνια των πολέμων και της φτώχειας, χτυπά ανά πάσα στιγμή για όλους. Άρα όλοι μας έχουμε συμφέρον να αγωνιστούμε για τις σύγχρονες ανάγκες μας. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν φίλες και φίλοι διαπιστώνουμε ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως εργατική τάξη, σε οικονομική, εργασιακή και κοινωνική κατάσταση είναι κοινά σχεδόν σε όλες τις χώρες τις Βαλκανικής Χερσονήσου, άρα κοινή πρέπει να είναι και η αντιμετώπιση τους. Έτσι λοιπόν και πάνω σε αυτή την διαπίστωση οι δύο δικές μας προτάσεις για τα θέματα του σημερινού μας Βαλκανικού Συνδικαλιστικού Φόρουμ και συζήτησης με όλους σας είναι: 1 ον Κάθε χρόνο να γίνεται σε διαφορετική χώρα η συνάντηση αυτού του Βαλκανικού Συνδικαλιστικού Φόρουμ και όλοι μαζί να αποφασίζουμε συγκεκριμένα θέματα για συζήτηση. και 2 ον Να αποφασίζουμε ομόφωνα μια διακήρυξη - απόφαση για τους μισθούς και τα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Περιμένουμε και από τις δικές σας τοποθετήσεις, ιδέες και προτάσεις που πιθανόν έχετε πάνω σε αυτά τα ζητήματα, για όποια κοινή δράση μπορούμε να αναπτύξουμε στο προσεχές μέλλον.
Σας καλωσορίζω λοιπόν και πάλι στην Θεσσαλονίκη, ελπίζοντας ότι η σημερινή μας συνάντηση, πέρα από το να έχετε μια ευχάριστη και φιλόξενη διαμονή, να γίνει αφορμή για πλούσια συζήτηση και στο τέλος των εργασιών να φύγουμε όλοι μας ποιο καταρτισμένοι και ποιο ενημερωμένοι για τα κοινά προβλήματα που μας συνδέουν αλλά και για τις λύσεις που από κοινού μπορούμε να έχουμε, ταυτόχρονα να νιώσουμε όλοι μας την ανάγκη ώστε να συνεχίσουμε από την επόμενη κιόλας ημέρα σε νέα βάση μεγαλύτερης αλληλεγγύης και αδελφικής επικοινωνίας. Η παγκόσμια εργατική τάξη, με το ταξικό της κίνημα, οργανωμένη και χειραφετημένη από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό έλεγχο, μπορεί να ενώσει τους λαούς μας στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή και να σταματήσει επιτέλους η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ζήτω η Εργατική τάξη της Ελλάδος Ζήτω η Παγκόσμια Εργατική Τάξη. Γεια σας