Επιμελητές: Αλεξοπούλου Ειρήνη Αναστασίου Χριστόφορος Βόλη Βαρβάρα Γιαννίρη Ζωή Ζέρβας Χρήστος Τμήμα:Α1, Α2 Έτος:2011-2012
Είναι πλέον γνωστό ότι τα Greeklish, αποτελούν την υβριδική γλώσσα του Διαδικτύου, η οποία αντικαθιστά τους ελληνικούς χαρακτήρες με λατινικούς, και είναι μέρος της καθημερινής ζωής ενός Έλληνα χρήστη συνδεδεμένου στο Internet.
Για τους τεχνολόγους της εφαρμοσμένης πληροφορικής τα greeklish δεν θεωρούνται εξέλιξη ή εκμοντερνισμός νεοτερισμός στη γραφή. Απεναντίας, η χρήση αυτής της γραφής αποτελεί αναχρονισμό, αφού είναι απομεινάρι του μακρινού τεχνολογικά (κι όχι μόνο) παρελθόντος. Απουσία λειτουργικής τυποποίησης που θα πληρούσε τις βασικές αρχές της κωδικοποίησης χαρακτήρων: (ASCII και Extended ASCII).
Παλιότερα τα βασικά Λειτουργικά Συστήματα δεν υποστήριζαν καθόλου ελληνικούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ασυμβατοτήτων και ρυθμιστικών δυσκολιών. Τα Greeklish δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο που γεννήθηκε στο διαδίκτυο. Αντίθετα είναι μια πρακτική που εμφανίστηκε σε διάφορους τόπους και εποχές και εφαρμόστηκε από διάφορες ελληνικές κοινότητες με διαφορετικούς τρόπους.
«Υπάρχουν κείμενα της βυζαντινής εποχής γραμμένα με λατινικούς χαρακτήρες. Επίσης, στην Κρήτη και στην Κύπρο κατά τον Μεσαίωνα τα λαϊκά τραγούδια γράφονταν με λατινικούς χαρακτήρες. Αργότερα, από το 1800, πολλά ελληνικά βιβλία τυπώθηκαν στη Σμύρνη με λατινικούς χαρακτήρες. ( ) Εξάλλου στη Σμύρνη έγινε απόπειρα να κυκλοφορήσει ελληνική εφημερίδα γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες. Οι Λεβαντίνοι της Σμύρνης, που μιλούσαν όλοι ελληνικά αλλά δυσκολεύονταν να μάθουν την απελπιστική ορθογραφία μας, χρησιμοποιούσαν πάντα τους λατινικούς χαρακτήρες για να γράψουν τα ελληνικά. Κώστας Καρθαίος (1934)
Γράφοντας τα παραπάνω, ο Καρθαίος στηρίζεται σε κείμενο του Φώτου Γιοφύλλη στο περιοδικό «Πρωτοπορία» το 1930. Ο Καρθαίος και ο Γιοφύλλης, μαζί με άλλους διανοουμένους της εποχής (Μένος Φιλήντας, Δημήτρης Γληνός, Νίκος Χατζηδάκης κ.ά.), έθεσαν ζήτημα μεταρρύθμισης της γραφής της ελληνικής γλώσσας. Φραγκοχιώτικη γλώσσα που χρησιμοποιούνταν και από Έλληνες για να γράψουν σε άλλους Έλληνες που κατοικούσαν στη Σμύρνη, στο Λονδίνο ή αλλού. Αυτός ο τρόπος γραφής εξακολουθούσε να επιβιώνει πολύ αργότερα και τον συναντάμε αρκετά συχνά στα τηλεγραφήματα των Ελλήνων του εξωτερικού.
Κάποιοι αναφέρουν ότι η πρώτη σύγχρονη χρήση των greeklish έγινε από την Ε.Μ.Υ., την ελληνική Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, πολλές δεκαετίες πριν και πολύ πριν την ευρεία χρήση του διαδικτύου. Ακόμη και σήμερα (2012), όπου οι ελληνικοί χαρακτήρες είναι στάνταρ στις ιστοσελίδες και αυξανόμενα δυνατοί στα μηνύματα, η χρήση λατινικών χαρακτήρων μερικές φορές επιβάλλεται για τεχνικούς λόγους, καθώς αποστολέας και δέκτης του μηνύματος μπορεί να μη διαθέτουν κοινές προδιαγραφές ούτε μέσα στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο ανάμεσα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Καθώς η μεταγραφή των greeklish δεν γίνεται με βάση διαδεδομένο πρότυπο, τα λατινογραμμένα ελληνικά χαρακτηρίζονται από μεγάλη ορθογραφική ποικιλία. Η χρήση έχει καθιερώσει τρεις βασικούς τρόπους μεταγραφής:
- Φωνητική μεταγραφή: αποδίδει την προφορική γλώσσα και απλοποιεί την ιστορική ελληνική ορθογραφία π.χ. «ξέρω» ως «ksero» και «χάρη» ως «chari».
- Οπτική μεταγραφή: αυτή, σε αντίθεση με τη φωνητική, αντιγράφει κατά το δυνατό την ιστορική ορθογραφία. Γνώμονάς της είναι η μορφή των γραμμάτων, που οδηγεί σε κάπως ανορθόδοξες λύσεις, όπως στην απόδοση του «θ» ως «8» του «ω» ως «0» του «ξ» ως «3», του «η» με το λατινικό «n» κ.τ.λ.
- Θεσιακή μεταγραφή: Βασίζεται στη θέση των χαρακτήρων στο πληκτρολόγιο και διαφέρει από το οπτικό σύστημα μόνο σε ορισμένα γράμματα αποδίδει π.χ. το «ξ» με το λατινικό «j» αντί για «x» ή «3» που συνηθίζονται στο οπτικό σύστημα.
Έτσι, μεταγραφές όπως «3erh» (ξερή) και «Ο8wn» (Οθων) έχουν σύστημα, αλλά μεταγραφές όπως «3anthi» (ξανθή) ή «8iriodhs» (θηριώδης) όχι. Ορισμένες λέξεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες στη μεταγραφή τους, π.χ. η λέξη «διεύθυνση» μπορεί να αποδοθεί με πάνω από 20 διαφορετικούς τρόπους.
Καθώς ο τρόπος γραφής greeklish προέκυψε από τις αυτενέργειες των μεμονωμένων χρηστών, είναι φυσικό να διέπεται από μια υποκειμενικότητα που δεν υπακούει σε κάποιον κοινά αποδεκτό κανόνα όσον αφορά στην επιλογή των χαρακτήρων που μεταγράφονται από τα ελληνικά στα λατινικά.
Έτσι, μέσα από τη χρήση, καθιερώθηκαν: Δύο τρόποι διατύπωσης: -Ορθογραφική διατύπωση: όπου στα κείμενα ακολουθούνται οι κανόνες της ιστορικής ορθογραφίας. Φωνητική διατύπωση: όπου τα κείμενα γράφονται απλοποιημένα, με αντικατάσταση των ελληνικών χαρακτήρων συνήθως από έναν μόνο, ομόηχο, λατινικό χαρακτήρα.
- Τέσσερις βασικοί τρόποι αντικατάστασης των ελληνικών γραμμάτων: -Μεταγραφή με βάση τη διάταξη των γραμμάτων στα συνηθισμένα πληκτρολόγια -Μεταγραφή με βάση τη μορφική οπτική ομοιότητα των γραμμάτων -Μεταγραφή με βάση την ηχητική ομοιότητα των γραμμάτων -Συνδυασμός όλων των παραπάνω (και σε ορισμένες περιπτώσεις με πιο σπάνιες προσθήκες ή διαφοροποιήσεις στους μεταγραφόμενους χαρακτήρες)
Στα greeklish κείμενα, κατά τη φωνητική διατύπωση, παρατηρείται το φαινόμενο του «ιωτακισμού», όπου όλα τα: η, ι, ει, οι, υι, ι, αντικαθιστώνται για λόγους ταχύτητας στην πληκτρολόγηση (ή κεκαλυμμένης ανορθογραφίας) από τον λατινικό χαρακτήρα i. Παρομοίως, τα ελληνικά: o και ω, μεταγράφονται στο λατινικό ο. Αυτή η συνήθεια μπορεί να έχει ως ενδεχόμενο αποτέλεσμα την κατάργησης της ιστορικής ορθογραφίας και την απλοποίηση ή τον εκφυλισμό της έγγραφης αποτύπωσης της γλώσσας. Επίσης, η χρήση των greeklish, στο βαθμό που δε δικαιολογείται λόγο τεχνικών αδυναμιών, αποτελεί αναντίλεκτα προσπάθεια υπονόμευσης του ελληνικού αλφαβήτου και κατ επέκταση (μακροπρόθεσμα) της ελληνικής γλώσσας.
Πιστεύετε ότι πρέπει να σταματήσει να γίνεται χρήση των Greeklish;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ